Relaties
alle pijlers
Daten man met een kind.
maandag 25 januari 2021 05:26
Hoi allemaal,
Ik heb een vraagje, recent heb ik een man kennen. Hij heeft een lief karakter en hij heeft leuk gevoel voor humor. Het enige waar ik in meezit dat hij al een zoon van 12 heeft.
Hij vertelde door gesprekken heen dat zijn zoon altijd op 1 staat. Hoe dan ook blijft het zijn kind, dat is begrijpelijk.
Ik heb zelf nog geen kinderen. Ik had me zelf voorgenomen dat ik geen mannen date die al kinderen heeft. Deze blijkt een leukerd te zijn. Daten met een "vader" is nieuw voor me.
Het is niet niets als je met een man date die al vader is. Band met zijn ex zal altijd wel bestaan en ik zal wat in moeten leveren als ik hem wil blijven zien.
Ik weet nog niet hoe hij de regeling heeft met zijn ex omtrent zijn zoon. Dat komt nog wel ter sprake.
Wat zijn jullie ervaringen? Zouden jullie dit een kans geven of kan ik dit beter voorbij laten gaan en liever daten met man die ook nog geen kinderen heeft?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Ik heb een vraagje, recent heb ik een man kennen. Hij heeft een lief karakter en hij heeft leuk gevoel voor humor. Het enige waar ik in meezit dat hij al een zoon van 12 heeft.
Hij vertelde door gesprekken heen dat zijn zoon altijd op 1 staat. Hoe dan ook blijft het zijn kind, dat is begrijpelijk.
Ik heb zelf nog geen kinderen. Ik had me zelf voorgenomen dat ik geen mannen date die al kinderen heeft. Deze blijkt een leukerd te zijn. Daten met een "vader" is nieuw voor me.
Het is niet niets als je met een man date die al vader is. Band met zijn ex zal altijd wel bestaan en ik zal wat in moeten leveren als ik hem wil blijven zien.
Ik weet nog niet hoe hij de regeling heeft met zijn ex omtrent zijn zoon. Dat komt nog wel ter sprake.
Wat zijn jullie ervaringen? Zouden jullie dit een kans geven of kan ik dit beter voorbij laten gaan en liever daten met man die ook nog geen kinderen heeft?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
dinsdag 26 januari 2021 16:08
Als je je ervoor open kan stellen, ja.NacB schreef: ↑26-01-2021 10:40Hij is 40 en ik ben 35+. Ik begrijp je standpunt. Want zo denk ik ook erover, als er bij beide kanten inlevingsvermogen en aanpassingsvermogen dan kunnen we op elkaar bouwen op langer termijn.
Ik ken hem nog niet zo lang. Alle mogelijkheden staan open.
Ik twijfel nog of ik wel verder met hem wil daten. Is het wel waard om mijn tijd erin steken terwijl je misschien minder voor terug krijgt?
Maar het klinkt niet alsof je daar zin in hebt.
Overigens, inlevingsvermogen en aanpassingsvermogen heeft meer te maken met de persoon zelf dan met of je al kinderen hebt.
dinsdag 26 januari 2021 16:21
Ik date voor het eerst met een man met kinderen. Was er altijd stellig tegen! En moet zeggen dat het me tot nu toe heel erg meevalt.
De kinderen weten van mij maar ik heb ze nog niet ontmoet. Hoe het dan zal lopen is nog af te wachten natuurlijk... vind het wel positief dat ze het niet erg vinden dat hun vader een lief heeft. Hij is al jaren gescheiden.
De kinderen weten van mij maar ik heb ze nog niet ontmoet. Hoe het dan zal lopen is nog af te wachten natuurlijk... vind het wel positief dat ze het niet erg vinden dat hun vader een lief heeft. Hij is al jaren gescheiden.
dinsdag 26 januari 2021 16:26
Interessant om te lezen dat sommigen andere keuzes maken (de rest van posts heb ik ook gelezen)! Ik kan mij voorstellen dat het voor een kind die niet anders weet, makkelijker is dan voor een kind die het wel anders is gewend. Verandering is altijd lastig.Lotus90 schreef: ↑25-01-2021 16:46Wij krijgen wel een kind, maar blijven desondanks bewust in een LAT-relatie ipv samenwonen. Behalve praktische redenen (als we zouden willen samenwonen móeten we verhuizen om groter te wonen, maar dat is alleen betaalbaar in een hele andere wijk in zijn stad óf in mijn stad, maar zijn zoons hebben hun school, sport + vriendjes in de buurt etc daar al en hun moeder en oma’s wonen daar ook heel dichtbij dus verhuizen is m.i. gewoon geen optie). En ik vind het ten opzichte van de kinderen die hij al heeft ook niet eerlijk als hij zijn dochter straks 24/7 ziet en hun maar parttime (wel CO-ouderschap, maar dat blijft dus parttime). Daarnaast zijn wij beide gewoon erg tevreden over het latten en onze eigen woningen.
Lijkt mij wel een lastige beslissing. Want ook al werkt het voor jullie en voelt het goed, poe, ik wil best geloven dat veel mensen commentaar hebben. Dat krijg je al met een serieuze relatie en niet willen samenwonen, dus laat staan met nog een gezamelijk kind. Daar moet je ook maar tegen kunnen.
Wonen jullie ver van elkaar?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 26 januari 2021 20:04
Laat dat iniminie percentage maar weg hoor. Komt vaker voor dan je denkt en altijd is de ouder met de minste contactmomenten de boeman. Iedere situatie is anders,maar om iemand daar bij voorbaat op af te rekenen vind ik heel kort door de bocht.Luci_Mster2 schreef: ↑26-01-2021 00:01Ik zei geen vader. ik zei ouder.
En initatief nemen is precies wat er dan vaak niet genoeg genomen is. Een andere ouder kan in een ( normale scheidingssituatie) geen co-ouderschap weigeren als de andere partij dat wil. Daar kan echt wel iets aan doen vaak.
Het is zelfs de norm bij de kinderrechters en mediators, zeker al een tijdje. Dus misschien te kort door de bocht bij een iniminie percentage speciale gevallen. Maar voor de rest een uitgangspunt om die ouders niet zo hoog in te schatten.
dinsdag 26 januari 2021 20:08
dinsdag 26 januari 2021 21:18
Gelukkig kan ik er heel goed tegen. Ik vind dat iedereen zijn of haar eigen mening mag hebben. Zolang men de eigen traditionele patronen maar niet aan ons wil opleggen. Of doet alsof dat het enige juiste is (en onze manier dus per definitie fout). Ik merk dat vrijwel iedereen het vooral ontzettend raar vindt. Dat vind ik grappig, omdat ik dingen die zij normaal vinden dan weer raar kan vinden.dianaf schreef: ↑26-01-2021 16:26Interessant om te lezen dat sommigen andere keuzes maken (de rest van posts heb ik ook gelezen)! Ik kan mij voorstellen dat het voor een kind die niet anders weet, makkelijker is dan voor een kind die het wel anders is gewend. Verandering is altijd lastig.
Lijkt mij wel een lastige beslissing. Want ook al werkt het voor jullie en voelt het goed, poe, ik wil best geloven dat veel mensen commentaar hebben. Dat krijg je al met een serieuze relatie en niet willen samenwonen, dus laat staan met nog een gezamelijk kind. Daar moet je ook maar tegen kunnen. Wonen jullie ver van elkaar?
We wonen vlakbij elkaar. Hij woont in een grote stad, waar ik gestudeerd heb en waar vrijwel al mijn vriendinnen ook wonen. Leuke dingen doe ik dus sowieso altijd daar, met of zonder mijn partner. En ik werk in die omgeving. Dus ik ben daar vaak en graag. Voor mijn partner is zijn stad echt de énige stad waar hij wil wonen. Hij is daar geboren en gaat er nooit meer weg. Aangezien zijn zoons hun leven daar hebben, begrijp ik volkomen dat hij daar wil blijven. Ook los van zijn zoons trouwens.
Maar ik woon zelf in een kleinere, rustigere stad. Wat toch wel mijn voorkeur heeft voor een opgroeiend kind. Samenwonen is nooit een wens geweest voor mij. We wonen toevallig allebei in de binnenstad en hebben mooie woningen/toplocaties voor een lage prijs. Zoiets gaan we echt nooit kunnen krijgen als we willen samenwonen. En mijn tweelingzus woont nu op 10 minuten loopafstand bij mij vandaan, zij wordt gastouder voor onze dochter. Dus zelf ben ik vooralsnog tevreden over onze plannen.
dinsdag 26 januari 2021 21:58
De beste jaren van je leven verspil je op die manier aan 'n man die in z'n vrije tijd voor z'n kind moet zorgen en wellicht weekenden op het sportveld moet hangen en zijn vakantiedagen op maakt aan een kindvriendelijke vakantie terwijl jouw leven on hold staat (of dat je alsnog alleen of met vriendinnen op reis moet)NacB schreef: ↑26-01-2021 10:40Hij is 40 en ik ben 35+. Ik begrijp je standpunt. Want zo denk ik ook erover, als er bij beide kanten inlevingsvermogen en aanpassingsvermogen dan kunnen we op elkaar bouwen op langer termijn.
Ik ken hem nog niet zo lang. Alle mogelijkheden staan open.
Ik twijfel nog of ik wel verder met hem wil daten. Is het wel waard om mijn tijd erin steken terwijl je misschien minder voor terug krijgt?
woensdag 27 januari 2021 09:08
Gaaf om te lezen! Bedankt voor de toelichting. Het voordeel is wel dat je beiden het beste van twee werelden hebt. Ik kan mij jullie insteek best voorstellen.Lotus90 schreef: ↑26-01-2021 21:18Gelukkig kan ik er heel goed tegen. Ik vind dat iedereen zijn of haar eigen mening mag hebben. Zolang men de eigen traditionele patronen maar niet aan ons wil opleggen. Of doet alsof dat het enige juiste is (en onze manier dus per definitie fout). Ik merk dat vrijwel iedereen het vooral ontzettend raar vindt. Dat vind ik grappig, omdat ik dingen die zij normaal vinden dan weer raar kan vinden.
We wonen vlakbij elkaar. Hij woont in een grote stad, waar ik gestudeerd heb en waar vrijwel al mijn vriendinnen ook wonen. Leuke dingen doe ik dus sowieso altijd daar, met of zonder mijn partner. En ik werk in die omgeving. Dus ik ben daar vaak en graag. Voor mijn partner is zijn stad echt de énige stad waar hij wil wonen. Hij is daar geboren en gaat er nooit meer weg. Aangezien zijn zoons hun leven daar hebben, begrijp ik volkomen dat hij daar wil blijven. Ook los van zijn zoons trouwens.
Maar ik woon zelf in een kleinere, rustigere stad. Wat toch wel mijn voorkeur heeft voor een opgroeiend kind. Samenwonen is nooit een wens geweest voor mij. We wonen toevallig allebei in de binnenstad en hebben mooie woningen/toplocaties voor een lage prijs. Zoiets gaan we echt nooit kunnen krijgen als we willen samenwonen. En mijn tweelingzus woont nu op 10 minuten loopafstand bij mij vandaan, zij wordt gastouder voor onze dochter. Dus zelf ben ik vooralsnog tevreden over onze plannen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 27 januari 2021 14:29
Je hebt een prille relatie, jij wil van alles samen opbouwen maar hij is al gesetteld met een 12- jarige, een ex en een omgangsregeling. Het beperkt praktisch in waar je wil gaan wonen samen, de vrije tijd die je hebt samen, financieel, maar ook emotioneel heeft hij alles al een x mee gemaakt rondom kinderen krijgen, heeft hij al een nummer 1 relatie met zijn kind, andere ideeën over opvoeden misschien (waar je anders samen in groeit maar waar je nu machteloos bij staat te kijken) en tussen jou en stiefzoon en jullie tweede leg miet het ook maar klikken.
Nee hoor, ik zou deze vis teruggooien in de vijver.
Nee hoor, ik zou deze vis teruggooien in de vijver.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 28-01-2021 12:02
17.67% gewijzigd
woensdag 27 januari 2021 20:43
Lotus, wat gaaf! Je bent nu echt nog een pionier of wordt zo gezien, maar ik hoop dat dit ook een gebruikelijker manier gaat worden van aan een kind beginnen in een warm en veilig nest en gezin. Ik denk er regelmatig over na, maar meer in theorie omdat ik zelf geen kinderwens heb of in ieder geval niet dusdanig sterk dat ik het voor mezelf verstandig zou vinden om er deels alleen voor te staan. Ik ben gewoon erg benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen en of het wellicht gaat betekenen dat minder gezinnen uit elkaar vallen en/of minder samengestelde gezinnen vol frictie...
Daarmee kom ik ook op TO. Zij staat in mijn interpretatie 'traditioneler' in het leven: veel samen willen, samenwonen en in die context een kinderwens, en daar komt dan nog haar leeftijd én het leeftijdsverschil tussen de zoon en het potentiële kind bij. Ik zou er niet aan beginnen.
Ik zelf heb een relatie met een man met kinderen. Ik heb zelf niet/nauwelijks een kinderwens en ook niet de behoefte om op 1 te staan. Dat komt omdat ik hecht aan mijn eigen leven en dingen, en daarin niet alles wil delen, evenals mijn eigen plek. Dat betekent echter ook dat ik geen behoefte heb om fulltime in hun leven mee te draaien. In dat opzicht pas ik er wel degelijk voor om mezelf ondergeschikt te maken en bovendien ben ik geen gezinslid cq wil ik.dat niet worden. Dat is niet mijn keuze en ik zou er doodongelukkig van worden. We zitten nog redelijk in de beginfase mbt kinderen en ik samen. Het is voor mij wennen, dus ik probeer het een beetje te doseren zodat ik het ook oprecht leuk vind, en bovendien vind ik het belangrijk dat de kinderen ook exclusief tijd met hun vader hebben. Sowieso, maar ook omdat moeder een 'tweede leg' heeft. Deze insteek werkt voor mij, maar zal lastiger zijn voor mensen die graag veel samen zijn met hun partner en/of zelf ook een kind willen. En dat laatste proef ik bij TO.
Daarmee kom ik ook op TO. Zij staat in mijn interpretatie 'traditioneler' in het leven: veel samen willen, samenwonen en in die context een kinderwens, en daar komt dan nog haar leeftijd én het leeftijdsverschil tussen de zoon en het potentiële kind bij. Ik zou er niet aan beginnen.
Ik zelf heb een relatie met een man met kinderen. Ik heb zelf niet/nauwelijks een kinderwens en ook niet de behoefte om op 1 te staan. Dat komt omdat ik hecht aan mijn eigen leven en dingen, en daarin niet alles wil delen, evenals mijn eigen plek. Dat betekent echter ook dat ik geen behoefte heb om fulltime in hun leven mee te draaien. In dat opzicht pas ik er wel degelijk voor om mezelf ondergeschikt te maken en bovendien ben ik geen gezinslid cq wil ik.dat niet worden. Dat is niet mijn keuze en ik zou er doodongelukkig van worden. We zitten nog redelijk in de beginfase mbt kinderen en ik samen. Het is voor mij wennen, dus ik probeer het een beetje te doseren zodat ik het ook oprecht leuk vind, en bovendien vind ik het belangrijk dat de kinderen ook exclusief tijd met hun vader hebben. Sowieso, maar ook omdat moeder een 'tweede leg' heeft. Deze insteek werkt voor mij, maar zal lastiger zijn voor mensen die graag veel samen zijn met hun partner en/of zelf ook een kind willen. En dat laatste proef ik bij TO.
woensdag 27 januari 2021 23:54
Ik zie dit wel vaker in mijn omgeving. Niet exact zo maar wel soortgelijke onorthodoxe gezinsregelingen. Van wat ik zie zijn alle situaties waarin de kinderen heen en weer pendelen niet fijn voor de kinderen. Of de ouders nou een latrelatie hebben of vriendschappelijke exen zijn of een homostel met bom-moeder, maakt voor de kinderen geen fuck uit.
Die willen gewoon 1 huis en vader en moeder beiden zo dicht mogelijk bij zich.
Of vader en moeder met elkaar neuken is voor kinderen niet het criterium voor een warm en veilig nest.
donderdag 28 januari 2021 00:50
Parella schreef: ↑27-01-2021 23:54Ik zie dit wel vaker in mijn omgeving. Niet exact zo maar wel soortgelijke onorthodoxe gezinsregelingen. Van wat ik zie zijn alle situaties waarin de kinderen heen en weer pendelen niet fijn voor de kinderen. Of de ouders nou een latrelatie hebben of vriendschappelijke exen zijn of een homostel met bom-moeder, maakt voor de kinderen geen fuck uit. Die willen gewoon 1 huis en vader en moeder beiden zo dicht mogelijk bij zich. Of vader en moeder met elkaar neuken is voor kinderen niet het criterium voor een warm en veilig nest.
De enige die heen en weer pendelt en dat zal blijven doen, is mijn partner. De kinderen blijven juist op hun eigen vaste plek. Dus ik begrijp je punt niet. De situaties die jij ook “onorthodox” noemt en met mijn situatie vergelijkt, zijn bijna allemaal hele andere situaties. Opvallend dat het jouw indruk is dat de kinderen hun situatie niet fijn vinden. Ik zie toevallig ook meerdere situaties die jij beschrijft om mij heen (een lesbisch stel met een biologische donorvader die ook in het leven is van de kinderen + ouders die vriendschappelijk uit elkaar zijn gegaan) en deze kinderen zijn gelukkig en tevreden. Het is maar net wat een kind gewend is. En hoe harmonieus/stabiel alles loopt.
Jij vult volgens mij een hoop in voor anderen. Omdat jij er zo over denkt. Newsflash: twee ouders die met elkaar neuken én samenwonen zijn ook absoluut geen garantie voor een prettig gezinsleven en een warm en veilig nest.
donderdag 28 januari 2021 01:07
Ik ben het met je eens. Ik vind het overigens ontzettend goed van je dat je naast je eigen wensen/behoeften ook aan de kinderen van je partner denkt. En dat je er rekening mee houdt dat ze bij hun moeder ook al een samengesteld gezin hebben. Dat is iets wat de meeste vrouwen absoluut niet kunnen/willen: zich verplaatsen in de kinderen van hun partner. Dan vind ik dus dat ze er absoluut niet aan moeten beginnen.coolpack2 schreef: ↑27-01-2021 20:43Lotus, wat gaaf! Je bent nu echt nog een pionier of wordt zo gezien, maar ik hoop dat dit ook een gebruikelijker manier gaat worden van aan een kind beginnen in een warm en veilig nest en gezin. Ik denk er regelmatig over na, maar meer in theorie omdat ik zelf geen kinderwens heb of in ieder geval niet dusdanig sterk dat ik het voor mezelf verstandig zou vinden om er deels alleen voor te staan. Ik ben gewoon erg benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen en of het wellicht gaat betekenen dat minder gezinnen uit elkaar vallen en/of minder samengestelde gezinnen vol frictie...
Daarmee kom ik ook op TO. Zij staat in mijn interpretatie 'traditioneler' in het leven: veel samen willen, samenwonen en in die context een kinderwens, en daar komt dan nog haar leeftijd én het leeftijdsverschil tussen de zoon en het potentiële kind bij. Ik zou er niet aan beginnen.
Ik zelf heb een relatie met een man met kinderen. Ik heb zelf niet/nauwelijks een kinderwens en ook niet de behoefte om op 1 te staan. Dat komt omdat ik hecht aan mijn eigen leven en dingen, en daarin niet alles wil delen, evenals mijn eigen plek. Dat betekent echter ook dat ik geen behoefte heb om fulltime in hun leven mee te draaien. In dat opzicht pas ik er wel degelijk voor om mezelf ondergeschikt te maken en bovendien ben ik geen gezinslid cq wil ik dat niet worden. Dat is niet mijn keuze en ik zou er doodongelukkig van worden. We zitten nog redelijk in de beginfase mbt kinderen en ik samen. Het is voor mij wennen, dus ik probeer het een beetje te doseren zodat ik het ook oprecht leuk vind, en bovendien vind ik het belangrijk dat de kinderen ook exclusief tijd met hun vader hebben. Sowieso, maar ook omdat moeder een 'tweede leg' heeft. Deze insteek werkt voor mij, maar zal lastiger zijn voor mensen die graag veel samen zijn met hun partner en/of zelf ook een kind willen. En dat laatste proef ik bij TO.
Mijn vader heeft vroeger bewust de keuze gemaakt om zijn partners -hij heeft jarenlange relaties gehad- nooit aan mij en mijn tweelingzus voor te stellen. Wij kwamen maar 1x in de twee weken een weekend logeren. Die tijd wilde hij exclusief met ons. Vooral omdat mijn moeder meteen een nieuwe partner had, ging trouwen en nog een kind kreeg. Hij wilde niet dat wij, behalve twee vaders, ook nog twee moeders zouden krijgen. Dat klinkt vast ontzettend onorthodox voor sommigen. Maar ik waardeer zijn intenties enorm.
Zelf heb ik als kind geen moment gewenst dat mijn ouders samen in één huis zouden wonen. Absoluut niet zelfs. Ik vond het prima zoals het was. Het feit dat mijn ouders uit elkaar waren en dat wij dus twee huizen hadden, ervaarden mijn tweelingzus en ik nooit als onprettig.
donderdag 28 januari 2021 02:01
Maar denk je dat het goed is voor je baby als de vader steeds afwezig is? Kan hij dan wel een band met het kind op bouwen? En kun jij het zeker in het begin alleen aan? Ik las in een ander topic dat dit soort co ouderschapregelingen niet heel goed zijn voor jonge kinderen en dat je met een baby gewoon geen tijd voor jezelf hebt. Geen oordeel hoor, ik zoek ook gewoon antwoorden en oplossingen voor mezelf.Lotus90 schreef: ↑28-01-2021 00:50
Opvallend dat het jouw indruk is dat de kinderen hun situatie niet fijn vinden. Ik zie toevallig ook meerdere situaties die jij beschrijft om mij heen (een lesbisch stel met een biologische donorvader die ook in het leven is van de kinderen + ouders die vriendschappelijk uit elkaar zijn gegaan) en deze kinderen zijn gelukkig en tevreden. Het is maar net wat een kind gewend is. En hoe harmonieus/stabiel alles loopt.
Jij vult volgens mij een hoop in voor anderen. Omdat jij er zo over denkt. Newsflash: twee ouders die met elkaar neuken én samenwonen zijn ook absoluut geen garantie voor een prettig gezinsleven en een warm en veilig nest.
donderdag 28 januari 2021 10:51
Hoi Poezenman, volgens mij herken ik jouw nickname van een ander topic. Die jij gestart hebt. Je stelt goede vragen. Ik verwacht dat ik het zeer goed alleen aan zal kunnen op de momenten dat mijn partner niet bij ons is. Dat komt omdat ik -mits ik geen postnatale depressie krijg oid- zelfstandig en georganiseerd ben en alles altijd heel goed voorbereid. Ik zorg daarnaast ook al jarenlang voor jonge kinderen op mijn werk: in de residentiële jeugdzorg. Een gezinssetting, waarbij ik het gewend ben om ‘s avonds 5 kindjes te douchen/tanden poetsen/voorlezen/naar bed brengen, ‘s nachts alleen voor ze klaar sta als ze ziek of bang zijn of nachtmerries hebben en ze ‘s ochtends ook weer alleen alle 5 op tijd klaar maak voor school, ‘s middags lunchen, activiteiten doen, fruit klaarmaken, eten koken voor alle 5, etc. Overdag en vroeg op de avond sta ik wel samen met een collega. De rest doe je alleen. En deze kinderen hebben ook nog hechtings-, gedrags- en ontwikkelingsstoornissen. Dus ik ben er vrij zeker van dat ik één kindje wel alleen aankan. Ik ga overigens binnenkort overstappen naar een regelmatige baan binnen dezelfde stichting.Poezenman schreef: ↑28-01-2021 02:01Maar denk je dat het goed is voor je baby als de vader steeds afwezig is? Kan hij dan wel een band met het kind op bouwen? En kun jij het zeker in het begin alleen aan? Ik las in een ander topic dat dit soort co ouderschapregelingen niet heel goed zijn voor jonge kinderen en dat je met een baby gewoon geen tijd voor jezelf hebt. Geen oordeel hoor, ik zoek ook gewoon antwoorden en oplossingen voor mezelf.
Tijd voor mezelf heb ik al 30 jaar ruimschoots gehad. Nu ben ik klaar voor mijn grootste wens: moeder worden. Ik heb al van heel dichtbij gezien hoe intensief dat is. En als ik het straks zelf moet doen zal dat vast nóg intensiever zijn dan het lijkt. Maar dat heb ik er met alle liefde voor over.
En ik heb ook een heel liefdevol, zorgzaam en ervaren netwerk. Mijn tweelingzus wordt bijv gastouder voor onze dochter. Dat geeft mij super veel rust. Dochter mag daar zelfs van zondag op maandag logeren als ik dat nodig ga hebben. Zodat ik opgeladen aan mijn werkweek kan beginnen. Ontzettend lief.
Mijn partner en ik gaan overigens geen CO-ouderschap doen. Want de baby woont bij mij en mijn partner is de helft van de week bij ons ipv de hele week. Onze dochter gaat nooit heen en weer gesleept worden.
Er zijn vrachtwagenchauffeurs die vaker weg zijn. En zo zijn er overigens nog wel meer beroepen te bedenken waarbij de vader niet de hele week bij zijn gezin is. Daar is helemaal niets mis mee. Zolang je er maar voor je kind bent als je er bent. En zorgt dat je de tijd die je samen hebt, goed benut. Ik ben ervan overtuigd dat het niet ten koste hoeft te gaan van het opbouwen van een band met je kind.
In jouw geval zou ik inderdaad niet direct CO-ouderschap adviseren zodra de baby er is. Een baby is daar nog te klein voor. Ik hoop van harte dat jouw ex-partner jou erbij zal blijven betrekken, zodat je als jullie kind nog zo klein is, zoveel mogelijk daar kan zijn. Pas als jullie kind groter en zelfstandiger wordt, kunnen jullie gaan praten over een passende CO-ouderschap regeling, waarbij rekening gehouden wordt met jouw baan.
donderdag 28 januari 2021 11:38
Wat een bijzondere gezinssamenstellingen zijn er te lezen hier. Klinkt goed hoor Lotus90. Genoeg lamzakkige vaders/moeders die met hun partner samenwonen maar weinig tot niet naar het gezin omkijken. Of ouders die bijzonder werk uitvoeren waardoor je kort of lang van huis bent. Dat zijn niet bij voorbaat slechte ouders. Wij hebben hier een doorsnee banen gezin met samenwonende ouders, en daar ben ik wel erg blij mee. Nachten dat kind overgeeft en je niet meer weet wat je moet doen en onder het kots zit... Blij dit te kunnen delen door partner hulp te kunnen vragen. Maar hoe dan ook: ook alleen red je je wel, het is wellicht wel extra pittig van tijd tot tijd.
On topic: TO, verwacht niet teveel van een liefdespartner met een kind. Want die laatste vraagt nergens om. Dat wil niet zeggen dat ik niet ook gezinnen ken waarbij er verhuisd werd en samengesteld werd die gewoon gelukt zijn. Maar het is extra pijnlijk als het niet loopt. Dus ik zou aanraden lang te blijven latten!
On topic: TO, verwacht niet teveel van een liefdespartner met een kind. Want die laatste vraagt nergens om. Dat wil niet zeggen dat ik niet ook gezinnen ken waarbij er verhuisd werd en samengesteld werd die gewoon gelukt zijn. Maar het is extra pijnlijk als het niet loopt. Dus ik zou aanraden lang te blijven latten!
donderdag 28 januari 2021 11:42
Ik heb ook uiteindelijk voor mezelf gekozen, na overwegen wat voor gevolgen een samengestelde gezin kan hebben ondanks hij heel leuk is.Parella schreef: ↑27-01-2021 14:29Ik was ook 35+ toen ik ging daten en had een kinderwens. Een man met kinderen was voor mij een dealbreaker. Ik wilde iets samen gaan opbouwen met iemand, ons eigen gezin. Er zijn genoeg mannen van 35-40 die nog kinderloos zijn waarom iets gecompliceerds aangaan?
Je hebt een prille relatie, jij wil van alles samen opbouwen maar hij is al gesetteld met een 12- jarige, een ex en een omgangsregeling. Het beperkt praktisch in waar je wil gaan wonen samen, de vrije tijd die je hebt samen, financieel, maar ook emotioneel heeft hij alles al een x mee gemaakt rondom kinderen krijgen, heeft hij al een nummer 1 relatie met zijn kind, andere ideeën over opvoeden misschien (waar je anders samen in groeit maar waar je nu machteloos bij staat te kijken) en tussen jou en stiefzoon en jullie tweede leg miet het ook maar klikken.
Nee hoor, ik zou deze vis teruggooien in de vijver.
Ik laat deze man ook gaan, Er zijn idd genoeg mannen rond 40 die nog geen kinderen hebben.
Bedankt voor jouw visie
donderdag 28 januari 2021 11:54
donderdag 28 januari 2021 12:30
Idd. Misschien kon het niet met een vorige partner niet. Omdat diegene geen kinderwens had, ziekte, financiële omstandigheden, gewoon geen goede relatie, ziet die ander niet als de moeder/vader van kind.
Ik ken iemand waarbij beiden een kind wilde, maar zij wilde dan volledig stoppen met werken. Hij was daar niet mee eens, want hij wilde ook gewoon door de weeks voor het kind werken en niet altijd maar moeten werken. Daar is de relatie op stuk gelopen. Beiden hebben nu een partner die er op dezelfde manier in staat en hebben beiden een kind.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 28 januari 2021 13:08
Voor mij zeer zeker een dealbreaker. Ik zou het laten gaan nu je nog in de date-fase zit,nog voordat er echt gevoelens bij komen kijken en op zoek gaan naar een leuke man zonder kinderen, die zijn er echt nog wel.
Ik vind het alleen maar logisch dat de kinderen op 1 komen, die hebben meestal niet om de break up van hun ouders gevraagd en al helemaal niet om nieuwe partners. Maar om daar mijn eigen leven voor op te geven, in een leven stappen dat niet het jouwe is en dat ook nooit zal zijn, ex zal altijd in beeld blijven. Op een aangegeven moment krijg je misschien zorgtaken toebedeeld/meebetalen aan de kinderen, vooral bij samenwonen is die kans groot. Maar het zijn niet jouw kinderen en dat zullen ze ook nooit zijn. En als je zelf een kinderwens hebt is het toch ook leuk dat alles samen voor de eerste keer te ontdekken?
Ik gun het de kinderen dat ze op nummer 1 komen, maar dan zonder mij (ik heb dus ook bewust nooit mannen met kinderen gedate). Het leven is te kort om genoegen te moeten nemen met iets wat je eigenlijk niet wil vind ik. Gun jezelf meer en beter dan dat, en de kinderen in zo'n situatie ook.
Ik vind het alleen maar logisch dat de kinderen op 1 komen, die hebben meestal niet om de break up van hun ouders gevraagd en al helemaal niet om nieuwe partners. Maar om daar mijn eigen leven voor op te geven, in een leven stappen dat niet het jouwe is en dat ook nooit zal zijn, ex zal altijd in beeld blijven. Op een aangegeven moment krijg je misschien zorgtaken toebedeeld/meebetalen aan de kinderen, vooral bij samenwonen is die kans groot. Maar het zijn niet jouw kinderen en dat zullen ze ook nooit zijn. En als je zelf een kinderwens hebt is het toch ook leuk dat alles samen voor de eerste keer te ontdekken?
Ik gun het de kinderen dat ze op nummer 1 komen, maar dan zonder mij (ik heb dus ook bewust nooit mannen met kinderen gedate). Het leven is te kort om genoegen te moeten nemen met iets wat je eigenlijk niet wil vind ik. Gun jezelf meer en beter dan dat, en de kinderen in zo'n situatie ook.
