Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 12 september 2008 om 10:19
Het is zo godvergeten oneerlijk EV. Grrrr. Ik wou dat ik je een echte knuf kon geven. Ik begrijp zo'n man echt niet. Hoe kun je dat nou doen, hoe kun je nou zo'n eikel zijn dat je niet beseft hoe erg het is voor een moeder, om niets te weten? Kan er met mijn hoofd niet bij. Ik denk aan je.
En ik hoop dat je je vandaag wat beter voelt Hanke. Zo niet, omarm het, kruip met een leuke dvd op je bank en vegeteer. Heeeeerlijk bij tijd en wijle. En je bent ziek dus nu mag het, complete vegetatie. Ik begrijp dat je het niet leuk vindt van/voor je werk maar wees nu ff heel loyaal naar jezelf toe. Ziek zijn doe je weinig aan behalve goed uitzieken. Daar heeft iedereen meer aan, zowel op je werk als jij .
Als ik kon zou ik lekker een koppie thee voor je zetten en een leuke vrouwensopserie aanzetten .
vrijdag 12 september 2008 om 20:07
EV: gefeliciteerd, ondanks dat het bitter is dat hij niet bij je kan zijn. Ik heb je topic destijds een beetje gevolgd, dus ik weet een klein beetje van de hoed en de rand. Wat moet dit dubbel voor je zijn..... van mij.
Witchke: jij ook gefeliciteerd met dit fijne nieuws! Pfoei, wat moet jij je opgelucht voelen meid! Heerlijk heerlijk heerlijk nieuws.... (f)
Hanke: beterschap meissie, ik weet precies hoe je je voelt. Wees maar lief voor jezelf, dan ben je er het snelst weer bovenop. Sterkte meis.....
Witchke: jij ook gefeliciteerd met dit fijne nieuws! Pfoei, wat moet jij je opgelucht voelen meid! Heerlijk heerlijk heerlijk nieuws.... (f)
Hanke: beterschap meissie, ik weet precies hoe je je voelt. Wees maar lief voor jezelf, dan ben je er het snelst weer bovenop. Sterkte meis.....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 14 september 2008 om 01:26
Ja Elmervrouw, zo is het. En die kaarsjes heb ik echt meegeblazen vrijdagavond...
Voel me weer goed. Ben nog wel snel moe en krijg dan hoofdpijn; ben eind van de middag nog even plat gegaan. Maar ben weer 'me eige', dat sikkeneurige is er weer af. 't Is een griepje van niks maar dat nét wel of nét niet iets kunnen doen was zo frustrerend.
Voel me weer goed. Ben nog wel snel moe en krijg dan hoofdpijn; ben eind van de middag nog even plat gegaan. Maar ben weer 'me eige', dat sikkeneurige is er weer af. 't Is een griepje van niks maar dat nét wel of nét niet iets kunnen doen was zo frustrerend.
zondag 14 september 2008 om 14:15
Een zonnige dag voor iedereen!
Elmervrouw, hoe is het gegaan vrijdag? Vond je het fijn dat er met je meegeleefd werd...En heb je al gevonden wat je kwijt was? En kun je anders een nieuwe krijgen?
Setter, heb je nog jeuk aan je wond, of is de boel al lekker aan het genezen? Kun je er al weer een beetje op uit of ben je nog veel thuis?
Witchke, inderdaad goed nieuws. Helaas ben je niet verlost van het hele bezoekgedoe, ik wens je veel sterkte daarmee. Ik kan me voorstellen dat het wel sterk en lekker voelt dat je tegen hen in bent gegaan en dat je gewonnen hebt. Ik vind het wel ametant hoor, die regelgeving in Vlaanderen.
Feliciaatje, hoe is het om weer terug van vakantie samen te wonen en de routinedingen te doen? Is zijn houding nog steeds als in Fr, en komt er langzaam weer respect en plezier terug? Ik hoop het zo voor je...Ik vind het mooi om te lezen dat je jezelf als ankerpunt blijft zien, dat je in alle gedoe gelukkig blijft en er wat van maakt. Helpt het dat je een creatief beroep hebt, dat je meer gespitst bent op ervaringen dan op regels en gedoe? En pikt jullie kleine meid wat op van alle tumult...
En hoe vergaat het Artemis? Krijg jij nog af en toe een bloemetje toegestrooid? Alvast eentje van mij vandaag (f)
Al met al een typisch Hanke stukje met heel veel vragen. (ik ben niet nieuwsgierig hoor, ik wil gewoon alles weten).
Elmervrouw, hoe is het gegaan vrijdag? Vond je het fijn dat er met je meegeleefd werd...En heb je al gevonden wat je kwijt was? En kun je anders een nieuwe krijgen?
Setter, heb je nog jeuk aan je wond, of is de boel al lekker aan het genezen? Kun je er al weer een beetje op uit of ben je nog veel thuis?
Witchke, inderdaad goed nieuws. Helaas ben je niet verlost van het hele bezoekgedoe, ik wens je veel sterkte daarmee. Ik kan me voorstellen dat het wel sterk en lekker voelt dat je tegen hen in bent gegaan en dat je gewonnen hebt. Ik vind het wel ametant hoor, die regelgeving in Vlaanderen.
Feliciaatje, hoe is het om weer terug van vakantie samen te wonen en de routinedingen te doen? Is zijn houding nog steeds als in Fr, en komt er langzaam weer respect en plezier terug? Ik hoop het zo voor je...Ik vind het mooi om te lezen dat je jezelf als ankerpunt blijft zien, dat je in alle gedoe gelukkig blijft en er wat van maakt. Helpt het dat je een creatief beroep hebt, dat je meer gespitst bent op ervaringen dan op regels en gedoe? En pikt jullie kleine meid wat op van alle tumult...
En hoe vergaat het Artemis? Krijg jij nog af en toe een bloemetje toegestrooid? Alvast eentje van mij vandaag (f)
Al met al een typisch Hanke stukje met heel veel vragen. (ik ben niet nieuwsgierig hoor, ik wil gewoon alles weten).
zondag 14 september 2008 om 14:27
quote:Elmervrouw schreef op 13 september 2008 @ 18:41:
Iets vertellen betekent een ander de kans geven om mee te leven.
Mooie conclusie. En zo waar. Ik heb het idee dat je daaraan ook mensen kunt herkennen die echt betrokken zijn bij jou en bij wie jij je echt betrokken voelt. Dan voelt het niet als een belasting maar juist als een groei van intimiteit en prettige, vriendschappelijke wisselwerking. Geldt natuurlijk niet alleen voor de moeilijke maar ook de leuke en mooie dingen.
Actieve liefde .
Iets vertellen betekent een ander de kans geven om mee te leven.
Mooie conclusie. En zo waar. Ik heb het idee dat je daaraan ook mensen kunt herkennen die echt betrokken zijn bij jou en bij wie jij je echt betrokken voelt. Dan voelt het niet als een belasting maar juist als een groei van intimiteit en prettige, vriendschappelijke wisselwerking. Geldt natuurlijk niet alleen voor de moeilijke maar ook de leuke en mooie dingen.
Actieve liefde .
zondag 14 september 2008 om 15:14
quote:hanke321 schreef op 14 september 2008 @ 14:15:
Feliciaatje, hoe is het om weer terug van vakantie samen te wonen en de routinedingen te doen? Is zijn houding nog steeds als in Fr, en komt er langzaam weer respect en plezier terug? Ik hoop het zo voor je...Ik vind het mooi om te lezen dat je jezelf als ankerpunt blijft zien, dat je in alle gedoe gelukkig blijft en er wat van maakt. Helpt het dat je een creatief beroep hebt, dat je meer gespitst bent op ervaringen dan op regels en gedoe? En pikt jullie kleine meid wat op van alle tumult...
Fijn nog zo'n nieuwsgierig aagje .
Het gaat goed. Gisteren was eigenlijk de eerste echte keer dat mijn man zich weer heel lusteloos en passief voelde (er waren wel wat kleine dingetjes maar niet echt zo'n zware, neerhangende bui). Ik ging gelijk op slot en deed mijn ding maar leuk vond ik het niet. Aan de andere kant het besef dat ik er natuurlijk niet vanuit mag gaan dat iemand die knop in 1 keer omgooit dus ik was niet boos of zo, alleen nogal gespannen.
Na een paar uur ging hij boodschappen doen en kwam terug met de mededeling dat de bui weer voorbij was. En een vriend kwam eten dus het was gezellig. Daarna even in dubio of ik het nog zou aankaarten om te kijken hoe hij erin stond. Die gesprekken waren normaal heel zwaar beladen en dan eindigden we ermee dat hij niet wist hoe te reageren of wat ermee te doen, zich heel erg rot voelde en ik me dus schuldig dat ik eerlijk probeerde te zeggen wat me bezighield.
Zo niet gisteravond. Goed, lang gesprek gehad dat positief en open was en vooral ook constructief. Daaraan merk ik dan weer dat hij echt een switch heeft gemaakt. En daardoor groeit mijn vertrouwen en ook mijn gevoel van comfort. Ik mag me ook weleens niet 100% voelen zonder dat me dat gelijk kwalijk genomen wordt omdat hij dan faalt en zich kut voelt enz enz.
Was fijn!
Even later, we praten nu over 2 uur 's nachts (arme jongen ) kwam er nog wat op de proppen en ook dat goed en heel prettig uitgepraat.
Ik blijf me verbazen. Het wonder waar ik het in het begin over had waar ik niet veel geloof in had, is gebeurd geloof ik haha.
Vooral heel fijn om te merken dat nu hij anders reageert op me, ik me eindelijk geen heks meer voel dat ik iets aankaart. Want de manier waarop, daar heb ik ook aan moeten werken maar ik kon me op een gegeven moment geen mildere en tegemoetkomendere manier meer indenken (niet dat die niet bestaan, vast wel). Nu merk ik juist dat hij zich helemaal niet aangevallen voelt maar ziet dat het opbouwend kan werken en dat pikt hij er dan ook uit. Zo fijn.
Dus... goede ontwikkelingen. Ik geloof er ergens nog steeds geen bal van, ik heb zo vaak het gevoel gehad dat ik onmogelijk was om mee samen te leven en dat hij daarom zo ongelukkig was. En hij heeft regelmatig aangegeven dat hij het idee had dat het niet zo zat. Maar ergens vraag ik me daardoor af of ik dit wel verdien. Terwijl ik tegelijkertijd echt vind dat ik een leuke relatie verdien! Beetje dubbel.
Met dochter gaat alles uitstekend. Ik merk aan haar dat ze zich onderhuids ook prettiger voelt. Stukje van haarzelf en een stuk van ons denk ik.
Afgezien van alle huiselijke sores, komende vrijdag mijn introductiedag voor mijn studie die in oktober begint. Ik heb er zin in!
En ik loop na te denken over hoe ik verder wil met mijn moeder. Zoals het de afgelopen tijd is gegaan, daar ben ik niet blij mee. Met mijzelf bedoel ik. Ik begrijp het van mijzelf maar het is echt tijd om een keus te maken of ik het contact verbreek of dat ik ophou met miepen. Ik weet precies wat ik aan haar heb, ik weet wat een slang ze kan zijn. Maar toch.
Dub dub dub dus . Ik merk dat ik weer een stuk gegroeid ben in grenzen aangeven en op tijd voor mezelf kiezen. Dat is zo'n fijn gevoel. Daarom heb ik denk ik ook het idee dat ik een vorm moet kunnen vinden met mijn moeder waar we allebei ok mee zijn. Ik weet dat ze graag wat meer aandacht wil. En eigenlijk geef ik haar daarin ook wel gelijk, mijn signalen zijn de afgelopen tijd nou niet bijzonder duidelijk geweest. En ik kan wel ergens gaan zitten vasthouden aan dat gevoel van: ze verdient het niet, rotwijf! (wat ook heel goed is geweest trouwens, was hard nodig, maar een fase is niet voor niets .... een fase *grijnst*).
Het is een groot kruispunt de laatste tijd. Ik sla nieuwe wegen in, maak andere keuzes. Er is iets teruggeclaimd wat heel lang verloren is geweest en ik kan er niet zo goed mijn vinger op leggen maar het is echt iets heel fundamenteels. Voel me energiek en niet te stoppen. Levend. Heel, heel erg levend. Wow!
En poeh, vind ik een moeilijke vraag wb creatief beroep. Ik weet het niet. Het lastige daarvan is ook in hoeverre veroorzaakt creativiteit dingen en in hoeverre veroorzaakt iets creativiteit? Ik bedoel, in hoeverre vormt het actief beoefenen van iets creatiefs (whatever that may be, volgens mij is dat zo ruim, kan zelfs een goed gesprek zijn naar mijn idee) je blik en reacties en in hoeverre ben je uberhaupt al zo gevormd en is de creativiteit een uitvloeisel daarvan?
Compleet vaag antwoord, ik begrijp wat je bedoelt en ik kan niet goed omschrijven wat ik wil zeggen haha.
Maar goed, genoeg van al mijn loslopende hersenspinsels (hup terug in je mand!).
Hoe gaat het Hanke? Voel je je alweer bijna helemaal beter en jezelf?
En hoe staat het met iedereen uberhaupt? Spannende nieuwe patronen ontdekt de laatste tijd? Heeft er iemand net zo afgrijselijk lopen navelstaren als ik die dat meer bescheiden in stilte heeft gedaan en het wil delen? Is iedereen relatief gelukkig en zo niet, wil je het op tafel gooien? Als het zo niet is en je wil/kan het niet delen krijg je een dikke van me.
Zo, ik sluip weer weg na dit ellenlange epos. Er missen wat cyclopen en sirenen, ik zal kijken of ik die er de volgende keer in kan verwerken .
Hele dikke voor iedereen.
Feliciaatje, hoe is het om weer terug van vakantie samen te wonen en de routinedingen te doen? Is zijn houding nog steeds als in Fr, en komt er langzaam weer respect en plezier terug? Ik hoop het zo voor je...Ik vind het mooi om te lezen dat je jezelf als ankerpunt blijft zien, dat je in alle gedoe gelukkig blijft en er wat van maakt. Helpt het dat je een creatief beroep hebt, dat je meer gespitst bent op ervaringen dan op regels en gedoe? En pikt jullie kleine meid wat op van alle tumult...
Fijn nog zo'n nieuwsgierig aagje .
Het gaat goed. Gisteren was eigenlijk de eerste echte keer dat mijn man zich weer heel lusteloos en passief voelde (er waren wel wat kleine dingetjes maar niet echt zo'n zware, neerhangende bui). Ik ging gelijk op slot en deed mijn ding maar leuk vond ik het niet. Aan de andere kant het besef dat ik er natuurlijk niet vanuit mag gaan dat iemand die knop in 1 keer omgooit dus ik was niet boos of zo, alleen nogal gespannen.
Na een paar uur ging hij boodschappen doen en kwam terug met de mededeling dat de bui weer voorbij was. En een vriend kwam eten dus het was gezellig. Daarna even in dubio of ik het nog zou aankaarten om te kijken hoe hij erin stond. Die gesprekken waren normaal heel zwaar beladen en dan eindigden we ermee dat hij niet wist hoe te reageren of wat ermee te doen, zich heel erg rot voelde en ik me dus schuldig dat ik eerlijk probeerde te zeggen wat me bezighield.
Zo niet gisteravond. Goed, lang gesprek gehad dat positief en open was en vooral ook constructief. Daaraan merk ik dan weer dat hij echt een switch heeft gemaakt. En daardoor groeit mijn vertrouwen en ook mijn gevoel van comfort. Ik mag me ook weleens niet 100% voelen zonder dat me dat gelijk kwalijk genomen wordt omdat hij dan faalt en zich kut voelt enz enz.
Was fijn!
Even later, we praten nu over 2 uur 's nachts (arme jongen ) kwam er nog wat op de proppen en ook dat goed en heel prettig uitgepraat.
Ik blijf me verbazen. Het wonder waar ik het in het begin over had waar ik niet veel geloof in had, is gebeurd geloof ik haha.
Vooral heel fijn om te merken dat nu hij anders reageert op me, ik me eindelijk geen heks meer voel dat ik iets aankaart. Want de manier waarop, daar heb ik ook aan moeten werken maar ik kon me op een gegeven moment geen mildere en tegemoetkomendere manier meer indenken (niet dat die niet bestaan, vast wel). Nu merk ik juist dat hij zich helemaal niet aangevallen voelt maar ziet dat het opbouwend kan werken en dat pikt hij er dan ook uit. Zo fijn.
Dus... goede ontwikkelingen. Ik geloof er ergens nog steeds geen bal van, ik heb zo vaak het gevoel gehad dat ik onmogelijk was om mee samen te leven en dat hij daarom zo ongelukkig was. En hij heeft regelmatig aangegeven dat hij het idee had dat het niet zo zat. Maar ergens vraag ik me daardoor af of ik dit wel verdien. Terwijl ik tegelijkertijd echt vind dat ik een leuke relatie verdien! Beetje dubbel.
Met dochter gaat alles uitstekend. Ik merk aan haar dat ze zich onderhuids ook prettiger voelt. Stukje van haarzelf en een stuk van ons denk ik.
Afgezien van alle huiselijke sores, komende vrijdag mijn introductiedag voor mijn studie die in oktober begint. Ik heb er zin in!
En ik loop na te denken over hoe ik verder wil met mijn moeder. Zoals het de afgelopen tijd is gegaan, daar ben ik niet blij mee. Met mijzelf bedoel ik. Ik begrijp het van mijzelf maar het is echt tijd om een keus te maken of ik het contact verbreek of dat ik ophou met miepen. Ik weet precies wat ik aan haar heb, ik weet wat een slang ze kan zijn. Maar toch.
Dub dub dub dus . Ik merk dat ik weer een stuk gegroeid ben in grenzen aangeven en op tijd voor mezelf kiezen. Dat is zo'n fijn gevoel. Daarom heb ik denk ik ook het idee dat ik een vorm moet kunnen vinden met mijn moeder waar we allebei ok mee zijn. Ik weet dat ze graag wat meer aandacht wil. En eigenlijk geef ik haar daarin ook wel gelijk, mijn signalen zijn de afgelopen tijd nou niet bijzonder duidelijk geweest. En ik kan wel ergens gaan zitten vasthouden aan dat gevoel van: ze verdient het niet, rotwijf! (wat ook heel goed is geweest trouwens, was hard nodig, maar een fase is niet voor niets .... een fase *grijnst*).
Het is een groot kruispunt de laatste tijd. Ik sla nieuwe wegen in, maak andere keuzes. Er is iets teruggeclaimd wat heel lang verloren is geweest en ik kan er niet zo goed mijn vinger op leggen maar het is echt iets heel fundamenteels. Voel me energiek en niet te stoppen. Levend. Heel, heel erg levend. Wow!
En poeh, vind ik een moeilijke vraag wb creatief beroep. Ik weet het niet. Het lastige daarvan is ook in hoeverre veroorzaakt creativiteit dingen en in hoeverre veroorzaakt iets creativiteit? Ik bedoel, in hoeverre vormt het actief beoefenen van iets creatiefs (whatever that may be, volgens mij is dat zo ruim, kan zelfs een goed gesprek zijn naar mijn idee) je blik en reacties en in hoeverre ben je uberhaupt al zo gevormd en is de creativiteit een uitvloeisel daarvan?
Compleet vaag antwoord, ik begrijp wat je bedoelt en ik kan niet goed omschrijven wat ik wil zeggen haha.
Maar goed, genoeg van al mijn loslopende hersenspinsels (hup terug in je mand!).
Hoe gaat het Hanke? Voel je je alweer bijna helemaal beter en jezelf?
En hoe staat het met iedereen uberhaupt? Spannende nieuwe patronen ontdekt de laatste tijd? Heeft er iemand net zo afgrijselijk lopen navelstaren als ik die dat meer bescheiden in stilte heeft gedaan en het wil delen? Is iedereen relatief gelukkig en zo niet, wil je het op tafel gooien? Als het zo niet is en je wil/kan het niet delen krijg je een dikke van me.
Zo, ik sluip weer weg na dit ellenlange epos. Er missen wat cyclopen en sirenen, ik zal kijken of ik die er de volgende keer in kan verwerken .
Hele dikke voor iedereen.
zondag 14 september 2008 om 16:53
Zo Felicia, wat een positieve ontwikkelingen weer. Wat fijn om te lezen, ik gun het je zó! Al jou 'ellenlange epossen' lees ik altijd gretig, en ik vind ze eigenlijk nog te kort. Erg he? Maar ja, dan moet je maar niet zo fijn leesbaar schrijven...
Hanke, lief dat je naar me vraagt. Het gaat hier operatiewondsgewijs wel goed. Ik genees voorspoedig, mijn huisarts complimenteerde me dat het allemaal zo snel ging. Voor een diabeet dan.... Wel heb ik nu een oorontsteking te pakken, gelukkig niet heel erg maar wel vervelend. Ik heb sinds afgelopen vrijdag oordruppels en die lijken hun werk te doen. Ik ga morgen weer aan het werk.
Heb ik ook wel weer zin in, ik heb die contacten met collega's toch nodig. Ik kan heel goed alleen zijn, maar toch heb ik met enige regelmaat contact met andere mensen nodig om me goed te blijven voelen. Hebben jullie dat nou ook?
Hanke, lief dat je naar me vraagt. Het gaat hier operatiewondsgewijs wel goed. Ik genees voorspoedig, mijn huisarts complimenteerde me dat het allemaal zo snel ging. Voor een diabeet dan.... Wel heb ik nu een oorontsteking te pakken, gelukkig niet heel erg maar wel vervelend. Ik heb sinds afgelopen vrijdag oordruppels en die lijken hun werk te doen. Ik ga morgen weer aan het werk.
Heb ik ook wel weer zin in, ik heb die contacten met collega's toch nodig. Ik kan heel goed alleen zijn, maar toch heb ik met enige regelmaat contact met andere mensen nodig om me goed te blijven voelen. Hebben jullie dat nou ook?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 14 september 2008 om 18:17
Ik wil even iets positiefs kwijt op dit topic, als dat mag en als daar ook ruimte voor is.
Ik heb sinds kort een redelijk normaal contact met mijn moeder en vader, terwijl dat in het verleden toch wel anders is geweest. Ze laten het contact met mij en de gevoelens voor mij niet totaal afhangen meer van hun godsdienstige achtergrond en dat is voor mij wel zo prettig, dan is er in ieder geval ruimte om een normaal contact op te bouwen, zonder altijd en eeuwig bezig te zijn wat de verschillen zijn tussen ons.
Ik heb hierbij natuurlijk ook water bij de wijn moeten doen, ik heb moeten leren niet zoveel meer van hen te verwachten, maar blij te zijn met elk contact wat er is en dat heeft het tot nu toe gemaakt zoals het is.
Nog even een minpuntje: het contact tussen mij en mijn ouders is goed, ik durf nu eerlijk te zijn over wat ik voel en hoe ik over bepaalde zaken denk, mits niet te extreem, dat kan ik ze niet aandoen, dat uit ik dan wel weer in therapie, maar mijn extremen worden gelukkig door de tijd heen ook minder, veel en veel minder dan dat ze waren, maar dat komt door de ruimte die ik van binnen ervaar, de ruimte om mezelf te zijn, om niets meer van binnen te hoeven verbergen etc, maar mijn zusje en ik dat gaat niet zo goed, dat gaat zelfs helemaal niet goed, die vertrouwt me van geen meter meer en dat doet me wel heel erg zeer en misschien wordt dat nog beter, maar zij gedraagt zich eigenlijk zoals mijn ouders zich vroeger gedroegen.
Zij heeft gestudeerd voor dominee en gaat trouw naar de kerk en aan de manier waarop ze mij benadert, is dat heel erg duidelijk te merken. Mijn vriend is gescheiden om mij en daar kreeg ik al weer een heilige brief over, dat dat niet kon etc, nou daar heb ik natuurlijk niets mee gedaan, ik ben gewoon met hem verder gegaan, omdat ik van hem houd, ongeacht wat anderen van ons zeggen, mijn ouders waren ook tegen, maar op een gegeven moment hebben ze mijn vriend wel geaccepteerd en dat vind ik echt klasse van ze, daarmee stijgen ze op mijn ranglijst, maar mijn little sister kan dat allemaal nog niet en nu hebben we dus een conflict, niet over dit, hier heb ik gewoon niet op gereageerd, ik dacht: jij jouw mening, ik de mijne, klaar, ik geef mezelf daar de ruimte voor en ik laat mijn leven echt niet beheersen door de mening van mijn 6 jaar jongere zusje.
Nu gaat ze binnenkort naar India, voor 5 maanden en ze zou volgende week een afscheidsfeestje geven en ik mag daar dus niet komen, vanwege dat conflict, maar ik weet eigenlijk dus helemaal niet waar dat conflict uit bestaat. Ik had haar en de rest van de vrouwen van de familie een heel mooi stukje uit het boek van Robin McGraw gestuurd, maar ze zat daar niet op te wachten zei ze en ik werd daar boos om, ik moet wel altijd haar christelijke opmerkingen en verhaaltjes aanhoren en nu ik es een hoofdstuk uit een boek had vertaald waar ik hartstikke trots op was, dan wijst ze het af en onze relatie is zodanig dat ik daar niet mee kan leven en bericht terug stuur en dat ging er niet al te zachtzinnig aan toe.
Ik heb het gevoel dat zij denkt dat ze beter is omdat ze zo heilig is om elke week naar de kerk te gaan, ze komt op mij heel erg hoogmoedig over en ik pik die houding niet, echt niet.
Ik heb sinds kort een redelijk normaal contact met mijn moeder en vader, terwijl dat in het verleden toch wel anders is geweest. Ze laten het contact met mij en de gevoelens voor mij niet totaal afhangen meer van hun godsdienstige achtergrond en dat is voor mij wel zo prettig, dan is er in ieder geval ruimte om een normaal contact op te bouwen, zonder altijd en eeuwig bezig te zijn wat de verschillen zijn tussen ons.
Ik heb hierbij natuurlijk ook water bij de wijn moeten doen, ik heb moeten leren niet zoveel meer van hen te verwachten, maar blij te zijn met elk contact wat er is en dat heeft het tot nu toe gemaakt zoals het is.
Nog even een minpuntje: het contact tussen mij en mijn ouders is goed, ik durf nu eerlijk te zijn over wat ik voel en hoe ik over bepaalde zaken denk, mits niet te extreem, dat kan ik ze niet aandoen, dat uit ik dan wel weer in therapie, maar mijn extremen worden gelukkig door de tijd heen ook minder, veel en veel minder dan dat ze waren, maar dat komt door de ruimte die ik van binnen ervaar, de ruimte om mezelf te zijn, om niets meer van binnen te hoeven verbergen etc, maar mijn zusje en ik dat gaat niet zo goed, dat gaat zelfs helemaal niet goed, die vertrouwt me van geen meter meer en dat doet me wel heel erg zeer en misschien wordt dat nog beter, maar zij gedraagt zich eigenlijk zoals mijn ouders zich vroeger gedroegen.
Zij heeft gestudeerd voor dominee en gaat trouw naar de kerk en aan de manier waarop ze mij benadert, is dat heel erg duidelijk te merken. Mijn vriend is gescheiden om mij en daar kreeg ik al weer een heilige brief over, dat dat niet kon etc, nou daar heb ik natuurlijk niets mee gedaan, ik ben gewoon met hem verder gegaan, omdat ik van hem houd, ongeacht wat anderen van ons zeggen, mijn ouders waren ook tegen, maar op een gegeven moment hebben ze mijn vriend wel geaccepteerd en dat vind ik echt klasse van ze, daarmee stijgen ze op mijn ranglijst, maar mijn little sister kan dat allemaal nog niet en nu hebben we dus een conflict, niet over dit, hier heb ik gewoon niet op gereageerd, ik dacht: jij jouw mening, ik de mijne, klaar, ik geef mezelf daar de ruimte voor en ik laat mijn leven echt niet beheersen door de mening van mijn 6 jaar jongere zusje.
Nu gaat ze binnenkort naar India, voor 5 maanden en ze zou volgende week een afscheidsfeestje geven en ik mag daar dus niet komen, vanwege dat conflict, maar ik weet eigenlijk dus helemaal niet waar dat conflict uit bestaat. Ik had haar en de rest van de vrouwen van de familie een heel mooi stukje uit het boek van Robin McGraw gestuurd, maar ze zat daar niet op te wachten zei ze en ik werd daar boos om, ik moet wel altijd haar christelijke opmerkingen en verhaaltjes aanhoren en nu ik es een hoofdstuk uit een boek had vertaald waar ik hartstikke trots op was, dan wijst ze het af en onze relatie is zodanig dat ik daar niet mee kan leven en bericht terug stuur en dat ging er niet al te zachtzinnig aan toe.
Ik heb het gevoel dat zij denkt dat ze beter is omdat ze zo heilig is om elke week naar de kerk te gaan, ze komt op mij heel erg hoogmoedig over en ik pik die houding niet, echt niet.
maandag 15 september 2008 om 09:29
Dankjewel lieve Setter . En fijn dat de wond zo goed geneest. Alleen die oorontsteking, au! Ik hoop dat het snel weer over is. En ik begrijp dat dat belangrijk voor je is, je werk. Ik loop daar nog weleens tegenaan ivm schilderen. Mijn overdosis einzelgangerigheid. Terwijl ik tegelijkertijd graag onder de mensen ben in tegenstelling tot vroeger. Dus regelmatig afspreken met vrienden en ik word steeds dapperder op de school van mijn dochter, ik bouw voorzichtig nieuwe contacten op met leuke vrouwen daar (en dan merk ik dat die reflex te denken dat ik die mensen overval en dat ze wrs helemaal niet op mij zitten te wachten er nog steeds in zit. Grom!)
Ik hoop dat je vandaag op je werk niet teveel last hebt van je oor. En dat het prettig wordt/is om iedereen weer te zien. Ik weet zeker dat ze iig heel blij zijn om jou weer te zien.
En EV, ik weet niet of ik het ergens genoemd heb, die studie. Volgens mij niet. Het gaat om regressietherapie. Na mijn eigen ervaringen ermee had ik 12 jaar geleden al zoiets van: dit is zo effectief, hier wil ik me meer in verdiepen. Maar ik vond mezelf nog veel te jong. Ik voel me nu geradbraakt genoeg om het eens nader te gaan bekijken .
Hoe gaat het trouwens tussen jou en je man? Heb je het idee dat het weer in wat kalmer vaarwater terecht is gekomen dan een tijdje terug? Je klinkt iig sterk en kalm en doordacht in je posts. Ik hoop dat je je, ondanks de confrontaties zotussendoor met je diepste angsten, gelukkig voelt.
En josefientje, goed om te horen dat je weer contact hebt met je ouders en dat je daar een stuk rust in gevonden hebt. Wb je zus, tja. Ik denk dat je het het beste nu kunt loslaten, het botst en het wordt nu niet opgelost denk ik. Dat is vervelend maar geef het dan ruimte. Ik vermoed dat op de langere termijn, als je niet je zus veroordeelt maar haar gewoon haar ding laat doen en zij op den duur wrs ook milder wordt, je elkaar wel weer vindt.
En Hanke, ik wacht vol spanning je reactie af (zou bijna willen zeggen: spring er bovenop! maar ik vreesde de dubbelzinnigheid. Dus dan maar tussen haakjes he .)
Ik hoop dat je vandaag op je werk niet teveel last hebt van je oor. En dat het prettig wordt/is om iedereen weer te zien. Ik weet zeker dat ze iig heel blij zijn om jou weer te zien.
En EV, ik weet niet of ik het ergens genoemd heb, die studie. Volgens mij niet. Het gaat om regressietherapie. Na mijn eigen ervaringen ermee had ik 12 jaar geleden al zoiets van: dit is zo effectief, hier wil ik me meer in verdiepen. Maar ik vond mezelf nog veel te jong. Ik voel me nu geradbraakt genoeg om het eens nader te gaan bekijken .
Hoe gaat het trouwens tussen jou en je man? Heb je het idee dat het weer in wat kalmer vaarwater terecht is gekomen dan een tijdje terug? Je klinkt iig sterk en kalm en doordacht in je posts. Ik hoop dat je je, ondanks de confrontaties zotussendoor met je diepste angsten, gelukkig voelt.
En josefientje, goed om te horen dat je weer contact hebt met je ouders en dat je daar een stuk rust in gevonden hebt. Wb je zus, tja. Ik denk dat je het het beste nu kunt loslaten, het botst en het wordt nu niet opgelost denk ik. Dat is vervelend maar geef het dan ruimte. Ik vermoed dat op de langere termijn, als je niet je zus veroordeelt maar haar gewoon haar ding laat doen en zij op den duur wrs ook milder wordt, je elkaar wel weer vindt.
En Hanke, ik wacht vol spanning je reactie af (zou bijna willen zeggen: spring er bovenop! maar ik vreesde de dubbelzinnigheid. Dus dan maar tussen haakjes he .)
