Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 18 september 2008 om 20:13
Tjonge, wat gaat het weer hard hier! Ik probeer alles te lezen, maar heb voor mijn gevoel zo weinig toe te voegen, jullie kunnen alles zo mooi verwoorden. Ik ben het dan ook helemaal eens met Setter: ook ik ben onder de indruk van al jullie wijsheid.
En Setter, niet verontschuldigen voor een post, juist hier heb je alle ruimte hiervoor. Dikke voor jou en voor iedereen hier.
En Setter, niet verontschuldigen voor een post, juist hier heb je alle ruimte hiervoor. Dikke voor jou en voor iedereen hier.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 18 september 2008 om 21:51
Dat is juist een van de dingen die ik zo prettig vind van het hier schrijven: iedereen kan de ruimte nemen die je nodig hebt, zonder dat je daarop wordt aangekeken. Heerlijk, dat je af en toe lekker een 'ego'stukje kan schrijven. Ik heb het idee dat we hier soms individueel niet zulke sterke schouders hebben, maar gezamenlijk de wereld zouden aankunnen. Ik ben zo blij dat ik hier lekker van me af kan schrijven en altijd een luisterend oor en advies kan vinden.
Meiden, bedankt!
Meiden, bedankt!
donderdag 18 september 2008 om 22:01
Setter, fijn dat je je fysiek in elk geval weer beter voelt. Manliefs blindedarm was geperforeerd, vandaar die 8 dagen ziekenhuis. 't Was nogal een rommeltje geworden . Maar het gaat weer de goede kant op.
Jammer dat het contact met je vader niet meer is. Ik kan me voorstellen dat je meer gehoopt/ verwacht had. Maar hij heeft kennelijk niet de kracht om echt zijn eigen keuzes hierin te maken, onafhankelijk van zijn vrouw.
Dank voor de felicitaties met onze dochter. Ze heeft een leuke dag gehad en wij ook. Heerlijk rustig en met alleen maar leuke mensen.
Mijn ouders zijn niet geweest, maar waren dat achteraf gezien wel van plan. Ik vond de volgende dag een mailtje met de vraag wat de beste tijd was om langs te komen?! Gelukkig had ik dat op de dag zelf niet gezien, dat had de feestvreugde wel verstoord denk ik. Ze kunnen ons nog steeds niet met rust laten.
Jammer dat het contact met je vader niet meer is. Ik kan me voorstellen dat je meer gehoopt/ verwacht had. Maar hij heeft kennelijk niet de kracht om echt zijn eigen keuzes hierin te maken, onafhankelijk van zijn vrouw.
Dank voor de felicitaties met onze dochter. Ze heeft een leuke dag gehad en wij ook. Heerlijk rustig en met alleen maar leuke mensen.
Mijn ouders zijn niet geweest, maar waren dat achteraf gezien wel van plan. Ik vond de volgende dag een mailtje met de vraag wat de beste tijd was om langs te komen?! Gelukkig had ik dat op de dag zelf niet gezien, dat had de feestvreugde wel verstoord denk ik. Ze kunnen ons nog steeds niet met rust laten.
donderdag 18 september 2008 om 22:10
Is het een idee om voortaan standaard deze zin:quote:Elmervrouw schreef op 18 september 2008 @ 11:53:
Ik ben de verstoorder van het happy family plaatje, de omgooier van het wankele kaartenhuis.
te vervangen door deze?
quote:Elmervrouw schreef op 18 september 2008 @ 20:39:
Ik ben wezenlijk anders. Ik denk dat ik daar nooit echt tussen heb gepast. En ik maar aanpassen en aanpassen....
Zie je hoe de tweede zin een constatering is, en geen veroordeling? Soms, verklaarbaar of onverklaarbaar, 'past' een kind niet naadloos in zijn omgeving. Gevoeliger dan de rest, slimmer dan de rest, ander uiterlijk... noem maar op. Als dat bij jou zo was, dan is dat pech, een valse start, waaruit helaas vreselijk veel verdriet, leed, ellende, mishandeling is voortgekomen. Maarrrr.... niet omdat jij de 'verstoorder' (= dader!!!) was. Jij was een kind, dat liefde, zorg, veiligheid en bescherming verdiende. En het niet kreeg. Dat is in- en inverdrietig. En hun aan te rekenen. Maar zij hebben het op jou afgewenteld, hun schuld, in de redenering dat je 'moeilijk' zou zijn.
Heeft het voor jou iets bevrijdends, dat jullie misschien gewoon niet 'klikten', bij elkaar pasten, in eerste instantie (ik heb het hier dus niet over de nare gevolgen hiervan doordat ze daar niet goed mee om konden gaan)? Omdat jij dan nog steeds helemaal normaal, goed, geweldig kan zijn, maar als de chemie ontbreekt wordt dat niet ontdekt, net als bij het zoeken naar een relatie, zoiets. Alleen ben je dan als kind overgeleverd aan die mensen en kun je niet weg.
voor alle sterke vrouwen die op kruispunten staan in hun leven! Ik vind jullie stuk voor stuk allemaal geweldig.
Hanke, ik vier ook graag je verjaardag mee! Wanneer? (IJs, weder, werktijden en kinderopvang dienende). Alvast een verjaardagsbloemetje (en ja, die van jou ruiken ook heerlijk!)
Ik ben de verstoorder van het happy family plaatje, de omgooier van het wankele kaartenhuis.
te vervangen door deze?
quote:Elmervrouw schreef op 18 september 2008 @ 20:39:
Ik ben wezenlijk anders. Ik denk dat ik daar nooit echt tussen heb gepast. En ik maar aanpassen en aanpassen....
Zie je hoe de tweede zin een constatering is, en geen veroordeling? Soms, verklaarbaar of onverklaarbaar, 'past' een kind niet naadloos in zijn omgeving. Gevoeliger dan de rest, slimmer dan de rest, ander uiterlijk... noem maar op. Als dat bij jou zo was, dan is dat pech, een valse start, waaruit helaas vreselijk veel verdriet, leed, ellende, mishandeling is voortgekomen. Maarrrr.... niet omdat jij de 'verstoorder' (= dader!!!) was. Jij was een kind, dat liefde, zorg, veiligheid en bescherming verdiende. En het niet kreeg. Dat is in- en inverdrietig. En hun aan te rekenen. Maar zij hebben het op jou afgewenteld, hun schuld, in de redenering dat je 'moeilijk' zou zijn.
Heeft het voor jou iets bevrijdends, dat jullie misschien gewoon niet 'klikten', bij elkaar pasten, in eerste instantie (ik heb het hier dus niet over de nare gevolgen hiervan doordat ze daar niet goed mee om konden gaan)? Omdat jij dan nog steeds helemaal normaal, goed, geweldig kan zijn, maar als de chemie ontbreekt wordt dat niet ontdekt, net als bij het zoeken naar een relatie, zoiets. Alleen ben je dan als kind overgeleverd aan die mensen en kun je niet weg.
voor alle sterke vrouwen die op kruispunten staan in hun leven! Ik vind jullie stuk voor stuk allemaal geweldig.
Hanke, ik vier ook graag je verjaardag mee! Wanneer? (IJs, weder, werktijden en kinderopvang dienende). Alvast een verjaardagsbloemetje (en ja, die van jou ruiken ook heerlijk!)
donderdag 18 september 2008 om 22:18
Dat heb je mooi verwoord MissMara. Zo zie je maar dat iets op verschillende manieren gebracht kan worden en dat kan juist hét verschil maken.
Hanke, ook ik wil je vast een hele fijne verjaardag wensen. R'dam is voor mij ook te ver weg, in ieder geval door de week, maar ik zal hier een kaarsje voor je uitblazen en er een op je drinken .
Hanke, ook ik wil je vast een hele fijne verjaardag wensen. R'dam is voor mij ook te ver weg, in ieder geval door de week, maar ik zal hier een kaarsje voor je uitblazen en er een op je drinken .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 19 september 2008 om 12:48
Wat een hoop ontzettend lieve reacties! En er ontstaat meteen zo'n groepssfeertje...en laat ik dit ik weekend ook nog in (de buurt van) Rotterdam zijn! Zondag zou ik af kunnen spreken, ik ben niet jarig die dag, da's woensdag pas. En maak je geen zorgen, ik ben niet alleen dan: ik ga naar een lieve vriendin toe.
Ik vind het echt heel gaaf wat hier gebeurt.
Ik vind het echt heel gaaf wat hier gebeurt.
vrijdag 19 september 2008 om 13:30
He hanke, voor mij is Rotterdam goed te doen, dus als jij (en anderen) het leuk vinden dan kom ik gerust die kant op.
Zondag komt ook uit, ben kindloos dan. Dus ik hoor het wel!
Setter, voel je je alweer wat beter? Er zijn van die dagen dat alles zwart lijkt, dan lijkt er niks te zijn wat is gelukt in je leven. Ik zit ook vast mbt werk, en het besef dat dit niet goed voor me is, is alweer een stapje in de goede richting. Werk is zo'n belangrijk onderdeel in je leven, en als het je gemoedstoestand of gezondheid negatief beinvloed, dan moet je stappen ondernemen. Maar ja..het biedt ook zekerheid. En om dat los te laten en in te ruilen voor iets compleet anders, dat is eng.
Ben altijd jaloers op mensen die zomaar rigoreuze stappen zetten.
Elmervrouw, jezelf aanpassen (of vinden van jezelf dat dat moet), betekent ook jezelf aan de kant zetten. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik sluit me aan bij de woorden van missmara, want wie bepaalt dat hoe jij bent, niet goed (genoeg) is? En dat wat zij doen wel goed is? Je hebt maar 1 leven, en dat betekent dat als je het leven leidt zoals een ander dat voorschrijft, je nooit happy bent. Het is te kostbaar en te kort en dus moet je er alles uit halen wat jou een gelukkiger mens maakt. Jij hebt geen goedkeuring van anderen nodig, je bent volwassen. Jij bepaalt wat goed voor jou is..
bijna weekend, geniet ervan! Enne, misschien tot zondag??
Zondag komt ook uit, ben kindloos dan. Dus ik hoor het wel!
Setter, voel je je alweer wat beter? Er zijn van die dagen dat alles zwart lijkt, dan lijkt er niks te zijn wat is gelukt in je leven. Ik zit ook vast mbt werk, en het besef dat dit niet goed voor me is, is alweer een stapje in de goede richting. Werk is zo'n belangrijk onderdeel in je leven, en als het je gemoedstoestand of gezondheid negatief beinvloed, dan moet je stappen ondernemen. Maar ja..het biedt ook zekerheid. En om dat los te laten en in te ruilen voor iets compleet anders, dat is eng.
Ben altijd jaloers op mensen die zomaar rigoreuze stappen zetten.
Elmervrouw, jezelf aanpassen (of vinden van jezelf dat dat moet), betekent ook jezelf aan de kant zetten. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik sluit me aan bij de woorden van missmara, want wie bepaalt dat hoe jij bent, niet goed (genoeg) is? En dat wat zij doen wel goed is? Je hebt maar 1 leven, en dat betekent dat als je het leven leidt zoals een ander dat voorschrijft, je nooit happy bent. Het is te kostbaar en te kort en dus moet je er alles uit halen wat jou een gelukkiger mens maakt. Jij hebt geen goedkeuring van anderen nodig, je bent volwassen. Jij bepaalt wat goed voor jou is..
bijna weekend, geniet ervan! Enne, misschien tot zondag??
vrijdag 19 september 2008 om 14:25
Ja meis, het ís ook verdrietig.
Het is heel naar om gewoon door jou te zijn afgewezen te worden. En misschien klopt het wel wat hierboven geschreven is en was er geen match, lagen jullie elkaar niet.
Al ben ik meer van het idee van 'zuiver op de graat zijn en daardoor als rioolputje gebruikt zijn/worden'. Of dat gebeurt omdat er geen match is....
Het is heel naar om gewoon door jou te zijn afgewezen te worden. En misschien klopt het wel wat hierboven geschreven is en was er geen match, lagen jullie elkaar niet.
Al ben ik meer van het idee van 'zuiver op de graat zijn en daardoor als rioolputje gebruikt zijn/worden'. Of dat gebeurt omdat er geen match is....
vrijdag 19 september 2008 om 19:02
Hey lieve iedereen ,
Net terug van mijn introductie en moet nu wat eten in elkaar gaan gooien dus ik reageer wat later maar ik heb je mail Hanke en we gaan kijken of we wat kunnen organiseren met iedereen die kan/wil. Leuk!
Ik zou zondagmiddag kunnen, ik moet alleen 's avonds thuis zijn. Zijn er meer die er zondagmiddag kunnen? Misschien kunnen we gezellig gaan high tea-en of zo? Of heb jij iets wat je graag zou willen doen Hanke? Ik stel maar wat voor, kijk straks naar de reacties!
Ok aan de kook .
Net terug van mijn introductie en moet nu wat eten in elkaar gaan gooien dus ik reageer wat later maar ik heb je mail Hanke en we gaan kijken of we wat kunnen organiseren met iedereen die kan/wil. Leuk!
Ik zou zondagmiddag kunnen, ik moet alleen 's avonds thuis zijn. Zijn er meer die er zondagmiddag kunnen? Misschien kunnen we gezellig gaan high tea-en of zo? Of heb jij iets wat je graag zou willen doen Hanke? Ik stel maar wat voor, kijk straks naar de reacties!
Ok aan de kook .
vrijdag 19 september 2008 om 20:52
Lieve Elmervrouw, zo herkenbaar wat je schrijft. Anderen niet tot last willen zijn, 'ze heeft al genoeg aan haar hoofd'. Ik heb dit ook lang gedaan, ik had het zelfs niet eens door.
Tot ik vorig jaar instortte en mijn vrienden die zwakke kant zagen. En ze vonden dat fijn, hoe raar het ook klinkt. Ik merk zelfs dat het sommige vriendschappen heeft versterkt. En ik vind het zo relaxt dat ik me niet altijd meer groot hoef te houden.
Vorige week zaterdagmiddag nog een goed voorbeeld: met twee vriendinnen even lekker zitten grienen (in een donker hoekje in de kroeg ). Alledrie hadden we onze eigen sores, maar toch was het fijn om dit met elkaar te delen. En uiteindelijk door de tranen heen heerlijk zitten lachen en een hele fijne middag gehad. We gingen alledrie met een goed gevoel naar huis.
Echt, hoe moeilijk het ook is, probeer het gewoon eens. En pak anders een klein deel, je hoeft niet meteen alles op tafel te gooien, maar maak een begin. Je zult versteld staan wat het op kan leveren meid.
Heel veel sterkte, dikke
Tot ik vorig jaar instortte en mijn vrienden die zwakke kant zagen. En ze vonden dat fijn, hoe raar het ook klinkt. Ik merk zelfs dat het sommige vriendschappen heeft versterkt. En ik vind het zo relaxt dat ik me niet altijd meer groot hoef te houden.
Vorige week zaterdagmiddag nog een goed voorbeeld: met twee vriendinnen even lekker zitten grienen (in een donker hoekje in de kroeg ). Alledrie hadden we onze eigen sores, maar toch was het fijn om dit met elkaar te delen. En uiteindelijk door de tranen heen heerlijk zitten lachen en een hele fijne middag gehad. We gingen alledrie met een goed gevoel naar huis.
Echt, hoe moeilijk het ook is, probeer het gewoon eens. En pak anders een klein deel, je hoeft niet meteen alles op tafel te gooien, maar maak een begin. Je zult versteld staan wat het op kan leveren meid.
Heel veel sterkte, dikke
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 19 september 2008 om 21:26
Ach lieve EV. Echte vrienden willen je juist graag zien. Zeker als je verdrietig bent. Willen het graag horen. Zodat ze je kunnen steunen, een knuffel kunnen geven. Zowel liefde, vreugde als verdriet wil gedeeld worden, dat geldt net zo goed voor jou. Dat mag je vragen. Mensen die van je houden willen je het juist graag geven.
Ik heb hier ook altijd moeite mee gehad. Maar ik ben het steeds meer gaan durven doen. En nu wanneer ik verdrietig ben, ben ik daardoor niet eenzaam, hooguit als ik daarvoor kies. Soms doe ik het liever alleen. En soms liever samen. En dat maakt het dan zoveel lichter. Mensen die echt van je houden zien graag al je kleuren, ook de grijze op zware dagen. Dan gooien zij er weer een kleurtje in met hun liefde en betrokkenheid. En dat is fijn voor beiden.
En Setter, ik snap dat zo goed. Dat je teveel verwachtte, sufferd die je er bent. Je wist het toch? Dom dom dom. Ik ken die gedachten (ga je jezelf ook nog 's zitten afbranden, alsof het niet al pijn genoeg doet).
Echt niet dom. Zo begrijpelijk. En het is zijn tekort en ook al weet je dat, die hoop kruipt er soms toch weer in. Dat is menselijk. Ik wou voor je dat hij meer contact zocht. Die ontworteling, het is zoiets naars. Of misschien beter gezegd, dat je nooit hebt kunnen wortelen. En dat bijna ieder mens daar behoefte aan heeft denk ik. Een bron, een geschiedenis, een verbondenheid te ervaren. En niet alleen met je partner maar juist ook vanuit het onvoorwaardelijke van familie. Dat je ergens vandaan komt, heel vanzelfsprekend, altijd een "back up" thuis hebt, ergens in de achtergrond van je gedachten en gevoelens.
Wat is het toch rot. En wat gun ik jullie zo veel meer. Wat gun ik iedereen meer die met een verborgen, eenzaam kind in zichzelf rondzeult, afgesneden van een thuis. Het is denk ik een van de eenzaamste gevoelens die er zijn. Ontheemd. Verloren en nooit teruggeclaimd. Ben je zo weinig waard? Is je bestaan zo onnoemenswaardig? Had je er net zo goed niet kunnen zijn?
Schrale troost maar ik ben heel erg blij dat jullie er zijn .
Ik heb hier ook altijd moeite mee gehad. Maar ik ben het steeds meer gaan durven doen. En nu wanneer ik verdrietig ben, ben ik daardoor niet eenzaam, hooguit als ik daarvoor kies. Soms doe ik het liever alleen. En soms liever samen. En dat maakt het dan zoveel lichter. Mensen die echt van je houden zien graag al je kleuren, ook de grijze op zware dagen. Dan gooien zij er weer een kleurtje in met hun liefde en betrokkenheid. En dat is fijn voor beiden.
En Setter, ik snap dat zo goed. Dat je teveel verwachtte, sufferd die je er bent. Je wist het toch? Dom dom dom. Ik ken die gedachten (ga je jezelf ook nog 's zitten afbranden, alsof het niet al pijn genoeg doet).
Echt niet dom. Zo begrijpelijk. En het is zijn tekort en ook al weet je dat, die hoop kruipt er soms toch weer in. Dat is menselijk. Ik wou voor je dat hij meer contact zocht. Die ontworteling, het is zoiets naars. Of misschien beter gezegd, dat je nooit hebt kunnen wortelen. En dat bijna ieder mens daar behoefte aan heeft denk ik. Een bron, een geschiedenis, een verbondenheid te ervaren. En niet alleen met je partner maar juist ook vanuit het onvoorwaardelijke van familie. Dat je ergens vandaan komt, heel vanzelfsprekend, altijd een "back up" thuis hebt, ergens in de achtergrond van je gedachten en gevoelens.
Wat is het toch rot. En wat gun ik jullie zo veel meer. Wat gun ik iedereen meer die met een verborgen, eenzaam kind in zichzelf rondzeult, afgesneden van een thuis. Het is denk ik een van de eenzaamste gevoelens die er zijn. Ontheemd. Verloren en nooit teruggeclaimd. Ben je zo weinig waard? Is je bestaan zo onnoemenswaardig? Had je er net zo goed niet kunnen zijn?
Schrale troost maar ik ben heel erg blij dat jullie er zijn .
vrijdag 19 september 2008 om 22:12
Een lekker stukje taart in een horecagelegenheid in de middag op zondag lijkt me een prima idee. Ik weet alleen niet of het zo slim is om tijd en plaats op het forum te zetten. Beter kunnen we via de mail van mijn nick en die van feliciaatje afspreken. Vind je dat een goed idee Julus, Miss Mara en anderen?
Heel veel liefs Hanke
En egopost vind ik geen goede term EV, eerder vertrouwen geven en vertellen. Ik vind het boeiend, anders reageerde ik niet op je...
Heel veel liefs Hanke
En egopost vind ik geen goede term EV, eerder vertrouwen geven en vertellen. Ik vind het boeiend, anders reageerde ik niet op je...
zaterdag 20 september 2008 om 09:43
Wat lief EV . Het was heel leuk en ik heb er zin in (en tegelijkertijd vind ik het ontzettend spannend, kan ik het wel? Durf ik het allemaal wel? enz, voelde gisteren de paniek van de faalangst en het gebrek aan zelfvertrouwen zo omhoog schieten dus dat wordt prioriteit nr 1 om aan te werken haha, dat pest me nou al veel te lang).
Het was fijn om de mensen terug te zien van het introductieweekend. We hadden een heel hechte groep dus we waren blij om elkaar te zien. Heel leuk, ik verheug me erop met hen te leren en de rest beter te leren kennen (ze doen meerdere van dat soort weekenden dus ik heb nu ook een aantal anderen ontmoet maar dat is natuurlijk nog niet zo diep gegaan als in zo'n weekend).
Het was fijn om de mensen terug te zien van het introductieweekend. We hadden een heel hechte groep dus we waren blij om elkaar te zien. Heel leuk, ik verheug me erop met hen te leren en de rest beter te leren kennen (ze doen meerdere van dat soort weekenden dus ik heb nu ook een aantal anderen ontmoet maar dat is natuurlijk nog niet zo diep gegaan als in zo'n weekend).
