Relaties
alle pijlers
Gebroken door angst en verdriet, alles kwijt...
vrijdag 11 juli 2008 om 14:42
Hallo,
Ik ben een 38 jarige man getrouwd 4 kids maar dat kan elk moment afgelopen zijn. Mijn vrouw heeft 3 weken geleden te kennen gegeven dat ze verliefd is op iemand die ze 4 keer heeft gezien. Na de 2e ontmoeting werd er al gezoend en verder is er ''niets'' gebeurd.
Hij heeft een eigen X bedrijf X is getrouwd ook voor de kerk ! en zijn relatie was al jaren waardeloos zo schijnt het. Hij zou al jaren geinvesteerd hebben in zijn vrouw maar er niets voor terug hebben gekregen. Zij zou gaan werken omdat de jongste in september 4 wordt en zou gaan meedraaien met hem. Ze viel als een blok voor zijn aandacht....
Het is allemaal volgens het boekje...de tweede ontmoeting ('zakelijk') had hij prive problemen en ging uitgebreid zitten uithuilen bij haar omdat een operatie bij zijn vrouw was mislukt....nou de rest kan elk paard verzinnen.....
Zij heeft het verteld op een moment dat we gezellig een weekend weg waren (we waren er net een uur!). Het werd een hel daar...de kinderen weten nog van niets maar zijn niet gek....zeker die van 8 niet. Dat wil ze nog niet vertellen want stel....het komt goed. Ik heb vanaf dat moment complete paniekaanvallen maar dat laat haar koud.....ik ben radeloos ze betekend echt heel veel voor me als persoon.
We hebben heel veel samen mee gemaakt de laatste jaren en vier jonge kindere (3,5,7,8) is natuurlijk ook super intensief. Mijn vrouw waar ik nog steeds zielsveel van hou is een topper waar ik altijd veel respect voor haar. Ik geloofde in haar maar dat kwam dus niet aan.....Aan de kinderen en het hoog leggen van haar lat is ze kapot gegaan maar durfde dat niet erkennen....i.pv. toegeven en erover praten met mij zocht ze ergens anders het geluk....ben er alleen van overtuigd dat ze de verkeerde keus gaat maken en dat iedereen ongelukkig zal blijven.
Persoonlijk vind ik dat je aan een relatie moet werken als er problemen zijn, geef het in iedergeval een eerlijke kans, vooral als je getrouwd bent (ook voor de kerk) en 4 kids hebt.
Nu zegt ze alleen ik moet nadenken hoe ik verder wil...daarbij zijn de kinderen en jij niet belangrijk...het gaat om mij....
Uiteindelijk had ze veel problemen met veel dingen maar heeft daar nooit open voor willen uitkomen om er samen aan te werken. Dit terwijl ik haar ooit gered heb en daar heel veel energie in heb gestoken...ze is het vergeten.
Ze ziet nu geen weg terug zegt ze..toch denkt ze nog na....of waar ik zelf bang voor ben....ze wil iets langzamer afstand nemen. Ze liegt constant over dingen ......
We hadden het allemaal zo mooi....alles kon...nu zal de woning worden verkocht in een hele slecht markt en in een heel moeilijk segment qua waarde, de kinderen gaan naar haar....en heb ik straks niets meer.
Zit vaak te denken dat ik eigenlijk wil stoppen met het leven maar dat kan nu nog niet....ik hou van mijn kinderen maar voorlopig is het ondragelijk. Ik ga op deze manier mijn baan verliezen, mijn kinderen, financieel wordt het drama....what's left.....
Zit al bij een psychotherapeut...gewoon compleet de weg kwijt..
Nu zitten ze op elkaars antwoord te wachten maar voor hem is dat niet zo moeilijk denk ik gezie de feiten...daar was alles al kansloos.
Ik hoop dat ze will inzien dat liefde alles kan overwinnen als ze dat wil...voor ons gezin. Maar ik ben bang dat het take it and leave you wordt...simpel en respectloos
Ben leeg...HELP!!!!!
Ik ben een 38 jarige man getrouwd 4 kids maar dat kan elk moment afgelopen zijn. Mijn vrouw heeft 3 weken geleden te kennen gegeven dat ze verliefd is op iemand die ze 4 keer heeft gezien. Na de 2e ontmoeting werd er al gezoend en verder is er ''niets'' gebeurd.
Hij heeft een eigen X bedrijf X is getrouwd ook voor de kerk ! en zijn relatie was al jaren waardeloos zo schijnt het. Hij zou al jaren geinvesteerd hebben in zijn vrouw maar er niets voor terug hebben gekregen. Zij zou gaan werken omdat de jongste in september 4 wordt en zou gaan meedraaien met hem. Ze viel als een blok voor zijn aandacht....
Het is allemaal volgens het boekje...de tweede ontmoeting ('zakelijk') had hij prive problemen en ging uitgebreid zitten uithuilen bij haar omdat een operatie bij zijn vrouw was mislukt....nou de rest kan elk paard verzinnen.....
Zij heeft het verteld op een moment dat we gezellig een weekend weg waren (we waren er net een uur!). Het werd een hel daar...de kinderen weten nog van niets maar zijn niet gek....zeker die van 8 niet. Dat wil ze nog niet vertellen want stel....het komt goed. Ik heb vanaf dat moment complete paniekaanvallen maar dat laat haar koud.....ik ben radeloos ze betekend echt heel veel voor me als persoon.
We hebben heel veel samen mee gemaakt de laatste jaren en vier jonge kindere (3,5,7,8) is natuurlijk ook super intensief. Mijn vrouw waar ik nog steeds zielsveel van hou is een topper waar ik altijd veel respect voor haar. Ik geloofde in haar maar dat kwam dus niet aan.....Aan de kinderen en het hoog leggen van haar lat is ze kapot gegaan maar durfde dat niet erkennen....i.pv. toegeven en erover praten met mij zocht ze ergens anders het geluk....ben er alleen van overtuigd dat ze de verkeerde keus gaat maken en dat iedereen ongelukkig zal blijven.
Persoonlijk vind ik dat je aan een relatie moet werken als er problemen zijn, geef het in iedergeval een eerlijke kans, vooral als je getrouwd bent (ook voor de kerk) en 4 kids hebt.
Nu zegt ze alleen ik moet nadenken hoe ik verder wil...daarbij zijn de kinderen en jij niet belangrijk...het gaat om mij....
Uiteindelijk had ze veel problemen met veel dingen maar heeft daar nooit open voor willen uitkomen om er samen aan te werken. Dit terwijl ik haar ooit gered heb en daar heel veel energie in heb gestoken...ze is het vergeten.
Ze ziet nu geen weg terug zegt ze..toch denkt ze nog na....of waar ik zelf bang voor ben....ze wil iets langzamer afstand nemen. Ze liegt constant over dingen ......
We hadden het allemaal zo mooi....alles kon...nu zal de woning worden verkocht in een hele slecht markt en in een heel moeilijk segment qua waarde, de kinderen gaan naar haar....en heb ik straks niets meer.
Zit vaak te denken dat ik eigenlijk wil stoppen met het leven maar dat kan nu nog niet....ik hou van mijn kinderen maar voorlopig is het ondragelijk. Ik ga op deze manier mijn baan verliezen, mijn kinderen, financieel wordt het drama....what's left.....
Zit al bij een psychotherapeut...gewoon compleet de weg kwijt..
Nu zitten ze op elkaars antwoord te wachten maar voor hem is dat niet zo moeilijk denk ik gezie de feiten...daar was alles al kansloos.
Ik hoop dat ze will inzien dat liefde alles kan overwinnen als ze dat wil...voor ons gezin. Maar ik ben bang dat het take it and leave you wordt...simpel en respectloos
Ben leeg...HELP!!!!!
anoniem_38662 wijzigde dit bericht op 11-07-2008 14:49
Reden: Privacy
Reden: Privacy
% gewijzigd
vrijdag 11 juli 2008 om 15:10
Stallone, ben je niet in een depressie aan het belanden? Misschien moet je met je psychotherapeut eens praten over medicijnen om je hieruit te helpen?
Ik snap echt dat je je heel erg slachtoffer voelt op het moment, maar je moet nu echt even sterk zijn. Neem actie, maak een afspraak met een advocaat en vraag wat je mogelijkheden zijn. Partneralimentatie hoef je niet te betalen als zij met Hem gaat samenwonen, kinderalimentatie vanzelfsprekend wel. Maar dat hoeft misschien niet als jullie voor co-ouderschap kiezen.
Het lijkt me dat je prioriteit nu moet zijn dat je je kinderen vaak genoeg blijft zien. Met co-ouderschap moet je vrouw ook instemmen, maar ik zou het zeker proberen. Dus bedenk hoe je dit praktisch kan regelen (bijv. met je werk) en vraag bij een advocaat naar de financiële consequenties (bijv. voor alimentatie).
Ik heb zo'n vermoeden dat als jij heel doortastend een scheiding gaat aanvragen en alle praktische zaken met haar wil bespreken (verdeling van het huis, co-ouderschap e.d.), je vrouw misschien opeens wel wakker schrikt. Maar als dat niet zo is, moet het toch geregeld worden.
Zorg inderdaad voor genoeg steun van mensen om je heen (of misschien een vertrouwenspersoon binnen de kerk?), zodat je ergens kan uithuilen. Maar neem tussendoor de stappen die je moet nemen, al is het maar voor je kinderen. Ik heb het idee dat zij jou hierdoorheen gaan slepen (in figuurlijke zin). Je gezin blijft bestaan, alleen krijgt het nu een andere vorm.
sterkte ermee,
dubio
Ik snap echt dat je je heel erg slachtoffer voelt op het moment, maar je moet nu echt even sterk zijn. Neem actie, maak een afspraak met een advocaat en vraag wat je mogelijkheden zijn. Partneralimentatie hoef je niet te betalen als zij met Hem gaat samenwonen, kinderalimentatie vanzelfsprekend wel. Maar dat hoeft misschien niet als jullie voor co-ouderschap kiezen.
Het lijkt me dat je prioriteit nu moet zijn dat je je kinderen vaak genoeg blijft zien. Met co-ouderschap moet je vrouw ook instemmen, maar ik zou het zeker proberen. Dus bedenk hoe je dit praktisch kan regelen (bijv. met je werk) en vraag bij een advocaat naar de financiële consequenties (bijv. voor alimentatie).
Ik heb zo'n vermoeden dat als jij heel doortastend een scheiding gaat aanvragen en alle praktische zaken met haar wil bespreken (verdeling van het huis, co-ouderschap e.d.), je vrouw misschien opeens wel wakker schrikt. Maar als dat niet zo is, moet het toch geregeld worden.
Zorg inderdaad voor genoeg steun van mensen om je heen (of misschien een vertrouwenspersoon binnen de kerk?), zodat je ergens kan uithuilen. Maar neem tussendoor de stappen die je moet nemen, al is het maar voor je kinderen. Ik heb het idee dat zij jou hierdoorheen gaan slepen (in figuurlijke zin). Je gezin blijft bestaan, alleen krijgt het nu een andere vorm.
sterkte ermee,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 11 juli 2008 om 15:10
Ik heb haar gisteren verteld dat ik wil dat ze vertrekt...maakt me niet uit waarheen al is het met hem in center parcs. Ik heb ouderschapsverlof geregeld om hier doorheen te komen. Eigenlijk leent mijn werk zich niet voor dit maar mjin baas is een goed mens........zij gaf aan dat zij een keuze moet maken en de kinderen en ik daar niets mee te maken hadden...daarom heb ik gezegd dat zij dit veroozaakt heeft en nu alleen moet gaan nadenken. Ik stuur haar dus alleen weg om na te denken en wil haar natuurlijk het liefste wat ik kan wensen in mijn armen sluiten.....
vrijdag 11 juli 2008 om 15:13
jee, stallone, ik vind het echt heel erg rot voor je.
Maar kom op. Pak jezelf bij elkaar. Stel je niet op als een slachtoffer. Maak je eigen keuzes!!!! Zijn je kinderen alles voor je? Stel je dan ook zo op! Ga naar een advocaat, en maak een haalbaar plan voor co-ouderschap! Probeer de boosheid naar je vrouw los te laten als het gaat om de kinderen. Natuurlijk is het onwijs klote dat zij deze keuze heeft gemaakt, maar jij moet nu redden wat er te redden valt (namelijk de relatie met je kinderen). Daarvoor zal je misschien keuzes moeten maken die je nooit had verwacht, zoals minder gaan werken. En je vrouw zal misschien ook concessies moeten doen, zoals niet te ver weg gaan wonen. Maar juist als je nu dit onderwerp redelijk en rationeel benaderd, zonder de woede en verdriet tav je vrouw een rol te laten spelen, dan zal zij wellicht ook geneigd zijn om, naast haar eigen geluk het geluk van haar kinderen ook een rol te laten spelen.
Als jij je echter opstelt als een huilerige hork vol verwijten, die ook nog eens zelf niet bereid is om concessies te doen om zijn kinderen meer dan een dag per twee weken te zien, dan zou ik zelf ook niet geneigd zijn om samen met jou mee te denken, als ik je vrouw was.
Dus laat je goed voorlichten over je rechten en plichten, en ga NU oplossingsgericht werken. En dus werken aan een omgangsregeling met de kinderen die past bij jouw instelling "mijn kinderen zijn alles voor me"
Maar kom op. Pak jezelf bij elkaar. Stel je niet op als een slachtoffer. Maak je eigen keuzes!!!! Zijn je kinderen alles voor je? Stel je dan ook zo op! Ga naar een advocaat, en maak een haalbaar plan voor co-ouderschap! Probeer de boosheid naar je vrouw los te laten als het gaat om de kinderen. Natuurlijk is het onwijs klote dat zij deze keuze heeft gemaakt, maar jij moet nu redden wat er te redden valt (namelijk de relatie met je kinderen). Daarvoor zal je misschien keuzes moeten maken die je nooit had verwacht, zoals minder gaan werken. En je vrouw zal misschien ook concessies moeten doen, zoals niet te ver weg gaan wonen. Maar juist als je nu dit onderwerp redelijk en rationeel benaderd, zonder de woede en verdriet tav je vrouw een rol te laten spelen, dan zal zij wellicht ook geneigd zijn om, naast haar eigen geluk het geluk van haar kinderen ook een rol te laten spelen.
Als jij je echter opstelt als een huilerige hork vol verwijten, die ook nog eens zelf niet bereid is om concessies te doen om zijn kinderen meer dan een dag per twee weken te zien, dan zou ik zelf ook niet geneigd zijn om samen met jou mee te denken, als ik je vrouw was.
Dus laat je goed voorlichten over je rechten en plichten, en ga NU oplossingsgericht werken. En dus werken aan een omgangsregeling met de kinderen die past bij jouw instelling "mijn kinderen zijn alles voor me"
vrijdag 11 juli 2008 om 15:16
Wat een klotesituatie voor je zeg. Maar heb je enig idee wat ze mist? Misschien heb ik het bij het verkeerde eind maar in je posting kom je een tikkie egocentrisch over. Want je hebt het over wat jij allemaal gaat verliezen (en waarom zou je je baan verliezen?) wat jij allemaal hebt geinvesteerd en dat jij haar hebt gered. Wat bedoel je daarmee?
Ik snap de schok natuurlijk maar wat, denk ik, belangrijk is, is erachter komen waarom je vrouw voor een ander gevallen is. Wat mist ze? Heeft ze wel het gevoel dat ze zichzelf kan zijn bij jou? Kan het zijn dat ze het gevoel heeft jou iets "schuldig" te zijn? Misschien omdat je haar hebt gered (wat dat ook betekent)...
Kortom, probeer uit je zelfmedelijden te stappen (nogmaals, geheel terecht en logisch), en probeer erachter te komen wat haar dwars zit en waarom ze niet naar je toe is gekomen hiermee. Kan het zijn dat zij zich niet gehoord voelde?
Misschien is afstand tussen jullie helemaal niet zo verkeerd nu. Het hoeft niet te betekenen dat jullie definitief uit elkaar gaan, maar probeer achter haar motieven en gevoelens te komen.
Veel sterkte!
Ik snap de schok natuurlijk maar wat, denk ik, belangrijk is, is erachter komen waarom je vrouw voor een ander gevallen is. Wat mist ze? Heeft ze wel het gevoel dat ze zichzelf kan zijn bij jou? Kan het zijn dat ze het gevoel heeft jou iets "schuldig" te zijn? Misschien omdat je haar hebt gered (wat dat ook betekent)...
Kortom, probeer uit je zelfmedelijden te stappen (nogmaals, geheel terecht en logisch), en probeer erachter te komen wat haar dwars zit en waarom ze niet naar je toe is gekomen hiermee. Kan het zijn dat zij zich niet gehoord voelde?
Misschien is afstand tussen jullie helemaal niet zo verkeerd nu. Het hoeft niet te betekenen dat jullie definitief uit elkaar gaan, maar probeer achter haar motieven en gevoelens te komen.
Veel sterkte!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
vrijdag 11 juli 2008 om 15:16
vrijdag 11 juli 2008 om 15:16
Stallone, kerel, ga er nu eens van uit dat je vrouw vertrekt. Kan meevallen, maar reken daar toch even op. Wat wil jij dan?
WIL je dat zij de kinderen mee neemt? Of wil je dat de kinderen bij jou blijven? Wat is er nodig om jouw wens mogelijk te maken? Kan je dat organiseren?
En wat wil je met de relatie met je vrouw? Ben je in staat haar te laten gaan? Ga je zitten wachten tot ze ontdekt dat ze een fout maakt, of sluit je het af? Wordt het oorlog tussen jullie twee?
Hulp op emotioneel vlak is belangrijk, natuurlijk, maar ook aan de zakelijke kant. Heb je een advocaat?
WIL je dat zij de kinderen mee neemt? Of wil je dat de kinderen bij jou blijven? Wat is er nodig om jouw wens mogelijk te maken? Kan je dat organiseren?
En wat wil je met de relatie met je vrouw? Ben je in staat haar te laten gaan? Ga je zitten wachten tot ze ontdekt dat ze een fout maakt, of sluit je het af? Wordt het oorlog tussen jullie twee?
Hulp op emotioneel vlak is belangrijk, natuurlijk, maar ook aan de zakelijke kant. Heb je een advocaat?
vrijdag 11 juli 2008 om 15:16
quote:stallone77 schreef op 11 juli 2008 @ 15:11:
Maar ja...nu wil ze niet weg gaan....hoe kunje nu nadenken met 4 kinderen om je heen een groot deel van de dag?Ze zegt dan wel dat die kinderen geen rol spelen, maar dat geloof ik niet. Ik denk dat zij net zo goed haar kinderen om zich heen wil hebben in deze moeilijke tijd, dat zij haar juist helpen inzien waar ze haar prioriteiten moet leggen.
Maar ja...nu wil ze niet weg gaan....hoe kunje nu nadenken met 4 kinderen om je heen een groot deel van de dag?Ze zegt dan wel dat die kinderen geen rol spelen, maar dat geloof ik niet. Ik denk dat zij net zo goed haar kinderen om zich heen wil hebben in deze moeilijke tijd, dat zij haar juist helpen inzien waar ze haar prioriteiten moet leggen.
vrijdag 11 juli 2008 om 15:20
quote:stallone77 schreef op 11 juli 2008 @ 15:18:
gezien mijn huidige baan ben ik nooit voor 19:00 thuis vandaar
Joh, dat hoeft niet zozeer een probleem te zijn. Er zijn legio ouders die een oppas hebben tot die tijd en daarna geweldige ouders voor hun kinderen.
Als je maar wilt kun je heel veel.
Waarom wil je vrouw niet even weg om na te denken?
gezien mijn huidige baan ben ik nooit voor 19:00 thuis vandaar
Joh, dat hoeft niet zozeer een probleem te zijn. Er zijn legio ouders die een oppas hebben tot die tijd en daarna geweldige ouders voor hun kinderen.
Als je maar wilt kun je heel veel.
Waarom wil je vrouw niet even weg om na te denken?
vrijdag 11 juli 2008 om 15:22
Ik heb aan alles al gedacht maar kan verder hier niet in detail treden. ik wil haar niet laten gaan want ik hou van haar....de kinderen krijg ik voorlopig niet....de rechter ziet dat ik altijd een drukke baan heb gehad....zij zal niet blij zijn met een stuk minder alimentatie.......ik ben bereid tot een hoop offers....
vrijdag 11 juli 2008 om 15:24
vrijdag 11 juli 2008 om 15:24
vergeet niet dat als je vrouw bij die ander gaat wonen, jij geen partnerallimentatie hoeft te betalen.
En de rechter zal ook zeggen: meneer wil voor de kinderen zorgen, logisch dat hij een andere baan heeft gezocht.
Nu niet zo vreselijk gaan doemdenken en dingen gaan bedenken waar je eigenlijk geen verstand en weet van hebt en schakel eens iemand in die er verstand van heeft, want je ziet nu dingen niet meer in het juiste perspectief.
En de rechter zal ook zeggen: meneer wil voor de kinderen zorgen, logisch dat hij een andere baan heeft gezocht.
Nu niet zo vreselijk gaan doemdenken en dingen gaan bedenken waar je eigenlijk geen verstand en weet van hebt en schakel eens iemand in die er verstand van heeft, want je ziet nu dingen niet meer in het juiste perspectief.
vrijdag 11 juli 2008 om 15:25
Waarom gaan de kinderen naar haar? Dat is tegenwoordig niet meer automatisch zo bij een scheiding. Als jullie gaan scheiden kun jij dan niet met de kinderen in jullie woning blijven? Dat zorgt voor stabiliteit voor de kinderen.
Als je zulke jonge kinderen hebt lijkt een scheiding me vreselijk. Wil je vrouw niet nog een poging doen om jullie huwelijk te redden?
Als je zulke jonge kinderen hebt lijkt een scheiding me vreselijk. Wil je vrouw niet nog een poging doen om jullie huwelijk te redden?
vrijdag 11 juli 2008 om 15:29
vrijdag 11 juli 2008 om 15:30
Je kan zo moeilijk denken als je wil, maar dat veranderd de situatie helemaal niks. Je denkt wel erg negatief, wat natuurlijk wel logisch is in jouw situatie, maar dat gaat je niet helpen. Je moet nu redden wat er te redden valt. Je stuurt je vrouw weg... Laat je je kinderen met haar meegaan?! Dan ontneem je hen ook nog hun 'veilige' plekje.. En als je de kinderen bij je houdt? Hoe ga je dat nu doen dan? En er zijn heel veel mensen die heel veel werken en toch voor hun kinderen zorgen.. Waar een wil is, is een weg? Toch? Als je vrouw nou was overleden? Dan zou je het toch ook alleen moeten doen?
vrijdag 11 juli 2008 om 15:30
quote:stallone77 schreef op 11 juli 2008 @ 15:24:
Ik verdien momenteel goed....zolang dat duurt....dus zij zal niet accepteren dat ik minder ga werken en daardoor een heel stuk minder ga verdienen . Dan heb ik het zeker over 40% minder....Rechter zal dan zeggen maaar menneer u heeft altijd zooveel gewerkt....Dat weet je toch helemaal niet. Niet zo doemdenken. Als jij minder gaat werken vanwege co ouderschap is dat volkomen acceptabel. Waarom zou je vrouw niet ook kunnen werken? Als zij met haar nieuwe vriend gaat samenwonen heeft ze sowieso geen recht op partneralimentatie. Bij co ouderschap hoef je geen kinderalimentatie te betalen.
Ik verdien momenteel goed....zolang dat duurt....dus zij zal niet accepteren dat ik minder ga werken en daardoor een heel stuk minder ga verdienen . Dan heb ik het zeker over 40% minder....Rechter zal dan zeggen maaar menneer u heeft altijd zooveel gewerkt....Dat weet je toch helemaal niet. Niet zo doemdenken. Als jij minder gaat werken vanwege co ouderschap is dat volkomen acceptabel. Waarom zou je vrouw niet ook kunnen werken? Als zij met haar nieuwe vriend gaat samenwonen heeft ze sowieso geen recht op partneralimentatie. Bij co ouderschap hoef je geen kinderalimentatie te betalen.
vrijdag 11 juli 2008 om 15:31
We zijn in relatie therapie door mij...maar niet om ons huwelijk te reden zegt ze maar om de juiste keuze te maken.....dat is net even een andere insteek...ze roept alleen het gevoel voor hem is niet alleen verliefdheid maar gaat veel verder en zit heeel diep....ik zie eigenlijk geen weg terug...nou dat komyt even aan toch?
vrijdag 11 juli 2008 om 15:31
Uhhh, je vrouw kan jou niet dwingen om een bepaalde baan te houden hoor! Dat zijn je eigen keuzes!!! Inderdaad als je helemaal niets verandert in je leven, dan zal een rechter misschien geneigd zijn om je kinderen aan je vrouw toe te wijzen, als zij dat eist. Maar momenteel gaat de rechter bij een scheiding altijd uit van co-ouderschap. Jij kan nu de keuze maken om je leven zo in te richten dat dat ook kan. Het is niet zo dat je baas of je vrouw een pistool tegen je hoofd houd zodat je je baan wel moet blijven doen.
Zoek een betere deskundige voor je advies.
Zoek een betere deskundige voor je advies.
vrijdag 11 juli 2008 om 15:32
quote:stallone77 schreef op 11 juli 2008 @ 15:27:
Dit heb ik van een deskundige....
Wat voor "deskundige"? Zoek een goede advocaat met veel ervaring in het familierecht en maak jouw wensen duidelijk. Jij bent net als de moeder verantwoordelijk voor de kinderen. Waarom moeten ze per se naar haar toe? Ze kunnen toch ook bij jou blijven wonen?
Als jullie huis veel overwaarde heeft is dat alleen maar gunstig. Dan heb je een startkapitaaltje voor een nieuw huis.
Dit heb ik van een deskundige....
Wat voor "deskundige"? Zoek een goede advocaat met veel ervaring in het familierecht en maak jouw wensen duidelijk. Jij bent net als de moeder verantwoordelijk voor de kinderen. Waarom moeten ze per se naar haar toe? Ze kunnen toch ook bij jou blijven wonen?
Als jullie huis veel overwaarde heeft is dat alleen maar gunstig. Dan heb je een startkapitaaltje voor een nieuw huis.
vrijdag 11 juli 2008 om 15:34
En je vrouw zal ook gewoon moeten gaan werken hoor!
Maar wil je geen valse hoop geven, maar is het niet mogelijk dat dit 'maar' een fase is van je vrouw?
Dat ze misschien er gewoon even helemaal doorheen zit en wat tijd voor zichzelf nodig is?
Misschien zou ze een paar weken alleen op vakantie kunnen?
laat haar naar een psycholoog gaan.
Je zegt dat ze in het verleden nogal wat heeft meegemaakt, misschien is dat nog niet goed verwerkt?
ik noem maar even wat dingen op.
maar eens een heel goed en eerlijk gesprek met haar, zou dat helpen denk je?
Maar wil je geen valse hoop geven, maar is het niet mogelijk dat dit 'maar' een fase is van je vrouw?
Dat ze misschien er gewoon even helemaal doorheen zit en wat tijd voor zichzelf nodig is?
Misschien zou ze een paar weken alleen op vakantie kunnen?
laat haar naar een psycholoog gaan.
Je zegt dat ze in het verleden nogal wat heeft meegemaakt, misschien is dat nog niet goed verwerkt?
ik noem maar even wat dingen op.
maar eens een heel goed en eerlijk gesprek met haar, zou dat helpen denk je?
