Relaties
alle pijlers
Echtgenoot is vechtgenoot geworden
maandag 14 september 2009 om 10:40
Ik wilde eerst als topictitel 'eenzaam binnen relatie' vermelden, maar er is al een topic met een soortgelijke titel (verschillende situaties, dat dan weer wel ), dus ik doe het maar even zo. Ik leg het even uit: mijn man heeft een haast overdreven verantwoordelijkheid als het zijn werk betreft. Hij heeft 17 jaar lang voor dezelfde werkgever gewerkt en hij moest en zou daar weg 'want dat was beter voor zijn CV'. Vorig jaar was het zover en had hij een andere baan. Iets wat van mij niet had gehoeven, want we hadden het goed samen. De opvang voor de kinderen was prima geregeld; er was iemand op woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag thuis. Ik had toen nog een werkgever die, wat kinderopvang betreft, zo flexibel was als een betonpaal. Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen. Hij is dus bij die nieuwe werkgever aan de slag gegaan, beter salaris, betere voorwaarden, meer verantwoordelijkheid,maar ik weet hoe hij kan zijn als hij onder druk staat. De ziektes vlogen regelmatig door de kamer heen. Het gevolg was dat hij eigenlijk een jaar lang op zijn tenen heeft gelopen, altijd maar aan het werk was, en in het weekend eigenlijk nooit ergens zin in had. Ik heb meerdere malen aangegeven dat hij wat anders moest gaan zoeken als hij het niet aankon. Na het zoveelste voorval op zijn werk heeft hij contact gezocht met zijn voormalige werkgever voor een functie wat niet in zijn vakgebied ligt, maar waar hij wel de competenties voor had. Ik steunde hem daarin, want ik wilde weer rust en gezelligheid in mijn gezin. Zoals het was. Hij heeft keurig netjes een brief geschreven, is ook op gesprek geweest, en het was allemaal vrij snel rond. Hij kon in een andere functie terug naar zijn oude werkgever. Bleek dat nog meer tegen te vallen. Het gevolg is nu dat hij bij een psychiater loopt en aan de anti-depressiva zit, maar het ergste is nog dat hij mij hier de schuld van geeft. Hij voelde zich niet door mij gesteund toen hij eindelijk een nieuwe baan had en hij voelde zich door mij onder druk gezet om weer terug te gaan naar zijn oude werkgever, terwijl ik alleen maar wilde dat hij meer rust kreeg. Hij denkt steeds dat zijn klachten werkgerelateerd zijn en dat alles is opgelost als hij weer een nieuwe werkgever heeft, maar ik denk dat het probleem in hemzelf zit. Ik zeg ook steeds tegen hem dat zijn gezin prioriteit nummer 1 zou moeten zijn, maar hij herhaalt steeds dat 'werk leuk moet zijn, want je brengt er het grootste gedeelte van je leven door'. Het neigt bijna naar het obsessieve en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet doen. Iedere keer als we het erover hebben, dan strandt het gesprek in verwijten. Mijn idee van een werkzaam leven staat zo haaks op hoe hij het ziet. Geen idee wat ik met dit topic wil, maar ik moest het even kwijt.
maandag 14 september 2009 om 11:12
quote:dametje27 schreef op 14 september 2009 @ 11:11:
O dus ze idealiseren elkaar over en weer. lekker is dat!
vervelend voor je Traincha. Als het met jou ook niet zo lekker gaat en met je relatie, waarom doe je voor je zelf niet wat gesprekken bij een therapeut?Zat ik ook aan te denken, omdat ik wel meer te verstouwen heb gehad het afgelopen jaar.
O dus ze idealiseren elkaar over en weer. lekker is dat!
vervelend voor je Traincha. Als het met jou ook niet zo lekker gaat en met je relatie, waarom doe je voor je zelf niet wat gesprekken bij een therapeut?Zat ik ook aan te denken, omdat ik wel meer te verstouwen heb gehad het afgelopen jaar.
maandag 14 september 2009 om 11:17
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 11:04:
[...]
Naast mijn werk dus, want ik werkte toen nog 3 dagen (heb ontslag gekregen, zoals ik al aangaf had ik zelf ook de nodige problemen).
Ik haal even deze zin eruit, want dit was het eerste waar ik aan moest denken toen ik je OP las, aan het feit dat je zelf niet werkt en nu studeert (toch?)
Zou het kunnen dat dit mede te maken heeft met zijn werkobsessie, dat ie panisch is omdat hij nu de kostwinner is en de boel draaiende moet houden financieel?
[...]
Naast mijn werk dus, want ik werkte toen nog 3 dagen (heb ontslag gekregen, zoals ik al aangaf had ik zelf ook de nodige problemen).
Ik haal even deze zin eruit, want dit was het eerste waar ik aan moest denken toen ik je OP las, aan het feit dat je zelf niet werkt en nu studeert (toch?)
Zou het kunnen dat dit mede te maken heeft met zijn werkobsessie, dat ie panisch is omdat hij nu de kostwinner is en de boel draaiende moet houden financieel?
maandag 14 september 2009 om 11:20
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 10:58:
Thnx Liv.
Ik word er heel onzeker van en ik ga denken of er misschien niet een kern van waarheid inzit. Het lullige is dat zijn standpunt dus ook gedeeld wordt door een ex collega van hem. Die vond ook dat ik hem meer had moeten steunen en dat, als zij met hem getrouwd was geweest, dan had zij hem nooit terug had laten gaan naar zijn oude werkgever. Inderdaad lekker makkelijk: zij is niet met hem getrouwd en ze is ook thuis in het werk wat hij doet. Daar kan ik niet over oordelen, want ik ben niet thuis in zijn vakgebied.Dat is inderdaad lekker makkelijk gezegd van die ex-collega. Die bekijkt het blijkbaar alleen van zijn kant. Niks van aantrekken hoor. Sowieso is het feit dat iemand hem steunt geen "bewijs" dat hij dus gelijk heeft hoor.
Thnx Liv.
Ik word er heel onzeker van en ik ga denken of er misschien niet een kern van waarheid inzit. Het lullige is dat zijn standpunt dus ook gedeeld wordt door een ex collega van hem. Die vond ook dat ik hem meer had moeten steunen en dat, als zij met hem getrouwd was geweest, dan had zij hem nooit terug had laten gaan naar zijn oude werkgever. Inderdaad lekker makkelijk: zij is niet met hem getrouwd en ze is ook thuis in het werk wat hij doet. Daar kan ik niet over oordelen, want ik ben niet thuis in zijn vakgebied.Dat is inderdaad lekker makkelijk gezegd van die ex-collega. Die bekijkt het blijkbaar alleen van zijn kant. Niks van aantrekken hoor. Sowieso is het feit dat iemand hem steunt geen "bewijs" dat hij dus gelijk heeft hoor.
maandag 14 september 2009 om 11:21
Trainch, goed idee om zelf ook ergens te gaan praten als je worstelt met issues van jezelf die ook je blik op jullie relatie kleurt.
Maar ik blijf erbij dat je het niet alleen bij jezelf moet zoeken, dat jullie ook samen ergens moeten praten, omdat je anders te ver uit elkaar drijft. Weer even het contact met elkaar terug zoeken.
Maar ik blijf erbij dat je het niet alleen bij jezelf moet zoeken, dat jullie ook samen ergens moeten praten, omdat je anders te ver uit elkaar drijft. Weer even het contact met elkaar terug zoeken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 14 september 2009 om 11:25
quote:Spinster schreef op 14 september 2009 @ 10:58:
[...]
Ik vind dit namelijk -als ik eerlijk ben- van jou niet heel vriendelijk overkomen, maar een beetje star. Waarom was het voor jou zo'n punt dat hij die kinderopvang zou regelen? Alleen omdat hij degene die van baan wilde wisselen waardoor jullie goede oude regeling over zou zijn? Nam je hem misschien toen al dingen kwalijk zodat dit een soort principekwestie werd, waar méér achter zat dan die stomme vrijdagmiddag?
Ik kan me namelijk in een warme relatie hier niet zoveel van voorstellen. Als je dan ziet dat je man ongelukkig is in zijn werk, of als hij gewoon de droom heeft van een andere baan, dan ga je toch samen op zoek naar mogelijkheden en oplossingen? Kan het zijn dat jij hier een steekje hebt laten vallen?
Kan het zijn dat jullie (waarschijnlijk over en weer) niet zo heel steunend naar elkaar zijn geweest de afgelopen jaren? Zijn jullie wel een team.. of zijn jullie inderdaad al écht vechtgenoten geworden?
Zie je zelf mogelijkheden hoe jullie het weer meer sámen zouden kunnen doen?Sinds we kinderen hebben, heb ik het gevoel dat ik altijd degene ben die consessies moet doen. We hadden in de eerste instantie afgesproken dat we allebei vier dagen zouden werken. Althans hij 4x9 uur. Dat bleek voor hem niet te werken, want die ene dag dat hij thuis was was hij aan het werk en soms kwam het wel eens voor dat hij op die vrije dag toch weer naar zijn werk moest. Hij wilde toen 5x8 uur werken en ik ben toen drie dagen gaan werken om hem die ruimte te geven die hij nodig had, maar sowieso met de kinderen ben ik degene die het meeste doet wat de dagelijkse dingen betreft. Juist omdat ik zag dat hij het zo druk had probeerde ik hem zoveel mogelijk uit handen te nemen en ik denk dat ik me op dat moment irriteerde dat met die nieuwe baan bezig was en zich geen moment bekommerde wat dat voor het gezinsleven zou betekenen.
[...]
Ik vind dit namelijk -als ik eerlijk ben- van jou niet heel vriendelijk overkomen, maar een beetje star. Waarom was het voor jou zo'n punt dat hij die kinderopvang zou regelen? Alleen omdat hij degene die van baan wilde wisselen waardoor jullie goede oude regeling over zou zijn? Nam je hem misschien toen al dingen kwalijk zodat dit een soort principekwestie werd, waar méér achter zat dan die stomme vrijdagmiddag?
Ik kan me namelijk in een warme relatie hier niet zoveel van voorstellen. Als je dan ziet dat je man ongelukkig is in zijn werk, of als hij gewoon de droom heeft van een andere baan, dan ga je toch samen op zoek naar mogelijkheden en oplossingen? Kan het zijn dat jij hier een steekje hebt laten vallen?
Kan het zijn dat jullie (waarschijnlijk over en weer) niet zo heel steunend naar elkaar zijn geweest de afgelopen jaren? Zijn jullie wel een team.. of zijn jullie inderdaad al écht vechtgenoten geworden?
Zie je zelf mogelijkheden hoe jullie het weer meer sámen zouden kunnen doen?Sinds we kinderen hebben, heb ik het gevoel dat ik altijd degene ben die consessies moet doen. We hadden in de eerste instantie afgesproken dat we allebei vier dagen zouden werken. Althans hij 4x9 uur. Dat bleek voor hem niet te werken, want die ene dag dat hij thuis was was hij aan het werk en soms kwam het wel eens voor dat hij op die vrije dag toch weer naar zijn werk moest. Hij wilde toen 5x8 uur werken en ik ben toen drie dagen gaan werken om hem die ruimte te geven die hij nodig had, maar sowieso met de kinderen ben ik degene die het meeste doet wat de dagelijkse dingen betreft. Juist omdat ik zag dat hij het zo druk had probeerde ik hem zoveel mogelijk uit handen te nemen en ik denk dat ik me op dat moment irriteerde dat met die nieuwe baan bezig was en zich geen moment bekommerde wat dat voor het gezinsleven zou betekenen.
maandag 14 september 2009 om 11:27
quote:Ainne schreef op 14 september 2009 @ 11:17:
[...]
Ik haal even deze zin eruit, want dit was het eerste waar ik aan moest denken toen ik je OP las, aan het feit dat je zelf niet werkt en nu studeert (toch?)
Zou het kunnen dat dit mede te maken heeft met zijn werkobsessie, dat ie panisch is omdat hij nu de kostwinner is en de boel draaiende moet houden financieel?Ja klopt helemaal. Zit nu in een iro traject, wilde in de eerste instantie de overstap als zelfstandige maken, maar ben nu bezig met een switch naar het onderwijs. Mits het UWV meewerkt
[...]
Ik haal even deze zin eruit, want dit was het eerste waar ik aan moest denken toen ik je OP las, aan het feit dat je zelf niet werkt en nu studeert (toch?)
Zou het kunnen dat dit mede te maken heeft met zijn werkobsessie, dat ie panisch is omdat hij nu de kostwinner is en de boel draaiende moet houden financieel?Ja klopt helemaal. Zit nu in een iro traject, wilde in de eerste instantie de overstap als zelfstandige maken, maar ben nu bezig met een switch naar het onderwijs. Mits het UWV meewerkt
maandag 14 september 2009 om 11:30
quote:Naomii schreef op 14 september 2009 @ 11:03:
Blijkbaar vind jij werk niet zo belangrijk en je man wel, probeer dat verschil te accepteren in plaats van hem te proberen daarin te veranderen. Waarom is het verkeerd om voldoening te zoeken in je werk??
Daar is helemaal niks mis mee, maar het gaat ten koste van het gezin. En daar heb ik wel moeite mee.
Blijkbaar vind jij werk niet zo belangrijk en je man wel, probeer dat verschil te accepteren in plaats van hem te proberen daarin te veranderen. Waarom is het verkeerd om voldoening te zoeken in je werk??
Daar is helemaal niks mis mee, maar het gaat ten koste van het gezin. En daar heb ik wel moeite mee.
maandag 14 september 2009 om 11:32
quote:lindy schreef op 14 september 2009 @ 11:29:
Ik ben het wel met hem eens dat je de meeste tijd op je werk doorbrengt, en dat dus liefst iets moet zijn wat je goed ligt. Jouw argument wat betreft zijn vorige baan, dat jullie het goed zo hadden, vind ik dan ook niet zo'n goed argument, aangezien hij vijf dagen per week, van vroeg tot laat dat werk moet doen. En dus moet hij beslissen hoe hij dat invult, niet jij. En als jij dan minder werkt, en het ook minder belangrijk vindt, is dat wel een punt.
Mja, zit wat in. Het is niet zo dat ik werk minder belangrijk vind. Zeker niet, maar kennelijk hebben we andere ideeen over hoe dat ingevuld zou moeten worden. Ik heb het gevoel dat hij het werk boven zijn gezin plaatst. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen. Vriendinnen hebben ook wel eens gezegd dat - als je een gesprek met mijn man aangaat - dat hij het alleen maar over zijn werk heeft.
Ik ben het wel met hem eens dat je de meeste tijd op je werk doorbrengt, en dat dus liefst iets moet zijn wat je goed ligt. Jouw argument wat betreft zijn vorige baan, dat jullie het goed zo hadden, vind ik dan ook niet zo'n goed argument, aangezien hij vijf dagen per week, van vroeg tot laat dat werk moet doen. En dus moet hij beslissen hoe hij dat invult, niet jij. En als jij dan minder werkt, en het ook minder belangrijk vindt, is dat wel een punt.
Mja, zit wat in. Het is niet zo dat ik werk minder belangrijk vind. Zeker niet, maar kennelijk hebben we andere ideeen over hoe dat ingevuld zou moeten worden. Ik heb het gevoel dat hij het werk boven zijn gezin plaatst. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen. Vriendinnen hebben ook wel eens gezegd dat - als je een gesprek met mijn man aangaat - dat hij het alleen maar over zijn werk heeft.
maandag 14 september 2009 om 11:34
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 11:30:
Daar is helemaal niks mis mee, maar het gaat ten koste van het gezin. En daar heb ik wel moeite mee.Dat sowieso en dat vind ik ook het belangrijkste, maar daarnaast gaat het ook nog eens vaak ten koste van het werk van de ander. Als je zelf zoveel voldoening uit je werk haalt, kun je dan wel zonder meer verwachten dat die ander op dat gebied inlevert om het jou makkelijker te maken?
Daar is helemaal niks mis mee, maar het gaat ten koste van het gezin. En daar heb ik wel moeite mee.Dat sowieso en dat vind ik ook het belangrijkste, maar daarnaast gaat het ook nog eens vaak ten koste van het werk van de ander. Als je zelf zoveel voldoening uit je werk haalt, kun je dan wel zonder meer verwachten dat die ander op dat gebied inlevert om het jou makkelijker te maken?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 14 september 2009 om 11:35
Traincha, ik lees dat het je tot over je nek zit dat je het gevoel hebt dat je er alleen voor staat, wat betreft het gezinsleven. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt, als het meeste werk op jouw schouders neer komt. Dat lijkt me niet prettig voor jou, het bevordert de gevoelens van gelijkwaardigheid in je relatie niet en vaak is het voor kinderen ook leuker om mama én papa in het dagelijks leven mee te maken als verzorger. Ik begrijp je punt dus.
Wat ik me afvraag is het volgende. Soms zien mannen het allemaal nog een beetje ouderwets. Hun manier van voor het gezin zorgen is het financieel zorgen. Dus niet de luiers, kopjes thee, aankleden, boekje voorlezen, etc. maar zorgen dat er brood op de plank is, een bed om in te slapen en een vakantie om naar uit te kijken.. Dat zijn natuurlijk ook heel belangrijke (noodzakelijke) dingen. Óók. Want naast het financiële is er méér voor nodig om kinderen gezond op te laten groeien (en dat hele stuk lijkt op jouw schouders neer te komen of in ieder geval ervaar jij dit zo). Zou het kunnen dat hij een wat eendimensionaal beeld van zijn taak als ouder heeft?
Verder, het kán wel werken: man voor het grootste gedeelte van de kost, vrouw voor het gezin.. maar alleen als jullie je daar allebei prettig in voelen. En wanneer het bovendien verder geen strijd oplevert, met touwtrekkerij van aandacht en macht. Dit lijkt bij jullie wel een beetje te zijn scheef gegroeid. In hoeverre investeren man en jij in jullie relatie, dus in alleen jullie tweeën (zonder kinderen)?
Wat ik me afvraag is het volgende. Soms zien mannen het allemaal nog een beetje ouderwets. Hun manier van voor het gezin zorgen is het financieel zorgen. Dus niet de luiers, kopjes thee, aankleden, boekje voorlezen, etc. maar zorgen dat er brood op de plank is, een bed om in te slapen en een vakantie om naar uit te kijken.. Dat zijn natuurlijk ook heel belangrijke (noodzakelijke) dingen. Óók. Want naast het financiële is er méér voor nodig om kinderen gezond op te laten groeien (en dat hele stuk lijkt op jouw schouders neer te komen of in ieder geval ervaar jij dit zo). Zou het kunnen dat hij een wat eendimensionaal beeld van zijn taak als ouder heeft?
Verder, het kán wel werken: man voor het grootste gedeelte van de kost, vrouw voor het gezin.. maar alleen als jullie je daar allebei prettig in voelen. En wanneer het bovendien verder geen strijd oplevert, met touwtrekkerij van aandacht en macht. Dit lijkt bij jullie wel een beetje te zijn scheef gegroeid. In hoeverre investeren man en jij in jullie relatie, dus in alleen jullie tweeën (zonder kinderen)?
maandag 14 september 2009 om 11:35
quote:Liv schreef op 14 september 2009 @ 11:20:
[...]
Dat is inderdaad lekker makkelijk gezegd van die ex-collega. Die bekijkt het blijkbaar alleen van zijn kant. Niks van aantrekken hoor. Sowieso is het feit dat iemand hem steunt geen "bewijs" dat hij dus gelijk heeft hoor.Alsof dit soort dingen uberhaupt over 'gelijk hebben' gaat. Als je het op die manier bekijkt dan kun je lang door vechten.
[...]
Dat is inderdaad lekker makkelijk gezegd van die ex-collega. Die bekijkt het blijkbaar alleen van zijn kant. Niks van aantrekken hoor. Sowieso is het feit dat iemand hem steunt geen "bewijs" dat hij dus gelijk heeft hoor.Alsof dit soort dingen uberhaupt over 'gelijk hebben' gaat. Als je het op die manier bekijkt dan kun je lang door vechten.
maandag 14 september 2009 om 11:37
Hij komt ook echt uit een typisch mannengezin moet ik zeggen. Zijn moeder heeft wel eens gekscherend gezegd dat ze hem tot op het bot verwend heeft doordat zij alles altijd voor hem deed. Eten stond altijd klaar, hell: ik heb meegemaakt, dat het zelfs nog geprakt werd , kleren waren schoon en gewassen, huis spic en span.
maandag 14 september 2009 om 11:41
quote:Spinster schreef op 14 september 2009 @ 11:35:
Traincha, ik lees dat het je tot over je nek zit dat je het gevoel hebt dat je er alleen voor staat, wat betreft het gezinsleven. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt, als het meeste werk op jouw schouders neer komt. Dat lijkt me niet prettig voor jou, het bevordert de gevoelens van gelijkwaardigheid in je relatie niet en vaak is het voor kinderen ook leuker om mama én papa in het dagelijks leven mee te maken als verzorger. Ik begrijp je punt dus.
Wat ik me afvraag is het volgende. Soms zien mannen het allemaal nog een beetje ouderwets. Hun manier van voor het gezin zorgen is het financieel zorgen. Dus niet de luiers, kopjes thee, aankleden, boekje voorlezen, etc. maar zorgen dat er brood op de plank is, een bed om in te slapen en een vakantie om naar uit te kijken.. Dat zijn natuurlijk ook heel belangrijke (noodzakelijke) dingen. Óók. Want naast het financiële is er méér voor nodig om kinderen gezond op te laten groeien (en dat hele stuk lijkt op jouw schouders neer te komen of in ieder geval ervaar jij dit zo). Zou het kunnen dat hij een wat eendimensionaal beeld van zijn taak als ouder heeft?
Verder, het kán wel werken: man voor het grootste gedeelte van de kost, vrouw voor het gezin.. maar alleen als jullie je daar allebei prettig in voelen. En wanneer het bovendien verder geen strijd oplevert, met touwtrekkerij van aandacht en macht. Dit lijkt bij jullie wel een beetje te zijn scheef gegroeid. In hoeverre investeren man en jij in jullie relatie, dus in alleen jullie tweeën (zonder kinderen)?Je slaat de spijker op zijn kop. Hij denkt dat hij alleen maar in financieel opzicht voor het gezin kan zorgen. Ik heb zo vaak aangegeven dat hij op meerdere manieren voor ons kan zorgen, maar dat wil er niet in. Toevallig heb ik van de week nog geopperd dat ik binnenkort eens een weekendje weg wil. Gewoon met zijn tweeen, zoals het was toen er nog geen kinderen waren. En we hebben nog 2 theatervoorstellingen tegoed.
Traincha, ik lees dat het je tot over je nek zit dat je het gevoel hebt dat je er alleen voor staat, wat betreft het gezinsleven. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt, als het meeste werk op jouw schouders neer komt. Dat lijkt me niet prettig voor jou, het bevordert de gevoelens van gelijkwaardigheid in je relatie niet en vaak is het voor kinderen ook leuker om mama én papa in het dagelijks leven mee te maken als verzorger. Ik begrijp je punt dus.
Wat ik me afvraag is het volgende. Soms zien mannen het allemaal nog een beetje ouderwets. Hun manier van voor het gezin zorgen is het financieel zorgen. Dus niet de luiers, kopjes thee, aankleden, boekje voorlezen, etc. maar zorgen dat er brood op de plank is, een bed om in te slapen en een vakantie om naar uit te kijken.. Dat zijn natuurlijk ook heel belangrijke (noodzakelijke) dingen. Óók. Want naast het financiële is er méér voor nodig om kinderen gezond op te laten groeien (en dat hele stuk lijkt op jouw schouders neer te komen of in ieder geval ervaar jij dit zo). Zou het kunnen dat hij een wat eendimensionaal beeld van zijn taak als ouder heeft?
Verder, het kán wel werken: man voor het grootste gedeelte van de kost, vrouw voor het gezin.. maar alleen als jullie je daar allebei prettig in voelen. En wanneer het bovendien verder geen strijd oplevert, met touwtrekkerij van aandacht en macht. Dit lijkt bij jullie wel een beetje te zijn scheef gegroeid. In hoeverre investeren man en jij in jullie relatie, dus in alleen jullie tweeën (zonder kinderen)?Je slaat de spijker op zijn kop. Hij denkt dat hij alleen maar in financieel opzicht voor het gezin kan zorgen. Ik heb zo vaak aangegeven dat hij op meerdere manieren voor ons kan zorgen, maar dat wil er niet in. Toevallig heb ik van de week nog geopperd dat ik binnenkort eens een weekendje weg wil. Gewoon met zijn tweeen, zoals het was toen er nog geen kinderen waren. En we hebben nog 2 theatervoorstellingen tegoed.
maandag 14 september 2009 om 11:47
quote:lindy schreef op 14 september 2009 @ 11:44:
Nou ja, als hij dan toch meer geld is gaan verdienen zou ik eerder denken om mezelf meer op werk te storten, en voor de huishoudelijke zaken hulp in te schakelen. Hij gaat toch niet veranderen, want die ambitie zit blijkbaar diep, en in combinatie met stress en conflicten stevent hij zo ook regelrecht op een burnout of een buitenechtelijke relatie af, lijkt me zo...Die huishoudelijke hulp is er al. Die hebben wel al jaren, maar ik wil haar niet kwijt. Ze houdt ons huis een beetje leefbaar en ik ga ervan uit dat ik wel weer aan het werk kom. Overigens was ook dat een punt van discussie - ook toen ik nog werkte - hij vond dat we het zelf wel konden doen.
Nou ja, als hij dan toch meer geld is gaan verdienen zou ik eerder denken om mezelf meer op werk te storten, en voor de huishoudelijke zaken hulp in te schakelen. Hij gaat toch niet veranderen, want die ambitie zit blijkbaar diep, en in combinatie met stress en conflicten stevent hij zo ook regelrecht op een burnout of een buitenechtelijke relatie af, lijkt me zo...Die huishoudelijke hulp is er al. Die hebben wel al jaren, maar ik wil haar niet kwijt. Ze houdt ons huis een beetje leefbaar en ik ga ervan uit dat ik wel weer aan het werk kom. Overigens was ook dat een punt van discussie - ook toen ik nog werkte - hij vond dat we het zelf wel konden doen.
maandag 14 september 2009 om 11:50
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 11:41:
[...]
Je slaat de spijker op zijn kop. Hij denkt dat hij alleen maar in financieel opzicht voor het gezin kan zorgen. Ik heb zo vaak aangegeven dat hij op meerdere manieren voor ons kan zorgen, maar dat wil er niet in.Ai, dat is lastig. Heb je een idee hoe het komt dat hij dit niet van je aanneemt?quote:Toevallig heb ik van de week nog geopperd dat ik binnenkort eens een weekendje weg wil. Gewoon met zijn tweeen, zoals het was toen er nog geen kinderen waren. En we hebben nog 2 theatervoorstellingen tegoed.En hoe reageerde hij op dat weekendje weg? Hebben jullie al samen achter de computer gezeten om iets te boeken?
[...]
Je slaat de spijker op zijn kop. Hij denkt dat hij alleen maar in financieel opzicht voor het gezin kan zorgen. Ik heb zo vaak aangegeven dat hij op meerdere manieren voor ons kan zorgen, maar dat wil er niet in.Ai, dat is lastig. Heb je een idee hoe het komt dat hij dit niet van je aanneemt?quote:Toevallig heb ik van de week nog geopperd dat ik binnenkort eens een weekendje weg wil. Gewoon met zijn tweeen, zoals het was toen er nog geen kinderen waren. En we hebben nog 2 theatervoorstellingen tegoed.En hoe reageerde hij op dat weekendje weg? Hebben jullie al samen achter de computer gezeten om iets te boeken?
maandag 14 september 2009 om 11:50
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 11:35:
Wat bedoel je precies Susan?Als iemand werk extreem belangrijk vindt dan heb ik vaak het idee dat het werk van de partner daardoor een beetje naar de achtergrond verschuift en dat vind ik dan niet helemaal eerlijk, als je het zo belangrijk vindt om optimaal voldoening uit je werk te halen dan wil je je partner toch de ruimte geven om dat ook te kunnen doen?
Wat bedoel je precies Susan?Als iemand werk extreem belangrijk vindt dan heb ik vaak het idee dat het werk van de partner daardoor een beetje naar de achtergrond verschuift en dat vind ik dan niet helemaal eerlijk, als je het zo belangrijk vindt om optimaal voldoening uit je werk te halen dan wil je je partner toch de ruimte geven om dat ook te kunnen doen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 14 september 2009 om 11:51
Nog even inhakend op dat hij nu kostwinner is: hij voelde inderdaad die druk van het kostwinner zijn. Onze hypotheek is gebaseerd op 1 inkomen (het zijne) en het maandelijks bedrag is dusdanig laag, dat we nog makkelijk alleen op zijn inkomen zouden kunnen rondkomen. Geen ideale situatie, maar we hadden het wel gered.
