Eenzaamheid

Ik herken 't ook een beetje. Heb een aantal vriendinnen maar zitten allemaal in andere levensfase dan ik. Bijna niemand is single, aantal hebben kinderen of wonen in een andere stad, degene die wél single zijn zijn druk met eigen bedrijfje op starten of op reis.



Vakantie is voor mij geen probleem, ik ga graag alleen. Ook wel eens met vriendin op vakantie geweest en vind 't in m'n eentje vaak fijner. Ook ga ik wel op mooie dagen in m'n eentje met een boek het park in of naar 't strand. Winkelen liever alleen dan met iemand samen. Maar uitgaan doe ik niet alleen en zou ik best vaker willen doen. Dat mis ik echt, maar heb niemand om te gaan dansen.



Ik mis het maatjes gevoel. Of ik dat nu in een relatie of in een vriendschap heb. Iemand met wie je vanzelfsprekend je leven mee deelt, dus samen plannetjes maakt voor feestdagen en weekenden, de persoon die je meteen belt als er iets bijzonders is gebeurd (zowel positief als negatief).



Met mij is 't lange tijd niet goed gegaan en ook daardoor ben ik redelijk alleen komen te staan. Heb me meer afgesloten van mensen, en mensen hebben mij laten zitten. Een kennissenkring heb ik daardoor niet meer, alleen dus een handje vol vriendinnen die ik af en toe zie, maar niet wekelijks. Het gaat beter met me, ben aan 't opkrabbelen en nu wil ik ook weer wat meer sociale contacten in m'n leven. Heb weer zin om leuke dingen te doen, maar liever wel met mensen/vrienden.



Goed, ik ben dus actief contacten aan het opdoen. Vooral via internet. Internet daten met mannen maar spreek ook met vrouwen af, bijvoorbeeld via dit forum of via andere sites. Ik heb al een paar leuke contacten op gedaan, maar dat zijn natuurlijk nog geen vrienden, dus 't eenzame gevoel kan ik nog steeds hebben. Hoewel ik ook denk dat eenzaamheid niet alleen met omstandigheden te maken heeft maar in je zit.



Maar goed, ik heb dus ook wel eens met mensen afgesproken en dan bleek er totaal geen klik te zijn. Dan wilde ik zo snel mogelijk weg, en juist dán voelde ik me super eenzaam. Vaak waren dit soort afspraken in 't weekend en dan kon ik wel janken. Voelde me zo sneu dat ik geen échte vrienden had om dat leuke ding mee te doen en me dan met kneuzen, die ik niet kende en totaal geen aansluiting mee had, geconfronteerd zag op m'n vrije zaterdag(avond). Kent iemand dat?



En wat ik ook moeilijk vind is dat ik dus nu een paar leuke mensen heb ontmoet die ik wel vaker (ga) zien, maar dat ik me dus eigenlijk schaam dat ik ze via internet heb leren kennen. Het is al treurig ofzo als je voor je gevoel te weinig vrienden/ sociale contacten hebt, maar als je dan die je hebt van internet hebt geplukt maakt 't helemaal triest ofzo. Ik kan al helemaal denken dat die internetvrienden dan in contact komen met mijn andere vrienden (verjaardag ofzo) en ze dan vragen hoe ken jij Chick? En dat dan de helft zegt: via internet. Alsof je in je gewone dagelijkse leven niet in staat bent voldoende vriendschappen op te doen. Het voelt al met al als een soort falen... Hoewel 't ook heel dubbel is, want ik ben ook trots op mezelf dat ik niet thuis blijf kniezen omdat niemand me belt maar er op uit ga, initiatief neem en ook contacten op doe waar ik behoefte aan heb. Ik creeer dus voor mezelf wel waar ik behoefte aan heb. En dat zijn leuke meiden waar ik mee klik die wél tijd en zin hebben om met mij bepaalde leuke dingen te ondernemen.

quote:roza schreef op 31 mei 2009 @ 17:11:

We wachten nog even op andere reacties. Ik heb het idee dat dit een actueel onderwerp is



Volgens mij is dit juist een onderwerp van alle tijden



quote:precious1 schreef op 31 mei 2009 @ 13:33:

Had dit berichtje al onder de pijler psyche gezet maar vond dus daarna dit topic pas, dus zet mijn berichtje hier ook maar even neer.



Je hebt wel heel goed gezocht.

Op het eerste gezicht lijkt het topic gewoon door te lopen, in mei...

maar dan ineens twee jaar verder...

Je hebt wel heel goed gezocht.

Op het eerste gezicht lijkt het topic gewoon door te lopen, in mei...

maar dan ineens twee jaar verder...[/quote]



Had ik helemaal niet gezien!

Ik in eerste instantie ook niet, tot ik een reactie van mezelf tegenkwam, eerst dacht 'Wie heeft er dezelfde avatar als ik?'

en toen zag dat ik het zelf was.

Chickonspeed,



Knap dat je alleen op vakantie kunt. Zou willen dat ik dat durfde. Ik ben dan echt een angsthaasje wat dat betreft. Ik ga dan wel alleen op vakantie, maar dan met een groepsreis, dus dat is niet écht alleen. Met een groepsreis is het alleen vaak wel zo dat je niet alles zelf kunt bepalen en dat vind ik een nadeel. Maar dat neem ik dan maar voor lief en aan de andere kant kun je er ook weer leuke mensen door leren kennen.



UItgaan zou ik ook vaker willen doen. Ik hoef niet meer zo nodig het nachtleven in, maar een concert, het theater of bioscoopje is toch wel leuk op z'n tijd.Dat mis ik heel erg. Maar kan niemand vinden die mee wil, en de vriendinnen die dat wel willen wonen op 1,5 uur rijden afstand. Dus niet echt handig en praktisch.



Jouw ervaring wat mensen betreft heb ik ook. Ben vorig jaar gescheiden en ben naast de teleurstelling in mijn ex ook hevig teleurgesteld in zogenaamde vrienden. Ik heb daardoor schoon schip gemaakt in mijn vriendenkring. Was een goede beslissing maar daardoor ben ik soms ook een beetje wantrouwig nu. Heb me ook lang afgesloten en met de verwerking van dat alles aan de slag geweest. Nu is de tijd gekomen om mijn neus buiten de deur te steken. Dus ben inderdaad ook op zoek naar nieuwe contacten.

Toch ben ik er ook van overtuigd dat je nieuwe vriendschappen niet af kan dwingen. Vriendschap opbouwen moet eigenlijk spontaan gebeuren met mensen die toevallig op je pad komen.

Net als met een nieuwe relatie. Dat kun je ook niet afdwingen. Dus naarstig op zoek zijn naar een partner geeft alleen maar teleurstellingen.

Ik had 2 weken geleden ook een afspraak met een vrouwtje via een vriendinnen-contact site. Best gezellig en het is best laat geworden. Toch miste ik die "klik" die ik met mijn andere vriendinnen heb.



Ik snap je gevoel over het contacten zoeken via internet. Maar ik denk niet dat je je daar rot over moet voelen. De maatschappij is nou eenmaal zo en die mensen die je kent via internet hebben jou ook leren kennen via internet. Die zitten in hetzelfde schuitje. Al die websites voor nieuwe contacten zijn er niet voor niets en er zijn heel veel leden. Dus heel veel mensen hier in NL zoeken contact via internet. Dat zijn dan dus allemaal kneusjes?

Goh wat herkenbaar...

Mijn relatie is sinds een paar maanden over en ik ben weer single.

Ik heb een paar goede vrienden en vriendinnen maar ze zijn op 1 na allemaal gesetteld en hebben kinderen.

Zelf heb ik af en toe echt de behoefte erop uit te gaan en dat kan dan vaak niet met mijn vriendinnen omdat ze met hun man en kinderen plannen hebben.

Ik kan best goed alleen zijn, vind het af en toe zelf ook heerlijk, lekker een dagje tutten of niksen, maar soms, zoals dit weekend bijvoorbeeld heb ik er zo de balen in. Ik wil erop uit, dingen doen, van het weer genieten!

Tuurlijk kan dat alleen, maar dat is gewoon minder leuk.

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens

Er zijn nu maanden verstreken sinds het uit is (10) en ik ga me alleen maar rotter voelen. Na een paar teleurstellende dates begin ik het geloof te verliezen. Alle vriendinnen hebben het druk (kan ik me ook voorstellen: want iedere keer als ze vragen of er al iemand nieuw is opgestaan en ik ze het antwoord nog steeds schuldig moet blijven, is er natuurlijk ook weinig spannends aan met mij).



Voel me ontzettend ongelukkig, eenzaam, verdrietig. Maar vriendinnen bellen doe ik nu niet meer. Die hebben het idee dat ik er nu maar overheen moet zijn en snappen niet waarom ik hem nu nog steeds niet ben tegengekomen. Eigenlijk vlucht ik in mijn werk, dat is momenteel het enige punt waarover ik geen twijfels heb.



Help!

Jeetje mineetje...



Weet je Diana, ik vind het nogal snel om nu alweer een nieuwe man te willen!

Als je direct vanuit een vorige relatie in een volgende jumpt is het gedoemt om te mislukken. Verwerk eerst eens op JOUW tempo het feit dat je vorige relatie over is.

Het feit ook dat alle dates mislukken vind ik dan ook niet zo raar. Je wilt te graag en je bent op zoek. 2 zaken die ervoor zorgen dat een leuke man vinden niet lukt.



En wat zijn dat voor vriendinnen? Als ze jou alleen maar interessant vinden als je een vent hebt moet je je eens afvragen of dat wel echte vriendinnen zijn.



Meid, laat je niet opjutten en negatief beinvloeden door je omgeving. Geniet van je vrije leventje. En vergeet niet dat het geluk in jezelf zit en niet te vinden is in een man.

Als je je geluk laat afhangen van het hebben van een man zul je nooit gelukkig worden.

Wordt eerst ALLEEN gelukkig met jezelf en jouw leven. Dan komt er vanzelf iemand op je pad die bij je past.

Lieve Diana,



meisje, meisje toch, raakt me wel, kan ook zo goed begrijpen. Ik heb ook wel na de breuk geprobeerd afleiding te zoeken, gedate, en ben er ook klaar mee.



Het is toch een stil verdriet wat ik nog steeds meedraag. Niet alleen omdat ik hem kwijt ben, maar ook wat de breuk en crisis met mij als persoon heeft gedaan. Herstel is er, maar gaat heel langzaam. Ben gewoon heel kwetsbaar merk ik. Als ik het nu van anderen hoor of zie dan raakt me dat zo enorm, heb het nooit eerder beseft dat liefdesverdriet zoveel met een mens kan doen.



Ik zou zeggen Diana, als je toch eens eruit wil,kom eens een dagje langs, ga mee naar het strand ( woon ik vlakbij) , met een wijntje op de strandtent mijmeren .. zijn wel juist soms die kleine dingen die weer glans geven aan het het leven .



Ik hoor het wel, als je het ziet zitten.



Liefs



Merenthe

Hee Merenthe,



Wat leuk te lezen dat jij er ook nog bent. Misschien weleens leuk om te doen ja.



Er zijn een paar weken verstreken en ik heb niet zo heel veel achter de pc gezeten. Eigenlijk kwam dat voornamelijk omdat ik helemaal klaar was en ben met dat hele datinggedoe. Voor nu althans. Heb weer heel sterk de behoefte om alleen te zijn, lekker in mijn eentje erop uit te trekken; de natuur in. Soms om eens onder vriendinnen te zijn. Voel me minder verdrietig en zwaar, maar ben toch maar in therapie gegaan om wat lekkerder in mijn vel te komen.



Heb genoeg sjans, daar ligt het niet aan. Als ik gewild had, zou ik al met drie mannen het bed hebben kunnen delen maar het boeit me niets. Ik sta er niet voor open. Ik wil eerst dat iemand moeite doet om mij te leren kennen en niet alleen mijn lichaam. Ik heb zelfs nog niet eens met een ander gezoend. Er zijn weleens momenten dat ik erg last heb van mijn hormonen zeg maar, maar nog niet in die mate dat ik mijn principes overboord heb gegooid.



Vriendinnen zijn lief maar hebben inmiddels allemaal een gezin wat aandacht vraagt. Ik denk dat het met name van mij uit komt. Dat ik me als het ware schaam dat ik het nog niet zover heb geschopt. Ik voel me soms niet op mijn plaats, vind het heel pijnlijk voor mijzelf om hun met horde kinderen te zien terwijl ik dat zelf zo graag wil. Laat duidelijk zijn dat ik hen dat van harte gun maar ik gun het mezelf ook zo.



Vinden jullie 10 maanden dan zo kort? Ik heb het idee dat het een eeuwigheid is en mij duurt het al veel te lang.



En jij? Wat houdt jou zoal bezig?

Ook ik lees hier veel herkenbaars. Ik ben single, midden 40, en heb een paar goede vrienden en een groter aantal kennissen maar de meesten wonen in het buitenland. Ik vind het heerlijk om alleen te reizen, ik reis ook regelmatig voor mijn werk. Ben nu net terug uit de US en kan niet slapen vanwege het tijdsverschil ... fijn dat het vivaforum er is! Wat ik idd in mijn dagelijks leven mis is om af en toe eens met iemand af te kunnen spreken voor strand, film of theater. Dat komt er nooit van met de vrienden die wel in mijn buurt wonen, zij hebben een druk gezin dus heel ander leven. Mijn ervaringen in New York, waar ik een paar jaar heb gewoond en nu nog regelmatig heenga, zijn heel anders. Die stad is veel meer ingesteld op singles en op het spontaan met mensen afspreken die je via via ontmoet dan in Nl. het geval is.

wat ik mij afvraag, voelen jullie je niet meer alleen ipv eenzaam. zo te horen hebben jullie behoefte aan contact.



met eenzaamheid kun je nog zoveel contacten hebben, maar je toch eenzaam voelen. eenzaamheid zit in jezelf.

Tip: je hebt hoe dan ook altijd jezelf. Je bent alleen geboren en gaat alleen weer dood......dus je bent niet eenzaam, wel alleen soms of vaak, maar realiseer je dat je jezelf hebt en dat je het met jezelf zo prettig mogelijk moet hebben of maken! Daarnaast kun je kijken of je wat gaat doen om contacten te leggen, hoeft niet, maar mag. Zwemmen is leuk om met mensen te praten, je zwemt en praat, mij bevalt het goed! Voor de rest: pin je niet teveel vast op het zielige en eenzame, maar probeer van kleine dingen te genieten. Als je heeeeeeeel goed voor jezelf zorgt (lekker koken voor jezelf, lekker doen wat je wilt want je bent toch alleen....., lekker een eindje wandelen of zwemmen, nieuwe kleren kopen, jezelf mooi maken), wat ik sinds kort ook pas echt doe, dan wordt je gelukkig en ben je alleen maar niet eenzaam. Het gekke is dat er dan ook meer mensen rondom je komen, heb ik ondervonden.......je straalt dan wat uit!



Succes,



Petit1968

mijn eenzaamheid is weer anders..Afgelopen weken heb ik de illusie moeten laten varen over mijn ouders.. ze zullen namelijk nooit echt ouders voor mij zijn. Ben al vanaf heel klein heel zelfstandig.. vroeg het huis uitgegaan, vroeger heel veel nare dingen gebeurt thuis.



ik woon nu aan de andere kant van het land, weinig contact met familie..Ik heb wel veel kennisen en vrienden en ik kan prima het contact onderhouden.. nouja dat lijkt zo..

Ik heb geen moeite om sociaal te zijn .. stap zo op iedereen af.

Het punt is dat ik gevoelsmatig bijna niemand toelaat..

Door wantrouwen wat er vroeger is gebeurd.. en bijna niemand weet dit.. over het toelaten..

En het vervelende is ook dat ik in vriendschappen altijd de verantwoordelijke rol op mij neem.. waardoor het moeilijk is iets van die ander toe te laten, troost bijvoorbeeld..



Verders weet ik niet echt hoe het is als er echt van je gehouden word.. mijn ouders kiezen voorzichzelf als het er op aan komt.. en in de liefde.. tsja dat wilt maar niet lukken..

altijd de onbereikbare..

Al weet ik niet of ik specifiek op onbereikbaar val, het is gewoon het type mens waar ik op val, dat erg in trek is ...(ja klinkt een beetje raar, maar moeilijk om anders te omschrijven)



maar goed... ook een vorm van eenzaamheid dus..

Ik werk momenteel hard aan mijn issue's



En ik hoop dat hierdoor mettertijd dingen zullen veranderen..

Oei wat herkenbaar boemen, ik had je stuk geschreven kunnen hebben. Daar heb jij niks aan, maar, nouja, misschien dat het je toch een beetje helpt dat anderen het herkennen.

Boemen, wat naar voor je!



Maar weet je, dit is een heel logisch gevolg van je verleden.

Door alle nare ervaringen ben je niet meer in staat mensen toe te laten. Het is een soort wantrouwen en zelfbescherming. Je bouwt dus een muur om je heen omdat je niet nog eens gekwetst wil worden. Angst dus.



Het feit dat je in de liefde steeds op de onbereikbare valt komt ook daardoor. Dat is namelijk het enige wat je kent en dus is dat vertrouwd, op onbewust niveau.



Je zou kunnen overwegen eens naar een therapeut te gaan om hier aan te werken.

Ook zijn er een aantal boeken die je zouden kunnen helpen.



Sterkte ermee!