Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 26 augustus 2008 om 16:03
iry,
Ik was zelf ook even van slag,vandaar dat ik er gisterne niet was, maar ik heb wel degelijk aan je gedacht. Ik hoop zo dat je nu even iets aan het doen bent, en dat je je gedachten kunt ordenen. Heel veel sterkte, en als ik wist hoe smileys e.d. werkte had ik op die manier een knuffel gegeven, nu maar met woorden.
Sterkte lieve Iry,
x
Ik was zelf ook even van slag,vandaar dat ik er gisterne niet was, maar ik heb wel degelijk aan je gedacht. Ik hoop zo dat je nu even iets aan het doen bent, en dat je je gedachten kunt ordenen. Heel veel sterkte, en als ik wist hoe smileys e.d. werkte had ik op die manier een knuffel gegeven, nu maar met woorden.
Sterkte lieve Iry,
x
dinsdag 26 augustus 2008 om 19:52
Hai Iry, lief van je, wat je op het andere topic schreef. Ik kan me helemaal voorstellen dat je daar liever wegblijft. Je hebt nu meer dan genoeg aan je hoofd. Dank je wel voor je cadeautje, goede tekst. En als iedereen hier toch al zo bezig is, en omdat het zo'n heerlijk gevoel van steun geeft ook al is het 'maar' via een beeldschermpje:
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 26 augustus 2008 om 21:45
Hey muts, je moet niet muziek op gaan zoeken die ik een ander adviseer
Prachtig he? Heb je dan ook het gedichtje van dat potje verdriet gelezen?
Hier, voor jou... Huil maar leeg. Je zal zien, dat het potje steeds minder snel vol gaat zitten...
Ik heb thuis een potje...
op dat potje staat verdriet,
ik doe er vaak verdrietjes in
als ze klein zijn huil ik niet!
Steeds als er iets tegen zit
of iets gebeurt wat ik niet wil
open ik het potje en gooi het er in...
heel stil
maar nu was de laatste druppel,
net even iets te veel,
van al die stukjes klein verdriet kreeg ik een brok in mijn keel!
Mijn hand begon te trillen,'t verdriet vloog uit de pot,
een traan begon te rollen,ik voelde mij erg rot!
Een onbedaarlijk snikken deed me beven overal
ik zat echt tot mijn haren in het diepste dal!
Het was met roodomrande ogen
toen ik me zelf weer rustig kreeg
Opgelucht keek in naar mijn potje...
het potje... dat was leeg!!!
Prachtig he? Heb je dan ook het gedichtje van dat potje verdriet gelezen?
Hier, voor jou... Huil maar leeg. Je zal zien, dat het potje steeds minder snel vol gaat zitten...
Ik heb thuis een potje...
op dat potje staat verdriet,
ik doe er vaak verdrietjes in
als ze klein zijn huil ik niet!
Steeds als er iets tegen zit
of iets gebeurt wat ik niet wil
open ik het potje en gooi het er in...
heel stil
maar nu was de laatste druppel,
net even iets te veel,
van al die stukjes klein verdriet kreeg ik een brok in mijn keel!
Mijn hand begon te trillen,'t verdriet vloog uit de pot,
een traan begon te rollen,ik voelde mij erg rot!
Een onbedaarlijk snikken deed me beven overal
ik zat echt tot mijn haren in het diepste dal!
Het was met roodomrande ogen
toen ik me zelf weer rustig kreeg
Opgelucht keek in naar mijn potje...
het potje... dat was leeg!!!
woensdag 27 augustus 2008 om 01:12
Hoi lieverds.
Pilous ik begrijp dat jij ook al met dit liedje strooit?
Heel gevoelig lied.
Ik heb heel wat tijden in mijn leven gekend dat ik hun liedjes vaak draai,dat is meestal geen goed teken.
Mooi gedicht.
Nou dat potje verdriet is flink open gegaan vanavond,ik krijg het alleen niet leeg gehuild.
Vanavond weer gepraat met vriend.
Ik zit met zoveel gemengde gevoelens.
Ik wip net zo makkelijk van het een naar het ander.
Een hoop boosheid en frustratie maar ik weet niet zo goed waar ik mijn boosheid op moet richten.Dat maakt het heel moeilijk.
Ik ben boos omdat het zo uit de hand gelopen is.
Maar zoveel factoren hebben daar een aandeel in.
Ik heb mijn boosheid geuit tegen vriend en zit met een hoop vragen waar ik nog geen antwoorden op heb.
Misschien ook niet krijg.
Het is ook totaal niet opbouwend om daar antwoorden in te krijgen,maar ik kan alles zo moeilijk plaatsen.
Waarom trok hij niet eerder aan de bel.
Ik vind dat je verantwoordelijkheid draagt in een relatie om de ander te informeren waar je tegenaan loopt.
En die verantwoordelijkheid draag je dubbel als je samen een gezin hebt,wat dan heb je ook verantwoordelijkheid voor de gevolgen van een verbroken relatie bij de kinderen.
Hij vertelde dat er een emmer aan het voldruppelen was en de laatste druppel zijn gevoel wegnam.
Ik begrijp wel de situatie van de emmer,maar niet dat je tijdens het druppelen je mond houdt.
Een emmer raakt niet vanzelf leeg, die raakt alleen maar vol als je het binnen houdt.
Dat je dat niet doet en hem vervolgens over een ander leegstort,vind ik niet eerlijk.
Ik heb het ook gezegd en dat ik vind dat ook hij zijn aandeel hier in moet zien.
De eerste reactie die er voorzichtig uit kwam na de mokerslag van zijn kant hield in dat de eetstoornis van mij tussen ons in stond.
Dat is ook zo,dat hoef ik niet te ontkennen.
Maar ik neem het hem kwalijk om daar meerdere keren op terug te vallen als we vast liepen (niet in deze vorm vast lopen).
Want......hij praat niet over zijn gevoel,hij praat niet waar hij aan denkt, hij praat niet over wat hij moeilijk vindt.
En dat is in combinatie met mijn problemen uitermate onhandig.
Ook de vraag of hij geen verbanden kon zien kon moeilijk beantwoord worden.
Wij zijn 9 maanden geleden verhuisd en vanaf die tijd is er hier enorm veel spanning geweest.
Hoge druk,veel werk,ik kon heel moeilijk wennen,de huishoudelijke taken groeide boven mijn hoofd(want groot huis).
Grond bij gekocht,deze zomer een hele tuin aangelegd.
En al deze verbouwingen (huis is totaal gestript en opnieuw opgebouwd) en werkzaamheden hebben we samen gedaan, dat heeft veel energie gekost.
Daarnaast...want het plaatje van de afgelopen maanden is nog niet compleet.
Nieuwe en onzekere ontwikkelingen op zijn werk,daar komen nu een beetje concrete vormen in.
Hij heeft naast zijn werk een eigen zaakje.
Enorm druk dus.
Ik ging bergafwaards door de verandering van omgeving (gevoel van veilige basis weg,kon mijn draai niet vinden,perfectionistisch zijn is ook niet handig tijdens de klussen),de enorme drukte die de verbouwingen met zich mee bracht.
Ik was mijn structuur kwijt.
Vriend erg druk,dus ik veel op mijn nek genomen in het huishouden,wat dus te groot was voor mij. Hoewel hij probeerde een steentje bij te dragen.
Frummel die ook een moeilijke tijd had in het nieuwe huis,nachten mee op gelopen,vaak hysterisch en dwars.
Oudste dochter die veel veranderingen in haar leven heeft en daar veel aandacht in vraagt(ze vraagt sowieso veel aandacht)
Met een loslaatproces bezig als moeder en dochter zijnde.
Middelste vaart daar een beetje tussendoor,maar is wel mijn zorgenkindje (herstellende van een dwangstoornis) en ik had het er moeilijk mee, dat hij vaak overschoot voor aandacht.
Daar bovenop (wat een timing!!) begon er bij mij van alles los te komen,wat ik diep wegstop.
De eetstoornis werkte niet meer als stevige deksel en ik bleef paniekerig de deksel vasthouden.
Daardoor had ik twee dingen in mijn hoofd te bestrijden.
Een eetstoornis die ik groter ging maken om als deksel te functioneren en alles wat daaronder zat wat toch er dwars doorheen kwam.
ik wilde die eetstoornis minder ruimte geven want wat had het voor nut.
Maar 19 jaar gewoonte gedrag mèt functie kieper je niet zomaar overboord zeker niet zonder hulp.
En laat ik die nu net niet meer krijgen want ik ben chronisch gediagnosticeerd en therapieresistent (ik heb al vele intensieve behandelingen achter de rug)
Ik heb daar zo vaak mijn vuist op tafel geslagen. duidelijk en letterlijk gezegd:
Ik trek dit niet meer er moet wat gebeuren.
Antwoord: we begrijpen de hulpvraag en we zien dat je het zwaar hebt, maar we hebben geen mogelijkheden voor je.
En de dooddoener,
Maar het gaat nog wel, want je begint toch ieder keer aan de dag en je doorstaat hem wel en staat de volgende dag weer op.
Zelfs toen het heel slecht met mij ging.
Opmerking van mijn psychiater: goh..ik ben iedere keer weer verbaasd als ik je naam in mijn agenda zie,dan denk ik ze is er nog steeds.
Of:ik heb enorm veel respect en ik verbaas mij over je enorme spankracht. Het is uniek om iemand met zoveel complexe problemen en daarnaast toch nog een gezin verzorgt, niet ten onder zien gaan.
Dit had hij nog niet eerder gezien......zal wel een compliment moeten zijn,maar ik dacht en denk....gaat er dan geen alarmbel af????????
Ik zeg letterlijk het gaat niet! Moet ik eerst halfdood gevonden worden ofzo.
Ik ben dus ook boos op het GGZ,furieus zelfs.
Want niet alleen ik ging ten onder aan de problemen.
Maar mijn gezin ging ook gebukt,dat zag ik en dat probeerde ik zoveel mogelijk op te vangen (vraag mij niet hoe,snap ik zelf ook niet)
Ook dat heb ik zo vaak besproken,we hebben hulp nodig in en voor het gezin.
Tsja....en nu is er inderdaad een crisis.
Hoe kan het ook.
Ik heb mij zo vaak in een een hoek laten drukken dat ik zelf ook ging geloven dat ik niet behandelbaar was.
Okè ik snap dat het doel wat te behalen valt niet heel hoog ligt.
Maar het doel was en is,acceptatie,leren leven met en spanningsbeperking.
Nou missie mislukt.
Ik ben ontzetten boos op de demonen uit mijn verleden,want die hebben mij gemaakt zoals ik ben, mèt eetstoornis.
Ik ben boos op mijzelf omdat ik mij lam liet slaan,en ging wachten wanneer iemand de kolen uit het vuur haalde.
Te lang gewacht, er kwam niemand dus had ik het zelf (weer)moeten doen.
Maar ik was moe, ik zocht mijn rust in valsheid.
Rust als de wereld sliep en ik stilte om mij heen had en mij kon bewegen zoals ik dat wilde,rust door niet te gaan slapen zodat de stemmen mij niet konden bezoeken.
Deden ze dat in waakstand,dan at en kotste ik het weg (wat dus niet meer lukte,de stemmen kwamen toch, en de beelden en de gevoelens)
Vals rust dus,want dit sloopte mij.
Ieder mens zal uiteindelijk prooi worden aan uitputting op die manier en er niet leuker op worden. En dat was ik ook niet.
Ik dacht vriend rust te geven door hem zich op zijn dingen te laten richten en hem in de rest te ontlasten.
Mijn liefde was toch onverwoestbaar.
Vond ik dat leuk? hell no!
Ik wilde 1 ding,samen zijn maar we kwamen elkaar maar moeilijk tegen.
Ik heb meerdere keren het ter sprake gebracht dat we veranderingen aan moesten brengen.
Daar waren we het zeker over eens,maar vriend was zijn liefde aan het verliezen en zei dat niet, en ik zag het niet.
Dus verbanden werden door vriend niet gezien.
Hoe en waarom ik zo in de situatie zat.
En ik trok de verbanden verkeerd,ik legde ze bij druk en stress in zijn werk en de verhuizing.
Het Ggz stond erbij en keek ernaar.
En de demonen zijn niet terug te draaien.
En zo ben ik op iedereen boos,inclusief mijzelf.
Pffff wat een verhaal!
Het is en stortvloed wat eruit komt en slechts een topje van de ijsberg.
Zoveel complexiteit onder 1 dak.
En dan zal je denken wat is dat voor een gefrustreerd gezin.
Echter het was ( en is) verbazingwekkend hoe goed onder deze omstandigheden de gewone zaken functioneerde (en nog)
Ik kan hier een net zolang positief verhaal schrijven waar geen enkel woord van gelogen is. Maar ook over hetzelfde gezin gaat,ons gezin.
Niemand die niet heel dichtbij staat zal denken, wat een ontspoord gezin.Misschien zelfs niet als je wel dichtbij staat.
Ik zie alles zo helder,dat zag ik al een tijd.
Ik weet waar de schoen wringt,ik weet wat er moet gebeuren.
Ik weet alleen nog niet waar ik de hulp vandaan moet halen.
En...hoe ik mij in alles staande houd.
Maar ik vertrouw erop dat ik dat kan,ik ben immers al mijn hele leven niet anders gewend.
We gaan hard vechten,zetten alle zeilen bij,niet meer denken,niet meer praten,niet meer alleen er in staan , maar actie!
Samen,omdat er te veel is om te laten lopen.
Jammer dat vriend niet eerder duidelijk was in zijn gevoel,maar het is zoals het nu is.
Misschien de positieve kant,dat het daardoor de grootste eyeopener is dat ik moet gaan leven.
Klein maar gelukkig.
En hopelijk samen met vriend,als gezin aan de eindstreep staan.
En daarvoor moet ook hij aan zijn problemen gaan werken,ik hoop dat hij dat inziet (volgens mij wel nu) en gaat doen.
Morgen ga ik structuur in de probleemgebieden maken en opschrijven.
Donderdag gaan we samen naar het GGZ,vrijdag gaan we samen om de tafel.
Ik ben alvast gaan lopen,ik wacht niet meer op de rest.
Pilous ik begrijp dat jij ook al met dit liedje strooit?
Heel gevoelig lied.
Ik heb heel wat tijden in mijn leven gekend dat ik hun liedjes vaak draai,dat is meestal geen goed teken.
Mooi gedicht.
Nou dat potje verdriet is flink open gegaan vanavond,ik krijg het alleen niet leeg gehuild.
Vanavond weer gepraat met vriend.
Ik zit met zoveel gemengde gevoelens.
Ik wip net zo makkelijk van het een naar het ander.
Een hoop boosheid en frustratie maar ik weet niet zo goed waar ik mijn boosheid op moet richten.Dat maakt het heel moeilijk.
Ik ben boos omdat het zo uit de hand gelopen is.
Maar zoveel factoren hebben daar een aandeel in.
Ik heb mijn boosheid geuit tegen vriend en zit met een hoop vragen waar ik nog geen antwoorden op heb.
Misschien ook niet krijg.
Het is ook totaal niet opbouwend om daar antwoorden in te krijgen,maar ik kan alles zo moeilijk plaatsen.
Waarom trok hij niet eerder aan de bel.
Ik vind dat je verantwoordelijkheid draagt in een relatie om de ander te informeren waar je tegenaan loopt.
En die verantwoordelijkheid draag je dubbel als je samen een gezin hebt,wat dan heb je ook verantwoordelijkheid voor de gevolgen van een verbroken relatie bij de kinderen.
Hij vertelde dat er een emmer aan het voldruppelen was en de laatste druppel zijn gevoel wegnam.
Ik begrijp wel de situatie van de emmer,maar niet dat je tijdens het druppelen je mond houdt.
Een emmer raakt niet vanzelf leeg, die raakt alleen maar vol als je het binnen houdt.
Dat je dat niet doet en hem vervolgens over een ander leegstort,vind ik niet eerlijk.
Ik heb het ook gezegd en dat ik vind dat ook hij zijn aandeel hier in moet zien.
De eerste reactie die er voorzichtig uit kwam na de mokerslag van zijn kant hield in dat de eetstoornis van mij tussen ons in stond.
Dat is ook zo,dat hoef ik niet te ontkennen.
Maar ik neem het hem kwalijk om daar meerdere keren op terug te vallen als we vast liepen (niet in deze vorm vast lopen).
Want......hij praat niet over zijn gevoel,hij praat niet waar hij aan denkt, hij praat niet over wat hij moeilijk vindt.
En dat is in combinatie met mijn problemen uitermate onhandig.
Ook de vraag of hij geen verbanden kon zien kon moeilijk beantwoord worden.
Wij zijn 9 maanden geleden verhuisd en vanaf die tijd is er hier enorm veel spanning geweest.
Hoge druk,veel werk,ik kon heel moeilijk wennen,de huishoudelijke taken groeide boven mijn hoofd(want groot huis).
Grond bij gekocht,deze zomer een hele tuin aangelegd.
En al deze verbouwingen (huis is totaal gestript en opnieuw opgebouwd) en werkzaamheden hebben we samen gedaan, dat heeft veel energie gekost.
Daarnaast...want het plaatje van de afgelopen maanden is nog niet compleet.
Nieuwe en onzekere ontwikkelingen op zijn werk,daar komen nu een beetje concrete vormen in.
Hij heeft naast zijn werk een eigen zaakje.
Enorm druk dus.
Ik ging bergafwaards door de verandering van omgeving (gevoel van veilige basis weg,kon mijn draai niet vinden,perfectionistisch zijn is ook niet handig tijdens de klussen),de enorme drukte die de verbouwingen met zich mee bracht.
Ik was mijn structuur kwijt.
Vriend erg druk,dus ik veel op mijn nek genomen in het huishouden,wat dus te groot was voor mij. Hoewel hij probeerde een steentje bij te dragen.
Frummel die ook een moeilijke tijd had in het nieuwe huis,nachten mee op gelopen,vaak hysterisch en dwars.
Oudste dochter die veel veranderingen in haar leven heeft en daar veel aandacht in vraagt(ze vraagt sowieso veel aandacht)
Met een loslaatproces bezig als moeder en dochter zijnde.
Middelste vaart daar een beetje tussendoor,maar is wel mijn zorgenkindje (herstellende van een dwangstoornis) en ik had het er moeilijk mee, dat hij vaak overschoot voor aandacht.
Daar bovenop (wat een timing!!) begon er bij mij van alles los te komen,wat ik diep wegstop.
De eetstoornis werkte niet meer als stevige deksel en ik bleef paniekerig de deksel vasthouden.
Daardoor had ik twee dingen in mijn hoofd te bestrijden.
Een eetstoornis die ik groter ging maken om als deksel te functioneren en alles wat daaronder zat wat toch er dwars doorheen kwam.
ik wilde die eetstoornis minder ruimte geven want wat had het voor nut.
Maar 19 jaar gewoonte gedrag mèt functie kieper je niet zomaar overboord zeker niet zonder hulp.
En laat ik die nu net niet meer krijgen want ik ben chronisch gediagnosticeerd en therapieresistent (ik heb al vele intensieve behandelingen achter de rug)
Ik heb daar zo vaak mijn vuist op tafel geslagen. duidelijk en letterlijk gezegd:
Ik trek dit niet meer er moet wat gebeuren.
Antwoord: we begrijpen de hulpvraag en we zien dat je het zwaar hebt, maar we hebben geen mogelijkheden voor je.
En de dooddoener,
Maar het gaat nog wel, want je begint toch ieder keer aan de dag en je doorstaat hem wel en staat de volgende dag weer op.
Zelfs toen het heel slecht met mij ging.
Opmerking van mijn psychiater: goh..ik ben iedere keer weer verbaasd als ik je naam in mijn agenda zie,dan denk ik ze is er nog steeds.
Of:ik heb enorm veel respect en ik verbaas mij over je enorme spankracht. Het is uniek om iemand met zoveel complexe problemen en daarnaast toch nog een gezin verzorgt, niet ten onder zien gaan.
Dit had hij nog niet eerder gezien......zal wel een compliment moeten zijn,maar ik dacht en denk....gaat er dan geen alarmbel af????????
Ik zeg letterlijk het gaat niet! Moet ik eerst halfdood gevonden worden ofzo.
Ik ben dus ook boos op het GGZ,furieus zelfs.
Want niet alleen ik ging ten onder aan de problemen.
Maar mijn gezin ging ook gebukt,dat zag ik en dat probeerde ik zoveel mogelijk op te vangen (vraag mij niet hoe,snap ik zelf ook niet)
Ook dat heb ik zo vaak besproken,we hebben hulp nodig in en voor het gezin.
Tsja....en nu is er inderdaad een crisis.
Hoe kan het ook.
Ik heb mij zo vaak in een een hoek laten drukken dat ik zelf ook ging geloven dat ik niet behandelbaar was.
Okè ik snap dat het doel wat te behalen valt niet heel hoog ligt.
Maar het doel was en is,acceptatie,leren leven met en spanningsbeperking.
Nou missie mislukt.
Ik ben ontzetten boos op de demonen uit mijn verleden,want die hebben mij gemaakt zoals ik ben, mèt eetstoornis.
Ik ben boos op mijzelf omdat ik mij lam liet slaan,en ging wachten wanneer iemand de kolen uit het vuur haalde.
Te lang gewacht, er kwam niemand dus had ik het zelf (weer)moeten doen.
Maar ik was moe, ik zocht mijn rust in valsheid.
Rust als de wereld sliep en ik stilte om mij heen had en mij kon bewegen zoals ik dat wilde,rust door niet te gaan slapen zodat de stemmen mij niet konden bezoeken.
Deden ze dat in waakstand,dan at en kotste ik het weg (wat dus niet meer lukte,de stemmen kwamen toch, en de beelden en de gevoelens)
Vals rust dus,want dit sloopte mij.
Ieder mens zal uiteindelijk prooi worden aan uitputting op die manier en er niet leuker op worden. En dat was ik ook niet.
Ik dacht vriend rust te geven door hem zich op zijn dingen te laten richten en hem in de rest te ontlasten.
Mijn liefde was toch onverwoestbaar.
Vond ik dat leuk? hell no!
Ik wilde 1 ding,samen zijn maar we kwamen elkaar maar moeilijk tegen.
Ik heb meerdere keren het ter sprake gebracht dat we veranderingen aan moesten brengen.
Daar waren we het zeker over eens,maar vriend was zijn liefde aan het verliezen en zei dat niet, en ik zag het niet.
Dus verbanden werden door vriend niet gezien.
Hoe en waarom ik zo in de situatie zat.
En ik trok de verbanden verkeerd,ik legde ze bij druk en stress in zijn werk en de verhuizing.
Het Ggz stond erbij en keek ernaar.
En de demonen zijn niet terug te draaien.
En zo ben ik op iedereen boos,inclusief mijzelf.
Pffff wat een verhaal!
Het is en stortvloed wat eruit komt en slechts een topje van de ijsberg.
Zoveel complexiteit onder 1 dak.
En dan zal je denken wat is dat voor een gefrustreerd gezin.
Echter het was ( en is) verbazingwekkend hoe goed onder deze omstandigheden de gewone zaken functioneerde (en nog)
Ik kan hier een net zolang positief verhaal schrijven waar geen enkel woord van gelogen is. Maar ook over hetzelfde gezin gaat,ons gezin.
Niemand die niet heel dichtbij staat zal denken, wat een ontspoord gezin.Misschien zelfs niet als je wel dichtbij staat.
Ik zie alles zo helder,dat zag ik al een tijd.
Ik weet waar de schoen wringt,ik weet wat er moet gebeuren.
Ik weet alleen nog niet waar ik de hulp vandaan moet halen.
En...hoe ik mij in alles staande houd.
Maar ik vertrouw erop dat ik dat kan,ik ben immers al mijn hele leven niet anders gewend.
We gaan hard vechten,zetten alle zeilen bij,niet meer denken,niet meer praten,niet meer alleen er in staan , maar actie!
Samen,omdat er te veel is om te laten lopen.
Jammer dat vriend niet eerder duidelijk was in zijn gevoel,maar het is zoals het nu is.
Misschien de positieve kant,dat het daardoor de grootste eyeopener is dat ik moet gaan leven.
Klein maar gelukkig.
En hopelijk samen met vriend,als gezin aan de eindstreep staan.
En daarvoor moet ook hij aan zijn problemen gaan werken,ik hoop dat hij dat inziet (volgens mij wel nu) en gaat doen.
Morgen ga ik structuur in de probleemgebieden maken en opschrijven.
Donderdag gaan we samen naar het GGZ,vrijdag gaan we samen om de tafel.
Ik ben alvast gaan lopen,ik wacht niet meer op de rest.
woensdag 27 augustus 2008 om 01:37
Ik ben overigens helemaal ondersteboven van alles.
Ik huil wat af,overdag gaat het redelijk.
Maar zodra vriend thuis komt beginnen de eerste tranen al te dringen en s'avonds is er geen houden meer aan.
We zijn ontzettend lief voor elkaar.
Praten gaat wel moeilijk.
Ik huil en ratel en vriend praat niet.
Ook niet als ik hem de ruimte geef, hij weet het gewoon allemaal niet.
Hij zit op slot zegt hij.Dat snap ik ook wel,maar vind dat heel lastig.
Hij is een kanjer,maar een moeilijke persoon om dichtbij te komen.
En ik....tsja ik zal ook best leuk geweest zijn,hij is immers niet gillend weg gelopen in al die jaren. En nu op de valreep ook (nog ) niet.
Heeft mij en mijn kinderen in zijn hart gesloten.
Vooral dat laatste heeft al mijn respect gekregen voor hem.
De rol van stiefpapa nam hij moeiteloos op zich.
Het vaderschap van ons kind ging in 1 moeite door.
Nu ben ik dan wel uit zijn hart,
Ik hoop dat ik weer leuk genoeg ga worden in zijn ogen om zijn hart weer open te stellen voor mij.
Hij zegt dat hij er wel vertrouwen in heeft,maar geen beloftes kan maken.
Dat is zo waar,maar pijnlijk onzeker voor mij.
Ik huil wat af,overdag gaat het redelijk.
Maar zodra vriend thuis komt beginnen de eerste tranen al te dringen en s'avonds is er geen houden meer aan.
We zijn ontzettend lief voor elkaar.
Praten gaat wel moeilijk.
Ik huil en ratel en vriend praat niet.
Ook niet als ik hem de ruimte geef, hij weet het gewoon allemaal niet.
Hij zit op slot zegt hij.Dat snap ik ook wel,maar vind dat heel lastig.
Hij is een kanjer,maar een moeilijke persoon om dichtbij te komen.
En ik....tsja ik zal ook best leuk geweest zijn,hij is immers niet gillend weg gelopen in al die jaren. En nu op de valreep ook (nog ) niet.
Heeft mij en mijn kinderen in zijn hart gesloten.
Vooral dat laatste heeft al mijn respect gekregen voor hem.
De rol van stiefpapa nam hij moeiteloos op zich.
Het vaderschap van ons kind ging in 1 moeite door.
Nu ben ik dan wel uit zijn hart,
Ik hoop dat ik weer leuk genoeg ga worden in zijn ogen om zijn hart weer open te stellen voor mij.
Hij zegt dat hij er wel vertrouwen in heeft,maar geen beloftes kan maken.
Dat is zo waar,maar pijnlijk onzeker voor mij.
woensdag 27 augustus 2008 om 01:50
Iry, meid, ik heb je post gelezen, de rest niet, maar begrijp dat het een heel complex gebeuren is voor jou! En je vriend en kinderen.
Dat je gefrustreerd bent geraakt van wege falende hulpverlening kan ik me levendig voorstellen!
Ik ken je situatie niet, maar begrijp dat jouw eetstoornis je behoorlijk parten speelt!
was bezig met een enorm verhaal, maar kon het niet ......
Weet nml.niet hoe het zou overkomen, te meer daar ik de rest nog niet gelezen heb. Dat moet ik eerst maar eens gaan doen......
Ik leef enorm met je mee. Wat ben je gruwelijk helder en eerlijk, maar ook: Je doet jezelf vrees ik ook tekort door jezelf zgn een enorme spiegel voor te houden. Tuurlijk zul je een aantl dingen niet goed gedaan hebben, maar lieve Iry, je hebt in een relatie nog altijd 2 mensen nodig die het kunnen maken en breken!
Ik wens je heel veel wijsheid, kracht, liefde en begrip toe! En zeker ook een nieuwe start! Niet met een schone lei, daar is denk ik te veel voor gebeurd, maar wel een NIEUWE START, met veel liefde en geduld...... Voor jullie als geliefden en gezin......
Dat je gefrustreerd bent geraakt van wege falende hulpverlening kan ik me levendig voorstellen!
Ik ken je situatie niet, maar begrijp dat jouw eetstoornis je behoorlijk parten speelt!
was bezig met een enorm verhaal, maar kon het niet ......
Weet nml.niet hoe het zou overkomen, te meer daar ik de rest nog niet gelezen heb. Dat moet ik eerst maar eens gaan doen......
Ik leef enorm met je mee. Wat ben je gruwelijk helder en eerlijk, maar ook: Je doet jezelf vrees ik ook tekort door jezelf zgn een enorme spiegel voor te houden. Tuurlijk zul je een aantl dingen niet goed gedaan hebben, maar lieve Iry, je hebt in een relatie nog altijd 2 mensen nodig die het kunnen maken en breken!
Ik wens je heel veel wijsheid, kracht, liefde en begrip toe! En zeker ook een nieuwe start! Niet met een schone lei, daar is denk ik te veel voor gebeurd, maar wel een NIEUWE START, met veel liefde en geduld...... Voor jullie als geliefden en gezin......
woensdag 27 augustus 2008 om 01:58
Nu ben ik dan wel uit zijn hart,
Ik hoop dat ik weer leuk genoeg ga worden in zijn ogen om zijn hart weer open te stellen voor mij.
Iry, je bent niet uit zijn hart, je zit ergens verstopt, een weggetje heeft hem ietjs afgeleid, maar wedde dat tie jou weer vind???
Hij zegt dat hij er wel vertrouwen in heeft,maar geen beloftes kan maken.
Dat is zo waar,maar pijnlijk onzeker voor mij.
vertrouwen dat is al heel wat! en die belofte? die zij er om te breken, geloof in hem, niet negatief denken, het komt goed.
en ga nu eens slapen!!!
knuff gekke griet
Ik hoop dat ik weer leuk genoeg ga worden in zijn ogen om zijn hart weer open te stellen voor mij.
Iry, je bent niet uit zijn hart, je zit ergens verstopt, een weggetje heeft hem ietjs afgeleid, maar wedde dat tie jou weer vind???
Hij zegt dat hij er wel vertrouwen in heeft,maar geen beloftes kan maken.
Dat is zo waar,maar pijnlijk onzeker voor mij.
vertrouwen dat is al heel wat! en die belofte? die zij er om te breken, geloof in hem, niet negatief denken, het komt goed.
en ga nu eens slapen!!!
knuff gekke griet
woensdag 27 augustus 2008 om 02:06
Ik hoop stiekem ook dat ik verstopt zit.
Ik denk het ook heel voorzichtig,maar ik mag niet zijn gevoel anders invullen dan hoe hij het vertelt
Maar je geeft mij een beetje hoop mee.
Ik ga idd zo slapen even half uurtje afleiding voordat ik de monsters van de nacht ga uitdagen.
Liefs van een gekke griet.
Ik denk het ook heel voorzichtig,maar ik mag niet zijn gevoel anders invullen dan hoe hij het vertelt
Maar je geeft mij een beetje hoop mee.
Ik ga idd zo slapen even half uurtje afleiding voordat ik de monsters van de nacht ga uitdagen.
Liefs van een gekke griet.
woensdag 27 augustus 2008 om 02:09
quote:iry schreef op 27 augustus 2008 @ 01:55:
Dank je Bloesie.
Respect dat je de post door hebt gelezen.
Ik ben er nog lang niet,maar de inzichten blijven maar komen.
Liefs!
Je mag me mailen, als je dat wilt. Zal je ongetwijfeld al vaak aangeboden zijn, maar goed, aanbod staat meid! Via de Angel.....
Kan nooit geen kwaad denk ik maar zo.....
Dank je Bloesie.
Respect dat je de post door hebt gelezen.
Ik ben er nog lang niet,maar de inzichten blijven maar komen.
Liefs!
Je mag me mailen, als je dat wilt. Zal je ongetwijfeld al vaak aangeboden zijn, maar goed, aanbod staat meid! Via de Angel.....
Kan nooit geen kwaad denk ik maar zo.....
woensdag 27 augustus 2008 om 02:16
quote:iry schreef op 27 augustus 2008 @ 01:12:
Ik vind dat je verantwoordelijkheid draagt in een relatie om de ander te informeren waar je tegenaan loopt.
.
Deed jij dat ook ? Of had jij daar je eetprobleem voor in de plaats ?
Ik weet niet , Iry , of een ander jou wel heel sterk vindt zoals je zelf zegt . Misschien is een ander wel bang om jou met iets te belasten . Misschien rekent een ander het zich wel aan als jij spuugt of paniekt ; ik kan me dat wel voorstellen in ieder geval , dat je dan denkt ; had ik maar niet aangedrongen , of niet dit of dat gezegd , of maar wel .....
Ik geloof trouwens niet dat jij een medisch wonder bent wat niet te behandelen valt als je écht behandelt wilt worden . Als je dan ook maar met de kern begint .... en IS dat je eetprobleem ? Of is dat daar een gevolg van ?
Meissie ; een beetje vertrouwen hebben in die vent van je . En in jezelf .
Kom op , lópen ! Zal ik je een stukje vasthouden ?
Ik vind dat je verantwoordelijkheid draagt in een relatie om de ander te informeren waar je tegenaan loopt.
.
Deed jij dat ook ? Of had jij daar je eetprobleem voor in de plaats ?
Ik weet niet , Iry , of een ander jou wel heel sterk vindt zoals je zelf zegt . Misschien is een ander wel bang om jou met iets te belasten . Misschien rekent een ander het zich wel aan als jij spuugt of paniekt ; ik kan me dat wel voorstellen in ieder geval , dat je dan denkt ; had ik maar niet aangedrongen , of niet dit of dat gezegd , of maar wel .....
Ik geloof trouwens niet dat jij een medisch wonder bent wat niet te behandelen valt als je écht behandelt wilt worden . Als je dan ook maar met de kern begint .... en IS dat je eetprobleem ? Of is dat daar een gevolg van ?
Meissie ; een beetje vertrouwen hebben in die vent van je . En in jezelf .
Kom op , lópen ! Zal ik je een stukje vasthouden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 27 augustus 2008 om 02:18
Hm Iry, ik heb gemengde gedachten over je bericht.
mijn eerste gedachte is: ik snap hoe jouw vriend zich voelt, maar ik denk dat zijn woordkeuze "ik hou niet meer van je" niet klopt. Als je niet meer van iemand houdt dan ben je er niet lief voor dan blijf je niet en dan is er geen compassie, en dat is er allemaal wel. Ik geloof alleen dat zijn belastbaarheid is aangetast en dat hij "het niet meer leuk vindt". Hij zal moeten uitzoeken wat hij voelt en hoe hij daarmee omgaat. Dat is zijn taak. Verder zal hij moeten leren grenzen te stellen en deze te bewaken om te voorkomen dat jullie weer in een soortgelijke situatie belanden.
Mijn tweede gedachte is: hij is ook verantwoordelijk voor dit gevoel, hij heeft het laten gebeuren. Ja jij hebt de eetstoornis maar hij heeft voor jou gekozen en dus ook voor je stoornis, dit is niet iets wat zomaar spontaan uit de hoge hoed is gevallen dus loyaliteit mag je van hem wel verwachten.
Verder valt me op dat je wanhopig bent en je aan iets wilt vastklampen, jij zou willen dat hij morgen zegt dat hij weer van je houdt, maar wat heb je daar aan? Het zal je niet minder onzeker maken. Niemand zal onvoorwaardelijk van je houden, als je dergelijke liefde wilt is er maar 1 persoon die je dat kan geven (drie keer raden wie)
Verder heb ik het idee dat alles op jouw eetstoornis-bordje wordt gegooid terwijl je ook andere omstandigheden beschrijft die zeker net zo funest zijn voor het gezins/relatieleven (verhuizing, stress, eigen bedrijf starten)
M.a.w je hoeft je ook weer niet volledig op te werpen als schietschijf. Je man is ook verantwoordelijk en heeft ook de taak om de andere omstandigheden te zien. Hij moet ook verder kunnen kijken dan de eetstoornis. Het is voor hem wel heel makkelijk zo, hij heeft een rotgevoel en dat komt door jou. Tja..... het komt net zo goed door hem. Dus drink die beker niet alleen...
mijn eerste gedachte is: ik snap hoe jouw vriend zich voelt, maar ik denk dat zijn woordkeuze "ik hou niet meer van je" niet klopt. Als je niet meer van iemand houdt dan ben je er niet lief voor dan blijf je niet en dan is er geen compassie, en dat is er allemaal wel. Ik geloof alleen dat zijn belastbaarheid is aangetast en dat hij "het niet meer leuk vindt". Hij zal moeten uitzoeken wat hij voelt en hoe hij daarmee omgaat. Dat is zijn taak. Verder zal hij moeten leren grenzen te stellen en deze te bewaken om te voorkomen dat jullie weer in een soortgelijke situatie belanden.
Mijn tweede gedachte is: hij is ook verantwoordelijk voor dit gevoel, hij heeft het laten gebeuren. Ja jij hebt de eetstoornis maar hij heeft voor jou gekozen en dus ook voor je stoornis, dit is niet iets wat zomaar spontaan uit de hoge hoed is gevallen dus loyaliteit mag je van hem wel verwachten.
Verder valt me op dat je wanhopig bent en je aan iets wilt vastklampen, jij zou willen dat hij morgen zegt dat hij weer van je houdt, maar wat heb je daar aan? Het zal je niet minder onzeker maken. Niemand zal onvoorwaardelijk van je houden, als je dergelijke liefde wilt is er maar 1 persoon die je dat kan geven (drie keer raden wie)
Verder heb ik het idee dat alles op jouw eetstoornis-bordje wordt gegooid terwijl je ook andere omstandigheden beschrijft die zeker net zo funest zijn voor het gezins/relatieleven (verhuizing, stress, eigen bedrijf starten)
M.a.w je hoeft je ook weer niet volledig op te werpen als schietschijf. Je man is ook verantwoordelijk en heeft ook de taak om de andere omstandigheden te zien. Hij moet ook verder kunnen kijken dan de eetstoornis. Het is voor hem wel heel makkelijk zo, hij heeft een rotgevoel en dat komt door jou. Tja..... het komt net zo goed door hem. Dus drink die beker niet alleen...
woensdag 27 augustus 2008 om 02:18
Tsja,het is om de haverklap puinhoop lijkt het wel.
Maar het is voor het eerst dat ik zoveel van iemand houd in mijn leven,dat ik iemand in mijn hart heb kunnen toelaten.Dat ik dit serieuze puinhoop vind waar ik totaal van in paniek raak.
En dat is zeer opmerkelijk.
Als ik hier een boekje open zou doen over de echte puinhoop in mijn leven ( wat ik niet doe) zou dat haast onbegrijpelijk zijn.
Maar het is voor het eerst dat ik zoveel van iemand houd in mijn leven,dat ik iemand in mijn hart heb kunnen toelaten.Dat ik dit serieuze puinhoop vind waar ik totaal van in paniek raak.
En dat is zeer opmerkelijk.
Als ik hier een boekje open zou doen over de echte puinhoop in mijn leven ( wat ik niet doe) zou dat haast onbegrijpelijk zijn.
woensdag 27 augustus 2008 om 02:22
Overigens wil ik wel een kanttekening maken bij mijn post dat het mijn subjectieve belevenis is en slechts 1 kant van het verhaal.
Ik ben de laatse maanden echt geen leuk persoon geweest om mee te leven.
Dat besef ik wel.
En als ik eerlijk ben vriend ook niet al te leuk,maar dat leek mij logisch gezien de omstandigheden.
Dus liet ik dat even voor wat het was.
Ik ben de laatse maanden echt geen leuk persoon geweest om mee te leven.
Dat besef ik wel.
En als ik eerlijk ben vriend ook niet al te leuk,maar dat leek mij logisch gezien de omstandigheden.
Dus liet ik dat even voor wat het was.
woensdag 27 augustus 2008 om 02:24
quote:iry schreef op 27 augustus 2008 @ 02:18:
Als ik hier een boekje open zou doen over de echte puinhoop in mijn leven ( wat ik niet doe) zou dat haast onbegrijpelijk zijn.Heel af en toe heb je wel eens een kruimeltje verteld . En nee , zulke dingen vallen niet te begrijpen ( en dan heb ik het nog maar over dat kruimeltje ) , maar Aaj ; het leven is soms gewoon kut . Niks aan te doen . Je moet het zélf leuk maken . En lief voor jezélf zijn .
Als ik hier een boekje open zou doen over de echte puinhoop in mijn leven ( wat ik niet doe) zou dat haast onbegrijpelijk zijn.Heel af en toe heb je wel eens een kruimeltje verteld . En nee , zulke dingen vallen niet te begrijpen ( en dan heb ik het nog maar over dat kruimeltje ) , maar Aaj ; het leven is soms gewoon kut . Niks aan te doen . Je moet het zélf leuk maken . En lief voor jezélf zijn .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
