Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 30 september 2008 om 14:21
Heb heerlijk geslapen, dank! Was moe van het werk met de ukkies en met 'stage lopen'. Afgelopen week ook al flink wat afspraken meegedraaid en gister zelf een gesprek afgewikkeld. Ik hoop dat het officiele fiat gaat komen, zodat ik ook in het systeem kan rapporteren. Donderdag functioneringsgesprek met de juffen van de ukkies. Ben benieuwd!
Mijn huis is opgefleurd met nieuwe plantjes, Ik heb geen groene maar bruine vingers dus elk halfjaar moet ik langs het tuincentrum omdat er weer een aantal ter ziele zijn. Verder heb ik van mijn verjaardagsgeld een blender gekocht en die ga ik later op de dag uitproberen. I love smoothies.
Het gaat goed met me. Ik straal, geniet van mijn silouet, en vooral: ik pieker niet meer. Dat is zo weird om mee te maken, ik schrijf het op en nu pas besef ik het: ik pieker echt niet meer. Ook niet bij de cursus theater voor volwassenen. Die tot het eind van het jaar is, wekelijks. Als er tenminste nog wat mensen bijkomen want de groep is nu te klein.
Echt: het piekeren en de besluiteloosheid is over. Yes! Ik kan nu in 20 minuten in een tuincentrum bedenken welke planten ik wil hebben, ik kies een blender uit bij de Blokkert en voel me niet schuldig (want misschien heb ik de verkeerde keuze gemaakt en gaat 'ie snel stuk en dat is dan mijn schuld en heeeeel erg en ik kan niks en ik deug niet en ik ben ook niks nut). Gewoon stil in mijn hoofd.
Als dit geratel geen antwoord op je vraag is Feliciaatje, dan weet ik het niet...
Wow, een huis gekocht. Gaaf Artemis, gefeliciteerd! Maar ook heel verstandig dat jullie binnenkort op vakantie gaan. Kun je even de boel de boel laten. Wat naar dat je bij elke stap van je ouders na moet gaan wat hun beweegredenen zijn. Gewoon omdat ze niet te vertrouwen zijn.
Mijn huis is opgefleurd met nieuwe plantjes, Ik heb geen groene maar bruine vingers dus elk halfjaar moet ik langs het tuincentrum omdat er weer een aantal ter ziele zijn. Verder heb ik van mijn verjaardagsgeld een blender gekocht en die ga ik later op de dag uitproberen. I love smoothies.
Het gaat goed met me. Ik straal, geniet van mijn silouet, en vooral: ik pieker niet meer. Dat is zo weird om mee te maken, ik schrijf het op en nu pas besef ik het: ik pieker echt niet meer. Ook niet bij de cursus theater voor volwassenen. Die tot het eind van het jaar is, wekelijks. Als er tenminste nog wat mensen bijkomen want de groep is nu te klein.
Echt: het piekeren en de besluiteloosheid is over. Yes! Ik kan nu in 20 minuten in een tuincentrum bedenken welke planten ik wil hebben, ik kies een blender uit bij de Blokkert en voel me niet schuldig (want misschien heb ik de verkeerde keuze gemaakt en gaat 'ie snel stuk en dat is dan mijn schuld en heeeeel erg en ik kan niks en ik deug niet en ik ben ook niks nut). Gewoon stil in mijn hoofd.
Als dit geratel geen antwoord op je vraag is Feliciaatje, dan weet ik het niet...
Wow, een huis gekocht. Gaaf Artemis, gefeliciteerd! Maar ook heel verstandig dat jullie binnenkort op vakantie gaan. Kun je even de boel de boel laten. Wat naar dat je bij elke stap van je ouders na moet gaan wat hun beweegredenen zijn. Gewoon omdat ze niet te vertrouwen zijn.
dinsdag 30 september 2008 om 19:08
Ik zie dat EV het al voor me heeft gezegd: wat heerlijk om alle positieve berichten te lezen .
Hier is alles prima. Morgen is de begrafenis, maar ik ga er niet naar toe. Mijn broertje en zusjes gaan toch wel, ze hebben het gevoel dat ze het af moeten sluiten, of dat ze spijt krijgen als ze niet gaan. Is ook prima, maar ik heb dat niet.
Ik heb hier al jaren geleden een punt achter gezet en dit voelt niet als iets afsluiten, het verandert niks. Wanneer mijn vader overlijdt, dan komt denk ik mijn punt van echt alles afsluiten, maar nu, nee. En mocht ik spijt krijgen, dan kan ik altijd nog naar het graf om het op mijn manier te doen, zonder pottenkijkers.
Heb het er vanmiddag nog over gehad, maar ik denk dat het ook met leeftijd te maken heeft (ik ben de oudste, ze zijn 5-12 jaar jonger). Ik denk dat ik al verder ben in het verwerkingsproces, omdat ik makkelijker afstand kon nemen doordat ik al mijn eigen leven had en op mezelf woonde, toen alles op zijn heftigste was. Ik was ook de eerste die het contact heeft verbroken.
Ach ja, we hebben ook afgesproken dat iedereen dat doet wat goed voelt, dus het is ok zo.
Hier is alles prima. Morgen is de begrafenis, maar ik ga er niet naar toe. Mijn broertje en zusjes gaan toch wel, ze hebben het gevoel dat ze het af moeten sluiten, of dat ze spijt krijgen als ze niet gaan. Is ook prima, maar ik heb dat niet.
Ik heb hier al jaren geleden een punt achter gezet en dit voelt niet als iets afsluiten, het verandert niks. Wanneer mijn vader overlijdt, dan komt denk ik mijn punt van echt alles afsluiten, maar nu, nee. En mocht ik spijt krijgen, dan kan ik altijd nog naar het graf om het op mijn manier te doen, zonder pottenkijkers.
Heb het er vanmiddag nog over gehad, maar ik denk dat het ook met leeftijd te maken heeft (ik ben de oudste, ze zijn 5-12 jaar jonger). Ik denk dat ik al verder ben in het verwerkingsproces, omdat ik makkelijker afstand kon nemen doordat ik al mijn eigen leven had en op mezelf woonde, toen alles op zijn heftigste was. Ik was ook de eerste die het contact heeft verbroken.
Ach ja, we hebben ook afgesproken dat iedereen dat doet wat goed voelt, dus het is ok zo.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 30 september 2008 om 20:18
dinsdag 30 september 2008 om 21:18
Gefeliciteerd met het huis Artemis! En succes met alle voorbereidingen voor de reis ertussendoor, zal druk zijn bij jullie.
En EV, ik sluit me aan bij de anderen. Je doet jezelf tekort. En het is niet alleen een nadeel om zoveel mee te krijgen van wat anderen voelen en ervaren. Zolang je het maar niet met je meezeult. Zit er zoiets achter van een bereidwilligheid, te willen helpen door ook een deel te dragen? Want dat is een vorm van liefde en tegelijkertijd werkt het tegen je. Het is ook een vorm van je waarde verdienen door jezelf niet goed te beschermen.
Ik heb gemerkt dat de mensen aan wie ik het meest "heb" als ik ergens mee zit, degenen zijn die goed luisteren, kunnen inleven, me kunnen stimuleren er weer anders naar te kijken. Maar die mij ook niet onbedoeld belasten met het gevoel dat zij er wat van meenemen. Dat wil ik niet. Het is mijn probleem. Mededogen en medeleven kun je ook uiten door de ander echt te zien, echt te horen, die ander serieus te nemen en er te zijn. Maar daar mag het ophouden. Daar mag ik de grens ook trekken wanneer de situatie omgekeerd is en ik er ben en luister.
Ik weet zeker dat je een geweldige moeder bent. Een liefdevolle, een aandachtige.
En ik heb zitten genieten van jullie posts over wat hier schrijven jullie gegeven heeft. Veel herkenning. Wat is het toch mooi dat zoiets simpels als gedachten oprecht delen zoveel effect kan hebben . Het is fijn om niet je beweegredenen voor wat je voelt hoe je het voelt uit te hoeven leggen. Dan kun je tenminste door naar het stuk wat erachter ligt en in feite veel belangrijker is. Ik gun het niemand en toch is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben geweest in zo'n soort isolement, de effecten ervan en dat ik het langzaam maar zeker tot krachtpunten kan ombuigen en dingen in het verleden kan laten.
En EV, ik sluit me aan bij de anderen. Je doet jezelf tekort. En het is niet alleen een nadeel om zoveel mee te krijgen van wat anderen voelen en ervaren. Zolang je het maar niet met je meezeult. Zit er zoiets achter van een bereidwilligheid, te willen helpen door ook een deel te dragen? Want dat is een vorm van liefde en tegelijkertijd werkt het tegen je. Het is ook een vorm van je waarde verdienen door jezelf niet goed te beschermen.
Ik heb gemerkt dat de mensen aan wie ik het meest "heb" als ik ergens mee zit, degenen zijn die goed luisteren, kunnen inleven, me kunnen stimuleren er weer anders naar te kijken. Maar die mij ook niet onbedoeld belasten met het gevoel dat zij er wat van meenemen. Dat wil ik niet. Het is mijn probleem. Mededogen en medeleven kun je ook uiten door de ander echt te zien, echt te horen, die ander serieus te nemen en er te zijn. Maar daar mag het ophouden. Daar mag ik de grens ook trekken wanneer de situatie omgekeerd is en ik er ben en luister.
Ik weet zeker dat je een geweldige moeder bent. Een liefdevolle, een aandachtige.
En ik heb zitten genieten van jullie posts over wat hier schrijven jullie gegeven heeft. Veel herkenning. Wat is het toch mooi dat zoiets simpels als gedachten oprecht delen zoveel effect kan hebben . Het is fijn om niet je beweegredenen voor wat je voelt hoe je het voelt uit te hoeven leggen. Dan kun je tenminste door naar het stuk wat erachter ligt en in feite veel belangrijker is. Ik gun het niemand en toch is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben geweest in zo'n soort isolement, de effecten ervan en dat ik het langzaam maar zeker tot krachtpunten kan ombuigen en dingen in het verleden kan laten.
dinsdag 30 september 2008 om 23:26
Lieve EV,
Dat je ziet dat je verwondingen overgehouden hebt aan je verleden en dat je de wereld (nog) niet als veilig kan beschouwen, dat kan ik niet ontkennen. Dat je in dat stuk een betere moeder had kunnen zijn, is een mogelijkheid.
Maar dat je de basis van onvoorwaardelijke liefde, van structuur, steun, eten, drinken, een schoon bed, tijd, aandacht, het gevoel dat ze belangrijk waren hebt neergezet staat buiten kijf. En die zijn het allerbelangrijkst. Dat je ook angsten kent, is menselijk. En zal je geen perfecte moeder gemaakt hebben. Dat hoeft ook niet. Als je maar goed genoeg was. En ook al ken ik je IRL niet, ik twijfel er niet aan dat jij goed genoeg was.
Realiseer je dat de ontvoering van je kids dat gevoel van onveiligheid versterkt heeft en dat het er destijds, toen ze nog heel klein waren echt anders uitzag.
Alsjeblieft, oordeel niet zo hard over jezelf. Het is al erg genoeg om te zien hoe ouders hun kinderen soms pijn kunnen doen. Op tv, in je auto. Maar vereenzelvig jezelf er niet mee.
Dat je ziet dat je verwondingen overgehouden hebt aan je verleden en dat je de wereld (nog) niet als veilig kan beschouwen, dat kan ik niet ontkennen. Dat je in dat stuk een betere moeder had kunnen zijn, is een mogelijkheid.
Maar dat je de basis van onvoorwaardelijke liefde, van structuur, steun, eten, drinken, een schoon bed, tijd, aandacht, het gevoel dat ze belangrijk waren hebt neergezet staat buiten kijf. En die zijn het allerbelangrijkst. Dat je ook angsten kent, is menselijk. En zal je geen perfecte moeder gemaakt hebben. Dat hoeft ook niet. Als je maar goed genoeg was. En ook al ken ik je IRL niet, ik twijfel er niet aan dat jij goed genoeg was.
Realiseer je dat de ontvoering van je kids dat gevoel van onveiligheid versterkt heeft en dat het er destijds, toen ze nog heel klein waren echt anders uitzag.
Alsjeblieft, oordeel niet zo hard over jezelf. Het is al erg genoeg om te zien hoe ouders hun kinderen soms pijn kunnen doen. Op tv, in je auto. Maar vereenzelvig jezelf er niet mee.
woensdag 1 oktober 2008 om 08:54
Laat het maar toe. Het wil gehoord worden. Trek er geen conclusies uit dat je daadwerkelijk niets betekent. Bekijk gewoon het gevoel, laat het maar binnen en doorvoel het.
Huil. Gooi met je servies. Sla je kussens in elkaar. Maak een enorme wandeling door de regen in de wind. Wees woedend. Laat het helemaal toe, al dat verdriet en die woede. Het is geen vijand die naar binnen sluipt en je bespringt. Dit is wat leeft in jouw gekwetste hart. En het wil eruit.
Er komt een moment dat de ergste pijn geleden is. De grootste boosheid begint te zakken. En dat je er dan vrede mee kunt maken. Maar geloof terwijl je daarmee bezig bent, dat zij ongelijk hadden dat ze je dat gevoel gaven. Dat zij je niet de juiste signalen hebben gegeven. Dat konden ze blijkbaar niet. Dat ligt bij hun, het is geen oordeel over jou, zegt niets over jou als mens of je waarde.
En dat je het gevoel wat je nu hebt niet bestrijdt maar heelt met een ander gevoel wat er tegenover staat: ik ben wel veel waard. Ik doe ertoe. En niemand kan me dat ooit nog afnemen.
Huil. Gooi met je servies. Sla je kussens in elkaar. Maak een enorme wandeling door de regen in de wind. Wees woedend. Laat het helemaal toe, al dat verdriet en die woede. Het is geen vijand die naar binnen sluipt en je bespringt. Dit is wat leeft in jouw gekwetste hart. En het wil eruit.
Er komt een moment dat de ergste pijn geleden is. De grootste boosheid begint te zakken. En dat je er dan vrede mee kunt maken. Maar geloof terwijl je daarmee bezig bent, dat zij ongelijk hadden dat ze je dat gevoel gaven. Dat zij je niet de juiste signalen hebben gegeven. Dat konden ze blijkbaar niet. Dat ligt bij hun, het is geen oordeel over jou, zegt niets over jou als mens of je waarde.
En dat je het gevoel wat je nu hebt niet bestrijdt maar heelt met een ander gevoel wat er tegenover staat: ik ben wel veel waard. Ik doe ertoe. En niemand kan me dat ooit nog afnemen.
woensdag 1 oktober 2008 om 09:01
Wees echt boos EV. Zolang je dat maar half doet, half durft toe te laten blijf je het zoeken in jezelf, in waarom je dat verdiende, in waarom jij wel afgewezen en misbruikt mocht worden. Dat maakt het denk ik zo ondraaglijk dat gevoel, iig zo herken ik het. Die zelftwijfel, dat gewroet in jezelf. Had ik het dan toch verdiend?
Er is geen excuus! Niemand verdient dat. Geen enkel mens, er is geen uitzondering. Dat die dingen gebeuren, dat moet je de daders verwijten, niet de slachtoffers.
Je bent op geen enkele manier de dader, hebt het niet veroorzaakt of erom gevraagd.
Dus ipv verdrietig te zijn of vol twijfel: wees woedend! Wees een leeuwin voor jezelf. Jij mag vechten voor jezelf. En jij mag, zomaar, zonder toestemming van een ander, besluiten dat je heel wat meer waard bent dan dat. Dat mag jij bepalen.
Er is geen excuus! Niemand verdient dat. Geen enkel mens, er is geen uitzondering. Dat die dingen gebeuren, dat moet je de daders verwijten, niet de slachtoffers.
Je bent op geen enkele manier de dader, hebt het niet veroorzaakt of erom gevraagd.
Dus ipv verdrietig te zijn of vol twijfel: wees woedend! Wees een leeuwin voor jezelf. Jij mag vechten voor jezelf. En jij mag, zomaar, zonder toestemming van een ander, besluiten dat je heel wat meer waard bent dan dat. Dat mag jij bepalen.
donderdag 2 oktober 2008 om 10:50
Lieve EV,
Hoe is het vandaag? Wat zou ik graag iets van jouw verdriet willen overnemen, al is het maar voor even, zodat je zelf zou kunnen inzien wat een mooie vrouw je bent, en wat een goede moeder.
De mensen die jou zo bedrogen hebben, verdienden jouw vertrouwen en liefde absoluut niet! Hoe zij jou hebben behandeld, heeft niets met jou te maken, maar met hun, en hoe zij in het leven staan.
Lieverd, jij bent goud waard.
Hoe is het vandaag? Wat zou ik graag iets van jouw verdriet willen overnemen, al is het maar voor even, zodat je zelf zou kunnen inzien wat een mooie vrouw je bent, en wat een goede moeder.
De mensen die jou zo bedrogen hebben, verdienden jouw vertrouwen en liefde absoluut niet! Hoe zij jou hebben behandeld, heeft niets met jou te maken, maar met hun, en hoe zij in het leven staan.
Lieverd, jij bent goud waard.
donderdag 2 oktober 2008 om 19:52
Goed dat je hebt kunnen uitrazen EV.
Als dit werk je te zwaar valt dan is dat gewoon zo. Ik begrijp je gevoel van onmacht, van boosheid, van verdriet. Die situaties zijn an sich al frustrerend en dan komt er nog eens bij hoeveel emotionele herinneringen het voor jezelf oproept.
Misschien tijd om na te denken over wat minder beladen werk, waardoor je vanzelf wat meer afstand kunt houden en er ook niet gespannen van raakt?
Als dit werk je te zwaar valt dan is dat gewoon zo. Ik begrijp je gevoel van onmacht, van boosheid, van verdriet. Die situaties zijn an sich al frustrerend en dan komt er nog eens bij hoeveel emotionele herinneringen het voor jezelf oproept.
Misschien tijd om na te denken over wat minder beladen werk, waardoor je vanzelf wat meer afstand kunt houden en er ook niet gespannen van raakt?
zaterdag 4 oktober 2008 om 18:39
Fijn dat je alles goed hebt kunnen bespreken en dat je ook serieus wordt genomen. Het klinkt als een goed gesprek, voel je je beter nu je het allemaal hebt uitgesproken?
En kun je er in dat traject nog wat mee, kunnen ze je verder helpen? Altijd fijn natuurlijk om hulp te krijgen om je doelen te realiseren. Het klinkt in ieder geval alsof je voor jezelf een beter beeld hebt wat je graag wil, dat lijkt me al een fijn gevoel .
En kun je er in dat traject nog wat mee, kunnen ze je verder helpen? Altijd fijn natuurlijk om hulp te krijgen om je doelen te realiseren. Het klinkt in ieder geval alsof je voor jezelf een beter beeld hebt wat je graag wil, dat lijkt me al een fijn gevoel .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
