Relaties
alle pijlers
Echtgenoot is vechtgenoot geworden
maandag 14 september 2009 om 10:40
Ik wilde eerst als topictitel 'eenzaam binnen relatie' vermelden, maar er is al een topic met een soortgelijke titel (verschillende situaties, dat dan weer wel ), dus ik doe het maar even zo. Ik leg het even uit: mijn man heeft een haast overdreven verantwoordelijkheid als het zijn werk betreft. Hij heeft 17 jaar lang voor dezelfde werkgever gewerkt en hij moest en zou daar weg 'want dat was beter voor zijn CV'. Vorig jaar was het zover en had hij een andere baan. Iets wat van mij niet had gehoeven, want we hadden het goed samen. De opvang voor de kinderen was prima geregeld; er was iemand op woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag thuis. Ik had toen nog een werkgever die, wat kinderopvang betreft, zo flexibel was als een betonpaal. Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen. Hij is dus bij die nieuwe werkgever aan de slag gegaan, beter salaris, betere voorwaarden, meer verantwoordelijkheid,maar ik weet hoe hij kan zijn als hij onder druk staat. De ziektes vlogen regelmatig door de kamer heen. Het gevolg was dat hij eigenlijk een jaar lang op zijn tenen heeft gelopen, altijd maar aan het werk was, en in het weekend eigenlijk nooit ergens zin in had. Ik heb meerdere malen aangegeven dat hij wat anders moest gaan zoeken als hij het niet aankon. Na het zoveelste voorval op zijn werk heeft hij contact gezocht met zijn voormalige werkgever voor een functie wat niet in zijn vakgebied ligt, maar waar hij wel de competenties voor had. Ik steunde hem daarin, want ik wilde weer rust en gezelligheid in mijn gezin. Zoals het was. Hij heeft keurig netjes een brief geschreven, is ook op gesprek geweest, en het was allemaal vrij snel rond. Hij kon in een andere functie terug naar zijn oude werkgever. Bleek dat nog meer tegen te vallen. Het gevolg is nu dat hij bij een psychiater loopt en aan de anti-depressiva zit, maar het ergste is nog dat hij mij hier de schuld van geeft. Hij voelde zich niet door mij gesteund toen hij eindelijk een nieuwe baan had en hij voelde zich door mij onder druk gezet om weer terug te gaan naar zijn oude werkgever, terwijl ik alleen maar wilde dat hij meer rust kreeg. Hij denkt steeds dat zijn klachten werkgerelateerd zijn en dat alles is opgelost als hij weer een nieuwe werkgever heeft, maar ik denk dat het probleem in hemzelf zit. Ik zeg ook steeds tegen hem dat zijn gezin prioriteit nummer 1 zou moeten zijn, maar hij herhaalt steeds dat 'werk leuk moet zijn, want je brengt er het grootste gedeelte van je leven door'. Het neigt bijna naar het obsessieve en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet doen. Iedere keer als we het erover hebben, dan strandt het gesprek in verwijten. Mijn idee van een werkzaam leven staat zo haaks op hoe hij het ziet. Geen idee wat ik met dit topic wil, maar ik moest het even kwijt.
dinsdag 15 september 2009 om 08:42
dinsdag 15 september 2009 om 08:51
Dat zijn de feiten hoor. Ik ben maandenlang getrouwd geweest met een man die alleen maar op de bank lag, nergens zin in had en alleen maar liep te huilen omdat hij toch weer terug was gegaan naar zijn oude werkgever. Ik heb maandenlang hem geprobeerd te overtuigen dat hij dit niet alleen af kan en dat hij hulp nodig heeft. Dat je problemen hebt is tot daar aan toe, iedereen heeft zijn eigen portie problemen - ik ook - maar dat je er vervolgens voor kiest om je problemen te bagetaliseren en te zeggen dat het allemaal wel meevalt en dat je geen hulp nodig hebt, wil er bij mij niet in. Dieptepunt was de verjaardag van onze dochter. Ik heb de hele dag in een vol huis met een man gezeten, die niet in staat was een gesprek te voeren, de hele middag op bed heeft gelegen en zo ineens was hij weg terwijl ik visite had. Mijn dochter had gewoon recht op een leuke verjaardag en hij kon het niet eens opbrengen om lief tegen haar te doen. Ik heb toen geeist dat hij naar de huisarts ging en ben met hem meegegaan. Uiteindelijk zag hij wel in dat het zo ook niet langer kon.
dinsdag 15 september 2009 om 08:54
En nogmaals: dat heeft niks te maken met het feit dat ik geen liefde meer voor hem zou voelen. Integendeel zelfs want ik ben dol op hem, maar liefde alleen is op een bepaald moment niet genoeg meer en zeker niet als je zo in de put zit en je het vertikt er iets aan te doen. Iemand die zo met zichzelf worstelt kan alleen maar zichzelf helpen; een ander kan dat niet voor hem doen. Ik heb ik-weet-niet-hoevaak het zelfde verhaal aangehoord en steeds maar weer geduld met hem gehad, werk uit handen genomen en hem steeds getroost als hij weer aan het huilen was, maar het houdt een keer op.
dinsdag 15 september 2009 om 08:59
Oké, Trainch, ik snap het, er heeft zich over de afgelopen tijd behoorlijk wat bij jou opgebouwd en nu ben je kwaad. Ik zie ook dat jij heel erg je best doet om alles weer goed te krijgen en je erg machteloos voelt omdat je dat vooral in je eentje moet doen. Nu zoekt je man hulp, maar heb je het idee dat hij zich vooral op zichzelf richt en niet op jou en de kinderen. Klopt het dat het voor jou als een soort egotripperij van hem voelt in plaats van werken aan een oplossing voor jullie huwelijk en het gezin?
Word je er ook niet heel erg moe van dat jij die kar steeds moet trekken, dat jij erachteraan moet zitten dat hij gewoon de dingen doet die je van een echtgenoot en vader mag verwachten?
Word je er ook niet heel erg moe van dat jij die kar steeds moet trekken, dat jij erachteraan moet zitten dat hij gewoon de dingen doet die je van een echtgenoot en vader mag verwachten?
Ga in therapie!
dinsdag 15 september 2009 om 09:08
Ja, daar word ik ook heel moe van. Weet je: ik zie ook wel dat hij zijn best doet, maar hij is pas in therapie (juli) en heeft het er nu al over dat hij wil afbouwen. Misschien had ik ook wel meer van die therapie verwacht. Ik denk dat ik ook concreet een antwoord wilde hebben op de vraag waarom werk voor hem zo vreselijk belangrijk is - volgens de therapeut was het voor hem een vorm van zingeving (dat was het woord waar ik naar zocht) - en had ik ook verwacht dat er wat meer in zijn verleden gegraven zou worden, maar dat is allemaal niet gebeurd. Het voelt gewoon alsof hij iets moet bewijzen door heel perfectionistisch en toegewijd in zijn werk te zijn. En dat hij zich vooral op zichzelf richt klopt ook wel. Hij betrekt echt heel veel op zichzelf. Vraag ik iets over onze zoon: krijg ik als antwoord dat hij een waardeloze vader is en dat het zijn schuld is dat onze zoon Asperger heeft.
dinsdag 15 september 2009 om 09:32
Eigenlijk is het voor jou dus ook tijd om meer met jezelf bezig te zijn. Die ruimte krijg je eigenlijk ook hierdoor. Mentaal gezien, bedoel ik, aangezien je man ook afstand neemt en zich op zichzelf richt. Niet dat jij dat ook moet doen, maar als hij die afstand neemt, hoef jij niet voortdurend toenadering te zoeken. Dat houdt ook een keer op. Soms werkt het voor de relatie juist ook beter als je je op jezelf richt, datgene wat je zoekt bij die ander bij jezelf zoekt.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.
Ga in therapie!
dinsdag 15 september 2009 om 09:53
dinsdag 15 september 2009 om 11:46
quote:dubiootje schreef op 15 september 2009 @ 09:32:
Eigenlijk is het voor jou dus ook tijd om meer met jezelf bezig te zijn. Die ruimte krijg je eigenlijk ook hierdoor. Mentaal gezien, bedoel ik, aangezien je man ook afstand neemt en zich op zichzelf richt. Niet dat jij dat ook moet doen, maar als hij die afstand neemt, hoef jij niet voortdurend toenadering te zoeken. Dat houdt ook een keer op. Soms werkt het voor de relatie juist ook beter als je je op jezelf richt, datgene wat je zoekt bij die ander bij jezelf zoekt.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.
Ik heb een waardeloos CV. Opleidingen genoeg maar net in een vakgebied wat op dit moment finaal op zijn gat ligt. Heb secretaresseopleiding gedaan (17 jaar geleden) en daarna een interne opleiding van vier jaar binnen de sector waar ik gewerkt heb. Bij solliciteren blijkt dat ik voor de secretaressefuncties te hoog ben opgeleid, maar dat ik voor HBO functies niet in aanmerking kom omdat ik geen HBO diploma heb (ondanks een 4 jarige studie). Het UWV kan momenteel niks voor me doen. Wat ze dan doen is een individueel re-integratietraject aanbieden. Je mag dan zelf een loopbaancoach uitzoeken waarmee het klikt en daarmee stippel je een traject naar werk uit, waarbij er rekening wordt gehouden met je wensen, maar wat tegelijkertijd ook de goedkeuring van het UWV vereist. Ik kan zeg maar wel acteur willen worden (noem maar wat) maar daar gaat het UWV niet mee akkoord. Ik wilde eerst voor mezelf beginnen, maar zie dat eigenlijk ook niet zo zitten. Het spookt steeds door mijn hoofd dat ik 'iets' met de Nederlandse taal (daar was ik altijd supergoed in en literatuur heeft altijd met interesse gehad) moet gaan doen, dus op die koers zitten de loopbaancoach en ik zo'n beetje.
Daarnaast komen er inderdaad allerlei 'levens'vragen aan de orde, waarmee ik worstel. Volgens mijn loopbaancoach zal ik 'op respectvolle wijze met mezelf geconfronteerd worden';-)
Ik ben op dit moment bezig met schrijven. Filmrecensies en theaterrecensies voor de lokale krant en dat is echt superleuk om te doen. Mijn beste vriendin en ik hebben sinds ons 17 al de hobby dat we concerten gaan bezoeken en met mijn man zelf ga met enige regelmaat naar het theater toe. Heb kaarten besteld voor de theaterversie van 'Allo Allo' .Vindt ie leuk (Madonna with the big boobies is dan in het Nederlands Maria met de grote memmen ofzoiets )
Weet je, ik ben ook heel erg van het verzorgen enzo. Mijn moeder heeft dat ook zo erg. Het is allemaal goed bedoeld, maar het kan ook verstikkend werken. Ik denk dat mijn man dat ook zo ervaart. Ik weet het niet hoor, maar het zou zo kunnen zijn. Wat jij zegt Dubio, die behoefte aan waardering en erkenning, dat klopt ook wel. Ik denk dat daar bij mij, nu ik daar zo over nadenk, ook wel iets scheef zit. Ondanks dat ik een redelijke baan had (notarisklerk) voelde ik met toch op de een of andere manier mislukt. Ik heb ook altijd gezegd dat ik 'gewoon' een HBO opleiding had moeten gaan doen ipv die secretaresse opleiding, maar goed: dat is nu eenmaal zo gelopen en op dat gebied gaan we nu stappen ondernemen.
I
Eigenlijk is het voor jou dus ook tijd om meer met jezelf bezig te zijn. Die ruimte krijg je eigenlijk ook hierdoor. Mentaal gezien, bedoel ik, aangezien je man ook afstand neemt en zich op zichzelf richt. Niet dat jij dat ook moet doen, maar als hij die afstand neemt, hoef jij niet voortdurend toenadering te zoeken. Dat houdt ook een keer op. Soms werkt het voor de relatie juist ook beter als je je op jezelf richt, datgene wat je zoekt bij die ander bij jezelf zoekt.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.
Ik heb een waardeloos CV. Opleidingen genoeg maar net in een vakgebied wat op dit moment finaal op zijn gat ligt. Heb secretaresseopleiding gedaan (17 jaar geleden) en daarna een interne opleiding van vier jaar binnen de sector waar ik gewerkt heb. Bij solliciteren blijkt dat ik voor de secretaressefuncties te hoog ben opgeleid, maar dat ik voor HBO functies niet in aanmerking kom omdat ik geen HBO diploma heb (ondanks een 4 jarige studie). Het UWV kan momenteel niks voor me doen. Wat ze dan doen is een individueel re-integratietraject aanbieden. Je mag dan zelf een loopbaancoach uitzoeken waarmee het klikt en daarmee stippel je een traject naar werk uit, waarbij er rekening wordt gehouden met je wensen, maar wat tegelijkertijd ook de goedkeuring van het UWV vereist. Ik kan zeg maar wel acteur willen worden (noem maar wat) maar daar gaat het UWV niet mee akkoord. Ik wilde eerst voor mezelf beginnen, maar zie dat eigenlijk ook niet zo zitten. Het spookt steeds door mijn hoofd dat ik 'iets' met de Nederlandse taal (daar was ik altijd supergoed in en literatuur heeft altijd met interesse gehad) moet gaan doen, dus op die koers zitten de loopbaancoach en ik zo'n beetje.
Daarnaast komen er inderdaad allerlei 'levens'vragen aan de orde, waarmee ik worstel. Volgens mijn loopbaancoach zal ik 'op respectvolle wijze met mezelf geconfronteerd worden';-)
Ik ben op dit moment bezig met schrijven. Filmrecensies en theaterrecensies voor de lokale krant en dat is echt superleuk om te doen. Mijn beste vriendin en ik hebben sinds ons 17 al de hobby dat we concerten gaan bezoeken en met mijn man zelf ga met enige regelmaat naar het theater toe. Heb kaarten besteld voor de theaterversie van 'Allo Allo' .Vindt ie leuk (Madonna with the big boobies is dan in het Nederlands Maria met de grote memmen ofzoiets )
Weet je, ik ben ook heel erg van het verzorgen enzo. Mijn moeder heeft dat ook zo erg. Het is allemaal goed bedoeld, maar het kan ook verstikkend werken. Ik denk dat mijn man dat ook zo ervaart. Ik weet het niet hoor, maar het zou zo kunnen zijn. Wat jij zegt Dubio, die behoefte aan waardering en erkenning, dat klopt ook wel. Ik denk dat daar bij mij, nu ik daar zo over nadenk, ook wel iets scheef zit. Ondanks dat ik een redelijke baan had (notarisklerk) voelde ik met toch op de een of andere manier mislukt. Ik heb ook altijd gezegd dat ik 'gewoon' een HBO opleiding had moeten gaan doen ipv die secretaresse opleiding, maar goed: dat is nu eenmaal zo gelopen en op dat gebied gaan we nu stappen ondernemen.
I
dinsdag 15 september 2009 om 11:55
quote:traincha2 schreef op 15 september 2009 @ 08:51:
Dat zijn de feiten hoor. Ik ben maandenlang getrouwd geweest met een man die alleen maar op de bank lag, nergens zin in had en alleen maar liep te huilen omdat hij toch weer terug was gegaan naar zijn oude werkgever. Ik heb maandenlang hem geprobeerd te overtuigen dat hij dit niet alleen af kan en dat hij hulp nodig heeft. Dat je problemen hebt is tot daar aan toe, iedereen heeft zijn eigen portie problemen - ik ook - maar dat je er vervolgens voor kiest om je problemen te bagetaliseren en te zeggen dat het allemaal wel meevalt en dat je geen hulp nodig hebt, wil er bij mij niet in. Dieptepunt was de verjaardag van onze dochter. Ik heb de hele dag in een vol huis met een man gezeten, die niet in staat was een gesprek te voeren, de hele middag op bed heeft gelegen en zo ineens was hij weg terwijl ik visite had. Mijn dochter had gewoon recht op een leuke verjaardag en hij kon het niet eens opbrengen om lief tegen haar te doen. Ik heb toen geeist dat hij naar de huisarts ging en ben met hem meegegaan. Uiteindelijk zag hij wel in dat het zo ook niet langer kon.
Uit dit stukje lijkt het me dat je man aardig depressief is en dat zit hij helaas in een behoorlijke egocentrische fase (weet ik uit eigen ervaring). Je wilt er dan alles aan doen om hem te helpen en te steunen en het lijkt maar niet te werken.
Als "ervaringsdeskundige" kan ik je zeggen dat als je depressief bent het goedbedoelde advies alleen maar over komt als enorm getrek aan je en dat kun je er echt niet bij hebben. Je wilt eigenlijk het liefst dat je met rust gelaten wordt en dat alles helemaal vanzelf beter wordt (ik weet het, dat is niet erg realistisch).
Ik weet niet of je man ook AD slikt, maar dat heeft mij ontzettend geholpen om de berg die je voor je ziet een stuk kleiner te maken. Ik hoop dus dat hij niet te snel met de therapie stopt (al loopt dat tegenwoordig een stuk korter dan vroeger, waar het maar duurde en duurde zodat je er in bleef hangen...) en dat hij zijn medicijnen nog een tijdje blijft slikken.
Dat zijn de feiten hoor. Ik ben maandenlang getrouwd geweest met een man die alleen maar op de bank lag, nergens zin in had en alleen maar liep te huilen omdat hij toch weer terug was gegaan naar zijn oude werkgever. Ik heb maandenlang hem geprobeerd te overtuigen dat hij dit niet alleen af kan en dat hij hulp nodig heeft. Dat je problemen hebt is tot daar aan toe, iedereen heeft zijn eigen portie problemen - ik ook - maar dat je er vervolgens voor kiest om je problemen te bagetaliseren en te zeggen dat het allemaal wel meevalt en dat je geen hulp nodig hebt, wil er bij mij niet in. Dieptepunt was de verjaardag van onze dochter. Ik heb de hele dag in een vol huis met een man gezeten, die niet in staat was een gesprek te voeren, de hele middag op bed heeft gelegen en zo ineens was hij weg terwijl ik visite had. Mijn dochter had gewoon recht op een leuke verjaardag en hij kon het niet eens opbrengen om lief tegen haar te doen. Ik heb toen geeist dat hij naar de huisarts ging en ben met hem meegegaan. Uiteindelijk zag hij wel in dat het zo ook niet langer kon.
Uit dit stukje lijkt het me dat je man aardig depressief is en dat zit hij helaas in een behoorlijke egocentrische fase (weet ik uit eigen ervaring). Je wilt er dan alles aan doen om hem te helpen en te steunen en het lijkt maar niet te werken.
Als "ervaringsdeskundige" kan ik je zeggen dat als je depressief bent het goedbedoelde advies alleen maar over komt als enorm getrek aan je en dat kun je er echt niet bij hebben. Je wilt eigenlijk het liefst dat je met rust gelaten wordt en dat alles helemaal vanzelf beter wordt (ik weet het, dat is niet erg realistisch).
Ik weet niet of je man ook AD slikt, maar dat heeft mij ontzettend geholpen om de berg die je voor je ziet een stuk kleiner te maken. Ik hoop dus dat hij niet te snel met de therapie stopt (al loopt dat tegenwoordig een stuk korter dan vroeger, waar het maar duurde en duurde zodat je er in bleef hangen...) en dat hij zijn medicijnen nog een tijdje blijft slikken.
dinsdag 15 september 2009 om 11:59
quote:dubiootje schreef op 15 september 2009 @ 09:32:
Eigenlijk is het voor jou dus ook tijd om meer met jezelf bezig te zijn. Die ruimte krijg je eigenlijk ook hierdoor. Mentaal gezien, bedoel ik, aangezien je man ook afstand neemt en zich op zichzelf richt. Niet dat jij dat ook moet doen, maar als hij die afstand neemt, hoef jij niet voortdurend toenadering te zoeken. Dat houdt ook een keer op. Soms werkt het voor de relatie juist ook beter als je je op jezelf richt, datgene wat je zoekt bij die ander bij jezelf zoekt.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.Dit vind ik een hele goed post en ik ben blij om te lezen dat je ook leuke dingen doet (alleen, met een vriendin of met je man), dat werkt vaak beter dan elkaar op de lip zitten...
Eigenlijk is het voor jou dus ook tijd om meer met jezelf bezig te zijn. Die ruimte krijg je eigenlijk ook hierdoor. Mentaal gezien, bedoel ik, aangezien je man ook afstand neemt en zich op zichzelf richt. Niet dat jij dat ook moet doen, maar als hij die afstand neemt, hoef jij niet voortdurend toenadering te zoeken. Dat houdt ook een keer op. Soms werkt het voor de relatie juist ook beter als je je op jezelf richt, datgene wat je zoekt bij die ander bij jezelf zoekt.
Jij hebt behoefte aan meer waardering en erkenning. Je bent daarmee bezig met je iro-traject (geen idee wat dat is overigens ). Je kunt nadenken over wat jij leuk vindt, waar jij goed in bent, wat je dromen van vroeger en van nu zijn, wat je daarmee wilt doen. Je kunt daarover met mensen gaan praten, informatie opzoeken over dat onderwerp, nagaan wat er op dat gebied georganiseerd wordt, netwerken (o.a. via internet), activiteiten oppakken waarmee je de vaardigheden die je nodig hebt verder versterkt.
Je kunt ook op persoonlijk gebied nadenken over wat je nodig hebt. Meer uitdagingen, uitjes, culturele activiteiten, sport, sociale gelegenheden, reizen? Wat kun je doen om die wensen uit te voeren?
Je kunt je natuurlijk volledig richten op het redden van je huwelijk nu. Het kan ook zijn dat juist die (momenteel toch vooral negatieve) aandacht je huwelijk juist de doodschop geeft. Als je positieve aandacht aan jezelf geeft, ga je beter in je vel zitten. Je krijgt er energie van. Je gaat weer stralen. Hoe lekker voel je je niet als je naar een geweldig concert bent geweest bijvoorbeeld? Of als je lekker bent gaan sporten? Een avond hebt gelachen met een vriendin?
Stel kritische vragen aan jezelf: wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven? Probeer nieuw te denken, breek uit je oude gedachtepatronen. Laat je niet verleiden tot het denken in problemen (ja maar dan heb ik geen oppas, of dat kost te veel geld). Denk in mogelijkheden en oplossingen. Laat je gedachten eerst een vrij gaan naar wat je écht wilt. Dat is de eerste stap om het te bereiken. En dromen over leuke dingen is op zich al heel leuk, in ieder geval een stuk leuker dan het gepieker dat je nu doet.Dit vind ik een hele goed post en ik ben blij om te lezen dat je ook leuke dingen doet (alleen, met een vriendin of met je man), dat werkt vaak beter dan elkaar op de lip zitten...
dinsdag 15 september 2009 om 14:13
quote:traincha2 schreef op 15 september 2009 @ 11:48:
Misschien moet ik de titel van het topic veranderen in 'echtgenoten zijn vechtgenoten geworden )
ja je glimlacht wel Traincha, maar eigenlijk is het gewoon waar
kom nou toch, denk je nu werkelijk dat alles het zelfde blijft zoals jullie het een keer hadden afgesproken?
het leven verloopt toch altijd anders
en daar helpt geen ene therapie voor, vecht eens elkaar de tent uit
Misschien moet ik de titel van het topic veranderen in 'echtgenoten zijn vechtgenoten geworden )
ja je glimlacht wel Traincha, maar eigenlijk is het gewoon waar
kom nou toch, denk je nu werkelijk dat alles het zelfde blijft zoals jullie het een keer hadden afgesproken?
het leven verloopt toch altijd anders
en daar helpt geen ene therapie voor, vecht eens elkaar de tent uit
dinsdag 15 september 2009 om 16:48
