Relaties
alle pijlers
Echtgenoot is vechtgenoot geworden
maandag 14 september 2009 om 10:40
Ik wilde eerst als topictitel 'eenzaam binnen relatie' vermelden, maar er is al een topic met een soortgelijke titel (verschillende situaties, dat dan weer wel ), dus ik doe het maar even zo. Ik leg het even uit: mijn man heeft een haast overdreven verantwoordelijkheid als het zijn werk betreft. Hij heeft 17 jaar lang voor dezelfde werkgever gewerkt en hij moest en zou daar weg 'want dat was beter voor zijn CV'. Vorig jaar was het zover en had hij een andere baan. Iets wat van mij niet had gehoeven, want we hadden het goed samen. De opvang voor de kinderen was prima geregeld; er was iemand op woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag thuis. Ik had toen nog een werkgever die, wat kinderopvang betreft, zo flexibel was als een betonpaal. Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen. Hij is dus bij die nieuwe werkgever aan de slag gegaan, beter salaris, betere voorwaarden, meer verantwoordelijkheid,maar ik weet hoe hij kan zijn als hij onder druk staat. De ziektes vlogen regelmatig door de kamer heen. Het gevolg was dat hij eigenlijk een jaar lang op zijn tenen heeft gelopen, altijd maar aan het werk was, en in het weekend eigenlijk nooit ergens zin in had. Ik heb meerdere malen aangegeven dat hij wat anders moest gaan zoeken als hij het niet aankon. Na het zoveelste voorval op zijn werk heeft hij contact gezocht met zijn voormalige werkgever voor een functie wat niet in zijn vakgebied ligt, maar waar hij wel de competenties voor had. Ik steunde hem daarin, want ik wilde weer rust en gezelligheid in mijn gezin. Zoals het was. Hij heeft keurig netjes een brief geschreven, is ook op gesprek geweest, en het was allemaal vrij snel rond. Hij kon in een andere functie terug naar zijn oude werkgever. Bleek dat nog meer tegen te vallen. Het gevolg is nu dat hij bij een psychiater loopt en aan de anti-depressiva zit, maar het ergste is nog dat hij mij hier de schuld van geeft. Hij voelde zich niet door mij gesteund toen hij eindelijk een nieuwe baan had en hij voelde zich door mij onder druk gezet om weer terug te gaan naar zijn oude werkgever, terwijl ik alleen maar wilde dat hij meer rust kreeg. Hij denkt steeds dat zijn klachten werkgerelateerd zijn en dat alles is opgelost als hij weer een nieuwe werkgever heeft, maar ik denk dat het probleem in hemzelf zit. Ik zeg ook steeds tegen hem dat zijn gezin prioriteit nummer 1 zou moeten zijn, maar hij herhaalt steeds dat 'werk leuk moet zijn, want je brengt er het grootste gedeelte van je leven door'. Het neigt bijna naar het obsessieve en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet doen. Iedere keer als we het erover hebben, dan strandt het gesprek in verwijten. Mijn idee van een werkzaam leven staat zo haaks op hoe hij het ziet. Geen idee wat ik met dit topic wil, maar ik moest het even kwijt.
maandag 14 september 2009 om 15:32
quote:Courage schreef op 14 september 2009 @ 14:24:
[...]
[...]
Je luister niet naar hem.
Als je iets wil bereiken zal je eerst moeten luisteren. Al je eigen interpretaties, meningen, denken-dat-je-het-beter-weet over boord kieperen.
[...]
Ik ook niet.
Wil je daar nog eens tentoon spreiden dat je niet naar je man kijkt?
Hoezo is het niet werkgerelateerd?
Jij zegt toch zelf dat het mis ging toen hij van baan veranderde?
Jij bent toch ook van mening dat dit allemaal niet was gebeurd als hij gewoon bij zijn oude job was gebleven?
Misschien is er meer aan de hand en meer uit te zoeken, maar gegeven de situatie is het helemaal niet zo gek dat hij met zijn werk begint.
Je probeert hem te veranderen in iets dat hij niet is.
Je weet al heel lang dat hij zijn rol in het gezin als provider ziet. Dat heb je geaccepteerd. Erover gediscussieerd, ja, maar ook geaccepteerd. Nu, in de meeste slechte tijd, ga je daar een debacle van maken. Dus voelt hij zich dubbel niet gewaardeerd: niet op het werk, niet thuis. Je speelt wat dat betreft met vuur.
Natuurlijk ben jij ook tekort gekomen.
Maar dit is dus niet de tijd om te vechten, maar om constructief te werk te gaan. Ga uit van het beste van elkaar. Jij hebt de beste intenties met hem, waarom zou hij dat niet voor jou hebben?
Kijk wat je kan bijdragen om hieruit te komen.hmmm......word ik hier even zwaar met mijn neus op de feiten gedrukt.....ik laat dit bezinken en kom later wel weer terug.
[...]
[...]
Je luister niet naar hem.
Als je iets wil bereiken zal je eerst moeten luisteren. Al je eigen interpretaties, meningen, denken-dat-je-het-beter-weet over boord kieperen.
[...]
Ik ook niet.
Wil je daar nog eens tentoon spreiden dat je niet naar je man kijkt?
Hoezo is het niet werkgerelateerd?
Jij zegt toch zelf dat het mis ging toen hij van baan veranderde?
Jij bent toch ook van mening dat dit allemaal niet was gebeurd als hij gewoon bij zijn oude job was gebleven?
Misschien is er meer aan de hand en meer uit te zoeken, maar gegeven de situatie is het helemaal niet zo gek dat hij met zijn werk begint.
Je probeert hem te veranderen in iets dat hij niet is.
Je weet al heel lang dat hij zijn rol in het gezin als provider ziet. Dat heb je geaccepteerd. Erover gediscussieerd, ja, maar ook geaccepteerd. Nu, in de meeste slechte tijd, ga je daar een debacle van maken. Dus voelt hij zich dubbel niet gewaardeerd: niet op het werk, niet thuis. Je speelt wat dat betreft met vuur.
Natuurlijk ben jij ook tekort gekomen.
Maar dit is dus niet de tijd om te vechten, maar om constructief te werk te gaan. Ga uit van het beste van elkaar. Jij hebt de beste intenties met hem, waarom zou hij dat niet voor jou hebben?
Kijk wat je kan bijdragen om hieruit te komen.hmmm......word ik hier even zwaar met mijn neus op de feiten gedrukt.....ik laat dit bezinken en kom later wel weer terug.
maandag 14 september 2009 om 15:33
maandag 14 september 2009 om 15:45
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 15:33:
[...]
Dat ik niet gehoord word.
Toen ik trouwens voor mijzelf therapie voorstelde, vond mijn man dat maar onzin, want 'er was toch niks met me aan de hand?' Ik had geen therapie nodig.Jij hoeft natuurlijk ook niet gehoord te worden want het gaat hier om je man. Hij voelt zich niet oke en hij wil uitzoeken waar dat aan ligt. Hij heeft er niet zoveel aan dat zijn vrouw alvast een diagnose neerlegt bij zijn psychiater.Dat is eigenlijk zelfs wel een beetje betuttelend. Het lijkt wel alsof je geen vertrouwen hebt in hem. Jij kan er alleen maar voor hem zijn en verder bezig zijn met jezelf.
[...]
Dat ik niet gehoord word.
Toen ik trouwens voor mijzelf therapie voorstelde, vond mijn man dat maar onzin, want 'er was toch niks met me aan de hand?' Ik had geen therapie nodig.Jij hoeft natuurlijk ook niet gehoord te worden want het gaat hier om je man. Hij voelt zich niet oke en hij wil uitzoeken waar dat aan ligt. Hij heeft er niet zoveel aan dat zijn vrouw alvast een diagnose neerlegt bij zijn psychiater.Dat is eigenlijk zelfs wel een beetje betuttelend. Het lijkt wel alsof je geen vertrouwen hebt in hem. Jij kan er alleen maar voor hem zijn en verder bezig zijn met jezelf.
maandag 14 september 2009 om 15:59
Nee, da's waar. En misschien heeft Courage wel gelijk en probeer ik hem te veranderen in iemand die hij niet is. Wat Dubio eerder heeft gezegd snijdt wat dat aangaat ook wel hout en is dit een punt in mijn leven, waarop ik mijzelf eens moet gaan bezinnen. Ik heb misschien ook wel een te ideaal beeld van wat een relatie zou moeten inhouden.
*bedenkt ineens dat ik nog naar het concept plan van de loopbaanbegeleider moet kijken*
*bedenkt ineens dat ik nog naar het concept plan van de loopbaanbegeleider moet kijken*
maandag 14 september 2009 om 16:16
Traincha, ik krijg het gevoel alsof jij het liefst wilde vasthouden aan wat jullie hadden. Toen je man die baan had die hij al 17 jaar had, was alles goed. Zijn besluit om van baan te veranderen - om een reden die jij niet erg serieus lijkt te nemen - gooide alles overhoop. Zo lijkt het alsof je man "schuldig" is aan de veranderingen in de afgelopen jaren.
Hoe zit dat nu echt? Is het niet altijd zo dat het leven je allerlei leuke en vervelende dingen serveert en dat je daar maar mee moet dealen? Denk je echt dat jullie leven hetzelfde zou zijn gebleven als hij die baan maar had gehouden? Dat jullie dan nu geen problemen zouden hebben?
Ik denk dat het probleem bij je man ligt én bij jou. Niet, zoals jullie van elkaar zeggen, bij de ander, maar ook bij jezelf dus. Als jullie allebei een probleem hebben, dan krijgen jullie vanzelf ook een relatieprobleem. Maar daar ligt niet de (enige) oorzaak.
Luisteren vind ik, net als Courage, een punt waarop je te kort lijkt te schieten. Ik schreef vanmorgen een posting daarover en uit je reactie kreeg ik het idee dat je helemaal niet begreep wat ik bedoelde. Die ging over luisteren naar je man, zijn behoeftes respecteren. Jij schoot daarop in de verdediging, zei dat je hem wel had gesteund doordat jij veel had opgevangen, zodat hij kon werken. Misschien kun je die nog eens doorlezen en begrijp je wat ik bedoel?
Ik heb het idee dat jullie je eigen onvrede op elkaar projecteren. Dat is natuurlijk veel makkelijker dan je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Als je je richt op je relatie, is dat veiliger dan jezelf eens goed onder de loep nemen. Want een relatieprobleem ligt in het slechtste geval maar voor de helft bij jezelf en je kan de schuld makkelijk bij de ander leggen. Als je dat allebei doet - wat volgens mij nu gebeurt - dan kom je er niet uit.
Het is dus een goede zaak dat je man uit eigen beweging in therapie is gegaan. Ik zou me daar als ik jou was absoluut niet in gaan mengen. Je loopt zelf met veel vragen en onzekerheden rond - over jezelf - dus daarmee zou je zelf in therapie kunnen gaan. En natuurlijk is relatietherapie ook een optie. Daar word je in elk geval gedwongen naar elkaar te luisteren. Maar het kan heel goed zijn dat als jullie zelf veranderen de relatie ook verbetert.
Hoe zou jij je aandeel in de situatie zoals die vandaag is beschrijven?
Hoe zit dat nu echt? Is het niet altijd zo dat het leven je allerlei leuke en vervelende dingen serveert en dat je daar maar mee moet dealen? Denk je echt dat jullie leven hetzelfde zou zijn gebleven als hij die baan maar had gehouden? Dat jullie dan nu geen problemen zouden hebben?
Ik denk dat het probleem bij je man ligt én bij jou. Niet, zoals jullie van elkaar zeggen, bij de ander, maar ook bij jezelf dus. Als jullie allebei een probleem hebben, dan krijgen jullie vanzelf ook een relatieprobleem. Maar daar ligt niet de (enige) oorzaak.
Luisteren vind ik, net als Courage, een punt waarop je te kort lijkt te schieten. Ik schreef vanmorgen een posting daarover en uit je reactie kreeg ik het idee dat je helemaal niet begreep wat ik bedoelde. Die ging over luisteren naar je man, zijn behoeftes respecteren. Jij schoot daarop in de verdediging, zei dat je hem wel had gesteund doordat jij veel had opgevangen, zodat hij kon werken. Misschien kun je die nog eens doorlezen en begrijp je wat ik bedoel?
Ik heb het idee dat jullie je eigen onvrede op elkaar projecteren. Dat is natuurlijk veel makkelijker dan je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Als je je richt op je relatie, is dat veiliger dan jezelf eens goed onder de loep nemen. Want een relatieprobleem ligt in het slechtste geval maar voor de helft bij jezelf en je kan de schuld makkelijk bij de ander leggen. Als je dat allebei doet - wat volgens mij nu gebeurt - dan kom je er niet uit.
Het is dus een goede zaak dat je man uit eigen beweging in therapie is gegaan. Ik zou me daar als ik jou was absoluut niet in gaan mengen. Je loopt zelf met veel vragen en onzekerheden rond - over jezelf - dus daarmee zou je zelf in therapie kunnen gaan. En natuurlijk is relatietherapie ook een optie. Daar word je in elk geval gedwongen naar elkaar te luisteren. Maar het kan heel goed zijn dat als jullie zelf veranderen de relatie ook verbetert.
Hoe zou jij je aandeel in de situatie zoals die vandaag is beschrijven?
Ga in therapie!
maandag 14 september 2009 om 19:49
Zoals ik eerder zei, ben ik bereid te knokken, maar dan moet het wel van beide kanten komen. En nu heb ik het gevoel dat ik de enige ben, die moeite wil steken in onze relatie. Vanavond weer een prachtig voorbeeld: even voortbordurend op een gezamenlijk weekendje weg. Hij heeft daar nu ineens geen behoefte meer aan, want met de kinderen erbij is het ook wel gezellig en hij zag geen enkele reden waarom we met zijn tweeen weg zouden gaan. Ik heb het maar zo gelaten. Ik heb me voorgenomen in ieder geval te proberen om te accepteren dat hij gewoon zo is en dat we allebei verschillende zienswijzen hebben voor wat betreft onze relatie. Ik weet niet wie dat hiervoor opmerkte, maar het was wel treffend: ik zie onze relatie in het geheel en hij kennelijk als een onderdeel van zijn leven.
maandag 14 september 2009 om 19:55
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 16:16:
Traincha, ik krijg het gevoel alsof jij het liefst wilde vasthouden aan wat jullie hadden. Toen je man die baan had die hij al 17 jaar had, was alles goed. Zijn besluit om van baan te veranderen - om een reden die jij niet erg serieus lijkt te nemen - gooide alles overhoop. Zo lijkt het alsof je man "schuldig" is aan de veranderingen in de afgelopen jaren.
Hoe zit dat nu echt? Is het niet altijd zo dat het leven je allerlei leuke en vervelende dingen serveert en dat je daar maar mee moet dealen? Denk je echt dat jullie leven hetzelfde zou zijn gebleven als hij die baan maar had gehouden? Dat jullie dan nu geen problemen zouden hebben?
Ik denk dat het probleem bij je man ligt én bij jou. Niet, zoals jullie van elkaar zeggen, bij de ander, maar ook bij jezelf dus. Als jullie allebei een probleem hebben, dan krijgen jullie vanzelf ook een relatieprobleem. Maar daar ligt niet de (enige) oorzaak.
Luisteren vind ik, net als Courage, een punt waarop je te kort lijkt te schieten. Ik schreef vanmorgen een posting daarover en uit je reactie kreeg ik het idee dat je helemaal niet begreep wat ik bedoelde. Die ging over luisteren naar je man, zijn behoeftes respecteren. Jij schoot daarop in de verdediging, zei dat je hem wel had gesteund doordat jij veel had opgevangen, zodat hij kon werken. Misschien kun je die nog eens doorlezen en begrijp je wat ik bedoel?
Ik heb het idee dat jullie je eigen onvrede op elkaar projecteren. Dat is natuurlijk veel makkelijker dan je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Als je je richt op je relatie, is dat veiliger dan jezelf eens goed onder de loep nemen. Want een relatieprobleem ligt in het slechtste geval maar voor de helft bij jezelf en je kan de schuld makkelijk bij de ander leggen. Als je dat allebei doet - wat volgens mij nu gebeurt - dan kom je er niet uit.
Het is dus een goede zaak dat je man uit eigen beweging in therapie is gegaan. Ik zou me daar als ik jou was absoluut niet in gaan mengen. Je loopt zelf met veel vragen en onzekerheden rond - over jezelf - dus daarmee zou je zelf in therapie kunnen gaan. En natuurlijk is relatietherapie ook een optie. Daar word je in elk geval gedwongen naar elkaar te luisteren. Maar het kan heel goed zijn dat als jullie zelf veranderen de relatie ook verbetert.
Hoe zou jij je aandeel in de situatie zoals die vandaag is beschrijven?Ik heb relatietherapie vanavond geopperd, maar hij vindt dat geen optie, want volgens hem is er niks aan de hand.
Traincha, ik krijg het gevoel alsof jij het liefst wilde vasthouden aan wat jullie hadden. Toen je man die baan had die hij al 17 jaar had, was alles goed. Zijn besluit om van baan te veranderen - om een reden die jij niet erg serieus lijkt te nemen - gooide alles overhoop. Zo lijkt het alsof je man "schuldig" is aan de veranderingen in de afgelopen jaren.
Hoe zit dat nu echt? Is het niet altijd zo dat het leven je allerlei leuke en vervelende dingen serveert en dat je daar maar mee moet dealen? Denk je echt dat jullie leven hetzelfde zou zijn gebleven als hij die baan maar had gehouden? Dat jullie dan nu geen problemen zouden hebben?
Ik denk dat het probleem bij je man ligt én bij jou. Niet, zoals jullie van elkaar zeggen, bij de ander, maar ook bij jezelf dus. Als jullie allebei een probleem hebben, dan krijgen jullie vanzelf ook een relatieprobleem. Maar daar ligt niet de (enige) oorzaak.
Luisteren vind ik, net als Courage, een punt waarop je te kort lijkt te schieten. Ik schreef vanmorgen een posting daarover en uit je reactie kreeg ik het idee dat je helemaal niet begreep wat ik bedoelde. Die ging over luisteren naar je man, zijn behoeftes respecteren. Jij schoot daarop in de verdediging, zei dat je hem wel had gesteund doordat jij veel had opgevangen, zodat hij kon werken. Misschien kun je die nog eens doorlezen en begrijp je wat ik bedoel?
Ik heb het idee dat jullie je eigen onvrede op elkaar projecteren. Dat is natuurlijk veel makkelijker dan je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Als je je richt op je relatie, is dat veiliger dan jezelf eens goed onder de loep nemen. Want een relatieprobleem ligt in het slechtste geval maar voor de helft bij jezelf en je kan de schuld makkelijk bij de ander leggen. Als je dat allebei doet - wat volgens mij nu gebeurt - dan kom je er niet uit.
Het is dus een goede zaak dat je man uit eigen beweging in therapie is gegaan. Ik zou me daar als ik jou was absoluut niet in gaan mengen. Je loopt zelf met veel vragen en onzekerheden rond - over jezelf - dus daarmee zou je zelf in therapie kunnen gaan. En natuurlijk is relatietherapie ook een optie. Daar word je in elk geval gedwongen naar elkaar te luisteren. Maar het kan heel goed zijn dat als jullie zelf veranderen de relatie ook verbetert.
Hoe zou jij je aandeel in de situatie zoals die vandaag is beschrijven?Ik heb relatietherapie vanavond geopperd, maar hij vindt dat geen optie, want volgens hem is er niks aan de hand.
maandag 14 september 2009 om 21:18
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 19:55:
[...]
Ik heb relatietherapie vanavond geopperd, maar hij vindt dat geen optie, want volgens hem is er niks aan de hand.En dan neem jij maar genoegen mee? Het lijkt me verstandig om hem heel duidelijk te gaan maken dat er wel degelijk wat aan de hand is. Uit jouw onvrede. Waar komt je onvrede vandaan, wat ligt aan hem maar vooral ook: wat ligt aan jezelf? Maak hem daar deelgenoot van...Wordt maar boos...laat maar emotie zien. Wees eerlijk. Praat met hem anders gaat het echt mis.
[...]
Ik heb relatietherapie vanavond geopperd, maar hij vindt dat geen optie, want volgens hem is er niks aan de hand.En dan neem jij maar genoegen mee? Het lijkt me verstandig om hem heel duidelijk te gaan maken dat er wel degelijk wat aan de hand is. Uit jouw onvrede. Waar komt je onvrede vandaan, wat ligt aan hem maar vooral ook: wat ligt aan jezelf? Maak hem daar deelgenoot van...Wordt maar boos...laat maar emotie zien. Wees eerlijk. Praat met hem anders gaat het echt mis.
maandag 14 september 2009 om 21:28
quote:Courage schreef op 14 september 2009 @ 21:12:
[...]
Tranch, wil wel opmerken dat het hartstikke lastig is om hier een topic te openen en dan het een en ander te moeten incasseren. En je gaat er dapper op in.
Ook nu wil ik je toch een spiegel voorhouden:
Je zit vol met oordelen over hem. En accepteren zeg je, maar lukt nog zeker niet!
Je man heeft psychische problemen. Dan kan het zomaar gebeuren dat het even niet al teveel van twee kanten kan komen. Nogmaals: neem je zijn problemen wel serieus?
Ook al aarzelde hij eerst, hij zit toch maar mooi bij de psycholoog. Misschien is zijn investering in jullie relatie wel dat hij er bovenop probeert te komen.
Als jij hem nu op zijn huid zit, openlijk of wat minder zichtbaar (en geloof me, hij voelt jou kritiek en frustratie als geen ander), dan is het voor hem geen goed idee om met jou een weekend weg te gaan. Dan krijgt ie de volle laag.
Want laten we eerlijk zijn? Plan je niet om dan op de eerste of tweede avond een 'goed gesprek' met hem te hebben? Hij heeft waarschijnlijk liever de kinderen erbij als buffer. Of misschien voelt hij nu al dat jij zo'n gesprek wilt en probeert hij jou nu al te ontwijken (incl. weekendjes weg).
Nogmaals, kijk naar je eigen rol hierin. Richt je op jezelf.
Jouw man heeft zijn handen vol aan zichzelf mentaal weer op de rit te krijgen. Helaas, het is niet anders!Wederom ben ik het weer helemaal eens met deze post. Je wilt nu waarschijnlijk te veel voor hem en je bent nu waarschijnlijk ook te veel voor hem.
Hij zit nu metaal in de knoop en hij wil zijn baan hiervan (waarschijnlijk onterecht) de schuld geven, terwijl jij maar aan hem loopt te trekken dat hij ook nog eens tijd voor jou en zijn gezin moet vrijmaken en dat lukt hem nu niet.
Geef hem dus nu eerst die ruimte om deze weg te bewandelen en als hij wat ruimte in zijn hoofd heeft gekregen kun je waarschijnlijk beter jouw ideeën bij hem kwijt omdat hij dan meer open staat om naar je te luisteren.
In de tussentijd kun je je dan richten om wat jij wilt en hoe je jezelf kunt veranderen (als dat mogelijk is).
[...]
Tranch, wil wel opmerken dat het hartstikke lastig is om hier een topic te openen en dan het een en ander te moeten incasseren. En je gaat er dapper op in.
Ook nu wil ik je toch een spiegel voorhouden:
Je zit vol met oordelen over hem. En accepteren zeg je, maar lukt nog zeker niet!
Je man heeft psychische problemen. Dan kan het zomaar gebeuren dat het even niet al teveel van twee kanten kan komen. Nogmaals: neem je zijn problemen wel serieus?
Ook al aarzelde hij eerst, hij zit toch maar mooi bij de psycholoog. Misschien is zijn investering in jullie relatie wel dat hij er bovenop probeert te komen.
Als jij hem nu op zijn huid zit, openlijk of wat minder zichtbaar (en geloof me, hij voelt jou kritiek en frustratie als geen ander), dan is het voor hem geen goed idee om met jou een weekend weg te gaan. Dan krijgt ie de volle laag.
Want laten we eerlijk zijn? Plan je niet om dan op de eerste of tweede avond een 'goed gesprek' met hem te hebben? Hij heeft waarschijnlijk liever de kinderen erbij als buffer. Of misschien voelt hij nu al dat jij zo'n gesprek wilt en probeert hij jou nu al te ontwijken (incl. weekendjes weg).
Nogmaals, kijk naar je eigen rol hierin. Richt je op jezelf.
Jouw man heeft zijn handen vol aan zichzelf mentaal weer op de rit te krijgen. Helaas, het is niet anders!Wederom ben ik het weer helemaal eens met deze post. Je wilt nu waarschijnlijk te veel voor hem en je bent nu waarschijnlijk ook te veel voor hem.
Hij zit nu metaal in de knoop en hij wil zijn baan hiervan (waarschijnlijk onterecht) de schuld geven, terwijl jij maar aan hem loopt te trekken dat hij ook nog eens tijd voor jou en zijn gezin moet vrijmaken en dat lukt hem nu niet.
Geef hem dus nu eerst die ruimte om deze weg te bewandelen en als hij wat ruimte in zijn hoofd heeft gekregen kun je waarschijnlijk beter jouw ideeën bij hem kwijt omdat hij dan meer open staat om naar je te luisteren.
In de tussentijd kun je je dan richten om wat jij wilt en hoe je jezelf kunt veranderen (als dat mogelijk is).
maandag 14 september 2009 om 22:06
quote:iris1969 schreef op 14 september 2009 @ 21:28:
[...]
Wederom ben ik het weer helemaal eens met deze post. Je wilt nu waarschijnlijk te veel voor hem en je bent nu waarschijnlijk ook te veel voor hem.
Hij zit nu metaal in de knoop en hij wil zijn baan hiervan (waarschijnlijk onterecht) de schuld geven, terwijl jij maar aan hem loopt te trekken dat hij ook nog eens tijd voor jou en zijn gezin moet vrijmaken en dat lukt hem nu niet.
Geef hem dus nu eerst die ruimte om deze weg te bewandelen en als hij wat ruimte in zijn hoofd heeft gekregen kun je waarschijnlijk beter jouw ideeën bij hem kwijt omdat hij dan meer open staat om naar je te luisteren.
In de tussentijd kun je je dan richten om wat jij wilt en hoe je jezelf kunt veranderen (als dat mogelijk is).Dat vind ik nogal wat hoor. Je loopt vast in je relatie en dan moet je dat loslaten en accepteren omdat hij zijn eigen traject heeft. Jouw voorstellen om uit de dip te komen zijn nog teveel. Als je, zoals Traincha aangeeft, je toch al alleen voelt staan, en je mag nou ook nog eens in je eentje aan je eigen problemen werken, en moet je partner vooral met rust laten... Want dat heeft ie nu nodig, en wat jij nodig hebt komt later hopelijk wel weer. Sjee, dan moet je wel de moeder Theresa van de huwelijkse liefde zijn hoor.
[...]
Wederom ben ik het weer helemaal eens met deze post. Je wilt nu waarschijnlijk te veel voor hem en je bent nu waarschijnlijk ook te veel voor hem.
Hij zit nu metaal in de knoop en hij wil zijn baan hiervan (waarschijnlijk onterecht) de schuld geven, terwijl jij maar aan hem loopt te trekken dat hij ook nog eens tijd voor jou en zijn gezin moet vrijmaken en dat lukt hem nu niet.
Geef hem dus nu eerst die ruimte om deze weg te bewandelen en als hij wat ruimte in zijn hoofd heeft gekregen kun je waarschijnlijk beter jouw ideeën bij hem kwijt omdat hij dan meer open staat om naar je te luisteren.
In de tussentijd kun je je dan richten om wat jij wilt en hoe je jezelf kunt veranderen (als dat mogelijk is).Dat vind ik nogal wat hoor. Je loopt vast in je relatie en dan moet je dat loslaten en accepteren omdat hij zijn eigen traject heeft. Jouw voorstellen om uit de dip te komen zijn nog teveel. Als je, zoals Traincha aangeeft, je toch al alleen voelt staan, en je mag nou ook nog eens in je eentje aan je eigen problemen werken, en moet je partner vooral met rust laten... Want dat heeft ie nu nodig, en wat jij nodig hebt komt later hopelijk wel weer. Sjee, dan moet je wel de moeder Theresa van de huwelijkse liefde zijn hoor.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 14 september 2009 om 22:17
Haha, zo bedoelde ik het zeker niet. Natuurlijk is haar geluk net zo belangrijk als die van haar man.
Ik vrees alleen dat het nu tegen dovenmansoren is gezegd en daarom heb ik haar aangeraden hem even wat ruimte te geven. Mannen kunnen helaas maar 1 ding tegelijkertijd, terwijl vrouwen allang het geheel in de gaten hebben.
Ik ben zeker geen moeder Theresa en ik heb mijn ex-vriend dan ook bijna uit elkaar getrokken toen we problemen hadden en ik wil haar nu alleen maar voor deze valkuil waarschuwen...
Ik vrees alleen dat het nu tegen dovenmansoren is gezegd en daarom heb ik haar aangeraden hem even wat ruimte te geven. Mannen kunnen helaas maar 1 ding tegelijkertijd, terwijl vrouwen allang het geheel in de gaten hebben.
Ik ben zeker geen moeder Theresa en ik heb mijn ex-vriend dan ook bijna uit elkaar getrokken toen we problemen hadden en ik wil haar nu alleen maar voor deze valkuil waarschuwen...
dinsdag 15 september 2009 om 00:39
