Relaties
alle pijlers
Ex opzoeken of niet?
maandag 2 februari 2009 om 17:48
M'n beste vriendinnen zeggen van wel, m'n moeder zegt van niet, ik zelf twijfel...Ik hoop dat iemand hier me kan helpen de juiste beslissing te nemen!
De situatie.
+/-2,5 jaar heb ik nogal een onstuimige, heftige, 'gestoorde' relatie gehad. 1,5 jaar was ik z'n minnares. Daarna ging hij bij z'n vrouw en is het een tijd erg goed en leuk geweest. Vervolgens moest ik het land uit voor een jaar voor school. Hij heeft me nog regelmatig op gezocht, we belden dagelijks, eigenlijk de perfecte lange afstandsrelatie. Dacht ik. De laatste keer dat hij bij me was was het nog geweldig. Vervolgens belde hij dat hij veilig geland was op schiphol en daarna heb ik nooit meer wat van hem gehoord, behalve een mail: dat ie het te moeilijk had met zichzelf, dat hij niet goed voor me was, dat hij me kapot zou maken, dat ie niet tegen de afstand kon etc. Maar ook dat ie nog zielsveel van me hield en dat hij het me ooit zou uitleggen.
Dit was in oktober 2007.
Deze relatie had me al gesloopt voordat hij me dumpte, door verschillende redenen was ik aan de AD, ben een keer in het ziekenhuis opgenomen door te veel stress etc. Toch hield(houd?) ik zielsveel van deze man, op een verschrikkelijk ongezonde manier.
Toen hij niks meer van zich liet horen was ik aan de AD dus erg vlak Ik was er kapot van, maar de combinatie van op een compleet andere plek zijn zonder al te veel herinneringen aan hem en de AD heeft me er door heen gesleept en het ging weer hartstikke goed met me. Ik ben zelfs met de AD gestopt in die tijd!
Toen ik weer terug kwam in Nederland was het even heftig, alle herinneringen, de angst om hem tegen het lijf te lopen en het nieuws dat hij een nieuwe vriendin had maakten dat ik het weer erg moeilijk kreeg. Ik dacht dat dit tijdelijk zou zijn, gewoon even weer de cultuurshock zeg maar. Ik heb nog geprobeerd op een normale manier contact met hem te zoeken, gewoon om even gepraat te hebben, niet omdat ik hem terug wil of zo. Daarop reageerde hij dat ik hem eerst maar even ongeveer duizend euro moest terug betalen (in de tijd dat het nog goed ging heeft hij me dat gegeven zonder dat ik er om vroeg), dat hij anders wel eens met m'n ouders ging praten en dat hij dan wel een keer met mij ging praten. Het geld is teruggestort.
We zijn nu 8 maanden verder. Ik date sinds een paar maanden weer, ben weer een beetje verliefd geweest (denk ik) etc.
Maar de laatste tijd denk ik aan bijna niks anders dan aan m'n ex. Ik slaap slecht, eet slecht, pieker noem maar op. Ik kan de gedachten aan hem niet stop zetten. Laat ik vooropstellen dat ik hem niet terug wil, en dat ik hem al het geluk met z'n nieuwe vriendin gun. Het enige wat ik wil is praten over wat er gebeurd is. Eigenlijk weet ik ook niet wat er gezegd moet worden, maar ik wil de oorzaak van zijn gedrag weten, of hem alleen maar zien, ik weet het niet. Als ik dit nu schrijf zit ik te huilen, zoveel doet t me. Ik wil ervan af zijn, maar ik denk aan niks anders. Ik voel me lusteloos en verdrietig. Waarom? Ik weet het niet. Ik wil ook niet verder met dit gevoel. Stapel gek word ik ervan.
Wat denken jullie, zou het helpen met hem te praten of ben ik rijp voor een psycholoog!?
Sorry voor het lange verhaal, als iemand het al allemaal heeft gelezen
Ik stel jullie adviezen erg op prijs!
-Bladora-
De situatie.
+/-2,5 jaar heb ik nogal een onstuimige, heftige, 'gestoorde' relatie gehad. 1,5 jaar was ik z'n minnares. Daarna ging hij bij z'n vrouw en is het een tijd erg goed en leuk geweest. Vervolgens moest ik het land uit voor een jaar voor school. Hij heeft me nog regelmatig op gezocht, we belden dagelijks, eigenlijk de perfecte lange afstandsrelatie. Dacht ik. De laatste keer dat hij bij me was was het nog geweldig. Vervolgens belde hij dat hij veilig geland was op schiphol en daarna heb ik nooit meer wat van hem gehoord, behalve een mail: dat ie het te moeilijk had met zichzelf, dat hij niet goed voor me was, dat hij me kapot zou maken, dat ie niet tegen de afstand kon etc. Maar ook dat ie nog zielsveel van me hield en dat hij het me ooit zou uitleggen.
Dit was in oktober 2007.
Deze relatie had me al gesloopt voordat hij me dumpte, door verschillende redenen was ik aan de AD, ben een keer in het ziekenhuis opgenomen door te veel stress etc. Toch hield(houd?) ik zielsveel van deze man, op een verschrikkelijk ongezonde manier.
Toen hij niks meer van zich liet horen was ik aan de AD dus erg vlak Ik was er kapot van, maar de combinatie van op een compleet andere plek zijn zonder al te veel herinneringen aan hem en de AD heeft me er door heen gesleept en het ging weer hartstikke goed met me. Ik ben zelfs met de AD gestopt in die tijd!
Toen ik weer terug kwam in Nederland was het even heftig, alle herinneringen, de angst om hem tegen het lijf te lopen en het nieuws dat hij een nieuwe vriendin had maakten dat ik het weer erg moeilijk kreeg. Ik dacht dat dit tijdelijk zou zijn, gewoon even weer de cultuurshock zeg maar. Ik heb nog geprobeerd op een normale manier contact met hem te zoeken, gewoon om even gepraat te hebben, niet omdat ik hem terug wil of zo. Daarop reageerde hij dat ik hem eerst maar even ongeveer duizend euro moest terug betalen (in de tijd dat het nog goed ging heeft hij me dat gegeven zonder dat ik er om vroeg), dat hij anders wel eens met m'n ouders ging praten en dat hij dan wel een keer met mij ging praten. Het geld is teruggestort.
We zijn nu 8 maanden verder. Ik date sinds een paar maanden weer, ben weer een beetje verliefd geweest (denk ik) etc.
Maar de laatste tijd denk ik aan bijna niks anders dan aan m'n ex. Ik slaap slecht, eet slecht, pieker noem maar op. Ik kan de gedachten aan hem niet stop zetten. Laat ik vooropstellen dat ik hem niet terug wil, en dat ik hem al het geluk met z'n nieuwe vriendin gun. Het enige wat ik wil is praten over wat er gebeurd is. Eigenlijk weet ik ook niet wat er gezegd moet worden, maar ik wil de oorzaak van zijn gedrag weten, of hem alleen maar zien, ik weet het niet. Als ik dit nu schrijf zit ik te huilen, zoveel doet t me. Ik wil ervan af zijn, maar ik denk aan niks anders. Ik voel me lusteloos en verdrietig. Waarom? Ik weet het niet. Ik wil ook niet verder met dit gevoel. Stapel gek word ik ervan.
Wat denken jullie, zou het helpen met hem te praten of ben ik rijp voor een psycholoog!?
Sorry voor het lange verhaal, als iemand het al allemaal heeft gelezen
Ik stel jullie adviezen erg op prijs!
-Bladora-
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
maandag 2 februari 2009 om 19:47
Was t maar zo makkelijk voor mij Very Cherry 
T probleem is ook dat ik t bij vrienden niet echt meer van me af kan praten. Die zijn wel een beetje zat van t gezeur over deze man na al die jaren. Ook wel logisch. Misschien dat ze daarom ook pushen om eens met hem te gaan praten.
Jullie hebben wel gelijk over dat ik in een cirkel kom dat er misschien meer vragen komen nadat ik hem heb gesproken. Of dat als hij leuk doet ik juist weer meer verwacht.
Maar ik denk niet dat ik meer zou verwachten, ik ben er wel achter dat hij niet de gene is die me gelukkig maakt.
Pffff...toch vind ik t lastig en ben vooral erg pissig op mezelf dat ik er na al die tijd nog zo mee bezig ben, en er nog verdrietig van word.
T probleem is ook dat ik t bij vrienden niet echt meer van me af kan praten. Die zijn wel een beetje zat van t gezeur over deze man na al die jaren. Ook wel logisch. Misschien dat ze daarom ook pushen om eens met hem te gaan praten.
Jullie hebben wel gelijk over dat ik in een cirkel kom dat er misschien meer vragen komen nadat ik hem heb gesproken. Of dat als hij leuk doet ik juist weer meer verwacht.
Maar ik denk niet dat ik meer zou verwachten, ik ben er wel achter dat hij niet de gene is die me gelukkig maakt.
Pffff...toch vind ik t lastig en ben vooral erg pissig op mezelf dat ik er na al die tijd nog zo mee bezig ben, en er nog verdrietig van word.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
maandag 2 februari 2009 om 20:02
Je wilt van je verdriet af en wel nu meteen. Omdat je er met jezelf niet uitkomt en die vragen door je hoofd blijven spoken denk je dat met hem praten een goed idee is. Je krijgt dan antwoord op je vragen en kunt verder gaan met je leven, denk je. Maar dit is niet de realiteit. De realiteit is dat wat hij ook zal doen of zal zeggen (positief, negatief desnoods neutraal), het zal jou in deze toestand nog verder de put intrappen, écht waar.
maandag 2 februari 2009 om 20:19
Ik weet dat ik daar mee rondliep na mijn eerste lange serieuze relatie. Waarom? Waarom werkte het nou niet? Waarom ging het mis? Waarom was die liefde niet genoeg? enz enz enz
En op een gegeven moment realiseerde ik me dat er soms geen goed, sluitend antwoord is. Gewoon... daarom!
Conclusie: het werkte niet. Door die vraag in mijn kop bleef ik vasthouden aan wat geweest was. Toen ik accepteerde dat er soms geen antwoorden zijn, kon ik het loslaten en verder.
En op een gegeven moment realiseerde ik me dat er soms geen goed, sluitend antwoord is. Gewoon... daarom!
Conclusie: het werkte niet. Door die vraag in mijn kop bleef ik vasthouden aan wat geweest was. Toen ik accepteerde dat er soms geen antwoorden zijn, kon ik het loslaten en verder.
maandag 2 februari 2009 om 20:54
@Lalein, misschien wel een beetje, maar eigenlijk durf ik niet. 's Avonds in bed denk ik elke keer, en morgen rijd ik gewoon langs. Overdag durf ik dan niet meer.
Ik dacht altijd dat dingen goed slijten als je iemand niet ziet. Ik heb hem nu bijna 1,5 jaar niet gezien en nagenoeg geen contact gehad en t slijt niet, omdat ik dus die vragen heb. Daarom dacht ik dat t misschien wel goed was om dus wel langs te gaan. Maar wat hierboven allemaal gezegd wordt, dat zet me goed aan het denken. Dus ik heb er wel echt wat aan!
Ik dacht altijd dat dingen goed slijten als je iemand niet ziet. Ik heb hem nu bijna 1,5 jaar niet gezien en nagenoeg geen contact gehad en t slijt niet, omdat ik dus die vragen heb. Daarom dacht ik dat t misschien wel goed was om dus wel langs te gaan. Maar wat hierboven allemaal gezegd wordt, dat zet me goed aan het denken. Dus ik heb er wel echt wat aan!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
