Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 15 november 2008 om 10:51
Jemig EV alsof ik dat neerzet.
Idd. dat gevoel van je mag niet gewoon zijn.Daardoor zo verschrikkelijk krampachtig zit te zijn om gewoon te mogen zijn.
Je laat voor jezelf niet toe dat je gewoon ontspannen mag kan zijn.
Ik herken alles wat je nu zegt EV.
Het weten maar niet lukt het te doorbreken.
je in je 'veilige cocon' begeeft en blijft begeven hoe verstrikt dat gevoel ook is je blijft erin.
Bang om te vliegen.
Idd. dat gevoel van je mag niet gewoon zijn.Daardoor zo verschrikkelijk krampachtig zit te zijn om gewoon te mogen zijn.
Je laat voor jezelf niet toe dat je gewoon ontspannen mag kan zijn.
Ik herken alles wat je nu zegt EV.
Het weten maar niet lukt het te doorbreken.
je in je 'veilige cocon' begeeft en blijft begeven hoe verstrikt dat gevoel ook is je blijft erin.
Bang om te vliegen.
zaterdag 15 november 2008 om 10:56
Vreselijk dat we zo geschaadt zijn.
Door anderen door onszelf ook.
Daardoor isoleren.
Hoe doorbreek je dat.
Feliciaatje gaf al dingen aan.
Daar ben ik drukdoende mee het kost energie niet te zuinig.
In een eerder post gaf ik al aan het maakt me heel bang.
Eén stap terug maar hoeven maken om in dát vertouwde niet fijne gevoel te blijven hangen.
Veilig en naar.
Op een kruispunt staan en die weg van veilig en naar niet in willen meer.
Totale isolatie van leven.Terug gaan naar die cocon.
Schreeuwen ik wil eruit.Ik ga eruit.
Door anderen door onszelf ook.
Daardoor isoleren.
Hoe doorbreek je dat.
Feliciaatje gaf al dingen aan.
Daar ben ik drukdoende mee het kost energie niet te zuinig.
In een eerder post gaf ik al aan het maakt me heel bang.
Eén stap terug maar hoeven maken om in dát vertouwde niet fijne gevoel te blijven hangen.
Veilig en naar.
Op een kruispunt staan en die weg van veilig en naar niet in willen meer.
Totale isolatie van leven.Terug gaan naar die cocon.
Schreeuwen ik wil eruit.Ik ga eruit.
zaterdag 15 november 2008 om 10:57
En wat een reactie van die vrouw EV. Gek dat mensen soms geen flauw benul lijken te hebben dat ze daar even een enorm pijnpunt pakken en er flink op gaan staan.
En ik begrijp jouw reactie (hij is heel herkenbaar voor mij zelfs). Wat ik zelf doe is me afvragen of ik zin heb om erin mee te gaan. Je weet wanneer het gebeurt, iig ik weet het gelijk al. Onrust in mijn lijf, pijn in mijn hart, misselijk, opgejaagd gevoel in mijn buik. En dan ga je idd in de verdediging. En achteraf is het absurd, je had jezelf helemaal niet hoeven verdedigen. Zo iemand een woeste blik toegooien was in feite gepaster geweest .
Dus bij dit fysieke gevoel, die waarschuwing dat ik me niet begrepen en opgejaagd voel, doe ik een stap terug. Idd even rustig ademhalen. Vind ik het de moeite waard om er op in te gaan? Of zeg ik bijv: "ik respecteer jouw mening maar ik heb een andere en geen zin om daarover in discussie te gaan. Laten we het over wat anders hebben."
Het komt er heel basic op neer dat je jezelf mag afvragen of je zin hebt in dingen. En dat je niet jezelf hoeft te verdedigen. Als je jezelf makkelijk in een ander verliest, is het misschien een goed idee om gewoon 's een tijdje te oefenen op wat vriendelijkere objecten (zoals bijv je man). Aha hij vindt dat. Stap terug. Rustig ademen. Wat ervaar ik daarbij? Voel ik dat anders? Oh dat voel ik zo. Nou niks mis mee. En weer terug de situatie in.
Dat wordt vanzelf natuurlijker en automatischer wanneer je het langer toepast. Mensen moeten me nu wel enorm op mijn kop zitten wil ik mezelf eraan moeten herinneren. Nu vind ik het vaak vooral amusant te zien waar mensen over willen bekvechten waarbij ik dan denk: ja maar in essentie is dat helemaal geen materiaal om mentaal over te gaan zitten worstelen. Of de manier waarop iemand het wil doen vind ik niet uitnodigen tot een leuk gesprek.
Dichtbij jezelf blijven. En respect hebben voor de signalen van je lijf. Nooit jezelf door pijn heenjagen doordat een ander je respectloos behandelt. Dan doe je jezelf veel tekort .
En ik begrijp jouw reactie (hij is heel herkenbaar voor mij zelfs). Wat ik zelf doe is me afvragen of ik zin heb om erin mee te gaan. Je weet wanneer het gebeurt, iig ik weet het gelijk al. Onrust in mijn lijf, pijn in mijn hart, misselijk, opgejaagd gevoel in mijn buik. En dan ga je idd in de verdediging. En achteraf is het absurd, je had jezelf helemaal niet hoeven verdedigen. Zo iemand een woeste blik toegooien was in feite gepaster geweest .
Dus bij dit fysieke gevoel, die waarschuwing dat ik me niet begrepen en opgejaagd voel, doe ik een stap terug. Idd even rustig ademhalen. Vind ik het de moeite waard om er op in te gaan? Of zeg ik bijv: "ik respecteer jouw mening maar ik heb een andere en geen zin om daarover in discussie te gaan. Laten we het over wat anders hebben."
Het komt er heel basic op neer dat je jezelf mag afvragen of je zin hebt in dingen. En dat je niet jezelf hoeft te verdedigen. Als je jezelf makkelijk in een ander verliest, is het misschien een goed idee om gewoon 's een tijdje te oefenen op wat vriendelijkere objecten (zoals bijv je man). Aha hij vindt dat. Stap terug. Rustig ademen. Wat ervaar ik daarbij? Voel ik dat anders? Oh dat voel ik zo. Nou niks mis mee. En weer terug de situatie in.
Dat wordt vanzelf natuurlijker en automatischer wanneer je het langer toepast. Mensen moeten me nu wel enorm op mijn kop zitten wil ik mezelf eraan moeten herinneren. Nu vind ik het vaak vooral amusant te zien waar mensen over willen bekvechten waarbij ik dan denk: ja maar in essentie is dat helemaal geen materiaal om mentaal over te gaan zitten worstelen. Of de manier waarop iemand het wil doen vind ik niet uitnodigen tot een leuk gesprek.
Dichtbij jezelf blijven. En respect hebben voor de signalen van je lijf. Nooit jezelf door pijn heenjagen doordat een ander je respectloos behandelt. Dan doe je jezelf veel tekort .
zaterdag 15 november 2008 om 11:03
Vorig w-end had ik dat voorval met zus wat me toch achteraf dusdanig kwetste.
En toch heb ik haar gezegt wat ik had te zeggen zonder me te verdedigen.
Dat voelde goed.En toch was ik de hele week van mijn stuk,mede door diverse andere factoren.Maar goed.
Het zijn kleine stapjes die maken dat ik me niet meer laat overvallen (door mijn eigen gevoel)op dat moment.
Rustig overdenk okee dat vind diegene,dat is prima,ik denk er zo over.
En dan laat je los.
Nogmaals dat kost een vermogen want je hebt jezelf al aangewend anders te reageren.
Mosterd na de ....Feli zei al iets soortgelijks.
En toch heb ik haar gezegt wat ik had te zeggen zonder me te verdedigen.
Dat voelde goed.En toch was ik de hele week van mijn stuk,mede door diverse andere factoren.Maar goed.
Het zijn kleine stapjes die maken dat ik me niet meer laat overvallen (door mijn eigen gevoel)op dat moment.
Rustig overdenk okee dat vind diegene,dat is prima,ik denk er zo over.
En dan laat je los.
Nogmaals dat kost een vermogen want je hebt jezelf al aangewend anders te reageren.
Mosterd na de ....Feli zei al iets soortgelijks.
zaterdag 15 november 2008 om 11:13
Even een snelle reactie van mij: MissM, heel begrijpelijk hoor, niks om je schuldig over te voelen. En ik herken je gevoel wel van dat tekort schieten. De verhalen, gevoelens en emoties zijn hier soms zo heftig, dat ik soms niet goed weet hoe te reageren, dan heb ik het idee dat ik bijna niks toe te voegen heb.
Het belangrijkste in dit topic is denk ik juist dat iedereen de ruimte en/of afstand kan nemen die nodig is, maar wel wetende dat je hier altijd een luisterend oor hebt en niemand er op aangekeken wordt als er even radiostilte is.
Dikke voor jou en je spruit. En voor iedereen hier!
Het belangrijkste in dit topic is denk ik juist dat iedereen de ruimte en/of afstand kan nemen die nodig is, maar wel wetende dat je hier altijd een luisterend oor hebt en niemand er op aangekeken wordt als er even radiostilte is.
Dikke voor jou en je spruit. En voor iedereen hier!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 15 november 2008 om 11:17
Ik herken het EV en Face, dat rotgevoel. Goede nieuws is, je kunt ervanaf komen! Slechte nieuws is, dat je echt echt echt jezelf meer moet gunnen en dat dat soms best een taai proces is .
Misschien helpt het om zelf te focussen op "wat wil ik geven, uitzenden"? Ik zit even terug te denken hoe ik dit in vredesnaam heb veranderd want het is in feite 180 graden omgedraaid. Ik weet nog heel goed dat ik me dan zo klein mogelijk maakte. Beschaamd was dat ik ruimte innam. Dat ik dus ook weg ineen kromp van anderen, niet omdat zij dat veroorzaakten maar omdat ik me zo schaamde voor mijzelf, dat ik er was, aandacht kreeg van een ander enz.
Dus 1 thema was: durven ruimte in te nemen.
Een andere was, wat wil ik uitzenden naar anderen? En ik merkte dat ik heel hard bevestiging nodig had, warmte, liefde van anderen. Daar schaamde ik me dan ook weer over en dan trok ik me weer terug enz (strontvervelende cirkel). Ik ben het gaan omdraaien. Wat wil ik geven? Aandacht. Oprechte interesse. Plezier. Een stuk liefde, vriendschap. Door dat te ervaren merkte ik dat ik een heel vol hart heb met bergen fijne gevoelens. En door het te geven, door mensen daar weer positief op te zien reageren, werd ik blijer met mezelf. Durfde ik op een gegeven moment te gaan denken: misschien voeg ik wel wat toe.
Door vanuit liefde te handelen, loop je ervan vol. En dat is de paradox met liefde, je zou denken dat je volloopt vooral door anderen die het jou geven. Maar je loopt vooral vol doordat je de wereld, mensen over het algemeen met een vriendelijke en welwillende blik beziet en kijkt met wie je die connectie, die wisselwerking van connectie, warmte, interesse enz wil delen.
Als ik het zo teruglees klinkt het zo naief als de pest. Het gaat dus ook samen met steeds meer je instincten en intuitie durven vertrouwen. Je hart zomaar openstellen voor de wereld, dat loopt niet goed af want er zijn dan ook weer genoeg mensen die er bovenop gaan staan. Graag liefde geven gaat heel erg gepaard met ook jezelf graag liefde geven. En dan kun je in situaties helder onderscheid maken wie je wel prettig vindt om mee om te gaan en wie niet. Bij wie je juist een beetje op afstand moet houden ter bescherming van jezelf.
Dus al de warmte en liefde die je in jezelf ervaart, jezelf ook heel erg gunnen. En wanneer dat makkelijker gaat, durven geloven dat je anderen ook een hoop te bieden hebt. En dat vanuit een liefdevol hart doen. Niet onderworpen, niet ter bevestiging. Maar gewoon omdat je van jezelf houdt en de liefde die daar ontstaat graag deelt. En ook beseft dat je jezelf goed kunt verdedigen als een ander daar respectloos mee omgaat.
Zoiets. Misschien kunnen jullie er wat mee. En anders kun je misschien wat langer nadenken en erover schrijven totdat je voelt wat jouw weg hierin is. Ik denk wat dat betreft dat iedereen een heel persoonlijke oplossing heeft voor zichzelf, met veel overeenkomsten maar ook met zeer persoonlijke, individuele elementen erin verweven.
Misschien helpt het om zelf te focussen op "wat wil ik geven, uitzenden"? Ik zit even terug te denken hoe ik dit in vredesnaam heb veranderd want het is in feite 180 graden omgedraaid. Ik weet nog heel goed dat ik me dan zo klein mogelijk maakte. Beschaamd was dat ik ruimte innam. Dat ik dus ook weg ineen kromp van anderen, niet omdat zij dat veroorzaakten maar omdat ik me zo schaamde voor mijzelf, dat ik er was, aandacht kreeg van een ander enz.
Dus 1 thema was: durven ruimte in te nemen.
Een andere was, wat wil ik uitzenden naar anderen? En ik merkte dat ik heel hard bevestiging nodig had, warmte, liefde van anderen. Daar schaamde ik me dan ook weer over en dan trok ik me weer terug enz (strontvervelende cirkel). Ik ben het gaan omdraaien. Wat wil ik geven? Aandacht. Oprechte interesse. Plezier. Een stuk liefde, vriendschap. Door dat te ervaren merkte ik dat ik een heel vol hart heb met bergen fijne gevoelens. En door het te geven, door mensen daar weer positief op te zien reageren, werd ik blijer met mezelf. Durfde ik op een gegeven moment te gaan denken: misschien voeg ik wel wat toe.
Door vanuit liefde te handelen, loop je ervan vol. En dat is de paradox met liefde, je zou denken dat je volloopt vooral door anderen die het jou geven. Maar je loopt vooral vol doordat je de wereld, mensen over het algemeen met een vriendelijke en welwillende blik beziet en kijkt met wie je die connectie, die wisselwerking van connectie, warmte, interesse enz wil delen.
Als ik het zo teruglees klinkt het zo naief als de pest. Het gaat dus ook samen met steeds meer je instincten en intuitie durven vertrouwen. Je hart zomaar openstellen voor de wereld, dat loopt niet goed af want er zijn dan ook weer genoeg mensen die er bovenop gaan staan. Graag liefde geven gaat heel erg gepaard met ook jezelf graag liefde geven. En dan kun je in situaties helder onderscheid maken wie je wel prettig vindt om mee om te gaan en wie niet. Bij wie je juist een beetje op afstand moet houden ter bescherming van jezelf.
Dus al de warmte en liefde die je in jezelf ervaart, jezelf ook heel erg gunnen. En wanneer dat makkelijker gaat, durven geloven dat je anderen ook een hoop te bieden hebt. En dat vanuit een liefdevol hart doen. Niet onderworpen, niet ter bevestiging. Maar gewoon omdat je van jezelf houdt en de liefde die daar ontstaat graag deelt. En ook beseft dat je jezelf goed kunt verdedigen als een ander daar respectloos mee omgaat.
Zoiets. Misschien kunnen jullie er wat mee. En anders kun je misschien wat langer nadenken en erover schrijven totdat je voelt wat jouw weg hierin is. Ik denk wat dat betreft dat iedereen een heel persoonlijke oplossing heeft voor zichzelf, met veel overeenkomsten maar ook met zeer persoonlijke, individuele elementen erin verweven.
zaterdag 15 november 2008 om 11:24
Ik denk dat voor jou de weg van je fysieke gevoelens volgen heel goed zou kunnen werken EV. Je bent wat ik er zo van begrepen ben ergens een heel instinctief mens (in de positieve zin ) en dat is ondergesneeuwd geraakt. Maar ik denk dat als je ergens nog niet op jezelf durft te vertrouwen, je gedachten over dingen ed, je je lichaam wel als bondgenoot kunt omarmen. Lichamen spreken vaak heel duidelijk. Alleen negeren de mensen die erin leven het heel makkelijk en da's zonde.
zaterdag 15 november 2008 om 11:42
Feli heel welkome herkenbare post.
Zo het idd. gaat dus.
Als ik bij mezelf kijk, ervaar ik het als angst die me weerhoudt.
Grote angst die zich nóg meer openbaarde mbt. GM.
Zie eerder post vanochtend.
Maar gaandeweg kom ik langzaam maar zeker tot het punt waar ik wil komen.
Dat ik mezelf liefheb en het niet alleen maar van een ander/anderen heb te verlangen.En vooral niet van hen die daar gretig gebruik van maken.
180gr. herken ik ook.Dat werkt averechts zo jij ook ondervond.
Het is de kunst balans te vinden.Dus niet 180gr. maar 90gr. draaien.
En vooral niet jezelf verliezen in de/een ander.
Pfieuwww.
Zo het idd. gaat dus.
Als ik bij mezelf kijk, ervaar ik het als angst die me weerhoudt.
Grote angst die zich nóg meer openbaarde mbt. GM.
Zie eerder post vanochtend.
Maar gaandeweg kom ik langzaam maar zeker tot het punt waar ik wil komen.
Dat ik mezelf liefheb en het niet alleen maar van een ander/anderen heb te verlangen.En vooral niet van hen die daar gretig gebruik van maken.
180gr. herken ik ook.Dat werkt averechts zo jij ook ondervond.
Het is de kunst balans te vinden.Dus niet 180gr. maar 90gr. draaien.
En vooral niet jezelf verliezen in de/een ander.
Pfieuwww.
zaterdag 15 november 2008 om 12:06
Ik bedoelde die 180 graden draai als de 90 die jij bedoelt . Ik mag nu ruimte innemen, voel me op mijn plek bij anderen, vind bevestiging fijn maar het is niet nodig, meer een extraatje. Ik verlies mijzelf niet meer in anderen, ga niet meer verloren in mijzelf. Ik ben ik, jij bent jij, ik leef me graag in maar er is een grens. Die grens ben ik en die is bij ieder mens, bij iedere situatie anders. Die is zo dat ik mijzelf intact kan en mag houden, de ander intact laat en we in die ruimte kunnen spelen, praten, plezier maken zonder reserve als het kan. Als het niet kan, ook prima. Dan blijf ik dichtbij mij.
En daar gaat het heus nog weleens mis, toch mijn grenzen niet goed in de gaten gehouden of dat een ander me plots kan verrassen, zowel positief als negatief. Maar ik raak er over het algemeen niet lang meer ondersteboven van. Ook dat is ok en kan gebeuren. Terug naar het honk, naar mijzelf, kort maar krachtig intern overleg en weer door. En altijd mezelf ondersteunend. Fouten maken mag. Verkeerde inschattingen ook.
Het is heel boeiend want dit had ik 7 jaar terug me niet kunnen voorstellen. En het is een proces dus nog niet klaar. Maar het fundament staat en ik ben druk bezig met bouwen.
En zo wordt de wereld een heel mooie plek. Fijn gevoel .
En daar gaat het heus nog weleens mis, toch mijn grenzen niet goed in de gaten gehouden of dat een ander me plots kan verrassen, zowel positief als negatief. Maar ik raak er over het algemeen niet lang meer ondersteboven van. Ook dat is ok en kan gebeuren. Terug naar het honk, naar mijzelf, kort maar krachtig intern overleg en weer door. En altijd mezelf ondersteunend. Fouten maken mag. Verkeerde inschattingen ook.
Het is heel boeiend want dit had ik 7 jaar terug me niet kunnen voorstellen. En het is een proces dus nog niet klaar. Maar het fundament staat en ik ben druk bezig met bouwen.
En zo wordt de wereld een heel mooie plek. Fijn gevoel .
zaterdag 15 november 2008 om 12:13
Lieve allemaal, ik wil hier nog even op reageren.
Gisteravond was ik bij mijn theatercursus. Daar oefenden we een techniek van een beroemde regisseur, die ook 'method acting' heeft ontwikkeld.
De juf noemde elke keer een emotie waar we 'in moesten duiken', op zoek naar een persoonlijke herinnering die we geheim moesten houden. Dat gevoel een minuut lang vasthouden (ook hoe voelt het fysiek, wat doet je ademhaling bij die emotie) en dan een halve minuut even niks, naar een neutrale houding.
We gingen van heimwee, naar jaloezie, angst, verliefdheid, binnenpretje, woede, intens verdriet enz. We zaten dusdanig in de ruimte dat wij elkaar niet konden zien, zodat het prive bleef.
Het was wonderlijk wat er gebeurde, ik dook in mijn emoties en kwam hele nare dingen tegen. Ook mooie. Angst was een mij zo bekende emotie, met alle fysieke kenmerken. "O ja, zo voelde dat als ik een herbeleving had, angst en pijn."
Wat ik heerlijk vond was dat als de juf 'stop' zei, dat ik dat dan ook kon doen, en terug kon gaan naar die 'neutrale stand'. I.t.s.t. vroeger, toen ik er zo vast in zat en het mijn leven regeerde.
Ik merk dat ik heel veel gehad heb aan meditatietechnieken, mindfullness. Dat ik geleerd heb dat emoties komen en gaan, dat gedachten niet waarheid zijn. Dat ik daarom niet ervan uit hoef te gaan dat het helemaal fout en slecht is, als bij mij van binnen alle alarmbellen qua stress en angst gaan rinkelen. Ik heb geleerd afstand te nemen, maar ook om mezelf te accepteren.
Ik besta. Daar kan ik niks aan doen. Dat hoeft ook niet. Andere mensen mogen van mij evengoed bestaan. Dus ik ga me daar niet meer voor verontschuldigen.
EV, je hebt een goede behandeling nodig om van je ptss verschijnselen af te komen. Daarin ben je hartstikke op de goede weg. Wat ik hoop dat je gaat leren is dat voelen helemaal niet zo eng hoeft te zijn. Nu zijn emoties voor jou - ik ga even invullen - signalen en herinneringen die je het liefst negeert. Waardoor ze nog harder om aandacht gaan roepen. Nadeel daarvan is dat je de illusie krijgt dat die emoties heel lang, zwaar en hardnekkig zijn. En word je fobisch voor gevoel. Ga je uit je lijf.
Gisteravond was ik bij mijn theatercursus. Daar oefenden we een techniek van een beroemde regisseur, die ook 'method acting' heeft ontwikkeld.
De juf noemde elke keer een emotie waar we 'in moesten duiken', op zoek naar een persoonlijke herinnering die we geheim moesten houden. Dat gevoel een minuut lang vasthouden (ook hoe voelt het fysiek, wat doet je ademhaling bij die emotie) en dan een halve minuut even niks, naar een neutrale houding.
We gingen van heimwee, naar jaloezie, angst, verliefdheid, binnenpretje, woede, intens verdriet enz. We zaten dusdanig in de ruimte dat wij elkaar niet konden zien, zodat het prive bleef.
Het was wonderlijk wat er gebeurde, ik dook in mijn emoties en kwam hele nare dingen tegen. Ook mooie. Angst was een mij zo bekende emotie, met alle fysieke kenmerken. "O ja, zo voelde dat als ik een herbeleving had, angst en pijn."
Wat ik heerlijk vond was dat als de juf 'stop' zei, dat ik dat dan ook kon doen, en terug kon gaan naar die 'neutrale stand'. I.t.s.t. vroeger, toen ik er zo vast in zat en het mijn leven regeerde.
Ik merk dat ik heel veel gehad heb aan meditatietechnieken, mindfullness. Dat ik geleerd heb dat emoties komen en gaan, dat gedachten niet waarheid zijn. Dat ik daarom niet ervan uit hoef te gaan dat het helemaal fout en slecht is, als bij mij van binnen alle alarmbellen qua stress en angst gaan rinkelen. Ik heb geleerd afstand te nemen, maar ook om mezelf te accepteren.
Ik besta. Daar kan ik niks aan doen. Dat hoeft ook niet. Andere mensen mogen van mij evengoed bestaan. Dus ik ga me daar niet meer voor verontschuldigen.
EV, je hebt een goede behandeling nodig om van je ptss verschijnselen af te komen. Daarin ben je hartstikke op de goede weg. Wat ik hoop dat je gaat leren is dat voelen helemaal niet zo eng hoeft te zijn. Nu zijn emoties voor jou - ik ga even invullen - signalen en herinneringen die je het liefst negeert. Waardoor ze nog harder om aandacht gaan roepen. Nadeel daarvan is dat je de illusie krijgt dat die emoties heel lang, zwaar en hardnekkig zijn. En word je fobisch voor gevoel. Ga je uit je lijf.
zaterdag 15 november 2008 om 12:15
Ik merk door het lezen van jullie post dat ik zelf meer ga nadenken over van alles en nog wat.
Ik had het idee dat ik alles op een rijtje had maar door jullie verhalen te lezen besef ik dat ik er nog niet ben, alleen dat het weggestopt is.
Op dit moment ben ik er nog niet klaar voor om dit/deze vakjes open te maken en zal soms nog wel even langs komen om mijn gal te spuwen, als dat mag, maar ik hou mijn gedachten op dit moment liever 'oppervlakkig'.
Ik vind jullie enorm knap dat jullie zo diep kunnen gaan, ik durf het nu nog niet, mijn tijd komt nog wel.
Ik had het idee dat ik alles op een rijtje had maar door jullie verhalen te lezen besef ik dat ik er nog niet ben, alleen dat het weggestopt is.
Op dit moment ben ik er nog niet klaar voor om dit/deze vakjes open te maken en zal soms nog wel even langs komen om mijn gal te spuwen, als dat mag, maar ik hou mijn gedachten op dit moment liever 'oppervlakkig'.
Ik vind jullie enorm knap dat jullie zo diep kunnen gaan, ik durf het nu nog niet, mijn tijd komt nog wel.
zaterdag 15 november 2008 om 12:52
Dat is een proces zusenzo.
Van jaren.
Ik merk dat ik in feite al jaren bezig ben me los te wringen van mijn eigen gecreérde angst.Geschaad vertrouwen,genoegen neem met kruimels.
Maar in die jaren besef ik nu een proces doorga en doorsta om te komen waar ik wil komen.
Een mens die er mag zijn een mens die gewaardeerd word een mens die anderen waardeerd en accepteerd.
Ik betrap(te) me er zelf ook op dat ik mensen wilde doen veranderen want het lag niet aan mij.
Deels ligt/lag het mede aan mij.Om hoe ik handelde en werd behandeld.
Dat was 'mijn veilige modus'.Geen prettige maar voor mij veilig.
Ik had me dit zelf aangeleerd,willen zijn wie ik ben, anders doen om maar gezien te worden,genoegen nemen met,tolereren vooral wegstoppen idd.etc. en tegelijkertijd het geworstel met mezelf van de keuzes die ik maakte waar ik niet achter stond en ik vanbinnen alleen maar nóg meer schade toebracht door mijzelf ahw.
Tuurlijk andere factoren deelden mee hierin maar het is aan mij (geweest) dat ik dat kon doen veranderen.En daar nog steeds mee bezig ben.En iedere dag is er 1 en elke nieuwe dag is weer anders.Zolang je je ervan bewust bent dat je wilt dat dingen anders kunnen gaan dna ben je al op weg.
Als jij er klaar voor bent kan je je geven en je plaats innemen.Zo werkt dat.
Van jaren.
Ik merk dat ik in feite al jaren bezig ben me los te wringen van mijn eigen gecreérde angst.Geschaad vertrouwen,genoegen neem met kruimels.
Maar in die jaren besef ik nu een proces doorga en doorsta om te komen waar ik wil komen.
Een mens die er mag zijn een mens die gewaardeerd word een mens die anderen waardeerd en accepteerd.
Ik betrap(te) me er zelf ook op dat ik mensen wilde doen veranderen want het lag niet aan mij.
Deels ligt/lag het mede aan mij.Om hoe ik handelde en werd behandeld.
Dat was 'mijn veilige modus'.Geen prettige maar voor mij veilig.
Ik had me dit zelf aangeleerd,willen zijn wie ik ben, anders doen om maar gezien te worden,genoegen nemen met,tolereren vooral wegstoppen idd.etc. en tegelijkertijd het geworstel met mezelf van de keuzes die ik maakte waar ik niet achter stond en ik vanbinnen alleen maar nóg meer schade toebracht door mijzelf ahw.
Tuurlijk andere factoren deelden mee hierin maar het is aan mij (geweest) dat ik dat kon doen veranderen.En daar nog steeds mee bezig ben.En iedere dag is er 1 en elke nieuwe dag is weer anders.Zolang je je ervan bewust bent dat je wilt dat dingen anders kunnen gaan dna ben je al op weg.
Als jij er klaar voor bent kan je je geven en je plaats innemen.Zo werkt dat.
zaterdag 15 november 2008 om 14:05
Ik ben een af-en-toe meelezer hier en vind het best eng om hier te komen posten, bang dat ik me "opdring". Maar er zijn een paar dingen waardoor ik toch wel graag iets wil schrijven hier, zeker n.a.v. die post van Feliciaatje over een gevoel van er niet mogen zijn zoals je bent. Ik zal proberen om het kort te houden.
Ik ben opgegroeid als oudste dochter, heb nog een jongere broer. In m'n jeugd had ik heel veel ruzie met mijn moeder, zij wilde echt zo'n Blue Bandreclame-gezinnetje en ik was nogal een opstandig kind, ben geen meisje-meisje. Kreeg dus vaak dingen te horen als "Waarom lijk je niet wat meer op die-of-die" of "Doe niet zo raar" of "Kijk nou eens niet altijd alsof je staart in de brand staat" etc. Op school viel ik ook buiten de boot dus ik had altijd het gevoel dat ik een of andere freak was die er niet mocht zijn. De enige die dat compenseerde voor mij, was mijn vader, pa was mijn held en mijn bondgenoot. Hij was schrijver en ik heb zijn taalgevoel geërfd en o.a. dat was dus echt "ons ding". Maar mijn vader was ook niet gelukkig in zijn huwelijk en trok zich dus heel erg terug, hij was altijd aan het werk of met zijn gedachten elders. Ik wilde zo graag dat mijn vader mij echt zou zíen en dacht dat als ik maar geslaagd/knap/leuk/intelligent genoeg was, hij mij echt zou zíen en ik dan "gelukt" was.
Op mijn 15e gingen mijn ouders scheiden en ik ben toen bij mijn vader blijven wonen, heb toen ook een tijd geen contact met mijn moeder gehad. Met m'n broer wel, want die kwam bij m'n pa over de vloer. M'n broer had wat dat betreft twee huizen, ik niet want ik was niet welkom bij mijn moeder, ik had daar moeite mee maar liet dat niet merken. Ik compenseerde mijn ongelukkig-zijn altijd met een grote bek, no way dat ik kwetsbaarheid aan iemand liet zien! Maar van binnen was ik heel alleen, ik speelde als kind (toen m'n ouders nog niet gescheiden waren, dus) altijd dat we in een flatgebouw woonden en die anderen dus gewoon medeflatbewoners waren, dan voelde het niet zo eenzaam. En ik maakte verhaaltjes in m'n hoofd, zo had ik m'n eigen wereldje waarin ik wél gelukkig was. Was ook heel filosofisch ingesteld en zat 's nachts in m'n raamkozijn vaak naar de sterren te kijken.
M'n vader leeft niet meer en ik ben op een aantal punten behoorlijk vastgelopen. Ik heb nu weer contact met m'n moeder, wonderbaarlijk goed zelfs, maar ik val steeds op onbereikbare mannen met wie er dus niets op te bouwen valt en ik heb de neiging slecht voor mijzelf te zorgen. Mijn vader was ongelukkig en eenzaam en ik denk dat hij hierdoor ook gestorven is, daar heb ik nog vaak moeite mee. Alsof ik niet gelukkig mag zijn omdat hij het ook niet was, en dat terwijl hij een fantastische man was.
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.
Ik ben opgegroeid als oudste dochter, heb nog een jongere broer. In m'n jeugd had ik heel veel ruzie met mijn moeder, zij wilde echt zo'n Blue Bandreclame-gezinnetje en ik was nogal een opstandig kind, ben geen meisje-meisje. Kreeg dus vaak dingen te horen als "Waarom lijk je niet wat meer op die-of-die" of "Doe niet zo raar" of "Kijk nou eens niet altijd alsof je staart in de brand staat" etc. Op school viel ik ook buiten de boot dus ik had altijd het gevoel dat ik een of andere freak was die er niet mocht zijn. De enige die dat compenseerde voor mij, was mijn vader, pa was mijn held en mijn bondgenoot. Hij was schrijver en ik heb zijn taalgevoel geërfd en o.a. dat was dus echt "ons ding". Maar mijn vader was ook niet gelukkig in zijn huwelijk en trok zich dus heel erg terug, hij was altijd aan het werk of met zijn gedachten elders. Ik wilde zo graag dat mijn vader mij echt zou zíen en dacht dat als ik maar geslaagd/knap/leuk/intelligent genoeg was, hij mij echt zou zíen en ik dan "gelukt" was.
Op mijn 15e gingen mijn ouders scheiden en ik ben toen bij mijn vader blijven wonen, heb toen ook een tijd geen contact met mijn moeder gehad. Met m'n broer wel, want die kwam bij m'n pa over de vloer. M'n broer had wat dat betreft twee huizen, ik niet want ik was niet welkom bij mijn moeder, ik had daar moeite mee maar liet dat niet merken. Ik compenseerde mijn ongelukkig-zijn altijd met een grote bek, no way dat ik kwetsbaarheid aan iemand liet zien! Maar van binnen was ik heel alleen, ik speelde als kind (toen m'n ouders nog niet gescheiden waren, dus) altijd dat we in een flatgebouw woonden en die anderen dus gewoon medeflatbewoners waren, dan voelde het niet zo eenzaam. En ik maakte verhaaltjes in m'n hoofd, zo had ik m'n eigen wereldje waarin ik wél gelukkig was. Was ook heel filosofisch ingesteld en zat 's nachts in m'n raamkozijn vaak naar de sterren te kijken.
M'n vader leeft niet meer en ik ben op een aantal punten behoorlijk vastgelopen. Ik heb nu weer contact met m'n moeder, wonderbaarlijk goed zelfs, maar ik val steeds op onbereikbare mannen met wie er dus niets op te bouwen valt en ik heb de neiging slecht voor mijzelf te zorgen. Mijn vader was ongelukkig en eenzaam en ik denk dat hij hierdoor ook gestorven is, daar heb ik nog vaak moeite mee. Alsof ik niet gelukkig mag zijn omdat hij het ook niet was, en dat terwijl hij een fantastische man was.
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.
zaterdag 15 november 2008 om 14:22
zaterdag 15 november 2008 om 14:45
quote:mastermind schreef op 15 november 2008 @ 14:05:
Ik ben een af-en-toe meelezer hier en vind het best eng om hier te komen posten, bang dat ik me "opdring".
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.
Tuurlijk dring je je niet op, en ik vind het bijzonder dát je schrijft. Op de een of andere manier raakt het me en komt het sympathiek over.
Voel je dus vooral welkom...
Ik ben een af-en-toe meelezer hier en vind het best eng om hier te komen posten, bang dat ik me "opdring".
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.
Tuurlijk dring je je niet op, en ik vind het bijzonder dát je schrijft. Op de een of andere manier raakt het me en komt het sympathiek over.
Voel je dus vooral welkom...
zaterdag 15 november 2008 om 14:52
Ik lees ook af en toe mee en ben geraakt door alle verhalen hier. Herkenbaar vaak en veel om over na te denken. Wat een waardevol forum is dit.
Ik vind het moeilijk om nu al te reageren, als binnenkomer, maar haak even in op wat Mastermind schreef:
"En ik maakte verhaaltjes in m'n hoofd, zo had ik m'n eigen wereldje waarin ik wél gelukkig was".
Ik had ook jarenlang zo'n eigen fantasiewereldje. Met een fantasievriendinnetje. Mijn wereld, mijn veiligheid. Een compensatie van en vlucht uit de eenzame echte wereld. Ik voelde me daar heel prettig bij weet ik nog.
Ik vind het moeilijk om nu al te reageren, als binnenkomer, maar haak even in op wat Mastermind schreef:
"En ik maakte verhaaltjes in m'n hoofd, zo had ik m'n eigen wereldje waarin ik wél gelukkig was".
Ik had ook jarenlang zo'n eigen fantasiewereldje. Met een fantasievriendinnetje. Mijn wereld, mijn veiligheid. Een compensatie van en vlucht uit de eenzame echte wereld. Ik voelde me daar heel prettig bij weet ik nog.
zaterdag 15 november 2008 om 15:12
Mastermind en Lynne, welkom hier. Voel je alsjeblieft niet alsof je je opdringt. Dat gevoel herken ik dan trouwens weer wel, ik voel me soms ook nogal snel teveel in een nieuwe groep mensen. Maar er is hier plek genoeg voor iedereen.quote:mastermind schreef op 15 november 2008 @ 14:05:
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.Wat goed dat je die stap hebt gezet Mastermind. En acceptatie en begrip zijn sleutelwoorden in dit topic, ik vind het zelf een hele fijne en veilige plek. Ik hoop dat je er net zo veel aan hebt .
M'n relatie is nu uit en ik ben in therapie om aan mijzelf te werken, slik ook antidepressiva nu. Ik merk dat er veel dingen zijn waar ik de vinger niet op kan leggen maar die mij wel gemaakt hebben tot wie ik nu ben, en ik hoop erachter te komen wat dat is zodat ik het kan "fixen". Ik schrijf/schreef vaak op het "relatie met een narcist"-topic, maar ben er nu aan toe om niet hém te analyseren maar mijzelf. Ik voel me nog steeds een buitenbeentje en verlang naar mensen die mij begrijpen en accepteren zoals ik ben. Maar ben daar tegelijkertijd bang voor omdat ik niet afgewezen wil worden, daarnaast heb ik de neiging om dan aan anderen te "hangen" als ik ze eenmaal vertrouw en ik wil nu juist op eigen benen leren staan. Vind het moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen maar hier op het forum durf ik het wel, ten eerste omdat ik hier een nickname heb en ten tweede omdat ik gemakkelijker schrijf dan praat.Wat goed dat je die stap hebt gezet Mastermind. En acceptatie en begrip zijn sleutelwoorden in dit topic, ik vind het zelf een hele fijne en veilige plek. Ik hoop dat je er net zo veel aan hebt .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 15 november 2008 om 16:37
Hey MM welkom hier.
Ik hoopte al dat je dit topic zou vinden.Ik meende dat je er wel van had gelezen.Ik had je er mss. op kunnen attenderen ook nav. N topic.
Goed van je dat je een stap maakt om aan jezelf te werken ipv. hem!
Ik begrijp ook nu het komt dat je in dit soort relaties beland en maar blijft vechten voor je plaats daarin en niet opgeven kan.
Lynne ook welkom.
Vertel maar wanneer jij er aan toe bent.
Meelezen eerst is ook al goed.Reacties komen vanzelf.
En opdringen en sorry's/excuses komen in dit topic niet aan de orde.
Dat is ook zo fijn hier je mag er gewoon zijn!
En steun vinden en krijgen.
Ik hoopte al dat je dit topic zou vinden.Ik meende dat je er wel van had gelezen.Ik had je er mss. op kunnen attenderen ook nav. N topic.
Goed van je dat je een stap maakt om aan jezelf te werken ipv. hem!
Ik begrijp ook nu het komt dat je in dit soort relaties beland en maar blijft vechten voor je plaats daarin en niet opgeven kan.
Lynne ook welkom.
Vertel maar wanneer jij er aan toe bent.
Meelezen eerst is ook al goed.Reacties komen vanzelf.
En opdringen en sorry's/excuses komen in dit topic niet aan de orde.
Dat is ook zo fijn hier je mag er gewoon zijn!
En steun vinden en krijgen.
zaterdag 15 november 2008 om 23:10
Welkom hier Zusenzo, Mastermind, Claire, Lynne en DL, ik lees met jullie mee.
Zo nu en dan mee schrijf ik mee. Soms heb ik de rust niet in m'n hoofd om m'n gedachten op een rijtje te zetten, laat staan op te schrijven. Dan vind ik het fijner om mee te lezen.
Deze week brak het heen en weer vliegen tussen mijn huis en dat van mijn vriend me op. Nu heb ik een heel weekend alleen en ook wel even aan toe. Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen een onregelmatig leven maar daar gaat volgend jaar verandering in komen (samenwonen). Kan ik eindelijk regelmatig posten want ik heb nu vaak geen computer tot m'n beschikking. Ik het vervelend om steeds in te breken als jullie inmiddels weer tien bladzijdes verder zijn waardoor ik niet dieper op jullie posts in kan gaan.
Isolatie is eigenlijk wel een beetje mijn comfort zone. Vroeger was dat uit een soort overlevingsdrang, het kon niet anders want ik was vaak alleen en nu voelt het veilig. Het kost me juist moeite om contacten te onderhouden en me te binden. Had ook een fantasiewereld waardoor ik gedeeltes van mijn jeugd nog wel als redelijk prettig heb ervaren omdat ik mezelf zo goed kon vermaken.
EV, die reactie van die vrouw zegt meer over haar onvermogen. De vragen die Feliciaatje in dat soort situaties aan zichzelf stelt, gebruik ik zelf ook weleens vooral na dat pesten op mijn werk. Soms lukt het me daardoor om zo iemand van een afstand te bekijken, dan neem je eigenlijk emotioneel afstand van diegene maar als ik niet goed in m'n vel zit, lukt het mij ook niet altijd, dan giert er van alles door mijn lijf en doe ik eigenlijk ook mezelf pijn omdat ik me er te lang mee bezig hou. Het gaat dus nog niet automatisch maar voor mij is het een hele stap voorruit.
Wat ik nog wel zou willen leren, is adrem reageren als iemand iets onaardigs zegt en dan kalm en daarna meteen loslaten. Ik wil niet iemand afbranden maar wel aangeven waar mijn grenzen liggen.
Feli, over jezelf liefde geven en liefde uitstralen, dat is wel zo, dat heb ik nu soms periodes achter elkaar. Daar geniet ik van. Deze week was ik moe en overprikkelt. Dat zijn momenten dat ik onzeker ben, twijfel en me teveel bezig hou met mensen met wie ik me eigenlijk niet bezig zou moeten houden. Vandaar, dat ik nu gas terug neem en heel lief ben voor mezelf want dan gaat het makkelijker.
Allemaal een dikke
Zo nu en dan mee schrijf ik mee. Soms heb ik de rust niet in m'n hoofd om m'n gedachten op een rijtje te zetten, laat staan op te schrijven. Dan vind ik het fijner om mee te lezen.
Deze week brak het heen en weer vliegen tussen mijn huis en dat van mijn vriend me op. Nu heb ik een heel weekend alleen en ook wel even aan toe. Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen een onregelmatig leven maar daar gaat volgend jaar verandering in komen (samenwonen). Kan ik eindelijk regelmatig posten want ik heb nu vaak geen computer tot m'n beschikking. Ik het vervelend om steeds in te breken als jullie inmiddels weer tien bladzijdes verder zijn waardoor ik niet dieper op jullie posts in kan gaan.
Isolatie is eigenlijk wel een beetje mijn comfort zone. Vroeger was dat uit een soort overlevingsdrang, het kon niet anders want ik was vaak alleen en nu voelt het veilig. Het kost me juist moeite om contacten te onderhouden en me te binden. Had ook een fantasiewereld waardoor ik gedeeltes van mijn jeugd nog wel als redelijk prettig heb ervaren omdat ik mezelf zo goed kon vermaken.
EV, die reactie van die vrouw zegt meer over haar onvermogen. De vragen die Feliciaatje in dat soort situaties aan zichzelf stelt, gebruik ik zelf ook weleens vooral na dat pesten op mijn werk. Soms lukt het me daardoor om zo iemand van een afstand te bekijken, dan neem je eigenlijk emotioneel afstand van diegene maar als ik niet goed in m'n vel zit, lukt het mij ook niet altijd, dan giert er van alles door mijn lijf en doe ik eigenlijk ook mezelf pijn omdat ik me er te lang mee bezig hou. Het gaat dus nog niet automatisch maar voor mij is het een hele stap voorruit.
Wat ik nog wel zou willen leren, is adrem reageren als iemand iets onaardigs zegt en dan kalm en daarna meteen loslaten. Ik wil niet iemand afbranden maar wel aangeven waar mijn grenzen liggen.
Feli, over jezelf liefde geven en liefde uitstralen, dat is wel zo, dat heb ik nu soms periodes achter elkaar. Daar geniet ik van. Deze week was ik moe en overprikkelt. Dat zijn momenten dat ik onzeker ben, twijfel en me teveel bezig hou met mensen met wie ik me eigenlijk niet bezig zou moeten houden. Vandaar, dat ik nu gas terug neem en heel lief ben voor mezelf want dan gaat het makkelijker.
Allemaal een dikke
