hoe ga je om met een autistische partner?

quote:kanonne schreef op 16 april 2011 @ 09:00:

[...]





Maar daar gaat het hier toch helemaal niet om. Het gaat er hier juist om hoe WIJ de relatie met een autist ervaren. Niet hoe de autist dat ervaart.



Dus eigenlijk zijn er 2 gescheiden topics nodig:

Hoe ga je als NT-er om met je autistische partner?

Hoe ga je als autist om met je NT-partner?







quote:En dat wij er zo godvergeten veel moeite mee hebben, dat ik de halve dag kotsend boven de plee hang, kilo's afval en me zo wanhopig voel dat m'n haar ervan uitvalt. Daar gaat het hier om!



Mijn hemel!

Mijn advies: meteen beeindigen die relatie, maar ik ben iemand die uberhaupt geen relatie wil, dus dat roep ik nogal snel.

quote:tonkje schreef op 16 april 2011 @ 09:30:

Hoe ga je als autist om met je NT-partner?

Zo'n topic zou ik niet verkeerd vinden. Ik zou er heel wat van opsteken.



quote:Mijn hemel!

Mijn advies: meteen beeindigen die relatie.Dat zou ook mijn advies zijn.

Da's makkelijker gezegd dan gedaan en dat idee van die gescheiden topics lijkt me wel wat ja.

Ik ben helemaal perplex.

Ik herken hier alle verhalen en vraag me echt af hoe het kan dat ik de link naar autisme nooit gelegd heb. Nooit tot dat onze zoon gisteren zei, ach pap is gewoon een autist. Toen ben ik gaan Googlen. Wat zijn de kenmerken van een autist en kwam ik ook op deze site.



Ineens vallen alle kwartjes. Mijn man en ik zijn allebei bijna 50 en zijn al dertig jaar bij elkaar. Hij had altijd vreemd gedrag, maar net niet genoeg om er een vinger op te kunnen leggen. Vrienden heeft hij nauwelijks, contacten kan hij niet onderhouden. Hij heeft een enorme angststoornis waar ik altijd alles aan geweten heb. Ik heb hem altijd aan het handje meegenomen door het leven. De laatste jaren laat ik hem meer los en meer zelf doen, maar dat heeft onze relatie geen goed gedaan. Naar mij is hij heel erg kwetsend, kuurt zich uit op mij, heeft geen respect en is denigrerend tegen mij. Dit ben ik helemaal zat. We zijn al een tijdje in relatie therapie en vorige bijeenkomst deed hij exact waarvan ik aangaf waar ik zo bang voor ben.

Boos worden vervolgens heel kwetsende dingen zeggen en me nog een trap na geven.

Die therapeut heeft dat ook tegen hem gezegd maar het leek alsof het gewoon niet aan kwam. Hij ziet het niet. Ik vond het zo vreemd omdat we beiden uit een gezin komen waarin Normen en Waarden en respect voor elkaar hebben hoog in het vaandel staat. Vanaf dat moment, nu bijna twee weken geleden, heb ik ook het idee dat ik aan een "dood paard" zit te trekken. Als hij niet ziet wat ik persé niet meer wil in onze relatie, moet ik hier dan nog wel mee verder gaan?

Nu lees ik hier dezelfde verhalen. Hoe is het mogelijk had nooit gedacht dat er nog mensen waren met hetzelfde probleem. Maar het is bij ons dan ook altijd een geheim geweest. Ik mocht nooit hierover praten, zijn familie wist ook van niks tot afgelopen week.

Ik kan het niet meer volhouden, mijn energie is op. Ik loop thuis rond met satelietschotels op mijn hoofd om alle signalen van "disharmonie" op te vangen en zijn gedrag op tijd in te kunnen schatten.



Dus de vraag die hier gesteld is, is eentje die ik niet kan beantwoorden, maar die bij mij wel een wedervraag oproept: Kun je daar wel mee leven?

Hoi Kaatje, welkom. Lekker dat je nu ook een uitlaatklep hebt gevonden.



Dat kwetsende en denigrerende herken ik niet (is dat niet een beetje een narcistisch trekje?) of denk je dat hij dat doet uit onmacht? En wat hebben jullie de familie dan verteld afgelopen week?



Vermoeiend he, op eieren lopen?!



Kun je er wel mee leven? Ik weet het niet maar ik wil het zo graag en mijn man ook.

Hoi Kanonne, misschien komt dat kwetsende en denigrerende wel uit onmacht, ik weet het niet, maar als ik hier alle ervaringen lees realiseer ik me dat het misschien wel komt omdat hij geen gevoel heeft bij alle kwetsende woorden en niet snapt wat dat me mij doet! Zou dat kunnen?



Ik heb zijn familie verteld, dat hij een (sociale)angsstoornis heeft, die is gediagnostiseerd 12 jaar geleden en dat daar heel veel problemen door kwamen. Mijn partner zit nu twee weken in een vakantiehuisje. Hij kon er niet meer tegen. Ik wil niet meer leven met een geheim dus heb ik zijn familie ingelicht met wie ik een heel goed contact heb. Ik ben ook blij dat ik het heb verteld hoewel het nog geregeld voelt alsof ik hem "verlinkt" heb, dan voel ik me schuldig en slecht.



Jij geeft aan dat je nog niet weet of je ermee kan leven? Op welke manier ben je of zijn jullie dan aan het zoeken, waar lopen jullie tegenop en hebben jullie hulp?

Een autist is pas een autist als de diagnose is vastgesteld door een professional. Geldt ook voor borderline, narcisme, etcetera.



Tot die diagnose is het hoogstens iemand die erg moeilijk in de omgang kan zijn.



Ik ben zelf de ex van een gediagnostiseerde Aspergerman. Ik weet dat zijn gedrag voortkwam uit zijn stoornis, niet uit hufterigheid. Maar na veel jaren proberen en de schuld bij mijzelf (laten) leggen omdat hij mij jarenlang toeschreeuwde dat alles aan mij lag (achteraf gezien een typisch voorbeeld van eigen aandeel niet zien én overprikkeld zijn), heb ik de knoop doorgehakt en ben ik bij hem weggegaan.



Ik respecteer hem en weet dat zijn gedrag (vooral schreeuwen en zijn eigen aandeel niet zien, wat soms vrij extreem is en waardoor we als gezin in een groot sociaal isolement terecht zijn gekomen) aan zijn stoornis te wijten is. Zelf was ik destijds te onzeker van mezelf om voor mezelf op te komen en had ik geen idee waar zijn gedrag door veroorzaakt werd, zodat ik er niet goed mee om kon gaan en hem zelfs onbewust vaker heb overprikkeld dan goed was.



Lang verhaal kort. Ik kón niet meer... Uitgekotst worden door de buurt vanwege zijn gedrag, vriendinnen kwijt zijn omdat hij er moeilijk tegen kon visite in huis te hebben (nee, hij is geen hork, het was voor hem heel zwaar om zich dan aan te passen en zich in te houden... Wist ik toen niet), enorme schreeuwpartijen als ik iets fout deed in zijn ogen (dat kon iets heel kleins zijn, waar NT_ers om zouden lachen, maar voor hem een te heftige prikkel was)...



Ik heb twee mooie kinderen van hem gekregen. Met Asperger. Inmiddels is er meer bekend over deze stoornis, heb ik ermee leren omgaan. Ik ken inmiddels de leuke kanten van Asperger, precies de punten waarom ik destijds op mijn ex viel. Verbaal erg creatief, apart gevoel voor humor, er zijn best heel leuke kanten aan Asperger!

Maar mijn leven is "gemarineerd" in Asperger. En Asperger heeft ook heel moeilijke, zware kanten, die veel van de NT-er eisen. Sommige NT-ers kunnen dat. Sommigen niet.



Ondanks mijn scheiding, waar ik nooit spijt om heb gehad, weet ik niet wat het is om een normaal leven te hebben. Verhalen over kinderen die het gewoon lekker doen op school en zaterdag lekker naar de sportclub gaan, vriendinnetjes of vriendjes hebben en gewoon lekker gaan zijn mij vreemd, ik ben een moeder die continu alert moet zijn op bepaalde signalen van overprikkeling, die autisme-radar staat continu aan.



Eén van onze aspergerkinderen heeft enorm veel extra zorg, begeleiding en aandacht nodig en zal nooit zelfstandig kunnen wonen. Een nieuwe relatie zit er voor mij niet in, vanwege die zorg. Een carrière heb ik niet kunnen opbouwen, omdat de zorg voor twee aspergerkinderen al mijn energie vroegen.



Vader hield zich afzijdig van de opvoeding, vond het onzin en natuurlijk lag het allemaal aan mij, wat het extra zwaar maakte. Pas toen ik heel erg in elkaar was gestort en anderen met hem gepraat hadden dat er toch echt iets aan de hand was dat niet aan mij lag, gingen zijn ogen eindelijk wat open. Maar inmiddels had hij wel een relatie op kunnen bouwen (met een sterke, begripvolle vrouw; inmiddels is ze weer weg, helaas maar wel begrijpelijk) en een goede carrière.



Ik zal nooit lelijk praten over autisten. Ze hebben geweldige eigenschappen, die snel over het hoofd worden gezien! Maar tegelijkertijd zijn er niet altijd, maar wel vaak ook die minder leuke kanten die het leven voor een NT-partner heel erg zwaar kunnen maken. Je moet verdomd sterk in je schoenen kunnen staan om hiermee om te kunnen gaan.



En de kans is behoorlijk aanwezig dat de kinderen het ook hebben, want het is erfelijk.



Ik vind het verschrikkelijk, want ik heb het ook over mijn eigen zonen, als ik zeg: denk tien keer na voor je beslist dat je een relatie wil met een autistische partner. Het heeft veel leuke, aparte kantjes, maar de kans is behoorlijk aanwezig dat je ook een heel groot offer moet brengen.



Niet iedereen kan dat...

quote:kaatje61 schreef op 16 april 2011 @ 10:31:

Hoi Kanonne, misschien komt dat kwetsende en denigrerende wel uit onmacht, ik weet het niet, maar als ik hier alle ervaringen lees realiseer ik me dat het misschien wel komt omdat hij geen gevoel heeft bij alle kwetsende woorden en niet snapt wat dat me mij doet! Zou dat kunnen?



Dat denk ik wel ja, dat dat kan. Of zoals hier ook al eerder geopperd is, dat hij het op die manier weer bij jou neerlegt. Dat gezegd hebbende, een autist zal toch ook wel het verschil weten tussen 'godverdomme' en 'asjemenou'?



Ik heb zijn familie verteld, dat hij een (sociale)angsstoornis heeft, die is gediagnostiseerd 12 jaar geleden en dat daar heel veel problemen door kwamen. Mijn partner zit nu twee weken in een vakantiehuisje. Hij kon er niet meer tegen. Ik wil niet meer leven met een geheim dus heb ik zijn familie ingelicht met wie ik een heel goed contact heb. Ik ben ook blij dat ik het heb verteld hoewel het nog geregeld voelt alsof ik hem "verlinkt" heb, dan voel ik me schuldig en slecht.



Heftig. Weet je man dat je het verteld hebt en zit hij daarom in dat vakantiehuisje? Moeilijke beslissing moet dat geweest zijn. Hoe reageerde zijn familie? Verbaasd of wisten ze het eigenlijk wel? Kan me voorstellen dat dat zo voelt.



Jij geeft aan dat je nog niet weet of je ermee kan leven? Op welke manier ben je of zijn jullie dan aan het zoeken, waar lopen jullie tegenop en hebben jullie hulp?



Nou nu dus niet want we hebben ruzie. Is echt heel gezellig! Daarbij heeft mijn man - na wat hints van mij - zelf eea opgezocht over asperger op internet en was daar in eerste instantie blij mee en later helemaal niet meer. Ik realiseer me nu ook pas dat ik het niet (zo goed) meer trek. Waar we tegenop lopen is dat we elkaar heel vaak niet begrijpen en dat mijn man alles letterlijk neemt wat ik zeg en dan daarna alleen de negatieve dingen onthoudt. (We hebben ook vrijwel altijd andere herinneringen aan dingen). Ik vrijwaar mezelf absoluut niet trouwens, want ik ben ook geen makkelijke om mee te leven, maar ik ben ben wel altijd bereid over dingen te praten. Maar dat wil hij dan vaak niet.

Waarom ik denk het nu niet meer te trekken is omdat ik mezelf zie en voel veranderen van een open en sociale vrouw naar een gesloten en piekerig typ en dat baart me zorgen.

We doen er (nog) niets aan omdat hij dat niet wil.

quote:kanonne schreef op 16 april 2011 @ 10:54:

[...]





Nou nu dus niet want we praten al 2 dagen niet met elkaar. Is echt heel gezellig! Daarbij heeft mijn man - na wat hints van mij - zelf eea opgezocht over asperger op internet en was daar in eerste instantie blij mee en later helemaal niet meer. Ik realiseer me nu ook pas dat ik het niet (zo goed) meer trek. Waar we tegenop lopen is dat we elkaar heel vaak niet begrijpen en dat mijn man alles letterlijk neemt wat ik zeg en dan daarna alleen de negatieve dingen onthoudt. (We hebben ook vrijwel altijd andere herinneringen aan dingen). Ik vrijwaar mezelf absoluut niet trouwens, want ik ben ook geen makkelijke om mee te leven, maar ik ben ben wel altijd bereid over dingen te praten. Maar dat wil hij dan vaak niet.

Waarom ik denk het nu niet meer te trekken is omdat ik mezelf zie en voel veranderen van een open en sociale vrouw naar een gesloten en piekerig typ en dat baart me zorgen.

We doen er (nog) niets aan omdat a) hij dat niet wil en b) dat hier niet eens kan (woon in een werelddeel waar psychische hulp niet echt gangbaar is).



Herkenbaar, herkenbaar, herkenbaar.



Sommige vrouwen kunnen hier wel mee overweg. Maar het is retezwaar. Jij ziet jezelf veranderen naar het type vrouw waar ik jaren geleden in ben veranderd, want net als bij jou was hij degene die bepaalde dat er niks gebeurde omdat Hij niet Wilde. Ook zijn herinneringen waren altijd anders dan de mijne, en automatisch had hij het goed en ik het fout. Je moet wel verdomd sterk in je schoenen staan om dan nog recht overeind te kunnen blijven staan.



Ik wil opnieuw benadrukken dat mensen zoals hij ook goede kanten hebben! Maar als je dat continu herhaalt en de minder goede kanten, die jou sterk beïnvloeden, daarmee opzij parkeert, ga je er uiteindelijk aan onderdoor.



Zonder hem zwart te maken moet je ook kijken naar die minder goede kanten, kijken wat dat met je doet, en hoe je hiermee wil leven als je weet dat er niks veranderen zal.

quote:waranaka schreef op 16 april 2011 @ 08:11:

[...]





Ik vind het verdrietig voor beiden. Omdat de ene partner vindt dat zij in een relatie zit waarvan zij vindt dat die niet volwaardig is, waarin zij zichzelf als kruier ziet en de ander bij voorbaat al niet in staat ziet tot iets wat zij zou willen.



En verdrietig voor de ander omdat'ie als niet gelijkwaardig is beoordeeld, en - nog erger - gezien wordt als iemand die dat ook nooit zal worden, wat ie ook doet. Ik kan me zo voorstellen dat zijn motivatie om energie in de relatie te steken niet erg groot zal zijn, als er op die manier tegen hem aangekeken wordt.Ik heb zulke dingen nooit tegen ex gezegd. En toen ik het uitmaakte, erkende hij zelf dat een relatie wrs niet voor hem is weggelegd. Enige mate van zelfinzicht was er dus wel.

@Wench, wat een heftig en openhartig verhaal. Je lijkt me een heel realistische en moedige vrouw.

Ik denk dat jij je zonen de nodige ruimte kunt geven die ze nodig hebben om op eigen benen te staan. Mijn ex-schoonmoeder was zo overbezorgd dat ze zich schaamteloos met onze relatie heeft bemoeid. I.v.m. herkenbaarheid zal ik de details weglaten maar ik voelde me als een klein kind behandeld. Ex had een complexe afhankelijke relatie met haar.

quote:wereldmeid schreef op 16 april 2011 @ 11:21:

@Wench, wat een heftig en openhartig verhaal. Je lijkt me een heel realistische en moedige vrouw.

Ik denk dat jij je zonen de nodige ruimte kunt geven die ze nodig hebben om op eigen benen te staan. Mijn ex-schoonmoeder was zo overbezorgd dat ze zich schaamteloos met onze relatie heeft bemoeid. I.v.m. herkenbaarheid zal ik de details weglaten maar ik voelde me als een klein kind behandeld. Ex had een complexe afhankelijke relatie met haar.Het is wel iets waar ik moeite mee heb...

Ik zie in de verhalen over de partners hier slechts als het op details aankomt verschillen in de verhalen die ik heb gelezen over partners met borderline in een eerder topic. Met de narcisten etc. heb ik me niet zo beziggehouden. Betekent dit dat ik mijn ex in het verleden volledig heb misingeschat en hij ook een Asperger blijkt te zijn, of betekent dit dat karaktertrekken die kennelijk eerder bij mannen voorkomen dan bij vrouwen op de ziekte worden gegooid in plaats van waar ze horen, op de mannelijkheid?



Over het algemeen genomen zijn mannen net wat minder sterk in inlevingsvermogen, in zelfstandig zorgtaken aannemen, iets sterker in egocentrisme, externaliseren en 'fiepen' op hun persoonlijke voorkeuren. Haal dat stukje eens uit de mislukte relatie en kijk dan wat je werkelijk aan het autisme toe kunt schrijven. Ik denk dat dát stoort in deze discussie bij de aanwezige autisten, dat botheid en onbeschoftheid an sich geen autisme zijn, gevoeligheid voor kritiek ook al niet, en dat het ronduit grof is als een hele groep mensen wordt afgeschreven als hulpbehoevend, alleen op basis van een diagnose. *zie nu wel een enorme deja-vu omdat een borderliner die op dat topic destijds meeschreef precies hetzelfde schreef*



Kortom: is je vent een botterik met autisme: wegwezen. Is je vent een autist die wil proberen om met jou om te gaan op een manier waarop jullie het beiden kunnen volhouden: blijven. Maar maak geen één op één van autisme = botheid of hulpbehoevendheid als je een waardig topic wilt hebben. Al jaag je er de aanwezige autisten wel mee weg dus als je dat wil, gaat voort.

@Mamzelle, mijn ex was geen botterik. Hij was juist (te) gevoelig en aardig. Hij had geen kaas gegeten van relaties.

Ik had geen idee welke aspecten die jij beschrijft, in zijn aard lagen en welke aan zijn stoornis toe te schrijven waren. Het onderscheid was heel moeilijk te maken mede omdat hij al zijn tekortkomingen toeschreef aan pdd-nos.



Mijn ex twijfelde niet aan onze relatie. Hij zag het helemaal zitten met mij, als ik de kar zou trekken. Hij zei dat hij niet zou veranderen, en dat ik mij zou moeten wegcijferen. Ik vond dat hij er geen vertrouwen in dat zijn situatie met professionele hulp (die hij al had) zou verbeteren, en iemand die het bijltje bij neer gooit vind ik geen knip voor de neus waard.

quote:kanonne schreef op 16 april 2011 @ 10:54:

[...]





Nou nu dus niet want we praten al 2 dagen niet met elkaar. Is echt heel gezellig!



Dit is heel herkenbaar, de laatste jaren hebben wij heel lange periodes waarbij we niet meer met elkaar praten. Gek wordt ik ervan, maar ik krijg het patroon niet doorbroken vooral ook omdat ik bang voor hem ben. Erg om te moeten zeggen, maar zijn gedrag is voor mij heel erg onvoorspelbaar en aangezien hij (door onmacht neem ik aan) toch af en toe aardig boos kan zijn neigend naar agressief ben ik daar bang voor en hou ik die grens altijd sterk in de gaten.





Daarbij heeft mijn man - na wat hints van mij - zelf eea opgezocht over asperger op internet en was daar in eerste instantie blij mee en later helemaal niet meer. Ik realiseer me nu ook pas dat ik het niet (zo goed) meer trek. Waar we tegenop lopen is dat we elkaar heel vaak niet begrijpen en dat mijn man alles letterlijk neemt wat ik zeg en dan daarna alleen de negatieve dingen onthoudt. (We hebben ook vrijwel altijd andere herinneringen aan dingen).



Hoe herkenbaar, ik vind het echt ongelofelijk. Wij hebben ook totaal andere herinneringen. Vooral ook over vakantie' s. Op onze vakanties ben ik altijd aan het aftellen, ben meestal heel blij als we weer naar huis kunnen gaan, zoveel ruzies op vakantie, ik heb er helemaal geen zin meer in. Hij heeft altijd goede herinneringen aan vakanties. Ik heb vaak getwijfeld aan mezelf, ben ik gek????



Ik vrijwaar mezelf absoluut niet trouwens, want ik ben ook geen makkelijke om mee te leven, maar ik ben ben wel altijd bereid over dingen te praten. Maar dat wil hij dan vaak niet.



Mijn partner wil ook niet meer praten, alleen over koetjes en kalfjes en ik mag vooral niet zeggen waar ik mee bezig ben, of over mijn werk of wat me bezig houdt. Alleen leuke dingen mag ik vertellen. Ik voel me daardoor eenzaam, heel eenzaam zeker omdat niemand "het" mocht weten.



Waarom ik denk het nu niet meer te trekken is omdat ik mezelf zie en voel veranderen van een open en sociale vrouw naar een gesloten en piekerig typ en dat baart me zorgen.

We doen er (nog) niets aan omdat a) hij dat niet wil en b) dat hier niet eens kan (woon in een werelddeel waar psychische hulp niet echt gangbaar is).Dat is heel erg jammer. Zeker voor jezelf zou het goed zijn om hulp te krijgen zodat je kunt leren te blijven zijn wie je bent, want voor je het weet ga je twijfelen aan jezelf......althans, dat heb ik jaren gedaan!! Ben nu bij een haptotherapeute, een "geschenk uit de hemel" noem ik haar.



Maar goed, ik loop al jaren naar hulpverleners om gisteravond uiteindelijk nog zelf het kwartje te laten vallen.



Mijn partner is zelf ook in therapie, maar ik heb de indruk dat ze niet tot de diagnose autisme zijn gekomen. Hij verteld zelden iets over zijn therapie. Volgens mij is die vooral gericht op zijn angststoornis. En als hij niet verteld hoe zaken in werkelijkheid gaan, komt zo' n therapeut daar toch ook nooit achter? En mij vraagt ze niets!



Ik ben ook heel erg naar binnen gekeerd. Ik wil me niet meer laten kwetsen, heb zo veel verdriet gehad de laatste jaren. Nu wil ik voor mezelf gaan. Mijn energie gaan gebruiken voor leuke dingen.



Ik stond echt op het punt om een scheiding te gaan regelen, maar door de ontdekking dat hij misschien wel een autist is ga ik twijfelen. Want wat maakt dan dat het anders is? Ik dacht dat hij mij bewust iets wil aandoen, ik vind het zo vreemd dat hij niets leert op het gebied van onze relatie........dus leg ik de lat te hoog en verwacht ik iets van iemand die dat niet kan. Dat maakt de zaak toch anders?

Wereldmeid: mijn ex

-zag nooit zijn aandeel in een discussie

-is inderdaad verrassend goed in staat om met een zonnige blik op een uiterst beroerd verleden terug te kijken

-externaliseerde als de pest zodat alles aan mij lag

-'kon niks' in de zin van administratie, geld beheren (huishouden kon hij dan wel weer beter dan mij, maar in pieken)

-ontweek gezelschap en elke vorm van drukte

-ontweek opvoeding van de kinderen en ergens met ze heen gaan als daar andere mensen waren

-praatte dagenlang niet met mij of de kinderen als ik iets fout had gedaan

Ik ben/was de autist in die relatie. Ongediagnosticeerd (toen), dat wel. Het moge duidelijk zijn dat, hoe autistisch ik ook ben, iemand ervoor moet zorgen dat het huis draait en de kinderen een goede opvoeding krijgt, en hoera, autisten blijken dit soort dingen prima te kunnen. Zij het dat het hier wel net wat minder soepel zal verlopen dan in NT-huishoudens.

Kan nog wel een paar miljoen andere klachten over ex vermelden en toch, als ik met hem zit en er is niets aan de hand, vind ik het een leuke en innemende man. Okee, iemand die het wel heel erg over zichzelf heeft, maar of hij daarin nu zo heel veel afwijkt van de rest van de mensheid?



Ik weet zeker dat hij niet gediagnosticeerd is of gaat worden met Asperger. Het is sowieso niet het eerste wat bij behandelaars bij de GGZ opkomt. Misschien zal hij die diagnose nooit krijgen omdat hij het simpelweg niet heeft (inmiddels staat mijn wereld wel aardig op zijn kop met een kind dat vergelijkbaar gedrag als zijn vader vertoont en een zwakke theory of mind test heeft gedaan).



Ben razend benieuwd wat de bijdragen van diverse posters zou zijn als de topictitel luidde: ik hang boven de wc omdat ik mijn partner niet bereik. Kortom, mijn vraag is oprecht: wat is er Asperger aan dit gedrag? Ik herken me er (afgezien van de overprikkeling) helemaal niet in.

Mamzelle, een van de grootste struikelblokken in de relatie met mijn ex was, dat hij geen relatie ervaring had. Ik was zijn eerste vriendin. Ik moest hem op z'n 38ste uit gaan leggen hoe je een relatie opbouwt en wat daarin belangrijk is. Hij was erg dwangmatig bezig met het feit dat hij mij niet kon aanvoelen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat dat na een paar mnd nog helemaal niet kon, maar dat kwam niet aan.



Dat hij niet eerder een relatie had gehad, was gezien zijn beperkingen logisch maar het was hem niet te verwijten. Ik heb er veel van geleerd.

Ik heb daarna besloten om niet meer in zee te gaan met een man die nooit eerder een relatie heeft gehad, omdat ik een ruime voorsprong heb op relatiegebied (heb samengewoond enz.).



Overigens heb ik nu een fijne vriend met wie ik wél een gelijkwaardige relatie heb. Ik wens dat iedereen op dit topic van harte toe!

Ik denk dat Mamzelle gelijk heeft en dat het werkelijke probleem eerder is dat het hier mannen in een relatie betreft dan autisten in een relatie.

Wereldmeid, ik zie in jouw verhaal dus ook niet dezelfde toestanden terug als in andere verhalen.

Ik kan me goed voorstellen dat een relatie je opbreekt. Al is het alleen maar omdat ik zelf opgestapt ben als na lang tobben een relatie niet werkte, en nu zou ik er niet eens meer aan beginnen als er heftige problematiek lijkt te zijn. Zelfstandigheid, respect en verantwoordelijkheid zijn best belangrijke waarden.

Mijn bijdrage is met name in die zin bedoeld dat niet alles aan Asperger/autisme kan worden opgehangen dus. Daar doe je mensen ontzettend tekort mee die dit niet verdienen.

quote:wench schreef op 16 april 2011 @ 11:34:

[...]





Het is wel iets waar ik moeite mee heb...



( ) (da's een hug tot de hugste!)



Het is ook zo moeilijk! Ik heb bewondering voor de manier hoe je het gedaan hebt en hoe je er hier over vertelt. Sterke vrouw!

quote:mamzelle schreef op 16 april 2011 @ 12:20:

Mijn bijdrage is met name in die zin bedoeld dat niet alles aan Asperger/autisme kan worden opgehangen dus. Daar doe je mensen ontzettend tekort mee die dit niet verdienen.Mijn autistische vrienden zijn nogal verschillend. Hun gedragingen lopen meer uiteen dan bij NT-ers die ik ken.

quote:Frankie33 schreef op 16 april 2011 @ 12:16:

Ik denk dat Mamzelle gelijk heeft en dat het werkelijke probleem eerder is dat het hier mannen mensen in een relatie betreft dan autisten in een relatie.Eens.

quote:mamalief schreef op 16 april 2011 @ 12:35:

[...]

Eens.Nee. Ik schrijf mannen. Dus bedoel ik mannen, niet 'mensen'.

quote:mamzelle schreef op 16 april 2011 @ 12:20:



Mijn bijdrage is met name in die zin bedoeld dat niet alles aan Asperger/autisme kan worden opgehangen dus. Daar doe je mensen ontzettend tekort mee die dit niet verdienen.



Helemaal gelijk in, maar ik denk dat de NT'ers hier wel genoeg inzicht (of vergelijkingsmateriaal) hebben om te merken of het om een man an sich of een man met asperger gaat. En ik geloof ook niet dat het de bedoeling is om alle autisten over 1 kam te scheren. Het gaat over onze partners, niet over Frankie, Hans, jou of Waranka.



Mijn man

- is absoluut niet sociaal, sterker nog, hij wordt fysiek onwel als hij op feestjes is/er kinderen in de buurt zijn/er meer dan 2 mensen komen eten/er harde muziek gedraaid wordt.. dus als er teveel prikkels binnenkomen

- is helemaal gefixeert op z'n hobby

- begint ergens aan en moet het dan meteen tot in de finesses kunnen maar beleeft er eigenlijk niet echt plezier aan.

- neemt alles letterlijk

- onthoudt alles wat ik zeg, de negatieve dingen dan.

- heeft enorm fatsoensbesef

- slaat helemaal dicht als hij vindt dat ik hem bekritiseer

- is hoogbegaafd maar heeft een laag zelfbeeld

- weinig tot nooit zin in sex



Dat zijn geen dingen die ik in voorgaande relaties tegenaan ben gelopen. En ook geen dingen die ik in de relaties van vrienden zie of hoor.



(Mijn man is trouwens absoluut niet agressief of schreeuwerig of beledigend etc tegen mij. integendeel!)

Er zijn vrouwen die dergelijk gedrag vertonen (vaak minus de agressie) maar het lijkt of mannen zich hier makkelijker vanaf kunnen keren (workaholic, niet omzien naar de kinderen, vreemdgaan, gewoon vertrekken zonder schuldgevoel).



Het mengsel betrokken vrouw/agressieve of defensieve man is nogal explosief.