Relaties
alle pijlers
Hoe doen jullie dat?
vrijdag 18 april 2008 om 19:02
Wat betreft het financiele? Want ik heb nl een meningsverschil met mijn vriend (geen ruzie). Al zijn geld gaat op aan het huis, de auto, sigaretten/shag en zijn wiet. Hij houd per maand niks over. Komt eigenlijk telkens een stukje verder in de min.
Ik hou meer over van mijn salaris. Ik kan beter sparen (altijd al gekund). Mijn geld gaat voornamelijk op aan boodschappen.
Nou wil ik in oktober verlengen van abbo. En dan is als het goed is de N96 uit. Die wil ik heel graag. Ik wil geen 2 jarig abonnement meer, want ik kan niet zolang wachten totdat ik een nieuw mobieltje mag. Dit betekent ook dat mobieltjes iets duurder worden. Ik kan dit best betalen. BIjv 150 euro bijleggen bij een verlenging van 1 jaar. En ik wil niet met een mobieltje lopen waar ik niet blij mee ben.
Maar mijn vriend vind dit niet goed. Hij gaat dan zeiken over dat het ons geld is, en dat hij niet wil dat ik daar zoiets duurs mee koop. Ik denk dat het gewoon jaloezie is, dat hij niet kan kopen wat hij wil.
Ik vind het mijn geld, waar ik mee mag doen wat ik wil. Hierbij rekening houdend met wat ik aan vaste lasten heb! Ik heb m ook al gezegd: Wat als ik nu ervoor spaar, en dat ik dan -ook al is het 150 euro- bijleg? Vond ie ook niet goed.
Hallo het is nog altijd MIJN geld, waar IK voor werk! Ik mag helemaal niks van mijn geld kopen. (Ja alleen eten, of wiet als meneer zijn geld op is. Wat ik niet doe. Ik heb hem uitdrukkelijk gezegd dat van mijn geld geen wiet meer word gekocht.)
Terwijl ik in feite zo een mobieltje gewoon kan kopen, zonder verlenging van abbo.
Wat vinden jullie? In hoeverre is het "jullie" geld? Wat mag bij jullie wel en wat mag (liever) niet.
Ik hou meer over van mijn salaris. Ik kan beter sparen (altijd al gekund). Mijn geld gaat voornamelijk op aan boodschappen.
Nou wil ik in oktober verlengen van abbo. En dan is als het goed is de N96 uit. Die wil ik heel graag. Ik wil geen 2 jarig abonnement meer, want ik kan niet zolang wachten totdat ik een nieuw mobieltje mag. Dit betekent ook dat mobieltjes iets duurder worden. Ik kan dit best betalen. BIjv 150 euro bijleggen bij een verlenging van 1 jaar. En ik wil niet met een mobieltje lopen waar ik niet blij mee ben.
Maar mijn vriend vind dit niet goed. Hij gaat dan zeiken over dat het ons geld is, en dat hij niet wil dat ik daar zoiets duurs mee koop. Ik denk dat het gewoon jaloezie is, dat hij niet kan kopen wat hij wil.
Ik vind het mijn geld, waar ik mee mag doen wat ik wil. Hierbij rekening houdend met wat ik aan vaste lasten heb! Ik heb m ook al gezegd: Wat als ik nu ervoor spaar, en dat ik dan -ook al is het 150 euro- bijleg? Vond ie ook niet goed.
Hallo het is nog altijd MIJN geld, waar IK voor werk! Ik mag helemaal niks van mijn geld kopen. (Ja alleen eten, of wiet als meneer zijn geld op is. Wat ik niet doe. Ik heb hem uitdrukkelijk gezegd dat van mijn geld geen wiet meer word gekocht.)
Terwijl ik in feite zo een mobieltje gewoon kan kopen, zonder verlenging van abbo.
Wat vinden jullie? In hoeverre is het "jullie" geld? Wat mag bij jullie wel en wat mag (liever) niet.
zondag 18 mei 2008 om 17:54
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 13:22:
Ik lees vooral een kwetsbare en soms nog wat kinderlijke jonge vrouw tussen de regels. Ik denk alleen al daarin dat je een partner hebt die niet goed voor je is, hij klinkt egocentrisch. Ik heb niet het idee dat dat de juiste stimulans is voor jou om "volwassener" te groeien. En daar lijk je nu wel behoefte aan te hebben.
Ik wilde eigenlijk niet meer reageren, maar het naar onderen laten zakken, maar door deze reactie van jou Feliciaatje kon ik dat niet.
Je slaat de spijker recht op zijn kop! Ik ben lichamelijk 23 jaar. Maar geestelijk zit (voel) ik (me) op een leeftijd van 17 jaar ofzo. Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. En hoe ik volwassener zou kunnen worden weet ik ook niet.
Dit is dus ook in mijn reacties te zien/lezen.
1 ding weet ik zeker; ik wil m als het kan, echt niet kwijt. Ik hou van hem. (En hij van mij, dat weet ik na 6 jaar diep van binnen wel.) Kan een psych helpen met volwassener worden? Of moet ik dat zelf doen? Oef dit klinkt stom. Maar ik weet niet hoe ik volwassener zou kunnen worden/zijn/gedragen.
Misschien is ie trouwens niet zozeer egocentrisch, maar juist realistisch!
Voorbeeld: Ik wil bijv dolgraag allerlei schattige hamstertjes in huis halen. Dit vind mijn vriend niet goed. En waarom niet? Omdat ik er niet optimaal (zoals een echte hamsterliefhebber) ervoor zou zorgen! Dus het is wat dat betreft niet zo dat hij het me absoluut niet gunt, maar hij weet dat ik het niet aankan, de zorg voor zo'n beestje.
En nog een voorbeeld (ja ja het mobieltje). Weer niet dat hij het me niet gunt, maar hij is realistisch en zegt: Als je nou eerst een andere koopt, die niet zo duur is bij aanschaf (van abbo 1 jaar verlenging, ik wil geen 2 jaar meer) en het jaar erop koop je deze. Dan is die alweer in prijs gezakt en heb je toch die je wilde hebben.
Na overdenking van mij heeft ie met beide voorbeelden volkomen gelijk! Hij denkt aan het geld, wat we beter kunnen besteden dan aan mobieltjes met de nieuwste van het nieuwste erop. (Sparen voor een vakantie bijv. Dat willen we allebei heel graag.)
Ik heb soms een heldere kijk op zaken nodig, anders zou ik alles kopen wat los en vast zit en wat eigenlijk nutteloos is.
Dat ik het in een boze bui zie als mij niks gunnen is echt subjectief.
Ik lees vooral een kwetsbare en soms nog wat kinderlijke jonge vrouw tussen de regels. Ik denk alleen al daarin dat je een partner hebt die niet goed voor je is, hij klinkt egocentrisch. Ik heb niet het idee dat dat de juiste stimulans is voor jou om "volwassener" te groeien. En daar lijk je nu wel behoefte aan te hebben.
Ik wilde eigenlijk niet meer reageren, maar het naar onderen laten zakken, maar door deze reactie van jou Feliciaatje kon ik dat niet.
Je slaat de spijker recht op zijn kop! Ik ben lichamelijk 23 jaar. Maar geestelijk zit (voel) ik (me) op een leeftijd van 17 jaar ofzo. Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. En hoe ik volwassener zou kunnen worden weet ik ook niet.
Dit is dus ook in mijn reacties te zien/lezen.
1 ding weet ik zeker; ik wil m als het kan, echt niet kwijt. Ik hou van hem. (En hij van mij, dat weet ik na 6 jaar diep van binnen wel.) Kan een psych helpen met volwassener worden? Of moet ik dat zelf doen? Oef dit klinkt stom. Maar ik weet niet hoe ik volwassener zou kunnen worden/zijn/gedragen.
Misschien is ie trouwens niet zozeer egocentrisch, maar juist realistisch!
Voorbeeld: Ik wil bijv dolgraag allerlei schattige hamstertjes in huis halen. Dit vind mijn vriend niet goed. En waarom niet? Omdat ik er niet optimaal (zoals een echte hamsterliefhebber) ervoor zou zorgen! Dus het is wat dat betreft niet zo dat hij het me absoluut niet gunt, maar hij weet dat ik het niet aankan, de zorg voor zo'n beestje.
En nog een voorbeeld (ja ja het mobieltje). Weer niet dat hij het me niet gunt, maar hij is realistisch en zegt: Als je nou eerst een andere koopt, die niet zo duur is bij aanschaf (van abbo 1 jaar verlenging, ik wil geen 2 jaar meer) en het jaar erop koop je deze. Dan is die alweer in prijs gezakt en heb je toch die je wilde hebben.
Na overdenking van mij heeft ie met beide voorbeelden volkomen gelijk! Hij denkt aan het geld, wat we beter kunnen besteden dan aan mobieltjes met de nieuwste van het nieuwste erop. (Sparen voor een vakantie bijv. Dat willen we allebei heel graag.)
Ik heb soms een heldere kijk op zaken nodig, anders zou ik alles kopen wat los en vast zit en wat eigenlijk nutteloos is.
Dat ik het in een boze bui zie als mij niks gunnen is echt subjectief.
zondag 18 mei 2008 om 17:59
Als ik jou was zou ik op vakantie gaan, liefst ver, alleen.
Je realiseert je dat de wereld groter is dan jullie huisje, je voelt je zelfstandiger, sterker, leert echt voor jezelf opkomen en hebt tijd om de dingen voor jezelf op een rij te zetten.
Misschien kom je er achter dat je hem echt niet zo hard nodig hebt, dan dat je nu denkt.
Je realiseert je dat de wereld groter is dan jullie huisje, je voelt je zelfstandiger, sterker, leert echt voor jezelf opkomen en hebt tijd om de dingen voor jezelf op een rij te zetten.
Misschien kom je er achter dat je hem echt niet zo hard nodig hebt, dan dat je nu denkt.
zondag 18 mei 2008 om 19:09
Nog een laatste opmerking (waar waarschijnlijk toch geen reactie op gegeven wordt, net zoals op mijn eerdere bericht...): Waarom open je topics op dit forum? Ook al krijg je van anderen te horen dat dingen heel anders gebeuren in hun relaties, toch zet dat je niet aan om iets te veranderen in je eigen relatie, 'want je vriend staat er toch niet voor open'??
Ik ben niet bekend met autisme, ik weet ook niet hoe je redeneringsvermogen (is dat een woord??) hierdoor beïnvloed wordt en in welke mate je advies van anderen aanneemt en kan verwerken, maar als dit de basis is voor al je problemen, zou ik daar als eerste serieuze hulp voor zoeken.
Zoals al gezegd is: sarcasme gaat volledig aan je voorbij, alles wat gezegd wordt, neem je letterlijk op, ook als iemand door jou gezegde zaken in het belachelijke trekt. Heel vreemd vind ik dat. Is dat een teken van autisme of gewoon van niet erg intelligent te zijn?
Verder kan ik hier geen woorden meer aan vuilmaken, het is alsof we tegen een muur praten...
Ik ben niet bekend met autisme, ik weet ook niet hoe je redeneringsvermogen (is dat een woord??) hierdoor beïnvloed wordt en in welke mate je advies van anderen aanneemt en kan verwerken, maar als dit de basis is voor al je problemen, zou ik daar als eerste serieuze hulp voor zoeken.
Zoals al gezegd is: sarcasme gaat volledig aan je voorbij, alles wat gezegd wordt, neem je letterlijk op, ook als iemand door jou gezegde zaken in het belachelijke trekt. Heel vreemd vind ik dat. Is dat een teken van autisme of gewoon van niet erg intelligent te zijn?
Verder kan ik hier geen woorden meer aan vuilmaken, het is alsof we tegen een muur praten...
zondag 18 mei 2008 om 21:14
He verdorie, ze loopt tegen een muur op in zichzelf. Dus niet alleen de lezers hiervan en die hebben er verder ook geen last van. Ik begrijp dat het kan frustreren als iemand het niet lijkt te snappen wat zo logisch en makkelijk is voor jezelf maar het is niet altijd even makkelijk en logisch voor een ander. Dat is geen gebrek aan intelligentie per se. Hooguit een probleem met reflecteren, dat is voor de 1 makkelijker dan voor de ander.
Ik denk even na over een reactie op wat je zelf schreef Brummetje. Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
Ik denk even na over een reactie op wat je zelf schreef Brummetje. Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
zondag 18 mei 2008 om 21:45
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 21:14:
Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
Inderdaad, maar doe er dan ook wat aan! Waarom raad vragen op een forum als dat advies dan toch maar naast zich neergelegd wordt en alles met 'ja, maar...' beantwoord wordt. Nogmaals, de kenmerken van autisme zijn mij niet echt bekend, maar ze kan nog 20 topics openen ivm problemen (werk/vriend/etc..), dat heeft toch ook geen zin dan? Als ze helder kan zien waar ze op vastloopt, is ze dan ook niet helder genoeg om daar intensiever op in te gaan (ik meen me uit een ander topic te herinneren dat ze hier al wat hulp voor kreeg)
Je probeert te helpen als buitenstaander met een beperkte kennis van hoe de relatie in mekaar zit, maar dit is frustrerend voor alle partijen...
Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
Inderdaad, maar doe er dan ook wat aan! Waarom raad vragen op een forum als dat advies dan toch maar naast zich neergelegd wordt en alles met 'ja, maar...' beantwoord wordt. Nogmaals, de kenmerken van autisme zijn mij niet echt bekend, maar ze kan nog 20 topics openen ivm problemen (werk/vriend/etc..), dat heeft toch ook geen zin dan? Als ze helder kan zien waar ze op vastloopt, is ze dan ook niet helder genoeg om daar intensiever op in te gaan (ik meen me uit een ander topic te herinneren dat ze hier al wat hulp voor kreeg)
Je probeert te helpen als buitenstaander met een beperkte kennis van hoe de relatie in mekaar zit, maar dit is frustrerend voor alle partijen...
zondag 18 mei 2008 om 21:48
Mijn eerste associate bij je post Brummetje is dat een relatie al snel ongelijkwaardig wordt wanneer 1 van de twee een ouderrol gaat vervullen. En zo klinkt het een beetje nav je beschrijving van zijn realisme. In hoeverre gaat hij goed om met zijn machtspositie? Je moet dan een partner hebben die er geen misbruik van maakt en het vervelende is nou juist dat het vaak types aantrekt die er wel misbruik van maken. Dat kun jij beter beoordelen dan ik.
Wat iedereen hier zegt, dat je beter weg kunt gaan, is wrs waar. Het zou je de kans geven volwassener en zelfstandiger te worden. Tegelijkertijd vind ik het heel logisch dat dat een hele moeilijke stap voor je is. Hij zorgt (goed of slecht) voor je, je kent hem, je weet wat je van hem kunt verwachten. Het nadeel hiervan is dat je identiteit verweven blijft met de relatie die je al zo lang hebt. Ik vermoed dat je voor een groot deel gevormd bent door die relatie de afgelopen 6 jaar en zo een stuk ontwikkeling van je eigen identiteit bent misgelopen. Je "past" nu al heel lang goed in je relatie maar in hoeverre past deze Brummetje in jouw leven wat meer van je gaat vragen, meer eigen inbreng en mening?
Ik neem aan dat je begeleiding hebt ivm je mogelijke autisme. Ik weet niet wat zij hier verder over zeggen, ik heb zelf ook weinig ervaring met mensen met autisme dus kan wrs weinig praktisch advies geven over hoe jij zelfstandiger en volwassener kan worden. En of een psych je daarbij kan helpen. Ik neem aan van wel als je dat open en eerlijk aankaart, wrs krijg je dan doelgerichte hulp en tips hierbij.
Ik denk alleen wel dat naarmate jij je meer los gaat maken, je vaker in de clinch zult liggen met je vriend. Want ik vermoed dat hij het fijn vindt om wat voor reden dan ook dat jij afhankelijk bent van hem. Het kan dan een hoop wrijving veroorzaken wanneer je je eigen pad gaat uitstippelen en mondiger wordt. Als dat zo is, ligt dat niet aan jou. Je hebt alle recht hierop, het is heel normaal. Als iemand echt van je houdt zal hij je hierin stimuleren en je de tijd geven een nieuw evenwicht te vinden. Gaat hij daarentegen steigeren, dan is hij wrs meer met zichzelf en zijn belang bezig. En dat kan jou afremmen als je daardoor bang wordt om hem kwijt te raken.
Iedereen groeit en verandert. Dat hoort erbij. Een relatie zou dat in theorie moeten kunnen hebben als het gebaseerd is op echte liefde. Dan wil je het beste voor elkaar.
Enorme lap tekst, ik hoop dat er iets bij zit .
Wat iedereen hier zegt, dat je beter weg kunt gaan, is wrs waar. Het zou je de kans geven volwassener en zelfstandiger te worden. Tegelijkertijd vind ik het heel logisch dat dat een hele moeilijke stap voor je is. Hij zorgt (goed of slecht) voor je, je kent hem, je weet wat je van hem kunt verwachten. Het nadeel hiervan is dat je identiteit verweven blijft met de relatie die je al zo lang hebt. Ik vermoed dat je voor een groot deel gevormd bent door die relatie de afgelopen 6 jaar en zo een stuk ontwikkeling van je eigen identiteit bent misgelopen. Je "past" nu al heel lang goed in je relatie maar in hoeverre past deze Brummetje in jouw leven wat meer van je gaat vragen, meer eigen inbreng en mening?
Ik neem aan dat je begeleiding hebt ivm je mogelijke autisme. Ik weet niet wat zij hier verder over zeggen, ik heb zelf ook weinig ervaring met mensen met autisme dus kan wrs weinig praktisch advies geven over hoe jij zelfstandiger en volwassener kan worden. En of een psych je daarbij kan helpen. Ik neem aan van wel als je dat open en eerlijk aankaart, wrs krijg je dan doelgerichte hulp en tips hierbij.
Ik denk alleen wel dat naarmate jij je meer los gaat maken, je vaker in de clinch zult liggen met je vriend. Want ik vermoed dat hij het fijn vindt om wat voor reden dan ook dat jij afhankelijk bent van hem. Het kan dan een hoop wrijving veroorzaken wanneer je je eigen pad gaat uitstippelen en mondiger wordt. Als dat zo is, ligt dat niet aan jou. Je hebt alle recht hierop, het is heel normaal. Als iemand echt van je houdt zal hij je hierin stimuleren en je de tijd geven een nieuw evenwicht te vinden. Gaat hij daarentegen steigeren, dan is hij wrs meer met zichzelf en zijn belang bezig. En dat kan jou afremmen als je daardoor bang wordt om hem kwijt te raken.
Iedereen groeit en verandert. Dat hoort erbij. Een relatie zou dat in theorie moeten kunnen hebben als het gebaseerd is op echte liefde. Dan wil je het beste voor elkaar.
Enorme lap tekst, ik hoop dat er iets bij zit .
zondag 18 mei 2008 om 22:01
quote:Emma1979 schreef op 18 mei 2008 @ 19:09:
Nog een laatste opmerking (waar waarschijnlijk toch geen reactie op gegeven wordt, net zoals op mijn eerdere bericht...): Waarom open je topics op dit forum? Ook al krijg je van anderen te horen dat dingen heel anders gebeuren in hun relaties, toch zet dat je niet aan om iets te veranderen in je eigen relatie, 'want je vriend staat er toch niet voor open'??
Helemaal ontgaan, die vraag. Sorry. Waarom? Om te kijken wat anderen ervan vinden. Ik weet soms niet wat nou normaal is en wat niet. En van jullie zou ik het antwoord kunnen krijgen.
Ik ben niet bekend met autisme, ik weet ook niet hoe je redeneringsvermogen (is dat een woord??) hierdoor beïnvloed wordt en in welke mate je advies van anderen aanneemt en kan verwerken, maar als dit de basis is voor al je problemen, zou ik daar als eerste serieuze hulp voor zoeken.
Zoals al gezegd is: sarcasme gaat volledig aan je voorbij, alles wat gezegd wordt, neem je letterlijk op, ook als iemand door jou gezegde zaken in het belachelijke trekt. Heel vreemd vind ik dat. Is dat een teken van autisme of gewoon van niet erg intelligent te zijn?
Verder kan ik hier geen woorden meer aan vuilmaken, het is alsof we tegen een muur praten...
Redeneren kan ik volgens mij slecht. Moest zelfs eerst even opzoeken wat het betekende (argumenteren, discussieren). Vond een logisch redeneren test.
Logisch redeneren:
Uitslag
Je hebt 10 van de 18 vragen goed beantwoord. Dit is voldoende.
Dingen te letterlijk nemen is niet een symptoom op zich van autisme, maar wel waar veel mensen met autisme "last" van hebben. Ik zie het niet als het als grapje/sarcasme bedoeld word. Maar ik kan nog geen hulp voor autisme krijgen omdat ik nog niet gediagnostiseerd ben. Zodra dat is gebeurd, zal ik aangeven dat ik samen met mijn vriend hulp wil om ermee om te kunnen gaan.
Want nu weet ik niet hoe dat moet. En ik weet ook niet wat een kenmerk is van het eventuele autisme of dat het iets in mijn karakter is.
Misschien heb ik geen autisme (klassiek, Asperger, PDD-NOS) maar een aan autisme verwante contactstoornis.
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 21:14:
He verdorie, ze loopt tegen een muur op in zichzelf. Dus niet alleen de lezers hiervan en die hebben er verder ook geen last van. Ik begrijp dat het kan frustreren als iemand het niet lijkt te snappen wat zo logisch en makkelijk is voor jezelf maar het is niet altijd even makkelijk en logisch voor een ander. Dat is geen gebrek aan intelligentie per se. Hooguit een probleem met reflecteren, dat is voor de 1 makkelijker dan voor de ander.
Ik denk even na over een reactie op wat je zelf schreef Brummetje. Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
Dank je.
Misschien dat als ik hetzelfde gedrag van mijn vriend bij een ander stelletje zou zien, dat ik gelijk zou zeggen: Wat doe je nog bij hem? En dat het me dan helemaal ontgaat dat het soms bij mij ook het geval is.
Nog een laatste opmerking (waar waarschijnlijk toch geen reactie op gegeven wordt, net zoals op mijn eerdere bericht...): Waarom open je topics op dit forum? Ook al krijg je van anderen te horen dat dingen heel anders gebeuren in hun relaties, toch zet dat je niet aan om iets te veranderen in je eigen relatie, 'want je vriend staat er toch niet voor open'??
Helemaal ontgaan, die vraag. Sorry. Waarom? Om te kijken wat anderen ervan vinden. Ik weet soms niet wat nou normaal is en wat niet. En van jullie zou ik het antwoord kunnen krijgen.
Ik ben niet bekend met autisme, ik weet ook niet hoe je redeneringsvermogen (is dat een woord??) hierdoor beïnvloed wordt en in welke mate je advies van anderen aanneemt en kan verwerken, maar als dit de basis is voor al je problemen, zou ik daar als eerste serieuze hulp voor zoeken.
Zoals al gezegd is: sarcasme gaat volledig aan je voorbij, alles wat gezegd wordt, neem je letterlijk op, ook als iemand door jou gezegde zaken in het belachelijke trekt. Heel vreemd vind ik dat. Is dat een teken van autisme of gewoon van niet erg intelligent te zijn?
Verder kan ik hier geen woorden meer aan vuilmaken, het is alsof we tegen een muur praten...
Redeneren kan ik volgens mij slecht. Moest zelfs eerst even opzoeken wat het betekende (argumenteren, discussieren). Vond een logisch redeneren test.
Logisch redeneren:
Uitslag
Je hebt 10 van de 18 vragen goed beantwoord. Dit is voldoende.
Dingen te letterlijk nemen is niet een symptoom op zich van autisme, maar wel waar veel mensen met autisme "last" van hebben. Ik zie het niet als het als grapje/sarcasme bedoeld word. Maar ik kan nog geen hulp voor autisme krijgen omdat ik nog niet gediagnostiseerd ben. Zodra dat is gebeurd, zal ik aangeven dat ik samen met mijn vriend hulp wil om ermee om te kunnen gaan.
Want nu weet ik niet hoe dat moet. En ik weet ook niet wat een kenmerk is van het eventuele autisme of dat het iets in mijn karakter is.
Misschien heb ik geen autisme (klassiek, Asperger, PDD-NOS) maar een aan autisme verwante contactstoornis.
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 21:14:
He verdorie, ze loopt tegen een muur op in zichzelf. Dus niet alleen de lezers hiervan en die hebben er verder ook geen last van. Ik begrijp dat het kan frustreren als iemand het niet lijkt te snappen wat zo logisch en makkelijk is voor jezelf maar het is niet altijd even makkelijk en logisch voor een ander. Dat is geen gebrek aan intelligentie per se. Hooguit een probleem met reflecteren, dat is voor de 1 makkelijker dan voor de ander.
Ik denk even na over een reactie op wat je zelf schreef Brummetje. Iig goed van je dat je helder kan zien waar je op vastloopt.
Dank je.
Misschien dat als ik hetzelfde gedrag van mijn vriend bij een ander stelletje zou zien, dat ik gelijk zou zeggen: Wat doe je nog bij hem? En dat het me dan helemaal ontgaat dat het soms bij mij ook het geval is.
zondag 18 mei 2008 om 22:16
Volgens mij is Brummetje iemand van: 'zo de wind waait, waait mijn vestje'
Ze haakt alleen in op reacties van mensen die haar argumenten geven om te berusten en/of de schuld van haar problemen buiten zichzelf te zoeken. Bovendien verandert haar verhaal ook erg vaak. Dan is het niet raar dat mensen daar vraagtekens bij zetten.
Brummetje, ik denk dat je serieus hulp nodig hebt, want uit alles blijkt dat je niet opgewassen bent tegen de verantwoordelijkheden en het leven van een volwassene. Je neemt opmerkingen letterlijk terwijl ze anders bedoeld zijn, je verdraait zaken, je reageert erg opgewonden op kritiek, je geeft zelf aan dingen niet meer zo helder te kunnen zien, kortom, het is hoog tijd om eens te gaan bekijken waarom het leven voor jou zo moeilijk is.
Maar realiseer je wel dat een etiketje als 'autisme' en bijpassende behandeling de problemen niet voor jou oplost, dat zul je toch echt zelf moeten doen.
Ze haakt alleen in op reacties van mensen die haar argumenten geven om te berusten en/of de schuld van haar problemen buiten zichzelf te zoeken. Bovendien verandert haar verhaal ook erg vaak. Dan is het niet raar dat mensen daar vraagtekens bij zetten.
Brummetje, ik denk dat je serieus hulp nodig hebt, want uit alles blijkt dat je niet opgewassen bent tegen de verantwoordelijkheden en het leven van een volwassene. Je neemt opmerkingen letterlijk terwijl ze anders bedoeld zijn, je verdraait zaken, je reageert erg opgewonden op kritiek, je geeft zelf aan dingen niet meer zo helder te kunnen zien, kortom, het is hoog tijd om eens te gaan bekijken waarom het leven voor jou zo moeilijk is.
Maar realiseer je wel dat een etiketje als 'autisme' en bijpassende behandeling de problemen niet voor jou oplost, dat zul je toch echt zelf moeten doen.
zondag 18 mei 2008 om 22:18
quote:Emma1979 schreef op 18 mei 2008 @ 21:45:
[...]
Inderdaad, maar doe er dan ook wat aan! Waarom raad vragen op een forum als dat advies dan toch maar naast zich neergelegd wordt en alles met 'ja, maar...' beantwoord wordt. Nogmaals, de kenmerken van autisme zijn mij niet echt bekend, maar ze kan nog 20 topics openen ivm problemen (werk/vriend/etc..), dat heeft toch ook geen zin dan? Als ze helder kan zien waar ze op vastloopt, is ze dan ook niet helder genoeg om daar intensiever op in te gaan (ik meen me uit een ander topic te herinneren dat ze hier al wat hulp voor kreeg)
Je probeert te helpen als buitenstaander met een beperkte kennis van hoe de relatie in mekaar zit, maar dit is frustrerend voor alle partijen...
Postcrossing, zie dus mijn vorige reactie.
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 21:48:
Mijn eerste associate bij je post Brummetje is dat een relatie al snel ongelijkwaardig wordt wanneer 1 van de twee een ouderrol gaat vervullen. En zo klinkt het een beetje nav je beschrijving van zijn realisme. In hoeverre gaat hij goed om met zijn machtspositie? Je moet dan een partner hebben die er geen misbruik van maakt en het vervelende is nou juist dat het vaak types aantrekt die er wel misbruik van maken. Dat kun jij beter beoordelen dan ik.
Volgens mij misbruikt hij me niet wat dat betreft. (Wanneer word het misbruiken??) En hij heeft volgens mij niet eens/echt door dat hij in een machtspositie zit.
Wanneer is het dat ie gewoon realistisch is, en wanneer dreigt het zover te komen dat hij een ouderrol vervult?
Wat iedereen hier zegt, dat je beter weg kunt gaan, is wrs waar. Het zou je de kans geven volwassener en zelfstandiger te worden. Tegelijkertijd vind ik het heel logisch dat dat een hele moeilijke stap voor je is. Hij zorgt (goed of slecht) voor je, je kent hem, je weet wat je van hem kunt verwachten. Het nadeel hiervan is dat je identiteit verweven blijft met de relatie die je al zo lang hebt. Ik vermoed dat je voor een groot deel gevormd bent door die relatie de afgelopen 6 jaar en zo een stuk ontwikkeling van je eigen identiteit bent misgelopen. Je "past" nu al heel lang goed in je relatie maar in hoeverre past deze Brummetje in jouw leven wat meer van je gaat vragen, meer eigen inbreng en mening?
Daar zal ik voor moeten zorgen, dat ik mijn eigen mening blijf houden, en dat ik die ook mag verkondigen in een discussie. En dus niet gelijk "afgebekt" word als ik dat probeer. Tot nu toe is dat gelukkig niet zo.
Dus jij denkt dat ik heel anders zou zijn geweest als ik mijn vriend nooit (of veel later) had leren kennen?
Ik neem aan dat je begeleiding hebt ivm je mogelijke autisme. Ik weet niet wat zij hier verder over zeggen, ik heb zelf ook weinig ervaring met mensen met autisme dus kan wrs weinig praktisch advies geven over hoe jij zelfstandiger en volwassener kan worden. En of een psych je daarbij kan helpen. Ik neem aan van wel als je dat open en eerlijk aankaart, wrs krijg je dan doelgerichte hulp en tips hierbij.
Die man zei dat ook bij het eerste gesprek, dat als de diagnose er is, dat ik hulp kan krijgen. Eventueel samen met mijn vriend.
Ik denk alleen wel dat naarmate jij je meer los gaat maken, je vaker in de clinch zult liggen met je vriend. Want ik vermoed dat hij het fijn vindt om wat voor reden dan ook dat jij afhankelijk bent van hem. Het kan dan een hoop wrijving veroorzaken wanneer je je eigen pad gaat uitstippelen en mondiger wordt. Als dat zo is, ligt dat niet aan jou. Je hebt alle recht hierop, het is heel normaal. Als iemand echt van je houdt zal hij je hierin stimuleren en je de tijd geven een nieuw evenwicht te vinden. Gaat hij daarentegen steigeren, dan is hij wrs meer met zichzelf en zijn belang bezig. En dat kan jou afremmen als je daardoor bang wordt om hem kwijt te raken.
Dit is precies waar ik bang voor ben, dat dat gebeurd. Dat hij het wel best vind hoe ik nu ben en het niet leuk zal vinden als ik mondiger word, en sterker van mezelf. Maar misschien besef ik dan wel dat hij dan niet meer bij me past en ik toch wat anders zoek in een man.
Ik denk er weleens aan om bijv een paar maanden te gaan helpen in het tehuis waar ik een tijdje heb gewoond toen ik een baby was. Weet eigenlijk niet hoe m'n vriend zal reageren als ik hem dat vertel. Het is natuurlijk niet niks. Maar als ik het echt zou willen, zou hij me (uit liefde) moeten laten gaan.
Iedereen groeit en verandert. Dat hoort erbij. Een relatie zou dat in theorie moeten kunnen hebben als het gebaseerd is op echte liefde. Dan wil je het beste voor elkaar.
Enorme lap tekst, ik hoop dat er iets bij zit
Ja hoor, nogmaals bedankt. Ik vind je een schat.
[...]
Inderdaad, maar doe er dan ook wat aan! Waarom raad vragen op een forum als dat advies dan toch maar naast zich neergelegd wordt en alles met 'ja, maar...' beantwoord wordt. Nogmaals, de kenmerken van autisme zijn mij niet echt bekend, maar ze kan nog 20 topics openen ivm problemen (werk/vriend/etc..), dat heeft toch ook geen zin dan? Als ze helder kan zien waar ze op vastloopt, is ze dan ook niet helder genoeg om daar intensiever op in te gaan (ik meen me uit een ander topic te herinneren dat ze hier al wat hulp voor kreeg)
Je probeert te helpen als buitenstaander met een beperkte kennis van hoe de relatie in mekaar zit, maar dit is frustrerend voor alle partijen...
Postcrossing, zie dus mijn vorige reactie.
quote:Feliciaatje schreef op 18 mei 2008 @ 21:48:
Mijn eerste associate bij je post Brummetje is dat een relatie al snel ongelijkwaardig wordt wanneer 1 van de twee een ouderrol gaat vervullen. En zo klinkt het een beetje nav je beschrijving van zijn realisme. In hoeverre gaat hij goed om met zijn machtspositie? Je moet dan een partner hebben die er geen misbruik van maakt en het vervelende is nou juist dat het vaak types aantrekt die er wel misbruik van maken. Dat kun jij beter beoordelen dan ik.
Volgens mij misbruikt hij me niet wat dat betreft. (Wanneer word het misbruiken??) En hij heeft volgens mij niet eens/echt door dat hij in een machtspositie zit.
Wanneer is het dat ie gewoon realistisch is, en wanneer dreigt het zover te komen dat hij een ouderrol vervult?
Wat iedereen hier zegt, dat je beter weg kunt gaan, is wrs waar. Het zou je de kans geven volwassener en zelfstandiger te worden. Tegelijkertijd vind ik het heel logisch dat dat een hele moeilijke stap voor je is. Hij zorgt (goed of slecht) voor je, je kent hem, je weet wat je van hem kunt verwachten. Het nadeel hiervan is dat je identiteit verweven blijft met de relatie die je al zo lang hebt. Ik vermoed dat je voor een groot deel gevormd bent door die relatie de afgelopen 6 jaar en zo een stuk ontwikkeling van je eigen identiteit bent misgelopen. Je "past" nu al heel lang goed in je relatie maar in hoeverre past deze Brummetje in jouw leven wat meer van je gaat vragen, meer eigen inbreng en mening?
Daar zal ik voor moeten zorgen, dat ik mijn eigen mening blijf houden, en dat ik die ook mag verkondigen in een discussie. En dus niet gelijk "afgebekt" word als ik dat probeer. Tot nu toe is dat gelukkig niet zo.
Dus jij denkt dat ik heel anders zou zijn geweest als ik mijn vriend nooit (of veel later) had leren kennen?
Ik neem aan dat je begeleiding hebt ivm je mogelijke autisme. Ik weet niet wat zij hier verder over zeggen, ik heb zelf ook weinig ervaring met mensen met autisme dus kan wrs weinig praktisch advies geven over hoe jij zelfstandiger en volwassener kan worden. En of een psych je daarbij kan helpen. Ik neem aan van wel als je dat open en eerlijk aankaart, wrs krijg je dan doelgerichte hulp en tips hierbij.
Die man zei dat ook bij het eerste gesprek, dat als de diagnose er is, dat ik hulp kan krijgen. Eventueel samen met mijn vriend.
Ik denk alleen wel dat naarmate jij je meer los gaat maken, je vaker in de clinch zult liggen met je vriend. Want ik vermoed dat hij het fijn vindt om wat voor reden dan ook dat jij afhankelijk bent van hem. Het kan dan een hoop wrijving veroorzaken wanneer je je eigen pad gaat uitstippelen en mondiger wordt. Als dat zo is, ligt dat niet aan jou. Je hebt alle recht hierop, het is heel normaal. Als iemand echt van je houdt zal hij je hierin stimuleren en je de tijd geven een nieuw evenwicht te vinden. Gaat hij daarentegen steigeren, dan is hij wrs meer met zichzelf en zijn belang bezig. En dat kan jou afremmen als je daardoor bang wordt om hem kwijt te raken.
Dit is precies waar ik bang voor ben, dat dat gebeurd. Dat hij het wel best vind hoe ik nu ben en het niet leuk zal vinden als ik mondiger word, en sterker van mezelf. Maar misschien besef ik dan wel dat hij dan niet meer bij me past en ik toch wat anders zoek in een man.
Ik denk er weleens aan om bijv een paar maanden te gaan helpen in het tehuis waar ik een tijdje heb gewoond toen ik een baby was. Weet eigenlijk niet hoe m'n vriend zal reageren als ik hem dat vertel. Het is natuurlijk niet niks. Maar als ik het echt zou willen, zou hij me (uit liefde) moeten laten gaan.
Iedereen groeit en verandert. Dat hoort erbij. Een relatie zou dat in theorie moeten kunnen hebben als het gebaseerd is op echte liefde. Dan wil je het beste voor elkaar.
Enorme lap tekst, ik hoop dat er iets bij zit
Ja hoor, nogmaals bedankt. Ik vind je een schat.
zondag 18 mei 2008 om 22:23
quote:pomodori schreef op 18 mei 2008 @ 17:59:
Als ik jou was zou ik op vakantie gaan, liefst ver, alleen.
Je realiseert je dat de wereld groter is dan jullie huisje, je voelt je zelfstandiger, sterker, leert echt voor jezelf opkomen en hebt tijd om de dingen voor jezelf op een rij te zetten.
Misschien kom je er achter dat je hem echt niet zo hard nodig hebt, dan dat je nu denkt.Nu mijn broertje plannen aan het maken is met zijn vriendin om in het buitenland te werken, denk ik er ook aan om misschien ooit eens in het buitenland te gaan werken (dus geen vakantie, maar langer). Mijn geboorteland, of Gran Canaria bijv.
Als ik jou was zou ik op vakantie gaan, liefst ver, alleen.
Je realiseert je dat de wereld groter is dan jullie huisje, je voelt je zelfstandiger, sterker, leert echt voor jezelf opkomen en hebt tijd om de dingen voor jezelf op een rij te zetten.
Misschien kom je er achter dat je hem echt niet zo hard nodig hebt, dan dat je nu denkt.Nu mijn broertje plannen aan het maken is met zijn vriendin om in het buitenland te werken, denk ik er ook aan om misschien ooit eens in het buitenland te gaan werken (dus geen vakantie, maar langer). Mijn geboorteland, of Gran Canaria bijv.
maandag 19 mei 2008 om 07:53
maandag 19 mei 2008 om 08:06
quote:Brummetje schreef op 18 mei 2008 @ 22:23:
[...]
Nu mijn broertje plannen aan het maken is met zijn vriendin om in het buitenland te werken, denk ik er ook aan om misschien ooit eens in het buitenland te gaan werken (dus geen vakantie, maar langer). Mijn geboorteland, of Gran Canaria bijv.Of het niks is.....had jij niet een heel traject te gaan bij het GGZ/riagg?
[...]
Nu mijn broertje plannen aan het maken is met zijn vriendin om in het buitenland te werken, denk ik er ook aan om misschien ooit eens in het buitenland te gaan werken (dus geen vakantie, maar langer). Mijn geboorteland, of Gran Canaria bijv.Of het niks is.....had jij niet een heel traject te gaan bij het GGZ/riagg?
maandag 19 mei 2008 om 10:56
Brummetje, het ja en? antwoord om miss chicken is 1 van de vele voorbeelden dat je geen flauw idee hebt wat belangrijk is en wat je prioriteiten moeten zijn.
Je bent 23, maar eigenlijk 17 zeg je ergens. Mijn mening is nog anders. Meisjes van 17 zijn doorgaans vele malen verantwoordelijker dan jij.
Jij bent niet in staat om verantwoording te nemen voor je eigen leven. Je kan niet naar jezelf kijken, of zeer beperkt. Je legt je lot buiten jezelf en schuift je problemen af op anderen of iets anders externs.
Wat bij jou tevens ontbreekt is elke vorm van initiatief, en het in staat zijn om jezelf een schop onder je kont te geven. Je kan iets niet, ga het dan leren. En kan je het niet leren, ga het leren te leren.
Het is logisch dat mensen jou uit de weg gaan, geen werk kan behouden en je slachtoffertje wordt voor een type die dezelfde problemen heeft als jij.
Jij hebt zulke ernstige basis problemen wat je automatisch gooit op autisme, of wat voor stoornis dan ook die nog niet is aangetoond. Whatever it is, jij bent niet in staat om voor jezelf te zorgen. Begeleid wonen met mensen die de verantwoording nog voor jou nemen is beter in mijn optiek. Dan kan je leren stukje bij beetje verantwoording te nemen. Op deze wijze, nu je het niet aankan, laat je je leven in de soep lopen en wordt het van kwaad tot erger. En het gaat ten koste van je zelfvertrouwen, want alles gaat toch mis.
Meid, je grijpt te hoog. Je kan het (nog) niet. Dat is vervelend voor je, maar geen ramp. Een eerste stap om je leven weer in handen te krijgen is door hulp te zoeken en bij die hulp te blijven, ookal is het niet altijd leuk.
Je bent 23, maar eigenlijk 17 zeg je ergens. Mijn mening is nog anders. Meisjes van 17 zijn doorgaans vele malen verantwoordelijker dan jij.
Jij bent niet in staat om verantwoording te nemen voor je eigen leven. Je kan niet naar jezelf kijken, of zeer beperkt. Je legt je lot buiten jezelf en schuift je problemen af op anderen of iets anders externs.
Wat bij jou tevens ontbreekt is elke vorm van initiatief, en het in staat zijn om jezelf een schop onder je kont te geven. Je kan iets niet, ga het dan leren. En kan je het niet leren, ga het leren te leren.
Het is logisch dat mensen jou uit de weg gaan, geen werk kan behouden en je slachtoffertje wordt voor een type die dezelfde problemen heeft als jij.
Jij hebt zulke ernstige basis problemen wat je automatisch gooit op autisme, of wat voor stoornis dan ook die nog niet is aangetoond. Whatever it is, jij bent niet in staat om voor jezelf te zorgen. Begeleid wonen met mensen die de verantwoording nog voor jou nemen is beter in mijn optiek. Dan kan je leren stukje bij beetje verantwoording te nemen. Op deze wijze, nu je het niet aankan, laat je je leven in de soep lopen en wordt het van kwaad tot erger. En het gaat ten koste van je zelfvertrouwen, want alles gaat toch mis.
Meid, je grijpt te hoog. Je kan het (nog) niet. Dat is vervelend voor je, maar geen ramp. Een eerste stap om je leven weer in handen te krijgen is door hulp te zoeken en bij die hulp te blijven, ookal is het niet altijd leuk.
maandag 19 mei 2008 om 20:18
quote:Kaboutertje12 schreef op 19 mei 2008 @ 10:56:
Brummetje, het ja en? antwoord om misschicken is 1 van de vele voorbeelden dat je geen flauw idee hebt wat belangrijk is en wat je prioriteiten moeten zijn.
Ik bedoelde; ik kan toch ook gaan wanneer alles is afgerond/onderzocht bij het Riagg? Wanneer het duidelijk is wat er met mijn aan de hand is. En wanneer ik er de goede hulp voor heb (gekregen).
Je bent 23, maar eigenlijk 17 zeg je ergens. Mijn mening is nog anders. Meisjes van 17 zijn doorgaans vele malen verantwoordelijker dan jij.
Je bedoelt het niet rot, maar ik vraag me af; denk jij dat ik ehh, geestelijk gehandicapt ben?
Jij bent niet in staat om verantwoording te nemen voor je eigen leven. Je kan niet naar jezelf kijken, of zeer beperkt. Je legt je lot buiten jezelf en schuift je problemen af op anderen of iets anders externs.
Wat bij jou tevens ontbreekt is elke vorm van initiatief, en het in staat zijn om jezelf een schop onder je kont te geven. Je kan iets niet, ga het dan leren. En kan je het niet leren, ga het leren te leren.
Het is logisch dat mensen jou uit de weg gaan, geen werk kan behouden en je slachtoffertje wordt voor een type die dezelfde problemen heeft als jij.
Jij hebt zulke ernstige basis problemen wat je automatisch gooit op autisme, of wat voor stoornis dan ook die nog niet is aangetoond. Whatever it is, jij bent niet in staat om voor jezelf te zorgen.
Het gaat hier iig niet zoals het bij mijn moeder thuis gaat. Die heeft alles netjes op orde. Ik kan het blijkbaar niet. Boodschappen vergeet ik, zelfs al heb ik het opgeschreven. Vergeet vaak gewoon kleren te wassen. Het huishouden word niet gedaan omdat ik het niet trek en soms niet weet waar ik moet beginnen. Gelukkig ben ik ergens wel zo verstandig dat we niet aan kinderen zijn begonnen (eigenlijk ook weer de verstandigheid van mijn vriend, als ik het gewild had had ik nu mss al 2/3 kinderen gehad. Ik wilde ze zo graag he. Dacht totaal niet aan de "nadelen" van kinderen.)
Begeleid wonen met mensen die de verantwoording nog voor jou nemen is beter in mijn optiek. Dan kan je leren stukje bij beetje verantwoording te nemen. Op deze wijze, nu je het niet aankan, laat je je leven in de soep lopen en wordt het van kwaad tot erger. En het gaat ten koste van je zelfvertrouwen, want alles gaat toch mis.
Meid, je grijpt te hoog. Je kan het (nog) niet. Dat is vervelend voor je, maar geen ramp. Een eerste stap om je leven weer in handen te krijgen is door hulp te zoeken en bij die hulp te blijven, ookal is het niet altijd leuk.
Ik schrik wel een beetje van je stukje. Oke ik wist dat het niet heel lekker gaat, maar dat het voor jou zo overkomt als je nu neerzet, is toch wel schrikbarend.
Dus jij denkt dat ik eerst goede hulp moet krijgen en dan, wanneer ik echt helemaal goed in mijn vel zit, weer aan een baan kan gaan denken?
Ja sorry ik heb soms duidelijkheid nodig. En sorry als ik je verkeerd begrijp met je stukje.
Brummetje, het ja en? antwoord om misschicken is 1 van de vele voorbeelden dat je geen flauw idee hebt wat belangrijk is en wat je prioriteiten moeten zijn.
Ik bedoelde; ik kan toch ook gaan wanneer alles is afgerond/onderzocht bij het Riagg? Wanneer het duidelijk is wat er met mijn aan de hand is. En wanneer ik er de goede hulp voor heb (gekregen).
Je bent 23, maar eigenlijk 17 zeg je ergens. Mijn mening is nog anders. Meisjes van 17 zijn doorgaans vele malen verantwoordelijker dan jij.
Je bedoelt het niet rot, maar ik vraag me af; denk jij dat ik ehh, geestelijk gehandicapt ben?
Jij bent niet in staat om verantwoording te nemen voor je eigen leven. Je kan niet naar jezelf kijken, of zeer beperkt. Je legt je lot buiten jezelf en schuift je problemen af op anderen of iets anders externs.
Wat bij jou tevens ontbreekt is elke vorm van initiatief, en het in staat zijn om jezelf een schop onder je kont te geven. Je kan iets niet, ga het dan leren. En kan je het niet leren, ga het leren te leren.
Het is logisch dat mensen jou uit de weg gaan, geen werk kan behouden en je slachtoffertje wordt voor een type die dezelfde problemen heeft als jij.
Jij hebt zulke ernstige basis problemen wat je automatisch gooit op autisme, of wat voor stoornis dan ook die nog niet is aangetoond. Whatever it is, jij bent niet in staat om voor jezelf te zorgen.
Het gaat hier iig niet zoals het bij mijn moeder thuis gaat. Die heeft alles netjes op orde. Ik kan het blijkbaar niet. Boodschappen vergeet ik, zelfs al heb ik het opgeschreven. Vergeet vaak gewoon kleren te wassen. Het huishouden word niet gedaan omdat ik het niet trek en soms niet weet waar ik moet beginnen. Gelukkig ben ik ergens wel zo verstandig dat we niet aan kinderen zijn begonnen (eigenlijk ook weer de verstandigheid van mijn vriend, als ik het gewild had had ik nu mss al 2/3 kinderen gehad. Ik wilde ze zo graag he. Dacht totaal niet aan de "nadelen" van kinderen.)
Begeleid wonen met mensen die de verantwoording nog voor jou nemen is beter in mijn optiek. Dan kan je leren stukje bij beetje verantwoording te nemen. Op deze wijze, nu je het niet aankan, laat je je leven in de soep lopen en wordt het van kwaad tot erger. En het gaat ten koste van je zelfvertrouwen, want alles gaat toch mis.
Meid, je grijpt te hoog. Je kan het (nog) niet. Dat is vervelend voor je, maar geen ramp. Een eerste stap om je leven weer in handen te krijgen is door hulp te zoeken en bij die hulp te blijven, ookal is het niet altijd leuk.
Ik schrik wel een beetje van je stukje. Oke ik wist dat het niet heel lekker gaat, maar dat het voor jou zo overkomt als je nu neerzet, is toch wel schrikbarend.
Dus jij denkt dat ik eerst goede hulp moet krijgen en dan, wanneer ik echt helemaal goed in mijn vel zit, weer aan een baan kan gaan denken?
Ja sorry ik heb soms duidelijkheid nodig. En sorry als ik je verkeerd begrijp met je stukje.
maandag 19 mei 2008 om 20:49
Nee, ik zeg absoluut niet dat je een verstandelijke handicap hebt. Wel dat je (nog) geen verantwoordelijk gedrag kan vertonen.
Ik denk dat het (nog) niet in je vermogen ligt om volledig te werken of een studie te volgen. Niet zonder hulp in ieder geval. Je kan jezelf er alleen in het begin toe zetten, maar het niet afmaken.
Ik denk dat je het leven (nog) niet overziet en dat je met je werk/studie/huishouden noem maar op in de knoop komt omdat het (nog) te veel is.
Ik denk dat je eerst goede hulp moet krijgen en dat je tijdens die hulp begeleiding krijgt om het stukje bij beetje te leren.
Daar zit geen grijntje schande aan. Jij hebt minder mazzel gehad dan veel anderen en in die zin harder voor jezelf moeten knokken voor iets vanzelf gaat.
Even een voorbeeld. Het is slechts een voorbeeld, geen directe vergelijking met jou.
Stel... je hebt een kind van 7 jaar die in groep 4 hoort te zitten. Maar ze zetten hem in groep 8. Daarnaast krijgt hij thuis ook nog eens verantwoordelijkheden die bij een 10 jarige passen.
Wat gebeurt er? Hij wordt onzeker omdat hij iets zou moeten kunnen maar hij kan het niet. De zin om naar school te gaan is er in den beginne wel, trots op groep 8, maar doordat hij het niet bij kan houden houdt hij het niet vol. Hij gaat spijbelen, twijfelen aan zichzelf en krijgt een laag zelfbeeld. Waarom? Omdat het te hoog gegrepen is. Niet dat hij dat niveau nooit aan zou kunnen, maar puur omdat hij daar nog niet aan toe is.
Ik denk dat een soort gelijk iets met jou aan de hand is. Het is te veel nog voor je. Als je begeleiding krijgt zodat je stukje bij beetje die verantwoordelijkheden leert ipv alles ineens, dan zie je dat iets WEL lukt. Dan krijg je weer vertrouwen in jezelf en hoef je niet te functioneren met wat te lastig is NU. Niet dat je er nooit komt, maar je moet er eerst naar toe. Als je nu blijft waar je bent, dan kom je nooit mee. Dan blijf je gedemotiveerd en dan zie je het ook niet zitten. Je bent ook maar mens. Echter dat zal best lastig zijn om te accepteren, maar het is zeker geen schande. Je bent pas 23 en je hebt je leven voor je. Maar alleen kan je het (NOG) niet...
Ik denk dat het (nog) niet in je vermogen ligt om volledig te werken of een studie te volgen. Niet zonder hulp in ieder geval. Je kan jezelf er alleen in het begin toe zetten, maar het niet afmaken.
Ik denk dat je het leven (nog) niet overziet en dat je met je werk/studie/huishouden noem maar op in de knoop komt omdat het (nog) te veel is.
Ik denk dat je eerst goede hulp moet krijgen en dat je tijdens die hulp begeleiding krijgt om het stukje bij beetje te leren.
Daar zit geen grijntje schande aan. Jij hebt minder mazzel gehad dan veel anderen en in die zin harder voor jezelf moeten knokken voor iets vanzelf gaat.
Even een voorbeeld. Het is slechts een voorbeeld, geen directe vergelijking met jou.
Stel... je hebt een kind van 7 jaar die in groep 4 hoort te zitten. Maar ze zetten hem in groep 8. Daarnaast krijgt hij thuis ook nog eens verantwoordelijkheden die bij een 10 jarige passen.
Wat gebeurt er? Hij wordt onzeker omdat hij iets zou moeten kunnen maar hij kan het niet. De zin om naar school te gaan is er in den beginne wel, trots op groep 8, maar doordat hij het niet bij kan houden houdt hij het niet vol. Hij gaat spijbelen, twijfelen aan zichzelf en krijgt een laag zelfbeeld. Waarom? Omdat het te hoog gegrepen is. Niet dat hij dat niveau nooit aan zou kunnen, maar puur omdat hij daar nog niet aan toe is.
Ik denk dat een soort gelijk iets met jou aan de hand is. Het is te veel nog voor je. Als je begeleiding krijgt zodat je stukje bij beetje die verantwoordelijkheden leert ipv alles ineens, dan zie je dat iets WEL lukt. Dan krijg je weer vertrouwen in jezelf en hoef je niet te functioneren met wat te lastig is NU. Niet dat je er nooit komt, maar je moet er eerst naar toe. Als je nu blijft waar je bent, dan kom je nooit mee. Dan blijf je gedemotiveerd en dan zie je het ook niet zitten. Je bent ook maar mens. Echter dat zal best lastig zijn om te accepteren, maar het is zeker geen schande. Je bent pas 23 en je hebt je leven voor je. Maar alleen kan je het (NOG) niet...
maandag 19 mei 2008 om 21:54
quote:Kaboutertje12 schreef op 19 mei 2008 @ 20:49:
Nee, ik zeg absoluut niet dat je een verstandelijke handicap hebt. Wel dat je (nog) geen verantwoordelijk gedrag kan vertonen.
Ik denk dat het (nog) niet in je vermogen ligt om volledig te werken of een studie te volgen. Niet zonder hulp in ieder geval. Je kan jezelf er alleen in het begin toe zetten, maar het niet afmaken.
Ik denk dat je het leven (nog) niet overziet en dat je met je werk/studie/huishouden noem maar op in de knoop komt omdat het (nog) te veel is.
Ik denk dat je eerst goede hulp moet krijgen en dat je tijdens die hulp begeleiding krijgt om het stukje bij beetje te leren.
Daar zit geen greintje schande aan. Jij hebt minder mazzel gehad dan veel anderen en in die zin harder voor jezelf moeten knokken voor iets vanzelf gaat.
Even een voorbeeld. Het is slechts een voorbeeld, geen directe vergelijking met jou.
Stel... je hebt een kind van 7 jaar die in groep 4 hoort te zitten. Maar ze zetten hem in groep 8. Daarnaast krijgt hij thuis ook nog eens verantwoordelijkheden die bij een 10 jarige passen.
Wat gebeurt er? Hij wordt onzeker omdat hij iets zou moeten kunnen maar hij kan het niet. De zin om naar school te gaan is er in den beginne wel, trots op groep 8, maar doordat hij het niet bij kan houden houdt hij het niet vol. Hij gaat spijbelen, twijfelen aan zichzelf en krijgt een laag zelfbeeld. Waarom? Omdat het te hoog gegrepen is. Niet dat hij dat niveau nooit aan zou kunnen, maar puur omdat hij daar nog niet aan toe is.
Ik denk dat een soort gelijk iets met jou aan de hand is. Het is te veel nog voor je. Als je begeleiding krijgt zodat je stukje bij beetje die verantwoordelijkheden leert ipv alles ineens, dan zie je dat iets WEL lukt. Dan krijg je weer vertrouwen in jezelf en hoef je niet te functioneren met wat te lastig is NU. Niet dat je er nooit komt, maar je moet er eerst naar toe. Als je nu blijft waar je bent, dan kom je nooit mee. Dan blijf je gedemotiveerd en dan zie je het ook niet zitten. Je bent ook maar mens. Echter dat zal best lastig zijn om te accepteren, maar het is zeker geen schande. Je bent pas 23 en je hebt je leven voor je. Maar alleen kan je het (NOG) niet...
Ik denk overigens dat je JUIST moet werken. Maar met begeleiding. Niet werken is stilstaan = achteruitgang. Werken/studie is een belangrijk onderdeel van verantwoording leren.
Hoe vind ik die baan met begeleiding? Via het CWI/UWV/uitzendbureau? En weet je misschien wat die begeleiding dan inhoud?
Ik ga morgen naar het CWI, en naar uitzendbureaus.
Het voorbeeld is duidelijk. Dit doet me denken aan dat ik vroeger in groep 4/5/6 heel bang was dat ik groep 8 niet zou halen, omdat ik dacht dat het te moeilijk voor mij zou zijn.
En dat ik nadacht over later, dat ik niet wist hoe ik alles zou moeten regelen.
Ik vind het niet leuk om niet gewoon volwassen te zijn, en me ook te voelen als een 23-jarige. Ik weet dat het geen schande is, want ik kan er immers niets aan doen. (Dat het nog niet zo is.) Ik kan er wel wat aan doen om het zo te laten worden.
Soms hoor je dat meiden/jongens al heel jong zo volwassen lijken voor hun leeftijd. Soms noodgedwongen, bijv omdat de moeder ziek is en de oudste daarom veel verantwoordelijkheid krijgt in huis, of over de jongere broertjes/zusjes.
Nee, ik zeg absoluut niet dat je een verstandelijke handicap hebt. Wel dat je (nog) geen verantwoordelijk gedrag kan vertonen.
Ik denk dat het (nog) niet in je vermogen ligt om volledig te werken of een studie te volgen. Niet zonder hulp in ieder geval. Je kan jezelf er alleen in het begin toe zetten, maar het niet afmaken.
Ik denk dat je het leven (nog) niet overziet en dat je met je werk/studie/huishouden noem maar op in de knoop komt omdat het (nog) te veel is.
Ik denk dat je eerst goede hulp moet krijgen en dat je tijdens die hulp begeleiding krijgt om het stukje bij beetje te leren.
Daar zit geen greintje schande aan. Jij hebt minder mazzel gehad dan veel anderen en in die zin harder voor jezelf moeten knokken voor iets vanzelf gaat.
Even een voorbeeld. Het is slechts een voorbeeld, geen directe vergelijking met jou.
Stel... je hebt een kind van 7 jaar die in groep 4 hoort te zitten. Maar ze zetten hem in groep 8. Daarnaast krijgt hij thuis ook nog eens verantwoordelijkheden die bij een 10 jarige passen.
Wat gebeurt er? Hij wordt onzeker omdat hij iets zou moeten kunnen maar hij kan het niet. De zin om naar school te gaan is er in den beginne wel, trots op groep 8, maar doordat hij het niet bij kan houden houdt hij het niet vol. Hij gaat spijbelen, twijfelen aan zichzelf en krijgt een laag zelfbeeld. Waarom? Omdat het te hoog gegrepen is. Niet dat hij dat niveau nooit aan zou kunnen, maar puur omdat hij daar nog niet aan toe is.
Ik denk dat een soort gelijk iets met jou aan de hand is. Het is te veel nog voor je. Als je begeleiding krijgt zodat je stukje bij beetje die verantwoordelijkheden leert ipv alles ineens, dan zie je dat iets WEL lukt. Dan krijg je weer vertrouwen in jezelf en hoef je niet te functioneren met wat te lastig is NU. Niet dat je er nooit komt, maar je moet er eerst naar toe. Als je nu blijft waar je bent, dan kom je nooit mee. Dan blijf je gedemotiveerd en dan zie je het ook niet zitten. Je bent ook maar mens. Echter dat zal best lastig zijn om te accepteren, maar het is zeker geen schande. Je bent pas 23 en je hebt je leven voor je. Maar alleen kan je het (NOG) niet...
Ik denk overigens dat je JUIST moet werken. Maar met begeleiding. Niet werken is stilstaan = achteruitgang. Werken/studie is een belangrijk onderdeel van verantwoording leren.
Hoe vind ik die baan met begeleiding? Via het CWI/UWV/uitzendbureau? En weet je misschien wat die begeleiding dan inhoud?
Ik ga morgen naar het CWI, en naar uitzendbureaus.
Het voorbeeld is duidelijk. Dit doet me denken aan dat ik vroeger in groep 4/5/6 heel bang was dat ik groep 8 niet zou halen, omdat ik dacht dat het te moeilijk voor mij zou zijn.
En dat ik nadacht over later, dat ik niet wist hoe ik alles zou moeten regelen.
Ik vind het niet leuk om niet gewoon volwassen te zijn, en me ook te voelen als een 23-jarige. Ik weet dat het geen schande is, want ik kan er immers niets aan doen. (Dat het nog niet zo is.) Ik kan er wel wat aan doen om het zo te laten worden.
Soms hoor je dat meiden/jongens al heel jong zo volwassen lijken voor hun leeftijd. Soms noodgedwongen, bijv omdat de moeder ziek is en de oudste daarom veel verantwoordelijkheid krijgt in huis, of over de jongere broertjes/zusjes.
maandag 19 mei 2008 om 22:10
Ik denk dat je daarvoor bij een GGZ moet zijn. Je kunt misschien van te voren informatie aanvragen. Het is wel jammer dat de wachttijden in Nederland zo lang zijn. Misschien zou je voor je aan de beurt bent contact op kunnen nemen met een psycholoog? Om je het eerste zetje te geven.
Vergis je niet in de meisjes die al zo volwassen lijken. Ook dat hoeft niet gezond te zijn. Normaal gesproken hoor je door bepaalde levensfasen te gaan om volwassen te worden. Hoeveel volwassenen gedragen zich niet als een puber na hun dertigste (tijdelijk) om hun jeugd in te halen?
Nobody is perfect. Echter jouw lot ligt in jouw handen. De eerste verantwoording die je hebt ben je zelf. En wat je zelf niet aan kan hoef je niet alleen te doen. Je moet wel zelf die hulp aanvaarden en daar wat mee doen.
Bedenk dat veel mogelijk is, maar niet ineens en besef je dat het niemand zomaar komt aanwaaien. Iedereen moet er wat voor doen:)
Vergis je niet in de meisjes die al zo volwassen lijken. Ook dat hoeft niet gezond te zijn. Normaal gesproken hoor je door bepaalde levensfasen te gaan om volwassen te worden. Hoeveel volwassenen gedragen zich niet als een puber na hun dertigste (tijdelijk) om hun jeugd in te halen?
Nobody is perfect. Echter jouw lot ligt in jouw handen. De eerste verantwoording die je hebt ben je zelf. En wat je zelf niet aan kan hoef je niet alleen te doen. Je moet wel zelf die hulp aanvaarden en daar wat mee doen.
Bedenk dat veel mogelijk is, maar niet ineens en besef je dat het niemand zomaar komt aanwaaien. Iedereen moet er wat voor doen:)
dinsdag 20 mei 2008 om 10:31
quote:calvijn1 schreef op 19 mei 2008 @ 22:05:
Brummetje; wil toch even tegen je zeggen dat ik het knap van je vindt dat je hier blijft reageren. Ondanks alle soms harde kritiek die je krijgt.
Menigeen was allang weer weggeweest.
Precies. Ik denk dat je dit toch echt als een pluspunt mag zien. Je laat je niet snel wegjagen. Je blijft op de vragen en berichten van de mensen hier ingaan, of ze nou leuk zijn of niet. En natuurlijk mag je jezelf verdedigen. Soms denken mensen meteen een beeld van je te hebben, puur alleen door je manier van schrijven en je topic.
Ik vind dat je wel degelijk ingaat op de adviezen van de mensen hier, en dat "ja maar" wat bepaalde mensen hier bedoelen... Wat moet je dan? Altijd je hoofd maar buigen als mensen iets stellen of zeggen terwijl dit niet zo is?
Nee hoor!
Ik vind het goed dat je aan jezelf gaat werken. Je neemt wel degelijk je verantwoordelijk door in te zien dat je bepaalde psychische problemen hebt. Een psychische stoornis kan behoorlijk invloed hebben op je denkwijze en gedrag. Je kunt nog zo willen dat dit niet zo is, maar het heeft de overhand. Je moet alleen nog handvaten zien te vinden hierin.
Sterkte!
Brummetje; wil toch even tegen je zeggen dat ik het knap van je vindt dat je hier blijft reageren. Ondanks alle soms harde kritiek die je krijgt.
Menigeen was allang weer weggeweest.
Precies. Ik denk dat je dit toch echt als een pluspunt mag zien. Je laat je niet snel wegjagen. Je blijft op de vragen en berichten van de mensen hier ingaan, of ze nou leuk zijn of niet. En natuurlijk mag je jezelf verdedigen. Soms denken mensen meteen een beeld van je te hebben, puur alleen door je manier van schrijven en je topic.
Ik vind dat je wel degelijk ingaat op de adviezen van de mensen hier, en dat "ja maar" wat bepaalde mensen hier bedoelen... Wat moet je dan? Altijd je hoofd maar buigen als mensen iets stellen of zeggen terwijl dit niet zo is?
Nee hoor!
Ik vind het goed dat je aan jezelf gaat werken. Je neemt wel degelijk je verantwoordelijk door in te zien dat je bepaalde psychische problemen hebt. Een psychische stoornis kan behoorlijk invloed hebben op je denkwijze en gedrag. Je kunt nog zo willen dat dit niet zo is, maar het heeft de overhand. Je moet alleen nog handvaten zien te vinden hierin.
Sterkte!
dinsdag 20 mei 2008 om 11:15
Hey lief Brummetje .
Ik sluit me helemaal aan bij Scorpion, dat gevoel heb ik er zelf ook bij.
Daarnaast heb ik nog een beetje lopen nadenken over je reactie. Hoe weet je of iemand misbruik van je maakt? Tja. Ik kan kritisch van buitenaf kijken en dan zeggen wat ik erbij denk. Maar het is de mening van een buitenstaander, jij kunt het beter beoordelen.
Het gaat erom of iemand jouw welzijn voor ogen heeft. Of hij goed kan inschatten wat goed voor jou en je ontwikkeling is. En het klinkt alsof hij dat soms goed in de gaten heeft maar tegelijkertijd soms de dingen ook zo draait dat ze hem heel goed uitkomen. En omdat jij hem vertrouwt neem je aan dat hij het hoe dan ook goed zal bedoelen, dat hij het beste voor je wil en het dus accepteert.
Ik denk dat hierin een heel kwetsbaar punt zit voor jou: ik heb het idee dat je te goed van vertrouwen bent. En dat je dit ook van jezelf weet. En dat je dus in een soort spagaat terecht bent gekomen van bang zijn voor je eigen te grote vertrouwen in mensen. En dus snel wantrouwend kunt zijn. Klopt dat? Bij je vriend zul je dit wrs minder hebben want je kent hem en je voelt je relatief veilig. Terwijl ik denk dat het heel goed zou zijn voor je om een groter sociaal vangnet te hebben, meer verschillende meningen, visies, meer je ei kwijt kunnen.
Dat vond ik moeilijk aan het andere topic, dat jij en je vriend zoveel houvast vinden bij elkaar en daarin te makkelijk anderen buitensluiten. Daar komt dan snel een stuk verweving van eigen identiteit met relatie-identiteit bij kijken wat ik in mijn vorige post beschreef.
Iemand gaat beseffen dat hij een machtspositie heeft wanneer hij merkt dat hij zijn wil kan doordrukken zonder dat de ander dat echt door heeft en/of het accepteert en niet weg zal gaan ook al worden er soms misschien grenzen geschonden. Of iemand dat dan ook doet is een tweede. Maar de machtspositie is er wel degelijk en dat is niet prettig in een relatie denk ik, dan worden er toch al snel conclusies over jou door de ander getrokken ("dit is niet goed voor jou, ik zou het niet doen, vertrouw me maar" of juist "dit is goed voor jou, doe dat maar" of "dit is belangrijk voor mij, je moet me dit gunnen" wanneer dat eigenlijk over je grenzen heen gaat maar je dat niet ziet doordat je je partner vertrouwt). Als je daarin meestroomt heb je geen conflicten. Maar op een gegeven moment gaat het toch knagen. Wil ik dit wel? Is dat echt niet goed voor me? Waarom dan wel of niet?
Ik denk nav je posts dat je te vaak gehoord hebt dat je dingen niet kunt. Dat je te dom bent. Dat je geen inzicht hebt. Dat je beschermd moet worden. Hoe zijn je ouders daarin? Ik kan me voorstellen nl dat bij jou al jong duidelijk was dat je in sommige opzichten kwetsbaar bent en dat ze je beschermd hebben. Het moeilijke alleen daarvan is dan wel weer dat jij toch ook moet leren weerbaar en zelfstandig te zijn. Dat is dan een lastige balans voor ouders omdat ze van je houden.
Ik denk dat waar veel aandacht bij jou aan besteed moet worden is leren te luisteren naar je eigen gevoel over situaties, mensen, bepaalde dingen. Dat je je eigen mening gaat respecteren. Je meer durven uitspreken. Ik vermoed dat je je daarin teveel vastklampt aan mensen die het beter (lijken te) weten. Je wil geen fouten maken en juist daardoor verlies je een groot stuk van je persoonlijkheid.
Wanneer je hulp krijgt, zou ik zeker je vriend erbij betrekken. Oa omdat hij dan kan zien wat belangrijk is voor jou, wat je nodig hebt. Als hij je daarin dan steunt en stimuleert is dat heel mooi. Ik denk als je hem er niet bij betrekt, hij ertegenaan zal lopen dat hij je niet goed begrijpt en niet weet wat je van hem verwacht. Dat kan een hoop onbegrip en spanningen opleveren.
En als je graag een paar maanden weg zou willen dan moet dat kunnen. Het is jouw leven, jullie zijn al heel lang samen, als het goed is kan de relatie dat prima opvangen lijkt mij. Misschien is het heel goed voor je om idd in dat tehuis te werken, terug naar je roots voor een tijdje en het dan zelf moeten doen. Laat het alleen geen vlucht zijn maar omdat je het echt graag wil. Dan kun je het realiseren dat je daarheen gaat en kun je ook tegenslagen hebben. Terwijl als je vlucht dat heel hard kan aankomen en dan ben je alleen in een vreemd land. Dat lijkt me niet ideaal, dat moet je mentaal en emotioneel goed aankunnen.
Waar heb je behoefte aan? Wat zou je nu graag willen veranderen? Wat mis je in je leven? Luister goed naar je gevoel en kijk hoe je dat stap voor stap, realistisch en met hulp waar nodig, kunt doen.
Ik sluit me helemaal aan bij Scorpion, dat gevoel heb ik er zelf ook bij.
Daarnaast heb ik nog een beetje lopen nadenken over je reactie. Hoe weet je of iemand misbruik van je maakt? Tja. Ik kan kritisch van buitenaf kijken en dan zeggen wat ik erbij denk. Maar het is de mening van een buitenstaander, jij kunt het beter beoordelen.
Het gaat erom of iemand jouw welzijn voor ogen heeft. Of hij goed kan inschatten wat goed voor jou en je ontwikkeling is. En het klinkt alsof hij dat soms goed in de gaten heeft maar tegelijkertijd soms de dingen ook zo draait dat ze hem heel goed uitkomen. En omdat jij hem vertrouwt neem je aan dat hij het hoe dan ook goed zal bedoelen, dat hij het beste voor je wil en het dus accepteert.
Ik denk dat hierin een heel kwetsbaar punt zit voor jou: ik heb het idee dat je te goed van vertrouwen bent. En dat je dit ook van jezelf weet. En dat je dus in een soort spagaat terecht bent gekomen van bang zijn voor je eigen te grote vertrouwen in mensen. En dus snel wantrouwend kunt zijn. Klopt dat? Bij je vriend zul je dit wrs minder hebben want je kent hem en je voelt je relatief veilig. Terwijl ik denk dat het heel goed zou zijn voor je om een groter sociaal vangnet te hebben, meer verschillende meningen, visies, meer je ei kwijt kunnen.
Dat vond ik moeilijk aan het andere topic, dat jij en je vriend zoveel houvast vinden bij elkaar en daarin te makkelijk anderen buitensluiten. Daar komt dan snel een stuk verweving van eigen identiteit met relatie-identiteit bij kijken wat ik in mijn vorige post beschreef.
Iemand gaat beseffen dat hij een machtspositie heeft wanneer hij merkt dat hij zijn wil kan doordrukken zonder dat de ander dat echt door heeft en/of het accepteert en niet weg zal gaan ook al worden er soms misschien grenzen geschonden. Of iemand dat dan ook doet is een tweede. Maar de machtspositie is er wel degelijk en dat is niet prettig in een relatie denk ik, dan worden er toch al snel conclusies over jou door de ander getrokken ("dit is niet goed voor jou, ik zou het niet doen, vertrouw me maar" of juist "dit is goed voor jou, doe dat maar" of "dit is belangrijk voor mij, je moet me dit gunnen" wanneer dat eigenlijk over je grenzen heen gaat maar je dat niet ziet doordat je je partner vertrouwt). Als je daarin meestroomt heb je geen conflicten. Maar op een gegeven moment gaat het toch knagen. Wil ik dit wel? Is dat echt niet goed voor me? Waarom dan wel of niet?
Ik denk nav je posts dat je te vaak gehoord hebt dat je dingen niet kunt. Dat je te dom bent. Dat je geen inzicht hebt. Dat je beschermd moet worden. Hoe zijn je ouders daarin? Ik kan me voorstellen nl dat bij jou al jong duidelijk was dat je in sommige opzichten kwetsbaar bent en dat ze je beschermd hebben. Het moeilijke alleen daarvan is dan wel weer dat jij toch ook moet leren weerbaar en zelfstandig te zijn. Dat is dan een lastige balans voor ouders omdat ze van je houden.
Ik denk dat waar veel aandacht bij jou aan besteed moet worden is leren te luisteren naar je eigen gevoel over situaties, mensen, bepaalde dingen. Dat je je eigen mening gaat respecteren. Je meer durven uitspreken. Ik vermoed dat je je daarin teveel vastklampt aan mensen die het beter (lijken te) weten. Je wil geen fouten maken en juist daardoor verlies je een groot stuk van je persoonlijkheid.
Wanneer je hulp krijgt, zou ik zeker je vriend erbij betrekken. Oa omdat hij dan kan zien wat belangrijk is voor jou, wat je nodig hebt. Als hij je daarin dan steunt en stimuleert is dat heel mooi. Ik denk als je hem er niet bij betrekt, hij ertegenaan zal lopen dat hij je niet goed begrijpt en niet weet wat je van hem verwacht. Dat kan een hoop onbegrip en spanningen opleveren.
En als je graag een paar maanden weg zou willen dan moet dat kunnen. Het is jouw leven, jullie zijn al heel lang samen, als het goed is kan de relatie dat prima opvangen lijkt mij. Misschien is het heel goed voor je om idd in dat tehuis te werken, terug naar je roots voor een tijdje en het dan zelf moeten doen. Laat het alleen geen vlucht zijn maar omdat je het echt graag wil. Dan kun je het realiseren dat je daarheen gaat en kun je ook tegenslagen hebben. Terwijl als je vlucht dat heel hard kan aankomen en dan ben je alleen in een vreemd land. Dat lijkt me niet ideaal, dat moet je mentaal en emotioneel goed aankunnen.
Waar heb je behoefte aan? Wat zou je nu graag willen veranderen? Wat mis je in je leven? Luister goed naar je gevoel en kijk hoe je dat stap voor stap, realistisch en met hulp waar nodig, kunt doen.
