Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 om 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
dinsdag 10 februari 2009 om 17:09
hoi allemaal,
ondanks dat ik me nog vaak onzeker en angstig voel, kan ik zeggen dat er nu een beetje vooruitgang begint te komen, heel langzaam begint mn vriendin mn vertrouwen te winnen en krijg ik daardoor steeds meer grip op de angst. niet dat het snel gaat maar gevoelsmatig begin ik nu langzamerhand weer een beetje te snappen dat ik er toch geen controle over heb. gaat het goed dan gaat het goed, gaat het fout dan zij het zo. ik herhaal dit zinnetje eigenlijk de heledag wel door en probeer mezelf zoveel mogelijk onder controle te houden. het vraagt veel energie, maar het resultaat begint langzamerhand te komen. nu maar hopen dat ik dit kan vasthouden en verder kan gaan uitwerken.
liefs
ondanks dat ik me nog vaak onzeker en angstig voel, kan ik zeggen dat er nu een beetje vooruitgang begint te komen, heel langzaam begint mn vriendin mn vertrouwen te winnen en krijg ik daardoor steeds meer grip op de angst. niet dat het snel gaat maar gevoelsmatig begin ik nu langzamerhand weer een beetje te snappen dat ik er toch geen controle over heb. gaat het goed dan gaat het goed, gaat het fout dan zij het zo. ik herhaal dit zinnetje eigenlijk de heledag wel door en probeer mezelf zoveel mogelijk onder controle te houden. het vraagt veel energie, maar het resultaat begint langzamerhand te komen. nu maar hopen dat ik dit kan vasthouden en verder kan gaan uitwerken.
liefs
dinsdag 10 februari 2009 om 19:16
Hallo Allemaal,
@Bloemenmeisje, tsja waar ik over pieker?Kan van alles zijn, van mijn angst mensen kwijt te raken, mijn slechte slapen, de groepstherapie, de scheiding van mijn ouders maar voornamelijk de angst mensen kwijt te raken!
Ik baal er echt verschrikkelijk van en ik leer er mee om te gaan maar op sommige momenten gaat het (nog) mis en dan zijn de angst en negatieve gedachtes echt overweldigend en zo moeilijk te stoppen.Terwijl ik dan een paar dagen later er heel anders tegenaan kijk.Lastig en heel erg vervelend maar...........ik werk eraan!
Hoe zijn jullie er eigenlijk achter gekomen dat jullie hier last van hebben?
Ik pas sinds een aantal maanden, als ik nu terug kijk verklaart het een hoop maar ben ik er een hele poos (nu nog weleens) echt flink door van slag geweest.
@Bloemenmeisje, tsja waar ik over pieker?Kan van alles zijn, van mijn angst mensen kwijt te raken, mijn slechte slapen, de groepstherapie, de scheiding van mijn ouders maar voornamelijk de angst mensen kwijt te raken!
Ik baal er echt verschrikkelijk van en ik leer er mee om te gaan maar op sommige momenten gaat het (nog) mis en dan zijn de angst en negatieve gedachtes echt overweldigend en zo moeilijk te stoppen.Terwijl ik dan een paar dagen later er heel anders tegenaan kijk.Lastig en heel erg vervelend maar...........ik werk eraan!
Hoe zijn jullie er eigenlijk achter gekomen dat jullie hier last van hebben?
Ik pas sinds een aantal maanden, als ik nu terug kijk verklaart het een hoop maar ben ik er een hele poos (nu nog weleens) echt flink door van slag geweest.
dinsdag 10 februari 2009 om 19:57
Hoi Szara,
Super dat je er aan werkt! het is ontzettend moeilijk en op sommige momenten zal het je ook ongelofelijk kwellen.
ik hoop echt dat je een manier vind om het een beetje te beheersen...
ik begin er nu langzamerhand weer een beetje boven op te komen al waren de afgelopen 2 maanden wel ontzettend zwaar.
ik wist eigenlijk op mn 15e al wel dat er iets niet klopte, alleen kon ik het toen nog geen naam geven, op mn 23e ben ik er echt naar gaan zoeken op het internet en zodoende kwam ik wat meer te weten over verlatingsangst... of beter gezegt ik kon het beestje een naam geven. Kort daarna ben ik in therapie gegaan. echter een maand na dat ik daarmee begonnen was is de relatie uitgegaan. ik ben toen wel in therapie gebleven en dacht zodoende de boel onder controle te krijgen. in een half jaar tijd heb ik een aantal korte relatie`s gehad, waar ik zelf geen goed gevoel bij had. zodat deze relatie`s nooit langer als een maand hebben geduurd. sinds december heb ik echter een vriendin om wie ik echt mega veel geef! ik ben helemaal gek van dr! en met haar kwam ook die angst terug. met daarbij de controlerende gedachten en alle angsten. het heeft me alweer heel wat pijn gedaan en ben in die twee maanden terug gevallen na het niveau van vorig jaar, alsof ik niks ben opgeschoten dus. sinds een week of twee begin ik echter een beetje optekrabbelen. ik heb mn vriendin betrokken bij het hele gebeuren, en gelukkig weet ze mede door eigen ervaringen uit het verleden, redelijk op me intespelen en zodoende mn vertrouwen te winnen, en daardoor neemt mn angst een beetje af. ik doe dan ook nu mn uiterste best op weer op te klimmen. het gaat langzaam, maar ik geef niet op wat er ook gebeurd!
liefs
Super dat je er aan werkt! het is ontzettend moeilijk en op sommige momenten zal het je ook ongelofelijk kwellen.
ik hoop echt dat je een manier vind om het een beetje te beheersen...
ik begin er nu langzamerhand weer een beetje boven op te komen al waren de afgelopen 2 maanden wel ontzettend zwaar.
ik wist eigenlijk op mn 15e al wel dat er iets niet klopte, alleen kon ik het toen nog geen naam geven, op mn 23e ben ik er echt naar gaan zoeken op het internet en zodoende kwam ik wat meer te weten over verlatingsangst... of beter gezegt ik kon het beestje een naam geven. Kort daarna ben ik in therapie gegaan. echter een maand na dat ik daarmee begonnen was is de relatie uitgegaan. ik ben toen wel in therapie gebleven en dacht zodoende de boel onder controle te krijgen. in een half jaar tijd heb ik een aantal korte relatie`s gehad, waar ik zelf geen goed gevoel bij had. zodat deze relatie`s nooit langer als een maand hebben geduurd. sinds december heb ik echter een vriendin om wie ik echt mega veel geef! ik ben helemaal gek van dr! en met haar kwam ook die angst terug. met daarbij de controlerende gedachten en alle angsten. het heeft me alweer heel wat pijn gedaan en ben in die twee maanden terug gevallen na het niveau van vorig jaar, alsof ik niks ben opgeschoten dus. sinds een week of twee begin ik echter een beetje optekrabbelen. ik heb mn vriendin betrokken bij het hele gebeuren, en gelukkig weet ze mede door eigen ervaringen uit het verleden, redelijk op me intespelen en zodoende mn vertrouwen te winnen, en daardoor neemt mn angst een beetje af. ik doe dan ook nu mn uiterste best op weer op te klimmen. het gaat langzaam, maar ik geef niet op wat er ook gebeurd!
liefs
dinsdag 10 februari 2009 om 22:56
Verhalen erg herkenbaar hier! Nu baal ik ontzettend, sinds 4 jaar had ik weer een relatie. Dit heeft 5 maanden geduurd want het is uit, hij is niet meer verliefd op me sinds donderdag.
Ik heb zo mijn best gedaan en een super man is het. Alleen ik miste de passie. en werd onzeker en zocht zo naar de bevestiging die hij me niet kon geven. Hij raakte me ook niet aan. Maar de rest was wel allemaal goed! Nu aan het bij komen en ik ben zo verward. Ik betrek ook alles nu op mezelf!
Ik heb zo mijn best gedaan en een super man is het. Alleen ik miste de passie. en werd onzeker en zocht zo naar de bevestiging die hij me niet kon geven. Hij raakte me ook niet aan. Maar de rest was wel allemaal goed! Nu aan het bij komen en ik ben zo verward. Ik betrek ook alles nu op mezelf!
dinsdag 10 februari 2009 om 23:22
Hoi Scorpia, wat naar zeg. Jammer ook, als je iemand hebt gevonden die eigenlijk zo ontzettend leuk is maar dat het toch niet blijkt te werken. Ik weet er alles van. Bij mij was het ook dat hij ineens bedacht had niet meer verliefd te zijn. Hij wist zelfs niet eens zeker of hij dat wel geweest was eerst. Dacht van wel, maar bleek nu dus niet zo te zijn. Het doet echt zo'n pijn. Moeilijk om het los te laten. Ik ga dan ook gelijk denken dat het aan mij ligt, dat ik me misschien anders had moeten gedragen dat ie me dan leuker had gevonden. Maar hij zei dat dat niet het geval is, en dat ik zeker niet moet veranderen, maar mezelf moet blijven. Heel lief bedoeld, maar heb daar nu weinig aan.
Szara, ik las 2 maanden geleden ofzo hier over verlatingsangst. Had er eerder nooit zo over nagedacht, maar ineens herkende ik het. Op zich wel fijn dat het nu een naam heeft.
Ik ga ook naar een therapeut. Ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij me te laten komen, ze te vertrouwen, en als ik dan iemand eenmaal vertrouw en in het geval van de liefde, me eraan bind, dan ga ik dat heel krampachtig proberen vast te houden, waardoor het des te meer pijn doet als zo iemand dan weer weggaat. Ze zei dat ik moet leren die contacten wat soepeler en minder krampachtig te laten verlopen, dat ik er flexibeler in wordt, en dat het dus minder pijn doet als iemand dan weer uit je leven gaat. Daar sloeg ze echt zo de spijker op z'n kop! Ik moest er ook opeens heel erg van huilen. Ik hoop dus dat die therapie me een beetje gaat helpen voor de toekomst. Hoewel ik nu alleen maar heel erg liefdesverdriet heb en nog niet aan de toekomst wil denken.
O en Djap, fijn zeg dat het zo goed met je gaat! Hopen dat het zo blijft!
Szara, ik las 2 maanden geleden ofzo hier over verlatingsangst. Had er eerder nooit zo over nagedacht, maar ineens herkende ik het. Op zich wel fijn dat het nu een naam heeft.
Ik ga ook naar een therapeut. Ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij me te laten komen, ze te vertrouwen, en als ik dan iemand eenmaal vertrouw en in het geval van de liefde, me eraan bind, dan ga ik dat heel krampachtig proberen vast te houden, waardoor het des te meer pijn doet als zo iemand dan weer weggaat. Ze zei dat ik moet leren die contacten wat soepeler en minder krampachtig te laten verlopen, dat ik er flexibeler in wordt, en dat het dus minder pijn doet als iemand dan weer uit je leven gaat. Daar sloeg ze echt zo de spijker op z'n kop! Ik moest er ook opeens heel erg van huilen. Ik hoop dus dat die therapie me een beetje gaat helpen voor de toekomst. Hoewel ik nu alleen maar heel erg liefdesverdriet heb en nog niet aan de toekomst wil denken.
O en Djap, fijn zeg dat het zo goed met je gaat! Hopen dat het zo blijft!
woensdag 11 februari 2009 om 18:51
Ik Kan Het Niet Alleen
Iedereen loopt met een boog om me heen
Bang om zijn ziel te bezeren
Bang voor de woede getekend op mijn gezicht
Met woorden als wapens zo scherp als mijn tong
Sla ik het geluk uit mijn handen
Alleen in het donker, mijn deuren en ramen zijn dicht
Koud is mijn wereld, het sneeuwt in mijn hart
Er staat ijs op het wit van mijn ogen
Weg is het water, de liefde die stroomde door mij
Sterk zijn de stenen en hoog is de muur
Verzegeld de deuren en ramen
Ik wil ze doorbreken, maar ik kan er van binnen niet bij
Ik kan het niet alleen, Nee
Ik kan het niet alleen
Ik heb de hand van de nacht op mijn keel
De eenzaamheid wordt me teveel
Ik kan het niet alleen
Alleen
Oh, ik schreeuw om jouw liefde
Maar zwijg als het graf
Ik hunker naar jou
En toch wijs ik je af
Mijn 'laat me met rust'
Is een 'laat me niet langer alleen'
Let niet op mijn woorden
Hoor niet wat ik zeg
Blijf het proberen
Al stuur ik je weg
Zie niet mijn masker
Maar kijk alsjeblieft door me heen
Want, ik kan het niet alleen
Nee, ik kan het niet alleen
Ik heb de hand van de nacht op mijn keel
De eenzaamheid wordt me teveel
Ik kan het niet
Alleen
Ik kan het niet alleen
Iedereen loopt met een boog om me heen
Bang om zijn ziel te bezeren
Bang voor de woede getekend op mijn gezicht
Met woorden als wapens zo scherp als mijn tong
Sla ik het geluk uit mijn handen
Alleen in het donker, mijn deuren en ramen zijn dicht
Koud is mijn wereld, het sneeuwt in mijn hart
Er staat ijs op het wit van mijn ogen
Weg is het water, de liefde die stroomde door mij
Sterk zijn de stenen en hoog is de muur
Verzegeld de deuren en ramen
Ik wil ze doorbreken, maar ik kan er van binnen niet bij
Ik kan het niet alleen, Nee
Ik kan het niet alleen
Ik heb de hand van de nacht op mijn keel
De eenzaamheid wordt me teveel
Ik kan het niet alleen
Alleen
Oh, ik schreeuw om jouw liefde
Maar zwijg als het graf
Ik hunker naar jou
En toch wijs ik je af
Mijn 'laat me met rust'
Is een 'laat me niet langer alleen'
Let niet op mijn woorden
Hoor niet wat ik zeg
Blijf het proberen
Al stuur ik je weg
Zie niet mijn masker
Maar kijk alsjeblieft door me heen
Want, ik kan het niet alleen
Nee, ik kan het niet alleen
Ik heb de hand van de nacht op mijn keel
De eenzaamheid wordt me teveel
Ik kan het niet
Alleen
Ik kan het niet alleen
zondag 15 februari 2009 om 18:34
pfffffffffffff wordt hier weer eens gek van mezelf.
mn vriendin was dit weekend ziek en heeft dus het hele weekend op bed gelegen. eigenlijk zou ze tot morgen blijven, maar ze gaf vanmorgen aan toch graag thuis te willen uitzieken. dat betekend dat ik dus nu al alleen thuis ben. Buiten het feit dat ik haar in 3 uur tijd al 3 gebeld heb. voel ik me nu gewoon ontzettend zwak en verward. Ik haat mezelf dat ik dit varkentje na zoveel jaar nog steeds en inmiddels een jaar terapie nog steeds niet heb kunnen wassen. tevens begin ik zolangzamerhand alle puf te verliezen, het enige dat ik nog doe is als een klein kind dat bijna jarig is de nachtjes tellen voordat we weer bij elkaar zijn..... ik wordt gek van mn eigen gedrag!!!
zucht zucht zucht zucht.......
soms weet ik het echt niet meer!
mn vriendin was dit weekend ziek en heeft dus het hele weekend op bed gelegen. eigenlijk zou ze tot morgen blijven, maar ze gaf vanmorgen aan toch graag thuis te willen uitzieken. dat betekend dat ik dus nu al alleen thuis ben. Buiten het feit dat ik haar in 3 uur tijd al 3 gebeld heb. voel ik me nu gewoon ontzettend zwak en verward. Ik haat mezelf dat ik dit varkentje na zoveel jaar nog steeds en inmiddels een jaar terapie nog steeds niet heb kunnen wassen. tevens begin ik zolangzamerhand alle puf te verliezen, het enige dat ik nog doe is als een klein kind dat bijna jarig is de nachtjes tellen voordat we weer bij elkaar zijn..... ik wordt gek van mn eigen gedrag!!!
zucht zucht zucht zucht.......
soms weet ik het echt niet meer!
woensdag 18 februari 2009 om 11:55
pfffffff wat een dag gisteren!
een dag waarop alles fout leek te gaan:(
eerst zak ik voor mn examen, daarna spreek ik mn vriendin dat ze voorlopig nog niet wil gaan samen wonen. reden: ik moet eerst eens gaan zorgen dat ik wat meer een eigen leven krijg!
Dammm! ik heb het dan toch weer voor elkaar met mn geklooi!
Oke oke aan de andere kant is het ook een eye opener! ik kan en mag me niet meer blijven verschuilen achter mn verleden en achter termen als: ik kan het niet, het lukt me niet enz enz enz. ik moet mezelf gaan dwingen om een sociaal leven te gaan opbouwen. Daarom heb ik ook besloten om dit van de ene op de andere dag te gaan doen. Gevolg: ben momenteel continu met mezelf in gevecht als ik haar wil bellen of smsse dan dwing ik mezelf dit niet te doen. ik maak eet afspraken met mn familie, nodig vrienden uit! maar om eerlijk te zijn gaat het niet van harte en heb ik het gevoel een oorlog tegen mezelf te voeren. maja een andere keuze heb ik momenteel niet het is nu slikken of stikken.
een dag waarop alles fout leek te gaan:(
eerst zak ik voor mn examen, daarna spreek ik mn vriendin dat ze voorlopig nog niet wil gaan samen wonen. reden: ik moet eerst eens gaan zorgen dat ik wat meer een eigen leven krijg!
Dammm! ik heb het dan toch weer voor elkaar met mn geklooi!
Oke oke aan de andere kant is het ook een eye opener! ik kan en mag me niet meer blijven verschuilen achter mn verleden en achter termen als: ik kan het niet, het lukt me niet enz enz enz. ik moet mezelf gaan dwingen om een sociaal leven te gaan opbouwen. Daarom heb ik ook besloten om dit van de ene op de andere dag te gaan doen. Gevolg: ben momenteel continu met mezelf in gevecht als ik haar wil bellen of smsse dan dwing ik mezelf dit niet te doen. ik maak eet afspraken met mn familie, nodig vrienden uit! maar om eerlijk te zijn gaat het niet van harte en heb ik het gevoel een oorlog tegen mezelf te voeren. maja een andere keuze heb ik momenteel niet het is nu slikken of stikken.
vrijdag 20 februari 2009 om 16:30
arme DJAP.
Ik geloof niet dat hier veel frequente posters zijn.
Misschien kan je hier eens kijken: klik
ik neig zelf ook naar VA, maar heb eerlijk gezegd niet zo'n behoefte mijn ervaringen hier neer te zetten, helpt me op verkeerde momenten juist de put in in plaats van uit.
sterkte..
Ik geloof niet dat hier veel frequente posters zijn.
Misschien kan je hier eens kijken: klik
ik neig zelf ook naar VA, maar heb eerlijk gezegd niet zo'n behoefte mijn ervaringen hier neer te zetten, helpt me op verkeerde momenten juist de put in in plaats van uit.
sterkte..
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
zaterdag 21 februari 2009 om 01:12
Wat erg! Vind het echt heel rot voor je. Het leek alsof het juist allemaal steeds beter ging. Omdat jullie er goed over konden praten enzo. Echt k*t zeg! Maar probeer niet alle "schuld" op jezelf te schuiven, het ligt nooit aan 1 persoon. Dat zij niet met jouw problemen kan omgaan is een zwakte van haar. Als je echt voor iemand wil gaan, dan help je mekaar ook met moeilijke dingen. En blijkbaar kon zij dat dus niet. Maar dat ligt dan dus net zo goed ook aan haar.
Maar misschien als jullie even afstand nemen, jij was net zo goed op weg las ik met plannen maken om dingen te gaan ondernemen met vrienden en familie. Misschien als je dat doorzet en dat allemaal wat lekkerder loopt, kunnen jullie het misschien nog eens proberen???
Heel veel sterkte, en wees niet boos op jezelf. Je was echt al een heel stuk goed op weg! Probeer dat door te zetten. Ookal heb je het nu heel erg moeilijk. (ik weet er alles van!)
liefs
Maar misschien als jullie even afstand nemen, jij was net zo goed op weg las ik met plannen maken om dingen te gaan ondernemen met vrienden en familie. Misschien als je dat doorzet en dat allemaal wat lekkerder loopt, kunnen jullie het misschien nog eens proberen???
Heel veel sterkte, en wees niet boos op jezelf. Je was echt al een heel stuk goed op weg! Probeer dat door te zetten. Ookal heb je het nu heel erg moeilijk. (ik weet er alles van!)
liefs
zaterdag 21 februari 2009 om 14:11
OMG!
Inmiddels heb ik heel wat van jullie verhalen gelezen.. en de angst bekruipt me!
Ik heb deze gevoelens altijd onderdrukt, en dacht dat het te maken had met mijn eigen onzekerheid. Totdat ik er achter kwam dat ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker ben.. Alleen wel binnen mijn relatie..
Ik gaf mijn vriend de schuld dat hij afstandelijk is en me te weinig liefde/aandacht/complimentjes geeft!
Na lang nadenken werd het me van het ene op het andere moment duidelijk, dat ik bang ben om controle te verliezen over mijn relatie.
De paniek slaat hevig toe als hij alleen al zegt dat ie iets met een vriend wil doen zonder me.. En dat doet hij helemaal niet vaak! We zijn veel samen, en dat vindt ik erg prettig.
Ik kan echt alles met hem doen, en dat is ongezond.
Ik wil mijn eigen leven, en mijn eigen kwaliteiten zien, en me individueel ontwikkelen.. MAAR HET LUKT NIET!
Ik kan het gewoon niet los laten, ik ben zo bang dat ik niet leuk genoeg ben.. en ik voel mezelf iedere dag verder naar beneden zakken.. Ik ben een sterk persoon en heb al heel wat op mijn dak gehad waar ik altijd weer uitkwam. Ik kan vechten en wil vechten.
Maar ik heb voor het eerst het gevoel dat ik de controle kwijt ben.
Ik herken bijna al jullie problemen..
Ik begrijp het niet, waarom heb ik dit? Dit zijn vragen die me bezig houden... ik voel me zo afhankelijk(wat ik niet wil) dat ik de neiging heb om er voor weg te rennen.. het uitmaken en me terug trekken.
maar het is de man van mijn dromen, en ik weet dat ik hem niet moet laten gaan.. maar ik kan niet omgaan met die paniek aanvallen, die me soms echt kapot lijken te maken.
We hebben 10 maanden een relatie en wonen samen!
Kan iemand me advies geven, die verder in het proces is?
Liefs Drew
Inmiddels heb ik heel wat van jullie verhalen gelezen.. en de angst bekruipt me!
Ik heb deze gevoelens altijd onderdrukt, en dacht dat het te maken had met mijn eigen onzekerheid. Totdat ik er achter kwam dat ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker ben.. Alleen wel binnen mijn relatie..
Ik gaf mijn vriend de schuld dat hij afstandelijk is en me te weinig liefde/aandacht/complimentjes geeft!
Na lang nadenken werd het me van het ene op het andere moment duidelijk, dat ik bang ben om controle te verliezen over mijn relatie.
De paniek slaat hevig toe als hij alleen al zegt dat ie iets met een vriend wil doen zonder me.. En dat doet hij helemaal niet vaak! We zijn veel samen, en dat vindt ik erg prettig.
Ik kan echt alles met hem doen, en dat is ongezond.
Ik wil mijn eigen leven, en mijn eigen kwaliteiten zien, en me individueel ontwikkelen.. MAAR HET LUKT NIET!
Ik kan het gewoon niet los laten, ik ben zo bang dat ik niet leuk genoeg ben.. en ik voel mezelf iedere dag verder naar beneden zakken.. Ik ben een sterk persoon en heb al heel wat op mijn dak gehad waar ik altijd weer uitkwam. Ik kan vechten en wil vechten.
Maar ik heb voor het eerst het gevoel dat ik de controle kwijt ben.
Ik herken bijna al jullie problemen..
Ik begrijp het niet, waarom heb ik dit? Dit zijn vragen die me bezig houden... ik voel me zo afhankelijk(wat ik niet wil) dat ik de neiging heb om er voor weg te rennen.. het uitmaken en me terug trekken.
maar het is de man van mijn dromen, en ik weet dat ik hem niet moet laten gaan.. maar ik kan niet omgaan met die paniek aanvallen, die me soms echt kapot lijken te maken.
We hebben 10 maanden een relatie en wonen samen!
Kan iemand me advies geven, die verder in het proces is?
Liefs Drew
zondag 22 februari 2009 om 10:07
lieve Drew,
ik wou dat ik je kon helpen, maar uiteindelijk zul je het zelf moeten doen. alleen dan heb je een kans om je relatie te redden. je zult hem wat meer vrijheid moeten geven, maar dat druist weer tegen je eigen gevoel in! helaas kan ik je verder niet niet heel veel advies geven. aangezien ik het net zelf voor de zoveelste x verklooid heb!
sterke meid!
ik wou dat ik je kon helpen, maar uiteindelijk zul je het zelf moeten doen. alleen dan heb je een kans om je relatie te redden. je zult hem wat meer vrijheid moeten geven, maar dat druist weer tegen je eigen gevoel in! helaas kan ik je verder niet niet heel veel advies geven. aangezien ik het net zelf voor de zoveelste x verklooid heb!
sterke meid!
zondag 22 februari 2009 om 10:11
Bloemenmeisje:
nee het komt niet meer goed! ze wil echt niet meer! ook geen time out! ze heeft haar besluit genomen en daarmee uit! EN ALS IK MEZELF NOU GEWOON EENS HAD KUNNEN BEHEERSEN DAN HADDEN WE NU NOG WAT GEHAD! ma nee dat kon deze sukkel weer niet! ALWEER NIET
dus er is er hier maar één de schuld en dat is deze LUL zelf!
So fuck me!
nee het komt niet meer goed! ze wil echt niet meer! ook geen time out! ze heeft haar besluit genomen en daarmee uit! EN ALS IK MEZELF NOU GEWOON EENS HAD KUNNEN BEHEERSEN DAN HADDEN WE NU NOG WAT GEHAD! ma nee dat kon deze sukkel weer niet! ALWEER NIET
dus er is er hier maar één de schuld en dat is deze LUL zelf!
So fuck me!
zondag 22 februari 2009 om 10:14
zondag 22 februari 2009 om 19:05
Hej Djap,
Bedankt voor je vriendelijke reactie!
Je verhalen zijn ook niet leuk om te lezen, vind het jammer voor je!:( Jammer dat je dingen voor elkaar niet kan oplossen he
Zou zovel schelen..
Ik heb vandaag een goed gesprek gehad bij mijn schoonouders & uiteraard met vriend! Bij mij verliep het gelukkig beter.. en zoeken we naar haalbare oplossingen..
Ik zeg vaak tegen mezelf; zie het leven soms iets makkelijker in.. ik vind het een rust gevende gedachte! Ik weet van mezelf dat ik soms veel te moeilijk en doe!
Ik hoop voor iedereen hier (en uiteraard voor mezelf) dat het allemaal uiteindelijk beter wordt!
Liefs
Bedankt voor je vriendelijke reactie!
Je verhalen zijn ook niet leuk om te lezen, vind het jammer voor je!:( Jammer dat je dingen voor elkaar niet kan oplossen he
Zou zovel schelen.. Ik heb vandaag een goed gesprek gehad bij mijn schoonouders & uiteraard met vriend! Bij mij verliep het gelukkig beter.. en zoeken we naar haalbare oplossingen..
Ik zeg vaak tegen mezelf; zie het leven soms iets makkelijker in.. ik vind het een rust gevende gedachte! Ik weet van mezelf dat ik soms veel te moeilijk en doe!
Ik hoop voor iedereen hier (en uiteraard voor mezelf) dat het allemaal uiteindelijk beter wordt!
Liefs
woensdag 25 februari 2009 om 07:31
Goede morgen allemaal,
nou hier gaat het allemaal een heel stuk beter, ondanks dat ik heel goed besef dat ik zelf een behoorlijk groot aandeel heb in de breuk, kun je 2 maanden eigenlijk niet lang noemen. ze heeft aangegeven dat ze het wou proberen, proberen zijn geen twee maanden.
Ondanks dat het op bepaalde momenten nog ontzettend veel pijn doet, begin ik me steeds opgeluchter te voelen, de angst die me de afgelopen 2 maanden zo erg in zn greep hield is weg en daardoor kan ik mezelf weer echt gaan richten op zaken zoals school en stage, iets wat ik door dit hele gedonder behoorlijk verzaakt heb.
DREW86:
super dat je gesprek met je ouders zo goed ging ik hoop dat je het vast kunt houden!
liefs
nou hier gaat het allemaal een heel stuk beter, ondanks dat ik heel goed besef dat ik zelf een behoorlijk groot aandeel heb in de breuk, kun je 2 maanden eigenlijk niet lang noemen. ze heeft aangegeven dat ze het wou proberen, proberen zijn geen twee maanden.
Ondanks dat het op bepaalde momenten nog ontzettend veel pijn doet, begin ik me steeds opgeluchter te voelen, de angst die me de afgelopen 2 maanden zo erg in zn greep hield is weg en daardoor kan ik mezelf weer echt gaan richten op zaken zoals school en stage, iets wat ik door dit hele gedonder behoorlijk verzaakt heb.
DREW86:
super dat je gesprek met je ouders zo goed ging ik hoop dat je het vast kunt houden!
liefs
woensdag 25 februari 2009 om 09:54
Misschien dat dit jullie helpt:
Een vriendin van me schreef dit op!
Het klinkt heel theoretisch maar het is wel de waarheid.
Emotioneel kan ik me er nog niet helemaal in vinden, maar ik weet dat het waar is.
Ik probeer er inmiddels mee te leren leven.
Het leven is als een hand met zand. Hoe harder je knijpt, des te meer zand verlies je. En zo is het met alles. Hoe meer je vasthoudt aan hetgeen je niet kwijt wilt, of datgene dat je wilt controleren, sturen, des te minder slaag je in je doel. je verliest alleen maar meer grip. Met vriendschap, liefde, werk... Ik merk het ook, ik wil soms dingen kost wat kost bereiken. Ik probeer alles te controleren, uit angst dat ik uit de bocht vlieg. Of wat er naar boven komt. Het is zo makkelijk gezegd 'geef je over aan het leven', 'laat de dingen gebeuren'.
Ik ben het een beetje zat, ik kan me er alleen niet toe zetten om echt de hand open te houden en het er te laten zijn, om alles te behouden en meer nog te krijgen: want in een gesloten hand komt niets erbij. En bovendien stel je jezelf ook continue teleur omdat je niet alles kan controleren, niet alles kan bereiken. Als je geen verwachtingen hebt wordt je veel eerder verrast dan als je ergens naar uit kijkt. Hoe vaak is een afspraak waar je helemaal geen zin in hebt toch heel erg leuk. En zijn soms dingen waar je heel lang naar uit kijkt toch een beetje een teleurstelling.
Het leven leven als met een open hand zand. Open voor verrassing blijven staan en het leven nemen zoals het komt. Ik heb nog een weg te gaan wat dat betreft maar ik word er elke keer weer aan herinnerd dus een keer zal het kwartje toch echt moeten vallen.Ondankt dat ik mezelf toch als zeer spontaan ervaar. Ik ben de laatste tijd wat vaker over dit soort dingen aan het denken. Misschien omdat ik iets heel erg mis, of kwijtgeraakt ben en heel hard mijn best doe het weer terug te krijgen, in wat voor vorm dan ook. En ik merk dat het niet werkt. Blijkbaar moet ik alles gewoon laten gebeuren voor ik echt opensta voor een open hand. En stop met knijpen.
Een vriendin van me schreef dit op!
Het klinkt heel theoretisch maar het is wel de waarheid.
Emotioneel kan ik me er nog niet helemaal in vinden, maar ik weet dat het waar is.
Ik probeer er inmiddels mee te leren leven.
Het leven is als een hand met zand. Hoe harder je knijpt, des te meer zand verlies je. En zo is het met alles. Hoe meer je vasthoudt aan hetgeen je niet kwijt wilt, of datgene dat je wilt controleren, sturen, des te minder slaag je in je doel. je verliest alleen maar meer grip. Met vriendschap, liefde, werk... Ik merk het ook, ik wil soms dingen kost wat kost bereiken. Ik probeer alles te controleren, uit angst dat ik uit de bocht vlieg. Of wat er naar boven komt. Het is zo makkelijk gezegd 'geef je over aan het leven', 'laat de dingen gebeuren'.
Ik ben het een beetje zat, ik kan me er alleen niet toe zetten om echt de hand open te houden en het er te laten zijn, om alles te behouden en meer nog te krijgen: want in een gesloten hand komt niets erbij. En bovendien stel je jezelf ook continue teleur omdat je niet alles kan controleren, niet alles kan bereiken. Als je geen verwachtingen hebt wordt je veel eerder verrast dan als je ergens naar uit kijkt. Hoe vaak is een afspraak waar je helemaal geen zin in hebt toch heel erg leuk. En zijn soms dingen waar je heel lang naar uit kijkt toch een beetje een teleurstelling.
Het leven leven als met een open hand zand. Open voor verrassing blijven staan en het leven nemen zoals het komt. Ik heb nog een weg te gaan wat dat betreft maar ik word er elke keer weer aan herinnerd dus een keer zal het kwartje toch echt moeten vallen.Ondankt dat ik mezelf toch als zeer spontaan ervaar. Ik ben de laatste tijd wat vaker over dit soort dingen aan het denken. Misschien omdat ik iets heel erg mis, of kwijtgeraakt ben en heel hard mijn best doe het weer terug te krijgen, in wat voor vorm dan ook. En ik merk dat het niet werkt. Blijkbaar moet ik alles gewoon laten gebeuren voor ik echt opensta voor een open hand. En stop met knijpen.
woensdag 25 februari 2009 om 18:02
Hallo allemaal,
Kom ook maar eens binnenvallen in dit topic. Ik heb alles doorgelezen (en dat is op zich complimentwaardig al zeg ik het zelf ), maar ik herken mijzelf in deze verhalen. Ik ga er niet vanuit dat ik verlatingsangst heb, maar eerder gewoon 'bang' om afgewezen te worden. Verder moet ik natuurlijk uitkijken om mezelf niet een complex aan te praten. Niettemin herken ik het gedrag en de gedachtengangen die jullie hier beschrijven. Veel sterkte aan een ieder die hier gereageerd heeft. Ik hoop dat de reacties binnen blijven komen, want ik vind het erg leerzaam te lezen hoe anderen hiermee omgaan.
Groetjes
Kom ook maar eens binnenvallen in dit topic. Ik heb alles doorgelezen (en dat is op zich complimentwaardig al zeg ik het zelf ), maar ik herken mijzelf in deze verhalen. Ik ga er niet vanuit dat ik verlatingsangst heb, maar eerder gewoon 'bang' om afgewezen te worden. Verder moet ik natuurlijk uitkijken om mezelf niet een complex aan te praten. Niettemin herken ik het gedrag en de gedachtengangen die jullie hier beschrijven. Veel sterkte aan een ieder die hier gereageerd heeft. Ik hoop dat de reacties binnen blijven komen, want ik vind het erg leerzaam te lezen hoe anderen hiermee omgaan.
Groetjes
zaterdag 28 februari 2009 om 21:07
Voor iedereen die hier nooit eerder wat geschreven heeft, welkom!
DJAP wat rot voor je zeg, maar lees dat het gelukkig wel weer wat beter gaat!
Ook las ik over de hand met zand, en dat klopt zeker.Ik kan soms zo bang zijn iemand te verliezen dat ik de relatie (met een partner of beste vriendin) wil(de) controleren en de ander wil(de) claimen en merkte dat dat juist tegenovergesteld werkt en de ander afstand zocht.
Het is soms zo moeilijk en ik heb denk ik zelf nog moeite met het besef dat ik dit heb.Ergens zie ik het als teken van zwakte van mezelf.Ik kan er nachten slecht van slapen en mezelf dagen niet fijn voelen, zelfs erg rot zoals nu het geval is maar ik zal vol houden tot ik ben waar ik zijn moet en dat is gelukkig zijn met mezelf en het leven dat ik heb.
DJAP wat rot voor je zeg, maar lees dat het gelukkig wel weer wat beter gaat!
Ook las ik over de hand met zand, en dat klopt zeker.Ik kan soms zo bang zijn iemand te verliezen dat ik de relatie (met een partner of beste vriendin) wil(de) controleren en de ander wil(de) claimen en merkte dat dat juist tegenovergesteld werkt en de ander afstand zocht.
Het is soms zo moeilijk en ik heb denk ik zelf nog moeite met het besef dat ik dit heb.Ergens zie ik het als teken van zwakte van mezelf.Ik kan er nachten slecht van slapen en mezelf dagen niet fijn voelen, zelfs erg rot zoals nu het geval is maar ik zal vol houden tot ik ben waar ik zijn moet en dat is gelukkig zijn met mezelf en het leven dat ik heb.
maandag 2 maart 2009 om 11:31
hoi allemaal
hier weer even een korte update.
Vorige week weer een "normale" week gehad een week met aan de ene kant de pijn dat het over is. Maar aan de andere kant de rust omdat de angst die me 2 maanden lang 24 uur per dag bezig hield nu weg is. En eerlijk gezegt is die pijn niks vergleken bij de angst waar ik eerst last van had. Vorige week de hele week weer goed kunnen werken en me goed kunnen concentreren op mn werk en opleiding, iets dat ik twee maanden lang amper heb gekund.
Ook nu begin ik me weer te beseffen dat ik ronduit absurt bezig ben geweest. ik heb mezelf volledig weggecijferd in mn relatie. was ze het ergens niet mee eens dan gaf ik al gauw toe, tja want stel je voor dat.... De ruzie`s die we hadden waren wel heftig maar waar ik vaak uit angst uiteindelijk maar toegaf zie ik nu dat ik op veel punten zelf ook wel gelijk had. ik denk dat ook zonder de verlatings angst deze relatie niet gelukt zou zijn, er waren gewoon te veel verschillen. Mischien heb ik me ook alleen wel vastgehouden aan haar uiterlijk en totaal niet aan het innerlijk.
Helaas besef ik door dit hele gebeuren nu ook heel goed dat ik er nog lang niet ben. al voel ik me nu beter. Al zal ik de komende weken alleen maar gaan klimmen, en zal het me gaan lukken om elke tegenslag op mn weg met succes te overwinnen. ik weet dat wanneer ik weer echt verliefd word de kans om een terugval weer net zo groot is. Dit heb ik in mn vorige relatie`s gezien toen dacht ik ook dat ik er was, en uiteindelijk bleek het tegendeel. Hoe ik dat succesvol te lijf moet gaan is me nog niet helemaal duidelijk. Maar ik denk wel dat wanneer er een nieuwe relatie opbloeit en dat zal zeker gaan gebeuren ik mezelf een ijzeren discepline van contact zal moeten opleggen. Dat ik in een relatie altijd behoefte zal hebben aan een zekere structuur. In het begin van mn laatste relatie heb ik het geprobeerd, maar door "vlinders" van mij en mn ex heb ik dat laten varen. Dat mag zeker niet weer gebeuren.
ik wens jullie alle sterkte toe.
liefs
hier weer even een korte update.
Vorige week weer een "normale" week gehad een week met aan de ene kant de pijn dat het over is. Maar aan de andere kant de rust omdat de angst die me 2 maanden lang 24 uur per dag bezig hield nu weg is. En eerlijk gezegt is die pijn niks vergleken bij de angst waar ik eerst last van had. Vorige week de hele week weer goed kunnen werken en me goed kunnen concentreren op mn werk en opleiding, iets dat ik twee maanden lang amper heb gekund.
Ook nu begin ik me weer te beseffen dat ik ronduit absurt bezig ben geweest. ik heb mezelf volledig weggecijferd in mn relatie. was ze het ergens niet mee eens dan gaf ik al gauw toe, tja want stel je voor dat.... De ruzie`s die we hadden waren wel heftig maar waar ik vaak uit angst uiteindelijk maar toegaf zie ik nu dat ik op veel punten zelf ook wel gelijk had. ik denk dat ook zonder de verlatings angst deze relatie niet gelukt zou zijn, er waren gewoon te veel verschillen. Mischien heb ik me ook alleen wel vastgehouden aan haar uiterlijk en totaal niet aan het innerlijk.
Helaas besef ik door dit hele gebeuren nu ook heel goed dat ik er nog lang niet ben. al voel ik me nu beter. Al zal ik de komende weken alleen maar gaan klimmen, en zal het me gaan lukken om elke tegenslag op mn weg met succes te overwinnen. ik weet dat wanneer ik weer echt verliefd word de kans om een terugval weer net zo groot is. Dit heb ik in mn vorige relatie`s gezien toen dacht ik ook dat ik er was, en uiteindelijk bleek het tegendeel. Hoe ik dat succesvol te lijf moet gaan is me nog niet helemaal duidelijk. Maar ik denk wel dat wanneer er een nieuwe relatie opbloeit en dat zal zeker gaan gebeuren ik mezelf een ijzeren discepline van contact zal moeten opleggen. Dat ik in een relatie altijd behoefte zal hebben aan een zekere structuur. In het begin van mn laatste relatie heb ik het geprobeerd, maar door "vlinders" van mij en mn ex heb ik dat laten varen. Dat mag zeker niet weer gebeuren.
ik wens jullie alle sterkte toe.
liefs
woensdag 11 maart 2009 om 18:20
Hallo,
Ik ben een meisje van 15 jaar, en was een beetje op internet aan het zoeken naar verlatingsangst. Dit omdat mijn moeder laatst zei dat ik zoiets wel zou kunnen hebben..
Toen ik 3/4 jaar was is mijn vader weggegaan. Ik heb hem nooit meer gezien.. Ook heb ik een halfbroer, die heb ik sinds mijn 9e ook niet meer heb gezien. Totdat ik 12 jaar was. Mijn vader had kanker, en opeens had ik weer contact met mijn broer. In die tijd heb ik mijn vader 1 keer gezien, in het ziekenhuis. Dat viel zwaar tegen, aangezien zijn vrouw me niet mag( zachtjes uitgedrukt ). Hij is in oktober 2007 overleden, en daar heb ik het nu nog steeds erg moeilijk mee. Ik verwachtte steeds steun van mijn halfbroer, maar die kreeg ik niet. Inmiddels heb ik hem sinds eind november niet gesproken. Het voelt alsof hij me voor de 2de keer in de steek heeft gelaten. Nu zit ik daar al een paar weken heel erg mee. Als ik in bed lig voel ik me zo ontzettend alleen dat ik alleen maar kan huilen. Ook ben ik bang dat mijn moeder iets overkomt als zij weg is, en ik thuis blijf.
Ook heb ik al een jaar een vriend, hij weet dus wel van alles af. Hij zit dit jaar in het examenjaar, dus heeft het erg druk. Daarom smsen we vaak. Maar het is vaak zo dat hij begint met school, en dan een paar uur lang niks van zich laat horen. Hij vertelt mij niet dat hij bezig is, en dus even niet smst. En dan ga ik me ontzettend zorgen maken, dan ben ik bang dat hem iets overkomen is en dat ik hem kwijt ben.
Nu vraag ik me af, heeft dit iets met verlatingsangst te maken of komt het gewoon door alles wat ik de afgelopen jaren meegemaakt heb?
groetjes, joyce
Ik ben een meisje van 15 jaar, en was een beetje op internet aan het zoeken naar verlatingsangst. Dit omdat mijn moeder laatst zei dat ik zoiets wel zou kunnen hebben..
Toen ik 3/4 jaar was is mijn vader weggegaan. Ik heb hem nooit meer gezien.. Ook heb ik een halfbroer, die heb ik sinds mijn 9e ook niet meer heb gezien. Totdat ik 12 jaar was. Mijn vader had kanker, en opeens had ik weer contact met mijn broer. In die tijd heb ik mijn vader 1 keer gezien, in het ziekenhuis. Dat viel zwaar tegen, aangezien zijn vrouw me niet mag( zachtjes uitgedrukt ). Hij is in oktober 2007 overleden, en daar heb ik het nu nog steeds erg moeilijk mee. Ik verwachtte steeds steun van mijn halfbroer, maar die kreeg ik niet. Inmiddels heb ik hem sinds eind november niet gesproken. Het voelt alsof hij me voor de 2de keer in de steek heeft gelaten. Nu zit ik daar al een paar weken heel erg mee. Als ik in bed lig voel ik me zo ontzettend alleen dat ik alleen maar kan huilen. Ook ben ik bang dat mijn moeder iets overkomt als zij weg is, en ik thuis blijf.
Ook heb ik al een jaar een vriend, hij weet dus wel van alles af. Hij zit dit jaar in het examenjaar, dus heeft het erg druk. Daarom smsen we vaak. Maar het is vaak zo dat hij begint met school, en dan een paar uur lang niks van zich laat horen. Hij vertelt mij niet dat hij bezig is, en dus even niet smst. En dan ga ik me ontzettend zorgen maken, dan ben ik bang dat hem iets overkomen is en dat ik hem kwijt ben.
Nu vraag ik me af, heeft dit iets met verlatingsangst te maken of komt het gewoon door alles wat ik de afgelopen jaren meegemaakt heb?
groetjes, joyce
