Relaties
alle pijlers
Huilen
dinsdag 24 november 2009 om 22:08
Elke keer als mijn vriend en ik met elkaar ruziemaken dan eindigt dat ermee dat ik ga huilen. Hij vindt dat verschrikkelijk en wordt dan erg kwaad. Hij zegt dat dat het gedrag is van een 4 jarige, maar ik zie het als de enige mogelijkheid, ik heb geen keus. Als we over iets moeilijks praten, dan begin ik gewoon te huilen! Meestal zijn het dingen die heel diep zitten, of dingen die al lang zitten te 'broeien'in mijn hoofd. Hij zegt dat ik het dan eerder op tafel moet leggen, maar de kans is groot dat ik dan toch ook gahuilen en dat 'mag eigenlijk dus niet meer' van hem. Eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een onderzoek waarin staat dat zoveel procent van de vrouwen huilt bij ruzies...kan ik laten zien dat dat heel normaal is! Wat kan ik eraan doen? Een muurtje om me heen bouwen is het enige, maar hij klaagt nu al dat ik zo weinig liefde toon! Het is het een of het ander...ik weet het niet meer, misschien moet ik maar naar een psycholoog ofzo. Heeft iemand ook een man die zo slecht tegen huilende vrouw kan? hoe los je dat probleem op als je voelt dat de tranen komen?
woensdag 25 november 2009 om 18:10
hoi Arlena, ik vind je reactie wel herkenbaar. Ik huil ook snel als ik een machteloos gevoel heb. Ik snap ook wel dat het bij de ander over kan komen als 'proberen je zin te krijgen met grote tranen' (zoals je dat bij kleine kinderen wel ziet) maar zo is het niet. Wat je er tegen kan doen, is denk ik leren assertiever te worden. Ik heb veel gehad aan het boek 'Persoonlijke effectiviteit' van Jan Schouten. Hoe eerder je aan de bel trekt, hoe minder heftig de emotie. Je voelt je minder machteloos en hoeft minder snel te huilen. Het is geen recept voor tranenvrije ruzies, want assertief gedrag leer je jezelf ook niet aan van de ene op de andere dag. Maar hoe meer je jezelf er in 'traint' hoe beter het gaat. Het voelt soms heel eng om voor jezelf op te komen, maar je zult zien dat het je steeds beter af gaat. En dat anderen het ook juist prettig vinden als je duidelijk bent waar je grenzen liggen.
Ik weet niet of dit bij jullie ook een issue is, maar bij ons is het zo dat mijn man erg goed kan argumenteren, en ik niet altijd. Als je het dan niet met elkaar eens bent, dan kan het soms erg frustrerend zijn als jouw argumenten welbespraakt terzijde worden geschoven, terwijl je het idee hebt: 'ja maar dat vind ik gewoon, ik voel dat zo, en ook al kan ik het niet zo goed onder woorden brengen of hecht jij er geen waarde aan, voor mij is het wél belangrijk!'. En in dit soort situaties kan ik me wel eens machteloos voelen. Maar goed, hij luistert nu wel beter naar mij en geeft mij ook meer de ruimte.
Ik denk dat het al goed zal zijn voor jullie verstandhouding als jij uitlegt dat je je machteloos voelt en daarom gaat huilen. Dan heeft hij er misschien ook meer begrip voor ipv je te verwijten dat je huilt om je zin te krijgen. En kun je misschien samen bekijken hoe je dit patroon in ruzies kan doorbreken.
Ik weet niet of dit bij jullie ook een issue is, maar bij ons is het zo dat mijn man erg goed kan argumenteren, en ik niet altijd. Als je het dan niet met elkaar eens bent, dan kan het soms erg frustrerend zijn als jouw argumenten welbespraakt terzijde worden geschoven, terwijl je het idee hebt: 'ja maar dat vind ik gewoon, ik voel dat zo, en ook al kan ik het niet zo goed onder woorden brengen of hecht jij er geen waarde aan, voor mij is het wél belangrijk!'. En in dit soort situaties kan ik me wel eens machteloos voelen. Maar goed, hij luistert nu wel beter naar mij en geeft mij ook meer de ruimte.
Ik denk dat het al goed zal zijn voor jullie verstandhouding als jij uitlegt dat je je machteloos voelt en daarom gaat huilen. Dan heeft hij er misschien ook meer begrip voor ipv je te verwijten dat je huilt om je zin te krijgen. En kun je misschien samen bekijken hoe je dit patroon in ruzies kan doorbreken.
woensdag 25 november 2009 om 18:22
quote:wuiles schreef op 25 november 2009 @ 18:05:
[...]
Huilen heeft niets te maken met je openstellen voor de boodschap van een ander omdat het doorgaans de communicatie volledig blokkeert. Zodra de tranen vloeien komt de emotie van de huiler centraal te staan en doet de ander er niet meer echt toe. Logisch dat dit door de meeste partners als frustrerend wordt ervaren. Nogmaals: voor alles is een tijd en een plaats. Een ruzie is niet het moment om te zwelgen in zieligheid, eigen emoties etcetera. Als je ruzie hebt hou het dan bij die ruzie, luister naar de ander en laat andere zaken erbuiten.
Leuk dat ik aan lolapaloeza een vraag stel en van wuiles antwoord krijg!
Ja wuiles, je verhaal klinkt heel logisch, maar als iemand er moeite mee heeft om de tranen te bedwingen tijdens een conflict en dus niet goed is in ruzie maken, hoe schakel je dat dan op het moment uit? De tranen zijn blijkbaar niet te sturen op dat moment. Dus kom eens met concrete ombuigingen in plaats van het huilen an sich af te doen als (vrij vertaald) 'stop ermee, het levert niets op'.
Laat ik de vraag dan eens anders stellen: "Mijn partner wordt gefrustreerd als ik tijdens een ruzie vrij snel boos wordt. Hij/ zij vindt dan dat ik het gesprek dan blokkeer. Wat kan ik hieraan doen?"
Boosheid is ook een emotie trouwens. En mensen worden ook (snel) boos uit onmacht. Ik kan een partner, die snel uit zijn vel springt, ook niet persé altijd zien als iemand die stevig in zijn schoenen staat en serieus nemen. De partner, van degene die uit zijn/ haar velt springt, laat de ander meestal ook eerst even afkoelen alvorens verder in discussie te gaan. Volgens mij is het een kwestie van dat de ander ook niet huilies om kan gaan. Dat hoef je ook niet te kunnen, maar het ligt natuurlijk niet allemaal aan de huilie.
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
[...]
Huilen heeft niets te maken met je openstellen voor de boodschap van een ander omdat het doorgaans de communicatie volledig blokkeert. Zodra de tranen vloeien komt de emotie van de huiler centraal te staan en doet de ander er niet meer echt toe. Logisch dat dit door de meeste partners als frustrerend wordt ervaren. Nogmaals: voor alles is een tijd en een plaats. Een ruzie is niet het moment om te zwelgen in zieligheid, eigen emoties etcetera. Als je ruzie hebt hou het dan bij die ruzie, luister naar de ander en laat andere zaken erbuiten.
Leuk dat ik aan lolapaloeza een vraag stel en van wuiles antwoord krijg!
Ja wuiles, je verhaal klinkt heel logisch, maar als iemand er moeite mee heeft om de tranen te bedwingen tijdens een conflict en dus niet goed is in ruzie maken, hoe schakel je dat dan op het moment uit? De tranen zijn blijkbaar niet te sturen op dat moment. Dus kom eens met concrete ombuigingen in plaats van het huilen an sich af te doen als (vrij vertaald) 'stop ermee, het levert niets op'.
Laat ik de vraag dan eens anders stellen: "Mijn partner wordt gefrustreerd als ik tijdens een ruzie vrij snel boos wordt. Hij/ zij vindt dan dat ik het gesprek dan blokkeer. Wat kan ik hieraan doen?"
Boosheid is ook een emotie trouwens. En mensen worden ook (snel) boos uit onmacht. Ik kan een partner, die snel uit zijn vel springt, ook niet persé altijd zien als iemand die stevig in zijn schoenen staat en serieus nemen. De partner, van degene die uit zijn/ haar velt springt, laat de ander meestal ook eerst even afkoelen alvorens verder in discussie te gaan. Volgens mij is het een kwestie van dat de ander ook niet huilies om kan gaan. Dat hoef je ook niet te kunnen, maar het ligt natuurlijk niet allemaal aan de huilie.
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
Only dead fish go with the flow
woensdag 25 november 2009 om 18:29
quote:Dreamglasses schreef op 25 november 2009 @ 18:22:
[...]
Leuk dat ik aan lolapaloeza een vraag stel en van wuiles antwoord krijg!
Ja wuiles, je verhaal klinkt heel logisch, maar als iemand er moeite mee heeft om de tranen te bedwingen tijdens een conflict en dus niet goed is in ruzie maken, hoe schakel je dat dan op het moment uit? De tranen zijn blijkbaar niet te sturen op dat moment. Dus kom eens met concrete ombuigingen in plaats van het huilen an sich af te doen als (vrij vertaald) 'stop ermee, het levert niets op'.
Laat ik de vraag dan eens anders stellen: "Mijn partner wordt gefrustreerd als ik tijdens een ruzie vrij snel boos wordt. Hij/ zij vindt dan dat ik het gesprek dan blokkeer. Wat kan ik hieraan doen?"
Boosheid is ook een emotie trouwens. En mensen worden ook (snel) boos uit onmacht. Ik kan een partner, die snel uit zijn vel springt, ook niet persé altijd zien als iemand die stevig in zijn schoenen staat en serieus nemen. De partner, van degene die uit zijn/ haar velt springt, laat de ander meestal ook eerst even afkoelen alvorens verder in discussie te gaan. Volgens mij is het een kwestie van dat de ander ook niet huilies om kan gaan. Dat hoef je ook niet te kunnen, maar het ligt natuurlijk niet allemaal aan de huilie.
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
Ik heb enkele pagina's geleden TO al geadviseerd om hier deskundige hulp bij te zoeken. Wanneer, zoals zij te kennen geeft, elke ruzie en elk moeilijk gesprek ontaardt in een huilbui dan ontbreekt het aan fundamentele communicatieve vaardigheden die naar mijn idee niet op een forum aangeleerd kunnen worden.
Enfin, hoe maakt een mens constructief ruzie? Door zich tot één onderwerp per keer te beperken, door te luisteren naar de ander, door zaken niet op te kroppen, door een time-out te nemen als emoties de overhand krijgen, door kritiek niet als een persoonlijke aanval te beschouwen, door te vragen om wat je wél wilt in plaats te blijven herhalen wat je niet wilt, door je prioriteiten te stellen en niet op alle slakken zout te leggen, door te accepteren dat je niet voor een ander kunt denken, door fundamentele verschillen tussen karakters te accepteren, etcetera.
[...]
Leuk dat ik aan lolapaloeza een vraag stel en van wuiles antwoord krijg!
Ja wuiles, je verhaal klinkt heel logisch, maar als iemand er moeite mee heeft om de tranen te bedwingen tijdens een conflict en dus niet goed is in ruzie maken, hoe schakel je dat dan op het moment uit? De tranen zijn blijkbaar niet te sturen op dat moment. Dus kom eens met concrete ombuigingen in plaats van het huilen an sich af te doen als (vrij vertaald) 'stop ermee, het levert niets op'.
Laat ik de vraag dan eens anders stellen: "Mijn partner wordt gefrustreerd als ik tijdens een ruzie vrij snel boos wordt. Hij/ zij vindt dan dat ik het gesprek dan blokkeer. Wat kan ik hieraan doen?"
Boosheid is ook een emotie trouwens. En mensen worden ook (snel) boos uit onmacht. Ik kan een partner, die snel uit zijn vel springt, ook niet persé altijd zien als iemand die stevig in zijn schoenen staat en serieus nemen. De partner, van degene die uit zijn/ haar velt springt, laat de ander meestal ook eerst even afkoelen alvorens verder in discussie te gaan. Volgens mij is het een kwestie van dat de ander ook niet huilies om kan gaan. Dat hoef je ook niet te kunnen, maar het ligt natuurlijk niet allemaal aan de huilie.
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
Ik heb enkele pagina's geleden TO al geadviseerd om hier deskundige hulp bij te zoeken. Wanneer, zoals zij te kennen geeft, elke ruzie en elk moeilijk gesprek ontaardt in een huilbui dan ontbreekt het aan fundamentele communicatieve vaardigheden die naar mijn idee niet op een forum aangeleerd kunnen worden.
Enfin, hoe maakt een mens constructief ruzie? Door zich tot één onderwerp per keer te beperken, door te luisteren naar de ander, door zaken niet op te kroppen, door een time-out te nemen als emoties de overhand krijgen, door kritiek niet als een persoonlijke aanval te beschouwen, door te vragen om wat je wél wilt in plaats te blijven herhalen wat je niet wilt, door je prioriteiten te stellen en niet op alle slakken zout te leggen, door te accepteren dat je niet voor een ander kunt denken, door fundamentele verschillen tussen karakters te accepteren, etcetera.
woensdag 25 november 2009 om 18:30
Mensen stellen zich ook kwetsbaar op via huilen. Het is niet persé DE manier van kwetsbaar opstellen, het is ook een manier. Op het moment van de ruzie ook (dat gebeurt uit frustratie, onmacht, maar ook boosheid). Boosheid is ook kwetsbaar opstellen: je maakt je blijkbaar druk over wat de ander van je vindt, iets zegt wat jou doet voelen dat je minder/ niet goed (genoeg) bent. Dat kan doordat je daadwerkelijk wordt bekritiseert of dingen denkt te horen, die de ander helemaal niet zo bedoeld. In principe denk ik dat alle uitingen van emoties een vorm van kwetsbaar opstellen is. Iemand die nooit breekt, omvalt, aangedaan is over iets, stelt zich minder kwetsbaar op tijdens een conflict.
Dingen toegeven van jezelf op een normale toon (zonder uiting van emotie) is natuurlijk net zo goed jezelf kwetsbaar opstellen. of bijvoorbeeld toegeven dat je ergens niet zo goed in bent en het graag wil leren.
Dingen toegeven van jezelf op een normale toon (zonder uiting van emotie) is natuurlijk net zo goed jezelf kwetsbaar opstellen. of bijvoorbeeld toegeven dat je ergens niet zo goed in bent en het graag wil leren.
Only dead fish go with the flow
woensdag 25 november 2009 om 18:33
Ik heb net bijna het hele topic gelezen en heb eigenlij kgemist of Arlena zelf nog aanwezig is. Maar goed, voor alle andere 'huilies' die misschien nog op praktische tips wachten...quote:Dreamglasses schreef op 25 november 2009 @ 18:22:
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
Er is al een paar keer gezegd 'vraag aan je vriend wat het met hem doet als je huilt'. Ik denk dat dat een begin is. Misschien kun je dan namelijk ook uitleggen wat het huilen voor jou is. Ik heb een aantal reacties gelezen van vrouwen die zeggen 'ik huil wel, maar kan gewoon door blijven praten'. In dat geval zou je tegen vriend kunnen zeggen dat hij tijdens een ruzie niet hoeft te reageren op je gehuil.
Je zou ook gewoon kunnen accepteren dat je huilt, en afspreken dat je een time out instelt op het moment dat je begint te huilen. Misschien is het een idee om dan allebei een brief te schrijven waarin je uitlegt wat je voelt en hoe je het graag anders zou willen doen en die aan elkaar te geven en dan van daaruit weer door te praten?
Ik ben het er mee eens wat sommigen schrijven, dat het niet eerlijk is van vriend te verwachten dat hij maar begint te troosten 'alleen maar' omdat je begint te huilen. Hij zit ook in zijn emoties, en daar zou hij dan ineens uit moeten stappen omdat jij 'zielig' bent. Dat lijkt me vragen om problemen en een niet constructieve manier van oplossen van je ruzie.
Er wordt in dit topic veel geanalyseerd over het huilen versus boos worden. Ik mis hier en daar wat concretere aanpak-methodes wat je kan doen om het doodvermoeiende huilen tijdens conflicten te verminderen.
Er is al een paar keer gezegd 'vraag aan je vriend wat het met hem doet als je huilt'. Ik denk dat dat een begin is. Misschien kun je dan namelijk ook uitleggen wat het huilen voor jou is. Ik heb een aantal reacties gelezen van vrouwen die zeggen 'ik huil wel, maar kan gewoon door blijven praten'. In dat geval zou je tegen vriend kunnen zeggen dat hij tijdens een ruzie niet hoeft te reageren op je gehuil.
Je zou ook gewoon kunnen accepteren dat je huilt, en afspreken dat je een time out instelt op het moment dat je begint te huilen. Misschien is het een idee om dan allebei een brief te schrijven waarin je uitlegt wat je voelt en hoe je het graag anders zou willen doen en die aan elkaar te geven en dan van daaruit weer door te praten?
Ik ben het er mee eens wat sommigen schrijven, dat het niet eerlijk is van vriend te verwachten dat hij maar begint te troosten 'alleen maar' omdat je begint te huilen. Hij zit ook in zijn emoties, en daar zou hij dan ineens uit moeten stappen omdat jij 'zielig' bent. Dat lijkt me vragen om problemen en een niet constructieve manier van oplossen van je ruzie.
woensdag 25 november 2009 om 18:36
Er zit een groot verschil tussen je kwetsbaar opstellen en je aanstellen. En dat laatste is het gewoon vaak als je altijd maar huilt tijdens ruzies.
Niks constructiefs aan, niet kwetsbaar maar manipulatief.
Boos worden is ook zo'n emotie die vaak misbruikt wordt om maar lekker je gang te gaan.
Niks constructiefs aan, niet kwetsbaar maar manipulatief.
Boos worden is ook zo'n emotie die vaak misbruikt wordt om maar lekker je gang te gaan.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 25 november 2009 om 19:12
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 november 2009 @ 18:36:
Er zit een groot verschil tussen je kwetsbaar opstellen en je aanstellen. En dat laatste is het gewoon vaak als je altijd maar huilt tijdens ruzies.
Niks constructiefs aan, niet kwetsbaar maar manipulatief.
Boos worden is ook zo'n emotie die vaak misbruikt wordt om maar lekker je gang te gaan.
Ter aanvulling; Er is een verschil tussen je kwetsbaar voelen en je kwetsbaar opstellen. Zowel huilen als boos worden zijn op jezelf gericht. Je vraagt veel aandacht voor je gemoedstoestand. Het is ook meer verdedigend. Ik vind kwetsbaar opstellen eerder iets als blijven luisteren ook als iemand boos reageert. Niet in de verdediging schieten, accepteren dat jij 50% van de communicatie bent.
Wat je krijgt bij huilen is dat je een ruzie van een (hopelijk) inhoudelijk punt overhevelt naar betrekkingsniveau. Het gaat dan niet meer om bijv. de slechte verdeling van taken tussen jullie in het huishouden, maar om of hij wel genoeg om je geeft. Voor je ruzie partner is dit super lastig. Hij of zij begint het gesprek juist ivm die taakverdeling, krijgt ie opeens iemand levensgeluk in de schoot geworpen.
Er zit een groot verschil tussen je kwetsbaar opstellen en je aanstellen. En dat laatste is het gewoon vaak als je altijd maar huilt tijdens ruzies.
Niks constructiefs aan, niet kwetsbaar maar manipulatief.
Boos worden is ook zo'n emotie die vaak misbruikt wordt om maar lekker je gang te gaan.
Ter aanvulling; Er is een verschil tussen je kwetsbaar voelen en je kwetsbaar opstellen. Zowel huilen als boos worden zijn op jezelf gericht. Je vraagt veel aandacht voor je gemoedstoestand. Het is ook meer verdedigend. Ik vind kwetsbaar opstellen eerder iets als blijven luisteren ook als iemand boos reageert. Niet in de verdediging schieten, accepteren dat jij 50% van de communicatie bent.
Wat je krijgt bij huilen is dat je een ruzie van een (hopelijk) inhoudelijk punt overhevelt naar betrekkingsniveau. Het gaat dan niet meer om bijv. de slechte verdeling van taken tussen jullie in het huishouden, maar om of hij wel genoeg om je geeft. Voor je ruzie partner is dit super lastig. Hij of zij begint het gesprek juist ivm die taakverdeling, krijgt ie opeens iemand levensgeluk in de schoot geworpen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 25 november 2009 om 20:49
Ik heb zelf vroeger ook gehuild tijdens conflicten dus ik weet best dat je er niet bewust iemand mee manipuleert. Je doet het uit onmacht, maar dat maakt het nog niet tot iets constructiefs. En als je er last van hebt, doe er dan iets aan, dat kan heel goed.
Huilen tijdens een conflict lijkt alsof je je kwetsbaar opstelt maar dat is het niet, het lijkt alleen maar zo. Omdat je je stom voelt of een schaamt omdat je huilt lijk je je kwetsbaar op te stellen, maar jouw huilen is helemaal het punt niet waar je je kwetsbaar over dient op te stellen in de discussie, dat is het onderwerp zelf. Dus eigenlijk zorgt huilen ervoor dat je je niet kwetsbaar hoeft op te stellen over het onderwerp zelf. In die zin manipuleer je dus wel degelijk de ander, doordat jij je gesprekspartner afleidt van het onderwerp. Dat je het onbewust doet, en dat je het niet kan tegen houden maakt het eigenlijk alleen maar erger.
Je bent namelijk eerst onbewust onbekwaam (je huilt maar je ziet nog niet dat dat onwenselijk gedrag is), dan wordt je bewust onbekwaam (je huilt nog steeds, maar je wil dat gedrag niet meer vertonen), dan wordt je bewust bekwaam (je huilt niet meer maar je moet wel actief daar aan werken), en uiteindelijk wordt je onbewust bekwaam (huilen is iets van vroeger, nu gedraag je je ongemerkt en onbewust anders).
Huilen tijdens een conflict lijkt alsof je je kwetsbaar opstelt maar dat is het niet, het lijkt alleen maar zo. Omdat je je stom voelt of een schaamt omdat je huilt lijk je je kwetsbaar op te stellen, maar jouw huilen is helemaal het punt niet waar je je kwetsbaar over dient op te stellen in de discussie, dat is het onderwerp zelf. Dus eigenlijk zorgt huilen ervoor dat je je niet kwetsbaar hoeft op te stellen over het onderwerp zelf. In die zin manipuleer je dus wel degelijk de ander, doordat jij je gesprekspartner afleidt van het onderwerp. Dat je het onbewust doet, en dat je het niet kan tegen houden maakt het eigenlijk alleen maar erger.
Je bent namelijk eerst onbewust onbekwaam (je huilt maar je ziet nog niet dat dat onwenselijk gedrag is), dan wordt je bewust onbekwaam (je huilt nog steeds, maar je wil dat gedrag niet meer vertonen), dan wordt je bewust bekwaam (je huilt niet meer maar je moet wel actief daar aan werken), en uiteindelijk wordt je onbewust bekwaam (huilen is iets van vroeger, nu gedraag je je ongemerkt en onbewust anders).
