Relaties
alle pijlers
Droom volgen, maar man wil niet mee
maandag 17 juni 2019 19:59
Om maar even bij het begin te beginnen. Ik ben altijd al heel gevoelig geweest en heb mijn leven altijd laten leiden door alles wat op mijn pad kwam. Ik zit niet vast aan een plaats, spullen of mensen. Ik geloof erin dat alles al vast staat en dat je alleen maar mee hoeft te bewegen voor het beste resultaat. Niet altijd makkelijk, maar het heeft me wel altijd heel veel moois gebracht.
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
maandag 17 juni 2019 20:38
Oh nee. Het is inderdaad een heel vaag verhaal. Zo ingewikkeld is het helemaal niet.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
maandag 17 juni 2019 20:39
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 20:41
Julieve schreef: ↑17-06-2019 20:38Oh nee. Het is inderdaad een heel vaag verhaal. Zo ingewikkeld is het helemaal niet.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
Nou, dit is toch helemaal niet zo'n gek idee? Dat doen mensen echt wel vaker. En je man wil per se in de stad blijven? Is dat het probleem?
maandag 17 juni 2019 20:43
Julieve schreef: ↑17-06-2019 20:38Oh nee. Het is inderdaad een heel vaag verhaal. Zo ingewikkeld is het helemaal niet.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
Mens ik zag je al per kano en met rugzak, man en kinderen de atlantische oceaan oversteken.
Deze droom van je is dus niet burgerlijk? Een boerderijtje, drie kippen en een appelboom? Niet? Oh ok.
Maar goed, heeft man jou verteld waarom hij dit niet wil?
enn wijzigde dit bericht op 17-06-2019 20:44
2.33% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 20:46
Hij wil niets liever dan de stad verlaten. Maar verhuizen is iets ingewikkelder dan even boodschappen gaan doen bij de supermarkt en bovendien zijn we al een keer verhuisd, dat vind hij meer dan genoeg. Dus zegt hij, het is zoals het is.
maandag 17 juni 2019 20:46
Hoezo? Ken zoveel mensen die dromen over een boerderijtje, met kippen en een appelboom en die zitten echt niet allemaal in een midlife.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 20:46
Julieve schreef: ↑17-06-2019 20:38Oh nee. Het is inderdaad een heel vaag verhaal. Zo ingewikkeld is het helemaal niet.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
Had dat gewoon in de OP gezet ipv een A4 vol met vaag geleuter over een vastgelopen boot.
Ja dat wil ik ook. Mijn man ook trouwens. Echt heel erg.
Alleen is niet betaalbaar /haalbaar voor ons als gezin/ financieel nu. Door ziekte en pubers en eigen leventjes/sport van de kinderen.
Over een jaar of 10 kijken we opnieuw. Tot die tijd maken we het beste ervan.
Kan je niet een termijn afspreken met man ( als dat financieel haalbaar is) mbt een verhuizing?
En waarom kan hij niet minder werken? Is het om geld? Kan jij dan niet wat meer werken?
Of is hij werkverslaafd?
maandag 17 juni 2019 20:48
maandag 17 juni 2019 20:49
Huh? Wie heeft hem de hekkensluiter van gezamenlijke beslissingen gemaakt?
Heb je inkomen? Wilde je al eerder een droomhuis, het huisn waarin je nu woont wellicht?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 20:51
Ja, maar ook die vrouwen hebben niet perse een midlife hoor.CourtneyTT schreef: ↑17-06-2019 20:48En zo zijn er net zoveel die dromen van een dikke Harley of snelle sportwagen. Same shit, different story.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
