Relaties
alle pijlers
Echtgenoot is vechtgenoot geworden
maandag 14 september 2009 om 10:40
Ik wilde eerst als topictitel 'eenzaam binnen relatie' vermelden, maar er is al een topic met een soortgelijke titel (verschillende situaties, dat dan weer wel ), dus ik doe het maar even zo. Ik leg het even uit: mijn man heeft een haast overdreven verantwoordelijkheid als het zijn werk betreft. Hij heeft 17 jaar lang voor dezelfde werkgever gewerkt en hij moest en zou daar weg 'want dat was beter voor zijn CV'. Vorig jaar was het zover en had hij een andere baan. Iets wat van mij niet had gehoeven, want we hadden het goed samen. De opvang voor de kinderen was prima geregeld; er was iemand op woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag thuis. Ik had toen nog een werkgever die, wat kinderopvang betreft, zo flexibel was als een betonpaal. Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen. Hij is dus bij die nieuwe werkgever aan de slag gegaan, beter salaris, betere voorwaarden, meer verantwoordelijkheid,maar ik weet hoe hij kan zijn als hij onder druk staat. De ziektes vlogen regelmatig door de kamer heen. Het gevolg was dat hij eigenlijk een jaar lang op zijn tenen heeft gelopen, altijd maar aan het werk was, en in het weekend eigenlijk nooit ergens zin in had. Ik heb meerdere malen aangegeven dat hij wat anders moest gaan zoeken als hij het niet aankon. Na het zoveelste voorval op zijn werk heeft hij contact gezocht met zijn voormalige werkgever voor een functie wat niet in zijn vakgebied ligt, maar waar hij wel de competenties voor had. Ik steunde hem daarin, want ik wilde weer rust en gezelligheid in mijn gezin. Zoals het was. Hij heeft keurig netjes een brief geschreven, is ook op gesprek geweest, en het was allemaal vrij snel rond. Hij kon in een andere functie terug naar zijn oude werkgever. Bleek dat nog meer tegen te vallen. Het gevolg is nu dat hij bij een psychiater loopt en aan de anti-depressiva zit, maar het ergste is nog dat hij mij hier de schuld van geeft. Hij voelde zich niet door mij gesteund toen hij eindelijk een nieuwe baan had en hij voelde zich door mij onder druk gezet om weer terug te gaan naar zijn oude werkgever, terwijl ik alleen maar wilde dat hij meer rust kreeg. Hij denkt steeds dat zijn klachten werkgerelateerd zijn en dat alles is opgelost als hij weer een nieuwe werkgever heeft, maar ik denk dat het probleem in hemzelf zit. Ik zeg ook steeds tegen hem dat zijn gezin prioriteit nummer 1 zou moeten zijn, maar hij herhaalt steeds dat 'werk leuk moet zijn, want je brengt er het grootste gedeelte van je leven door'. Het neigt bijna naar het obsessieve en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet doen. Iedere keer als we het erover hebben, dan strandt het gesprek in verwijten. Mijn idee van een werkzaam leven staat zo haaks op hoe hij het ziet. Geen idee wat ik met dit topic wil, maar ik moest het even kwijt.
maandag 14 september 2009 om 10:46
Lekker makkelijk om te zeggen dat hij zich niet gesteund voelt. Hij heeft toch zelf verantwoordelijkheid! Het bevestigt mijn ervaring dat mannen weinig de schuld bij zichzelf zoeken en het graag naar een ander schuiven. Zelfreflectie nul. Hoopvol in je verhaal is dat hij bij een psychiater loopt. Misschien aanhaken voor wat gesprekken met man en psychiater?
maandag 14 september 2009 om 10:51
Weet je wat het gekke is? Hij loopt niet alleen bij een psychiater maar ook bij een psychotherapeut. En ze hebben het alleen maar over zijn werk en niet bijv. uit wat voor gezin hij vroeger kwam. Het enige wat uit die gesprekken bij de psychiater naar voren kwam, was dat, doordat zijn broer alle aandacht kreeg (zorgenkind, kwajongen, met politie in aanraking gekomen) kreeg mijn man dus minder aandacht. Volgens de psych probeert hij nu de waardering te krijgen die hij vroeger niet kreeg ofzoiets. Ik heb trouwens al voorgesteld om een keer mee te gaan om mijn versie te vertellen, maar dat werd direct afgekapt.
maandag 14 september 2009 om 10:51
Hij is een volwassen man, hij heeft zelf contact gezocht met zijn ex-werkgever, hij heeft zelf gesolliciteerd en hij is zelf overgestapt. Nu het toch tegenvalt is het plotseling jouw schuld? Ik kan me voorstellen dat dat wel erg oneerlijk voelt, zeker als de rest van het gezin al een hele tijd te lijden heeft onder zijn humeur en jij alleen maar de druk wilde wegnemen.
Advies heb ik niet, ik hoop ook dat het helpt dat hij bij de psychiater loopt.
Advies heb ik niet, ik hoop ook dat het helpt dat hij bij de psychiater loopt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 14 september 2009 om 10:54
Traincha, eigenlijk omdat ik al veel te lang achter het scherm zit je openingspost alleen maar gescand.
Maar hij hoeft jou niets te verwijten. Hij heeft zelf de keuze gemaakt om terug te gaan naar zijn oude werkgever. Je hebt hem toch niet gedwongen of zo?
Steun voor zijn beslissingen moet hij zoeken in zichzelf, zoals ieder volwassen, verantwoordelijk mens.
Probeer gesprekken die vol staan met verwijten af te kappen. Sorry jongen, ik heb hier geen zin in, jij kiest, jouw leven, ik sta naast je zolang je net als ik je best doet om in ons inkomen te voorzien en hoe je dat doet mag je helemaal zelf weten.
Ik hoop dat jij/jullie hier uit komen..
Maar hij hoeft jou niets te verwijten. Hij heeft zelf de keuze gemaakt om terug te gaan naar zijn oude werkgever. Je hebt hem toch niet gedwongen of zo?
Steun voor zijn beslissingen moet hij zoeken in zichzelf, zoals ieder volwassen, verantwoordelijk mens.
Probeer gesprekken die vol staan met verwijten af te kappen. Sorry jongen, ik heb hier geen zin in, jij kiest, jouw leven, ik sta naast je zolang je net als ik je best doet om in ons inkomen te voorzien en hoe je dat doet mag je helemaal zelf weten.
Ik hoop dat jij/jullie hier uit komen..
maandag 14 september 2009 om 10:55
Ik denk net als Riedeltje dat een derde persoon (psychiater, loopbaandviseur) nodig is om hier uit te komen. Hij neemt van jou toch niks aan en geeft je zelfs de schuld van alles. Zelfreflectie lijkt niet echt aanwezig.
Werk is inderdaad belangrijk, zoals hij zegt maar moet wel in je leven passen, zeker als je een gezin hebt.
Werk is inderdaad belangrijk, zoals hij zegt maar moet wel in je leven passen, zeker als je een gezin hebt.
maandag 14 september 2009 om 10:57
Traincha, heb jij nog andere dingen gedaan behalve hem adviseren die baan op te geven? Ik kan me voorstellen dat hij zich niet gesteun voelt als jij zegt dat hij de baan niet aankan. Dat is misschien helemaal niet zo. Misschien spelen er zaken op het werk waar hij geen invloed op heeft maar die hem wel raken. Misschien is het voor hem belangrijk zich op werkgebied te ontwikkelen. Dit is toch het vlak waarop je je talenten het best kan ontplooien. Dat je het beste uit jezelf wilt halen, wil niet zeggen dat je je gezin niet belangrijk vindt.
Ik krijg het idee dat je zijn onvrede op het werk erg op jezelf hebt betrokken en op de gevolgen die dat voor jou en het gezin had. Heel begrijpelijk en terecht. Maar nu heeft je man het gevoel dat er voor zijn behoeften niet veel plaats is, dat hij zich maar moet aanpassen omdat het gezinsleven niet in gevaar mag komen. Ik denk dat het belangrijk is dat beide partners de kans krijgen zich te ontwikkelen en hun dromen na te jagen. Het lastige is daarin een balans te vinden. Soms zal de één meer moeten geven, dan weer de ander.
Ik denk dat het nu vooral belangrijk is dat jij erkent dat je man behoefte heeft aan persoonlijke ontwikkeling op zijn werk. En andersom mag jij duidelijk aangeven dat je gedrag dat hij thuis vertoont door stress op zijn werk niet accepteert. Het is dan aan hem daar een oplossing voor te zoeken. Je hebt gezien dat het niet werkt als jij probeert die oplossing aan te dragen, want dan voelt hij zich alleen maar meer onder druk gezet. Het gaat jou erom dat de rust terugkomt in huis en je hebt het volste recht dat te eisen. Uiteindelijk zullen jullie door praten maar vooral luisteren erachter moeten komen waar de ander behoefte aan heeft en samen tot een oplossing moeten komen.
Ik krijg het idee dat je zijn onvrede op het werk erg op jezelf hebt betrokken en op de gevolgen die dat voor jou en het gezin had. Heel begrijpelijk en terecht. Maar nu heeft je man het gevoel dat er voor zijn behoeften niet veel plaats is, dat hij zich maar moet aanpassen omdat het gezinsleven niet in gevaar mag komen. Ik denk dat het belangrijk is dat beide partners de kans krijgen zich te ontwikkelen en hun dromen na te jagen. Het lastige is daarin een balans te vinden. Soms zal de één meer moeten geven, dan weer de ander.
Ik denk dat het nu vooral belangrijk is dat jij erkent dat je man behoefte heeft aan persoonlijke ontwikkeling op zijn werk. En andersom mag jij duidelijk aangeven dat je gedrag dat hij thuis vertoont door stress op zijn werk niet accepteert. Het is dan aan hem daar een oplossing voor te zoeken. Je hebt gezien dat het niet werkt als jij probeert die oplossing aan te dragen, want dan voelt hij zich alleen maar meer onder druk gezet. Het gaat jou erom dat de rust terugkomt in huis en je hebt het volste recht dat te eisen. Uiteindelijk zullen jullie door praten maar vooral luisteren erachter moeten komen waar de ander behoefte aan heeft en samen tot een oplossing moeten komen.
Ga in therapie!
maandag 14 september 2009 om 10:57
De inhoud van zijn hulpvraag moet trouwens niet jouw zaak zijn. Eventueel zou je samen relatietherapie kunnen overwegen, dan gaat de inhoud van de hulpvraag jou wel aan. Op dit moment is hij degene die een probleem heeft en het lijkt me wel zo logisch dat hij zelf dat probleem een naam geeft. Hoe frustrerend het voor jou ook zal zijn dat hij hulp zoekt maar in jouw ogen geen hulp zoekt.
maandag 14 september 2009 om 10:58
Thnx Liv.
Ik word er heel onzeker van en ik ga denken of er misschien niet een kern van waarheid inzit. Het lullige is dat zijn standpunt dus ook gedeeld wordt door een ex collega van hem. Die vond ook dat ik hem meer had moeten steunen en dat, als zij met hem getrouwd was geweest, dan had zij hem nooit terug had laten gaan naar zijn oude werkgever. Inderdaad lekker makkelijk: zij is niet met hem getrouwd en ze is ook thuis in het werk wat hij doet. Daar kan ik niet over oordelen, want ik ben niet thuis in zijn vakgebied.
Ik word er heel onzeker van en ik ga denken of er misschien niet een kern van waarheid inzit. Het lullige is dat zijn standpunt dus ook gedeeld wordt door een ex collega van hem. Die vond ook dat ik hem meer had moeten steunen en dat, als zij met hem getrouwd was geweest, dan had zij hem nooit terug had laten gaan naar zijn oude werkgever. Inderdaad lekker makkelijk: zij is niet met hem getrouwd en ze is ook thuis in het werk wat hij doet. Daar kan ik niet over oordelen, want ik ben niet thuis in zijn vakgebied.
maandag 14 september 2009 om 10:58
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 10:40:
Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen.Traincha, eerst wil ik zeggen: wat rot dat er zoveel stress is in je relatie. Ik kan me voorstellen dat niet alleen je man, maar ook jij inmiddels aardig op je tandvlees loopt?
Bovenstaande stukje dat ik gequote heb is bijna een zijweggetje in je verhaal maar het viel me wel het meeste op. Is dit stukje typerend voor hoe gesprekken tussen jullie gaan?
Ik vind dit namelijk -als ik eerlijk ben- van jou niet heel vriendelijk overkomen, maar een beetje star. Waarom was het voor jou zo'n punt dat hij die kinderopvang zou regelen? Alleen omdat hij degene die van baan wilde wisselen waardoor jullie goede oude regeling over zou zijn? Nam je hem misschien toen al dingen kwalijk zodat dit een soort principekwestie werd, waar méér achter zat dan die stomme vrijdagmiddag?
Ik kan me namelijk in een warme relatie hier niet zoveel van voorstellen. Als je dan ziet dat je man ongelukkig is in zijn werk, of als hij gewoon de droom heeft van een andere baan, dan ga je toch samen op zoek naar mogelijkheden en oplossingen? Kan het zijn dat jij hier een steekje hebt laten vallen?
Kan het zijn dat jullie (waarschijnlijk over en weer) niet zo heel steunend naar elkaar zijn geweest de afgelopen jaren? Zijn jullie wel een team.. of zijn jullie inderdaad al écht vechtgenoten geworden?
Zie je zelf mogelijkheden hoe jullie het weer meer sámen zouden kunnen doen?
Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen.Traincha, eerst wil ik zeggen: wat rot dat er zoveel stress is in je relatie. Ik kan me voorstellen dat niet alleen je man, maar ook jij inmiddels aardig op je tandvlees loopt?
Bovenstaande stukje dat ik gequote heb is bijna een zijweggetje in je verhaal maar het viel me wel het meeste op. Is dit stukje typerend voor hoe gesprekken tussen jullie gaan?
Ik vind dit namelijk -als ik eerlijk ben- van jou niet heel vriendelijk overkomen, maar een beetje star. Waarom was het voor jou zo'n punt dat hij die kinderopvang zou regelen? Alleen omdat hij degene die van baan wilde wisselen waardoor jullie goede oude regeling over zou zijn? Nam je hem misschien toen al dingen kwalijk zodat dit een soort principekwestie werd, waar méér achter zat dan die stomme vrijdagmiddag?
Ik kan me namelijk in een warme relatie hier niet zoveel van voorstellen. Als je dan ziet dat je man ongelukkig is in zijn werk, of als hij gewoon de droom heeft van een andere baan, dan ga je toch samen op zoek naar mogelijkheden en oplossingen? Kan het zijn dat jij hier een steekje hebt laten vallen?
Kan het zijn dat jullie (waarschijnlijk over en weer) niet zo heel steunend naar elkaar zijn geweest de afgelopen jaren? Zijn jullie wel een team.. of zijn jullie inderdaad al écht vechtgenoten geworden?
Zie je zelf mogelijkheden hoe jullie het weer meer sámen zouden kunnen doen?
maandag 14 september 2009 om 10:59
Lieve Trainch
Het klinkt alsof jij jullie gezin meer als één geheel ziet, waarin je allemaal een stuk zorg doet en een stuk verzorging krijgt, en dat dit de spil is van het gelukkig leven, jouw prioriteit. Je man denkt individueler, en ziet het gezin als een onderdeel van zijn gelukkig leven. (Mmm. Ik hoop dat ik duidelijk ben.) Het geheel van zijn eigen dingen is dus zijn prioriteit en het gezin slechts een onderdeel daarvan.
Dit kan natuurlijk heel goed gaan, als de verschillende prioriteiten elkaar niet gaan bijten en daar lijkt het nu wel op. In de vorige situatie was er balans, die is er nu niet meer. Je man voelt stress op zijn werk, trekt zich daarom wat terug van het gezin maar het gezin, met jou als vertegenwoordiger, staat dat niet toe en trekt aan zijn andere arm.
Het is niet eerlijk dat je man jou verantwoordelijk houdt voor zijn nare gevoel. Maar ik vrees dat je man het voelt als falen, en dat hij er slecht aan kan dat hij dat zelf min of meer heeft veroorzaakt. Het is altijd makkelijker om de schuld buiten jezelf neer te leggen. Het lijkt me dat er maar één ding op zit: praten, weer contact maken met elkaar en praten over de wederzijdse verwachtingen en mogelijkheden.
Vraag aan de psychiater van je man of er in die setting ook de mogelijkheid is om samen gesprekken te hebben bij een psycholoog en als dat niet lukt, zoek er zelf één. Dit duurt nu zo'n jaar, tijd om aktie te nemen voor de schade te diep gaat zitten.
Het klinkt alsof jij jullie gezin meer als één geheel ziet, waarin je allemaal een stuk zorg doet en een stuk verzorging krijgt, en dat dit de spil is van het gelukkig leven, jouw prioriteit. Je man denkt individueler, en ziet het gezin als een onderdeel van zijn gelukkig leven. (Mmm. Ik hoop dat ik duidelijk ben.) Het geheel van zijn eigen dingen is dus zijn prioriteit en het gezin slechts een onderdeel daarvan.
Dit kan natuurlijk heel goed gaan, als de verschillende prioriteiten elkaar niet gaan bijten en daar lijkt het nu wel op. In de vorige situatie was er balans, die is er nu niet meer. Je man voelt stress op zijn werk, trekt zich daarom wat terug van het gezin maar het gezin, met jou als vertegenwoordiger, staat dat niet toe en trekt aan zijn andere arm.
Het is niet eerlijk dat je man jou verantwoordelijk houdt voor zijn nare gevoel. Maar ik vrees dat je man het voelt als falen, en dat hij er slecht aan kan dat hij dat zelf min of meer heeft veroorzaakt. Het is altijd makkelijker om de schuld buiten jezelf neer te leggen. Het lijkt me dat er maar één ding op zit: praten, weer contact maken met elkaar en praten over de wederzijdse verwachtingen en mogelijkheden.
Vraag aan de psychiater van je man of er in die setting ook de mogelijkheid is om samen gesprekken te hebben bij een psycholoog en als dat niet lukt, zoek er zelf één. Dit duurt nu zo'n jaar, tijd om aktie te nemen voor de schade te diep gaat zitten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 14 september 2009 om 11:03
Ik kan me wel voorstellen dat je man zich niet gesteund voelt. Het overstappen naar een andere baan kan een flinke verandering zijn, zeker als je al zoveel jaar bij dezelfde werkgever hebt gewerkt. Als je dan van je partner niet de tijd krijgt om te acclimatiseren en een nieuwe balans te vinden maar onder druk wordt gezet omdat het niet meer is als voorheen ... Natuurlijk is het niet zoals voorheen!
Blijkbaar vind jij werk niet zo belangrijk en je man wel, probeer dat verschil te accepteren in plaats van hem te proberen daarin te veranderen. Waarom is het verkeerd om voldoening te zoeken in je werk??
Verder was het natuurlijk wel handig geweest al hij eerder had aangegeven dat je wel wat meer mocht steunen, dan was het misschien minder uit de hand gelopen. Maar dat is achteraf gepraat. Jullie moeten er nu wat mee doen. Waarom overwegen jullie geen relatietherapie om wat meer open te leren staan voor elkaars standpunten?
Blijkbaar vind jij werk niet zo belangrijk en je man wel, probeer dat verschil te accepteren in plaats van hem te proberen daarin te veranderen. Waarom is het verkeerd om voldoening te zoeken in je werk??
Verder was het natuurlijk wel handig geweest al hij eerder had aangegeven dat je wel wat meer mocht steunen, dan was het misschien minder uit de hand gelopen. Maar dat is achteraf gepraat. Jullie moeten er nu wat mee doen. Waarom overwegen jullie geen relatietherapie om wat meer open te leren staan voor elkaars standpunten?
maandag 14 september 2009 om 11:04
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 10:58:
Waarom wil je jouw versie van het verhaal van je man bij de psychotherapeut gaan vertellen?Precies wat er voor mij ook uitsprong! Goede andere post van je ook Dubio.
Traincha, zou het kunnen dat je je man erg op zijn huid zit? Dat hij terecht voelt dat jij hem belemmert in zijn persoonlijke ontplooiing, omdat het allemaal wel heel erg op jouw manier moet? Dat er weinig ruimte is voor zíjn en vooral jullie gezamenlijke inbreng?
Ik weet dat dit suggestieve vragen zijn; het is erg sterk het gevoel dat ik krijg n.a.v. je manier van posten en wat opmerkingen.
Waarom wil je jouw versie van het verhaal van je man bij de psychotherapeut gaan vertellen?Precies wat er voor mij ook uitsprong! Goede andere post van je ook Dubio.
Traincha, zou het kunnen dat je je man erg op zijn huid zit? Dat hij terecht voelt dat jij hem belemmert in zijn persoonlijke ontplooiing, omdat het allemaal wel heel erg op jouw manier moet? Dat er weinig ruimte is voor zíjn en vooral jullie gezamenlijke inbreng?
Ik weet dat dit suggestieve vragen zijn; het is erg sterk het gevoel dat ik krijg n.a.v. je manier van posten en wat opmerkingen.
maandag 14 september 2009 om 11:04
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 10:57:
Traincha, heb jij nog andere dingen gedaan behalve hem adviseren die baan op te geven? Ik kan me voorstellen dat hij zich niet gesteun voelt als jij zegt dat hij de baan niet aankan. Dat is misschien helemaal niet zo. Misschien spelen er zaken op het werk waar hij geen invloed op heeft maar die hem wel raken. Misschien is het voor hem belangrijk zich op werkgebied te ontwikkelen. Dit is toch het vlak waarop je je talenten het best kan ontplooien. Dat je het beste uit jezelf wilt halen, wil niet zeggen dat je je gezin niet belangrijk vindt.
Ik krijg het idee dat je zijn onvrede op het werk erg op jezelf hebt betrokken en op de gevolgen die dat voor jou en het gezin had. Heel begrijpelijk en terecht. Maar nu heeft je man het gevoel dat er voor zijn behoeften niet veel plaats is, dat hij zich maar moet aanpassen omdat het gezinsleven niet in gevaar mag komen. Ik denk dat het belangrijk is dat beide partners de kans krijgen zich te ontwikkelen en hun dromen na te jagen. Het lastige is daarin een balans te vinden. Soms zal de één meer moeten geven, dan weer de ander.
Ik denk dat het nu vooral belangrijk is dat jij erkent dat je man behoefte heeft aan persoonlijke ontwikkeling op zijn werk. En andersom mag jij duidelijk aangeven dat je gedrag dat hij thuis vertoont door stress op zijn werk niet accepteert. Het is dan aan hem daar een oplossing voor te zoeken. Je hebt gezien dat het niet werkt als jij probeert die oplossing aan te dragen, want dan voelt hij zich alleen maar meer onder druk gezet. Het gaat jou erom dat de rust terugkomt in huis en je hebt het volste recht dat te eisen. Uiteindelijk zullen jullie door praten maar vooral luisteren erachter moeten komen waar de ander behoefte aan heeft en samen tot een oplossing moeten komen.Ik heb hem zoveel mogelijk uit handen genomen wat het huishouden en de kinderen betreft juist omdat ik zag hoe druk hij het altijd had. Naast mijn werk dus, want ik werkte toen nog 3 dagen (heb ontslag gekregen, zoals ik al aangaf had ik zelf ook de nodige problemen). Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het kon het hele huishouden te doen, zodat hij de klussen kon afmaken waar hij niet aan toekomen was. Ik zorgde dat het eten op tijd klaar was en ruimde ook alles af zodat hij weer kon werken. Ik heb ook meerdere malen aangegeven dat ik ambitie helemaal niet erg vind, maar dat dat niet ten koste mag gaan van het gezin. En dat was wel het geval.
Traincha, heb jij nog andere dingen gedaan behalve hem adviseren die baan op te geven? Ik kan me voorstellen dat hij zich niet gesteun voelt als jij zegt dat hij de baan niet aankan. Dat is misschien helemaal niet zo. Misschien spelen er zaken op het werk waar hij geen invloed op heeft maar die hem wel raken. Misschien is het voor hem belangrijk zich op werkgebied te ontwikkelen. Dit is toch het vlak waarop je je talenten het best kan ontplooien. Dat je het beste uit jezelf wilt halen, wil niet zeggen dat je je gezin niet belangrijk vindt.
Ik krijg het idee dat je zijn onvrede op het werk erg op jezelf hebt betrokken en op de gevolgen die dat voor jou en het gezin had. Heel begrijpelijk en terecht. Maar nu heeft je man het gevoel dat er voor zijn behoeften niet veel plaats is, dat hij zich maar moet aanpassen omdat het gezinsleven niet in gevaar mag komen. Ik denk dat het belangrijk is dat beide partners de kans krijgen zich te ontwikkelen en hun dromen na te jagen. Het lastige is daarin een balans te vinden. Soms zal de één meer moeten geven, dan weer de ander.
Ik denk dat het nu vooral belangrijk is dat jij erkent dat je man behoefte heeft aan persoonlijke ontwikkeling op zijn werk. En andersom mag jij duidelijk aangeven dat je gedrag dat hij thuis vertoont door stress op zijn werk niet accepteert. Het is dan aan hem daar een oplossing voor te zoeken. Je hebt gezien dat het niet werkt als jij probeert die oplossing aan te dragen, want dan voelt hij zich alleen maar meer onder druk gezet. Het gaat jou erom dat de rust terugkomt in huis en je hebt het volste recht dat te eisen. Uiteindelijk zullen jullie door praten maar vooral luisteren erachter moeten komen waar de ander behoefte aan heeft en samen tot een oplossing moeten komen.Ik heb hem zoveel mogelijk uit handen genomen wat het huishouden en de kinderen betreft juist omdat ik zag hoe druk hij het altijd had. Naast mijn werk dus, want ik werkte toen nog 3 dagen (heb ontslag gekregen, zoals ik al aangaf had ik zelf ook de nodige problemen). Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het kon het hele huishouden te doen, zodat hij de klussen kon afmaken waar hij niet aan toekomen was. Ik zorgde dat het eten op tijd klaar was en ruimde ook alles af zodat hij weer kon werken. Ik heb ook meerdere malen aangegeven dat ik ambitie helemaal niet erg vind, maar dat dat niet ten koste mag gaan van het gezin. En dat was wel het geval.
maandag 14 september 2009 om 11:07
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 11:00:
Eh, ho even, er is een vrouwelijke collega in het spel die hem wel begrijpt? ex collega. En ze hebben niks met elkaar, maar hij plaatst haar wel op een voetstuk, waar ik ook weer onzeker van wordt. Zij is zo'n type waar alles lijkt te lukken. Goed gestudeerd, goede moeder, genoeg tijd voor sociale contacten en het huis op orde.
Eh, ho even, er is een vrouwelijke collega in het spel die hem wel begrijpt? ex collega. En ze hebben niks met elkaar, maar hij plaatst haar wel op een voetstuk, waar ik ook weer onzeker van wordt. Zij is zo'n type waar alles lijkt te lukken. Goed gestudeerd, goede moeder, genoeg tijd voor sociale contacten en het huis op orde.
maandag 14 september 2009 om 11:10
Oh, zo'n irritant type die alles lijkt te kunnen! En dan gaat je man ook nog zeggen dat hij bewondering voor haar heeft? Verbieden moeten ze zulke vrouwen, zeker in de omgeving van je man in een periode dat je zelf onzeker bent.
Kan ik je geruststellen met de gedachten dat het echt ergens in haar leven ook niet zo gladjes verloopt maar dat ze dat goed weet te verbergen?
Kan ik je geruststellen met de gedachten dat het echt ergens in haar leven ook niet zo gladjes verloopt maar dat ze dat goed weet te verbergen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 14 september 2009 om 11:12
