Relaties
alle pijlers
eerste baby in vriendinnengroep, negatieve reacties :(
woensdag 21 januari 2009 om 16:32
Hallo Allemaal,
een tijdje geleden is de eerste baby geboren in mijn vriendinnengroepje van 6 vriendinnen. we kennen elkaar sinds de middelbare school en gaan nu dus zo'n 13 jaar met elkaar om. de een woont samen, de ander is single, de een studeert nog, de ander werkt. tot nu toe is het nog geen probleem geweest dat we in verschillende fases zaten in ons leven wat betreft werk, relaties en wonen. we spraken elkaar geregeld met zijn zessen of in onderlinge subgroepjes. en we praten over alles, ook al zouden we zelf niet zoiets doen, of vonden we het zelfs eigenlijk niks. dat konden we eerlijk tegen elkaar zeggen.
maar nu de baby er is, is de houding van twee van mijn vriendinnen ineens heel anders. we moeten allemaal wennen aan een baby. maar zij gedragen zich zo negatief dat het me erg is gaan storen. ik kan het niet meer af doen met: ze moeten vast wennen. we gaan binnenkort samen op kraamvisite en ze zeggen allebei niet voor de baby te gaan, maar voor de vriendin. voor hun hoeft het eigenlijk niet zo.
ik snap wel dat ze niet enthousiast zijn, de een wil geen kinderen en de ander weet al van kinds af aan dat ze ze niet krijgen kan. maar ik merk ook helemaal niet dat ze blij zijn voor onze vriendin. terwijl het toch een van de belangrijkste dingen uit haar leven is. ik kan of heb ook sommige dingen niet die andere vriendinnen.mensen wel hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet blij voor ze kan zijn??
ze kijken alleen naar zaken die niet meer zouden kunnen, zoals op stap gaan uit eten gaan of een weekendje weg ( is volgens mij allemaal best te regelen als de baby een paar maanden oud is en er ritme is onstaan). ook is er letterlijk gezegd dat als ze iets bij hen thuis organiseren, dat de baby dan maar naar de oppas gaat. die hoeven ze niet in huis. ik snap dat ze niet meteen een halve babykamer gaan regelen, maar een beetje flexibiliteit in de eerste maanden zou toch wel kunnen?
de vriendin heeft zelf al aan gegeven dat ze echt wel weer dingen met ons wil gaan ondernemen als ze gewend is aan het moederschap, met en ook zonder de baby. en als ik haar spreek aan de telefoon of zie, dan gaat het ook over mijn dingen en algemene zaken, niet alleen over poepluiers.
ik wil niet dat onze vriendschap hier aan stuk gaat als groepje, maar het irriteert mij wel enorm nu. wat zouden jullie in mijn plaats nu doen, hoe dit aan te kaarten/op te lossen?
ps het niet kunnen krijgen van kinderen wordt wel besproken en ik heb erkend dat ik kan begrijpen dat ze het moeilijk heeft, maar ik heb haar aangeboden hierover te praten en haar de kans te geven haar verhaal te doen met bijvoorbeeld thee drinken na afloop. maar ik ga niet ter wille van haar doen alsof de baby niet bestaat en niet aardig gevonden hoeft te worden....
een tijdje geleden is de eerste baby geboren in mijn vriendinnengroepje van 6 vriendinnen. we kennen elkaar sinds de middelbare school en gaan nu dus zo'n 13 jaar met elkaar om. de een woont samen, de ander is single, de een studeert nog, de ander werkt. tot nu toe is het nog geen probleem geweest dat we in verschillende fases zaten in ons leven wat betreft werk, relaties en wonen. we spraken elkaar geregeld met zijn zessen of in onderlinge subgroepjes. en we praten over alles, ook al zouden we zelf niet zoiets doen, of vonden we het zelfs eigenlijk niks. dat konden we eerlijk tegen elkaar zeggen.
maar nu de baby er is, is de houding van twee van mijn vriendinnen ineens heel anders. we moeten allemaal wennen aan een baby. maar zij gedragen zich zo negatief dat het me erg is gaan storen. ik kan het niet meer af doen met: ze moeten vast wennen. we gaan binnenkort samen op kraamvisite en ze zeggen allebei niet voor de baby te gaan, maar voor de vriendin. voor hun hoeft het eigenlijk niet zo.
ik snap wel dat ze niet enthousiast zijn, de een wil geen kinderen en de ander weet al van kinds af aan dat ze ze niet krijgen kan. maar ik merk ook helemaal niet dat ze blij zijn voor onze vriendin. terwijl het toch een van de belangrijkste dingen uit haar leven is. ik kan of heb ook sommige dingen niet die andere vriendinnen.mensen wel hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet blij voor ze kan zijn??
ze kijken alleen naar zaken die niet meer zouden kunnen, zoals op stap gaan uit eten gaan of een weekendje weg ( is volgens mij allemaal best te regelen als de baby een paar maanden oud is en er ritme is onstaan). ook is er letterlijk gezegd dat als ze iets bij hen thuis organiseren, dat de baby dan maar naar de oppas gaat. die hoeven ze niet in huis. ik snap dat ze niet meteen een halve babykamer gaan regelen, maar een beetje flexibiliteit in de eerste maanden zou toch wel kunnen?
de vriendin heeft zelf al aan gegeven dat ze echt wel weer dingen met ons wil gaan ondernemen als ze gewend is aan het moederschap, met en ook zonder de baby. en als ik haar spreek aan de telefoon of zie, dan gaat het ook over mijn dingen en algemene zaken, niet alleen over poepluiers.
ik wil niet dat onze vriendschap hier aan stuk gaat als groepje, maar het irriteert mij wel enorm nu. wat zouden jullie in mijn plaats nu doen, hoe dit aan te kaarten/op te lossen?
ps het niet kunnen krijgen van kinderen wordt wel besproken en ik heb erkend dat ik kan begrijpen dat ze het moeilijk heeft, maar ik heb haar aangeboden hierover te praten en haar de kans te geven haar verhaal te doen met bijvoorbeeld thee drinken na afloop. maar ik ga niet ter wille van haar doen alsof de baby niet bestaat en niet aardig gevonden hoeft te worden....
vrijdag 23 januari 2009 om 11:41
quote:elninjoo schreef op 23 januari 2009 @ 08:08:
[...]
Ik heb gelukkig allemaal kindvrije vrienden en de kennissen met, die zie ik alleen zonder hun kroost, dus ik hoef ze gelukkig niet te ontlopen.
Ik vind 't echt niet normaal dat mensen zichzelf en hun huis aan zouden moeten passen aan een ander omdat die z'n kinderen mee wil brengen. Lekker thuis bij de oppas laten.Ben je nou nog niet weg?!
[...]
Ik heb gelukkig allemaal kindvrije vrienden en de kennissen met, die zie ik alleen zonder hun kroost, dus ik hoef ze gelukkig niet te ontlopen.
Ik vind 't echt niet normaal dat mensen zichzelf en hun huis aan zouden moeten passen aan een ander omdat die z'n kinderen mee wil brengen. Lekker thuis bij de oppas laten.Ben je nou nog niet weg?!
vrijdag 23 januari 2009 om 11:42
quote:korenwolf schreef op 23 januari 2009 @ 11:26:
Kinderen worden hier nogal neergezet als geteisem dat je meubilair naar de bliksem helpt. Maar hoeveel kinderen hebben bij jullie thuis nou echt de bank gesloopt?
Okee, mijn neefje. Maar da's een geval apartl.
In alle eerlijkheid: mijn katten doen meer schade aan mijn leren bank momenteel. Maar ik heb nu ook geen vrienden/familie met klein grut.
Ik heb zelf als 4-jarige de witleren trots van mijn moeder met viltstiften tot een Picasso omgetoverd.
En met een radeerwieltje (zo'n ding waar je vroegah patronen mee overnam op patroonpapier) haar nieuwe eetkamertafel bewerkt.
Ik was echt erg, vroeger als kind.
Geen wonder dat mijn moeder niet op kleinkinderen zat te wachten!
Kinderen worden hier nogal neergezet als geteisem dat je meubilair naar de bliksem helpt. Maar hoeveel kinderen hebben bij jullie thuis nou echt de bank gesloopt?
Okee, mijn neefje. Maar da's een geval apartl.
In alle eerlijkheid: mijn katten doen meer schade aan mijn leren bank momenteel. Maar ik heb nu ook geen vrienden/familie met klein grut.
Ik heb zelf als 4-jarige de witleren trots van mijn moeder met viltstiften tot een Picasso omgetoverd.
En met een radeerwieltje (zo'n ding waar je vroegah patronen mee overnam op patroonpapier) haar nieuwe eetkamertafel bewerkt.
Ik was echt erg, vroeger als kind.
Geen wonder dat mijn moeder niet op kleinkinderen zat te wachten!
vrijdag 23 januari 2009 om 13:08
quote:MissMara schreef op 23 januari 2009 @ 11:10:
Toch zijn er ook verschillende manieren om over je kind te praten. Ik heb het regelmatig over hem met vrienden, ook als die geen kinderen hebben, maar juist in het laatste geval leef ik me wel een beetje in en probeer ik meestal invalshoeken te verzinnen waar zij ook wat mee kunnen. Bijv. door aan te haken met hun eigen jeugdervaringen of maatschappelijke kwesties. Hoe vaak en met welke kleur snot mijn zoon deze winter verkouden was vermijd ik dan dus eerder (behalve als ik me daar errrrnstig zorgen over maak misschien) dan zijn opmerkingen over Barack Obama. ofzo.
Zo is het. Het gaat met vrienden gewoon vanzelf dat praten over je kind en zo. Ik heb het er soms de hele avond niet over, of alleen terzijde, maar als het in een gesprek past en haar naam valt dan denk ik niet 'o jee, mijn vrienden zullen het wel niet leuk vinden als ik over Fien praat.'
Ze hoort gewoon bij mij en ik ben haar moeder en heb met haar te maken en mijn vrienden dus ook. Dat hoeft helemaal niet krampachtig te gaan.
Toch zijn er ook verschillende manieren om over je kind te praten. Ik heb het regelmatig over hem met vrienden, ook als die geen kinderen hebben, maar juist in het laatste geval leef ik me wel een beetje in en probeer ik meestal invalshoeken te verzinnen waar zij ook wat mee kunnen. Bijv. door aan te haken met hun eigen jeugdervaringen of maatschappelijke kwesties. Hoe vaak en met welke kleur snot mijn zoon deze winter verkouden was vermijd ik dan dus eerder (behalve als ik me daar errrrnstig zorgen over maak misschien) dan zijn opmerkingen over Barack Obama. ofzo.
Zo is het. Het gaat met vrienden gewoon vanzelf dat praten over je kind en zo. Ik heb het er soms de hele avond niet over, of alleen terzijde, maar als het in een gesprek past en haar naam valt dan denk ik niet 'o jee, mijn vrienden zullen het wel niet leuk vinden als ik over Fien praat.'
Ze hoort gewoon bij mij en ik ben haar moeder en heb met haar te maken en mijn vrienden dus ook. Dat hoeft helemaal niet krampachtig te gaan.
vrijdag 23 januari 2009 om 13:18
In mijn vriendenkring zit iemand die 5 kinderen onder de 8 jaar heeft. Gespreksonderwerpen behalve de kinderen heeft ze niet. Begrijp me goed, ik heb zelf 2 al wat oudere kinderen, dus dat er af en toe over gepraat wordt, is helemaal niet erg. Ik ga liever bij haar langs, want haar huis is op 5 kinderen berekend, dan dat ze bij mij langskomt.Een oppas voor 5 kinderen is ook niet altijd even gemakkelijk te vinden. Ik heb haar een keer over de vloer gehad, maar ik was kapot en gaar, want na afloop moest er het nodige"hersteld"worden. Ik ben zelf niet supergezond, dus 5 jonge kinderen over de vloer is wat teveel van het goede.
Toen ik moeder werd, vond ik het heel fijn dat er ook mensen waren die niet alleen over mijn kind(eren) spraken, dat er ook andere gespreksonderwerpen waren. Maar in vriendschap is het toch een kwestie van geven en nemen, ik heb belangstelling voor wat een ander bezighoudt en ik vind het fijn als het wederzijds is. Iets anders, toen ik voor het eerst een baby kreeg, had ik zelf de neiging om me een tijdje terug te trekken, gewoon omdat het zo overweldigend was.En ik ook gewoon doodmoe was. Toen dat weer een beetje wegtrok, ben ik me weer actief bezig gaan houden met mijn vriendschappen.
Toen ik moeder werd, vond ik het heel fijn dat er ook mensen waren die niet alleen over mijn kind(eren) spraken, dat er ook andere gespreksonderwerpen waren. Maar in vriendschap is het toch een kwestie van geven en nemen, ik heb belangstelling voor wat een ander bezighoudt en ik vind het fijn als het wederzijds is. Iets anders, toen ik voor het eerst een baby kreeg, had ik zelf de neiging om me een tijdje terug te trekken, gewoon omdat het zo overweldigend was.En ik ook gewoon doodmoe was. Toen dat weer een beetje wegtrok, ben ik me weer actief bezig gaan houden met mijn vriendschappen.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 23 januari 2009 om 14:11
Met mensen die alléén nog maar over hun kinderen kunnen praten en vooral mensen die bij alles wat hun kinderen doen zeggen 'ach ja, wat wil je, het zijn kinderen...' ben ik geen vrienden (meer). Dan groei je uit elkaar, dat kan gebeuren. Ik heb dat met een vriendin met drie kinderen. Die had alleen nog maar de kinderen en als ze de kinderen niet had dan was ze moe. Dat bloedde dood. Ik wens haar het beste maar we hebben niks meer gemeen, heel jammer.
Wie weet, als alle kinderen groter zijn, dat we elkaar dan wel weer opzoeken. We hebben namelijk geen ruzie en ik vind het een schat van een meid maar er was duidelijk geen plaats meer voor mee dan alleen haar gezin en dan houdt het op.
Wie weet, als alle kinderen groter zijn, dat we elkaar dan wel weer opzoeken. We hebben namelijk geen ruzie en ik vind het een schat van een meid maar er was duidelijk geen plaats meer voor mee dan alleen haar gezin en dan houdt het op.
vrijdag 23 januari 2009 om 17:12
Dat is voor mij wel herkenbaar,Eleonora, dat heb ik dus met mijn vriendin die dus die 5 kinderen heeft. Ik heb het gevoel dat er voor haar eenvoudig geen ruimte is voor vriendschappen. Of het moeten moeders zijn met grote gezinnen, waarmee ze zich kan identificeren. Ik hou me ook maar vast aan het idee dat ooit die kinderen groter zijn en dat ze dan niet alleen maar meer moeder is maar ook vrouw en vriendin. We hebben ook geen ruzie, maar er is gewoon geen ruimte voor iets anders.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 23 januari 2009 om 17:27
En dat is lullig Prima, maar het kán gebeuren, toch?
Ik heb dat ook wel meegemaakt met vrouwen die een vriend kregen die ze helemaal opslokten, een hobby die uit de hand liep of zelfs een geloof (sekte) die tussen ons in kwam te staan. Vrienden kunnen uit elkaar groeien om allerlei redenen. In het geval van jouw en ook mijn vriendin waren het niet de kinderen op zich die problemen tussen ons veroorzaakten, het was het feit dat de vriendinnen geen ruimte meer maakten.
En dan snap ik het best dat als je vijf kinderen hebt er minder tijd overblijft dan wanneer je één kind hebt. Maar mijn nicht heeft drie kinderen en die spreekt regelmatig af met vriendinnen of met mij en dan zonder de kinderen er bij. Het kan dus wel, het is (vaak, niet altijd, vast niet) ook een kwestie van willen.
Ik heb dat ook wel meegemaakt met vrouwen die een vriend kregen die ze helemaal opslokten, een hobby die uit de hand liep of zelfs een geloof (sekte) die tussen ons in kwam te staan. Vrienden kunnen uit elkaar groeien om allerlei redenen. In het geval van jouw en ook mijn vriendin waren het niet de kinderen op zich die problemen tussen ons veroorzaakten, het was het feit dat de vriendinnen geen ruimte meer maakten.
En dan snap ik het best dat als je vijf kinderen hebt er minder tijd overblijft dan wanneer je één kind hebt. Maar mijn nicht heeft drie kinderen en die spreekt regelmatig af met vriendinnen of met mij en dan zonder de kinderen er bij. Het kan dus wel, het is (vaak, niet altijd, vast niet) ook een kwestie van willen.
vrijdag 23 januari 2009 om 18:20
Wat ook helpt is zeggen; 'zo tetter jij eerst een kwartier over jouw roze wolk dan tetter ik daarna een kwartier over de mijne'
Ben je allebei je verhaal kwijt
Levert soms hilarische gesprekken op, dat jij dan zegt 'Het is zo'n lekker ding' (en dan bedoel je de Jonge God op de sportschool) en je vriendin dan helemaal verliefd 'Inderdaad' verzucht en naar haar pasgeboren hummelt staart
Ben je allebei je verhaal kwijt
Levert soms hilarische gesprekken op, dat jij dan zegt 'Het is zo'n lekker ding' (en dan bedoel je de Jonge God op de sportschool) en je vriendin dan helemaal verliefd 'Inderdaad' verzucht en naar haar pasgeboren hummelt staart
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 23 januari 2009 om 19:04
Hm, ik zou nooit negatief doen tegen de persoon zelf, maar er in stilte het mijne van denken komt wel voor hier. En om eerlijk te zijn weet ik ook al wel bij wie ik er meer en minder blij mee zou zijn als ze aan kinderen zouden beginnen. Je kent elkaar langer dan vandaag, dus je kunt vaak wel redelijk voorspellen wie er transformeert in een vader/moeder (meestal zijn het toch de moeders) die alleen nog maar op het kind gefocused is. Dat zijn vaak degenen die ook sterker dan anderen gefocused zijn op hun partner/relatie (en die roepen net zo hard als anderen dat ze nooit 'zo' zullen worden!)
Kan het niet zijn dat ze het bij deze vriendin ook al aan voelen komen? En dat deze reacties een soort (onhandige en onprettige) zelfbescherming zijn tegen het verdriet van een verloren vriendschap?
Bij die vriendin die zelf geen kinderen kan krijgen zal het ongetwijfeld zelfbescherming zijn tegen haar eigen verdriet. Bij de ander is het misschien het bovenstaande?
Ik zou me er niet in mengen als ik jou was. Ik denk dat je de zaak daarmee alleen maar opblaast. Laat die vriendinnen en de jonge moeder het zelf maar uitzoeken en ga gewoon met alle partijen om zoals je altijd deed.
Kan het niet zijn dat ze het bij deze vriendin ook al aan voelen komen? En dat deze reacties een soort (onhandige en onprettige) zelfbescherming zijn tegen het verdriet van een verloren vriendschap?
Bij die vriendin die zelf geen kinderen kan krijgen zal het ongetwijfeld zelfbescherming zijn tegen haar eigen verdriet. Bij de ander is het misschien het bovenstaande?
Ik zou me er niet in mengen als ik jou was. Ik denk dat je de zaak daarmee alleen maar opblaast. Laat die vriendinnen en de jonge moeder het zelf maar uitzoeken en ga gewoon met alle partijen om zoals je altijd deed.
zaterdag 24 januari 2009 om 10:31
Jeetje, voor iemand zonder kinderen is Ninjoo er wel vroeg bij op de zaterdag zeg.......
Ik heb veel vrienden die geen kinderen hebben en ook niet willen. Die zijn allemaal lief voor mijn dochter. En ze zijn allemaal op kraamvisite gekomen toen ze geboren was en hebben allemaal gelogengezegd dat ze mooi was.
Gewoon, omdat ze van mij houden en omdat er iets heel belangrijks in mijn leven gebeurde. De belangrijkste persoon in mijn leven was namelijk geboren. En vanaf dat moment kwamen zij op een andere plek. In die zin dat ik ze minder zie. Maar we gaan nog zeker één keer per week de kroeg in. En dan ben ik vrij om over mijn kind te praten als er iets leuks is. Vaak gaat het de hele avond ook niet over mijn kind.
Maar dat is hetzelfde als werk vaak voor alleenstaande kinderloze vrienden is. Die praten daar vaak over omdat het een heel belangrijk deel van hun leven is.
En met je vrienden wil je delen wat belangrijk voor hen is.
Kan je dat niet...dan zou ik de vriendschap maar eens onder de loep nemen.
Ik heb veel vrienden die geen kinderen hebben en ook niet willen. Die zijn allemaal lief voor mijn dochter. En ze zijn allemaal op kraamvisite gekomen toen ze geboren was en hebben allemaal gelogengezegd dat ze mooi was.
Gewoon, omdat ze van mij houden en omdat er iets heel belangrijks in mijn leven gebeurde. De belangrijkste persoon in mijn leven was namelijk geboren. En vanaf dat moment kwamen zij op een andere plek. In die zin dat ik ze minder zie. Maar we gaan nog zeker één keer per week de kroeg in. En dan ben ik vrij om over mijn kind te praten als er iets leuks is. Vaak gaat het de hele avond ook niet over mijn kind.
Maar dat is hetzelfde als werk vaak voor alleenstaande kinderloze vrienden is. Die praten daar vaak over omdat het een heel belangrijk deel van hun leven is.
En met je vrienden wil je delen wat belangrijk voor hen is.
Kan je dat niet...dan zou ik de vriendschap maar eens onder de loep nemen.
zaterdag 24 januari 2009 om 11:29
zaterdag 24 januari 2009 om 14:15
quote:Yora schreef op 23 januari 2009 @ 10:25:
maar het hangt er bij mij wel echt van af hoe de ouders reageren op het glas omstoten of op de tafel tekenen van hun kind bij mij thuis... vinden ze het zelf heel vervelend en corrigeren ze het kind bij dingen die niet mogen dan vind ik het niet erg maar hebben de ouders zoiets van ach wat maakt het allemaal uit dán vind ik het wel irritant.
Helemaal mee eens
Ik vind kinderen geweldig (vanaf een jaar of twee dan, ik heb niet echt iets met baby's.. sorry) maar ook ik vind het niet zo leuk als mensen ongevraagd (kleine) kinderen meenemen. Omdat ik te vaak heb meegemaakt dat misdragingen maar weggelachen/weggewoven worden, zit zo'n kind m'n bank te mollen en dan is het: maar jouw bank wordt toch al gemolesteerd door jouw katten.
Euh jahaa, maar dat zijn míjn katten en die mogen dus van míj best af en toe krabben aan míjn bank... Ik mag ook mijn eigen servies kapotgooien tegen de muur als ik dat wil, maar dat geeft jou nog niet het recht om mijn servies onder handen te nemen als je daar behoefte aan hebt.
Als er ouders bij zijn, geldt voor mij sowieso slopen =dokken. En dan moet je niet gaan jammeren, had je maar een aansprakelijkheidsverzekering moeten afsluiten. Maar de emotionele waarde van m'n spullen is onvervangbaar. Ik vind het een verregaand gebrek aan respect als je als ouder zijnde min of meer toestaat dat de spullen van een ander gesloopt worden. Dus, neem bij mij alsjeblieft niet ongevraagd je kleine terroristjes mee (en je hond ook niet, dat vinden mijn katten niet leuk) Maarrr als diezelfde kinderen bij mij thuis komen zónder ouders, dan ind ik dat geweldig. Dan heb ik alle aandacht voor ze, ben ik suikertante, gaan we ergens naartoe (zodat ik ze lekker kan afmatten ) en is het keten hier.
Gek hè?
maar het hangt er bij mij wel echt van af hoe de ouders reageren op het glas omstoten of op de tafel tekenen van hun kind bij mij thuis... vinden ze het zelf heel vervelend en corrigeren ze het kind bij dingen die niet mogen dan vind ik het niet erg maar hebben de ouders zoiets van ach wat maakt het allemaal uit dán vind ik het wel irritant.
Helemaal mee eens
Ik vind kinderen geweldig (vanaf een jaar of twee dan, ik heb niet echt iets met baby's.. sorry) maar ook ik vind het niet zo leuk als mensen ongevraagd (kleine) kinderen meenemen. Omdat ik te vaak heb meegemaakt dat misdragingen maar weggelachen/weggewoven worden, zit zo'n kind m'n bank te mollen en dan is het: maar jouw bank wordt toch al gemolesteerd door jouw katten.
Euh jahaa, maar dat zijn míjn katten en die mogen dus van míj best af en toe krabben aan míjn bank... Ik mag ook mijn eigen servies kapotgooien tegen de muur als ik dat wil, maar dat geeft jou nog niet het recht om mijn servies onder handen te nemen als je daar behoefte aan hebt.
Als er ouders bij zijn, geldt voor mij sowieso slopen =dokken. En dan moet je niet gaan jammeren, had je maar een aansprakelijkheidsverzekering moeten afsluiten. Maar de emotionele waarde van m'n spullen is onvervangbaar. Ik vind het een verregaand gebrek aan respect als je als ouder zijnde min of meer toestaat dat de spullen van een ander gesloopt worden. Dus, neem bij mij alsjeblieft niet ongevraagd je kleine terroristjes mee (en je hond ook niet, dat vinden mijn katten niet leuk) Maarrr als diezelfde kinderen bij mij thuis komen zónder ouders, dan ind ik dat geweldig. Dan heb ik alle aandacht voor ze, ben ik suikertante, gaan we ergens naartoe (zodat ik ze lekker kan afmatten ) en is het keten hier.
Gek hè?
zaterdag 24 januari 2009 om 14:23
MM vaak zijn kids zonder ouders een stuk leuker. Hoe dat komt? Geen idee. Mss omdat ouders er óf te dicht bovenop zitten of juist te makkelijk zijn. Geen vrijheid is niet goed, maar geen regels ook niet.
Ik ben vrij relaxed, er mag heel veel. Behalve knerpen om niks, daar kan ik niet tegen. Je mag snoep pakken zoveel je wilt, maar op = op. Je mag midden in de nacht naar bed, maar niet vervelend doen omdat je zo moe bent. Je mag me om half 5 zondagochtend wakker maken en dan ga ik ook nog met je trampolinespringen op bed, maar er wordt geen ruzie gemaakt met je zusje. En die duidelijkheid werkt.
(en ik ben gevloerd want kolere wat een stress brengt dat mee, een kind van een ander. Ga tig keer kijken 's nachts, sta doodsangsten uit als ze kunstjes doen en maar niks laten merken. Vermoeiend hoor )
Ik ben vrij relaxed, er mag heel veel. Behalve knerpen om niks, daar kan ik niet tegen. Je mag snoep pakken zoveel je wilt, maar op = op. Je mag midden in de nacht naar bed, maar niet vervelend doen omdat je zo moe bent. Je mag me om half 5 zondagochtend wakker maken en dan ga ik ook nog met je trampolinespringen op bed, maar er wordt geen ruzie gemaakt met je zusje. En die duidelijkheid werkt.
(en ik ben gevloerd want kolere wat een stress brengt dat mee, een kind van een ander. Ga tig keer kijken 's nachts, sta doodsangsten uit als ze kunstjes doen en maar niks laten merken. Vermoeiend hoor )
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
