Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
zondag 14 september 2008 om 01:51
Dank je wel claire en appeltjesgroen.
Ik vond mijzelf ook wel dapper vandaag dat ik gisteren gegaan was.
Pff..is altijd zo heftig voor mij,ik maak mijzelf altijd helemaal gek.
En achteraf valt het vaak hartstikke mee ( de bekende drempel)
Dan ontdek ik weer dat mensen het wel leuk vinden om mij te zien en met mij te praten en het minder eng is dan ik van te voren bedenk.
Helaas kan ik dat dan niet vast houden en gaat het iedere keer weer hetzelfde voordat ik de deur uitga (vooral grotere gezelschappen).
Ik vond mijzelf ook wel dapper vandaag dat ik gisteren gegaan was.
Pff..is altijd zo heftig voor mij,ik maak mijzelf altijd helemaal gek.
En achteraf valt het vaak hartstikke mee ( de bekende drempel)
Dan ontdek ik weer dat mensen het wel leuk vinden om mij te zien en met mij te praten en het minder eng is dan ik van te voren bedenk.
Helaas kan ik dat dan niet vast houden en gaat het iedere keer weer hetzelfde voordat ik de deur uitga (vooral grotere gezelschappen).
dinsdag 16 september 2008 om 14:46
Hoi lieverds.
Hoe het gaat?
Eigenlijk niet maar ik doe toch maar.
Ik heb steeds meer het gevoel dat ik ga instorten.
Aan de ander kant is dat gevoel mij niet onbekend en stort ik nooit echt in.
Er raast zoveel door mijn hoofd,ik moet echt alle krachten die ik nog heb bundelen om mij staande te houden.
Ik ben zo moe,zo verdrietig en zit met zoveel onbegrip.
Dat is zo verdomde moeilijk om los te laten.
Het is echt dat ik de kinderen mij nodig hebben en ik er voor ze moet zijn.
Anders was ik echt gevlucht uit deze situatie. Ik heb geen zin meer in pijn te voelen en ellende aan mijn hoofd.
Ik heb geen zin meer om altijd sterk te moeten zijn en de kar te trekken.
Maar ik moet, met het gegeven dat het op het eind niet eens het doel bereikt.
Gisteren heb ik het verteld tegen mijn vriendin (en partner).
Zaten vol ongeloof,de hele situatie is ook zo absurd.
Vriend vroeg gisteren hoe het ging zonder eetbuien.
Nou kut dus,ik zit met enorm veel emoties die ik niet kwijt kan.
Maar heb ook weinig eetlust door de stress.
Het gesprek probeerde ik wat te verdiepen,hoe het met hem ging.
Hij was rustig en vond de sfeer prettig zo.
Ik werd er heel verdietig van.
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden,maar ik voelde haast een soort egoisme.
Al die tijd je gevoel voor je houden,niets met mij delen.
Het vervolgens op mij uitstorten en eruit willen stappen.
Nu geeft hij het een kans wat ik fijn vind. Maar ik werk mij drie slagen in de rondte,wring mij in alle bochten.
En hij vind de sfeer prettig,is rustig??
Hij loopt weg voor gesprekken die te gevoelig liggen,voelt zich aangevallen in zijn aandeel.
Zegt dat ik het geen nut heeft om daar over te praten want het is nu eenmaal zo gebeurd.
Maarre......wat doe jij eraan denk ik dan??
Met alleen lief zijn voor mij kom je er niet.
Nu denk ik ook,dit is helemaal niet lief wat je de afgelopen maanden hebt gedaan.
Gisterenavond ben ik weer behoorlijk overstuur geraakt wat vloeiend overging in een nare herbeleving.
Het lijkt alsof de situatie hetzelfde voelt.
Onveilig,ongeliefd,niet gezien of gehoord worden,mijn grenzen voorbij.....maar ik mag niet breken. De pijn moet ik zelf dragen omdat anderen anders ook verdriet en ellende krijgen.
Ik moet sterk zijn, niets laten merken.
Maar ik wil liever hard wegrennen van de pijn.....net als toen.
Dat kan alleen niet,toen niet en nu niet.
Het is haast ondraagelijk.
Hoe het gaat?
Eigenlijk niet maar ik doe toch maar.
Ik heb steeds meer het gevoel dat ik ga instorten.
Aan de ander kant is dat gevoel mij niet onbekend en stort ik nooit echt in.
Er raast zoveel door mijn hoofd,ik moet echt alle krachten die ik nog heb bundelen om mij staande te houden.
Ik ben zo moe,zo verdrietig en zit met zoveel onbegrip.
Dat is zo verdomde moeilijk om los te laten.
Het is echt dat ik de kinderen mij nodig hebben en ik er voor ze moet zijn.
Anders was ik echt gevlucht uit deze situatie. Ik heb geen zin meer in pijn te voelen en ellende aan mijn hoofd.
Ik heb geen zin meer om altijd sterk te moeten zijn en de kar te trekken.
Maar ik moet, met het gegeven dat het op het eind niet eens het doel bereikt.
Gisteren heb ik het verteld tegen mijn vriendin (en partner).
Zaten vol ongeloof,de hele situatie is ook zo absurd.
Vriend vroeg gisteren hoe het ging zonder eetbuien.
Nou kut dus,ik zit met enorm veel emoties die ik niet kwijt kan.
Maar heb ook weinig eetlust door de stress.
Het gesprek probeerde ik wat te verdiepen,hoe het met hem ging.
Hij was rustig en vond de sfeer prettig zo.
Ik werd er heel verdietig van.
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden,maar ik voelde haast een soort egoisme.
Al die tijd je gevoel voor je houden,niets met mij delen.
Het vervolgens op mij uitstorten en eruit willen stappen.
Nu geeft hij het een kans wat ik fijn vind. Maar ik werk mij drie slagen in de rondte,wring mij in alle bochten.
En hij vind de sfeer prettig,is rustig??
Hij loopt weg voor gesprekken die te gevoelig liggen,voelt zich aangevallen in zijn aandeel.
Zegt dat ik het geen nut heeft om daar over te praten want het is nu eenmaal zo gebeurd.
Maarre......wat doe jij eraan denk ik dan??
Met alleen lief zijn voor mij kom je er niet.
Nu denk ik ook,dit is helemaal niet lief wat je de afgelopen maanden hebt gedaan.
Gisterenavond ben ik weer behoorlijk overstuur geraakt wat vloeiend overging in een nare herbeleving.
Het lijkt alsof de situatie hetzelfde voelt.
Onveilig,ongeliefd,niet gezien of gehoord worden,mijn grenzen voorbij.....maar ik mag niet breken. De pijn moet ik zelf dragen omdat anderen anders ook verdriet en ellende krijgen.
Ik moet sterk zijn, niets laten merken.
Maar ik wil liever hard wegrennen van de pijn.....net als toen.
Dat kan alleen niet,toen niet en nu niet.
Het is haast ondraagelijk.
dinsdag 16 september 2008 om 15:03
Oh mijn hemel lieve Iry.
ik weet niet goed wat te zeggen, om je misschien beter te laten voelen. Ben ook niet genoeg ingelezen in je problemen, merk ik, al heb ik de laatste tijd wel wat langs de zijlijn mee gekregen.
Ik reageer nu eventjjes omdat ik ook hier, in mijn up achter de computer me zo realiseer dat ik niet kan, mag brken, al heb ik geen kinderen. Erge relatie problemen / denkelijk een relatiebreuk.
Niet iets om hier over uit te wijden, maar wilde je even laten weten dat je niet alleen bent in je verdriet. Nooit. met twee warme armen.
ik weet niet goed wat te zeggen, om je misschien beter te laten voelen. Ben ook niet genoeg ingelezen in je problemen, merk ik, al heb ik de laatste tijd wel wat langs de zijlijn mee gekregen.
Ik reageer nu eventjjes omdat ik ook hier, in mijn up achter de computer me zo realiseer dat ik niet kan, mag brken, al heb ik geen kinderen. Erge relatie problemen / denkelijk een relatiebreuk.
Niet iets om hier over uit te wijden, maar wilde je even laten weten dat je niet alleen bent in je verdriet. Nooit. met twee warme armen.
Computer says nooooo
dinsdag 16 september 2008 om 15:11
Hoi Iry,
Na een tijdje niet gelezen te hebben, ben ik nu toch weer even binnengevallen om te kijken hoe het met je gaat. Niet goed, lees ik nu, en dat vind ik naar voor je .
Wat dóet je vriend eraan? Of vooral: wat heb je nodig van je vriend? Wat gebeurd is, is gebeurd. Niet om het te bagatelliseren of te vergeten, maar het is een feit: hij heeft je niet verteld dat hij zich zo voelde (over jullie relatie) en dat gaat niet meer veranderen. Wat heb je nodig van hém? Wat heb je nodig om het vertrouwen weer terug te krijgen dat je wéét wat er bij je vriend speelt? Dat dit niet opnieuw gaat gebeuren? En weet híj wat jij wil/nodig hebt?
Na een tijdje niet gelezen te hebben, ben ik nu toch weer even binnengevallen om te kijken hoe het met je gaat. Niet goed, lees ik nu, en dat vind ik naar voor je .
Wat dóet je vriend eraan? Of vooral: wat heb je nodig van je vriend? Wat gebeurd is, is gebeurd. Niet om het te bagatelliseren of te vergeten, maar het is een feit: hij heeft je niet verteld dat hij zich zo voelde (over jullie relatie) en dat gaat niet meer veranderen. Wat heb je nodig van hém? Wat heb je nodig om het vertrouwen weer terug te krijgen dat je wéét wat er bij je vriend speelt? Dat dit niet opnieuw gaat gebeuren? En weet híj wat jij wil/nodig hebt?
anoniem_59862 wijzigde dit bericht op 16-09-2008 15:16
Reden: Aanvulling, want in m'n hoofd bleek m'n verhaaltje duidelijker dan op het scherm ;-)
Reden: Aanvulling, want in m'n hoofd bleek m'n verhaaltje duidelijker dan op het scherm ;-)
% gewijzigd
Peas on earth!
dinsdag 16 september 2008 om 15:37
Tsja,dat vind ik lastig, wat heb ik nodig...
Zijn liefde, eerlijkheid en een veilige basis waar ik op kan vertrouwen.
Communicatie en inzet.
Allemaal heel vaag, en de eerst genoemde dingen zijn gewoon weg.
Het biedt inderdaad geen oplossing om terug te kijken.
Maar die wetenschap is niet genoeg om het los te laten.
Het geeft mij immers weinig vertrouwen.
Ik wil dat hij eens goed stil staat bij zichzelf.
De telefoon ook pakt en er wat mee gaat doen.
Maar dat is kansloos.
Ik zei gisteren dat ik echt teveel op mijn bord heb gekregen de laatste tijd en wat een timing dit allemaal was.
Hij raakte geirriteerd,hij had ook veel op zijn bord gehad.
Echt....ik kan alleen maar verbazing hebben.Ik heb de afgelopen maanden zo vaak gevraagd of het allemaal wel goed ging,hem geprobeerd te steunen.
Hij laat mij gewoon niet toe.
Het ging allemaal goed, hoe vaak ik ook probeerde verder in gesprek te gaan.
GRRR.....ik was/ben verdomme je vriendin!!
Dè persoon die je uit liefde zal aanhoren en je steunt.
Zijn liefde, eerlijkheid en een veilige basis waar ik op kan vertrouwen.
Communicatie en inzet.
Allemaal heel vaag, en de eerst genoemde dingen zijn gewoon weg.
Het biedt inderdaad geen oplossing om terug te kijken.
Maar die wetenschap is niet genoeg om het los te laten.
Het geeft mij immers weinig vertrouwen.
Ik wil dat hij eens goed stil staat bij zichzelf.
De telefoon ook pakt en er wat mee gaat doen.
Maar dat is kansloos.
Ik zei gisteren dat ik echt teveel op mijn bord heb gekregen de laatste tijd en wat een timing dit allemaal was.
Hij raakte geirriteerd,hij had ook veel op zijn bord gehad.
Echt....ik kan alleen maar verbazing hebben.Ik heb de afgelopen maanden zo vaak gevraagd of het allemaal wel goed ging,hem geprobeerd te steunen.
Hij laat mij gewoon niet toe.
Het ging allemaal goed, hoe vaak ik ook probeerde verder in gesprek te gaan.
GRRR.....ik was/ben verdomme je vriendin!!
Dè persoon die je uit liefde zal aanhoren en je steunt.
dinsdag 16 september 2008 om 15:42
Moeilijk Iry, want ik kan me voorstellen dat je vertrouwen nóg verder slinkt als zijn inzet ook onvoldoende (b)lijkt.
Trouwens, ik bedoelde met mijn vorige post ook absoluut niet dat je moet vergeten of loslaten wat er gebeurd is. Hoop dat je dat niet op die manier opgevat hebt. Ik bedoelde het alleen als 'aanloop' naar de vraag wat je nodig hebt om dat stuk te herstellen (voor zover mogelijk).
Om het te doen slagen, is jullie beider inzet nodig én is het nodig dat je van elkaar het gevoel hebt dat jullie je allebei inzetten. Heel naar dat dat nu niet zo lijkt .
Trouwens, ik bedoelde met mijn vorige post ook absoluut niet dat je moet vergeten of loslaten wat er gebeurd is. Hoop dat je dat niet op die manier opgevat hebt. Ik bedoelde het alleen als 'aanloop' naar de vraag wat je nodig hebt om dat stuk te herstellen (voor zover mogelijk).
Om het te doen slagen, is jullie beider inzet nodig én is het nodig dat je van elkaar het gevoel hebt dat jullie je allebei inzetten. Heel naar dat dat nu niet zo lijkt .
Peas on earth!
dinsdag 16 september 2008 om 15:42
Ik overigens behoorlijk wat afspraken staan inmiddels bij verschillende plekken voor behandeling of iets dergelijks.
Probeer alvast zoveel mogelijk aan mijzelf te doen en de eetstoornis.
Ga op tijd naar bed,doe zoveel mogelijk in huis en probeer rustig te blijven en goed en vrolijk te zijn voor de kids.
Ik weet zelf gewoon even niet wat ik nog meer kan doen.
Probeer alvast zoveel mogelijk aan mijzelf te doen en de eetstoornis.
Ga op tijd naar bed,doe zoveel mogelijk in huis en probeer rustig te blijven en goed en vrolijk te zijn voor de kids.
Ik weet zelf gewoon even niet wat ik nog meer kan doen.
dinsdag 16 september 2008 om 15:46
Oh zo las ik het ook niet hoor prinses.
Ik vind het gewoon lastig om met deze gevoelens om te gaan.
Terug kijken wekt alleen maar irritatie en verdriet en onbegrip op.
Dat is ook weer niet een goede basis om vooruit te komen.
Aan de andere kant....met het negeren negeer ik ook mijzelf.
En dat is nu juist eens niet de bedoeling.
Liefs.
Ik vind het gewoon lastig om met deze gevoelens om te gaan.
Terug kijken wekt alleen maar irritatie en verdriet en onbegrip op.
Dat is ook weer niet een goede basis om vooruit te komen.
Aan de andere kant....met het negeren negeer ik ook mijzelf.
En dat is nu juist eens niet de bedoeling.
Liefs.
dinsdag 16 september 2008 om 15:48
Iry, zou het kunnen dat je vriend het zonder die eetbuien beter vindt gaan , dat hij dát bedoelt ?
Ik heb geen idee wat jij van je vriend verwacht , maar ik krijg het idee dat jij teveel therapeutisch gedoe wil , in zijn ogen . ( doelen , evalutaties etc )
Ik heb geen idee wat jij van je vriend verwacht , maar ik krijg het idee dat jij teveel therapeutisch gedoe wil , in zijn ogen . ( doelen , evalutaties etc )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 september 2008 om 15:50
Ik denk ook dat het heel moeilijk is om daarin de balans te vinden. En áls je die balans al gevonden hebt, is het waarschijnlijk een dunne lijn waarover het flink balanceren is. Als je vriend dan nét even de verkeerde opmerking maakt, val je zo van het koord af...
Ik hoop dat je afspraken op allerlei plekken je de steun en zorg opleveren die je nodig hebt, en hoop dat je je snel weer iets beter zult voelen, hóe het ook verder gaat.
Knuffel,
Erwt
Ik hoop dat je afspraken op allerlei plekken je de steun en zorg opleveren die je nodig hebt, en hoop dat je je snel weer iets beter zult voelen, hóe het ook verder gaat.
Knuffel,
Erwt
Peas on earth!
dinsdag 16 september 2008 om 15:52
Jeetje, het klinkt niet zo best. Het is zo moeilijk om er iets over te zeggen, zonder zijn kant van het verhaal te weten. Ik kan in gaan op hoe jij je voelt, maar het is altijd nog actie en reactie. Een wisselwerking tussen twee personen, en het eerste wat bij mij opkwam is de vraag; is jouw vriend in het leven beschadigd?
Is hij een stabiele persoonlijkheid, zonder al te grote issues?
Als het antwoord nee is, dan hebben we dus te maken met twee beschadigde personen, die het moeilijk hebben, alleen en in de relatie. En dat is niet gering. Jij hebt zoveel shit wat je moet verwerken, en daarvoor is het nodig om een stabiel iemand om je heen te hebben. Zelfs dan, zal het heel zwaar zijn. Twee beschadigde mensen in een relatie maakt de boel nog complexer, en dan is het nog harder knokken om er goed uit te komen. De vraag is of dat zonder hulp van buitenaf mogelijk is. Normaal gesproken zou je kunnen denken aan relatietherapie, maar jij hebt het al zo zwaar met je eigen stoornissen.
Je vriend zal zijn uiterste best doen, is lief voor je. helpt op zijn manier, maar de vraag is of alles wat hij doet, ooit jouw vervelende gevoel zal kunnen weghalen. Ik kan vanaf hier misschien wel vinden dat je vriend doet wat in zijn macht ligt, maar jij voelt dat niet zo. En dat heeft met jouw eigen beleving te maken. Stel dat hij 1x per week bloemen meeneemt, dan kunnen wij hier allemal vinden dat hij enorm attent is, maar misschien vind jij dat hij dat best 2x per week kan doen. En dan is die ene keer aan de magere kant en dus niet afdoende. En zo werkt dat met alles.
Komt er al iets van de grond qua hulpverlening? Is er al hulp in de huishouding geweest, ben je daar blij mee?
Is hij een stabiele persoonlijkheid, zonder al te grote issues?
Als het antwoord nee is, dan hebben we dus te maken met twee beschadigde personen, die het moeilijk hebben, alleen en in de relatie. En dat is niet gering. Jij hebt zoveel shit wat je moet verwerken, en daarvoor is het nodig om een stabiel iemand om je heen te hebben. Zelfs dan, zal het heel zwaar zijn. Twee beschadigde mensen in een relatie maakt de boel nog complexer, en dan is het nog harder knokken om er goed uit te komen. De vraag is of dat zonder hulp van buitenaf mogelijk is. Normaal gesproken zou je kunnen denken aan relatietherapie, maar jij hebt het al zo zwaar met je eigen stoornissen.
Je vriend zal zijn uiterste best doen, is lief voor je. helpt op zijn manier, maar de vraag is of alles wat hij doet, ooit jouw vervelende gevoel zal kunnen weghalen. Ik kan vanaf hier misschien wel vinden dat je vriend doet wat in zijn macht ligt, maar jij voelt dat niet zo. En dat heeft met jouw eigen beleving te maken. Stel dat hij 1x per week bloemen meeneemt, dan kunnen wij hier allemal vinden dat hij enorm attent is, maar misschien vind jij dat hij dat best 2x per week kan doen. En dan is die ene keer aan de magere kant en dus niet afdoende. En zo werkt dat met alles.
Komt er al iets van de grond qua hulpverlening? Is er al hulp in de huishouding geweest, ben je daar blij mee?
