Relaties
alle pijlers
hoe ga je om met een autistische partner?
vrijdag 15 april 2011 12:52
Hoi,
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
zaterdag 16 april 2011 12:50
zaterdag 16 april 2011 12:52
quote:kaatje61 schreef op 16 april 2011 @ 11:45:
[...]
Ik stond echt op het punt om een scheiding te gaan regelen, maar door de ontdekking dat hij misschien wel een autist is ga ik twijfelen. Want wat maakt dan dat het anders is? Ik dacht dat hij mij bewust iets wil aandoen, ik vind het zo vreemd dat hij niets leert op het gebied van onze relatie........dus leg ik de lat te hoog en verwacht ik iets van iemand die dat niet kan. Dat maakt de zaak toch anders?[/b]Hmmm moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je gaat twijfelen omdat hij het dus niet bewust doet, maar wat verandert er dan, volgens mij niet veel want hij blijft alles bij jou neerleggen en tegen je gillen en denigrerend doen etc. Blijf je dan uit schuldgevoel omdat je al die jaren de lat te hoog hebt gelegd? En dan, ga je die lat lager leggen...?
[...]
Ik stond echt op het punt om een scheiding te gaan regelen, maar door de ontdekking dat hij misschien wel een autist is ga ik twijfelen. Want wat maakt dan dat het anders is? Ik dacht dat hij mij bewust iets wil aandoen, ik vind het zo vreemd dat hij niets leert op het gebied van onze relatie........dus leg ik de lat te hoog en verwacht ik iets van iemand die dat niet kan. Dat maakt de zaak toch anders?[/b]Hmmm moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je gaat twijfelen omdat hij het dus niet bewust doet, maar wat verandert er dan, volgens mij niet veel want hij blijft alles bij jou neerleggen en tegen je gillen en denigrerend doen etc. Blijf je dan uit schuldgevoel omdat je al die jaren de lat te hoog hebt gelegd? En dan, ga je die lat lager leggen...?
zaterdag 16 april 2011 12:54
quote:kanonne schreef op 16 april 2011 @ 12:44:
[...]
Helemaal gelijk in, maar ik denk dat de NT'ers hier wel genoeg inzicht (of vergelijkingsmateriaal) hebben om te merken of het om een man an sich of een man met asperger gaat. En ik geloof ook niet dat het de bedoeling is om alle autisten over 1 kam te scheren. Het gaat over onze partners, niet over Frankie, Hans, jou of Waranka.
Mijn man
- is absoluut niet sociaal, sterker nog, hij wordt fysiek onwel als hij op feestjes is/er kinderen in de buurt zijn/er meer dan 2 mensen komen eten/er harde muziek gedraaid wordt.. dus als er teveel prikkels binnenkomen
- is helemaal gefixeert op talen. Hij spreekt er ondertussen 14 en is er dag en nacht mee bezig
- begint ergens aan en moet het dan meteen tot in de finesses kunnen maar beleeft er eigenlijk niet echt plezier aan.
- neemt alles letterlijk
- onthoudt alles wat ik zeg, de negatieve dingen dan.
- heeft enorm fatsoensbesef
- slaat helemaal dicht als hij vindt dat ik hem opfok en krijgt exceem
- is hoogbegaafd maar heeft een laag zelfbeeld
- weinig tot nooit zin in sex
Dat zijn geen dingen die ik in voorgaande relaties tegenaan ben gelopen. En ook geen dingen die ik in de relaties van vrienden zie of hoor.
(Mijn man is trouwens absoluut niet agressief of schreeuwerig of beledigend etc tegen mij. integendeel!)
De meeste mensen (NT of autist) hebben als het goed is geen vergelijkingsmateriaal voor wat betreft relaties met mensen met psychiatrische stoornissen.
De extremen die je hier beschrijft klinken wel autistisch. Ik meen dat er eerder in het topic extremen van een andere orde zijn besproken (vgl. de puntjes in mijn eerdere post) en die zijn bepaald niet vanzelfsprekend autistisch. En is het déze extremen waardoor je je zo in het nauw voelt, Kanonne, of meer de extremen die liggen op de variabelen respect, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid?
(waarvan er in mijn ogen twee in jouw lijstje hier zitten).
[...]
Helemaal gelijk in, maar ik denk dat de NT'ers hier wel genoeg inzicht (of vergelijkingsmateriaal) hebben om te merken of het om een man an sich of een man met asperger gaat. En ik geloof ook niet dat het de bedoeling is om alle autisten over 1 kam te scheren. Het gaat over onze partners, niet over Frankie, Hans, jou of Waranka.
Mijn man
- is absoluut niet sociaal, sterker nog, hij wordt fysiek onwel als hij op feestjes is/er kinderen in de buurt zijn/er meer dan 2 mensen komen eten/er harde muziek gedraaid wordt.. dus als er teveel prikkels binnenkomen
- is helemaal gefixeert op talen. Hij spreekt er ondertussen 14 en is er dag en nacht mee bezig
- begint ergens aan en moet het dan meteen tot in de finesses kunnen maar beleeft er eigenlijk niet echt plezier aan.
- neemt alles letterlijk
- onthoudt alles wat ik zeg, de negatieve dingen dan.
- heeft enorm fatsoensbesef
- slaat helemaal dicht als hij vindt dat ik hem opfok en krijgt exceem
- is hoogbegaafd maar heeft een laag zelfbeeld
- weinig tot nooit zin in sex
Dat zijn geen dingen die ik in voorgaande relaties tegenaan ben gelopen. En ook geen dingen die ik in de relaties van vrienden zie of hoor.
(Mijn man is trouwens absoluut niet agressief of schreeuwerig of beledigend etc tegen mij. integendeel!)
De meeste mensen (NT of autist) hebben als het goed is geen vergelijkingsmateriaal voor wat betreft relaties met mensen met psychiatrische stoornissen.
De extremen die je hier beschrijft klinken wel autistisch. Ik meen dat er eerder in het topic extremen van een andere orde zijn besproken (vgl. de puntjes in mijn eerdere post) en die zijn bepaald niet vanzelfsprekend autistisch. En is het déze extremen waardoor je je zo in het nauw voelt, Kanonne, of meer de extremen die liggen op de variabelen respect, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid?
(waarvan er in mijn ogen twee in jouw lijstje hier zitten).
zaterdag 16 april 2011 12:58
Ik heb het vermoeden dat als iemand voldoende tijd schenkt aan het "bestuderen" van zichzelf dat je meestal wel een andere "manier van zijn" vindt. Maar dat moet de persoon in kwestie wel willen. Ik kan mij voorstellen dat je ego er in het begin niet heel erg blij mee is, maar het is zeker niet onmogelijk.
Het punt is dat alleen de persoon in kwestie er iets aan kan doen, niemand kan dat voor je doen. Als je de drijfveren niet hebt dan gaat het waarschijnlijk ook niet gebeuren.
Het punt is dat alleen de persoon in kwestie er iets aan kan doen, niemand kan dat voor je doen. Als je de drijfveren niet hebt dan gaat het waarschijnlijk ook niet gebeuren.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
zaterdag 16 april 2011 13:03
quote:mamzelle schreef op 16 april 2011 @ 12:54:
[...]
De meeste mensen (NT of autist) hebben als het goed is geen vergelijkingsmateriaal voor wat betreft relaties met mensen met psychiatrische stoornissen.
Ik vergelijk hier mijn NT ex met mijn huidige man. Ik dacht ook dat je dat bedoelde met de vraag 'wat is er asperger en wat is er gewoon mannelijk'
De extremen die je hier beschrijft klinken wel autistisch. Ik meen dat er eerder in het topic extremen van een andere orde zijn besproken (vgl. de puntjes in mijn eerdere post) en die zijn bepaald niet vanzelfsprekend autistisch. En is het déze extremen waardoor je je zo in het nauw voelt, Kanonne, of meer de extremen die liggen op de variabelen respect, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid?
(waarvan er in mijn ogen twee in jouw lijstje hier zitten).
Ik heb even teruggelezen maar ik kan niet vinden over welke extremen je het hebt, sorry.
Ik voel me in het nauw gedreven door het feit dat we elkaar totaal niet (meer begrijpen) en dat ieder gesprek uitloopt op nog meer onbegrip en verwijten.
[...]
De meeste mensen (NT of autist) hebben als het goed is geen vergelijkingsmateriaal voor wat betreft relaties met mensen met psychiatrische stoornissen.
Ik vergelijk hier mijn NT ex met mijn huidige man. Ik dacht ook dat je dat bedoelde met de vraag 'wat is er asperger en wat is er gewoon mannelijk'
De extremen die je hier beschrijft klinken wel autistisch. Ik meen dat er eerder in het topic extremen van een andere orde zijn besproken (vgl. de puntjes in mijn eerdere post) en die zijn bepaald niet vanzelfsprekend autistisch. En is het déze extremen waardoor je je zo in het nauw voelt, Kanonne, of meer de extremen die liggen op de variabelen respect, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid?
(waarvan er in mijn ogen twee in jouw lijstje hier zitten).
Ik heb even teruggelezen maar ik kan niet vinden over welke extremen je het hebt, sorry.
Ik voel me in het nauw gedreven door het feit dat we elkaar totaal niet (meer begrijpen) en dat ieder gesprek uitloopt op nog meer onbegrip en verwijten.
zaterdag 16 april 2011 13:07
quote:mamzelle schreef op 16 april 2011 @ 12:59:
Als je man al zijn dingen bij zich zou houden, en niet verwachten dat jij ze ook zo ziet/doet, zou het dan anders zijn, Kanonne?
Is geloof ik m'n dag niet, sorry. Ik begrijp niet wat je bedoelt.
Hij verwacht trouwens helemaal niets van me, nooit gedaan ook. Ik verwacht veel meer van hem dan hij van mij en dat moet ik dus afleren anders is het sowieso gedoemd te mislukken. Moeilijk!
Als je man al zijn dingen bij zich zou houden, en niet verwachten dat jij ze ook zo ziet/doet, zou het dan anders zijn, Kanonne?
Is geloof ik m'n dag niet, sorry. Ik begrijp niet wat je bedoelt.
Hij verwacht trouwens helemaal niets van me, nooit gedaan ook. Ik verwacht veel meer van hem dan hij van mij en dat moet ik dus afleren anders is het sowieso gedoemd te mislukken. Moeilijk!
zaterdag 16 april 2011 14:21
quote:waranaka schreef op 15 april 2011 @ 20:15:
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Nee dat is niet verdrietig voor mijn partner, dat zijn ook zijn eigen uitspraken en de de uitspraken van de therapeut. als je niet weet waar je over praat moet je er ook niet over praten. Mijn partner is behoorlijk autistisch en heel veel verandering in hoe hij nu is zal er ook niet komen dus inderdaad is het aan mij om ermee te leren leven.
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Nee dat is niet verdrietig voor mijn partner, dat zijn ook zijn eigen uitspraken en de de uitspraken van de therapeut. als je niet weet waar je over praat moet je er ook niet over praten. Mijn partner is behoorlijk autistisch en heel veel verandering in hoe hij nu is zal er ook niet komen dus inderdaad is het aan mij om ermee te leren leven.
zaterdag 16 april 2011 14:25
quote:mamzelle schreef op 15 april 2011 @ 21:33:
Eens met Waranaka dat er op dit moment te krasse uitspraken worden gedaan over je partner, Mystery. Het is hem tenslotte al meer dan 40 jaar gelukt om mee te draaien in deze wereld met zijn beperkingen, en dat gaat hem waarschijnlijk als hij echt heeft verwerkt dat die diagnose er is misschien nog wel wat beter lukken.
Hoe lang weet 'ie al van de diagnose? En waar bestaat de therapie precies uit? Heeft 'ie de psycho-educatie al gehad om te weten waar zijn grootste valkuilen zitten? Ken jíj die begrippen die in de psycho-educatie aan de orde zijn gekomen?
Dat 'ie zwemt en nu zelfs wat depressief wordt vind ik net als meerderen in dit topic niet gek. Hij zal toch opnieuw zijn leven moeten definieren, en moeten bepalen wat belangrijk is, wat haalbaar is, wat echt niet kan, en hoe hij probeert om er zoveel mogelijk uit te halen. Helpt het jou om terug te denken aan de tijd waarin je je eigen diagnose kreeg en de tijd die je vanaf daar nodig had om je leven aan te passen daarnaar?
Probeer eigenlijk van het idee van 'hem helpen' af te stappen en samen op zoek te gaan naar 'wat werkt voor en bij ons'. Eventueel (hij werkt wel heel veel, ik weet niet of hij hier de tijd voor kan vrijmaken) zou hij persoonlijke begeleiding kunnen aanvragen die hem helpt (en jou, jij bent een deel van zijn systeem) om zijn rol binnen het gezin in kaart te brengen/vorm te geven.We weten nu bijna 2 jaar dat hij autistisch is. Hij krijgt stressmanagement. Op het moment dat ik te horen kreeg dat ik adhd had viel alles op zijn plek ik heb er nooit aan hoeven wennen. voor mij werd alles duidelijk na de diagnose.
Eens met Waranaka dat er op dit moment te krasse uitspraken worden gedaan over je partner, Mystery. Het is hem tenslotte al meer dan 40 jaar gelukt om mee te draaien in deze wereld met zijn beperkingen, en dat gaat hem waarschijnlijk als hij echt heeft verwerkt dat die diagnose er is misschien nog wel wat beter lukken.
Hoe lang weet 'ie al van de diagnose? En waar bestaat de therapie precies uit? Heeft 'ie de psycho-educatie al gehad om te weten waar zijn grootste valkuilen zitten? Ken jíj die begrippen die in de psycho-educatie aan de orde zijn gekomen?
Dat 'ie zwemt en nu zelfs wat depressief wordt vind ik net als meerderen in dit topic niet gek. Hij zal toch opnieuw zijn leven moeten definieren, en moeten bepalen wat belangrijk is, wat haalbaar is, wat echt niet kan, en hoe hij probeert om er zoveel mogelijk uit te halen. Helpt het jou om terug te denken aan de tijd waarin je je eigen diagnose kreeg en de tijd die je vanaf daar nodig had om je leven aan te passen daarnaar?
Probeer eigenlijk van het idee van 'hem helpen' af te stappen en samen op zoek te gaan naar 'wat werkt voor en bij ons'. Eventueel (hij werkt wel heel veel, ik weet niet of hij hier de tijd voor kan vrijmaken) zou hij persoonlijke begeleiding kunnen aanvragen die hem helpt (en jou, jij bent een deel van zijn systeem) om zijn rol binnen het gezin in kaart te brengen/vorm te geven.We weten nu bijna 2 jaar dat hij autistisch is. Hij krijgt stressmanagement. Op het moment dat ik te horen kreeg dat ik adhd had viel alles op zijn plek ik heb er nooit aan hoeven wennen. voor mij werd alles duidelijk na de diagnose.
zaterdag 16 april 2011 14:26
Ik wil eigenlijk op iedereen reageren. Maar dat is een beetje veel.
Ik heb nog eens de teksten terug gelezen en dan proberen de rollen om te draaien. Maar dat lukt niet. Ik zie nog steeds niet waarom ik als ik uit ervaring schrijf een hele groep over een kam zou scheren. Ik heb het niet over "de autisten" an sich. Kan ook niet, want iedereen is anders. Ik heb het over mijn ervaringen met autisten in een relatie.
De suggestie dat een aantal van de gedragingen (problemen, hoe je het wilt omschrijven) zouden gaan over mannelijk danwel menselijk gedrag is interessant. Ik heb ervaring met NTpartners, een autist en een partner met een andere diagnose. Ik zie duidelijk verschillen. Verschillen die als je de kenmerken van een en ander ernaast legt aansluiten op de gedragingen van in dit geval de autist. Niet alles is weg te schrijven als typisch mannelijk/menselijk net zo goed als niet alles is weg te schrijven aan ASS of een andere diagnose.
Ik zeg wel eens dat ik hou van de man in de autist maar niet kan leven met de autist in de man. En zo voelt het ook echt. Ik hou van mijn ex. Nog steeds en dat zal ik ook wel blijven doen. Maar er valt, voor mij, niet mee te leven. Hij heeft door de ASS dusdanige andere ritmes/zorg/hulp/routines/etc. nodig dat het niet samengaat met de zorg voor een gezin. Maar dat het ook niet samengaat met mijn beeld van een gelijkwaardige relatie, een waarbij er voor elkaar gezorgd wordt. Na heel veel proberen, praten, vechten, etc. heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik heb voor mezelf gekozen. Niet omdat ik beter zou zijn dan hem, maar omdat ik mezelf meer waard vind dan eeuwig de kartrekker te moeten zijn, de hulpverlener, degene die alles moet regelen, degene die de klappen vangt. En of dat nu alleen op te hangen is aan de ASS of dat het deels ASS is en deels kwalijke eigenschappen in de man zelf, dat deed en doet er voor mij niet veel meer toe. Het was en is gewoon genoeg geweest. Terwijl ik weet dat als ik hem nu bel en zeg Kom maar weer terug! hij ook daadwerkelijk vanavond weer hier woont.
Ik heb nog eens de teksten terug gelezen en dan proberen de rollen om te draaien. Maar dat lukt niet. Ik zie nog steeds niet waarom ik als ik uit ervaring schrijf een hele groep over een kam zou scheren. Ik heb het niet over "de autisten" an sich. Kan ook niet, want iedereen is anders. Ik heb het over mijn ervaringen met autisten in een relatie.
De suggestie dat een aantal van de gedragingen (problemen, hoe je het wilt omschrijven) zouden gaan over mannelijk danwel menselijk gedrag is interessant. Ik heb ervaring met NTpartners, een autist en een partner met een andere diagnose. Ik zie duidelijk verschillen. Verschillen die als je de kenmerken van een en ander ernaast legt aansluiten op de gedragingen van in dit geval de autist. Niet alles is weg te schrijven als typisch mannelijk/menselijk net zo goed als niet alles is weg te schrijven aan ASS of een andere diagnose.
Ik zeg wel eens dat ik hou van de man in de autist maar niet kan leven met de autist in de man. En zo voelt het ook echt. Ik hou van mijn ex. Nog steeds en dat zal ik ook wel blijven doen. Maar er valt, voor mij, niet mee te leven. Hij heeft door de ASS dusdanige andere ritmes/zorg/hulp/routines/etc. nodig dat het niet samengaat met de zorg voor een gezin. Maar dat het ook niet samengaat met mijn beeld van een gelijkwaardige relatie, een waarbij er voor elkaar gezorgd wordt. Na heel veel proberen, praten, vechten, etc. heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik heb voor mezelf gekozen. Niet omdat ik beter zou zijn dan hem, maar omdat ik mezelf meer waard vind dan eeuwig de kartrekker te moeten zijn, de hulpverlener, degene die alles moet regelen, degene die de klappen vangt. En of dat nu alleen op te hangen is aan de ASS of dat het deels ASS is en deels kwalijke eigenschappen in de man zelf, dat deed en doet er voor mij niet veel meer toe. Het was en is gewoon genoeg geweest. Terwijl ik weet dat als ik hem nu bel en zeg Kom maar weer terug! hij ook daadwerkelijk vanavond weer hier woont.
zaterdag 16 april 2011 14:28
quote:waranaka schreef op 16 april 2011 @ 07:55:
[...]
Ah. Dus autisten kunnen hun eigen gedrag niet analyseren en kunnen hun gedrag ook niet verbeteren, je moet je altijd aanpassen aan hen (aan andere partners niet?), je relatie is dan altijd ongelijkwaardig en als ze in het begin al star zijn... wacht dan maar tot ze ouder worden want dan is het nog veel erger...
Gelukkig dat de beste man nog wel voor een inkomen kan zorgen dan en dat hij nogal lovable schijnt te zijn.Pardon. Je hebt het wel over mijn partner. Beetje meer respect is hier wel op zijn plaats. En inderdaad mijn partner kan zijn eigen gedrag niet analyseren misschien andere autisten wel. Een relatie met een autist wordt nooit gelijkwaardig, moet je ook niet naar streven. Kijk naar wat wel mogelijk is.
[...]
Ah. Dus autisten kunnen hun eigen gedrag niet analyseren en kunnen hun gedrag ook niet verbeteren, je moet je altijd aanpassen aan hen (aan andere partners niet?), je relatie is dan altijd ongelijkwaardig en als ze in het begin al star zijn... wacht dan maar tot ze ouder worden want dan is het nog veel erger...
Gelukkig dat de beste man nog wel voor een inkomen kan zorgen dan en dat hij nogal lovable schijnt te zijn.Pardon. Je hebt het wel over mijn partner. Beetje meer respect is hier wel op zijn plaats. En inderdaad mijn partner kan zijn eigen gedrag niet analyseren misschien andere autisten wel. Een relatie met een autist wordt nooit gelijkwaardig, moet je ook niet naar streven. Kijk naar wat wel mogelijk is.
zaterdag 16 april 2011 14:29
Hier trouwens ook zoons met diverse vormen van ASS, veel in combinatie met ADHD. Ex heeft ook een dubbel diagnose. Gelukkig hebben mijn kinderen relatief vroege diagnoses gekregen. Zij krijgen nu training en hulp bij zaken om te voorkomen dat ze straks vastlopen. Ex staat aan het begin van die weg, want hij ziet wel in dat hij vastloopt en wil dat zelf niet meer. Hij gaat nu begeleid zelfstandig wonen.
zaterdag 16 april 2011 14:31
quote:waranaka schreef op 16 april 2011 @ 08:19:
[...]
Je zult het vast allemaal heel serieus en goed bedoelen, maar eerlijk gezegd vind ik al dit van die typische NT-overtuigingen waarbij ik me afvraag wat dit supermodel mensensoort ertoe doet besluiten om bij hun onvolwaardige partner te blijven. Zitten die NT'ers zelf met issues of zo, of zijn het een soort Nightingales? Behept met een hulpverlenerssyndroom, of erg onzeker om een volwaardige partner voor een relatie te kiezen?weet je als je alleen maar zulke negatieve dingen kunt uiten, heb ik liever dat je hier niet meer spreekt. Dit gaat over mensen met emoties en moeilijkheden en die zitten niet op zulk soort onzin van jou te wachten.
[...]
Je zult het vast allemaal heel serieus en goed bedoelen, maar eerlijk gezegd vind ik al dit van die typische NT-overtuigingen waarbij ik me afvraag wat dit supermodel mensensoort ertoe doet besluiten om bij hun onvolwaardige partner te blijven. Zitten die NT'ers zelf met issues of zo, of zijn het een soort Nightingales? Behept met een hulpverlenerssyndroom, of erg onzeker om een volwaardige partner voor een relatie te kiezen?weet je als je alleen maar zulke negatieve dingen kunt uiten, heb ik liever dat je hier niet meer spreekt. Dit gaat over mensen met emoties en moeilijkheden en die zitten niet op zulk soort onzin van jou te wachten.
zaterdag 16 april 2011 14:33
quote:mystery1971 schreef op 16 april 2011 @ 14:28:
[...]
Pardon. Je hebt het wel over mijn partner. Beetje meer respect is hier wel op zijn plaats. En inderdaad mijn partner kan zijn eigen gedrag niet analyseren misschien andere autisten wel. Een relatie met een autist wordt nooit gelijkwaardig, moet je ook niet naar streven. Kijk naar wat wel mogelijk is.
Dat is wel afhankelijk wat jij onder gelijkwaardig verstaat. Ik vind het zorgen voor elkaar en samen zorgen voor de kinderen gelijkwaardig. Waren er hier geen kinderen geweest, dan stond ik er waarschijnlijk anders in. Gelijkwaardig kan ook zijn dat de een vooral op het ene gebied de kar trekt en de ander op een ander gebied. Al naar gelang je invulling kan een relatie zeker wel gelijkwaardig zijn. Anders, maar wel gelijkwaardig.
Mijn ervaring met ex is dat hij niet in staat is om tot enige mate van gelijkwaardigheid te komen. Hij valt op alle gebieden uit en loopt op vrijwel alle gebieden vast. Daarmee komt dus feitelijk alles dat er gedaan, geregeld en bedacht wordt op mij neer. Zonder dat er hulp bij is of zonder dat er iets tegenover staat (en nee, dat hoeft niet voor wat hoort wat te zijn of altijd met gelijke munt te zijn) en dat maakte het voor mijn ongelijkwaardig.
[...]
Pardon. Je hebt het wel over mijn partner. Beetje meer respect is hier wel op zijn plaats. En inderdaad mijn partner kan zijn eigen gedrag niet analyseren misschien andere autisten wel. Een relatie met een autist wordt nooit gelijkwaardig, moet je ook niet naar streven. Kijk naar wat wel mogelijk is.
Dat is wel afhankelijk wat jij onder gelijkwaardig verstaat. Ik vind het zorgen voor elkaar en samen zorgen voor de kinderen gelijkwaardig. Waren er hier geen kinderen geweest, dan stond ik er waarschijnlijk anders in. Gelijkwaardig kan ook zijn dat de een vooral op het ene gebied de kar trekt en de ander op een ander gebied. Al naar gelang je invulling kan een relatie zeker wel gelijkwaardig zijn. Anders, maar wel gelijkwaardig.
Mijn ervaring met ex is dat hij niet in staat is om tot enige mate van gelijkwaardigheid te komen. Hij valt op alle gebieden uit en loopt op vrijwel alle gebieden vast. Daarmee komt dus feitelijk alles dat er gedaan, geregeld en bedacht wordt op mij neer. Zonder dat er hulp bij is of zonder dat er iets tegenover staat (en nee, dat hoeft niet voor wat hoort wat te zijn of altijd met gelijke munt te zijn) en dat maakte het voor mijn ongelijkwaardig.
zaterdag 16 april 2011 14:40
quote:Botervliegje schreef op 16 april 2011 @ 14:33:
[...]
Dat is wel afhankelijk wat jij onder gelijkwaardig verstaat. Ik vind het zorgen voor elkaar en samen zorgen voor de kinderen gelijkwaardig. Waren er hier geen kinderen geweest, dan stond ik er waarschijnlijk anders in. Gelijkwaardig kan ook zijn dat de een vooral op het ene gebied de kar trekt en de ander op een ander gebied. Al naar gelang je invulling kan een relatie zeker wel gelijkwaardig zijn. Anders, maar wel gelijkwaardig.
Mijn ervaring met ex is dat hij niet in staat is om tot enige mate van gelijkwaardigheid te komen. Hij valt op alle gebieden uit en loopt op vrijwel alle gebieden vast. Daarmee komt dus feitelijk alles dat er gedaan, geregeld en bedacht wordt op mij neer. Zonder dat er hulp bij is of zonder dat er iets tegenover staat (en nee, dat hoeft niet voor wat hoort wat te zijn of altijd met gelijke munt te zijn) en dat maakte het voor mijn ongelijkwaardig.Dat ben ik met je eens. op die manier kun je gelijkwaaardig zijn. Ik bedoelde eigenlijk op emotioneel vlak wordt je nooit gelijkwaardig. Onze gelijkwaardig heid is dat hij het geld verdient en ik thuis de boel draaidende hou.
[...]
Dat is wel afhankelijk wat jij onder gelijkwaardig verstaat. Ik vind het zorgen voor elkaar en samen zorgen voor de kinderen gelijkwaardig. Waren er hier geen kinderen geweest, dan stond ik er waarschijnlijk anders in. Gelijkwaardig kan ook zijn dat de een vooral op het ene gebied de kar trekt en de ander op een ander gebied. Al naar gelang je invulling kan een relatie zeker wel gelijkwaardig zijn. Anders, maar wel gelijkwaardig.
Mijn ervaring met ex is dat hij niet in staat is om tot enige mate van gelijkwaardigheid te komen. Hij valt op alle gebieden uit en loopt op vrijwel alle gebieden vast. Daarmee komt dus feitelijk alles dat er gedaan, geregeld en bedacht wordt op mij neer. Zonder dat er hulp bij is of zonder dat er iets tegenover staat (en nee, dat hoeft niet voor wat hoort wat te zijn of altijd met gelijke munt te zijn) en dat maakte het voor mijn ongelijkwaardig.Dat ben ik met je eens. op die manier kun je gelijkwaaardig zijn. Ik bedoelde eigenlijk op emotioneel vlak wordt je nooit gelijkwaardig. Onze gelijkwaardig heid is dat hij het geld verdient en ik thuis de boel draaidende hou.
zaterdag 16 april 2011 14:46
quote:Hij verwacht trouwens helemaal niets van me, nooit gedaan ook. Ik verwacht veel meer van hem dan hij van mij en dat moet ik dus afleren anders is het sowieso gedoemd te mislukken. Moeilijk!
Jij zegt dat jij moet afleren om allerlei van hem te willen, waar hij zelf geen behoefte aan heeft en die hij ook niet verwacht van jou.
Uit hoe jij het beschrijft, proef ik een verwijt, of een negatieve constatering. Jij moet inleven. Hij kan zichzelf zijn. Hij wel, maar ik niet.
Terwijl ik daarnaar kijk en het dan even voor mijzelf omdraai, die twee personen. En dan zegt de autist in deze: Ik moet me almaar inleven. Ik kan mezelf niet zijn.
Uiteindelijk komt het erop neer dat in de beschreven relaties op dit topic dat het grootste probleem bestaat uit twee mensen die zeer verschillende essentiële behoeften en verwachtingen naar elkaar hebben. Omdat ze essentieel zijn en inherent aan de persoon die zij zíjn, werkt die relatie niet (goed). In feite gaat het niet over een relatie met een autist, maar met iemand die niet compatible is. Of maar gedeeltelijk. En dat 'gedeeltelijk' dat geldt voor beiden in gelijke mate, maar op verschillende vlakken.
In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?
Jij zegt dat jij moet afleren om allerlei van hem te willen, waar hij zelf geen behoefte aan heeft en die hij ook niet verwacht van jou.
Uit hoe jij het beschrijft, proef ik een verwijt, of een negatieve constatering. Jij moet inleven. Hij kan zichzelf zijn. Hij wel, maar ik niet.
Terwijl ik daarnaar kijk en het dan even voor mijzelf omdraai, die twee personen. En dan zegt de autist in deze: Ik moet me almaar inleven. Ik kan mezelf niet zijn.
Uiteindelijk komt het erop neer dat in de beschreven relaties op dit topic dat het grootste probleem bestaat uit twee mensen die zeer verschillende essentiële behoeften en verwachtingen naar elkaar hebben. Omdat ze essentieel zijn en inherent aan de persoon die zij zíjn, werkt die relatie niet (goed). In feite gaat het niet over een relatie met een autist, maar met iemand die niet compatible is. Of maar gedeeltelijk. En dat 'gedeeltelijk' dat geldt voor beiden in gelijke mate, maar op verschillende vlakken.
In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?
zaterdag 16 april 2011 15:03
quote:waranaka schreef op 16 april 2011 @ 14:46:
[...]
In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?
Even vanuit mijn relatie sprekend, mijn ex leverde dus niet zoveel in om in de relatie te kunnen zijn. Hij was en bleef zichzelf ten koste van alles en iedereen. Dat kan ASS zijn (geen behoeftes van anderen zien) en karakter (geen zin in de behoeftes van anderen), maar het kostte uiteindelijk mijzelf en bovenal mijn kinderen veel te veel. Hoever dat inleveren is gegaan ga ik hier niet neerzetten. Dat voegt aan de discussie niets toe. De relatie is voor hem bijzaak. En dat is het nog steeds. De kinderen, ik, zijn rol in het geheel is bijzaak. Het gaat en draait om hem en kom je daaraan, dan heb je (vergaande onredelijke) heibel in de tent.
En inhakend op je vraag, ik koos hier niet voor. In het begin was ex een leuke joviale man met een sociaal netwerk. Hij deed zijn best, was er voor mij etc. We waren echt samen. Tot op de dag dat we in een huis gingen wonen. Toen ging het zienderogen achteruit. De tijden dat hij voordien bij mij was, was hij op zijn best. De rest kreeg ik er bij de verhuizing naar samen gewoon bij. En voordat je dan doorhebt hoe of wat je moet zoeken, zit je er al middenin. Zijn sociale netwerk was familie en de jeugdvereniging. Met de vereniging stopte hij hij vrijwel meteen. En andere contacten onderhield hij niet. Hij belde niemand, ging nergens heen. Doet dat nog steeds niet. En ook dat kon ver gaan tot aan het niets laten horen aan de directe familie van een overledene omdat "zij mij toch ook niet bellen om te condoleren". Dat jij degene bent die de directe familie benaderd, dat wil er bij hem niet in. Het hele sociale gebeuren is bij hem een aangeleerde routine (met vast repertoire aan grappen) die er nu eenmaal bijhoort. Maar als het vermeden kan worden dan graag. terwijl hij aan de andere kant het wel storend vind dat men contact met hem niet meer onderhoudt.
[...]
In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?
Even vanuit mijn relatie sprekend, mijn ex leverde dus niet zoveel in om in de relatie te kunnen zijn. Hij was en bleef zichzelf ten koste van alles en iedereen. Dat kan ASS zijn (geen behoeftes van anderen zien) en karakter (geen zin in de behoeftes van anderen), maar het kostte uiteindelijk mijzelf en bovenal mijn kinderen veel te veel. Hoever dat inleveren is gegaan ga ik hier niet neerzetten. Dat voegt aan de discussie niets toe. De relatie is voor hem bijzaak. En dat is het nog steeds. De kinderen, ik, zijn rol in het geheel is bijzaak. Het gaat en draait om hem en kom je daaraan, dan heb je (vergaande onredelijke) heibel in de tent.
En inhakend op je vraag, ik koos hier niet voor. In het begin was ex een leuke joviale man met een sociaal netwerk. Hij deed zijn best, was er voor mij etc. We waren echt samen. Tot op de dag dat we in een huis gingen wonen. Toen ging het zienderogen achteruit. De tijden dat hij voordien bij mij was, was hij op zijn best. De rest kreeg ik er bij de verhuizing naar samen gewoon bij. En voordat je dan doorhebt hoe of wat je moet zoeken, zit je er al middenin. Zijn sociale netwerk was familie en de jeugdvereniging. Met de vereniging stopte hij hij vrijwel meteen. En andere contacten onderhield hij niet. Hij belde niemand, ging nergens heen. Doet dat nog steeds niet. En ook dat kon ver gaan tot aan het niets laten horen aan de directe familie van een overledene omdat "zij mij toch ook niet bellen om te condoleren". Dat jij degene bent die de directe familie benaderd, dat wil er bij hem niet in. Het hele sociale gebeuren is bij hem een aangeleerde routine (met vast repertoire aan grappen) die er nu eenmaal bijhoort. Maar als het vermeden kan worden dan graag. terwijl hij aan de andere kant het wel storend vind dat men contact met hem niet meer onderhoudt.
zaterdag 16 april 2011 15:13
Nee het was niet negatief bedoeld, of een verwijt. Het is gewoon zo dat ik moet ophouden meer van hem te verwachten dan wat er is, want ik bereik er niets mee behalve teleurstelling.
"Uiteindelijk komt het erop neer dat in de beschreven relaties op dit topic dat het grootste probleem bestaat uit twee mensen die zeer verschillende essentiële behoeften en verwachtingen naar elkaar hebben. Omdat ze essentieel zijn en inherent aan de persoon die zij zíjn, werkt die relatie niet (goed). In feite gaat het niet over een relatie met een autist, maar met iemand die niet compatible is. Of maar gedeeltelijk. En dat 'gedeeltelijk' dat geldt voor beiden in gelijke mate, maar op verschillende vlakken".
Ja, dat is in iedere relatie zo, alleen maakt de verhouding niet autist-autist de relatie/communicatie een stuk moeizamer.
En natuurlijk geldt het ook voor mijn partner dat hij baalt van de situatie.
"In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?"
Omdat we nogal veel van elkaar houden!
"Uiteindelijk komt het erop neer dat in de beschreven relaties op dit topic dat het grootste probleem bestaat uit twee mensen die zeer verschillende essentiële behoeften en verwachtingen naar elkaar hebben. Omdat ze essentieel zijn en inherent aan de persoon die zij zíjn, werkt die relatie niet (goed). In feite gaat het niet over een relatie met een autist, maar met iemand die niet compatible is. Of maar gedeeltelijk. En dat 'gedeeltelijk' dat geldt voor beiden in gelijke mate, maar op verschillende vlakken".
Ja, dat is in iedere relatie zo, alleen maakt de verhouding niet autist-autist de relatie/communicatie een stuk moeizamer.
En natuurlijk geldt het ook voor mijn partner dat hij baalt van de situatie.
"In jullie relatie wordt door beiden nogal wat ingeleverd om 'samen' te 'leven'. Het lijkt me wel heel goed dat je nadenkt over die relatie, wanneer die van beiden zo veel concessies vergt t.a.v. van jullie als eigen persoon. Waarom kiezen jullie dat?"
Omdat we nogal veel van elkaar houden!
zaterdag 16 april 2011 15:20
Ik vind het wel een goeie vraag of het hier om de man of zijn autisme gaat binnen de relatie, waar je dan als vrouw tegenaan loopt en ik denk beiden. "De" man is al minder sociaal invoelend van zichzelf en met het autisme er bovenop wordt dit nog verder versterkt. Ook denk ik dat het karakter een grote rol speelt, want uiteraard heeft iedereen zijn eigen karakter: lief, ongeduldig, agressief, soft enz. en dat maakt ook een wereld van verschl.
Waar ik zelf ontzettend tegen aan liep bij mijn ex-vriend waren twee dingen: zijn enorme angst voor het onbekende (en daardoor zijn hang naar alles wat zeker, bekend en dus veilig was) en zijn idee dat hij de waarheid in pacht had. Hij dacht dat hij overal verstand van had en zijn mening was de enige juiste en de rest van de mensen was dom en onwetend, ik vaak ook. En daar bleef hij heel star aan vast houden, ook als bewezen was dat hij het verkeerd had gezien.
Ik weet niet of dit typisch (mannelijk) Asperger is of dat het zijn karakter was. Iemand een gevoel van herkenning?
Verder wil ik nog even duidelijk maken dat ik me zeker niet beter voelde dan mijn ex-vriend en me daar lekker bij voelde zoals eerder gesteld werd, want hij was mijn grote liefde en het deed juist pijn dat alles zo moeizaam ging dat we uiteindelijk niet samen verder konden.
Verder ben ik er zeker van dat mijn (tweede) vader ook Asperger heeft, al heeft hij geen diagnose en kan mijn moeder niet aan dit idee wennen (maar ja dat kan ze ook niet van mijn diagnose ADHD) en ik vroeg mij af of dit heeft gezorgd voor de keuze voor mijn ex-vriend, uit herkenning van zijn gedrag. Heeft iemand hier ook die ervaring?
Waar ik zelf ontzettend tegen aan liep bij mijn ex-vriend waren twee dingen: zijn enorme angst voor het onbekende (en daardoor zijn hang naar alles wat zeker, bekend en dus veilig was) en zijn idee dat hij de waarheid in pacht had. Hij dacht dat hij overal verstand van had en zijn mening was de enige juiste en de rest van de mensen was dom en onwetend, ik vaak ook. En daar bleef hij heel star aan vast houden, ook als bewezen was dat hij het verkeerd had gezien.
Ik weet niet of dit typisch (mannelijk) Asperger is of dat het zijn karakter was. Iemand een gevoel van herkenning?
Verder wil ik nog even duidelijk maken dat ik me zeker niet beter voelde dan mijn ex-vriend en me daar lekker bij voelde zoals eerder gesteld werd, want hij was mijn grote liefde en het deed juist pijn dat alles zo moeizaam ging dat we uiteindelijk niet samen verder konden.
Verder ben ik er zeker van dat mijn (tweede) vader ook Asperger heeft, al heeft hij geen diagnose en kan mijn moeder niet aan dit idee wennen (maar ja dat kan ze ook niet van mijn diagnose ADHD) en ik vroeg mij af of dit heeft gezorgd voor de keuze voor mijn ex-vriend, uit herkenning van zijn gedrag. Heeft iemand hier ook die ervaring?
zaterdag 16 april 2011 16:27
quote:mystery1971 schreef op 16 april 2011 @ 14:21:
[...]
dat zijn ook zijn eigen uitspraken en de de uitspraken van de therapeut. [...]
Mijn partner is behoorlijk autistisch en heel veel verandering in hoe hij nu is zal er ook niet komen dus inderdaad is het aan mij om ermee te leren leven.
Jullie zijn het in ieder geval eens dus over die zaken: hij kan niet veranderen, jij moet je aanpassen (als je met hem verder wilt) en hij zal zelf geen zicht krijgen op zijn eigen gedrag.
Als dat verder een gegeven is. Waarom is jouw vraag dan: 'hoe kan ik hem helpen?' Is het dan niet zo dat je graag raad wilt over hoe je deze relatie verder voort kan zetten, terwijl die relatie jou verdriet en frustratie oplevert en dat je wilt weten hoe je daarmee kunt leren leven?
[...]
dat zijn ook zijn eigen uitspraken en de de uitspraken van de therapeut. [...]
Mijn partner is behoorlijk autistisch en heel veel verandering in hoe hij nu is zal er ook niet komen dus inderdaad is het aan mij om ermee te leren leven.
Jullie zijn het in ieder geval eens dus over die zaken: hij kan niet veranderen, jij moet je aanpassen (als je met hem verder wilt) en hij zal zelf geen zicht krijgen op zijn eigen gedrag.
Als dat verder een gegeven is. Waarom is jouw vraag dan: 'hoe kan ik hem helpen?' Is het dan niet zo dat je graag raad wilt over hoe je deze relatie verder voort kan zetten, terwijl die relatie jou verdriet en frustratie oplevert en dat je wilt weten hoe je daarmee kunt leren leven?
zaterdag 16 april 2011 16:28
@Iris:
Stel dat je als persoon heel goed in staat bent om (bepaalde) situaties te begrijpen, maar mensen zijn onbegrijpbare zwarte dozen. Dan kun je situaties krijgen waar je mensen op het "juiste" gedrag wijst. Hoe dat zich manifesteert hangt van de persoonlijkheid af. Asperger kun je niet zomaar uit een persoonlijkheid halen, het heeft de persoonlijkheid mede gevormd.
Stel dat je als persoon heel goed in staat bent om (bepaalde) situaties te begrijpen, maar mensen zijn onbegrijpbare zwarte dozen. Dan kun je situaties krijgen waar je mensen op het "juiste" gedrag wijst. Hoe dat zich manifesteert hangt van de persoonlijkheid af. Asperger kun je niet zomaar uit een persoonlijkheid halen, het heeft de persoonlijkheid mede gevormd.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
