De mokerslag.....

Oh maar iry..als jij je hier beter voordoet, dan is het dus in werkelijkheid nog slechter dan dat wij hier lezen~! En dat is niet best....

Maar echt hoor, die grenzen zijn zo belangrijk, alsmede het willen aannemen van hulp. Ik denk dat daar jouw probleem zit; wij zitten hier met allerlei adviezen, bieden hulp aan, maar je kunt het niet aannemen. Je doet jezelf zo enorm tekort. Wanneer ga je inzien dat jij het gewoon verdient?? Dat jij maar een mens bent met zwakke en sterke kanten, en dat je nu even het niet alleen kunt?? ACCEPTEER HULP!! Dat is geen zwaktebod, dat is juist sterk.

EV ik denk dat dat Audrey Hepburn is??

Iry, waar kan ik je mee helpen? Ik bied je hulp aan, wat heb je nodig?

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 11:04:

Evidenza,



Echt al zou ik morgen op de stoep staan voor opname,dat doen ze niet.

Ik heb het al uitvoerig besproken en zelf ingebracht,maar het wordt alleen maar afgeraden door vier verschillende diciplines.



De paaz is een lachertje.

Dat doet meer kwaad dan goed.



En zeg niet dat ik niets heb gedaan,ik heb mij op de hulpvraag gestort!

Maar ik moet gewoon zelf meer doen,wat ik weet in praktijk brengen.

En daar ben ik zo vreselijk kwaad over op mijzelf.



Jij hebt je op de hulpvraag gestort zoals alleen jij dat kan. Als je je er echt op gestort had dan had je binnen een week hulp gehad. Wat voor hulp dan ook.



Kijk nu alleen eens naar je belgedrag. Als ik jou moet geloven dan kan je ongeveer 1 keer in de week eens bellen. Je stelt het gewoon zélf uit onder het mom van de kindersmoes. Smoes, Iry. Dikke smoes.



Je zegt het zelf, je weet precies wat je moet doen, maar je doet het niet. Omdat je niet kan Iry. Anders deed je het namelijk wel.



Het enige wat jij moet doen is al je tijd en energie in hulp zoeken steken.

quote:Julus schreef op 27 november 2008 @ 11:13:

Wat we hier lezen is natuurlijk wel de belevingswaarde van Iry. Het kan irl minder erg zijn dan hoe zij het beleeft, of zelfs erger.

Ik hou daar wel rekening mee. Het is maar net hoe je iets schrijft, en op heftige momenten kunnen gevoelens ook overschat worden. Wij weten niet, hoe het er irl aan toe gaat.

Misschien dat de familie tig keer hulp heeft aangeboden maar dat iry zei dat het niet hoeft, dat ze het wel zelf kan? Lijkt me niet onwaarschijnlijk, want iry vindt dat ze het zelf moet kunnen..

dus ik doe geen uitspraken mbt mensen om haar heen, die misschien al zo vaak aan de bel hebben getrokken. Maar het is nog altijd Iry zelf die het moet willen. En als zij het afhoudt..dan houdt het ook gewoon op.Nou nee, als zij het afhoudt houdt het niet gewoon op. En hulp aanbieden? Dat is niet voldoende. Haar vriend ziet elke dag hoe ze eraan toe is. Dat hij niet ingrijpt vind ik onbegrijpelijk.

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 10:25:

Ik denk niet dat ik aankom van de medicatie bgb.

Het is gewoon het al oude probleem: eetbuien.



Iry, die blijven komen als je niet overdag beter gaat eten. Kan je niet je pinpas inleveren bij je vriend en alleen in huis halen wat echt moet?



Juul,al zou ik met alle wil van de wereld opgenomen willen worden(wat ook zeker in deze periode besproken is).

Ze willen er niet aan.

Weer niet moet ik zeggen want 2 jaar geleden heb ik actief daar iets geprobeerd in te vinden.



Maar wat zeggen ze dan? Dat je maar je hele leven moet blijven eten en kotsen?



Maar alle intake gesprekken ten spijt en een mislukte opname op de paaz stemt mij daar nu niet postief in.

Ze nemen mij niet op.

Ja als ik er een flinke crisissituatie van maak,zullen ze mij hoogstens weer op de paaz duwen,en dat is nou net niet de plaats waar ik moet zijn.



Ik kan bij mijn oude eetstoorniskliniek terecht,maar op zijn vroegst eind februari,daar heb ik nu ook niet veel aan.



Is er in de tussentijd niet de mogelijkheid voor een ambulant contact? Of 2 keer per week een gesprek met de huisarts? Zodat je iig wat support hebt en je ei kwijt kan.



Dat tot rust komen,dat lukt vreselijk slecht.

Zowel door mij als door de omstandigheden.

Vriend is vorige week een paar dagen voor zijn werk weggeweest,deze week twee lange dagen moeten maken en volgende week is hij weer vier dagen weg.

Hij vindt het zelf ook moeilijk om mij achter te laten en beseft heel goed dat dit zwaar is voor mij.

Maar het is even niet anders,het is tijdelijk door zijn nieuwe functie,veel trainingen.

Hoewel er ook een studie achteraan gaat komen.



Ik kan wel janken als ik dit allemaal opschrijf.

Hoe ga ik dit in vredesnaam allemaal doen.

Het hele weekend zit vol,volgende week ben ik dus alleen,en ik heb het hele 5 december verhaal nog te regelen.

Inkopen,suprises,kids helpen daarmee,inkopen doen en het regelen van het eten,we vieren het met de familie hier.



Ga anders een middagje winkelen met een vriendin en samen de inkopen doen. Moet je voor je hele familie cadeautjes kopen of alleen maar voor je gezin? En anders maak je toch geen suprises, ben je uren mee bezig en 5 minuten later ligt het in de prullenbak. En kunnen jullie het niet bij familieleden vieren, want los van de voorbereidingen zit je achteraf ook met de rotzooi. Of regelen dat er wordt geholpen met de afwas, stofzuigen ed.



En ja,ik zou hulp in kunnen schakelen,maar ik voel mij alleen maar tot last,ze doen al zoveel voor mij en ik kan zo weinig terug doen nu.



Dat is nu wat het is. En al zouden ze je lastig vinden, dat is dan nu even niet anders. Ik kan me ook voorstellen dat ze zich misschien soms belast voelen, maar is dat zo erg? Ze zijn zelf verantwoordelijk voor hun eigen grenzen.



Ik doe vreselijk mijn best om alle ballen hoog te houden.

Dat moet voor mijn kids,en ik ben vreselijk bang dat ik vriend verlies.

Verdomme,die laatste zin maakt mij zo vreselijk verdrietig.



En door alle angsten,emoties en drukte kom ik niet tot goede rust.

Want daardoor slaat de eetstoornis shit vreselijk toe.



Iry, deze circel moet je gaan doorbreken. Jij doet je gezin geen plezier door koste wat het kost alle ballen in de lucht te houden en dat lukt je ook niet, want je hebt er eetbuien voor nodig. Dit is zo'n denkfout die je maakt, dat je denkt dat dit het juiste is voor je gezin...



Ik ben vreselijk kwaad op mijzelf want ik laat het zelf allemaal gebeuren.

Als ik bedenk wat ik mijn halve leven al heb doorstaan en overeind blijf zou ik toch denken dat ik sterk genoeg ben.

Maar die kuteetstoornis lijk ik niet te kunnen bedwingen.

Aan de andere kant denk ik,verdomme Iry!

Ik weet dat ik hier hulp bij nodig heb,maar die ligt is nu nog niet voor handen.

Doe er zelf nu wat aan!

Ik weet het hele therapie verhaal,ik kan er nog jaren over praten,er valt niets meer aan toe te voegen wat ik niet weet.



Dit vind ik ook een denkfout, ik denk juist dat je een heleboel niet weet over genezen. Misschien rationeel, maar je hebt de ervaringen niet om het innerlijk te weten.



Ik ben vreselijk kwaad op mijzelf al ik alle slechte gewoontes weer toe laat.

Eetbuien,tijdens die momenten vervloek ik mijzelf,kap ermee! waar ben je in vredesnaam mee bezig.

Laat naar bed,ik blijf in mijn hoofd maar herhalen,sluit je dag verdomme af!

Je werkt jezelf in de nesten.

Ga ik wel op tijd naar bed word ik niet beloont want dan lig ik alsnog de halve nacht wakker.



De kinderen vragen enorm veel energie,tenminste de oudste en de jongste.

Ik moet harder optreden daar tegen,maar ik ben zo slecht in conflictsituatie's die onheroepelijk zullen volgen.Ik voel mij dan meteen schuldig,afgewezen door mijn eigen kinderen.



Heb je weleend gedacht aan gezinsgesprekken? Ik kan me voorstellen dat er in jullie gezin misschien ook niet een al te gezonde dynamiek is, die voor jou ook niet helpend is. Jouw kinderen voelen waarschijnlijk jouw "innerlijke conflict" dat je hierboven beschrijft.



Ik heb na de voor mij drukke dag behoeft aan rust en troost,alleen zijn.

En dat vind ik s'nachts als iedereen op bed ligt en troost in eten.

Maar het is allemaal valsheid,het is geen rust en troost.



Ik heb mijn huishoudelijk hulp afgebeld voor vandaag omdat ik mij zo verdrietig en moe voel.

Eigenlijk wilde ik in bed blijven,maar daar lig ik mijzelf ook maar in de weg.

Dus ga ik maar zelf poetsen dadelijk,doe ik in ieder geval nog iets nuttigs voor iedereen.



Doe dat nou niet, ga er even lekker uit, iets ontspannends doen. Heeft een schoon huis nu echt prioriteit??



Lieve appel,

Ik heb je mail gelezen,heel dapper van je.

Heb je even geduld op mijn reactie?

Het komt eraan hoor,maar zit even in mijn eigen hoofd.

Wel alvast een knuffel.



Liefs!!

Jij moet van jezelf zoveel iry, je bent bang dat het anders niet goed genoeg is. Dat je vriend anders bij je weggaat, dat je kinderen dan niet meer van je houden..daar zit het probleem denk ik.

Maar ze houden toch wel van je, om wie je bent. Die gedachte moet je vasthouden, jij bent het waard om van te houden, ook al je een keer niet hebt schoongemaakt, want als dat anders zou zijn, dan zit het sowieso niet goed....

als een partner je alleen lief vindt als...(noem alle voorwaarden maar op), dan is het niet de juiste. Maar dat is hier niet het geval!!

Iry, er voor je zijn....misschien niet altijd praktisch, maar juist ook gewoon er zijn, naar je luisteren. Dat je het gevoel krijgt belangrijk te zijn. Ik kom zo een keer naar je toe, om er iets gezelligs van te maken. Niks hoogdravends, maar gewoon wat drinken en kletsen. Je moet goede ervaringen opdoen, voelen dat je er mag zijn, dat anderen graag bij je zijn. En dan komt het zelfvertrouwen vanzelf. Denk er maar over na, jij moet het eerst accepteren en ik doe het graag.

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 11:34:

Lief dat je dat aanbiedt juul.



Het is inderdaad zo dat ik moeilijk hulp accepteer,maar wat kunnen ze nu ook echt doen dan praktische hulp bieden?

En dat doen ze zeker als ik vraag(en dat doe ik ook op zijn tijd).

Maar ook dat kan tot in de eeuwigheid duren als er niet een s een keer een flinke omslag plaats vindt.



Ik heb net weer gebelt over een uur is er iemand aanwezig in op de traumaafdeling die mij verder kan helpen.



Evidenza,ik weet dat je het goed bedoelt.

Maar je bent niet zo bekend met de hulpinstanties?

Pas als je bijna aan de trap bungelt krijg je directe hulp.

Zoniet,achteraan sluiten in de rij en dan moet je ook nog in het hokje passen anders weten ze het niet.



Nee ik weet niet zoveel van de geestelijke gezondheidszorg. Maar ik weet dan weer alles van de lichamelijke gezondheidszorg. En ik vermoed dat het niet veel anders gesteld is met de directe hulp die je kunt krijgen. Die is er namelijk niet tenzij je door de ambulance wordt binnengebracht.



Maar daar ben je altijd nog zelf bij. Je bent inventief zat, je bedenkt wel wat als het er echt op aankomt. Als je echt wilt.



Succes Iry, ik kruip weer in de leesmodus.

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 10:48:

Op dit moment zijn er geen aanwijzingen dat ik vriend verlies.

Hij is hartstikke lief voor mij,en spreekt zijn vertrouwen wel uit.

Maar de laatste week spoken de woorden van een paar maanden geleden weer helder door mijn hoofd,toen ik ook geen aanwijzingen zag.



Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier onzeker van bent geworden en dat het je vertrouwen heeft beschadigd. Heb je hier met je vriend over gesproken?



Bovendien is er duidelijk uitgesproken door hem dat hij mijn problemen niet trekt.

Nu blijft het discutabel og dat het enige knelpunt was,maar toch.

Feit ligt er dat mijn problemen zo hardnekkig blijken en hulp wel in werking is gezet,maar dat zeker nog een wachttijd zal hebben.

Tot die tijd moet ik gewoon zelf wat gaan doen.

Ik voel mij zo'n mislukking dat ik dat niet doe.

Ik probeer ieder keer wel,maar ik faal iedere keer.



Heb je een idee welke stappen en doelen wel haalbaar voor je zijn? Zou je die voor jezelf eens kunnen opschrijven?



Idd juul,sinterklaas feest moet leuk zijn,voor iedereen.

En al belast ik mijzelf daarmee,ik ga daar voor zorgen.



Maar Iry, waarom wil je jezelf nog meer belasten, ik begrijp dat echt niet..Geeft het je een soort van kick/rush om op je tenen te lopen / overbelast te zijn?



Uiteindelijk zal ik op de dag zelf er van genieten en voldoening halen uit mijn inzet.

Bovendien hoef ik het niet alleen te doen,dat doe ik zelf...touwtjes hè,vreselijk irritante eigenschap.



Maar Iry, je wilt toch veranderen....je weet dat het niet goed voor je is, waarom doe je het dan toch?



Claire,ik ga vandaag bellen,het is niet dat ik geen tijd heb gehad,maar dat de kinderen in huis rondlopen.

En ik ben anders bang dat ze wat opvangen,dat wil ik absoluut niet.

Iry, je hebt toch al contact gehad met het trauma centrum? De verwijsbrief zal verstuurd worden door het GGZ schreef je.

Verder een gezinshulp, coach is al vaker geopperd....eigenlijk alle suggesties die nu gedaan worden zijn allemaal al eerder aangedragen. Ik geloof ook niet dat je het echt gaat doen, sorry. Dat bellen is in mijn ogen ook een kul smoes, je had dat als je dat zou willen al lang kunnen doen. Je hebt overal een "plausibel" tegen argument voor. Geen wonder dat je omgeving dan tegen een muur aan loopt. Nogmaals als je het niet voor jezelf kunt doen.....doe het dan voor je vriend en vooral voor je kinderen. Als jij mijn moeder was geweest dan had ik van je gehouden maar was ik ook woest op je geweest!!!

Doe verdorie eens iets.....zoek hulp verdorie! Ik kan het duizend keer schrijven en meerderen hier hebben het ook geschreven: JE BENT HET WAARD EN AAN JE KINDEREN VERPLICHT...vind ik!

Kijk, van mij en anderen hier moet je niets...maar jij schrijft zelf dat je wel wilt, doe dat dan ook...imet, trauma centum...whatever. Als jij alle wijsheid in pacht had dan was je al van die kloten ziekte "af "geweest iry. Je bent niet verantwoordelijk voor je eetstoornis maar je bent wel verantwoordelijk om er weer af te komen!



Ik merk dat ik ook pissig op je word...maar dat komt omdat ik je wél mag!!! Ik vind het doodzonde dit....daarom toch een welgemeende

Ik moet bekennen dat ik het gevoel krijg dat er ook een stukje sensatiezucht bij je zit Iry; wanneer er geen drama in je leven is, dan maak je het zelf. Ik word er een beetje moe van.

Ik denk voor een gedeelte ook, hanke, maar ook vooral paniek. Die kan snel opkomen en even zo snel weer naar de achtergrond verdwijnen. Ken het van mezelf; een hoop drama (om niks schijnbaar) en dan vraagt iedereen zich af; is het nou echt zo erg? Maar voor jezelf is het dan echt zo erg op dat moment, en het kan net zo makkelijk weer gesust worden.

Iry schrijft hier op de momenten dat die paniek toeslaat, dus ik begrijp dat wel. Al snap ik ook dat iedereen verwacht dat ze er iets mee doet. Maar niet iedereen is in staat om goed om te gaan met paniek, en ervoor te zorgen dat de paniekreacties in bedwang kunnen worden gehouden.

hoi Iry,



wat vind ik het erg voor je dat het weer zo slecht met je gaat. Ik volg je topic al vanaf het begin, ik heb vaak getwijfeld om het volgende te posten omdat ik je niet nog verdrietiger wilde maken, maar ik denk toch dat het nodig is dat je het verhaal van iemand hoort die aan de andere kant heeft gestaan. Omdat je nu door je door je angst om je vriend kwijt te raken weer meer in destructief gedrag vervalt, en hem in mijn optiek juist meer die richting op duwt. En dat wil niet zeggen dat je dan maar mooi weer moet spelen als je dat niet zo voelt, of je gevoelens moet verbergen, maar het feit dat je boos bent op jezelf om hoe je bezig bent, geeft al aan dat je een deel wel zelf in de hand hebt.



Ik denk dat je vriend wel degelijk heel veel van je houdt, dat blijkt uit alles wat je hier geschreven hebt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat hij op een punt komt dat hij dit niet meer trekt. En dan spreek ik uit ervaring. Het voelt afschuwelijk om te moeten aanzien dat je partner zich geestelijk heel slecht voelt, destructief bezig is, altijd maar rekening te moeten houden met het feit dat je partner 'er niks bij kan hebben' (dus je eigen sores maar bij jezelf houdt want daar is geen ruimte voor), de dreiging van paniekaanvallen die voor je gevoel altijd in de lucht hangt (die echt niet alleen voor degene die daar last van heeft heel erg zijn, maar voor degene die erbij is, is dat ook heel moeilijk, de machteloosheid en angst die dat oproept). Je op je werk moeten concentreren en weten dat thuis een hoopje ellende zit, die zwarte wolk die altijd boven je hoofd hangt, ook in tijden dat het 'ogenschijnlijk' beter gaat. De wetenschap dat je partner zichzelf lichamelijk ook nog kapot maakt. Het gevoel ten allen tijden de rots in de branding te moeten zijn. Ik kon er niet meer tegen. De wanhoop die je als partner voelt, kan ook absoluut het gevoel van 'houden van' overschaduwen. Ook werkte het voor mij zo: als iemand je maar vaak genoeg zegt hoe lelijk, dom, zwak of whatever hij zichzelf vindt, je hem op een gegeven moment ook zo gaat zien.... dus doe dat niet, kraak jezelf niet af! Nu was het voor mijzelf destijds 'not done' om een ziek iemand in de steek te laten, maar mijn ex was uiteindelijk zó verkeerd bezig dat ik geen andere keuze meer had dan hem los te laten, voor mezelf en mijn kinderen. Nogmaals, ik kan me vóórstellen dat je vriend het niet meer trekt, maar misschien ervaart hij het zelf wel heel anders dan ik. Hij is een moeilijke prater, zeg je, maar heb je hem al eens op de man af gevraagd wat jouw ziekte en bijbehorend gedrag daadwerkelijk met hem doet, heel diep van binnen? Je hoort dat de mensen hier er al moe en soms bozig van worden, hoe moet dat dan niet zijn voor mensen die ècht dicht bij je staan en die veel van je houden?



Ik hoop niet dat ik je met mijn verhaal voor het hoofd stoot, Iry, dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik hoop gewoon dat je in afwachting van de hulp die je gaat krijgen, jezelf weet te dwingen in ieder geval 3 x per dag een gezonde maaltijd te nuttigen (je weet toch wel hoeveel invloed voeding ook heeft op hoe je je voelt, slecht eten betekent vaak ook slecht voelen, lichamelijk èn geestelijk). Ik vind dat je dat in ieder geval aan je kinderen verplicht bent te doen. Ik hoop dat je snel goede hulp krijgt om alle ellende uit het verleden los te kunnen laten en op een gezonde manier te kunnen gaan genieten van het NU.



heel veel sterkte en heel veel liefs

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 13:13:

Klopt Claire,

Het is zo afgesproken met het traumacentrum.

Zij sturen een uitnodiging zodra ze de verwijsbrief binnen hebben.

Dan is dat deel toch geregeld?





Maar jij weet ook heel goed dat het in de praktijk niet zo soepel verloopt en dat je als client vooral zelf moet blijven aansturen.



Aangezien ik al jaren in dat soort trajecten rondwandel,word ik daar een beetje moe van.

Ja dat weet ik heel erg goed, en dat het allemaal niet soepel verloopt ook. En kan me echt heel goed voorstellen dat je daar zelfs heel erg moe van wordt.



Gezinshulp heb ik toen op jouw aanraden naar gekeken,maar het leek niet helemaal passend bij mijn situatie,gezien die instantie vanuit het kind werkt.



Tuurlijk werken ze vanuit het kind, maar toen schreef ik ook al dat het gezinsgericht is, dus iedereen wordt erbij betrokken. Het kan een mooie aanvulling zijn op de hulp die je voor jezelf ( gaat) hebt geregeld. Het kan jou juist wat ontlasten omdat je al zo veel andere zaken aan je hoofd hebt. Steun kun je volgens mij goed gebruiken. En niet alleen jij maar ook je vriend en je kinderen.



Ik heb bij het ggz,ook meerdere malen gevraagd of er zoiets bestaat voor mij.



Er bestaan verschillende vormen van deze hulpverlening...dus niet alleen de link die ik je gaf.



Toen kreeg ik een pit aangewezen en die kwam gezellig thee drinken..tsja.

Op advies van mijn behandelaar moest ik zelf maar het net op duiken om te zoeken naar iets geschrikts.

Dat kan ik niet vinden (misschien onze allerliefste googlequeen bgb?).



Ik hoop het, of misschien iemand anders? Bel eens zo'n instantie, en leg je situatie voor....wellicht kunnen ze je dan een vorm, instantie adviseren?



Ik snap dat jullie geirriteerd raken,nou dat deel ik met jullie.

Zowel naar mijzelf als naar ons prachtige gezondheidszorg systeem.



En toch is het niet allemaal slecht...het is niet onmogelijk, daar blijf ik iig in geloven.



Ik herhaal het maar nogmaals in dit topic.

Ik heb al jaren behandelingen achter de rug en ik zoek mij rot.

Het zal allemaal heel ongeloofwaardig klinken maar echt,ik doe niet anders.

Bovendien krijg ik vanuit allerlei hoeken verschillende signalen en is het lastig welke hoek ik moet zoeken èn de hulp ook krijg.



Je eigen gevoel volgen lijkt me dan ook het beste....niet naar negatieve signalen luisteren....gewoon verder met je eigen plan.



De wil is er zeker,anders zou het mij allemaal niet raken en plemp ik hier niet mijn spinsels neer.

quote:Julus schreef op 27 november 2008 @ 14:17:

Ik denk voor een gedeelte ook, hanke, maar ook vooral paniek. Die kan snel opkomen en even zo snel weer naar de achtergrond verdwijnen. Ken het van mezelf; een hoop drama (om niks schijnbaar) en dan vraagt iedereen zich af; is het nou echt zo erg? Maar voor jezelf is het dan echt zo erg op dat moment, en het kan net zo makkelijk weer gesust worden.

Iry schrijft hier op de momenten dat die paniek toeslaat, dus ik begrijp dat wel. Al snap ik ook dat iedereen verwacht dat ze er iets mee doet. Maar niet iedereen is in staat om goed om te gaan met paniek, en ervoor te zorgen dat de paniekreacties in bedwang kunnen worden gehouden.

Dat kan idd zo zijn en kan ik me ook voorstellen...is ook niets mee dat je dat hier dan ventileert, als dat helpend is...prima!

Het helpt mij ook dus dat begrijp ik.



Maar iry schrijft zélf dat ze hulp wil....ze heeft dan veel plannen Imet....trauma centrum...haar "oude"kliniek...maar toch komt het er op de een of andere manier niet van. Als er staat dat ze gaat bellen en dingen gaat uitzoeken dan verwacht ik ook dat ze dat doet....maar nogmaals niets is verplicht. Ze hoeft ook geen verantwoording af te leggen, ik stel vragen uit belangstelling, ik leef mee. ( En anderen ook, dat weet ik zeker). Maar als ik dan lees dat ze weer niet kan bellen omdat haar kids er zijn....dan vind ik dat een kul smoes. Zoals iemand al schreef...zet ze even voor de tv en zeg dat ze mama even niet mogen storen. Verder merken haar kinderen het toch wel...dus dat ze er niets van mogen opvangen? Dat mama hulp vraagt? Lijkt me juist fijn voor ze. Daarbij kun je aan de telefoon zeggen dat je graag een afspraak wil maken en dat je niet alles via de telefoon wilt bespreken....zo hoeven de kinderen niet alles te horen. Ik kon een info geprek krijgen en heb niets door de telefoon hoeven uitleggen....Daarna pas dan start het hele traject. O en voor dat info geprek ben je geen verwijsbrief nodig. Pas als je de intake ingaat en zij dus verwachten dat ze je hulp kunnen bieden....dán ben je pas een verwijsbrief nodig. Dus als het goed is kan iry daar de intake starten dan....Of zit dat anders iry?



@deva ik vind dat je een waardevolle posting hebt geplaatst.

Hi Ier, ik moet even bijlezen ik dacht dat het goed ging maar volgens mij heb je een DIP.

quote:claire123 schreef op 27 november 2008 @ 16:17:

@deva ik vind dat je een waardevolle posting hebt geplaatst.Daar sluit ik me helemaal bij aan.

quote:iry schreef op 27 november 2008 @ 13:13:



Op advies van mijn behandelaar moest ik zelf maar het net op duiken om te zoeken naar iets geschrikts.

Dat kan ik niet vinden (misschien onze allerliefste googlequeen bgb?).



.Lieve meid , als ik ook maar één tel het idee zou hebben gehad dat je iets dééd met alles wat er te Googlen valt ( stichting huppeldepup , weet je nog ? je hebt het boek besteld and thats it ; te duur , te dit , te dat ........... misschien zit ik er helemaal naast en zeg ik nu iets vreselijks lomps , maar ik krijg het idee dat je dát kiest waarvan je weet dat het of niet helpt of lekker lang duurt . Waarom in Godesnaam terug naar een eetstoorniskliniek die je de keren daarvoor ook niet heeft genezen ? ) zat ik al drie dagen aan het world wide web vastgekleefd om dat te vinden wat er te krijgen is . Maar als we het dan over grenzen hebben , meissie , .........