Relaties
alle pijlers
Hij maakt me gek
maandag 4 mei 2009 om 19:13
Dag lieve lezers,
Ik weet niet goed wat ik hier mee bereiken wil. Misschien het gewoon eens van me afschrijven, tips over wat ik hier mee moet, hij maakt me gek!
Ik ken hem inmiddels ruim 1,5 jaar via mijn werk. Die allereerste blik, ik was meteen al verkocht. We kregen een bijzondere band. Zagen elkaar wekelijks en spraken over allerlei dingen. Ik zag een fonkeling wanneer we elkaar aankeken. Er was ' iets'.
Op het moment dat ik hem leerde kennen had ik een vriend. Ondanks dat ik hem leuk vond, voor mij een no-go om het ook maar een kans te geven. Hij liet daarbuiten al vaak te kennen dat hij voorlopig niet zat te wachten op een relatie. Ik vond/vind hem er ook geen type voor, echt een happy single die geniet van het leven! Ondanks mijn relatie, dacht ik buiten werktijd veel aan hem, aan ons. Altijd als we elkaar zagen, was er een wederzijdse blijdschap, een enthousiasme! Er hing een spanning. We moesten elkaar altijd even aanraken, lachen. Ik was ook altijd zo vrolijk als ik hem zag! (de relatie die ik toen had raakte een halfjaar later uit; stond geheel los van dit verhaal!)
Toch was het allemaal ook zo dubbel. Ik wist namelijk ook, dat het een jongen is die verder totaal niet bij me zou passen. Mentaal gezien zo verschillend! Het zou nooit gaan werken. Maar toch die aantrekkingskracht.
Het vreemde was, dat dit enthousiasme vaak wederzijds was, maar soms zo ineens kon omslaan, dan kon hij me ook prima negeren. Ik kreeg op een gegeven moment moeilijk hoogte van hem. In een slechte bui van mijzelf (als ik hier zat van was) kon ik hem dan ook prima negeren, alleen wist hij dan altijd weer mijn aandacht en reacties uit te lokken. Alsof ik hem niet 'mocht' negeren.
Ik kreeg uiteindelijk zijn gsm nummer. We smsten soms (altijd mijn initiatief om te beginnen). Als ik hem dan weer in real live zag bracht hij soms zaken weer ter sprake (begon bv deuntje te fluiten van de film waar we het over hadden gehad). Maar ineens later, kreeg ik een sms dat hij niet op mijn berichten zat te wachten. Ik was kwaad en een beetje teleurgesteld. Wat wilde hij nou?!
Kort daarna hadden we ineens weer een heel leuke dag samen. Veel lachen, blikken over-en weer, zinspelingen die er niet om logen, hij pakte zelfs mijn handen vast en we stonden innig te dansen! (ja, muziek op het werk
) hij bood ineens zijn excuses aan. Het was niet zozeer dat hij niet met mij wilde smsen, hij had gewoon een hekel aan smsen in het algemeen.
Oké, ik was weer vrolijk. Helemaal toen hij me uitnodigde om hem buiten het werk om beter te leren kennen. We maakten een afspraak voor een week later. Gezellig samen wat drinken. Toen ik hem die avond sprak en vroeg of het nog doorging, liet hij ineens weten niet te kunnen. Ik was weer zó teleurgesteld! Hij ging wel uit, oke, ik moest en zou ook uit. En ja, ik kwam hem tegen. Allebei teveel drank op. En hij nodigde me uit met hem mee naar huis te gaan. Natuurlijk wilde ik wel mee! Van het een kwam het ander. We hadden sex. Eindelijk!
Maar snel sloeg het enthousiasme alweer om. Toen direct erna het verzoek kwam om het stil te houden. Ik voelde me ineens zo gebruikt. Me laten leiden door drank, lust en door hem. Hij, de man die ik al zo lang wilde! Hij wist het..! Enigszins teleurgesteld ging ik naar huis. Een week later zag ik hem pas weer. Zijn blik, alsof het goed was! Hij lachte. Maar aan het eind van de dag, negeerde hij me weer volledig. Ik werd er radeloos van. Ik wórd er radeloos van! Ook word ik radeloos van mijzelf. Ik wéét dat we niet bij elkaar passen. Het zou nooit gaan werken. Maar waarom krijg ik hem dan niet uit mijn hoofd. Waarom laat ik me zo behandelen en ben ik zo afhankelijk van hem?! Ik wil hem vergeten (eigenlijk ook niet) maar hij zit vast in mijn hoofd. Hij stroomt door m'n bloed. Al 1,5 jaar, help!!
Ik weet niet goed wat ik hier mee bereiken wil. Misschien het gewoon eens van me afschrijven, tips over wat ik hier mee moet, hij maakt me gek!
Ik ken hem inmiddels ruim 1,5 jaar via mijn werk. Die allereerste blik, ik was meteen al verkocht. We kregen een bijzondere band. Zagen elkaar wekelijks en spraken over allerlei dingen. Ik zag een fonkeling wanneer we elkaar aankeken. Er was ' iets'.
Op het moment dat ik hem leerde kennen had ik een vriend. Ondanks dat ik hem leuk vond, voor mij een no-go om het ook maar een kans te geven. Hij liet daarbuiten al vaak te kennen dat hij voorlopig niet zat te wachten op een relatie. Ik vond/vind hem er ook geen type voor, echt een happy single die geniet van het leven! Ondanks mijn relatie, dacht ik buiten werktijd veel aan hem, aan ons. Altijd als we elkaar zagen, was er een wederzijdse blijdschap, een enthousiasme! Er hing een spanning. We moesten elkaar altijd even aanraken, lachen. Ik was ook altijd zo vrolijk als ik hem zag! (de relatie die ik toen had raakte een halfjaar later uit; stond geheel los van dit verhaal!)
Toch was het allemaal ook zo dubbel. Ik wist namelijk ook, dat het een jongen is die verder totaal niet bij me zou passen. Mentaal gezien zo verschillend! Het zou nooit gaan werken. Maar toch die aantrekkingskracht.
Het vreemde was, dat dit enthousiasme vaak wederzijds was, maar soms zo ineens kon omslaan, dan kon hij me ook prima negeren. Ik kreeg op een gegeven moment moeilijk hoogte van hem. In een slechte bui van mijzelf (als ik hier zat van was) kon ik hem dan ook prima negeren, alleen wist hij dan altijd weer mijn aandacht en reacties uit te lokken. Alsof ik hem niet 'mocht' negeren.
Ik kreeg uiteindelijk zijn gsm nummer. We smsten soms (altijd mijn initiatief om te beginnen). Als ik hem dan weer in real live zag bracht hij soms zaken weer ter sprake (begon bv deuntje te fluiten van de film waar we het over hadden gehad). Maar ineens later, kreeg ik een sms dat hij niet op mijn berichten zat te wachten. Ik was kwaad en een beetje teleurgesteld. Wat wilde hij nou?!
Kort daarna hadden we ineens weer een heel leuke dag samen. Veel lachen, blikken over-en weer, zinspelingen die er niet om logen, hij pakte zelfs mijn handen vast en we stonden innig te dansen! (ja, muziek op het werk
) hij bood ineens zijn excuses aan. Het was niet zozeer dat hij niet met mij wilde smsen, hij had gewoon een hekel aan smsen in het algemeen.Oké, ik was weer vrolijk. Helemaal toen hij me uitnodigde om hem buiten het werk om beter te leren kennen. We maakten een afspraak voor een week later. Gezellig samen wat drinken. Toen ik hem die avond sprak en vroeg of het nog doorging, liet hij ineens weten niet te kunnen. Ik was weer zó teleurgesteld! Hij ging wel uit, oke, ik moest en zou ook uit. En ja, ik kwam hem tegen. Allebei teveel drank op. En hij nodigde me uit met hem mee naar huis te gaan. Natuurlijk wilde ik wel mee! Van het een kwam het ander. We hadden sex. Eindelijk!
Maar snel sloeg het enthousiasme alweer om. Toen direct erna het verzoek kwam om het stil te houden. Ik voelde me ineens zo gebruikt. Me laten leiden door drank, lust en door hem. Hij, de man die ik al zo lang wilde! Hij wist het..! Enigszins teleurgesteld ging ik naar huis. Een week later zag ik hem pas weer. Zijn blik, alsof het goed was! Hij lachte. Maar aan het eind van de dag, negeerde hij me weer volledig. Ik werd er radeloos van. Ik wórd er radeloos van! Ook word ik radeloos van mijzelf. Ik wéét dat we niet bij elkaar passen. Het zou nooit gaan werken. Maar waarom krijg ik hem dan niet uit mijn hoofd. Waarom laat ik me zo behandelen en ben ik zo afhankelijk van hem?! Ik wil hem vergeten (eigenlijk ook niet) maar hij zit vast in mijn hoofd. Hij stroomt door m'n bloed. Al 1,5 jaar, help!!
