Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
vrijdag 6 juli 2007 12:23
Ik herken wel wat, weet niet of ik dat meteen als verlatingsangst kan betitelen. Maar ik ken van mijzelf de irreele gedachten en het bijbehorende gedrag wat ik dan vertoon. Ik kan soms heel overdreven reageren naar vriend toe, die daar niks van snapt. Op iets ogenschijnlijks onbelangrijks, reageer ik overtrokken en maak het probleem groter dan het is. Gaat steeds beter, omdat ik weet wat het aanricht; heb in het verleden op die manier mijn eigen glazen ingegooid. Mijn vriend is mij te belangrijk om dat weer te laten gebeuren.
Dus probeer ik het in de hand te houden, door rustiger en bedachtzamer te reageren. Mijn reacties komen voort uit pure angst, ik krijg het idee dat ik geen grip op de zaak heb. Ik weet ook waar het bij mij vandaan komt.
Als je dat weet, heb je de helft al gewonnen. Het is lastig om ratio en gevoel te scheiden op zo'n moment, maar eigenlijk moet je in zo'n geval tot tien tellen en zo logisch mogelijk nadenken. Gewoon feitelijk biljven, dat helpt mij het beste. En veel praten, gewoon vragen hoe het zit ipv een aanname. Dat nekt mij ook vaak, mijn aannames. Moet ik mee uitkijken, want ik kan niet in zijn hoofd kijken en ik weet hoe vervelend hij dat vindt.
Dus probeer ik het in de hand te houden, door rustiger en bedachtzamer te reageren. Mijn reacties komen voort uit pure angst, ik krijg het idee dat ik geen grip op de zaak heb. Ik weet ook waar het bij mij vandaan komt.
Als je dat weet, heb je de helft al gewonnen. Het is lastig om ratio en gevoel te scheiden op zo'n moment, maar eigenlijk moet je in zo'n geval tot tien tellen en zo logisch mogelijk nadenken. Gewoon feitelijk biljven, dat helpt mij het beste. En veel praten, gewoon vragen hoe het zit ipv een aanname. Dat nekt mij ook vaak, mijn aannames. Moet ik mee uitkijken, want ik kan niet in zijn hoofd kijken en ik weet hoe vervelend hij dat vindt.
vrijdag 6 juli 2007 12:27
Oh ja, jij schrijft dat je er sinds kort last van hebt.
Verlatingsangst heb je volgens mij vaak al vanaf je jeugd. Dat is niet iets wat je pas ontwikkeld in je volwassen leven. Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor, maar verlatingangst heeft met hechting te maken.
En hechting vindt plaats in je jonge jaren. Bij verlatingsangst is er iets misgegaan ten tijde van je eerste levensjaren. Of iig tijdens je jeugdjaren.
Dat is wat er bij mij speelt, ben nooit goed gehecht waarmee je later dus grote kans hebt op verlatingsangst. Kan trouwens ook een andere kant op gaan, verkeerde hechting. Dat je juist heel erg afstandelijk wordt, dus het omgekeerde. Dat is dan misschien wel weer het bekende bindingsangstprobleem.
Verlatingsangst heb je volgens mij vaak al vanaf je jeugd. Dat is niet iets wat je pas ontwikkeld in je volwassen leven. Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor, maar verlatingangst heeft met hechting te maken.
En hechting vindt plaats in je jonge jaren. Bij verlatingsangst is er iets misgegaan ten tijde van je eerste levensjaren. Of iig tijdens je jeugdjaren.
Dat is wat er bij mij speelt, ben nooit goed gehecht waarmee je later dus grote kans hebt op verlatingsangst. Kan trouwens ook een andere kant op gaan, verkeerde hechting. Dat je juist heel erg afstandelijk wordt, dus het omgekeerde. Dat is dan misschien wel weer het bekende bindingsangstprobleem.
vrijdag 6 juli 2007 12:28
Hmmm als ik het stukje zo lees word ik bijna bang dat ik verlatingsangst heb.
Al denk ik dat het niet zo is, het voelt nl niet zo en komt meer door mijn eigen onzekerheid dat ik soms negatief denk.
Zo ben ik wel eens bang dat hij een andere meid leuker vindt, of dat hij uitgekeken raakt op mij bijv, maar dat is dus puur onzekerheid.
Door gesprekken en zelf ervaren is het al een stuk beter!
Ik had eerst nog aanleiding om zo te denken, maar achteraf gezien heb ik me druk gemaakt om niks en daar leerde ik ook weer van.
Geloof nu steeds meer dat hij niet voor niets met me samenwoont en dat ie voor me gaat!
:D
Tja ben nou eenmaal zo'n miep die denkt: wat ziet ie in mij? Het besef dat ik gelukkig mag zijn in een relatie is ff wennen, was bang op mn bek te gaan, maar leer nu te genieten!
Tja wanneer is het echt verlatingsangst en wanneer is het enkel een kleine vorm ervan?
Moeilijk...
Al denk ik dat het niet zo is, het voelt nl niet zo en komt meer door mijn eigen onzekerheid dat ik soms negatief denk.
Zo ben ik wel eens bang dat hij een andere meid leuker vindt, of dat hij uitgekeken raakt op mij bijv, maar dat is dus puur onzekerheid.
Door gesprekken en zelf ervaren is het al een stuk beter!
Ik had eerst nog aanleiding om zo te denken, maar achteraf gezien heb ik me druk gemaakt om niks en daar leerde ik ook weer van.
Geloof nu steeds meer dat hij niet voor niets met me samenwoont en dat ie voor me gaat!
:D
Tja ben nou eenmaal zo'n miep die denkt: wat ziet ie in mij? Het besef dat ik gelukkig mag zijn in een relatie is ff wennen, was bang op mn bek te gaan, maar leer nu te genieten!
Tja wanneer is het echt verlatingsangst en wanneer is het enkel een kleine vorm ervan?
Moeilijk...
vrijdag 6 juli 2007 12:40
Bij verlatingsangst gaat het allemaal een stuk verder dan alleen af en toe onzeker zijn. Het is een extreme vorm van onzekerheid, waarbij je door de angst dat de ander je misschien wilt verlaten, hele rare dingen kunt doen.
Kan het niet zo goed uitleggen, maar het is dus niet enkel het onzeker zijn en je afvragen of hij wel voor je gaat. Was dat maar zo, dan zou het simpel zijn, want ik denk dat veel vrouwen daar last van hebben.
Kan het niet zo goed uitleggen, maar het is dus niet enkel het onzeker zijn en je afvragen of hij wel voor je gaat. Was dat maar zo, dan zou het simpel zijn, want ik denk dat veel vrouwen daar last van hebben.
vrijdag 6 juli 2007 12:53
Het is bij mij niet alleen angst om verlaten te worden, maar meer angst voor afwijzing. Ik denk niet direct dat hij het uit zal maken, maar ik kan wel heel heftig reageren als hij even geen tijd voor mij heeft. Of als ik niet kan komen, terwijl zijn zoon er wel is. Of als hij liever alleen wil zijn. Soms maakt het me niet uit, maar het is gebeurd dat hij mij naar huis stuurde omdat hij zich helemaal niet goed voelde en alleen wilde zijn. Ik reed dan volledig overstuur naar huis.
Ik kan het me ook heel erg aantrekken als mijn vriend een keer chagrijnig is, soms kan ik denken 'ach, hij heeft gewoon een pesthumeur', maar soms voelt het ook alsof het aan mij ligt, zelfs als hij zegt dat dat niet zo is.
Ik dacht altijd dat het verlatingsangst was, maar ik begin te twijfelen.
Ik had ook dat als mijn vriend nogal abrupt opstond 's ochtends vroeg en me een snelle kus gaf, dat ik me ongelofelijk k*t kon voelen, terwijl hij gewoon nodig naar de wc moest ofzo.
Ook als ik niet weet wanneer we elkaar weer zullen zien en hij daar vaag over doet kan ik helemaal in paniek raken. Als ik weet dat we elkaar een week niet zien dan vind ik dat jammer, maar is het wel oké. Maar als hij zegt, 'we zien nog wel even of we elkaar deze week zien en wanneer', dan kan ik dat niet handelen.
Ik kan het me ook heel erg aantrekken als mijn vriend een keer chagrijnig is, soms kan ik denken 'ach, hij heeft gewoon een pesthumeur', maar soms voelt het ook alsof het aan mij ligt, zelfs als hij zegt dat dat niet zo is.
Ik dacht altijd dat het verlatingsangst was, maar ik begin te twijfelen.
Ik had ook dat als mijn vriend nogal abrupt opstond 's ochtends vroeg en me een snelle kus gaf, dat ik me ongelofelijk k*t kon voelen, terwijl hij gewoon nodig naar de wc moest ofzo.
Ook als ik niet weet wanneer we elkaar weer zullen zien en hij daar vaag over doet kan ik helemaal in paniek raken. Als ik weet dat we elkaar een week niet zien dan vind ik dat jammer, maar is het wel oké. Maar als hij zegt, 'we zien nog wel even of we elkaar deze week zien en wanneer', dan kan ik dat niet handelen.
vrijdag 6 juli 2007 13:29
Ik ben het hier niet helemaal met je eens. Ik heb het "ontwikkeld/gekregen" nadat mijn vader en broertje zijn overleden. Ik heb er destijds hulp voor gehad, het leek een paar jaar goed te gaan maar ik heb het nu weer terug.
Volgens de psychiater kan het wel, tenminste, die ik gesproken heb.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 6 juli 2007 15:33
Tsja, maar niet alle slechte hechtingservaringen hebben in het verre verleden plaatsgevonden lijkt me.
Ik denk dat er ondanks de diagnose heel veel tussenwegen zijn, minder ernstige vormen die toch als verlatingsangst gezien kunnen worden. Ookal ben je er niet persé obsessief mee bezig, je kan het dan toch zo noemen vind ik.
Ik denk dat er ondanks de diagnose heel veel tussenwegen zijn, minder ernstige vormen die toch als verlatingsangst gezien kunnen worden. Ookal ben je er niet persé obsessief mee bezig, je kan het dan toch zo noemen vind ik.
maandag 9 juli 2007 18:09
Nee hoor Lalein, je bent niet de enige *;
Ik ben het wel eens met degene die zei dat je het in je vroegste jeugd al kan ontwikkelen.
Toen ik nog geen drie was werd ik aan mijn ogen geopereerd. Mijn ouders moesten mij in het zikenhuis achterlaten en dat snapte ik niet.
Ik zie nog steeds voor me hoe ik ophuilend op de arm van de zuster mijn ouiders stond uit te zwaaien die de lange gang van het ziekenhuis uitliepen. ;(
Ik las hier ook iemand die het had over 'de greep' verliezen. Dat herken ik ook wel. In relaties vooral.
Ik vind het eng om mij helemaal te geven uit angst om de controle kwijt te raken en het risico tel open dat die ander beslist over jouw leven/relatie.
Ik ben het aan het leren, maar het gaat niet altijd even makkelijk.
Ik ben het wel eens met degene die zei dat je het in je vroegste jeugd al kan ontwikkelen.
Toen ik nog geen drie was werd ik aan mijn ogen geopereerd. Mijn ouders moesten mij in het zikenhuis achterlaten en dat snapte ik niet.
Ik zie nog steeds voor me hoe ik ophuilend op de arm van de zuster mijn ouiders stond uit te zwaaien die de lange gang van het ziekenhuis uitliepen. ;(
Ik las hier ook iemand die het had over 'de greep' verliezen. Dat herken ik ook wel. In relaties vooral.
Ik vind het eng om mij helemaal te geven uit angst om de controle kwijt te raken en het risico tel open dat die ander beslist over jouw leven/relatie.
Ik ben het aan het leren, maar het gaat niet altijd even makkelijk.
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 9 juli 2007 18:54
maandag 9 juli 2007 19:53
Hallo iedereen,
Wat ben ik blij dat dit topic geopend is. Hier een 26 jarige meid die ook lijd aan verlatingsangst.
Bij mij is het vanuit vroeger, mijn moeder verloren op zeer jonge leeftijd, bij oom en tante gaan wonen, daarna naar mijn vader, moeilijke tijd gehad daarna ook.
Nu een onwijs lieve vent leren kennen en na een lange tijd vrijgezel te zijn geweest wordt ik dus nu des te meer geconfronteerd met negatieve gedachtes, angsten. Ik kan je wel vertellen dat ik het nu meer dan beu ben en ook gekozen heb voor therapie om me te ondersteunen dit zoveel als mogelijk onder controle te krijgen. Ik ben me er van bewust dat dit ten alle tijden mijn valkuil zal blijven.
Ik herken zoveel dingen van wat jullie schrijven en zou het dan ook zeer waarderen als we elkaar hierbij zouden kunnen helpen. Bij mij is het vaak zo dat de angsten me confronteren als ik niet bij mijn therapeut ben hahahaha..
Maar goed idd, als hij sjago is, niet optijd reageerd op een telefoontje of een sms, ergens met me overpraat wat mijn gedrag aangaat, dan slaat de panierk al om mijn oren. Erg zwaar, helemaal als je moet leren het dan zoveel mogelijk positief om te draaien en vertrouwen moet opbouwen.
Hoop snel jullie te horen!
Wat ben ik blij dat dit topic geopend is. Hier een 26 jarige meid die ook lijd aan verlatingsangst.
Bij mij is het vanuit vroeger, mijn moeder verloren op zeer jonge leeftijd, bij oom en tante gaan wonen, daarna naar mijn vader, moeilijke tijd gehad daarna ook.
Nu een onwijs lieve vent leren kennen en na een lange tijd vrijgezel te zijn geweest wordt ik dus nu des te meer geconfronteerd met negatieve gedachtes, angsten. Ik kan je wel vertellen dat ik het nu meer dan beu ben en ook gekozen heb voor therapie om me te ondersteunen dit zoveel als mogelijk onder controle te krijgen. Ik ben me er van bewust dat dit ten alle tijden mijn valkuil zal blijven.
Ik herken zoveel dingen van wat jullie schrijven en zou het dan ook zeer waarderen als we elkaar hierbij zouden kunnen helpen. Bij mij is het vaak zo dat de angsten me confronteren als ik niet bij mijn therapeut ben hahahaha..
Maar goed idd, als hij sjago is, niet optijd reageerd op een telefoontje of een sms, ergens met me overpraat wat mijn gedrag aangaat, dan slaat de panierk al om mijn oren. Erg zwaar, helemaal als je moet leren het dan zoveel mogelijk positief om te draaien en vertrouwen moet opbouwen.
Hoop snel jullie te horen!
maandag 9 juli 2007 20:50
Dan ben je bang om je te binden omdat je dan in je eigen koppie denkt dat ie je toch wel weer verlaat.
Ik ben maar aan het graven en graven in mijn verleden, omdat velen van jullie een ervaring in je jeugd hadden waar de va vandaan komt, maar ik kan het niet vinden. ouders gelukkig getrouwd, geen mensen die me plotseling verlieten...pas bij het geval dat ik beschreef, dat mijn vriend me zonder pardon en uitleg verliet, ging het mis in mijn hoofd.
Hoe zit dat met therapie dan? Is dat iets wat de verzekering je vergoedt? Ik vind het zo eng...het woord therapie...maar aan de andere kant, ik drijf mijn vriend nu ook tot waanzin als ik weer een bui heb.
Vandaag gaat het prima. ik zie hem 2 dagen niet en heb nog niet gebeld, terwijl ik dat heel graag wil, gewoon, hem even horen, wat hij gedaan heeft, of zijn dag leuk is...maar ik weet dattie nu bezig is en er geen tijd voor heeft, dus stel het nog even uit tot ik naar bed ga.
Fijn te lezen dat ik niet alleen ben hierin op het forum. Hopelijk hebben we iets aan elkaar.
Op het overige forum is iemand die me iets moois vertelde over zand en je handen. Het verhaal gaat zo (heb het uitgeprint en altijd in mijn zak, als ik me zwak voel, lees ik het door en kijk naar het plaatje, dat helpt een beetje)
Een jonge vrouw liep met een oudere wijze vrouw op het strand en ze vroeg haar advies om haar man niet kwijt te raken. De oude vrouw pakte een hand met zand een hield het vast in haar vuist. Ze verkrampte haar hand en het zand sijpelde op de grond. Toen pakte ze een hand zand en liet het losjes op haar hand liggen. Het zand bleef liggen. Dat is liefde, laat het los en het blijft. Verkramp en je verliest.
Ik ben maar aan het graven en graven in mijn verleden, omdat velen van jullie een ervaring in je jeugd hadden waar de va vandaan komt, maar ik kan het niet vinden. ouders gelukkig getrouwd, geen mensen die me plotseling verlieten...pas bij het geval dat ik beschreef, dat mijn vriend me zonder pardon en uitleg verliet, ging het mis in mijn hoofd.
Hoe zit dat met therapie dan? Is dat iets wat de verzekering je vergoedt? Ik vind het zo eng...het woord therapie...maar aan de andere kant, ik drijf mijn vriend nu ook tot waanzin als ik weer een bui heb.
Vandaag gaat het prima. ik zie hem 2 dagen niet en heb nog niet gebeld, terwijl ik dat heel graag wil, gewoon, hem even horen, wat hij gedaan heeft, of zijn dag leuk is...maar ik weet dattie nu bezig is en er geen tijd voor heeft, dus stel het nog even uit tot ik naar bed ga.
Fijn te lezen dat ik niet alleen ben hierin op het forum. Hopelijk hebben we iets aan elkaar.
Op het overige forum is iemand die me iets moois vertelde over zand en je handen. Het verhaal gaat zo (heb het uitgeprint en altijd in mijn zak, als ik me zwak voel, lees ik het door en kijk naar het plaatje, dat helpt een beetje)
Een jonge vrouw liep met een oudere wijze vrouw op het strand en ze vroeg haar advies om haar man niet kwijt te raken. De oude vrouw pakte een hand met zand een hield het vast in haar vuist. Ze verkrampte haar hand en het zand sijpelde op de grond. Toen pakte ze een hand zand en liet het losjes op haar hand liggen. Het zand bleef liggen. Dat is liefde, laat het los en het blijft. Verkramp en je verliest.
dinsdag 10 juli 2007 08:21
Lieve Lalein en alle andere!
Ik heb nu bijna drie maanden een relatie met een hele lieve man. Deze man heeft een kindje uit een vorige relatie.
Hij heeft nog regelmatig contact met zijn ex en spendeert logisch gewijs ook tijd en aandacht aan zijn dochter.
Bovenstaande maakt me niet onzeker, het doet me alleen maar goed om te zien dat hij probeert zijn leven weer op orde te brengen.
Waar ik met name onzeker over kan worden is als er niet gereageerd wordt op een telefoontje of een sms, er even niet lieve woordjes instaan.
Mijn vriend kan als hij teveel stress heeft stiller worden of zich iets terug trekken, ik weet dan verstandelijk dat het niks af doet aan zijn gevoel voor mij maar als ik al wat meer uit balans ben dan denk ik gelijk dat ik wat verkeerd heb gedaan.
Lalein: Jouw stukje over het zand is zo enorm mooi en zo enorm gebasseerd op de waarheid. Denk ook als je de mensen om je heen laat, ze blijven, je teveel aan ze gaat trekken ze afstand zullen nemen.
Ik zie mijn vriend op dinsdag, donderdag avond na 20.00 uur en in de weekenden ga ik naar hem. Maandag en woensdag hebben we voor onzelfs. Daar ben ik wel blij mee zodat ik ook leer mijn eigen dingen te behouden en niet afhankelijk te worden van hem.
Ik heb het wel met mijn vriend besproken waar mijn angsten vandaan komen en dat ik er voor mezelf mee bezig ben het te verminderen of te leren beter om te gaan met mijn angsten.
Hoe is het nu met jou?
Ik heb nu bijna drie maanden een relatie met een hele lieve man. Deze man heeft een kindje uit een vorige relatie.
Hij heeft nog regelmatig contact met zijn ex en spendeert logisch gewijs ook tijd en aandacht aan zijn dochter.
Bovenstaande maakt me niet onzeker, het doet me alleen maar goed om te zien dat hij probeert zijn leven weer op orde te brengen.
Waar ik met name onzeker over kan worden is als er niet gereageerd wordt op een telefoontje of een sms, er even niet lieve woordjes instaan.
Mijn vriend kan als hij teveel stress heeft stiller worden of zich iets terug trekken, ik weet dan verstandelijk dat het niks af doet aan zijn gevoel voor mij maar als ik al wat meer uit balans ben dan denk ik gelijk dat ik wat verkeerd heb gedaan.
Lalein: Jouw stukje over het zand is zo enorm mooi en zo enorm gebasseerd op de waarheid. Denk ook als je de mensen om je heen laat, ze blijven, je teveel aan ze gaat trekken ze afstand zullen nemen.
Ik zie mijn vriend op dinsdag, donderdag avond na 20.00 uur en in de weekenden ga ik naar hem. Maandag en woensdag hebben we voor onzelfs. Daar ben ik wel blij mee zodat ik ook leer mijn eigen dingen te behouden en niet afhankelijk te worden van hem.
Ik heb het wel met mijn vriend besproken waar mijn angsten vandaan komen en dat ik er voor mezelf mee bezig ben het te verminderen of te leren beter om te gaan met mijn angsten.
Hoe is het nu met jou?
dinsdag 10 juli 2007 11:05
Hallo allemaal,
Ik denk dat ik dat ook heb. Ik heb een tijd een vriend en hij heeft het een tijd geleden willen uitmaken. Goed gepraat, hij zag in dat hij me helemaal niet kwijt wilde... Maar dat was een hele grote klap voor mij, waardoor ik nu heel onzeker ben geworden en wantrouwig. Ik ben bang dat hij me verlaat. Bang dat anderen beter, mooier, leuker zijn.... Hij zijn vrijheid wilt en ga zo maar door. Ik word er zelf helemaal gek van en probeer te relativeren (waar ik normaal heel goed in ben)... het lukt me alleen voor geen donder.
Ik herken wel wat er gezegd wordt dat bij de vroegere jaren iets is geweest waardoor dit omt/ kan komen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was. op zich kan ik meer niets van herinneren, maar ik weet dat dat toch impact kan hebben.
Ik praat er trouwens wel over met mijn vriend, maar vind het ook lastig voor hem... want tja, stel dat hij me hierom verlaat.....
X Sterre
ps prettig om het hier eens over te hebben!!!
Ik denk dat ik dat ook heb. Ik heb een tijd een vriend en hij heeft het een tijd geleden willen uitmaken. Goed gepraat, hij zag in dat hij me helemaal niet kwijt wilde... Maar dat was een hele grote klap voor mij, waardoor ik nu heel onzeker ben geworden en wantrouwig. Ik ben bang dat hij me verlaat. Bang dat anderen beter, mooier, leuker zijn.... Hij zijn vrijheid wilt en ga zo maar door. Ik word er zelf helemaal gek van en probeer te relativeren (waar ik normaal heel goed in ben)... het lukt me alleen voor geen donder.
Ik herken wel wat er gezegd wordt dat bij de vroegere jaren iets is geweest waardoor dit omt/ kan komen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was. op zich kan ik meer niets van herinneren, maar ik weet dat dat toch impact kan hebben.
Ik praat er trouwens wel over met mijn vriend, maar vind het ook lastig voor hem... want tja, stel dat hij me hierom verlaat.....
X Sterre
ps prettig om het hier eens over te hebben!!!
dinsdag 10 juli 2007 11:30
Lieve Scarlet123
Het gaat nu weer prima eigenlijk. Gisteren kreeg ik weer eens de mega bevestiging dat alles prima is. Om half 12, ik lag al in bed, kwam vriendjelief binnen, terwijl we elkaar niet zouden zien gisteren en daar had ik eigenlijk vrede mee. Kruipt lekker naast me, zet de wekker een uurtje later dan normaal en we hebben een hele fijne nacht gehad. Lekker beetje kletsen, vrijen, snurken hihi.
Op dit soort momenten kan ik enorm lang teren. Zo leuk, zo'n verrassing als je het niet verwacht hihi.
Het werkt, zoals je wel zult weten met ups en downs. Als ik bij wijze van zou bellen nu en hij neemt niet op en ik blijf bellen en hij blijft niet opnemen omdat hij gewoon aan het werk is, maak ik mezelf gek, dus ik weet dat ik
dat niet moet doen. Het handje zand steunt me enorm. Volgens mij, maar ik kan me vergissen komt die uitspraak van Fleur of van Yoyo....of GothicBride, dat kan ook nog.
Hoe gaat dat bij jou? Als je geen contact krijgt en weer een bui hebt?
Het gaat nu weer prima eigenlijk. Gisteren kreeg ik weer eens de mega bevestiging dat alles prima is. Om half 12, ik lag al in bed, kwam vriendjelief binnen, terwijl we elkaar niet zouden zien gisteren en daar had ik eigenlijk vrede mee. Kruipt lekker naast me, zet de wekker een uurtje later dan normaal en we hebben een hele fijne nacht gehad. Lekker beetje kletsen, vrijen, snurken hihi.
Op dit soort momenten kan ik enorm lang teren. Zo leuk, zo'n verrassing als je het niet verwacht hihi.
Het werkt, zoals je wel zult weten met ups en downs. Als ik bij wijze van zou bellen nu en hij neemt niet op en ik blijf bellen en hij blijft niet opnemen omdat hij gewoon aan het werk is, maak ik mezelf gek, dus ik weet dat ik
dat niet moet doen. Het handje zand steunt me enorm. Volgens mij, maar ik kan me vergissen komt die uitspraak van Fleur of van Yoyo....of GothicBride, dat kan ook nog.
Hoe gaat dat bij jou? Als je geen contact krijgt en weer een bui hebt?
dinsdag 10 juli 2007 11:56
Hoi!
Hier nog een gevalletje verlatingsangst...
Heb zojuist weer een pril liefdesiets om zeep geholpen door mijn verstoorde gedrag, dus dit topic kopmt als geroepen.
Ik weet zelf heel goed waar het vandaan komt (vader heeft toen ik 5 jaar was de benen genomen), en ik weet ook heel goed wat mijn valkuilen zijn etc etc, maar toch ga ik elke keer de fout in.
Heb net een relatie achter de rug van dik 2 jaar, waarin ik eigenlijk nergens last van had. Ik was niet jaloers, niet bang dat hij me zou verlaten, eigenlijk alles goed. En hoewel ik dol op hem was, had ik nou net niet dat ene gevoel voor hem dat essentieel is voor een relatie.
Een maand geleden kwam ik een oude bekende tegen. Vond hem jaren terug al best leuk maar nooit iets mee gedaan. Nu dus wel. In het begin hield ik nog een beetje afstand omdat het net uit was met ex, en ik me hier schuldig over voelde. En men, wat deed nieuwe vlam een moeite! smsen, leuke dates verzinnen, het kon niet op. En op het moment dat ik me bedacht; ik vind hem echt leuk! ging het weer mis. De hele dag nog maar bezig zijn met mijn telefoon, indien geen direct smsje terug helemaal in de stress, doemscenario's bedenken, geen aandacht meer voor de echt belangrijke dingen zoals vrienden en werk etc...
Dit merkte hij natuurlijk, en hij begon afstand te nemen, waardoor ik nog meer in paniek raakte. Enfin; einde van het liedje is dat ik weer te ver over mijn eigen grenzen ben gegaan om een man bij me te houden die ik achteraf gezien niet eens echt leuk vond. Alleen al het feit dat ik niet afgewezen wilde worden maakte dat ik alles deed om me aan hem aan te passen.
Gelukkig heb ik het net op tijd in de gaten gehad en ben ik er mee gestopt, maar ik baal zo ongelooflijk van het feit dat ik dit weer heb laten gebeuren.
Hier nog een gevalletje verlatingsangst...
Heb zojuist weer een pril liefdesiets om zeep geholpen door mijn verstoorde gedrag, dus dit topic kopmt als geroepen.
Ik weet zelf heel goed waar het vandaan komt (vader heeft toen ik 5 jaar was de benen genomen), en ik weet ook heel goed wat mijn valkuilen zijn etc etc, maar toch ga ik elke keer de fout in.
Heb net een relatie achter de rug van dik 2 jaar, waarin ik eigenlijk nergens last van had. Ik was niet jaloers, niet bang dat hij me zou verlaten, eigenlijk alles goed. En hoewel ik dol op hem was, had ik nou net niet dat ene gevoel voor hem dat essentieel is voor een relatie.
Een maand geleden kwam ik een oude bekende tegen. Vond hem jaren terug al best leuk maar nooit iets mee gedaan. Nu dus wel. In het begin hield ik nog een beetje afstand omdat het net uit was met ex, en ik me hier schuldig over voelde. En men, wat deed nieuwe vlam een moeite! smsen, leuke dates verzinnen, het kon niet op. En op het moment dat ik me bedacht; ik vind hem echt leuk! ging het weer mis. De hele dag nog maar bezig zijn met mijn telefoon, indien geen direct smsje terug helemaal in de stress, doemscenario's bedenken, geen aandacht meer voor de echt belangrijke dingen zoals vrienden en werk etc...
Dit merkte hij natuurlijk, en hij begon afstand te nemen, waardoor ik nog meer in paniek raakte. Enfin; einde van het liedje is dat ik weer te ver over mijn eigen grenzen ben gegaan om een man bij me te houden die ik achteraf gezien niet eens echt leuk vond. Alleen al het feit dat ik niet afgewezen wilde worden maakte dat ik alles deed om me aan hem aan te passen.
Gelukkig heb ik het net op tijd in de gaten gehad en ben ik er mee gestopt, maar ik baal zo ongelooflijk van het feit dat ik dit weer heb laten gebeuren.
dinsdag 10 juli 2007 12:04
Ja, Hoppetee. dat is typisch een gevalletje van het zand in je hand. Je wil hem zo graag bij je houden dat je hem door dat gedrag juist verder van je af stoot. Ik merk dat ook en dat is ook wat Sterre beschreef volgens mij...Als je een onzekere bui hebt, raak je in paniek, je gaat als een idioot bellen en sms-en (heb zelfs een keer zijn moeder gebeld omdat ik wilde weten waarom hij niet opnam) en dan is de schade niet meer te overzien. Na een half uurtje ben ik zo'n bui weer kwijt en schaam ik me de ogen uit het hoofd terwijl mijn vriend dan wel moet denken dat ik lichtelijk gestoord ben...en dat voel ik me dan ook...
Ik ben blij dat mijn vriend nog bij me is ondanks die buien. En dat sterkt me wel in het idee dat ik er iets aan kan doen, me kan vasthouden aan wat ik heb en niet wat ik nog wil hebben zeg maar...
Ik ben blij dat mijn vriend nog bij me is ondanks die buien. En dat sterkt me wel in het idee dat ik er iets aan kan doen, me kan vasthouden aan wat ik heb en niet wat ik nog wil hebben zeg maar...
dinsdag 10 juli 2007 12:09
Lijkt me ook een logisch gevolg eigenlijk. Je wilt niet "verlaten" worden, dus daarom durf je je niet te binden. Heeft alles met vertrouwen te maken. En ook ik geloof dat je dit al heel vroeg kunt ontwikkelen.
Spreek uit ervaring. Mijn moeder is verongelukt toen ik 4 jaar was. Ik heb haar nooit meer gezien. Ben niet bij haar begrafenis geweest, heb haar nooit dood gezien. Dus in 1 keer was ze weg. Mijn vader was bang dat ik dit niet kon handlen. Achteraf gezien was het misschien beter geweest als ik op dat moment met de harde waarheid was geconfronteerd. Maar het is altijd achteraf, want mijn pa dacht dat het op dat moment het juiste was.
dinsdag 10 juli 2007 12:21
Dat klopt wat je zegt Lalein. Ik ben ook bang dat door mijn gedrag hij ooit wel echt bij me weg gaat. Daarom doe ik ook echt mijn best om te veranderen, maar het gaat zo moeilijk. Het is altijd ene innerlijk gevecht, en het is hard boksen, soms denk ik dat ik er eens over moet gaan praten. Het grappige is dat ik zelf therapeut ben en ook echt wel weet hoe ik het bij een ander persoon zou moeten aanpakken, maar om mezelf nu huiswerk mee te geven of dergelijke..?? Ik wil mijn vriend zo vrij laten als hij nodig heeft, maar dat kost moeite. Ik baal er zo van dat ik dit gevoel heb en dat het niet beter gaat. Ik heb zoveel aandacht en bevestiging nodig van hem. Sowieso van mannen waar ik een relatie mee heb.... zou dat echt te maken hebben met mijn pa die op mijn derde is gaan scheiden van mijn moeder...? Mijn stiefvader ben ik ook bijna kwijtgeraakt na een, heel gelukkig, mislukte poging tot moord... (is net zo heftig als het klinkt en praat ook daar te weinig over) Misschien dat ook dat bijdraagt..de mannen is mijn leven (bijna) kwijtraken... Ben ook nog eens 2 jaar geleden gescheiden van mijn man.... weer een man uit mijn leven.... Hoe kom ik hier in godsnaam overheen, dat ik eindelijk niet meer bang ben...??
Moeilijk hoor.
Moeilijk hoor.
dinsdag 10 juli 2007 12:22
Bij mij is zo'n bui ook vrij snel weer over idd. Maar dan maak ik me weer druk over het feit dat hij misschien weleens zou kunnen denken dat ik een of andere freak ben haha. Waardoor ik me dan weer meteen ga excuseren voor mijn gedrag. Nu was dit ook wel een typisch geval van foute man hoor, want ik heb hem wel uit proberen te leggen waar mijn gedrag vandaan komt maar daar wilde hij geen rekening mee houden blijkbaar.
Het is goed te weten dat er nog mannen zijn zoals jouw vriend lalein, die wel de moeite nemen om te te begrijpen, hoewel ik me voor kan stellen dat dat best moeilijk is.
Het is goed te weten dat er nog mannen zijn zoals jouw vriend lalein, die wel de moeite nemen om te te begrijpen, hoewel ik me voor kan stellen dat dat best moeilijk is.
dinsdag 10 juli 2007 12:32
Waar i khet meeste van baal is dat ik alles gelijk negatief zie .. Als een jongen een aparte opmerking maakt denk ik gelijk dat ie dat negatief bedoeld.. Soms durf ik er naar te vragen en begrijp dan wel dat t niet negtief bedoeld was, dan kan ik mijzelf wel weer voor mijn harses slaan dat ik gelijk negatief denk.
Soms doe ik ook helemaal niets dan denk ik alleen maar wat een loser en ban hem uit mijn leven.
(om dan weken later te horen te krijgen , waarom ik niets meer van mij liet horen .. eeh dat wilde je toch zelf ? Maar ik heb weeeeer eens de verkeerde signalen opgepikt)
En waar ik echt ook van baal is dat ik t mannen soms zo moeilijk maak met mijn mixed signals , met mijn negatieve gedenk. Dat zij uiteindelijk besluiten pff die meid krijg ik geen hoogte van ga ik geen moeite meer voor doen kortom weg ermee.. Ik kan dan uiteindelijk zeggen : wat een klootzak.. (en dan zijn alle mannen klootzakken e.d)
Niet zo heel lang geleden heb ik een leuke jongen leren kennen , vertrouwde hem redelijk , ik stuurde geen gekke rare smsjes , ik belde hem niet veel. T contact was heel close , heel fijn en toch kon ik normaal adem halen ..Kortom fijn allemaal.
Stomme wat ik heb gedaan is .. verliefd worden op hem.. En daar was hij nog niet aan toe.. (en ik achteraf zelf ook nog niet ) Maar baal soms nog wel een beetje dat dat contact gewoon nu niet meer zo is.. Lijken nu wel volstrekt vreemden als we met elkaar praten.. (als we al met elkaar praten)
Dat vind ik jammer , want dat zou nu bij uitstek een geschikte vent zijn niet waarmee ik een rlatie op kan bouwen maar waar ik wel mijn hebben en houden aan kwijt kan , soulmate , vriendschap idee zeg maar..
