Relaties
alle pijlers
Contact met ouders opzeggen
woensdag 27 augustus 2008 om 19:57
Maar snappen jullie dan niet, dat het wrs door mijn moeder komt dat ik zo negatief ben? (Dat word je nl -geloof ik- niet zomaar.) Al jaren (wanneer ik thuis woonde, want dit is niet de eerste keer) kan ik meer dingen fout, dan goed doen.
Ze heeft al jaren negatieve opmerkingen over de gekste dingen, vinden jullie het gek dat ik dan de negativiteit overneem? En dat ik dus een erg laag zelfbeeld en laag zelfvertrouwen heb...
Vroeger was ik spontaner.
Toen ik thuis kwam wonen, begon ze ook bijna gelijk over de hoeveelheid wc die ik gebruik. Maar ik ga niet ophalen wanneer het niet schoon is, ik wil geen remsporen. Zet ik nat toiletpapier op het boodschappenbriefje en dat haalt ze vervolgens dan niet. Nou ja, dan blijf ik veel wc papier gebruiken....Want nogmaals, ik haal mijn broek niet op wanneer het niet schoon is.
Ik had ook anti roos shampoo erop gezet. Koopt ze vervolgens ook niet voor me.
Tuurlijk, jullie zullen wel zeggen: koop het dan zelf. Maar zij doet sowieso graag zelf de boodschappen, dus dan kan ze het net zo goed gelijk meenemen voor mij, als ik het haar betaal.
Ze is volgens mij óntzettend perfectionistisch. En ik ben dat niet, dus dat botst.
Ze heeft al jaren negatieve opmerkingen over de gekste dingen, vinden jullie het gek dat ik dan de negativiteit overneem? En dat ik dus een erg laag zelfbeeld en laag zelfvertrouwen heb...
Vroeger was ik spontaner.
Toen ik thuis kwam wonen, begon ze ook bijna gelijk over de hoeveelheid wc die ik gebruik. Maar ik ga niet ophalen wanneer het niet schoon is, ik wil geen remsporen. Zet ik nat toiletpapier op het boodschappenbriefje en dat haalt ze vervolgens dan niet. Nou ja, dan blijf ik veel wc papier gebruiken....Want nogmaals, ik haal mijn broek niet op wanneer het niet schoon is.
Ik had ook anti roos shampoo erop gezet. Koopt ze vervolgens ook niet voor me.
Tuurlijk, jullie zullen wel zeggen: koop het dan zelf. Maar zij doet sowieso graag zelf de boodschappen, dus dan kan ze het net zo goed gelijk meenemen voor mij, als ik het haar betaal.
Ze is volgens mij óntzettend perfectionistisch. En ik ben dat niet, dus dat botst.
woensdag 27 augustus 2008 om 20:02
Stel dat je helemaal gelijk hebt, Brummetje, dat het door je moeder komt. Dan heb jij vervolgens de keuze. Of je wordt net zo negatief als je moeder. Of je gaat jezelf heropvoeden. NU. Positiever zijn, dingen zelf aanpakken, voor jezelf zorgen, volwassen worden.
Snap jij nu niet dat het er helemaal niet om gaat hoe het komt en wie de schuld heeft, maar wat JIJ er vervolgens mee doet?
Snap jij nu niet dat het er helemaal niet om gaat hoe het komt en wie de schuld heeft, maar wat JIJ er vervolgens mee doet?
woensdag 27 augustus 2008 om 20:03
Je kan ook denken, goh jij neemt het niet mee, ik ga zelf naar de winkel, hup weer een probleem opgelost.
Snap jij dan niet dat je nog steeds verschuilt, je blijft anderen de schuld geven, in dit geval je negatieve moeder, juist omdat je het weet/herkent kan je toch proberen om zelf niet zo negatief te doen.
Brum ik ben nieuwsgierig, hoe oud ben je eigenlijk?
Kan mij niet herinneren dat ooit ergens gelezen te hebben.
Snap jij dan niet dat je nog steeds verschuilt, je blijft anderen de schuld geven, in dit geval je negatieve moeder, juist omdat je het weet/herkent kan je toch proberen om zelf niet zo negatief te doen.
Brum ik ben nieuwsgierig, hoe oud ben je eigenlijk?
Kan mij niet herinneren dat ooit ergens gelezen te hebben.
woensdag 27 augustus 2008 om 20:31
Ook ik heb op mijn handen gezeten om niet te reageren..... Beetje jammer Brummetje dat je niet inziet dat je hele bruikbare adviezen krijgt hier.
Het ligt niet alleen aan je moeder, als ik zo je reacties lees, dan zal het (en dan zet het het nog zeer mild neer) een wisselwerking tussen jullie beiden zijn.
Probeer eens positief te zijn, ga in gesprek, maar dan ook echt in gesprek en niet alleen jouw kant van het verhaal, verplaats je eens in haar positie.
Mijn haren staan overeind als jij werkelijk hebt overwogen om het contact met je ouders te verbreken vanwege al het bovenstaande wat je hebt geschreven.
Probeer je ogen eens te openen, je zult zien dat er een wereld voor je open gaat en dat je in je handjes mag knijpen dat jij bij je ouders terecht kunt in jouw situatie.
Het ligt niet alleen aan je moeder, als ik zo je reacties lees, dan zal het (en dan zet het het nog zeer mild neer) een wisselwerking tussen jullie beiden zijn.
Probeer eens positief te zijn, ga in gesprek, maar dan ook echt in gesprek en niet alleen jouw kant van het verhaal, verplaats je eens in haar positie.
Mijn haren staan overeind als jij werkelijk hebt overwogen om het contact met je ouders te verbreken vanwege al het bovenstaande wat je hebt geschreven.
Probeer je ogen eens te openen, je zult zien dat er een wereld voor je open gaat en dat je in je handjes mag knijpen dat jij bij je ouders terecht kunt in jouw situatie.
woensdag 27 augustus 2008 om 21:06
Jeetje... ik vind je reactie nu wel erg verwend overkomen. Van dat wc-papier, heel toevallig vonden mijn ouders dat ook van mij. Weetje wat mijn reactie was? Ten eerste proberen minder te gebruiken, en ten tweede als ik in de supermarkt was zélf wc-papier kopen.
Lijkt me eigenlijk niet meer dan normaal... en ik vind het niet zo normaal dat je daar dan verontwaardigd over bent? En dat lakse van 'zij doet sowieso graag de boodschappen dus kan ze het net zo goed doen'... dat neemt toch niet weg dat je de dingen waar je iets aan kunt doen ook even voor haar kan doen?
Lijkt me eigenlijk niet meer dan normaal... en ik vind het niet zo normaal dat je daar dan verontwaardigd over bent? En dat lakse van 'zij doet sowieso graag de boodschappen dus kan ze het net zo goed doen'... dat neemt toch niet weg dat je de dingen waar je iets aan kunt doen ook even voor haar kan doen?
woensdag 27 augustus 2008 om 21:17
quote:Brummetje schreef op 27 augustus 2008 @ 21:05:
Oke goed, dan bied ik mijn excuses voor dit topic aan. Omdat ik anderen - die echt een reden hebben - gekwetst heb.
Het spijt me.
Brummetje voor je gevoelens hoef je niet je excuses aan te bieden. Jij voelt dat zo, dat kan.
Wat ik en anderen je hebben proberen duidelijk te maken, is dat het contact verbreken met je ouders een hele grote beslissing is, eentje die je niet zomaar neemt.
Ik zeg altijd: "Wees blij dat je die keuze niet begrijpt, dat betekent dat je het zelf niet hebt meegemaakt." Wat reken maar dat een dergelijke keuze voor beide partijen heel veel impact heeft.
Mij heb je niet gekwetst, ik begrijp alleen niet dat je een dergelijke keuze over (in mijn ogen) zo iets kleins maar hebt overwogen.
Eén raad wil ik je geven: Probeer open te staan voor de gevoelens en emoties van anderen, blijf in gesprek, zeker met je ouders.
Ik wens je veel sterkte.
Oke goed, dan bied ik mijn excuses voor dit topic aan. Omdat ik anderen - die echt een reden hebben - gekwetst heb.
Het spijt me.
Brummetje voor je gevoelens hoef je niet je excuses aan te bieden. Jij voelt dat zo, dat kan.
Wat ik en anderen je hebben proberen duidelijk te maken, is dat het contact verbreken met je ouders een hele grote beslissing is, eentje die je niet zomaar neemt.
Ik zeg altijd: "Wees blij dat je die keuze niet begrijpt, dat betekent dat je het zelf niet hebt meegemaakt." Wat reken maar dat een dergelijke keuze voor beide partijen heel veel impact heeft.
Mij heb je niet gekwetst, ik begrijp alleen niet dat je een dergelijke keuze over (in mijn ogen) zo iets kleins maar hebt overwogen.
Eén raad wil ik je geven: Probeer open te staan voor de gevoelens en emoties van anderen, blijf in gesprek, zeker met je ouders.
Ik wens je veel sterkte.
woensdag 27 augustus 2008 om 21:34
volwassenheid = zelfstandigheid. IK mis dat in jouw verhaal. Je hebt een punt dat je moeder je in zekere zin heeft beinvloed. Je leeft toch niet 24 uur met je moeder? Ik doe liever niet zomaar aannames, maar volgens mij is je sociale contactenniveau op een laag peil. Wanneer je vol in het leven zou staan, ging je weg bij je moeder en liet haar in haar waarde. Jij hebt nl je eigen leven en maakt zich al helemaal niet druk over de details die je hierboven opnoemt. Jullie zitten elkaar teveel op de huid en dat is niet gezond voor een volwassen vrouw.
woensdag 27 augustus 2008 om 21:52
Een advies?
Ga lekker op jezelf. Je bent niet meer geschikt om thuis te wonen. Dat is niet erg maar neem je moeder niet kwalijk dat ze al jaren hetzelfde is en niet meer zal veranderen. Contact verbreken met je ouders (die je nu nota bene onderdak bieden) lijkt me belachelijk in jouw situatie maar goed. Dat weet je zelf ook wel.
Je bent nu verantwoordelijk voor je eigen leven. Deal with it. Zoek je ruggengraat, zoek werk. En heb een beetje respect voor je moeder ook al bemoeit ze zich overal mee.
Ga lekker op jezelf. Je bent niet meer geschikt om thuis te wonen. Dat is niet erg maar neem je moeder niet kwalijk dat ze al jaren hetzelfde is en niet meer zal veranderen. Contact verbreken met je ouders (die je nu nota bene onderdak bieden) lijkt me belachelijk in jouw situatie maar goed. Dat weet je zelf ook wel.
Je bent nu verantwoordelijk voor je eigen leven. Deal with it. Zoek je ruggengraat, zoek werk. En heb een beetje respect voor je moeder ook al bemoeit ze zich overal mee.
woensdag 27 augustus 2008 om 22:18
Ik ben ook heel erg onvolwassen. Dat weet ik. Ik ben lichamelijk 24, maar geestelijk lijkt het wel of ik blijf steken op 15 jaar ofzo.
Vraag me al jaren af, waarom?
Ik wil heel graag volwassen zijn/worden. Maar het lukt niet. Misschien heeft het ermee te maken dat ik er (veel) jonger uitzie dan ik ben?
Niet lachen of boos worden: Maar ik heb al eens gedacht dat ik misschien (heel) lichtjes verstandelijk gehandicapt ben. Bestaat er een test, waar je kan testen hoe oud je verstandelijk ongeveer bent?
Je weet wel. Bij verstandelijk gehandicapten zeggen ze weleens: Hij/zij is 26 maar heeft het IQ verstand van een 5 jarige. Zoiets.
Ik ben er iig echt niet blij mee, en zou niet weten hoe ik dit op kan lossen. (Uit huis gaan heeft niet geholpen. Op mezelf wonen en de dingen doen die dan gedaan moeten worden. Ik zie bijv soms dingen niet, zoals een te volle prullenbak, of dat je schoenen beter niet in de wasmachine kan doen.)
Misschien is het wel dat ik daarom volgens sommigen zo puberig reageer. Ook dat spijt me.
Vraag me al jaren af, waarom?
Ik wil heel graag volwassen zijn/worden. Maar het lukt niet. Misschien heeft het ermee te maken dat ik er (veel) jonger uitzie dan ik ben?
Niet lachen of boos worden: Maar ik heb al eens gedacht dat ik misschien (heel) lichtjes verstandelijk gehandicapt ben. Bestaat er een test, waar je kan testen hoe oud je verstandelijk ongeveer bent?
Je weet wel. Bij verstandelijk gehandicapten zeggen ze weleens: Hij/zij is 26 maar heeft het IQ verstand van een 5 jarige. Zoiets.
Ik ben er iig echt niet blij mee, en zou niet weten hoe ik dit op kan lossen. (Uit huis gaan heeft niet geholpen. Op mezelf wonen en de dingen doen die dan gedaan moeten worden. Ik zie bijv soms dingen niet, zoals een te volle prullenbak, of dat je schoenen beter niet in de wasmachine kan doen.)
Misschien is het wel dat ik daarom volgens sommigen zo puberig reageer. Ook dat spijt me.
woensdag 27 augustus 2008 om 23:03
Ik vind het altijd zo aardig van je dat je spijt kunt hebben van een topic en dat dan ook zegt.
Verder vind ik je inderdaad jong overkomen. Ik heb geen idee waar dat aan zou kunnen liggen. Maar ik denk dat jij al erg veel op zoek bent naar "iets" waar het aan ligt. Misschien moet je een tijdje niet zoeken naar waar het aan ligt, maar wat je ermee moet doen?
Wat jij zegt van die prullenbak en die schoenen in de wasmachine - het land is vergeven van volwassen mannen die ook nooit een volle prullenbak zien en die niet alleen hun schoenen in de wasmachine stoppen, maar ook hun jasje met de i-phone nog in de binnenzak. Dat maakt je niet volwassen of onvolwassen hoor.
Volwassen is volgens mij: verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Niet de schuld aan iets of iemand geven, geen uitvluchten zoeken, gewoon zeggen hoe het is. Erkennen dat je sommige dingen niet goed kunt, en proberen of je er wat bij kunt leren.
Verder vind ik je inderdaad jong overkomen. Ik heb geen idee waar dat aan zou kunnen liggen. Maar ik denk dat jij al erg veel op zoek bent naar "iets" waar het aan ligt. Misschien moet je een tijdje niet zoeken naar waar het aan ligt, maar wat je ermee moet doen?
Wat jij zegt van die prullenbak en die schoenen in de wasmachine - het land is vergeven van volwassen mannen die ook nooit een volle prullenbak zien en die niet alleen hun schoenen in de wasmachine stoppen, maar ook hun jasje met de i-phone nog in de binnenzak. Dat maakt je niet volwassen of onvolwassen hoor.
Volwassen is volgens mij: verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Niet de schuld aan iets of iemand geven, geen uitvluchten zoeken, gewoon zeggen hoe het is. Erkennen dat je sommige dingen niet goed kunt, en proberen of je er wat bij kunt leren.
donderdag 28 augustus 2008 om 08:36
quote:Brummetje schreef op 27 augustus 2008 @ 19:57:
Maar snappen jullie dan niet, dat het wrs door mijn moeder komt dat ik zo negatief ben? (Dat word je nl -geloof ik- niet zomaar.) Al jaren (wanneer ik thuis woonde, want dit is niet de eerste keer) kan ik meer dingen fout, dan goed doen.
.
Hoi Brum.
Je hebt nog een heel leven voor je, het is de moeite waard om positiever in het leven te leren staan.
Ook ik ben opgevoed met overtuigingen dat ik maar beter maar niks kon proberen, dan kon ook niks mislukken. Dat was nu eenmaal het levensmotto van mijn vader, en hij gaf het ons mee. Aan de andere kant was een 9 op school niet goed genoeg, dát was al het zo gevreesde falen in de ogen van mijn opvoeders.
Ik vind je opvoeding de schuld geven nogal zwakjes, je bent nu volwassen. In ieder geval volwassen in de zin van eigen keuzes kunnen maken, dus ook kunnen kiezen hoe je in het leven staat. Het is niet binnen een week veranderd, maar je kunt er aan werken. Zelfs als je een lichte verstandelijke handicap zóu hebben.
Maar snappen jullie dan niet, dat het wrs door mijn moeder komt dat ik zo negatief ben? (Dat word je nl -geloof ik- niet zomaar.) Al jaren (wanneer ik thuis woonde, want dit is niet de eerste keer) kan ik meer dingen fout, dan goed doen.
.
Hoi Brum.
Je hebt nog een heel leven voor je, het is de moeite waard om positiever in het leven te leren staan.
Ook ik ben opgevoed met overtuigingen dat ik maar beter maar niks kon proberen, dan kon ook niks mislukken. Dat was nu eenmaal het levensmotto van mijn vader, en hij gaf het ons mee. Aan de andere kant was een 9 op school niet goed genoeg, dát was al het zo gevreesde falen in de ogen van mijn opvoeders.
Ik vind je opvoeding de schuld geven nogal zwakjes, je bent nu volwassen. In ieder geval volwassen in de zin van eigen keuzes kunnen maken, dus ook kunnen kiezen hoe je in het leven staat. Het is niet binnen een week veranderd, maar je kunt er aan werken. Zelfs als je een lichte verstandelijke handicap zóu hebben.
donderdag 28 augustus 2008 om 08:49
Brummetje, als ik zo lees hoe en wat je schrijft kan ik met bijna 100% zekerheid garanderen dat je geen verstandelijke handicap hebt. Zelfs autistisch waag ik te betwijfelen, maar ik ben natuurlijk geen arts.
Wat is er dan wel met je aan de hand? Heel simpel: in je jonge leven heb je nog nooit de verantwoordelijkheid voor jezelf gehad. Er zijn altijd anderen die die verantwoordelijkheid hadden: je ouders, je vriend, zij zorgden ervoor dat je basisbehoeften werden vervuld, dat je huis schoon was, dat contacten met anderen goed liepen. Jij hebt die zelfstandigheid nog nooit gehad. Geen wonder dat je dan niet weet hoe de meest basale huishoudelijke dingen werken en hoe relaties met andere mensen werken.
Dus als je echt een beter mens wilt worden, is er maar een ding dat je hoeft te doen: zelfstandig worden. Zoek een eigen huis, een eigen baan, je eigen vrienden, en bouw je eigen leven op. Er zal een wereld voor je open gaan, dat beloof ik je.
Wat is er dan wel met je aan de hand? Heel simpel: in je jonge leven heb je nog nooit de verantwoordelijkheid voor jezelf gehad. Er zijn altijd anderen die die verantwoordelijkheid hadden: je ouders, je vriend, zij zorgden ervoor dat je basisbehoeften werden vervuld, dat je huis schoon was, dat contacten met anderen goed liepen. Jij hebt die zelfstandigheid nog nooit gehad. Geen wonder dat je dan niet weet hoe de meest basale huishoudelijke dingen werken en hoe relaties met andere mensen werken.
Dus als je echt een beter mens wilt worden, is er maar een ding dat je hoeft te doen: zelfstandig worden. Zoek een eigen huis, een eigen baan, je eigen vrienden, en bouw je eigen leven op. Er zal een wereld voor je open gaan, dat beloof ik je.
donderdag 28 augustus 2008 om 14:58
Ik heb een nichtje van 20 dat me heel erg aan Brummetje doet denken. Mijn nichtje is niet in staat relaties te onderhouden, krijgt snel baantjes, maar met dezelfde snelheid raakt ze die ook weer kwijt. De reden waarom ze een baantje verliest, ligt volgens haar altijd aan anderen. Ze ging het huis uit, maakt er overal een potje van en woont nu weer (tijdelijk?) bij haar ouders(mijn zus en zwager). Mijn zus heeft regels in huis en zo verwacht ze van haar dochter ook een bijdrage in huis als het gaat om huishouden doen en boodschappen doen. Ook dat haar dochter haar eigen katten verzorgt. Mijn zus verwacht ook dat de kamer die haar dochter gebruikt opgeruimd en netjes is. Mijn nichtje is borderliner, misschien verklaart dat veel. Ik zeg niet dat Brummetje dat heeft, maar het doet me er wel aan denken. Mijn zus wil nu dat haar dochter zo snel mogelijk weer op eigen benen gaat staan. Want zij en haar man hebben op deze manier ook amper een eigen leven, omdat het doen en laten van dochterlief een groot deel van hun leven beheersen. Mijn nichtje mokt en klaagt ook graag. Grote mond tegen haar moeder als die wil dat ze haar troep opruimt.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 28 augustus 2008 om 16:50
Ik ruim (wanneer ik het zie dan) wel zoveel mogelijk mijn eigen troep op. Als ik een boterham heb gesmeerd, kán het weleens gebeuren dat ik alles laat staan. Maar dan ruim ik het altijd op als ik met mijn bord weer de keuken inkom. Ik laat het dus niet echt staan. Maar soms komt mijn moeder al voordat ik de boterham op heb de keuken in, en denkt dan dat ik niet opruim. Maar ik doe het graag op mijn eigen manier.
En soms ruim ik wel meteen op. Dat ik zie: Hey dat kan allemaal nog wel ff terug gezet worden.
Mijn kleren gooi ik in de was. Ik dek de tafel als het gevraagd word (dat is iets wat ik nooit uit mezelf zie ), ik ruim af. En als ik alleen gegeten heb doe ik mijn spullen in de vaatwasser. Als mijn ouders weg zijn, ben ik degene die opruimt, want mijn broertje doet het ook niet echt.
Ik doe zoveel mogelijk 's morgens m'n raam open, dat wil mijn moeder graag. Maar vandaag ging ik eerst douchen en toen zag ik dat ze m al open had gedaan. Vind dat nooit zo fijn, hoewel de buren me volgens mij niet echt kunnen zien.
Maar dat ik altijd anderen dingen voor me laat doen, waardoor ik het niet zou leren, dat is niet zo. Ik deed genoeg zelf toen ik op mezelf woonde. En toch werd ik er geen steek volwassener van. Terwijl de meesten dat wel worden, ook al gaan ze vanuit huis meteen samenwonen. Als ik meiden zie van mijn leeftijd die er sowieso volwassener uitzien en ook volwassener zijn, dan ben ik soms wel een beetje jaloers. Waarom lukt het mij niet?
En trouwens, je kan ook best volwassen(er) worden ook al woon je thuis. En dat lukt mij ook niet.
En ik kan best volwassen doen, maar ik voel in mijn hoofd dat ik gewoon jonger ben. Dat merk ik aan verschillende dingen.
En soms ruim ik wel meteen op. Dat ik zie: Hey dat kan allemaal nog wel ff terug gezet worden.
Mijn kleren gooi ik in de was. Ik dek de tafel als het gevraagd word (dat is iets wat ik nooit uit mezelf zie ), ik ruim af. En als ik alleen gegeten heb doe ik mijn spullen in de vaatwasser. Als mijn ouders weg zijn, ben ik degene die opruimt, want mijn broertje doet het ook niet echt.
Ik doe zoveel mogelijk 's morgens m'n raam open, dat wil mijn moeder graag. Maar vandaag ging ik eerst douchen en toen zag ik dat ze m al open had gedaan. Vind dat nooit zo fijn, hoewel de buren me volgens mij niet echt kunnen zien.
Maar dat ik altijd anderen dingen voor me laat doen, waardoor ik het niet zou leren, dat is niet zo. Ik deed genoeg zelf toen ik op mezelf woonde. En toch werd ik er geen steek volwassener van. Terwijl de meesten dat wel worden, ook al gaan ze vanuit huis meteen samenwonen. Als ik meiden zie van mijn leeftijd die er sowieso volwassener uitzien en ook volwassener zijn, dan ben ik soms wel een beetje jaloers. Waarom lukt het mij niet?
En trouwens, je kan ook best volwassen(er) worden ook al woon je thuis. En dat lukt mij ook niet.
En ik kan best volwassen doen, maar ik voel in mijn hoofd dat ik gewoon jonger ben. Dat merk ik aan verschillende dingen.
