Relaties
alle pijlers
Extreem fout en heel verdrietig
vrijdag 27 november 2009 om 13:38
Ik heb al een paar keer op het punt gestaan mijn 'probleem' op te schrijven.. om mijn hart te luchten, omdat ik me afvraag hoe het zover heeft kunnen komen.
Ik ben met handen en voeten gebonden, over het algemeen redelijk gelukkig samen met een heerlijke man. We hebben onze pieken en dalen en we hebben samen ook jonge kinderen. We zijn nog niet zo oud, werken hard en hebben het goed voor elkaar samen en met een aantal goede vrienden en vriendinnen om ons heen.
Ben ik echt verliefd? Nee, niet meer, maar we zijn een goed team, hebben regelmatig vreselijk lol en op zn tijd een flinke ruzie.
Ik hou absoluut van hem, maar ik mis wel spanning.
Sinds ik klein ben, zoek ik gevaar en spanning op. Niets extreems, maar altijd extremer dan vriendinnen. Ik heb ook last van stemmingswisselingen.. heerlijke hoogtes en een dodelijk gevoel van lege onrust. Alsof ik altijd aan het zoeken ben.
Ik heb medicijnen en ik kan de meeste tijd wel met mezelf leven inmiddels.
Op zoek naar spanning werd ik vorig jaar helemaal verliefd op mijn ex. Mijn ex en ik zijn een beetje hetzelfde. Bij hem kan ik krijgen wat ik zoek.. spanning, pijn en vreugde, maar verder niets. Toch verliefd, en it was killing me. Ik heb langer dan een jaar naar hem verlangd, zo erg dat ik er soms misselijk van werd.
Ondertussen deed ik wat ik moest doen thuis, op werk, overal.
Vlak voor de zomer wenste ik dat ik iemand anders zou ontmoeten, een soort rebound, waarbij de liefde minder diep zou gaan maar die wel mijn gedachten zou kunnen afleiden van de ex.
En die heb ik gevonden... In het begin probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn met hem, ik had allang gezien dat hij niet alleen lief en aardig was en een hele leuke vader en de man van mijn lieve vriendin, maar vooral behoorlijk knap en sexy.
Na een warme gezamelijk vakantie afgelopen zomer met veel wijn en plezier en vriendschap, merkte ik de eerste zaterdag thuis dat ik zijn gezelschap enorm miste. Ik voelde me onrustig en sjacherijnig en hoopte alleen maar op een berichtje of een telefoontje,een uitnodiging om foto's te komen kijken ofzo.
Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een paar dagen platonisch samen wat dingen gedaan, en de laatste keer was het niet meer te ontkennen; als we dicht bij elkaar stonden stonden we samen helemaal te shaken. Hij liet zijn handen zien, hij stond letterlijk te trillen en ik had dat ook. We hebben niets gedaan toen, maar wel het vuur nog wat opgestookt met mails en sms.. en uiteindelijk zijn we samen drie keer naar een hotel geweest.
Hij is verschrikkelijk goed in bed, en ik ook dus dat klikte wel. Naast geile sex hebben we ook echt dat we elkaar lief en leuk vinden. Hij was verliefd op mij en ik zeker ook op hem. Sterker nog; ik mis hem iedere minuut en ik denk dat ik van hem hou.
Wat ik bij mijn ex nooit voelde, voel ik nu wel; ik wil verder met hem. Maar dat voelen en de stap nemen dat is natuurlijk wel een heel verschil.
Hij en zijn (en mijn) vriendin gaan niet zo heel lekker,maar ze zijn heel leuk samen. Hij gaat niet bij haar weg, ookal klaagt hij nog zoveel. Ik wil haar ook niet kwijt, en mijn man ook niet.
Hij doet nu afstandelijk tegen mij, ik weet niet waarom. Toch zag ik hem een paar daagjes geleden nog en bleef hij steeds bij me in de buurt en was heel lief. Het maakt me ziek dat ik hem heb gemaild en hij amper reageert. Waarom? Ik weet dat het niet afgelopen is.
Wanneer weet je wat het goede is? Wat de juiste keuze is?
Voor alle duidelijkheid; ik snap dat dit heel slecht is en onvergevelijk, maar zo voelt het niet helemaal, maar kan er uit dit slechts misschien toch nog iets goeds voorkomen?
Ik denk wel eens dat we elkaar tegen "moesten" komen, we komen allebei uit een andere stad ver van hier, zijn hier tegelijkertijd komen wonen en elkaar op de eerste dag na de verhuizing tegen gekomen en meteen bevriend geraakt.
Wanneer weet je wat de juiste keuze is?
Ik zie het allemaal niet erg helder meer, en ik weet dat ik hier met de grond gelijk gemaakt zal worden, maar misschien is dat wel een eye opener ofzo.. ik weet het ook niet meer.
Ik ben met handen en voeten gebonden, over het algemeen redelijk gelukkig samen met een heerlijke man. We hebben onze pieken en dalen en we hebben samen ook jonge kinderen. We zijn nog niet zo oud, werken hard en hebben het goed voor elkaar samen en met een aantal goede vrienden en vriendinnen om ons heen.
Ben ik echt verliefd? Nee, niet meer, maar we zijn een goed team, hebben regelmatig vreselijk lol en op zn tijd een flinke ruzie.
Ik hou absoluut van hem, maar ik mis wel spanning.
Sinds ik klein ben, zoek ik gevaar en spanning op. Niets extreems, maar altijd extremer dan vriendinnen. Ik heb ook last van stemmingswisselingen.. heerlijke hoogtes en een dodelijk gevoel van lege onrust. Alsof ik altijd aan het zoeken ben.
Ik heb medicijnen en ik kan de meeste tijd wel met mezelf leven inmiddels.
Op zoek naar spanning werd ik vorig jaar helemaal verliefd op mijn ex. Mijn ex en ik zijn een beetje hetzelfde. Bij hem kan ik krijgen wat ik zoek.. spanning, pijn en vreugde, maar verder niets. Toch verliefd, en it was killing me. Ik heb langer dan een jaar naar hem verlangd, zo erg dat ik er soms misselijk van werd.
Ondertussen deed ik wat ik moest doen thuis, op werk, overal.
Vlak voor de zomer wenste ik dat ik iemand anders zou ontmoeten, een soort rebound, waarbij de liefde minder diep zou gaan maar die wel mijn gedachten zou kunnen afleiden van de ex.
En die heb ik gevonden... In het begin probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn met hem, ik had allang gezien dat hij niet alleen lief en aardig was en een hele leuke vader en de man van mijn lieve vriendin, maar vooral behoorlijk knap en sexy.
Na een warme gezamelijk vakantie afgelopen zomer met veel wijn en plezier en vriendschap, merkte ik de eerste zaterdag thuis dat ik zijn gezelschap enorm miste. Ik voelde me onrustig en sjacherijnig en hoopte alleen maar op een berichtje of een telefoontje,een uitnodiging om foto's te komen kijken ofzo.
Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een paar dagen platonisch samen wat dingen gedaan, en de laatste keer was het niet meer te ontkennen; als we dicht bij elkaar stonden stonden we samen helemaal te shaken. Hij liet zijn handen zien, hij stond letterlijk te trillen en ik had dat ook. We hebben niets gedaan toen, maar wel het vuur nog wat opgestookt met mails en sms.. en uiteindelijk zijn we samen drie keer naar een hotel geweest.
Hij is verschrikkelijk goed in bed, en ik ook dus dat klikte wel. Naast geile sex hebben we ook echt dat we elkaar lief en leuk vinden. Hij was verliefd op mij en ik zeker ook op hem. Sterker nog; ik mis hem iedere minuut en ik denk dat ik van hem hou.
Wat ik bij mijn ex nooit voelde, voel ik nu wel; ik wil verder met hem. Maar dat voelen en de stap nemen dat is natuurlijk wel een heel verschil.
Hij en zijn (en mijn) vriendin gaan niet zo heel lekker,maar ze zijn heel leuk samen. Hij gaat niet bij haar weg, ookal klaagt hij nog zoveel. Ik wil haar ook niet kwijt, en mijn man ook niet.
Hij doet nu afstandelijk tegen mij, ik weet niet waarom. Toch zag ik hem een paar daagjes geleden nog en bleef hij steeds bij me in de buurt en was heel lief. Het maakt me ziek dat ik hem heb gemaild en hij amper reageert. Waarom? Ik weet dat het niet afgelopen is.
Wanneer weet je wat het goede is? Wat de juiste keuze is?
Voor alle duidelijkheid; ik snap dat dit heel slecht is en onvergevelijk, maar zo voelt het niet helemaal, maar kan er uit dit slechts misschien toch nog iets goeds voorkomen?
Ik denk wel eens dat we elkaar tegen "moesten" komen, we komen allebei uit een andere stad ver van hier, zijn hier tegelijkertijd komen wonen en elkaar op de eerste dag na de verhuizing tegen gekomen en meteen bevriend geraakt.
Wanneer weet je wat de juiste keuze is?
Ik zie het allemaal niet erg helder meer, en ik weet dat ik hier met de grond gelijk gemaakt zal worden, maar misschien is dat wel een eye opener ofzo.. ik weet het ook niet meer.
vrijdag 27 november 2009 om 17:12
quote:fyvm schreef op 27 november 2009 @ 15:22:
Ik schaam me enorm dat ik vanmorgen nog een berichtje heb gestuurd naar hem. Aan de ene kant omdat ik nu wel zie dat het zinloos, grof en dom is, aan de andere kant omdat ik me heel erg 'gebruikt' voel. We hebben echt veel lieve dingen tegen elkaar gezegd, en ik meende ze allemaal.Hier kan ik me dan wel boos over maken TO. Jij voelt je gebruikt? Wat denk je dat jouw man zal voelen als hij dit verhaal hoort? En je vriendin? Je hebt je helemaal zelf in deze positie gemanoevreerd. En ik proef hier opnieuw dat je in de slachtofferrol stapt. En ik denk dat je daar eens heel snel uit moet stappen en je verantwoordelijkheid moet nemen!
Ik schaam me enorm dat ik vanmorgen nog een berichtje heb gestuurd naar hem. Aan de ene kant omdat ik nu wel zie dat het zinloos, grof en dom is, aan de andere kant omdat ik me heel erg 'gebruikt' voel. We hebben echt veel lieve dingen tegen elkaar gezegd, en ik meende ze allemaal.Hier kan ik me dan wel boos over maken TO. Jij voelt je gebruikt? Wat denk je dat jouw man zal voelen als hij dit verhaal hoort? En je vriendin? Je hebt je helemaal zelf in deze positie gemanoevreerd. En ik proef hier opnieuw dat je in de slachtofferrol stapt. En ik denk dat je daar eens heel snel uit moet stappen en je verantwoordelijkheid moet nemen!
vrijdag 27 november 2009 om 17:22
quote:bright eyes schreef op 27 november 2009 @ 16:27:
[...]
Die keuze kan je pas maken als je eindelijk gips om je been krijgt, een diagnose, de juiste medicatie en evt therapie, Tot die tijd lijd je stilletjes omdat je prima kan functioneren maar je been ondanks de (verkeerde) behandeling maar niet geneest
Daarom hoef je nog niet in de slachtofferrol te gaan stappen of afhankelijk te worden van een situatie die je zelf hebt veroorzaakt, zoals TO. Jezus, er zijn heel veel mensen die van alles tussen de oren hebben, waardoor ze dagelijks een strijd voeren in hun hoofd, gevoelens, hormonenhuishouding. Maar maken die allemaal de keuze om er op deze manier mee om te gaan onder het mom van "Ja, maar ik krijg maar geen controle over die gevoelens...."???
Jij hebt het - naar eigen zeggen - dan verkloot in het verleden Uiteindelijk ben je op een dag wakker geworden en weet je dat je daar dus ook niet gelukkig van wordt blijkbaar. Ook had je je vriend een open relatie voor kunnen stellen of een definitieve trap van die bank afgegeven. Die keuzes zijn er ook nog. Jij maakt dus een keuze daarin en hebt ervoor gekozen om ermee om te gaan en eerlijk te zijn tegen je partner.
Nu aan TO om ook keuzes te maken, die bij haar leven passen. Je kinderen en partner er ongewild in meesleuren lijkt me geen goede oplossing. Ook niet voor TO zelf.
[...]
Die keuze kan je pas maken als je eindelijk gips om je been krijgt, een diagnose, de juiste medicatie en evt therapie, Tot die tijd lijd je stilletjes omdat je prima kan functioneren maar je been ondanks de (verkeerde) behandeling maar niet geneest
Daarom hoef je nog niet in de slachtofferrol te gaan stappen of afhankelijk te worden van een situatie die je zelf hebt veroorzaakt, zoals TO. Jezus, er zijn heel veel mensen die van alles tussen de oren hebben, waardoor ze dagelijks een strijd voeren in hun hoofd, gevoelens, hormonenhuishouding. Maar maken die allemaal de keuze om er op deze manier mee om te gaan onder het mom van "Ja, maar ik krijg maar geen controle over die gevoelens...."???
Jij hebt het - naar eigen zeggen - dan verkloot in het verleden Uiteindelijk ben je op een dag wakker geworden en weet je dat je daar dus ook niet gelukkig van wordt blijkbaar. Ook had je je vriend een open relatie voor kunnen stellen of een definitieve trap van die bank afgegeven. Die keuzes zijn er ook nog. Jij maakt dus een keuze daarin en hebt ervoor gekozen om ermee om te gaan en eerlijk te zijn tegen je partner.
Nu aan TO om ook keuzes te maken, die bij haar leven passen. Je kinderen en partner er ongewild in meesleuren lijkt me geen goede oplossing. Ook niet voor TO zelf.
Only dead fish go with the flow
vrijdag 27 november 2009 om 18:17
quote:sneezeweasel schreef op 27 november 2009 @ 17:04:
[...]
Ja dat snap ik allemaal wel, maar ik begrijp de meerwaarde van zo'n term niet zo goed voor TO. Zij is volgens mij veel meer gebaat bij afspraken met haar psycholoog. Maar volgens mij zijn we het over dat laatste wel eens!TO is zichzelf helemaal niet zo onbewust van haar rol in het geheel. Ook mentaal niet. Vandaar dat ik het beestje gewoon bij zijn naam noem. Daarbij is 'borderlinerig' in dezen (de eerste post van mijn kant) op geen andere manier bedoeld dan als ik "gestressed" of "hysterisch" oid had gezegd. Dus puur een duiding van haar gedrag. Dus nogmaals geen diagnose. alleen ligt het er bij haar zo dik op. I.m.o.
[...]
Ja dat snap ik allemaal wel, maar ik begrijp de meerwaarde van zo'n term niet zo goed voor TO. Zij is volgens mij veel meer gebaat bij afspraken met haar psycholoog. Maar volgens mij zijn we het over dat laatste wel eens!TO is zichzelf helemaal niet zo onbewust van haar rol in het geheel. Ook mentaal niet. Vandaar dat ik het beestje gewoon bij zijn naam noem. Daarbij is 'borderlinerig' in dezen (de eerste post van mijn kant) op geen andere manier bedoeld dan als ik "gestressed" of "hysterisch" oid had gezegd. Dus puur een duiding van haar gedrag. Dus nogmaals geen diagnose. alleen ligt het er bij haar zo dik op. I.m.o.
Computer says nooooo
vrijdag 27 november 2009 om 18:29
quote:fyvm schreef op 27 november 2009 @ 16:18:
Ik zoek een manier daar mee om te gaan, maar die kan ik niet vinden.
En daarom ben je al maanden niet naar je therapeute geweest...
Yeah right. Schudt dat slachtofferschap en die hulpeloosheid eens van je af... De man van je vriendin en je eigen vent bedonderen kun je wel, dus dat andere dan ook. Stel je niet zo aan!
Ik zoek een manier daar mee om te gaan, maar die kan ik niet vinden.
En daarom ben je al maanden niet naar je therapeute geweest...
Yeah right. Schudt dat slachtofferschap en die hulpeloosheid eens van je af... De man van je vriendin en je eigen vent bedonderen kun je wel, dus dat andere dan ook. Stel je niet zo aan!
vrijdag 27 november 2009 om 18:49
quote:Your_Wake_Up_Call schreef op 27 november 2009 @ 18:29:
[...]
En daarom ben je al maanden niet naar je therapeute geweest...
Yeah right. Schudt dat slachtofferschap en die hulpeloosheid eens van je af... De man van je vriendin en je eigen vent bedonderen kun je wel, dus dat andere dan ook. Stel je niet zo aan!Sterker nog: als ze al naar therapeute is geweest, verzwijgt ze belangrijkste deel van haar problemen. Kun je dus net zo goed niet naar therapeut gaan. TO leidt alles en iedereen om haar heen om de tuin om probleem niet te hoeven onderkennen. Ja, het is moeilijk, that's for sure. Hey. maar denk dan maar es aan de kindjes in Afrika op zo'n moment: dat wil nog wel es helpen om jezelf wat minder serieus (dan de bedoeling is) te nemen.
[...]
En daarom ben je al maanden niet naar je therapeute geweest...
Yeah right. Schudt dat slachtofferschap en die hulpeloosheid eens van je af... De man van je vriendin en je eigen vent bedonderen kun je wel, dus dat andere dan ook. Stel je niet zo aan!Sterker nog: als ze al naar therapeute is geweest, verzwijgt ze belangrijkste deel van haar problemen. Kun je dus net zo goed niet naar therapeut gaan. TO leidt alles en iedereen om haar heen om de tuin om probleem niet te hoeven onderkennen. Ja, het is moeilijk, that's for sure. Hey. maar denk dan maar es aan de kindjes in Afrika op zo'n moment: dat wil nog wel es helpen om jezelf wat minder serieus (dan de bedoeling is) te nemen.
Only dead fish go with the flow
