Commentaar op vermindering aantal werkdagen

Beste allen,

Ik heb een aantal jaar fulltime gewerkt (onderwijs). Ik heb het altijd leuk gevonden, maar ik liep vrijwel alle periodes op mijn tandvlees. Ik wil niet beweren dat dit alleen in het onderwijs zo is (voordat deze discussie losbarst ) maar ik vond het eigenlijk te veel voor het leuke. Ik was eigenlijk elke dag doodmoe, waardoor ik andere dingen, zoals hobby’s, niet meer uitoefende.

Vorige winter/lente in de quarantaine ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit niet meer wilde. En omdat we het financieel prima kunnen doen, heb ik besloten om van 5 naar 3 dagen te gaan.

Ik merk dat hier vanuit mijn omgeving best wel wat weerstand tegen was.
- ik zou afhankelijk worden van mijn vriend, is wel ouderwets dit, blablablabla
- o dat is zeker om schoon te maken thuis? (Ja, maar ook omdat ik nu eens tijd heb om naar de kapper te gaan, te sporten, te Netflixen, noem maar op)
- iedereen is wel eens moe en we kunnen niet allemaal op onze kont gaan zitten
- onderwijsmensen stellen zich wel aan hoor met die vakanties, je hebt al zo vaak vrij (ik bereid overigens nu ik meer tijd heb mijn lessen beter voor, wat ook mijn leskwaliteit ten goede komt)

Ik kan er dan over malen, maar uiteindelijk kan ik me er wel bij neerleggen. Mijn vriend is veel makkelijker, hij vond het vanaf moment 1 een goed idee dat ik minder ging werken, vooral omdat hij zag hoe gesloopt ik altijd uit mijn werk kwam. Ik ben erg blij met zijn support. Hij zegt dan ook dat die mensen zich er niet mee moeten bemoeien.

Ik vraag me af waar dit soort opmerkingen vandaan komen. Afgezien van dat iedereen zelf moet/mag weten wat hij doet, is het kennelijk toch in onze cultuur geslepen om zo veel en lang mogelijk fulltime te werken en geld binnen te harken. Is het alleen geoorloofd minder te werken als er kinderen komen (die hebben we nog niet)

Wat is jullie mening hierover?