Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 14 november 2008 om 14:18
vrijdag 14 november 2008 om 14:30
ElmerV dat is je onmachtige gevoel.
iedereen heeft zo'n kant hoor.
Kwaad op jezelf worden helpt je niet,echt niet.
Je werkt eraan en is niet 123 geklaard,wees je bewust dáárvan!
En idd. wat GL zegt, durven zeggen dat je dit soort advies lliever niet hebt omdat het een blijvend gevoelig onderwerp voor jou is.Volgende keer je niet laten overdonderen door je eigen onmacht ook.
iedereen heeft zo'n kant hoor.
Kwaad op jezelf worden helpt je niet,echt niet.
Je werkt eraan en is niet 123 geklaard,wees je bewust dáárvan!
En idd. wat GL zegt, durven zeggen dat je dit soort advies lliever niet hebt omdat het een blijvend gevoelig onderwerp voor jou is.Volgende keer je niet laten overdonderen door je eigen onmacht ook.
vrijdag 14 november 2008 om 16:24
EV, hoewel ik het niet eens ben met het feit dat je het jezelf verwijt; vind ik het wel heel eerlijk van jezelf dat je ziet wat er gebeurt - het uitleggen en jouw vrije (denk)ruimte kwijtraken -en jouw aandeel daarin ziet. Het kost tijd om daar verandering in aan te brengen en daarmee ook geduld en mededogen voor jezelf. (daar heb je mijn stokpaardje weer )
Ik vind het een goede eigenschap als iemand zo naar zijn eigen gedrag kan kijken.
Ik vind het een goede eigenschap als iemand zo naar zijn eigen gedrag kan kijken.
vrijdag 14 november 2008 om 17:48
vrijdag 14 november 2008 om 19:11
zaterdag 15 november 2008 om 08:49
Ik zie het ook wel als een overwinning gelukkig.
Een stap in de richting waar ik weer wil zijn.Mijn eigen.
Ik snap je hard op denken EV.
Niet meer laten overdonderen door je eigen gevoel.Alsof je ingehaald word door jezelf.Dat is soms slikken.Je schrikt van jezelf en het waarom dat gebeurd.Daar ben je EV voor.Dat ben jij en je bent je ervan bewust dat het gebeurd dat is goed want je kan er aan werken om steeds een stapje daarin te maken hoe je dat kan voorkomen.
En dat vergt tijd eer jezelf toelaat en nog laat overdonderen.Je hebt jezelf weer te leren kennen met al je gevoel vandien.
Want dat gevoel, werd geleid door ...vul maar in.
Je hebt de regie (weer) te krijgen over jezelf dus.
Ik had het vorige week idem.Werd overdonderd door mijn eigen gevoel en overspoeld werd door mijn eigen emoties.Dat ben ik en ik ben me ervan bewust en kan eraan werken.
Dat is niet 123 gedaan.
Het zal ook altijd wel aanwezig zijn omdat we gevoelsmensen zijn EV.
En daar is niets mis mee als we ons maar niet te lang laten meeslepen in die onmacht gevoelens van onszelf.
Een stap in de richting waar ik weer wil zijn.Mijn eigen.
Ik snap je hard op denken EV.
Niet meer laten overdonderen door je eigen gevoel.Alsof je ingehaald word door jezelf.Dat is soms slikken.Je schrikt van jezelf en het waarom dat gebeurd.Daar ben je EV voor.Dat ben jij en je bent je ervan bewust dat het gebeurd dat is goed want je kan er aan werken om steeds een stapje daarin te maken hoe je dat kan voorkomen.
En dat vergt tijd eer jezelf toelaat en nog laat overdonderen.Je hebt jezelf weer te leren kennen met al je gevoel vandien.
Want dat gevoel, werd geleid door ...vul maar in.
Je hebt de regie (weer) te krijgen over jezelf dus.
Ik had het vorige week idem.Werd overdonderd door mijn eigen gevoel en overspoeld werd door mijn eigen emoties.Dat ben ik en ik ben me ervan bewust en kan eraan werken.
Dat is niet 123 gedaan.
Het zal ook altijd wel aanwezig zijn omdat we gevoelsmensen zijn EV.
En daar is niets mis mee als we ons maar niet te lang laten meeslepen in die onmacht gevoelens van onszelf.
zaterdag 15 november 2008 om 09:06
quote:Elmervrouw schreef op 14 november 2008 @ 19:30:
Jammer, Face. En ik ben het met Zusje eens: een zelfoverwinning voor jezelf! Zo!
Ja, vrije (denk)ruimte, dat is steeds het issue bij mij. Ik laat me op de een of andere manier nog steeds overdonderen. Want als ik op het moment zelf door had gehad wat er gebeurde, en hoe ik me voelde, had ik wel anders gereageerd; dat durf ik inmiddels wel (tegen die persoon). Maar dat is het net. Het inzicht komt pas achteraf. Neem van mij aan dat ik dat echt niet meer wil, me laten overdonderen, maar het gebeurt nog steeds.
Misschien omdat ik mijn eigen ruimte nog steeds niet echt kan voelen? *denkt even hardop*
Ik weet het niet zeker, maar zou het schelen als je fysiek dichter bij jezelf blijft tijdens interactie met anderen? Ik bedoel daarmee: rustig en diep ademen als je communiceert, je zo zwaar en ontspannen mogelijk op je stoel/voeten voelen, en altijd contact houden met hoe je je voelt, vooral observeren wat er in je buik/borst/nekgebied gebeurt, want daar gaat spanning en angst meteen zitten.
Dan had je misschien minder snel geantwoord op deze vraag van haar en eerst even geademd en gevoeld wat er met je gebeurde, waarna je helemaal oprecht iets had kunnen zeggen als: ik waardeer het dat je met me meedenkt maar ik heb nu niet zoveel behoefte om oplossingen met je te bespreken. Ik merk dat het me erg aangrijpt dat we het er nu over hebben.
Uit ervaring weet ik dat als je op zo'n moment die fysieke gevoelens helemaal toelaat en je er op concentreert, dat er dan heel veel oud verdriet boven kan komen. Dat is in een werksituatie niet de bedoeling. En daarom heb je het altijd genegeerd. Misschien kun je in deze fase gaan oefenen met het voor een klein stukje toelaten van die gevoelens, terwijl je ze toch op afstand houdt voor dat moment, om er op een veilig moment misschien eens lekker om te janken. Ik denk dat Feliciaatje hier veel meer van weet, en beter kan zeggen of dit een goed advies is.
EV, ik zeg het nog maar eens: ik heb veel bewondering voor de manier waarop je je leven aan het openbreken bent. Wees niet bang voor de rondvliegende brokstukken. Waaar gehakt wordt vallen spaanders, maar je bent bezig jezelf te bevrijden! Hoe stoer is dat!
Jammer, Face. En ik ben het met Zusje eens: een zelfoverwinning voor jezelf! Zo!
Ja, vrije (denk)ruimte, dat is steeds het issue bij mij. Ik laat me op de een of andere manier nog steeds overdonderen. Want als ik op het moment zelf door had gehad wat er gebeurde, en hoe ik me voelde, had ik wel anders gereageerd; dat durf ik inmiddels wel (tegen die persoon). Maar dat is het net. Het inzicht komt pas achteraf. Neem van mij aan dat ik dat echt niet meer wil, me laten overdonderen, maar het gebeurt nog steeds.
Misschien omdat ik mijn eigen ruimte nog steeds niet echt kan voelen? *denkt even hardop*
Ik weet het niet zeker, maar zou het schelen als je fysiek dichter bij jezelf blijft tijdens interactie met anderen? Ik bedoel daarmee: rustig en diep ademen als je communiceert, je zo zwaar en ontspannen mogelijk op je stoel/voeten voelen, en altijd contact houden met hoe je je voelt, vooral observeren wat er in je buik/borst/nekgebied gebeurt, want daar gaat spanning en angst meteen zitten.
Dan had je misschien minder snel geantwoord op deze vraag van haar en eerst even geademd en gevoeld wat er met je gebeurde, waarna je helemaal oprecht iets had kunnen zeggen als: ik waardeer het dat je met me meedenkt maar ik heb nu niet zoveel behoefte om oplossingen met je te bespreken. Ik merk dat het me erg aangrijpt dat we het er nu over hebben.
Uit ervaring weet ik dat als je op zo'n moment die fysieke gevoelens helemaal toelaat en je er op concentreert, dat er dan heel veel oud verdriet boven kan komen. Dat is in een werksituatie niet de bedoeling. En daarom heb je het altijd genegeerd. Misschien kun je in deze fase gaan oefenen met het voor een klein stukje toelaten van die gevoelens, terwijl je ze toch op afstand houdt voor dat moment, om er op een veilig moment misschien eens lekker om te janken. Ik denk dat Feliciaatje hier veel meer van weet, en beter kan zeggen of dit een goed advies is.
EV, ik zeg het nog maar eens: ik heb veel bewondering voor de manier waarop je je leven aan het openbreken bent. Wees niet bang voor de rondvliegende brokstukken. Waaar gehakt wordt vallen spaanders, maar je bent bezig jezelf te bevrijden! Hoe stoer is dat!
zaterdag 15 november 2008 om 09:10
Lieve meiden, ik bljif meelezen hoor, maar merk dat ik al een paar weken wat meer afstand neem tot de verhalen omdat ik er vaak zo'n zwaar gevoel aan overhoud. Ik voel me verantwoordelijk, wil dan reageren maar het gaat natuurlijk om grote problemen vaak en heftige gevoelens en dan voel ik me tekort schieten. Ik weet dat dit onnodig is, maar het voelt wel zo. Dus ik kom gewoon af en toe even reageren, en de groetjes doen, en jullie een bloemetje geven! En ik ga zo even kijken of ik op de meet kan komen, is het idd de 25e in Utrecht?
liefs allemaal!
liefs allemaal!
zaterdag 15 november 2008 om 09:24
Hum,
Gisteravond zat ik wat te mijmeren/te overdenken.
En werd uiteindelijk best bang van mezelf.
Ik vetrouw niemand meer sinds ik met GM iets had.
Hij vertrouwde me ontzettend veel toe,zei ook, wat hij me allemaal zei. heeft hij nog nimmer bloot gegeven aan wie ook maar.
Zijn 'duistere' kant noem ik het even.
Ik realiseer me dat ik met iemand was die zijn leven lang zichzelf niet is.Hij speelt/speelde een rol in zijn eigen zijn.Die van hem verwacht word/werd om gezien te worden gewaardeerd te worden.Wat hij zichzelf eigen gemaakt heeft.
En bij mij kon hij zichzelf zijn.
Ik geloof dat,ik zag dat.
Hoe kan iemand nou toch leven terwijl hij anders wil leven?
Mijn vader idem.
En dan zeggen ze, had ik het maar anders gedaan.
Waarom leeft iemand zijn leven en is zichzelf niet daarin?
Daar word ik best bang van en dat ik dan ook bang word van mijzelf,me distancieer van mensen in het algemeen.
Want wie zegt/doet/leeft en is wie hij is?Of is die dan toch iemand anders al zijn leven lang?
Ja dat vind ik eng.Ik durf daardoor niemand meer toe te laten.
Spinsels waar ik maar niet vanaf kom en die me om de zoveel tijd lastigvallen.
Bah soms voel ik me zo in de maling genomen door het leven an sich.
Warrige post.
Gisteravond zat ik wat te mijmeren/te overdenken.
En werd uiteindelijk best bang van mezelf.
Ik vetrouw niemand meer sinds ik met GM iets had.
Hij vertrouwde me ontzettend veel toe,zei ook, wat hij me allemaal zei. heeft hij nog nimmer bloot gegeven aan wie ook maar.
Zijn 'duistere' kant noem ik het even.
Ik realiseer me dat ik met iemand was die zijn leven lang zichzelf niet is.Hij speelt/speelde een rol in zijn eigen zijn.Die van hem verwacht word/werd om gezien te worden gewaardeerd te worden.Wat hij zichzelf eigen gemaakt heeft.
En bij mij kon hij zichzelf zijn.
Ik geloof dat,ik zag dat.
Hoe kan iemand nou toch leven terwijl hij anders wil leven?
Mijn vader idem.
En dan zeggen ze, had ik het maar anders gedaan.
Waarom leeft iemand zijn leven en is zichzelf niet daarin?
Daar word ik best bang van en dat ik dan ook bang word van mijzelf,me distancieer van mensen in het algemeen.
Want wie zegt/doet/leeft en is wie hij is?Of is die dan toch iemand anders al zijn leven lang?
Ja dat vind ik eng.Ik durf daardoor niemand meer toe te laten.
Spinsels waar ik maar niet vanaf kom en die me om de zoveel tijd lastigvallen.
Bah soms voel ik me zo in de maling genomen door het leven an sich.
Warrige post.
zaterdag 15 november 2008 om 09:29
zaterdag 15 november 2008 om 09:48
quote:MissMara schreef op 15 november 2008 @ 09:10:
Lieve meiden, ik bljif meelezen hoor, maar merk dat ik al een paar weken wat meer afstand neem tot de verhalen omdat ik er vaak zo'n zwaar gevoel aan overhoud. Ik voel me verantwoordelijk, wil dan reageren maar het gaat natuurlijk om grote problemen vaak en heftige gevoelens en dan voel ik me tekort schieten. Ik weet dat dit onnodig is, maar het voelt wel zo. Dus ik kom gewoon af en toe even reageren, en de groetjes doen, en jullie een bloemetje geven! En ik ga zo even kijken of ik op de meet kan komen, is het idd de 25e in Utrecht?
liefs allemaal!
Dit is inderdaad een heel heftig topic.
Ik lees nog maar pas mee, maar sommige posts raken me heel erg diep. Reageren is moeilijk, omdat ik nog niet weet waar het allemaal vanaan komt.
Afijn, ik ben er achter gekomen dat ik gevoelens diep in me draag die ik hier niet eens neer durf te zetten. Mijn man is de enige die ik er wel over verteld heb.
Ik hoop een beetje dat ik dankzij dit topic, doordat ik ook andere verhalen hoor, het gevoel krijg niet alleen te staan, weer grip op mezelf krijg.
Lieve meiden, ik bljif meelezen hoor, maar merk dat ik al een paar weken wat meer afstand neem tot de verhalen omdat ik er vaak zo'n zwaar gevoel aan overhoud. Ik voel me verantwoordelijk, wil dan reageren maar het gaat natuurlijk om grote problemen vaak en heftige gevoelens en dan voel ik me tekort schieten. Ik weet dat dit onnodig is, maar het voelt wel zo. Dus ik kom gewoon af en toe even reageren, en de groetjes doen, en jullie een bloemetje geven! En ik ga zo even kijken of ik op de meet kan komen, is het idd de 25e in Utrecht?
liefs allemaal!
Dit is inderdaad een heel heftig topic.
Ik lees nog maar pas mee, maar sommige posts raken me heel erg diep. Reageren is moeilijk, omdat ik nog niet weet waar het allemaal vanaan komt.
Afijn, ik ben er achter gekomen dat ik gevoelens diep in me draag die ik hier niet eens neer durf te zetten. Mijn man is de enige die ik er wel over verteld heb.
Ik hoop een beetje dat ik dankzij dit topic, doordat ik ook andere verhalen hoor, het gevoel krijg niet alleen te staan, weer grip op mezelf krijg.
zaterdag 15 november 2008 om 10:08
Soms denk ik wel eens mijn moeder is niet voor niets M.D. geworden.
Zij was iemand die gedwongen!,werd in een ander jasje te leven dan die haar paste.dus iets heel anders waar je zelf voor kiest zoals veel mensen doen.
Ze werd niet begrepen door de man die ze uiteindelijk trouwde.Mijn vader.Maakte keuzes waar ze niet achter stond.
Dan word je ook gek.Niet mogen zijn wie je bent.Geremd in je ontplooien.
Ik vergoelijk niets vwb. mijn moeder maar begrijp de situatie (nu) wel.
Ik kamp met soortgelijks.
Alleen zal ik niet zover vallen/komen dan mijn moeder omdat ik haar geschiedenis weet hoe het NIET had hebben te gaan.
Waarom word je niet gewaardeed/geaccpeteerd om wie je bent en waarom zijn er toch zoveel mensen die leven zo ze leven omdat ze niet beter weten geen moeite doen zichzelf te laten zijn wie ze zijn omwille van verwachtingspatroon,niet/wel geoorloofd.
Waarom werken zulke mensen tegen je omdat JIJ wel durft/wilt zijn wie je bent?
En je dáárom geconfronteerd word met je eigen gevoelens die je soms overdonderen.
Je in de verdediging schiet daardoor.Je aangevallen voelt.Alleen maar omdat je voelt je word niet gewaardeerd/geaccepteerd.
Je doet niet mee met de rest.Omdat je gewoon bent/wilt zijn wie jij bent/wilt zijn.En niet wat er van je verwacht word.
Zij was iemand die gedwongen!,werd in een ander jasje te leven dan die haar paste.dus iets heel anders waar je zelf voor kiest zoals veel mensen doen.
Ze werd niet begrepen door de man die ze uiteindelijk trouwde.Mijn vader.Maakte keuzes waar ze niet achter stond.
Dan word je ook gek.Niet mogen zijn wie je bent.Geremd in je ontplooien.
Ik vergoelijk niets vwb. mijn moeder maar begrijp de situatie (nu) wel.
Ik kamp met soortgelijks.
Alleen zal ik niet zover vallen/komen dan mijn moeder omdat ik haar geschiedenis weet hoe het NIET had hebben te gaan.
Waarom word je niet gewaardeed/geaccpeteerd om wie je bent en waarom zijn er toch zoveel mensen die leven zo ze leven omdat ze niet beter weten geen moeite doen zichzelf te laten zijn wie ze zijn omwille van verwachtingspatroon,niet/wel geoorloofd.
Waarom werken zulke mensen tegen je omdat JIJ wel durft/wilt zijn wie je bent?
En je dáárom geconfronteerd word met je eigen gevoelens die je soms overdonderen.
Je in de verdediging schiet daardoor.Je aangevallen voelt.Alleen maar omdat je voelt je word niet gewaardeerd/geaccepteerd.
Je doet niet mee met de rest.Omdat je gewoon bent/wilt zijn wie jij bent/wilt zijn.En niet wat er van je verwacht word.
zaterdag 15 november 2008 om 10:37
He, fijn dat jullie zo begripvol reageren.
EV, ik snap het, alles gewoon te voelen is te heftig nu! Maar misschien kun je voor jezelf toch beginnen te observeren waar er 'iets' gebeurt. Ik ben daar ooit mee begonnen en dat ging makkelijker dan ik dacht - het was gewoon een vraag die ik mezelf nooit stelde. Of heb je geen 'tijd' en aandacht meer voor jezelf als je met een ander praat, omdat die dan al jouw aandacht en zorg 'verdient'?
EV, ik snap het, alles gewoon te voelen is te heftig nu! Maar misschien kun je voor jezelf toch beginnen te observeren waar er 'iets' gebeurt. Ik ben daar ooit mee begonnen en dat ging makkelijker dan ik dacht - het was gewoon een vraag die ik mezelf nooit stelde. Of heb je geen 'tijd' en aandacht meer voor jezelf als je met een ander praat, omdat die dan al jouw aandacht en zorg 'verdient'?
zaterdag 15 november 2008 om 10:41
Hey lieve MM, ik denk regelmatig aan je en je buik , heel begrijpelijk dat je wat afstand houdt. En de meeting is de 23ste (jammer dat je niet kan Artemis!). Ik zou het leuk vinden je te zien MM .
Face, ik kan het me enigszins voorstellen, wat je bedoelt. Ik heb gemerkt dat voor mij de beste remedie tegen dat soort verwarring en onrust is, er vooral voor te zorgen dat ik wel het leven leef wat ik echt wil leven. En dat doe ik, zo met mijn obstakels hier en daar . Ik heb gemerkt door dat steeds meer te doen, ik ook opener werd naar anderen, trotser op mijzelf werd, meer lol had in het leven (veel meer!). En het voordeel daarvan is dat je ook weer mensen aantrekt die dat herkennen en zelf ook zo ervaren.
En meer op je instincten durven vertrouwen want die vertellen vaak een hoop over mensen. Enige is dat je helder scheidt wat je angsten zeggen en wat je instincten. Anders reageer je al gauw op je angsten en die hebben de neiging weg te duwen en jezelf te isoleren. Zou jammer zijn .
GL, ik weet niet wat voor vreselijke dingen je daar verbergt in je systeem. Maar ik vermoed dat ze uitermate menselijk zijn en niet dingen zijn waar je je voor hoeft te schamen. Dus mocht je ze ooit willen delen, de kans op herkenning van anderen die het net zo ervaren (hebben) is denk ik juist vrij groot. Wie weet kan dat heel fijn zijn. Niet om je te dwingen , maar dingen die je verbergt van de wereld met het idee: als mensen dat van me wisten zouden ze me een vreselijk mens vinden, kosten toch energie. En dan geef je jezelf ook niet het recht om 's vreselijk boos te zijn of te zeggen dat wat toen gebeurde echt niet kon en je diep verwond heeft. Dat kun je dan rationeel zeggen maar niet vanuit je tenen. Maar goed, ik denk nu misschien in de verkeerde hoek en dan heb je hier helemaal niets aan wrs .
Face, ik kan het me enigszins voorstellen, wat je bedoelt. Ik heb gemerkt dat voor mij de beste remedie tegen dat soort verwarring en onrust is, er vooral voor te zorgen dat ik wel het leven leef wat ik echt wil leven. En dat doe ik, zo met mijn obstakels hier en daar . Ik heb gemerkt door dat steeds meer te doen, ik ook opener werd naar anderen, trotser op mijzelf werd, meer lol had in het leven (veel meer!). En het voordeel daarvan is dat je ook weer mensen aantrekt die dat herkennen en zelf ook zo ervaren.
En meer op je instincten durven vertrouwen want die vertellen vaak een hoop over mensen. Enige is dat je helder scheidt wat je angsten zeggen en wat je instincten. Anders reageer je al gauw op je angsten en die hebben de neiging weg te duwen en jezelf te isoleren. Zou jammer zijn .
GL, ik weet niet wat voor vreselijke dingen je daar verbergt in je systeem. Maar ik vermoed dat ze uitermate menselijk zijn en niet dingen zijn waar je je voor hoeft te schamen. Dus mocht je ze ooit willen delen, de kans op herkenning van anderen die het net zo ervaren (hebben) is denk ik juist vrij groot. Wie weet kan dat heel fijn zijn. Niet om je te dwingen , maar dingen die je verbergt van de wereld met het idee: als mensen dat van me wisten zouden ze me een vreselijk mens vinden, kosten toch energie. En dan geef je jezelf ook niet het recht om 's vreselijk boos te zijn of te zeggen dat wat toen gebeurde echt niet kon en je diep verwond heeft. Dat kun je dan rationeel zeggen maar niet vanuit je tenen. Maar goed, ik denk nu misschien in de verkeerde hoek en dan heb je hier helemaal niets aan wrs .
zaterdag 15 november 2008 om 10:42
En zou je kunnen beginnen om die energiekraan die je voluit open zet naar de ander voor 1% dicht te draaien? Dat je bijv. een tikkie langzamer reageert zodat je tijd hebt om heel kort met liefdevolle aandacht naar jezelf te gaan?
Ik heb het idee dat voor jou communicatie altijd stress, angst, zorg betekent. Want het kan 'mis' gaan. En dat is niet zo, rationeel weet je dat he?
Ik heb het idee dat voor jou communicatie altijd stress, angst, zorg betekent. Want het kan 'mis' gaan. En dat is niet zo, rationeel weet je dat he?
