Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik er vanaf?
dinsdag 3 maart 2009 om 14:27
Ja, dit klinkt raar, maar ik heb echt al jullie tips nodig..
Ik heb een relatie met een hele leuke man, maar om persoonlijke redenen wil ik stoppen met de relatie. Nu weet ik wel dat ik dit eigenlijk gewoon recht voor zn raap zou moeten zeggen, maar ik kan het gewoon niet opbrengen omdat ik weet dat ik hem daar enorm mee zou kwetsen. Elke keer als ik een poging wil wagen zakt de moed me in de schoenen. En hij doet ook niks verkeerd, eigenlijk, dus ik kan ook niet zeggen dat ik het uitmaak omdat hij zo´n eikel is, of iets in die richting.
Kortom, ik heb tips nodig om van mijn man af te komen, en dan echte! (en oja, ik ben mij er al heel erg van bewust dat het heel erg fout, onbeschoft niet netjes en oneerlijk is)
Bedankt!
Ik heb een relatie met een hele leuke man, maar om persoonlijke redenen wil ik stoppen met de relatie. Nu weet ik wel dat ik dit eigenlijk gewoon recht voor zn raap zou moeten zeggen, maar ik kan het gewoon niet opbrengen omdat ik weet dat ik hem daar enorm mee zou kwetsen. Elke keer als ik een poging wil wagen zakt de moed me in de schoenen. En hij doet ook niks verkeerd, eigenlijk, dus ik kan ook niet zeggen dat ik het uitmaak omdat hij zo´n eikel is, of iets in die richting.
Kortom, ik heb tips nodig om van mijn man af te komen, en dan echte! (en oja, ik ben mij er al heel erg van bewust dat het heel erg fout, onbeschoft niet netjes en oneerlijk is)
Bedankt!
dinsdag 3 maart 2009 om 16:22
Ik snap het wel hoor, mijn beste vriendin zei ooit eens die en die heeft met die gezoend maar dat is een vieze Turk......en keek toen naar mij ehm.... maar die van jou is anders, lijkt niet eens op een Turk dus dat is geen echte
Scheiden, emigreren het is allemaal aan de orde geweest, maar tot nu toe is zijn keuze altijd nog ons geweest.
De toekomst van de kinderen (opleiding ed), sociale voorzieningen enzo zorgen voor zijn keus niet te willen emigreren.
Ik zit erbij en kijk er naar en het is echt heel erg zwaar voor hem maar ook wel voor mij. Hij van tijd tot tijd depressief en gebruikte hier voor heen AD voor, nu wil hij dat niet meer.
Dus of kies er helemaal voor of kap er mee en kies voor jezelf voordat je er te ver in zit en voor je gevoel nooit meer weg kan.
Scheiden, emigreren het is allemaal aan de orde geweest, maar tot nu toe is zijn keuze altijd nog ons geweest.
De toekomst van de kinderen (opleiding ed), sociale voorzieningen enzo zorgen voor zijn keus niet te willen emigreren.
Ik zit erbij en kijk er naar en het is echt heel erg zwaar voor hem maar ook wel voor mij. Hij van tijd tot tijd depressief en gebruikte hier voor heen AD voor, nu wil hij dat niet meer.
Dus of kies er helemaal voor of kap er mee en kies voor jezelf voordat je er te ver in zit en voor je gevoel nooit meer weg kan.
dinsdag 3 maart 2009 om 17:46
Uiteindelijk kan jij maar voor 1 persoon zorgen en dat ben je zelf. (En ja als je kinderen had daar natuurlijk ook voor). Jij bent niet gelukkig in het land waar je nu woont en weet ook dat je dat niet gaat worden. Je wilt dus hoe dan ook naar huis.Is je vriend bereid om naar Nederland te gaan via de Belgie/Duitsland route en te proberen of hij hier zou kunnen aarden?Denk jij het zelf aan te kunnen om te proberen via de Belgie/Duitsland route naar Nederland te kunnen of is dat te moeilijk voor je?
Ik denk dat het aan je vriend zelf is om iets te proberen en te bepalen of hij denkt dat hij iets aan kan. Maar ik zou hem denk ik niet voor een voldongen feit stellen dat het uit is maar samen bespreken wat het beste voor jullie is. De huidige situatie kan in elk geval niet blijven.
Mocht jij zeker zijn dat het echt niets kan worden en dat leid ik wel uit je verhaal af, dan zou ik open kaart spelen. Ja het is heel moeilijk maar je kan het ook zo zien "je wilt ook dolgraag gelukkig met hem zijn en bij hem blijven, maar de situatie maakt dit onmogelijk omdat het ten koste van je eigen geluk en welzijn gaat".
Als jij het te moeilijk vind om dit eerlijk te zeggen omdat je bang bent hem te kwetsen denk ik dat je stil moet staan met hoe je hem kwetst door spelletjes met hem te gaan spelen (gedragen als een bitch zodat hij maar uitgekeken raakt o.i.d.) of het op een onpersoonlijke manier te vertellen via mail o.i.d. Dat is namelijk veel kwetsender. Juist omdat je het zelf ook moeilijk vindt, vind ik dat je juist dat respect naar hem moet tonen.
Ik denk dat het aan je vriend zelf is om iets te proberen en te bepalen of hij denkt dat hij iets aan kan. Maar ik zou hem denk ik niet voor een voldongen feit stellen dat het uit is maar samen bespreken wat het beste voor jullie is. De huidige situatie kan in elk geval niet blijven.
Mocht jij zeker zijn dat het echt niets kan worden en dat leid ik wel uit je verhaal af, dan zou ik open kaart spelen. Ja het is heel moeilijk maar je kan het ook zo zien "je wilt ook dolgraag gelukkig met hem zijn en bij hem blijven, maar de situatie maakt dit onmogelijk omdat het ten koste van je eigen geluk en welzijn gaat".
Als jij het te moeilijk vind om dit eerlijk te zeggen omdat je bang bent hem te kwetsen denk ik dat je stil moet staan met hoe je hem kwetst door spelletjes met hem te gaan spelen (gedragen als een bitch zodat hij maar uitgekeken raakt o.i.d.) of het op een onpersoonlijke manier te vertellen via mail o.i.d. Dat is namelijk veel kwetsender. Juist omdat je het zelf ook moeilijk vindt, vind ik dat je juist dat respect naar hem moet tonen.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:08
Beste zusenzo en wzk, bedankt voor jullie berichtjes, het maakt de situatie wat duidelijker voor me, ik verdronk/drink een beetje in mijn eigen gedachten en gevoelens.
Ik denk dat het het beste is als ik precies tegen hem ga zeggen wat ik hier heb opgeschreven:
- ik wil wel met hem verder maar:
- ik heel moeilijk vind omdat ik eigenlijk naar NL wil en ik denk dat hij daar niet kan aarden
- ik dus de toekomst voor ons heel moeilijk zie
- zodat hij daar zijn mening over kan geven: wil hij naar NL of denkt hij dat dit te moeilijk is voor hem?
- zoja, dan moeten we allebei verstandig zijn en er een punt achter zetten, zonee, dan moeten we de beslissing nemen en er helemaal voor gaan
Dit ga ik alleen niet vandaag met hem bespreken maar aankomend weekeinde, want ik wil er goed de tijd voor nemen, zodat we alle ruimte hebben om boos verdrietig en/of blij te zijn.
Ik vind het wel vreselijk moeilijk, want hij is echt een heel bijzonder man, maar zo kan het inderdaad ook niet verder.
Ik denk dat het het beste is als ik precies tegen hem ga zeggen wat ik hier heb opgeschreven:
- ik wil wel met hem verder maar:
- ik heel moeilijk vind omdat ik eigenlijk naar NL wil en ik denk dat hij daar niet kan aarden
- ik dus de toekomst voor ons heel moeilijk zie
- zodat hij daar zijn mening over kan geven: wil hij naar NL of denkt hij dat dit te moeilijk is voor hem?
- zoja, dan moeten we allebei verstandig zijn en er een punt achter zetten, zonee, dan moeten we de beslissing nemen en er helemaal voor gaan
Dit ga ik alleen niet vandaag met hem bespreken maar aankomend weekeinde, want ik wil er goed de tijd voor nemen, zodat we alle ruimte hebben om boos verdrietig en/of blij te zijn.
Ik vind het wel vreselijk moeilijk, want hij is echt een heel bijzonder man, maar zo kan het inderdaad ook niet verder.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:13
quote:Keranet schreef op 03 maart 2009 @ 18:08:
Beste zusenzo en wzk, bedankt voor jullie berichtjes, het maakt de situatie wat duidelijker voor me, ik verdronk/drink een beetje in mijn eigen gedachten en gevoelens.
Ik denk dat het het beste is als ik precies tegen hem ga zeggen wat ik hier heb opgeschreven:
- ik wil wel met hem verder maar:
- ik heel moeilijk vind omdat ik eigenlijk naar NL wil en ik denk dat hij daar niet kan aarden
- ik dus de toekomst voor ons heel moeilijk zie
- zodat hij daar zijn mening over kan geven: wil hij naar NL of denkt hij dat dit te moeilijk is voor hem?
- zoja, dan moeten we allebei verstandig zijn en er een punt achter zetten, zonee, dan moeten we de beslissing nemen en er helemaal voor gaan
Dit ga ik alleen niet vandaag met hem bespreken maar aankomend weekeinde, want ik wil er goed de tijd voor nemen, zodat we alle ruimte hebben om boos verdrietig en/of blij te zijn.
Ik vind het wel vreselijk moeilijk, want hij is echt een heel bijzonder man, maar zo kan het inderdaad ook niet verder.Dit lijkt me een strak plan. Veel beter dan het zomaar uit te maken. Nu kan je samen overleggen over wat verstandig en reeel is.
Beste zusenzo en wzk, bedankt voor jullie berichtjes, het maakt de situatie wat duidelijker voor me, ik verdronk/drink een beetje in mijn eigen gedachten en gevoelens.
Ik denk dat het het beste is als ik precies tegen hem ga zeggen wat ik hier heb opgeschreven:
- ik wil wel met hem verder maar:
- ik heel moeilijk vind omdat ik eigenlijk naar NL wil en ik denk dat hij daar niet kan aarden
- ik dus de toekomst voor ons heel moeilijk zie
- zodat hij daar zijn mening over kan geven: wil hij naar NL of denkt hij dat dit te moeilijk is voor hem?
- zoja, dan moeten we allebei verstandig zijn en er een punt achter zetten, zonee, dan moeten we de beslissing nemen en er helemaal voor gaan
Dit ga ik alleen niet vandaag met hem bespreken maar aankomend weekeinde, want ik wil er goed de tijd voor nemen, zodat we alle ruimte hebben om boos verdrietig en/of blij te zijn.
Ik vind het wel vreselijk moeilijk, want hij is echt een heel bijzonder man, maar zo kan het inderdaad ook niet verder.Dit lijkt me een strak plan. Veel beter dan het zomaar uit te maken. Nu kan je samen overleggen over wat verstandig en reeel is.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:17
Keranet, is het financieel misschien mogelijk dat jij eens per 2/3/4 maanden naar NL kan, een weekje.
Dat kan al zoveel meer schelen merk ik hier thuis.
Hij is nu alweer een jaar niet geweest en dat merk je in alles.
btw NL is ook niet meer wat het geweest is hoor.
Maar verder eens met Zwieber, strak plan.
Dat kan al zoveel meer schelen merk ik hier thuis.
Hij is nu alweer een jaar niet geweest en dat merk je in alles.
btw NL is ook niet meer wat het geweest is hoor.
Maar verder eens met Zwieber, strak plan.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:23
dinsdag 3 maart 2009 om 18:25
quote:elninjoo schreef op 03 maart 2009 @ 18:23:
[...]
't zal niet zozeer om 't land gaan maar om haar roots (ouders enzo) en dan kan bellen/skypen en af en toe 'n weekje over komen natuurlijk nooit opvangen wat je aan echt contact met hen moet missenNee hoor, het kan ook gewoon het land zijn. Als ik kijk naar mijn vader, die is al helemaal heppydepeppy op het moment dat hij zelfs ook maar in de buurt is van het land in kwestie.
[...]
't zal niet zozeer om 't land gaan maar om haar roots (ouders enzo) en dan kan bellen/skypen en af en toe 'n weekje over komen natuurlijk nooit opvangen wat je aan echt contact met hen moet missenNee hoor, het kan ook gewoon het land zijn. Als ik kijk naar mijn vader, die is al helemaal heppydepeppy op het moment dat hij zelfs ook maar in de buurt is van het land in kwestie.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:39
zusenzo, helaas is dat financieel niet mogelijk, ik woon een flink eind buiten europa en ondanks dat ik eigenlijk iets onder nederlands niveau verdien (ik heb een goede baan) zijn de ticketkosten (retour toch al gauw 1000 euro) niet elke 3 maanden op te brengen - ook kan ik niet zoveel vakantie krijgen. Eens per jaar gaat wel lukken, maar dat is voor mij te weinig... ik mis inderdaad mijn ´roots´, naast mijn familie en vrienden mis ik vooral: dat ik niet overal opval, het gevoel dat ik bij de mensen hoor met wie ik op straat loop, dat ik alles begrijp wat er gebeurd doordat ik tot dezelfde cultuur behoor ook al ben ik het er niet altijd mee eens, sinterklaas, winters, herfst en lentes, weilanden, heidevelden, speculaas, sjacherijnige obers, naar de sauna gaan, een strandwandeling, draaiorgels, tulpenvelden, trapgevels en grachten KAAS , bruinbrood, koninginnedag, fietsen, ´s nachts om 4 uur na het uitgaan nog gewoon alleen over straat kunnen lopen..
De afgelopen tijd heb ik me vaak afgevraagd hoe het toch komt dat wij Nederlanders toch zo negatief zijn over ons eigen land, terwijl er toch zoveel moois is, ondanks dat er ook genoeg te verbeteren valt. Daar mogen we best trots op zijn!
De afgelopen tijd heb ik me vaak afgevraagd hoe het toch komt dat wij Nederlanders toch zo negatief zijn over ons eigen land, terwijl er toch zoveel moois is, ondanks dat er ook genoeg te verbeteren valt. Daar mogen we best trots op zijn!
dinsdag 3 maart 2009 om 22:09
Hoi Keranet,
Je probleem komt me akelig herkenbaar over. Ik zit in dezelfde situatie. Al gaat het om een minder groot afstandsverschil.
Maar ook ik heb hem beloofd naar hem, zijn dorp ,toe te komen toen we net een relatie hadden. Hij kan daar niet weg vanwege zijn bedrijf, en ik weet dat hij zich nergens anders gelukkig kan worden.
Ik dacht altijd dat ik me best redelijk in zijn dorp zou kunnen redden. Ik heb wel altijd in mijn stad gewoond, maar ik was ook zeer regelmatig bij hem. Tot de datum van het samenwonen dichter bij kwam. Ik ging beseffen dat mijn vrienden, mijn familie en mijn omgeving toch veel belangrijker voor me was als ik eerst dacht. Ook heb ik in mijn woonplaats nu een geweldige baan.
In zijn dorp is het leven zo anders als ik gewend ben, mensen denken er zo anders, en ook ik zou de HM en de Ikea missen.
We zijn 4,5 jaar samen, ik houd ontzettend veel van hem, hij is alles wat een man moet zijn voor mij. Ik begin te beseffen dat de meest geweldige man niet genoeg reden is om in je verdere leven ongelukkig te zijn. En de relatie is gewoon niet gelijkwaardig meer, wanneer de 1 alles voor de ander op moet geven en er geen midden te vinden.
Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk...
Voor ons is de vraag, is er een toekomst met samenwonen en volgende stappen mogelijk. We blijven er om heen draaien, door de beslissing van het samenwonen steeds uit te stellen. Maar eigenlijk weet ik dat het niet gaat werken, ik daar niet heen kan komen. Ik heb het al vaker met hem besproken, maar hij wil het niet horen en niet weten.
Hij blijft volhouden dat ik vanaf het begin wist dat ik naar hem moest komen, en dat ik dat hem beloofd heb. Ik ben zo bang voor al het verdriet dat ik hem aandoe door te zeggen dat ik niet naar hem kom, dat verdient hij niet.
Maarja, lang verhaal. Ik kan je alleen maar sterkte wensen met de situatie
Je probleem komt me akelig herkenbaar over. Ik zit in dezelfde situatie. Al gaat het om een minder groot afstandsverschil.
Maar ook ik heb hem beloofd naar hem, zijn dorp ,toe te komen toen we net een relatie hadden. Hij kan daar niet weg vanwege zijn bedrijf, en ik weet dat hij zich nergens anders gelukkig kan worden.
Ik dacht altijd dat ik me best redelijk in zijn dorp zou kunnen redden. Ik heb wel altijd in mijn stad gewoond, maar ik was ook zeer regelmatig bij hem. Tot de datum van het samenwonen dichter bij kwam. Ik ging beseffen dat mijn vrienden, mijn familie en mijn omgeving toch veel belangrijker voor me was als ik eerst dacht. Ook heb ik in mijn woonplaats nu een geweldige baan.
In zijn dorp is het leven zo anders als ik gewend ben, mensen denken er zo anders, en ook ik zou de HM en de Ikea missen.
We zijn 4,5 jaar samen, ik houd ontzettend veel van hem, hij is alles wat een man moet zijn voor mij. Ik begin te beseffen dat de meest geweldige man niet genoeg reden is om in je verdere leven ongelukkig te zijn. En de relatie is gewoon niet gelijkwaardig meer, wanneer de 1 alles voor de ander op moet geven en er geen midden te vinden.
Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk...
Voor ons is de vraag, is er een toekomst met samenwonen en volgende stappen mogelijk. We blijven er om heen draaien, door de beslissing van het samenwonen steeds uit te stellen. Maar eigenlijk weet ik dat het niet gaat werken, ik daar niet heen kan komen. Ik heb het al vaker met hem besproken, maar hij wil het niet horen en niet weten.
Hij blijft volhouden dat ik vanaf het begin wist dat ik naar hem moest komen, en dat ik dat hem beloofd heb. Ik ben zo bang voor al het verdriet dat ik hem aandoe door te zeggen dat ik niet naar hem kom, dat verdient hij niet.
Maarja, lang verhaal. Ik kan je alleen maar sterkte wensen met de situatie
dinsdag 3 maart 2009 om 22:22
jeetje meid, lastig
Begrijp sommige reacties hier wel, maar begrijp jij ook heel goed
Ik ben van het noorden naar midden van land verhuisd voor vriendlief.. ( dus wel ikea en noem het maar op dus niet z'n mega verschil )
ondanks gelukkig in de relatie te zijn, na vier jaar toch gestopt. Het lag ook niet aan hem. Het lag aan mij, ik heb mijn best gedaan er voor gevochten vrienden proberen te maken, op sport te gaan, met collega;s contact maken buiten werk om, maar ik kon niet tegen die mentaliteit. Ik miste vrienden, kroegje pakken en noem het maar op. Ik ging vaak zelfs om de twee weken nog naar het noorden belde ze vaak. Maar ik voelde mij niet gelukkig in de omgeving
Aangeven praat er over, dat je het moeilijk vind, je niet thuis voelt zoveel dingen mist, gelukkig bent met hem maar niet gelukig in het algemeen. Dat je wel graag terug zou willen en of hij met je mee wil gaan!! Echt communiceer met hem...
Mijn vriend is niet mee gegaan ( dus zei genoeg voor mij en maar goed dat is de beslissing genomen heb )
maar als je het waard bent meid, probeert hij het in ieder geval en wil het echt net houdt het op
maar waarom goeie relatie weggooien??
sterkte
Begrijp sommige reacties hier wel, maar begrijp jij ook heel goed
Ik ben van het noorden naar midden van land verhuisd voor vriendlief.. ( dus wel ikea en noem het maar op dus niet z'n mega verschil )
ondanks gelukkig in de relatie te zijn, na vier jaar toch gestopt. Het lag ook niet aan hem. Het lag aan mij, ik heb mijn best gedaan er voor gevochten vrienden proberen te maken, op sport te gaan, met collega;s contact maken buiten werk om, maar ik kon niet tegen die mentaliteit. Ik miste vrienden, kroegje pakken en noem het maar op. Ik ging vaak zelfs om de twee weken nog naar het noorden belde ze vaak. Maar ik voelde mij niet gelukkig in de omgeving
Aangeven praat er over, dat je het moeilijk vind, je niet thuis voelt zoveel dingen mist, gelukkig bent met hem maar niet gelukig in het algemeen. Dat je wel graag terug zou willen en of hij met je mee wil gaan!! Echt communiceer met hem...
Mijn vriend is niet mee gegaan ( dus zei genoeg voor mij en maar goed dat is de beslissing genomen heb )
maar als je het waard bent meid, probeert hij het in ieder geval en wil het echt net houdt het op
maar waarom goeie relatie weggooien??
sterkte
woensdag 4 maart 2009 om 16:09
Keranet, ik vind het wel heel heftig dat je zo zeker weet dat je vriend in Nederland nooit gelukkig kan worden. Ik vind dat je dan wel heel veel voor hem invult. Praat er over met hem, en praat open over je heimwee en gevoelens. Als hij echt van je houdt en het beste met je voorheeft dan is er hem toch ook alles aan gelegen om zijn lief zo gelukkig mogelijk te zien. Praat en zoek naar mogelijkheden. Als je er niet uitkomt en jij gaat naar Nederland terug heb je er alles aan gedaan en was er gewoon geen oplossing.
Idem voor Lise. Ik vind het niet echt netjes van je vriend om je te houden aan een belofte die je ooit gemaakt hebt. Je bent nu verder, weet meer, bent misschien een ander persoon. Je wensen zijn veranderd. Als hij met dit bedrijf door wil en niet kan verhuizen en jij kunt voor jezelf ook geen prettige situatie daar creeeren, dan hebben jullie onverenigbare wensen en toekomstideeen.
Overigens heb ik mijn Duitse vriend beloofd dat als hij het hier in Nederland niet of niet meer leuk vind, dat we dan samen op zoek gaan naar een alternatief, waar we beiden gelukkig kunnen zijn. Ik wil hem graag gelukkig zien en hij mij en ik heb er alle vertrouwen in dat we er dus samen uitkomen, mocht dat ooit gaan spelen. Tot nu toe heeft hij het hier naar zijn zin.
Idem voor Lise. Ik vind het niet echt netjes van je vriend om je te houden aan een belofte die je ooit gemaakt hebt. Je bent nu verder, weet meer, bent misschien een ander persoon. Je wensen zijn veranderd. Als hij met dit bedrijf door wil en niet kan verhuizen en jij kunt voor jezelf ook geen prettige situatie daar creeeren, dan hebben jullie onverenigbare wensen en toekomstideeen.
Overigens heb ik mijn Duitse vriend beloofd dat als hij het hier in Nederland niet of niet meer leuk vind, dat we dan samen op zoek gaan naar een alternatief, waar we beiden gelukkig kunnen zijn. Ik wil hem graag gelukkig zien en hij mij en ik heb er alle vertrouwen in dat we er dus samen uitkomen, mocht dat ooit gaan spelen. Tot nu toe heeft hij het hier naar zijn zin.
donderdag 5 maart 2009 om 15:56
Lieve_Mirjam en lise, bedankt voor jullie verhaal, het zou zo het mijne kunnen zijn, had me niet gerealiseerd dat dit zich natuurlijk ook gewoon in Nederland af kan spelen, het verschil tussen regios en dorpen of steden kan ook heel groot zijn.
Lise, wanneer jij dit schijft:
We zijn 4,5 jaar samen, ik houd ontzettend veel van hem, hij is alles wat een man moet zijn voor mij. Ik begin te beseffen dat de meest geweldige man niet genoeg reden is om in je verdere leven ongelukkig te zijn. En de relatie is gewoon niet gelijkwaardig meer, wanneer de 1 alles voor de ander op moet geven en er geen midden te vinden.
Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk...
dan herken ik dat helemaal. Achteraf denk ik weleens, waar ben ik aan begonnen? Maar ik weet dat ik er heel goed overna heb gedacht van tevoren, honderd zoniet duizend keer alle voors en tegens overwogen, nachten wakker gelegen om elke keer weer tot de conclusie te komen dat dit toch wel de moeite waard was om ervoor te gaan en dat als het echt helemaal niet zou gaan dat ik/wij dan toch altijd weer naar NL zouden kunnen ... Alleen blijkt precies dat nou juist niet zo makkelijk.
En aikidoka, ja het is ook niet netjes om iemand aan een belofte te houden die hij/zij niet waar kan maken, maar ik verplaats me dan even in de schoenen van mijn vriend: hij weet van zichzelf dat hij erg gehecht is aan zijn woonland, maarja, verdorie, nou ontmoet hij een buitenlandse vrouw die toch wel te leuk is om te laten lopen. Hij twijfelt, houd afstand (net als die vrouw) omdat hij weet dat het wel eens moeilijk zou kunnen worden, maar als de vlam dan te erg in de pan slaat, vraagt hij haar: kom je terug, beloof het me. Want hij heeft behoefte aan zekerheid, anders weet hij al dat het een heleboel verdriet gaat opleveren. Zij (ik in dit geval) ligt dus nachten wakker: kan ik dat? Zal dit goed gaan? En het verotte is gewoon dat je dat niet weet, je kunt simpelweg vantevoren niet weten of het lukt of niet. En dus besluit zij/ik dat het de moeite waard is om voor te vechten.
Om er nu dus achter te komen dat het dat ook is, maar er ook achter te komen dat je dat gevecht niet vol gaat houden, dat je aan hem alleen niet genoeg hebt om gelukkig te zijn. Dat je na twee jaar meer gehecht bent aan je wortels als dat je dacht.
En ik vind het zo moeilijk dat tegen hem te zeggen, omdat ik het beloofd heb, en omdat ik hem niet hetzelfde aan wil doen: dat hij straks in Nederland zit en hetzelfde gevoel heeft als ik nu.
Ik vind het fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ga dit weekeinde toch doen wat ik moet doen: met hem praten en uitleggen hoe ik me voel. Alhoewel ik wel denk dat dit voor hem het een beetje als een baksteen uit de lucht komt vallen, ik ben niet iemand die graag praat over haar verdriet en doe dit (ook naar anderen toe) vrij weinig. In dit geval nog minder, omdat ik weet dat dit verdriet ook hem zo aangaat.
Maar ik weet dat dit de enige eerlijke en juiste oplossing is.
Lise, wanneer jij dit schijft:
We zijn 4,5 jaar samen, ik houd ontzettend veel van hem, hij is alles wat een man moet zijn voor mij. Ik begin te beseffen dat de meest geweldige man niet genoeg reden is om in je verdere leven ongelukkig te zijn. En de relatie is gewoon niet gelijkwaardig meer, wanneer de 1 alles voor de ander op moet geven en er geen midden te vinden.
Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk...
dan herken ik dat helemaal. Achteraf denk ik weleens, waar ben ik aan begonnen? Maar ik weet dat ik er heel goed overna heb gedacht van tevoren, honderd zoniet duizend keer alle voors en tegens overwogen, nachten wakker gelegen om elke keer weer tot de conclusie te komen dat dit toch wel de moeite waard was om ervoor te gaan en dat als het echt helemaal niet zou gaan dat ik/wij dan toch altijd weer naar NL zouden kunnen ... Alleen blijkt precies dat nou juist niet zo makkelijk.
En aikidoka, ja het is ook niet netjes om iemand aan een belofte te houden die hij/zij niet waar kan maken, maar ik verplaats me dan even in de schoenen van mijn vriend: hij weet van zichzelf dat hij erg gehecht is aan zijn woonland, maarja, verdorie, nou ontmoet hij een buitenlandse vrouw die toch wel te leuk is om te laten lopen. Hij twijfelt, houd afstand (net als die vrouw) omdat hij weet dat het wel eens moeilijk zou kunnen worden, maar als de vlam dan te erg in de pan slaat, vraagt hij haar: kom je terug, beloof het me. Want hij heeft behoefte aan zekerheid, anders weet hij al dat het een heleboel verdriet gaat opleveren. Zij (ik in dit geval) ligt dus nachten wakker: kan ik dat? Zal dit goed gaan? En het verotte is gewoon dat je dat niet weet, je kunt simpelweg vantevoren niet weten of het lukt of niet. En dus besluit zij/ik dat het de moeite waard is om voor te vechten.
Om er nu dus achter te komen dat het dat ook is, maar er ook achter te komen dat je dat gevecht niet vol gaat houden, dat je aan hem alleen niet genoeg hebt om gelukkig te zijn. Dat je na twee jaar meer gehecht bent aan je wortels als dat je dacht.
En ik vind het zo moeilijk dat tegen hem te zeggen, omdat ik het beloofd heb, en omdat ik hem niet hetzelfde aan wil doen: dat hij straks in Nederland zit en hetzelfde gevoel heeft als ik nu.
Ik vind het fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ga dit weekeinde toch doen wat ik moet doen: met hem praten en uitleggen hoe ik me voel. Alhoewel ik wel denk dat dit voor hem het een beetje als een baksteen uit de lucht komt vallen, ik ben niet iemand die graag praat over haar verdriet en doe dit (ook naar anderen toe) vrij weinig. In dit geval nog minder, omdat ik weet dat dit verdriet ook hem zo aangaat.
Maar ik weet dat dit de enige eerlijke en juiste oplossing is.
