Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat slecht sinds komst tweede kind
woensdag 5 juni 2019 11:45
Ik moet even mn verhaal kwijt omdat ik het even niet meer weet.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
woensdag 5 juni 2019 15:31
Dat is hier ook wel een beetje het geval. Ik ben van ons ook degene die vaker weg is. Vriend is wel vaker sporten, maar dat is dan een uurtje of anderhalf op een avond. Hij is ook degene die bij mij dan af en toe op de rem trapt om te zeggen dat we geen relatie hebben om elkaar bij de voordeur af te lossen. Ook heb ik de neiging om ook met kind veel te doen, terwijl we ook best in het weekend gewoon even een dagje niks kunnen doen ipv dierentuin/bioscoop/monkey town of festival.. En daar heeft hij ook gewoon gelijk in maar ik zie altijd van alles dat ik leuk vind en voor je het weet zit de agenda weer vol. Je moet gewoon rekening houden met elkaars behoeftes. Ik moet niet tegen elk feestje ja zeggen en vriend moet af en toe gewoon mee met ons naar de dierentuin oid.
Maar dit alles kwam wel weer pas nadat kind haar eerste verjaardag had gevierd. In de babytijd had ik er echt 0 energie voor.
Maar dit alles kwam wel weer pas nadat kind haar eerste verjaardag had gevierd. In de babytijd had ik er echt 0 energie voor.
woensdag 5 juni 2019 15:33
herkenbaar, als iemand we appt: "zullen we..."sneeuwwitje80 schreef: ↑05-06-2019 15:31En daar heeft hij ook gewoon gelijk in maar ik zie altijd van alles dat ik leuk vind en voor je het weet zit de agenda weer vol.
heb ik al "ja", geantwoord, voor ik gelezen heb, wat we precies gaan doen
woensdag 5 juni 2019 15:53
TO, kun je nog antwoord geven op de vraag waarom jullie een tweede kindje genomen hebben? Was dat, en dan moet je even heel eerlijk zijn, een keus van jullie allebei samen, of wilde jij dit en ging hij er maar in mee?
Want het klinkt niet alsof deze situatie uit de lucht kwam vallen, maar alsof het met een tweede kindje hier sowieso op uit zou draaien. En dat is niet direct een verwijt, maar kan wel essentieel zijn in waarom het nu zo loopt.
Want het klinkt niet alsof deze situatie uit de lucht kwam vallen, maar alsof het met een tweede kindje hier sowieso op uit zou draaien. En dat is niet direct een verwijt, maar kan wel essentieel zijn in waarom het nu zo loopt.
woensdag 5 juni 2019 16:00
woensdag 5 juni 2019 16:16
Mooi!stokske schreef: ↑05-06-2019 13:05Hier kwam bij man ook het hoge woord eruit na een tijdje, hij vond dat hij te weinig aandacht kreeg van mij. Nou misschien was dat omdat ik alles alleen moest doen, dag en nacht en ik dus simpelweg geen tijd had meer voor hem. Als hij ook gewoon helpt, heb ik meer aandacht voor andere dingen.
Na er veel over praten hebben we hier een goede weg in gevonden en gaat onze relatie weer beter. Als hij meer een vader wordt, heb jij tijd om minder moeder te zijn.
TO, ik denk dat het dikgedrukte een mooie samenvatting is van wat jullie te doen staat. Denk je dat je man hiervoor open staat of denkt hij dat jij het voor de kinderen zorgen wel even in je eentje erbij doet zonder dat ofwel jij ofwel hij daar ook maar iets voor moet inleveren?
woensdag 5 juni 2019 16:17
je bent er echt al lang niet geweest?beetjegek schreef: ↑05-06-2019 16:00Nou, ik ben zelf 40, en zie er goed uit, maar ik ga toch echt niet naar festivals om tussen de 20-ers te lopen. Ik vind dat ook altijd een beetje sneu. En ik was een echte party animal. Gelukkig hebben man en ik er beiden geen behoefte aan. En eigenlijk al onze vrienden ook niet.
Er zijn zoveel festivals, waar gezinnen met kinderen lopen, ouderen (60+) veel 40-ers etc.
en ja, daar ga ik graag heen (met vriendinnen)
woensdag 5 juni 2019 16:20
Waarom zou hij dan lachen denk je? Ziet hij het probleem niet? Ook niet terwijl jullie er niet over kunnen praten zonder ruzie te hebben? Of wil hij er niet aan omdat hij bang is om dan dingen op te moeten geven en lacht hij het daarom maar weg? Ik zou als mijn partner serieus relatietherapie voorstelt me eerder doodschrikken en er alles aan willen doen dat het weer goedkomt. Erom lachen zou ik enorm onrespectvol vinden.
woensdag 5 juni 2019 16:24
Nee al een jaar of 10 niet. Ik zou me echt niet op mijn gemak voelen tussen al die jonkies. Vroeger dachten we zelf ook altijd “ wat moeten die ouwe lijken hier?” En die waren dan 30...
woensdag 5 juni 2019 16:56
Maar je hebt het gevoel dat hij het nodig heeft zeg je. Maar je wilt dat niet. Dus je laat het wel toe en gaat daarna verwijten maken?
Als je al een huishoudster hebt en 3,5 dag werkt is het toch ook weer niet zo druk?
Laat hem het koken en de was op zich nemen (als het dan niet gebeurd heeft hij geen eten of schone kleren) en ga niet hopen dat hij ineens een huismus word.
Ik vond er trouwens ook weinig aan in de baby tijd, ex ook. We wilden graag kinderen en accepteerde dat de babytijd erbij hoorde. Maar het genieten kwam pas jaren later. Als we dan wel eens terug dachten aan de leuke momentjes... niet iedereen vind dat leuk. Dan moet je evengoed je verantwoordelijkheid nemen. Maar dat hij dan ook niet even mag klagen dat de baby irritant doet snap ik niet. Dat jij er wel van geniet is mooi. Maar niet een teken van meer liefde.
Krijgt je man wel waardering van jou? Vrouwen zeggen vaak dat: hij zegt nooit wat fijn dat je hebt gekookt. Maar andersom hoor ik ze zelden zeggen: wat fijn dat hij werkt. Als je dat zo graag wilt. Begin daar dan zelf mee.
Gewoon het huishouden en de kindertaken verdelen en niet steeds alles zelf gaan doen omdat je het beter/ sneller/ met meer kennis van het kind doet. Zo leert hij zijn kind ook niet kennen...
Als je al een huishoudster hebt en 3,5 dag werkt is het toch ook weer niet zo druk?
Laat hem het koken en de was op zich nemen (als het dan niet gebeurd heeft hij geen eten of schone kleren) en ga niet hopen dat hij ineens een huismus word.
Ik vond er trouwens ook weinig aan in de baby tijd, ex ook. We wilden graag kinderen en accepteerde dat de babytijd erbij hoorde. Maar het genieten kwam pas jaren later. Als we dan wel eens terug dachten aan de leuke momentjes... niet iedereen vind dat leuk. Dan moet je evengoed je verantwoordelijkheid nemen. Maar dat hij dan ook niet even mag klagen dat de baby irritant doet snap ik niet. Dat jij er wel van geniet is mooi. Maar niet een teken van meer liefde.
Krijgt je man wel waardering van jou? Vrouwen zeggen vaak dat: hij zegt nooit wat fijn dat je hebt gekookt. Maar andersom hoor ik ze zelden zeggen: wat fijn dat hij werkt. Als je dat zo graag wilt. Begin daar dan zelf mee.
Gewoon het huishouden en de kindertaken verdelen en niet steeds alles zelf gaan doen omdat je het beter/ sneller/ met meer kennis van het kind doet. Zo leert hij zijn kind ook niet kennen...
woensdag 5 juni 2019 17:13
‘Vrouw van’ zijn, lukt alleen als je daar ook een beetje tijd voor krijgt.LAgirl82 schreef: ↑05-06-2019 11:50Misschien samen een weekendje weg gaan en echt de tijd nemen voor elkaar en goed communiceren en open naar elkaar toe zijn.
Ga samen een weekendje weg en laat de kinderen dan bij je (schoon)ouders.
Werkt dat niet, dan misschien relatietherapie overwegen om goed te kunnen communiceren en met elkaar leren praten.
Maar nooit vergeten dat je ook 'vrouw van' bent en niet alleen 'moeder van' en ook tijd maken om samen als echtpaar dingen te doen en goede communicatie is van levensbelang!
Leer goed communiceren en vooral luisteren naar elkaar en blijf praten samen.
woensdag 5 juni 2019 17:16
Ik wilde eigenlijk (nog) geen tweede. Hij wel en drong er best vaak op aan. Ik heb toen gezegd dat hij me dan meer moest helpen en dat deed hij vervolgens ook. Toen zag ik een tweede wel zitten en was ik meteen zwanger. Het ging ook echt goed tussen ons toen we voor de tweede gingen. Wat mij ook wel weer hoop geeft; als we uit de babytijd zijn zal het vast beter gaan. Wat nu bij de tweede ook meespeelt is dat hij promotie heeft gemaakt dus een nog drukkere baan. De baby is ook veel lastiger dan de eerste. Allemaal factoren die het nog zwaarder maken.HKr schreef: ↑05-06-2019 15:53TO, kun je nog antwoord geven op de vraag waarom jullie een tweede kindje genomen hebben? Was dat, en dan moet je even heel eerlijk zijn, een keus van jullie allebei samen, of wilde jij dit en ging hij er maar in mee?
Want het klinkt niet alsof deze situatie uit de lucht kwam vallen, maar alsof het met een tweede kindje hier sowieso op uit zou draaien. En dat is niet direct een verwijt, maar kan wel essentieel zijn in waarom het nu zo loopt.
woensdag 5 juni 2019 17:19
Hij gelooft niet zo in psychologen enzo. Heb hem al eerder voorgesteld eens met iemand te praten over zijn piekergedrag maar dan reageert hij daar altijd negatief op.nicole123 schreef: ↑05-06-2019 16:20Waarom zou hij dan lachen denk je? Ziet hij het probleem niet? Ook niet terwijl jullie er niet over kunnen praten zonder ruzie te hebben? Of wil hij er niet aan omdat hij bang is om dan dingen op te moeten geven en lacht hij het daarom maar weg? Ik zou als mijn partner serieus relatietherapie voorstelt me eerder doodschrikken en er alles aan willen doen dat het weer goedkomt. Erom lachen zou ik enorm onrespectvol vinden.
woensdag 5 juni 2019 17:19
Voor hem dus ook. Hoeveel uur werkt hij?Svea84 schreef: ↑05-06-2019 17:16Ik wilde eigenlijk (nog) geen tweede. Hij wel en drong er best vaak op aan. Ik heb toen gezegd dat hij me dan meer moest helpen en dat deed hij vervolgens ook. Toen zag ik een tweede wel zitten en was ik meteen zwanger. Het ging ook echt goed tussen ons toen we voor de tweede gingen. Wat mij ook wel weer hoop geeft; als we uit de babytijd zijn zal het vast beter gaan. Wat nu bij de tweede ook meespeelt is dat hij promotie heeft gemaakt dus een nog drukkere baan. De baby is ook veel lastiger dan de eerste. Allemaal factoren die het nog zwaarder maken.
woensdag 5 juni 2019 17:22
Hij zou daar denk ik voor open staan maar tegelijk vind hij het lastig om opnicole123 schreef: ↑05-06-2019 16:16Mooi!
TO, ik denk dat het dikgedrukte een mooie samenvatting is van wat jullie te doen staat. Denk je dat je man hiervoor open staat of denkt hij dat jij het voor de kinderen zorgen wel even in je eentje erbij doet zonder dat ofwel jij ofwel hij daar ook maar iets voor moet inleveren?
Sociale dingen nee te zeggen. Hij kan moeilijk prioriteren.
woensdag 5 juni 2019 17:29
Nee in de echte babytijd was t een stuk minder, maar na een jaar of zo.
woensdag 5 juni 2019 17:31
woensdag 5 juni 2019 17:33
Dan moet jij maar voor hem prioriteren. Wij hebben op mijn initiatief de kookavonden en naar bedbrengavondwn verdeeld. Hij kookt op die en die dag, no matter what.
Of jij hebt je vrije avond op donderdag en dan zorgt hij dat jij vrij bent. Maakt niet uit hoe, als hij er maar voor zorgt dat.
Maar goed, mijn man zag pasgeleden pas het licht. ‘Nu snap ik pas hoe het is als vrouw’, toen kind en ik weg waren en hij 3 volwassen mannen in huis had
Ondanks al mijn verwoede pogingen en alle tips die ik op het forum ooit gelezen heb.
woensdag 5 juni 2019 17:34
woensdag 5 juni 2019 17:43
Op festivals struikel je over de 40 plussers. Voel me daar uitstekend op mijn gemak.
woensdag 5 juni 2019 18:34
woensdag 5 juni 2019 19:01
Hij klinkt als het type man dat 'helpt' in het huishouden en af en toe 'oppast'; oftewel een man die de vrouw als hoofdverantwoordelijke ziet wat betreft zorg kinderen en huishouden en hij doet daar zo nu en dan ook wat voor; totaal niet gelijkwaardig en tegelijkertijd ook geen zelfreflectie hebben en alle taken en kritiek op jouw bordje schuiven.
Ik zou hier eens heel erg hard voor met een vuist op tafel staan en me niet verbaal laten overrulen. Maargoed ik zou dit ook niet nog eens 5 jaar zo volhouden als ik jou was TO. Wat zeg ik, nog geen half jaar denk ik.
Sorry misschien heb ik er overheen gelezen, maar werken jullie evenveel? Dat is iets wat ik als eerste zou rechttrekken geloof ik.
Ik zou hier eens heel erg hard voor met een vuist op tafel staan en me niet verbaal laten overrulen. Maargoed ik zou dit ook niet nog eens 5 jaar zo volhouden als ik jou was TO. Wat zeg ik, nog geen half jaar denk ik.
Sorry misschien heb ik er overheen gelezen, maar werken jullie evenveel? Dat is iets wat ik als eerste zou rechttrekken geloof ik.
woensdag 5 juni 2019 19:07
Dit ja. Ik vind dat je het vaak over 'helpen' hebt. Hoe zijn bij jullie thuis de taken verdeeld? Heeft hij vaste verantwoordelijkheden? Of ligt alle verantwoordelijkheid bij jou en helpt hij je soms?
Wij hebben de meeste taken verdeeld, naar wat ons het beste ligt. Ik de was, hij de afwas. Ik de baby in bad doen, hij de oudsten helpen met douchen, ik de wc en badkamer en poetsen/afstoffen, hij koken en de vuilnis, ik de kinderkleding en andere spullen die gekocht moeten worden, hij de wekelijkse boodschappen, ik breng de baby naar het kdv, hij de oudsten naar school. En aangezien voor mij de prioriteiten vaak meer bij thuis liggen en voor mijn man minder heeft hij in deze verdeling meer de routinematige taken die je niet uit kunt stellen. Zo'n stok achter de deur werkt bij hem heel goed. Boodschappen, kinderen naar school brengen, koken, afwas en vuilnis kun je niet een week uitstellen, die moet je wel prioriteit geven.
Bij ons is het trouwens geen 'no matter what', we nemen best wel eens wat van elkaar over. Maar dan wel in overleg, niet dat een van ons zelf besluit om zijn of haar taken niet te doen of geen verantwoordelijkheid neemt voor het thuisfront en de ander het gedwongen op moet lossen.
woensdag 5 juni 2019 20:28
Ten eerste had TO deze vraag allang beantwoord voordat jij hem stelde, ten tweede is dit totaal irrelevant; partner van TO was er zelf bij toen het kind gemaakt werd, of ie er ambivalent tegenover stond of niet, hij heeft zn verantwoordelijkheid te nemen. Moet je als vrouw eens proberen 'Ik wist niet zo zeker of ik ze wilde, en nu het kind er is, ben ik er toch niet onverdeeld blij mee'; dan moet je maar beter je best doen etc... dat geldt voor mannen net zo goed.HKr schreef: ↑05-06-2019 15:53TO, kun je nog antwoord geven op de vraag waarom jullie een tweede kindje genomen hebben? Was dat, en dan moet je even heel eerlijk zijn, een keus van jullie allebei samen, of wilde jij dit en ging hij er maar in mee?
Want het klinkt niet alsof deze situatie uit de lucht kwam vallen, maar alsof het met een tweede kindje hier sowieso op uit zou draaien. En dat is niet direct een verwijt, maar kan wel essentieel zijn in waarom het nu zo loopt.
Occam's razor
woensdag 5 juni 2019 20:41
HKr schreef: ↑05-06-2019 15:53TO, kun je nog antwoord geven op de vraag waarom jullie een tweede kindje genomen hebben? Was dat, en dan moet je even heel eerlijk zijn, een keus van jullie allebei samen, of wilde jij dit en ging hij er maar in mee?
Want het klinkt niet alsof deze situatie uit de lucht kwam vallen, maar alsof het met een tweede kindje hier sowieso op uit zou draaien. En dat is niet direct een verwijt, maar kan wel essentieel zijn in waarom het nu zo loopt.
Volgens mij typte ze ergens: en toen hij een tweede kind wilde, toen...
Dus blijkbaar gaf hij als eerste aan een 2e kind te willen.
