Relaties
alle pijlers
Droom volgen, maar man wil niet mee
maandag 17 juni 2019 19:59
Om maar even bij het begin te beginnen. Ik ben altijd al heel gevoelig geweest en heb mijn leven altijd laten leiden door alles wat op mijn pad kwam. Ik zit niet vast aan een plaats, spullen of mensen. Ik geloof erin dat alles al vast staat en dat je alleen maar mee hoeft te bewegen voor het beste resultaat. Niet altijd makkelijk, maar het heeft me wel altijd heel veel moois gebracht.
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
maandag 17 juni 2019 20:56
maandag 17 juni 2019 20:57
Huh?? Maar het is toch ook jouw leven? Dus hij bepaalt alles?Julieve schreef: ↑17-06-2019 20:56Dat is misschien wel het probleem. Hij wil nergens over praten. Het is zijn leven, hij bepaalt hoe het gaat. We hebben een prima huis, meer dan genoeg inkomen (ik zal graag zien dat we wat inkomen inleveren in ruil voor tijd als gezin), gezonde kinderen... Oke, ik ben het met hem eens, maar toch...
maandag 17 juni 2019 21:01
Hebbie een tuin ?
Flikker er wat kippen in, een schaap en wat knor knor beessies. Zet daartussen een tentje op en slaap er twee nachies in de week.
Da's voor het oergevoel.
Hebbie een slootje dichtbij ?
Pleur daar een roeibootje in gevuld met wat kannen water, een brandertje een dekentje en een hengel.
Daarmee ga je twee dagen per week lekker roeien, je eigen visjes vangen, klaarmaken en tukkie doen in je bootje
Dat is voor het vrije gevoel in je hoofd.
Hebbie een zolder ?
Daar ga je de overige drie dagen vd week overleven.
Jij blij, man blij, kids blij, opa blij, oma blij, tante blij, oom blij zusje blij, broertje blij
collega's blij, buurman blij, buurvrouw blij. Kortom, een hele blije gemeenschap.
De oplossing is zo simpel he, je moet het alleen ff willen zien.
Flikker er wat kippen in, een schaap en wat knor knor beessies. Zet daartussen een tentje op en slaap er twee nachies in de week.
Da's voor het oergevoel.
Hebbie een slootje dichtbij ?
Pleur daar een roeibootje in gevuld met wat kannen water, een brandertje een dekentje en een hengel.
Daarmee ga je twee dagen per week lekker roeien, je eigen visjes vangen, klaarmaken en tukkie doen in je bootje
Dat is voor het vrije gevoel in je hoofd.
Hebbie een zolder ?
Daar ga je de overige drie dagen vd week overleven.
Jij blij, man blij, kids blij, opa blij, oma blij, tante blij, oom blij zusje blij, broertje blij
collega's blij, buurman blij, buurvrouw blij. Kortom, een hele blije gemeenschap.
De oplossing is zo simpel he, je moet het alleen ff willen zien.
maandag 17 juni 2019 21:05
Ik vind je vrij respectloos over je man praten. En egoïstisch. Jullie zouden zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kwijt zou raken? En jij dan? Wat als jij je wat meer naar hem toe zou bewegen? Je hebt gekozen voor deze man en dit gezin. Sluit compromissen, zoek naar een weg waar jullie je allebei in kunnen vinden. Wees creatief. Het gaat niet alleen om jou en wat jij wil.
Oh wacht, het gaat over een verhuizing. Ik kan me voorstellen dat er wat mis gaat in de communicatie thuis.
Oh wacht, het gaat over een verhuizing. Ik kan me voorstellen dat er wat mis gaat in de communicatie thuis.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 17-06-2019 21:10
14.16% gewijzigd
maandag 17 juni 2019 21:07
Dus jij wilt graag minder werken, je wilt graag dat je man ook minder gaat werken, en je zou graag ergens anders willen wonen waar jullie wat meer ruimte hebben om bijvoorbeeld wat kippen en een appelboom te hebben.
Je man wil niet verhuizen.
Ja, dat is lastig om een compromis over te bereiken lijkt me. Praten praten praten.
En misschien kun je je ideaalbeeld van meer buiten, meer dieren, meer vrijheid op een andere manier invullen? Een moestuin? Vrijwilligerswerk op de kinderboerderij? Zelf wat minder gaan werken (misschien inspireer je je man?)
Je man wil niet verhuizen.
Ja, dat is lastig om een compromis over te bereiken lijkt me. Praten praten praten.
En misschien kun je je ideaalbeeld van meer buiten, meer dieren, meer vrijheid op een andere manier invullen? Een moestuin? Vrijwilligerswerk op de kinderboerderij? Zelf wat minder gaan werken (misschien inspireer je je man?)
Wat eten we vanavond?
maandag 17 juni 2019 21:13
Je begint met een enorm vaag, zweverig en vooral heel egoïstisch lulverhaal over 'niet normaal' zijn enzo, en dan eindigt het met een heel normale 'huisje-boompje-beestje' story wat ontzettend burgerlijk en heel normaal is?
Als je op deze manier ook in de discussie gaat met je man, dan snap ik volledig dat die beste vent met z'n hakken in het zand gaat
Als je op deze manier ook in de discussie gaat met je man, dan snap ik volledig dat die beste vent met z'n hakken in het zand gaat
maandag 17 juni 2019 21:13
De openingspost vind ik erg zwaar en zweverig, maar het gaat er dus om dat jij graag wilt verhuizen naar een huis met moestuin en de ruimte voor dieren, en je man wil dat niet omdat je al eens verhuisd bent. Praat nou eens goed samen. Trek een flesje wijn open, zeg wat je bezig houdt (zonder het bootje en het anker) en luister naar zijn bezwaren. Je moet er toch samen uitkomen? Dat je al eens verhuisd bent is ook niet echt een reden om dat maar nooit meer te doen lijkt me.
maandag 17 juni 2019 21:16
Eigenlijk wil ik niets liever dan meer tijd samen, als gezin, doorbrengen. Hij ziet de kinderen ma t/m za een half uur per dag, alleen zondag de hele dag.makreel schreef: ↑17-06-2019 21:07Dus jij wilt graag minder werken, je wilt graag dat je man ook minder gaat werken, en je zou graag ergens anders willen wonen waar jullie wat meer ruimte hebben om bijvoorbeeld wat kippen en een appelboom te hebben.
Je man wil niet verhuizen.
Ja, dat is lastig om een compromis over te bereiken lijkt me. Praten praten praten.
En misschien kun je je ideaalbeeld van meer buiten, meer dieren, meer vrijheid op een andere manier invullen? Een moestuin? Vrijwilligerswerk op de kinderboerderij? Zelf wat minder gaan werken (misschien inspireer je je man?)
Ik werk niet. Als hij minder gaat werken als ik zou werken wil ik graag werken, maar dat doet hij niet. Hij vindt het normaal om zoveel te werken. Ik heb wel gewerkt, maar doordat alle zorg voor het gezin bij mij ligt was dat niet zo'n goede combinatie.
maandag 17 juni 2019 21:18
lolly-pop schreef: ↑17-06-2019 21:13Je begint met een enorm vaag, zweverig en vooral heel egoïstisch lulverhaal over 'niet normaal' zijn enzo, en dan eindigt het met een heel normale 'huisje-boompje-beestje' story wat ontzettend burgerlijk en heel normaal is?
Als je op deze manier ook in de discussie gaat met je man, dan snap ik volledig dat die beste vent met z'n hakken in het zand gaat
maandag 17 juni 2019 21:19
maandag 17 juni 2019 21:21
maandag 17 juni 2019 21:21
Dit klinkt ook niet als een geweldige balans. Hebben jullie dit zo samen afgesproken voordat jullie aan kinderen begonnen? Waarom wil hij zoveel werken en zo weinig bij zijn kinderen/ bij jou zijn?Julieve schreef: ↑17-06-2019 21:16Eigenlijk wil ik niets liever dan meer tijd samen, als gezin, doorbrengen. Hij ziet de kinderen ma t/m za een half uur per dag, alleen zondag de hele dag.
Ik werk niet. Als hij minder gaat werken als ik zou werken wil ik graag werken, maar dat doet hij niet. Hij vindt het normaal om zoveel te werken. Ik heb wel gewerkt, maar doordat alle zorg voor het gezin bij mij ligt was dat niet zo'n goede combinatie.
maandag 17 juni 2019 21:23
Ga gewoon zelf werken, dan heb je een stuk eigen leven en niet zoveel tijd om te veel na te denken. Werk, spaar en koop die boerderij.Julieve schreef: ↑17-06-2019 21:16Eigenlijk wil ik niets liever dan meer tijd samen, als gezin, doorbrengen. Hij ziet de kinderen ma t/m za een half uur per dag, alleen zondag de hele dag.
Ik werk niet. Als hij minder gaat werken als ik zou werken wil ik graag werken, maar dat doet hij niet. Hij vindt het normaal om zoveel te werken. Ik heb wel gewerkt, maar doordat alle zorg voor het gezin bij mij ligt was dat niet zo'n goede combinatie.
