Het contact met mijn vader

kan ik erg goed inkomen.



ik heb al sinds mijn 14e geen contact meer met mn vader, zelfgekozen, en daar ben ik wel blij om eigenlijk

je gevoel is je gevoel en daar kan niemand iets aan veranderen. Vaak ga je, vanuit dat gevoel, echter alle dingen die gebeuren in een negatief licht zien.



Zoals ik het lees ben jij een heel gevoelsmens, en je vader een praktisch mens. Is het mogelijk dat je vader zijn trots en liefde wel laat zien maar dat jij het niet herkent als zodanig? Ik vind het nl heel lief dat iemand er wel is als er een klusje gedaan moet worden. Jij hoort graag hoeveel hij van je houdt en hoe trots hij is, hij laat het zien door weer eens te komen behangen.

Lastig.

Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan toen ik al uit huis was en tijdens mijn puberteit was het ook niet echt gezellig. Ik had ook nooit veel met mijn vader. Maar eigenlijk gaat dat nu beter. Mijn vader belt mij vaker dan ik hem (hmmm, ik moet bellen) al is dat soms vooral om zijn verhaal te doen. Mijn vader biedt vaak aan bij mij te klussen. En hij doet dat ook graag. Diepe gesprekken over gevoelens zullen we nooit hebben, dat heb ik wel geaccepteerd, maar door het klussen doet hij iets voor me, toont hij zijn gevoelens en voelt hij zich nuttig. Tegenwoordig ga ik er dan een beetje bijhangen of klus mee en probeer ook geïnteresseerd te zijn. En daarna drinken we samen een biertje.



Ik zou wel zeggen dat je het hele kerstgebeuren geen prettige gang van zaken vindt. Of je moet gaan moet je helaas zelf beslissen. Maar ik zou proberen te kijken naar wat je vader doet, of wat hij probeert op zijn eigen (onhandige) manier en probeer er zelf minder van te verwachten.

ik begrijp je gevoel wel, denk ik.

Heb zelf ook al een aantal jaren geen contact (buiten 'hallo' en 'doei' op verjaardagen van zus en aanhang) meer met mijn moeder.

Ik ben er inmiddels achter dat mijn verwachtingen niet reeel zijn: mijn moeder is geen persoon die onvoorwaardelijk van d'r kind (ik dus) houd, ze houdt graag de schone schijn op en weet me genadeloos te manipuleren.

Om het voor mezelf op een rijtje te zetten, heb ik het contact verbroken. Niet met de intentie dit voor eeuwig te doen, maar wel om zelf een manier te vinden om hier mee om te gaan. Inmiddels ben ik op het punt dat ik me realiseer dat ik haar niet kan veranderen, maar gewoon moet accepteren dat ze zo is. Ik overweeg het contact weer te herstellen, maar dan wel op mijn voorwaarden. Het blijft immers wel mijn moeder.



Kan me je teleurstelling ook zo goed voorstellen: wat een desinteresse! Kan je maar één tip geven: leer te leven met dat wat hij je wél kan geven en verwacht niet méér dan dat. Dat accepteren geeft rust. Maar het betekent ook een soort rouwproces: je neemt afscheid van een vader die er nooit was en zal zijn. Moeilijk hoor.

Ik wens je er veel wijsheid en sterkte bij!



@ BM: (f)

quote:Maelys schreef op 15 december 2008 @ 22:07:

Maar is het dan normaal dat je je vader soms maanden niet ziet? En dan ook niks van hem hoort? Ik heb ook weken dat ik mijn vader niet spreek of zie. Andere weken hangen we om de haverklap aan de telefoon. Er is geen modus voor wat normaal is. Als het goed voelt voor jou én je vader, dan is het normaal. Als één van de twee zich er niet goed bij voelt, is het dus niet normaal. Maar goed, dat zijn my two cents..

Het lijkt wel of je het over mijn vader en mij hebt.

Het is niet anders bij ons en ik heb het geaccepteerd en het is goed zo.

Maar af en toe denderd er bij mij een gevoel van gemis door mijn lijf en moet ik hem even bellen.

Meestal is het daarna weer goed omdat hij dan een stomme opmerking maak waardoor ik weet waarom ons contact wat minder is

Ik houd wel veel van hem en hij is een lieve opa, maar het is wat het is.

ik zal proberen uit het oogpunt van je vader te spreken!!

gloof me..hij houd ziels veel van je..maar een diep gesprek zal hij altijd uit de weg gaan.

waarom? het diepe gesprek zal heel zeker op je moeder uit komen.

want dat zijn de dingen die hem het meeste bezig houden op dit ogenblik.

als je hem wat vraagt..zal hij direckt voor je klaar staan..maar kom je bij zijn gevoelens..dan slaat hij dicht..omdat hij jou daar niet mee wil belasten.

gewoon omdat hij weet..dat hij jou daar mee pijn zal doen.

voorbeeld: zou het om een verre vriend of vrien din gaan..zou hij honderd uit met je praten(maar het is jou moeder) dus hij hou een beetje afstand.

Sunrise zou wel 'ns gelijk kunnen hebben.



Je zou je vader kunnen opbellen om 'm te bedanken voor de uitnodiging, maar daarbij vertellen dat je net die ene avond al iets hebt afgesproken. Of 't goed is dat jij op 'n andere dag langskomt. De kerst is dit jaar lang genoeg, er volgt gelijk 'n weekend op, dus moet al gek lopen wil er dan geen gelegenheid zijn om samen wat af te kunnen spreken.

quote:sunrise2 schreef op 16 december 2008 @ 00:03:

ik zal proberen uit het oogpunt van je vader te spreken!!

gloof me..hij houd ziels veel van je..maar een diep gesprek zal hij altijd uit de weg gaan.

waarom? het diepe gesprek zal heel zeker op je moeder uit komen.

want dat zijn de dingen die hem het meeste bezig houden op dit ogenblik.

als je hem wat vraagt..zal hij direckt voor je klaar staan..maar kom je bij zijn gevoelens..dan slaat hij dicht..omdat hij jou daar niet mee wil belasten.

.



Maelys, dat was het eerste wat ik ook dacht toen ik las dat je met je vader niet over diepere gevoelens kunt praten. Het is heel verstandig van je vader dat hij zijn gevoelens over je moeder nooit met je gedeeld heeft, om je niet met een loyaliteitsconflict op te zadelen.

Anderzijds is die scheiding nu natuurlijk al lange tijd geleden en, als er verder geen conflicten meer zijn over alimentatie of iets dergelijks, heeft je vader nu wellicht geen problemen meer met je moeder.

Ik vraag me af wat je precies bedoelt als je zegt dat je niet met je vader over diepere gevoelens kunt praten. Verwacht je dat hij alles wat in hem leeft met je bespreekt? Dat doe ik zelf ook niet met mijn (volwassen) kinderen, dat doe ik met mijn man. Ik vind dat ik mijn kinderen niet met mijn persoonlijke problemen hoef te belasten. Omgekeerd wel: als zij hun problemen aan me voor willen leggen, doe ik mijn best om ze te helpen. Doet jouw vader dat dan niet?

Ikzelf heb het met mijn ouders nooit over mijn diepere gevoelens gehad. Mijn vader (die intussen gestorven is) leek op het eerste gezicht een beetje op de jouwe: hij nam nooit uit zichzelf contact op en praatte niet over diepere gevoelens. Maar ik vond hem een schat, omdat hij, net zoals de jouwe, altijd bereid was om me te helpen en hij me altijd in mijn waarde liet. Hij had (in tegenstelling tot mijn moeder) nooit kritiek op de manier waarop ik mijn leven leidde en als ik een probleem had probeerde hij altijd om me te helpen (niet door er uitgebreid over te klagen en het te analyseren, maar door praktische raad en daad). Daarmee liet hij me zien dat ik hem dierbaar was.



Je schrijft dat je het gevoel hebt dat je geen vader hebt. Uit wat je schrijft krijg ik het idee dat je wel degelijk een lieve vader hebt. Maar de relatie met een vader is meestal anders dan die met bijvoorbeeld een goede vriendin of met een partner.

Ik hoop dat je toch nog een goed gevoel zult krijgen over het contact tussen jou en je vader en dat je hem, met zijn onvolkomenheden, zult accepteren zoals hij jou ook met je onvolkomenheden accepteert.

PS Ik lees nu dat je hem gebeld hebt en op 2e kerstdag met hem gaat eten, goed van je!

quote:Maelys schreef op 16 december 2008 @ 09:51:

Ik heb nooit gezegd dat ik een diepgaand gesprek met mijn vader zou willen, maar ik heb het puur over ons contact: gewoon een belletje, een teken van leven. Dat is alles.



Dat hadden ik en een aantal andere mensen anders begrepen, omdat je geschreven had dat het contact vooral 'functioneel' was en je dat jammer leek te vinden.

Misschien kun je hem tijdens je gesprek op 2e kerstdag zeggen dat je het fijn zou vinden als hij zelf wat meer het initiatief zou nemen tot contact met jou, dat je het fijn zou vinden als hij daardoor laat zien dat hij zich voor jou interesseert.

Dat heb je in het verleden misschien al een keer gedaan, maar soms is één keer (of zelfs twee of drie keer) niet genoeg.

Je vader heeft misschien moeite met zelf initiatief nemen omdat hij dan het gevoel heeft dat hij zich opdringt. Zo'n gevoel is

moeilijk weg te krijgen, als het er al een heel leven in zit.

Ik zeg niet dat het echt zo is, ik opper alleen maar een van de vele mogelijkheden waarom je vader moeite lijkt te hebben met zelf initiatief nemen tot contact. Het hoeft niet noodzakelijk een gebrek aan interesse te zijn.