Graag wat feedback / heeft ouderschapsbemiddeling zin?

Hai,

Ik heb wat behoefte aan feedback ivm mijn scheiding. Ik weet namelijk niet wat wijsheid is. Ivm herkenbaarheid wil ik niet over alles heel gedetailleerd uitweiden, maar misschien zijn er toch mensen die met mij mee willen denken.

Mijn ex en ik zijn inmiddels al meer dan een jaar geleden heel abrupt uit elkaar gegaan en zijn sindsdien verwikkeld in een vechtscheiding. Dat had van mij niet gehoeven, maar het is helaas toch gebeurd. Waar ik nu mee zit is het volgende:

Onze breuk is eigenlijk heel plotseling geweest. Wat er gebeurde was dat ik bij toeval ontdekte dat mijn ex over hele grote en ernstige dingen gelogen had. Als we geen kinderen gehad hadden, was ik stante pede vertrokken, maar omdat we die wel hebben heb ik eerst geprobeerd hulpverlening in te schakelen. Aanvankelijk wilde mijn ex daaraan meewerken, maar toen ik wéér een leugen ontdekte en we vlak erna onze eerste gezamenlijke sessie bij de peut zouden hebben, is hij op een avond de deur uitgelopen, een paar dagen weggebleven zonder dat ik wist waar hij was, om vervolgens weer doodleuk binnen te wandelen. Toen ik hem vroeg hoe nu verder wist hij het allemaal niet en wilde hij eerst een goed gesprek met zijn ouders hebben. Ik was het toen al redelijk zat en heb het ultimatum gesteld dat hij met mij een goed gesprek moest hebben of anders wat mij betreft weg kon blijven. Hij koos het laatste en uiteindelijk ben ik door zijn ouders gebeld die me vertelden dat we uit elkaar gingen (.... ja, echt... )

Sinds we uit elkaar zijn heb ik ontdekt dat de leugens die ik toen ontdekt had pas het topje van de ijsberg waren. Omdat ik dus al hulp had ingeschakeld hebben we diverse instanties over de vloer gehad, maar tot een echt gesprek is het eigenlijk nooit gekomen, mijn ex heeft dat gesprek altijd vakkundig weten te ontwijken. Eerst door zich te beroepen op dat ik "oude koeien uit de sloot wilde halen", later door gewoon alle communicatie te verbreken, weer later door de tegenaanval in te zetten en allerlei juridische procedures te starten waarin hij beweert dat juist ik degene ben die altijd liegt. Daarnaast heeft hij ook nog allerlei rotstreken uitgehaald, maar dat is voor mijn vraag allemaal niet zo relevant.

Waar ik tegenaan loop is het volgende: in een van de juridische procedures die we hebben gehad, hebben we de opdracht gekregen om ouderschapsbemiddeling te gaan volgen. Ik heb me daarvoor aangemeld, mijn ex liet het echter afweten. Dat is dus nooit van de grond gekomen. Echter, binnenkort moeten we weer naar de rechter en nu die datum weer in zicht komt, heeft ex ineens bedacht dat hij nu wel ouderschapsbemiddeling wil. Ik heb daar echter geen behoefte meer aan. Mijn ex grijpt dat nu echter aan om wederom de indruk te wekken dat ik bewust de omgang tussen hem en mij, en daarmee dus ook tussen hem en de kinderen, saboteer. Voor de goede orde: we hebben gewoon een omgangsregeling, die kom ik ook gewoon na, maar ik heb verder geen behoefte aan ander contact. Bovendien, en dat is de kern van mijn vraag eigenlijk, liep ik in alle andere zinloze hulptrajecten die we al doorlopen hebben steeds aan tegen het feit dat al dat soort hulpverleners steeds zeggen dat ze niet aan waarheidsvinding doen en ons grootste probleem ligt in het feit dat mijn ex dus heel veel liegt.

Mijn vraag is dus eigenlijk: heeft ouderschapsbemiddeling dan überhaupt zin? En zie ik iets over het hoofd? Is er iets wat ik nog zou kunnen doen om de situatie voor de kinderen te verbeteren? ik heb zelf namelijk het idee dat er geen verbetering mogelijk is en ook zelf eigenlijk geen enkele behoefte aan contact, maar dat wordt dus steeds door mijn ex en zijn advocaat uitgelegd alsof ik dwarslig.

Hoe denken jullie daarover? Lig ik dwars als ik zeg dat ik geen behoefte meer heb aan ouderschapsbemiddeling of eigenlijk überhaupt aan contact buiten de overdracht om?

KeaAlpine schreef: ↑

23-09-2017 08:48

Maar blablabla uit eindelijk maakt het niet uit wat iemand anders over je denkt of van je vindt.
Ok, de rechter denkt dat je ex zielig is en hij een heks. Who cares? Het is echt enorm frustrerend, maar je gaat denk ik zelf mee in het patroon dit te willen veranderen.

Wat is precies het probleem met betrekking tot de omgang met de kinderen?

Het probleem is oa dat mijn ex co-ouderschap wil en dat ik dat niet wil. Het is mij niet duidelijk waarom mijn ex co-ouderschap wil want het is praktisch niet eens haalbaar (en dat is ook de belangrijkste reden dat ik het niet wil, nog los van mijn meer emotionele redenen). Ik heb het idee dat hij zelf eigenlijk niet eens meer weet waarom hij dat wil want in zijn gedrag lijkt hij vooral in de modus te zitten dat hij per definitie het tegenovergestelde wil van wat ik wil. Ook zijn er nog allerlei praktische en financiele zaken af te handelen waar hij niet aan meewerkt. Eigenlijk zijn we nog op precies hetzelfde punt als waar we waren toen hij de deur uitliep.

KeaAlpine schreef: ↑

23-09-2017 08:46

Wat is precies je probleem met die leugens van je ex? Waarom blijft dit problemen geven, ondanks dat jullie uit elkaar zijn?

Ik zou wel met de ouderschapsbemiddeling gaan beginnen. Ik snap dat je er nu geen zin meer in hebt, omdat hij het zo lang heeft af laten weten, maar goed, nu is hij wel aangemeld en het gaat om het belang van je kinderen. Die mensen doen niet aan waarheidsvinding inderdaad, maar waarover moet de waarheid volgens jullie boven tafel komen? Jullie moeten er toch gewoon uitkomen wie er wanneer voor de kinderen zorgt? Of willen jullie laten bewijzen dat de ander dat niet kan ofzo?

Mijn ex lijkt inderdaad als strategie te hebben dat hij wil bewijzen dat ik niet voor mijn kinderen kan zorgen. Het probleem wat mij betreft is dat mijn ex al sinds hij weg is helemaal niet meer met mij communiceert, maar in al die hulptrajecten die er eerder zijn geweest altijd zegt dat hij heel graag alles netjes wil regelen maar dat ik daarin dwarslig omdat ik... ja, ik weet niet waarom, de ene keer zegt hij dat ik de breuk niet verwerkt zou hebben, de andere keer dat ik labiel en gek ben, dan weer dat ik uit rancune de kinderen van hem wil vervreemden, dan weer iets anders. Tegelijkertijd doet hij dan buiten de hulpverlening om allerlei zorgmeldingen bij allerlei verschillende instanties, en in zijn eerste procedure die hij destijds begonnen is beweerde hij min of meer dat hij de kostwinner was, dat hij altijd de primaire verzorger van de kinderen was, dat ik de kinderen verwaarloosde en meer van zulke gekke dingen.
Aanvankelijk werkte ik vol vertrouwen steeds aan alle trajecten mee en vertelde dan gewoon heel feitelijk wat er in mijn ogen aan de hand was en hoe onze relatie verlopen en geëindigd was. Ik heb ook een ouderschapsplan en dergelijke gemaakt. Ik had en heb echter wel zorgen over de veiligheid van mijn kinderen (en mezelf) en heb die ook uitgesproken steeds. In eerste instantie echt als open hulpvraag. Ik was dan ook in de veronderstelling dat alle onderzoeken en dergelijke gericht waren op boven water krijgen van hoe we nu het beste alles voor de kinderen konden regelen, maar gaandeweg bleek dat met name Samen Veilig aan het onderzoeken was of ik wel een geschikte moeder was. Ik heb echt in een soort nachtmerrie gezeten waarin ik ineens moest gaan bewijzen dat ik mijn kinderen niet verwaarloosde en geen gevaar voor mijn eigen kinderen was. Het onderzoek van de Raad was dan ook vooral een onderzoek naar/over mij. De eindconclusie van dat onderzoek was gelukkig dat er geen enkele zorg over de veiligheid van mijn kinderen was, maar je begrijpt dat het zowel voor mijn kinderen als voor mij nogal traumatisch was.

Dat is dus de belangrijkste reden dat ik direct in de paniek schiet als zo'n hulpverlener zegt dat ze niet aan waarheidsvinding doen want daar heb ik nogal slechte ervaringen mee.

KeaAlpine schreef: ↑

23-09-2017 09:18

Dit is inderdaad (helaas!!) hoe je het moet doen met ex-en die alleen maar liegen, manipuleren en niet meewerken. Helaas zijn zij (en soms beide ex-en) zo kinderachtig dat ze een rechter en andere hulpverleners hebben die kaders en grenzen opleggen.

De druk van de rechter kan helpen en dat is positief. Of de lastige ex valt bij de rechter door de mand en heb je eindelijk voortgang in de zaak en dat is uit eindelijk ook positief.

Juist bij wat je hierboven beschrijft zou ik naar de ouderbemiddeling gaan. Ga niet nu zelf dwars liggen, wellicht rekent hij daar juist op. Maar als jij erin meegaat zal hij zich ook als verantwoordelijke, capabele ouder moeten tonen, anders valt hij door de mand. Dus het kan een extra stok achter de deur zijn of het bouwt dossier op om tegen co-ouderschap te zijn. Maar laat hem gewoon aan anderen ook zijn ware aard zien, of dat nou is dat hij opstaat en eindelijk een keer zijn verantwoordelijkheid neemt of het af laat weten. Laat het maar, met andere ogen erbij, duidelijk worden!

Mijn ervaring tot nu toe is eigenlijk vooral dat dat dus niet zo werkt. Bij ons is al eens een voorlopige OTS geweest waar ik nota bene zelf aan mee heb gewerkt omdat ik de (naar later bleek ijdele) hoop had dat dat net zo'n effect zou hebben als bij Zonnebloempje. Mijn ex is een paar maal letterlijk stomdronken op een aantal afspraken met hulpverlening verschenen, dusdanig dronken dat hij echt een uur in de wind stonk. En dan dacht ik: "oh, gelukkig, nu zien ze het zelf!"
En dan kreeg ik zo'n verslag onder ogen en stond dat er niet eens in. En dan vroeg ik "waarom hebben jullie niet opgeschreven dat hij dronken was?" en dan zeiden ze "ja, we hebben hem er wel naar gevraagd maar hij zei dat hij 1 biertje had gedronken." En dan was dat het weer.

Ik kan een heel boek schrijven over de angstaanjagende dingen die mijn ex doet of heeft gedaan in de afgelopen periode maar de realiteit is dat iedere official dat terzijde schuift als gesteggel tussen twee ex partners dus daar schiet ik niks mee op. Wat ook realiteit is, is dat mijn ex eigenlijk bar weinig interesse in de kinderen heeft. Dus dat levert de gekke situatie op dat we middenin een strijd zitten die zogenaamd om de kinderen gaat, maar dat als ik dan aanbied dat de kinderen meer omgang met hem hebben hij dat weigert. Want dat wil hij niet, of hij kan niet, of hij heeft geen zin om naar mijn pijpen te dansen want de enige reden dat ik dat aanbied is vast omdat het mij goed uitkomt en daar past hij voor, etcetera.

Lavendel_Madelief schreef: ↑

23-09-2017 09:44

Dit alles gaat natuurlijk ook volledig tegen je rechtvaardigheidsgevoel en je gevoel van veiligheid in. Je bent met recht bang dat als je hulpverlening toelaat je je kinderen zult verliezen omdat jouw ex het voor elkaar krijgt om dit te regelen.

Ik vrees alleen dat wanneer je de hulpverlening niet toelaat je sowieso aan het korste eind zal trekken omdat hij dan echt kan aantonen dat je niet meewerkt. In mijn ogen heb je geen andere keuze dan mee te werken.

Uiteindelijk zal dit voorbij gaan. Houd moed

Ja, tot die conclusie was ik ook al gekomen. Ik vind het heel erg dat jullie dat ook denken, ik had ergens de hoop dat ik hier iets zou horen wat ik niet zelf al had bedacht. Ik vind het inderdaad heel onrechtvaardig en ben ook regelmatig bang, inderdaad.

En wat misschien nog wel het allerergste is: elke keer heb ik toch weer de hoop dat als we dan aan tafel zitten met zo'n hulpverlener dat die wel tot hem door zal kunnen dringen. Of in ieder geval gewoon eens rustig zal luisteren naar mijn verhaal. En me daardoor dus ook hélpt. Maar dat gebeurt steeds niet, dus naast dat het hele traject sowieso steeds zo zinloos en tijd- en energievretend is, blijf ik ook elke keer met de enorme kater zitten dat het enige wat het oplevert is dat ik helemaal geen vertrouwen meer in de mensheid hou.

lientjes schreef: ↑

23-09-2017 09:58

Ik kan me voorstellen dat je het gevoel krijg dat hij nu weer bepaalt wanneer jij wat moet doen, dat lijkt me heel frustrerend. Je wil los zijn van hem en hij banjert gewoon overal doorheen.

Tegelijk kun je weinig anders dan het toch doen denk ik. Wat misschien een beetje helpt is het achterliggende doel voor ogen houden: een situatie creëeren waarin de zaken voor je kinderen zo goed en veilig mogelijk geregeld zijn.

Als je weigert, hoeft hij ook niks en geef je hem de ruimte om de vermoorde onschuld spelen. Als je instemt, dwingt dat hem ook om zich aan de afspraken te houden en mee te werken. Als het een positief effect heeft is dat mooi. Als hij afhaakt geeft dat ook duidelijkheid. Beide mogelijkheden kunnen een stap verder betekenen.

Verder: leg alles vast wat je kunt. Doe zo veel mogelijk via app of mail en bewaar alles. Over het 's avonds laat bellen: je kunt vast een overzicht krijgen van je inkomende gesprekken. Of heel praktisch: blokkeer hem na 8 uur 's avonds. Of nog vroeger. Als de kinderen niet bij hem zijn is er geen enkele reden dat je voor hem continu bereikbaar moet zijn. Als hij daar over klaagt is meteen helder dat hij het wel probeert.

Soms kan het ook werken om op een niet haalbaar onderwerp toe te geven of het in elk geval als serieus te bespreken onderwerp op tafel te leggen. Mijn ex wilde de volledige zorg. Op het moment dat ik daar 'serieus' op in ging, schrok hij zich rot. Dat zag hij helemaal niet zitten, daarna waren we er vrij snel uit hoe het wel zou gaan. De bekende weekendregeling, eens in de 2 weken, die in de praktijk ongeveer de helft van de tijd door hem werd afgezegd.
Doordat ik even geen tegendruk meer gaf hield hij ook op.

Omdat het jouw ex ook vooral lijkt te gaan om te willen wat jij niet wil, zou dat misschien kunnen werken. Ga het eens verkennen: oke, en wanneer zijn ze dan bij jou, hele weken of halverwege de week een wissel. Voor/na school of op ander moment. Lukt het met de sportclubjes? Best kans dat hij nog niet verder heeft gedacht dan het woord co-ouderschap en terugschrikt als hij zich realiseert wat het inhoudt.
Ik ken je ex natuurlijk niet maar bij de mijne werkte het.

ik wens je sterkte, dit is zwaar. Aan de ene kant weer je eigen leven opbouwen met je kinderen en proberen in balans te komen, en tegelijk het gedoe met je ex. Probeer in dat laatste stuk vooral rationeel te blijven en je te richten op het proces: welke stappen zijn nodig om je doel te bereiken. Schakel je frustratie en boosheid richting ex zoveel mogelijk uit in dat proces. Natuurlijk wel af en toe even lekker uitrazen en op hem schelden, bij een vriendin, met een wijntje er bij. Het moet er wel uit.

Ow, lees net je posts van vanmorgen. Dat is wel heel heftig. Zowel de acties en gedrag van je ex als de manier waarop de instanties er mee omgaan.

Dit is ook eigenlijk de strategie die ik tot nu toe gehanteerd heb. Of blijf hanteren.

Het helpt overigens wel, zo even sparren. Ik denk dat mijn grootste frustratie en angst hem in het feit zit dat ik inderdaad dus net zo denk als jij, en ook deze strategie heb gehanteerd, maar dat ik eigenlijk helemaal niet weet met wie ik te maken heb. De directe aanleiding voor onze breuk is geweest dat ik bij toeval in onze schuur een tas vol post en andere administratie vond waaruit bleek dat mijn ex enorme schulden heeft. Ook vond ik echt een bizarre hoeveelheid lege drankflessen. Ik vond altijd al dat hij veel dronk, maar uit wat ik gevonden heb kreeg ik toch wel de indruk dat hij kennelijk een enorme drankverslaving heeft. Dat verklaarde tegelijkertijd ook heel veel dingen die in de relatie speelden. Zo kan mijn ex voor mij uit het niets 's avonds soms ineens om de gekste dingen echt bizar boos worden en dan de vreselijkste dingen zeggen of doen, of heel bedreigend tegen me tekeer gaan en daarbij ook best wel agressief worden, en als ik daar dan later met hem over wilde praten leek het soms net alsof hij echt niet wist waar ik het over had. Ik heb heel vaak aan mezelf getwijfeld, gedacht "ben ik nou zo overgevoelig dat ik hier zo mee zit?" want hij kon dan net doen alsof ik van een mug een olifant maakte of zelfs zeggen dat dingen helemaal niet zo gebeurd waren en dat ik ze verzon of overdreef. Ik weet dat ik meermaals aan mezelf heb getwijfeld maar ook me heb afgevraagd of hij gewoon echt vergeten was wat hij deed. Later, toen ik de omvang van zijn drinken begreep en me realiseerde dat hij kennelijk heel veel stiekem dronk, dacht ik wel dat hij dus misschien gewoon echt niet meer wist wat er gebeurd was omdat hij waarschijnlijk in zijn dronkenschap al die dingen doet.

Nadat hij is weggegaan heeft hij nooit meer zijn spullen opgehaald. Ik heb ze uiteindelijk zelf maar voor hem ingepakt en bij hem laten bezorgen, maar tijdens het inpakken vond ik op de gekste plekken allerlei duidelijk verstopte administratie waaruit bleek dat hij nog veel meer verborgen hield. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat mijn ex op de een of andere manier een dubbelleven moet leiden waar ik niks vanaf weet. Een dubbelleven dat in ieder geval heel erg veel geld kost, en dat denk ik verder gaat dan alleen dat drinken.

Ik vertel dit omdat voor mij de angel dus vooral zit in het feit dat ik inmiddels zeker weet dat mijn ex al vanaf de dag dat ik hem ontmoette allerlei dingen voor me verborgen heeft gehouden en ik hem dus eigenlijk gewoon echt niet ken. En zijn gedrag sinds we uit elkaar zijn, maar ook toen we nog een relatie hadden, is heel vaak gewoon echt heel erg eng.

Misschien is er voor heel veel dingen best een logische verklaring. Misschien heb ik in de loop der tijd hem gevaarlijker en enger in mijn hoofd gemaakt dan hij in werkelijkheid is. Misschien ben ik juist nog veel te mild voor hem, en weet ik nog niet de helft van wat er speelt. Maar dat is het hem nu net: ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik kennelijk heb samengewoond en kinderen heb gekregen met iemand die kan liegen of het gedrukt staat, die zonder dat ik het in de gaten had een heel leven voor mij, maar ook voor onze hele omgeving, verborgen kon houden en die me nu terroriseert en daarbij altijd net op het randje blijft zodat je hem niks kan maken. En dat is heel erg eng, kan ik je vertellen.

Het frustreert me enorm dat dat allemaal kan en dat instanties waar je aanklopt voor hulp zo gemakkelijk zeggen "tja, het gaat om de kinderen, wat er tussen jullie was is niet zo relevant." Want laten we eerlijk zijn, je zou je kinderen niet eens een uurtje bij een oppas laten als je er zoveel vragen en zorgen over had. Maar omdat hij de vader is, en ik uiteindelijk zo stom ben geweest om me zo te laten belazeren, moet ik nu mijn kinderen overleveren aan iemand waar ik zelf ook bang voor ben.

En dat maakt de boel ook zo gecompliceerd. Want elke keer als ik dit aankaart, wéét ik dat ik klink als zo'n vrouw die achteraf roept dat d'r ex een narcist is. En wéét ik dat ik klink als iemand die d'r ex zwart wil maken. En dat zegt hij overal, dat ik dat doe en dat ik dat wil, zo slim is hij wel.
Maar mijn zorgen zijn gewoon reëel. Ze verdwijnen niet omdat ik er maar mijn mond over hou omdat ik niet de schijn wil wekken dat ik "ook zo'n rancuneuze ex" ben. Ik ben helemaal niet rancuneus. Ik ben vooral verdrietig, want ik vond ons leven, althans wat ik op de "normale" momenten dacht dat ons leven was, gewoon leuk. Ik heb ook niks veranderd aan mijn leven, want ik was er gewoon tevreden mee. Ik was namelijk gewoon blij met het feit dat ik lieve, gezonde kinderen heb, dat we eindelijk in mijn droomhuis woonden, dat ik leuk werk heb en dat we dus doordeweeks werken, voor onze kinderen zorgen, in het weekend leuke dingen doen en naar ik dacht een partner had die al die dingen ook wilde.
Voor mij kwam alles echt als een totale shock. Dat zegt natuurlijk iets over mijn naïviteit, of over mijn talent om mijn ogen te sluiten voor dingen die niet goed zitten, en dat is ook het enige wat ik uit deze periode echt heb overgehouden, dat ik daar wat aan moet doen.
Maar goed, dat weet ik nu. Dat wist ik niet toen ik met hem in zee ging, en nu ik dan eindelijk, te laat weliswaar, wel beter weet dan toen, heb ik in die zin gewoon een verantwoordelijkheid naar mijn kinderen. Zij hebben hier niet om gevraagd, maar zijn wel de dupe van mijn falen. Dus het is ook aan mij om het voor hen nu beter te doen, en te repareren wat mede door mij beschadigd is.
Maar hoe doe ik dat als iedereen mijn zorgen en mijn angsten steeds wegzet als "rancune van een boze ex"?