Relaties
alle pijlers
Help, ik heb sjans!
woensdag 3 december 2008 om 11:38
Paar weken geleden had ik een man op bezoek waar ik vroeger heel goed mee bevriend was. We verloren elkaar uit het oog, vonden elkaar zo nu en dan weer eens oppervlakkig terug en kwamen zo een aantal maanden geleden in elkaars Hyves terecht waardoor het contact wat intensiveerde.
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
zaterdag 13 december 2008 om 12:39
Nu nog even de most amazing thing EVER.
De laatste keer dat ik hem aan de telefoon had, had hij de hele avond zitten googlen op ADD. Iedere site die ik zelf ooit gelezen heb had hij doorgespit. Op veel van die sites staan hele nare, niet altijd even correcte, dingen over relaties met iemand die AD(H)D heeft. En hij kwam na al die sites uitgerekend aan met het volgende stuk:
"De man kan stabiliteit en structuur brengen terwijl de AD/HD vrouw zorgt voor kleur en spanning in de relatie. Zij kan hem helpen zijn horizon te verbreden terwijl hij zijn organisatietalenten toepast en zorgt dat de alledaagse taken volbracht worden. Een grote mate van vrijheid en begrip is in een dergelijke relatie zeker nodig.".
Om daar vervolgens aan toe te voegen dat dat precies is wat hij graag voor rol zou spelen in het leven van een vrouw, en dat het ook precies is waar hij een vrouw voor nodig heeft om hem te bieden. Over de mate waarin vrijheid een vereiste is moest hij nadenken waar zijn grenzen liggen. Wat ik heel erg realistisch, en dus een pluspunt aan zijn verhaal, vind.
De laatste keer dat ik hem aan de telefoon had, had hij de hele avond zitten googlen op ADD. Iedere site die ik zelf ooit gelezen heb had hij doorgespit. Op veel van die sites staan hele nare, niet altijd even correcte, dingen over relaties met iemand die AD(H)D heeft. En hij kwam na al die sites uitgerekend aan met het volgende stuk:
"De man kan stabiliteit en structuur brengen terwijl de AD/HD vrouw zorgt voor kleur en spanning in de relatie. Zij kan hem helpen zijn horizon te verbreden terwijl hij zijn organisatietalenten toepast en zorgt dat de alledaagse taken volbracht worden. Een grote mate van vrijheid en begrip is in een dergelijke relatie zeker nodig.".
Om daar vervolgens aan toe te voegen dat dat precies is wat hij graag voor rol zou spelen in het leven van een vrouw, en dat het ook precies is waar hij een vrouw voor nodig heeft om hem te bieden. Over de mate waarin vrijheid een vereiste is moest hij nadenken waar zijn grenzen liggen. Wat ik heel erg realistisch, en dus een pluspunt aan zijn verhaal, vind.
zaterdag 13 december 2008 om 12:47
Hai Spankelend,
Dank voor je uitgebreide reactie. Blij dat je alles niet heel negatief hebt opgevat, want dat was niet de insteek van mijn reactie.
Wat mij verbaasde was het feit dat je al zo 'diep' met iemand bezig bent, terwijl er nog niets eens gezoend is. De gesprekken, misverstanden, ianalyseren, rritaties etc. horen - naar mijn mening - pas te ontstaan in een (veel) later stadium.
Ik denk dat je hiermee het spannende van het beginstadium behoorlijk verstoort. En dat geldt ook voor hem hoor!
Anyway, dit is mijn mening en ik ken je niet. En het geschrevene komt altijd veel harder over dan het bedoeld is.
Ik wens je veel geluk en geniet!
Dank voor je uitgebreide reactie. Blij dat je alles niet heel negatief hebt opgevat, want dat was niet de insteek van mijn reactie.
Wat mij verbaasde was het feit dat je al zo 'diep' met iemand bezig bent, terwijl er nog niets eens gezoend is. De gesprekken, misverstanden, ianalyseren, rritaties etc. horen - naar mijn mening - pas te ontstaan in een (veel) later stadium.
Ik denk dat je hiermee het spannende van het beginstadium behoorlijk verstoort. En dat geldt ook voor hem hoor!
Anyway, dit is mijn mening en ik ken je niet. En het geschrevene komt altijd veel harder over dan het bedoeld is.
Ik wens je veel geluk en geniet!
zaterdag 13 december 2008 om 13:28
Kijk, dit is nu wat ik bedoel, hoop dat ik het goed over kan brengen. Hij verdiept zich nu al zo in jou als persoon, hoe dat in te passen in een relatie etc...Jullie creeren al zon mooi beeld van jullie als stel, nu al zoeken naar de perfectie/balans in de relatie, dat dat alleen maar een hele grote kans zal lopen uiteen te spatten. Ik krijg het al benauwd, als ik dit zo lees (moet ik ook maar niet meer doen dus).
zaterdag 13 december 2008 om 14:08
[quote]sprankelend schreef op 11 december 2008 @ 16:25:
Ik moet vaak denken aan de post van Yaya waarin ze zegt dat er een grote verschuiving heeft plaatsgevonden in haar beleving omdat ze heeft besloten dat ze het zoals ze het voorheen deed, nu absoluut niet meer wil. Dat speelt voor mij ook in belangrijke mate. Dus in plaats van wegrennen hakkel en stotter ik me nu door gespreksopeningen heen en doe ik echt heel erg mijn best om zo open mogelijk te zijn en zo veel mogelijk Sprank te laten zien.
I owed you one, weet je nog? Blij dat ik iets heb gezegd waar je wat aan hebt! En hij klinkt goed, geinteresseerd en lief. Mooi dat je hem over je ADD verteld hebt, ik heb het LM ook wel eens terloops gezegd, maar wilde hem niet al in het begin afschrikken. Volgens mij realiseert hij het zich wel, maar wil hij er niet meer over weten.
Heb zelf trouwens een heftige 'zo-wil-ik-me-dus-niet-meer-voelen'-week achter de rug met LM, dus helemaal practice what you preach ben ik beslist nog niet. Bleek (uiteraard) weer nergens op te slaan, ongelooflijk waar ik iedere keer weer toe in staat blijk te zijn wat betreft muizenissen.
Ik moet vaak denken aan de post van Yaya waarin ze zegt dat er een grote verschuiving heeft plaatsgevonden in haar beleving omdat ze heeft besloten dat ze het zoals ze het voorheen deed, nu absoluut niet meer wil. Dat speelt voor mij ook in belangrijke mate. Dus in plaats van wegrennen hakkel en stotter ik me nu door gespreksopeningen heen en doe ik echt heel erg mijn best om zo open mogelijk te zijn en zo veel mogelijk Sprank te laten zien.
I owed you one, weet je nog? Blij dat ik iets heb gezegd waar je wat aan hebt! En hij klinkt goed, geinteresseerd en lief. Mooi dat je hem over je ADD verteld hebt, ik heb het LM ook wel eens terloops gezegd, maar wilde hem niet al in het begin afschrikken. Volgens mij realiseert hij het zich wel, maar wil hij er niet meer over weten.
Heb zelf trouwens een heftige 'zo-wil-ik-me-dus-niet-meer-voelen'-week achter de rug met LM, dus helemaal practice what you preach ben ik beslist nog niet. Bleek (uiteraard) weer nergens op te slaan, ongelooflijk waar ik iedere keer weer toe in staat blijk te zijn wat betreft muizenissen.
zaterdag 13 december 2008 om 14:16
Xenia, ik kan me heel goed voorstellen dat als je iemand van vijftien jaar geleden kent en toen goed bevriend was en je komt elkaar weer tegen en het lijkt enorm te klikken dat het dan verloopt zoals bij Sprankelend, dat je meteen een bepaalde diepte ingaat en over dingen praat die anders pas na verloop van tijd op tafel zouden komen. Je hebt samen herinneringen en deelt nu de ervaringen en inzichten die je in de tussenliggende jaren hebt opgedaan. Ik zie het als elkaar een soort 'handleiding' geven en dat lijkt me een heel goed idee.
Natuurlijk kan het uiteenspatten of nergens op uitlopen, dat is altijd zo, maar ik denk dat het voor Sprankelend heel goed is dat het op deze manier gaat en niet hals-over-kop.
Natuurlijk kan het uiteenspatten of nergens op uitlopen, dat is altijd zo, maar ik denk dat het voor Sprankelend heel goed is dat het op deze manier gaat en niet hals-over-kop.
zondag 14 december 2008 om 14:16
Even ter verheldering, we kennen elkaar een jaar of 18. Ik vond hem meer dan leuk maar heb dat nooit laten blijken omdat hij een relatie had. Toen die relatie begon te wankelen heb ik bewust afstand genomen omdat ik het risico wilde vermijden dat ik iets zou doen waar ik eigenlijk niet achter stond/sta. Daarna is het verwaterd. Sinds een jaar of drie hebben we af en aan contact gehad met elkaar. Grote afstand, volle agenda's en andere prioriteiten.
Inmiddels weet hij hoe ik destijds over hem dacht. En weet ik dat hij zijn vriendin destijds (die ik overigens bijzonder aardig vond en zij mij) à la minute had laten gaan als hij het idee had gehad dat hij mij had 'kunnen krijgen' (goede beslissing dus, die afstand). Dat gevoel was trouwens vrij wederzijds, ik dacht ook dat hij vééél te leuk en dus te hoog gegrepen was voor mij .
Ik heb geen idee hoe ik een relatie aan moet gaan. Dat meen ik oprecht. Dat ge-analyseer is een verschrikking. Met medicijnen ben ik van 5873 naar 23 analyses per seconde gegaan. Fantastisch resultaat, maar nog altijd meer dan gangbaar en praktisch in matters of the heart.
De reden dat hij had gezocht, en de reden dat ik daar zo door geraakt was, ligt (meer) in het feit dat ik mezelf heb blootgegeven en hem heb verteld hoe ik na die diagnose binnen mijn vorige relatie door het slijk ben gehaald door mijn partner. Hoe moeilijk ik het heb met het feit dat toen die relatie startte zo goed als alle dingen die gerelateerd kunnen worden aan ADD mij geweldig, bijzonder, geliefd en gewaardeerd maakten, en diezelfde dingen me na die diagnose (dus slechts door het toekennen van een label), opeens maakten tot de bron van alle kwaad. De zondebok voor alles wat er mis was in zijn leven. En hoe die dingen nu we gescheiden zijn opeens weer fantastisch zijn.
Het raakt me in toenemende mate dat iemand kennelijk ook naar mij kan kijken en iemand kan zien waar het de moeite is zich in te verdiepen. Voelen hoe het óók kan. Méér zijn dan iemand die goed kan luisteren naar de ander. Méér zijn dan alleen een lijf waar je mee door een bed kunt rollen.
Ik zie ons niet als stel. Verre van eigenlijk. Ik zie duizend keer meer beren op de weg en dingen die een relatie in de weg staan dan een geplavijde route naar eternal bliss. Ik zie pril. Ik voel vrolijk. En ik weet dat ik uit mijn schulp wil zonder ondoordacht naar buiten te huppelen.
Een paar posts geleden gaf je aan een heel verleden te hebben met een hoop mannen. Mag ik je vragen hoe jij relaties aangaat? Begin je 'gewoon' een relatie met iemand en ontdek je dan na verloop van tijd of je op dealbreaking normen wel of niet op één lijn zit? Vind je het een verrijking of juist niet dat er een hoop mannen voorbij zijn gekomen en je 'de juiste' daar nog niet tussen had zitten?
Inmiddels weet hij hoe ik destijds over hem dacht. En weet ik dat hij zijn vriendin destijds (die ik overigens bijzonder aardig vond en zij mij) à la minute had laten gaan als hij het idee had gehad dat hij mij had 'kunnen krijgen' (goede beslissing dus, die afstand). Dat gevoel was trouwens vrij wederzijds, ik dacht ook dat hij vééél te leuk en dus te hoog gegrepen was voor mij .
Ik heb geen idee hoe ik een relatie aan moet gaan. Dat meen ik oprecht. Dat ge-analyseer is een verschrikking. Met medicijnen ben ik van 5873 naar 23 analyses per seconde gegaan. Fantastisch resultaat, maar nog altijd meer dan gangbaar en praktisch in matters of the heart.
De reden dat hij had gezocht, en de reden dat ik daar zo door geraakt was, ligt (meer) in het feit dat ik mezelf heb blootgegeven en hem heb verteld hoe ik na die diagnose binnen mijn vorige relatie door het slijk ben gehaald door mijn partner. Hoe moeilijk ik het heb met het feit dat toen die relatie startte zo goed als alle dingen die gerelateerd kunnen worden aan ADD mij geweldig, bijzonder, geliefd en gewaardeerd maakten, en diezelfde dingen me na die diagnose (dus slechts door het toekennen van een label), opeens maakten tot de bron van alle kwaad. De zondebok voor alles wat er mis was in zijn leven. En hoe die dingen nu we gescheiden zijn opeens weer fantastisch zijn.
Het raakt me in toenemende mate dat iemand kennelijk ook naar mij kan kijken en iemand kan zien waar het de moeite is zich in te verdiepen. Voelen hoe het óók kan. Méér zijn dan iemand die goed kan luisteren naar de ander. Méér zijn dan alleen een lijf waar je mee door een bed kunt rollen.
Ik zie ons niet als stel. Verre van eigenlijk. Ik zie duizend keer meer beren op de weg en dingen die een relatie in de weg staan dan een geplavijde route naar eternal bliss. Ik zie pril. Ik voel vrolijk. En ik weet dat ik uit mijn schulp wil zonder ondoordacht naar buiten te huppelen.
Een paar posts geleden gaf je aan een heel verleden te hebben met een hoop mannen. Mag ik je vragen hoe jij relaties aangaat? Begin je 'gewoon' een relatie met iemand en ontdek je dan na verloop van tijd of je op dealbreaking normen wel of niet op één lijn zit? Vind je het een verrijking of juist niet dat er een hoop mannen voorbij zijn gekomen en je 'de juiste' daar nog niet tussen had zitten?
zondag 14 december 2008 om 14:47
Help ik heb sjans. Dat zegt alleen een jong iemand.
Ik zou denken: coooooool ik heb sjans!
Hoewel...
Ja.
Dat zou ik denken. Maar vroegah ook eignelijk.
Maar sprankelend.
Jouw verhaal is de mijne.
Ik heb Kman 15 jaar geleden ontmoet.
Ik verloofd. Hij vrij.
Daarna hij verkering. Ik vrij.
Enzovoort.
Maar iedere keer als we een klein momentje alleen waren, kwam hij heel dicht met zijn neus bij de mijne, en zei: Weet je Kjong... Waarop ik alleen maar ademloos zeggen kon: Ja, ik weet het....
Maar het bleef bij vriendschap.
Toen kwam het moment, na 4 jaar, dat we beiden nét vrij waren, en we met z'n tweeen een gezellige dag aan zee hadden. Hij weer Het Onderwerp aankaartte. En ik zo stom was om te zeggen dat ik bang was dat we elkaars rebound zouden zijn. En hij zo stom was om niet nog éen stapje mijn richting op te komen.
Ik kreeg weer een partner, ging samenwonen, raakte zwanger. En dat voelde heerlijk, alleen niet in die relatie.
Ik ben met al mijn twijfels in een kleine break weer naar hem toe gegaan.
We hebben gelachen, gedanst. Hij werd/was weer/nog steeds verliefd op mij, op mijn zwangere buik. En kwam weer heel dicht bij me staan. Terwijl we allebei realiseerden dat dat wel een heeele rare situatie was.
Toen nam hij afstand en verdween.
Dat is 10 jaar terug.
Een aantal jaar aanmodderen en einde relatie later, kreeg ik van een wederzijdse vriend zijn telefoonnummer toegespeeld. En ik heb er een algemeen smsje aan gewaagd.
Twee hele weken later, waarin ik mezelf voor m'n kop heb geslagen, kreeg ik er eentje terug: je hebt me weer gevonden.
Ik sprong letterlijk een gat in de lucht.
We hebben nog anderhalf jaar gesmst, gemsnd, waar ik altijd een dikke glimlach vanom mijn mond kreeg, en heb bij de zoveelste uitnodiging mijn stoute schoenen aangetrokken, en bij mijn kind. Wij zijn naar hem toegegaan, en het was op het vliegveld bij de eerste blik raak.
Tweede kerstdag zijn we 4 jaar bij elkaar.
We hebben nog een mooie eigenwijze dochter gekregen.
We wachten nu op een visum voor hem.
En dan gaan we nooit maar dan ook nooit meer uit elkaar.
Ik zou denken: coooooool ik heb sjans!
Hoewel...
Ja.
Dat zou ik denken. Maar vroegah ook eignelijk.
Maar sprankelend.
Jouw verhaal is de mijne.
Ik heb Kman 15 jaar geleden ontmoet.
Ik verloofd. Hij vrij.
Daarna hij verkering. Ik vrij.
Enzovoort.
Maar iedere keer als we een klein momentje alleen waren, kwam hij heel dicht met zijn neus bij de mijne, en zei: Weet je Kjong... Waarop ik alleen maar ademloos zeggen kon: Ja, ik weet het....
Maar het bleef bij vriendschap.
Toen kwam het moment, na 4 jaar, dat we beiden nét vrij waren, en we met z'n tweeen een gezellige dag aan zee hadden. Hij weer Het Onderwerp aankaartte. En ik zo stom was om te zeggen dat ik bang was dat we elkaars rebound zouden zijn. En hij zo stom was om niet nog éen stapje mijn richting op te komen.
Ik kreeg weer een partner, ging samenwonen, raakte zwanger. En dat voelde heerlijk, alleen niet in die relatie.
Ik ben met al mijn twijfels in een kleine break weer naar hem toe gegaan.
We hebben gelachen, gedanst. Hij werd/was weer/nog steeds verliefd op mij, op mijn zwangere buik. En kwam weer heel dicht bij me staan. Terwijl we allebei realiseerden dat dat wel een heeele rare situatie was.
Toen nam hij afstand en verdween.
Dat is 10 jaar terug.
Een aantal jaar aanmodderen en einde relatie later, kreeg ik van een wederzijdse vriend zijn telefoonnummer toegespeeld. En ik heb er een algemeen smsje aan gewaagd.
Twee hele weken later, waarin ik mezelf voor m'n kop heb geslagen, kreeg ik er eentje terug: je hebt me weer gevonden.
Ik sprong letterlijk een gat in de lucht.
We hebben nog anderhalf jaar gesmst, gemsnd, waar ik altijd een dikke glimlach vanom mijn mond kreeg, en heb bij de zoveelste uitnodiging mijn stoute schoenen aangetrokken, en bij mijn kind. Wij zijn naar hem toegegaan, en het was op het vliegveld bij de eerste blik raak.
Tweede kerstdag zijn we 4 jaar bij elkaar.
We hebben nog een mooie eigenwijze dochter gekregen.
We wachten nu op een visum voor hem.
En dan gaan we nooit maar dan ook nooit meer uit elkaar.
maandag 15 december 2008 om 00:16
Sprankelend, ik snap zo goed wat er gebeurd is na je diagnose, ik krijg het er gewoon koud van. Mijn ex was ook op die, laten we zeggen sprankelende, kant van me gevallen en raakte zo teleurgesteld toen ik veel gecompliceerder bleek dan hij had gedacht. Let wel, dat was ver voor mijn diagnose, want die heb ik pas een jaar en we zijn al vijf jaar uit elkaar. Hij riep vaak heel boos dat ik eens aan mijn stoornis moest werken. Totaal in de vernieling ben ik daardoor geraakt, hij wees me af en had geen enkel begrip voor die kant van me. En het heeft na de scheiding echt jaren geduurd voor ik mezelf weer een beetje goed begon te voelen.
Nu voel ik me goed, de diagnose was na jaren tobben een openbaring, alsof ik eindelijk de gebruiksaanwijzing kreeg. Eerst heb ik enorm verdriet gehad om alles wat er mis is gegaan in mijn leven, terwijl ik nooit begreep hoe dat kwam. Nu heb ik dat gevoel niet meer, maar wat je schrijft herken ik zo: dat van 5873 naar 23 analyses per seconde, nooit een moment rust in je hoofd.
Zeker bij beginnende relaties is dat een ramp, want je loopt altijd 200 kilometer vooruit op de dingen, toch? Het is zo moeilijk om in het moment te blijven. Maar ik denk echt dat je een goeie te pakken hebt, een rots, die in ieder geval het voornemen heeft om jou jezelf te laten zijn met alles wat daar bij hoort. En dat er vroeger al bepaalde gevoelens geweest zijn, vind ik ook een goed teken.
Mijn psycholoog zegt altijd te hopen op zo iemand voor me, terwijl ik zelf sterk de neiging heb om op bespottelijke types te vallen. Heerlijke, spannende mannen, maar totaal ongeschikt voor mij, of zelfs voor de maatschappij. Die wil ik dan gaan redden, alsof ik me handen niet vol heb aan mezelf redden. Dat is de H van mijn ADHD, sensatie zoeken.
LM is inderdaad onverstoorbaar, naar mijn zin wel eens een beetje te. Hij is geen prater over emoties, maar ik heb nu de gewoonte om hem van alles te mailen, soms schrijft ie terug, soms niet, maar in de loop van de maanden hebben we elkaar al van een behoorlijke handleiding voorzien. Dat is voor ons eenvoudiger dan er eindeloze gesprekken over hebben, want dat trekt ie gewoon niet. Ik vind dat niet erg, ben een schrijver, dat maakt me rustig. Als we samenzijn hoeven we wat we hebben niet uit te kauwen, maar dat zit wel in ons achterhoofd.
Dus kijk eens wat er nu bij jou gaande is? Een man met wie je echt kunt praten! Voel jezelf vooral een geluksvogel en wees niet op voorhand bang dat hij het ooit tegen je zal gaan gebruiken zoals met je ex gebeurd is, ok?
Mijn ex vindt mij nu ook veel fantastischer dan toen we nog samen waren. We zijn heel leuke ouders en hebben soms drie keer per dag contact met elkaar, soms bellen we elkaar ook gewoon om over andere dingen te kletsen dan ons kind. En dan hebben we af en toe lol om de dingen waar alleen wij lol om kunnen hebben. Dat is me zeer dierbaar. Ook de momenten die we met zijn drietjes doorbrengen. Toch heb ik zelden of nooit getwijfeld aan de juistheid van onze beslissing om uit elkaar te gaan. Ons boek was uit, door alles wat er gebeurd was.
Wat ik tegen je wil zeggen is dat ik de mixed feelings die je af en toe hebt (was het niet met Sinterklaas?) gewoon kunt toelaten. Volgens mij zijn ze normaal als je kinderen hebt en besluit daar af en toe samen van te genieten, dan word je sentimenteel, nostalgisch, en denk je aan hoe het ook had kunnen zijn.
Maar zo is het niet meer. En je moet op een gegeven moment verder. Hoe lastig dat ook lijkt. Ik heb de afgelopen jaren miskleunen gedaan, dat wil je niet weten. Dan was ik zo blij dat er eens iemand was, dat ik helemaal van het padje raakte (en maar analyseren), dus ook ik heb een heel verleden met mannen, zoals je aan Xenia vroeg. Ze hebben me echter allemaal iets gebracht, op de eerste plaats heel veel inzicht in mezelf en in wat ik wel en beslist niet wil. Ik denk dat het weer mijn H is die maakt dat ik me graag in een avontuur stort.
Wat ik tegen je wil zeggen is dat het helemaal niet zo eng hoeft te zijn. En zeker in jouw geval denk ik dat je in uitstekende handen bent.
Zo, nu stop ik, moet naar bed.
Nu voel ik me goed, de diagnose was na jaren tobben een openbaring, alsof ik eindelijk de gebruiksaanwijzing kreeg. Eerst heb ik enorm verdriet gehad om alles wat er mis is gegaan in mijn leven, terwijl ik nooit begreep hoe dat kwam. Nu heb ik dat gevoel niet meer, maar wat je schrijft herken ik zo: dat van 5873 naar 23 analyses per seconde, nooit een moment rust in je hoofd.
Zeker bij beginnende relaties is dat een ramp, want je loopt altijd 200 kilometer vooruit op de dingen, toch? Het is zo moeilijk om in het moment te blijven. Maar ik denk echt dat je een goeie te pakken hebt, een rots, die in ieder geval het voornemen heeft om jou jezelf te laten zijn met alles wat daar bij hoort. En dat er vroeger al bepaalde gevoelens geweest zijn, vind ik ook een goed teken.
Mijn psycholoog zegt altijd te hopen op zo iemand voor me, terwijl ik zelf sterk de neiging heb om op bespottelijke types te vallen. Heerlijke, spannende mannen, maar totaal ongeschikt voor mij, of zelfs voor de maatschappij. Die wil ik dan gaan redden, alsof ik me handen niet vol heb aan mezelf redden. Dat is de H van mijn ADHD, sensatie zoeken.
LM is inderdaad onverstoorbaar, naar mijn zin wel eens een beetje te. Hij is geen prater over emoties, maar ik heb nu de gewoonte om hem van alles te mailen, soms schrijft ie terug, soms niet, maar in de loop van de maanden hebben we elkaar al van een behoorlijke handleiding voorzien. Dat is voor ons eenvoudiger dan er eindeloze gesprekken over hebben, want dat trekt ie gewoon niet. Ik vind dat niet erg, ben een schrijver, dat maakt me rustig. Als we samenzijn hoeven we wat we hebben niet uit te kauwen, maar dat zit wel in ons achterhoofd.
Dus kijk eens wat er nu bij jou gaande is? Een man met wie je echt kunt praten! Voel jezelf vooral een geluksvogel en wees niet op voorhand bang dat hij het ooit tegen je zal gaan gebruiken zoals met je ex gebeurd is, ok?
Mijn ex vindt mij nu ook veel fantastischer dan toen we nog samen waren. We zijn heel leuke ouders en hebben soms drie keer per dag contact met elkaar, soms bellen we elkaar ook gewoon om over andere dingen te kletsen dan ons kind. En dan hebben we af en toe lol om de dingen waar alleen wij lol om kunnen hebben. Dat is me zeer dierbaar. Ook de momenten die we met zijn drietjes doorbrengen. Toch heb ik zelden of nooit getwijfeld aan de juistheid van onze beslissing om uit elkaar te gaan. Ons boek was uit, door alles wat er gebeurd was.
Wat ik tegen je wil zeggen is dat ik de mixed feelings die je af en toe hebt (was het niet met Sinterklaas?) gewoon kunt toelaten. Volgens mij zijn ze normaal als je kinderen hebt en besluit daar af en toe samen van te genieten, dan word je sentimenteel, nostalgisch, en denk je aan hoe het ook had kunnen zijn.
Maar zo is het niet meer. En je moet op een gegeven moment verder. Hoe lastig dat ook lijkt. Ik heb de afgelopen jaren miskleunen gedaan, dat wil je niet weten. Dan was ik zo blij dat er eens iemand was, dat ik helemaal van het padje raakte (en maar analyseren), dus ook ik heb een heel verleden met mannen, zoals je aan Xenia vroeg. Ze hebben me echter allemaal iets gebracht, op de eerste plaats heel veel inzicht in mezelf en in wat ik wel en beslist niet wil. Ik denk dat het weer mijn H is die maakt dat ik me graag in een avontuur stort.
Wat ik tegen je wil zeggen is dat het helemaal niet zo eng hoeft te zijn. En zeker in jouw geval denk ik dat je in uitstekende handen bent.
Zo, nu stop ik, moet naar bed.
vrijdag 19 december 2008 om 18:41
Hallo hallo,
Sorry, ik was even zoooooooo ziek dat ik er gewoon off line van was
Wat een ongelofelijk mooi meant-to-be verhaal Kjong *zwijmel*.
Ik hoop voor jullie dat hij snel kan komen/blijven.
Wij hebben het nooit naar elkaar uitgesproken. Wisten het ook echt niet van elkaar. Wat het grappige scenario opleverde dat we aan één situatie beide een totaal andere herinnering hebben. Oud & Nieuw 1996 ofzo zoent zijn vriend mij. Out of the blue, en bepaald niet tot mijn genoegen. Hij geeft hem een duw en de opmerking 'doe eens effe normaal man'. Voor hem al die jaren al hèt bewijs dat ik hem niet zag staan en mee was voor die vriend. Tikje verdrietig/teleurstellend en ook een beetje een gevoel van gêne dat hij er in zijn afgunst zo op gereageerd had. Voor mij al die jaren al een zoete herinnering aan hoe hij me redde uit die situatie (ik was echt nog een klein Sprankje, en hullie waren grote jongens ).
Ergens tussen de vijf en de drie jaar geleden vond ik hem via Google. Net internet en ik zocht iedereen (toen wist ik nog niet dat je ook gewoon al je tijd hier door kon brengen ). Mailtje gestuurd op z'n Spranks 'Ja! Zeg me dat jij het bent want dat zou ik zoooooooo leuk vinden!'. Op dat moment was ik nog happily married (zal dus wel meer 5 dan 3 jaar geleden zijn) en echt oprecht to-taal niet met mijn gedachten bij romantiek met iemand anders dan mijn eigen man. Hij is er kennelijk twee weken van van slag geweest dat ik hem überhaupt had gezocht en heeft erg diep na moeten denken of hij me wel antwoord zou geven aangezien ook hij gelukkig getrouwd was op dat moment. Dat wist ik niet, ik vond zijn naam in combinatie met een bedrijf en dingen zoals Hyves had je toen nog niet zoals nu. Het verwaterde ook vrij snel. Misschien wel omdat we alletwee niet 'zo' zijn.
Anyway, we komen inmiddels héél dicht bij de dag van onze volgende date, en alle onzekerheid is uit de communicatie verdwenen. We gaan het doen. We gaan het zien. We gaan het beleven. En dan ontdekken we vanzelf wel of het bij ons ook meant-to-be is of niet.
Hij heeft speciaal voor mij een kerstboom neergezet. Toen die stond kwam hij er achter dat hij geen idéé had welke versiering zijn exvrouw heeft meegenomen èn dat hij geen seconde tijd in zijn agenda had om dat aan te vullen of gewoon compleet nieuw aan te moeten schaffen. Tja, dan moet je mij hebben, dat boeit me werkelijk he-le-maal niks. Al zou hij hem vol hebben gehangen met lege wc rollen, dan nòg... zucht... Eindoordeel twee dagen later is dat ik gewaarschuwd ben voor eigenlijk ièts te weinig lampjes. Maar dat de openhaard dat wel compenseert .
Dussss... on track.
Sorry, ik was even zoooooooo ziek dat ik er gewoon off line van was
Wat een ongelofelijk mooi meant-to-be verhaal Kjong *zwijmel*.
Ik hoop voor jullie dat hij snel kan komen/blijven.
Wij hebben het nooit naar elkaar uitgesproken. Wisten het ook echt niet van elkaar. Wat het grappige scenario opleverde dat we aan één situatie beide een totaal andere herinnering hebben. Oud & Nieuw 1996 ofzo zoent zijn vriend mij. Out of the blue, en bepaald niet tot mijn genoegen. Hij geeft hem een duw en de opmerking 'doe eens effe normaal man'. Voor hem al die jaren al hèt bewijs dat ik hem niet zag staan en mee was voor die vriend. Tikje verdrietig/teleurstellend en ook een beetje een gevoel van gêne dat hij er in zijn afgunst zo op gereageerd had. Voor mij al die jaren al een zoete herinnering aan hoe hij me redde uit die situatie (ik was echt nog een klein Sprankje, en hullie waren grote jongens ).
Ergens tussen de vijf en de drie jaar geleden vond ik hem via Google. Net internet en ik zocht iedereen (toen wist ik nog niet dat je ook gewoon al je tijd hier door kon brengen ). Mailtje gestuurd op z'n Spranks 'Ja! Zeg me dat jij het bent want dat zou ik zoooooooo leuk vinden!'. Op dat moment was ik nog happily married (zal dus wel meer 5 dan 3 jaar geleden zijn) en echt oprecht to-taal niet met mijn gedachten bij romantiek met iemand anders dan mijn eigen man. Hij is er kennelijk twee weken van van slag geweest dat ik hem überhaupt had gezocht en heeft erg diep na moeten denken of hij me wel antwoord zou geven aangezien ook hij gelukkig getrouwd was op dat moment. Dat wist ik niet, ik vond zijn naam in combinatie met een bedrijf en dingen zoals Hyves had je toen nog niet zoals nu. Het verwaterde ook vrij snel. Misschien wel omdat we alletwee niet 'zo' zijn.
Anyway, we komen inmiddels héél dicht bij de dag van onze volgende date, en alle onzekerheid is uit de communicatie verdwenen. We gaan het doen. We gaan het zien. We gaan het beleven. En dan ontdekken we vanzelf wel of het bij ons ook meant-to-be is of niet.
Hij heeft speciaal voor mij een kerstboom neergezet. Toen die stond kwam hij er achter dat hij geen idéé had welke versiering zijn exvrouw heeft meegenomen èn dat hij geen seconde tijd in zijn agenda had om dat aan te vullen of gewoon compleet nieuw aan te moeten schaffen. Tja, dan moet je mij hebben, dat boeit me werkelijk he-le-maal niks. Al zou hij hem vol hebben gehangen met lege wc rollen, dan nòg... zucht... Eindoordeel twee dagen later is dat ik gewaarschuwd ben voor eigenlijk ièts te weinig lampjes. Maar dat de openhaard dat wel compenseert .
Dussss... on track.
vrijdag 19 december 2008 om 18:58
@ Yaya,
Blijft complexe materie de exGeliefde. Vriendin heeft me een week of twee geleden voor het eerst zien huilen. Echt vanuit mijn ténen. "Ik wil dit helemaal niet willen, ik wil gewoohoooon dat we weer een gehezin kuhhuhnen zijn". Ze is geweldig, héél helder en het-leven-is-simpel-als-je-daar-voor-kiest. Zei tien niet te weerleggen Hele Wijze dingen en lachte me keihard uit om mijn gemuts (in a good way ).
Paar dagen later stond ze op de stoep met een liedje van Marco Borsato dat ik per se moest luisteren. Ik gruwel van Marco Borsato. Maar toen ik het bij het refrein niet droog hield wist ik wel dat ik moest stoppen met miepen over mijn ontdekkingsdrang en het feit dat het zooooooooo fijn voelt. Dit is leven.
Joetjoep
Blijft complexe materie de exGeliefde. Vriendin heeft me een week of twee geleden voor het eerst zien huilen. Echt vanuit mijn ténen. "Ik wil dit helemaal niet willen, ik wil gewoohoooon dat we weer een gehezin kuhhuhnen zijn". Ze is geweldig, héél helder en het-leven-is-simpel-als-je-daar-voor-kiest. Zei tien niet te weerleggen Hele Wijze dingen en lachte me keihard uit om mijn gemuts (in a good way ).
Paar dagen later stond ze op de stoep met een liedje van Marco Borsato dat ik per se moest luisteren. Ik gruwel van Marco Borsato. Maar toen ik het bij het refrein niet droog hield wist ik wel dat ik moest stoppen met miepen over mijn ontdekkingsdrang en het feit dat het zooooooooo fijn voelt. Dit is leven.
Joetjoep
sprankelend wijzigde dit bericht op 19-12-2008 19:05
Reden: ken nie embed nie
Reden: ken nie embed nie
% gewijzigd
zaterdag 20 december 2008 om 10:49
maandag 22 december 2008 om 10:23
