Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat slecht sinds komst tweede kind
woensdag 5 juni 2019 11:45
Ik moet even mn verhaal kwijt omdat ik het even niet meer weet.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
woensdag 5 juni 2019 20:42
Jouw man heeft de consequenties van vaderschap niet overzien. Hij had nooit aan kinderen moeten beginnen.
Zo te zien hoeft hij niets in te leveren.
Zo had ik ook nog wel kinderen gewild. Maar ik wilde ze dus niet. Omdat ik mijn leven ook niet wilde veranderen.
Maar nu heeft hij ze, en nu zal hij er voor opdraaien ook! Wat is dat nou!
Zo te zien hoeft hij niets in te leveren.
Zo had ik ook nog wel kinderen gewild. Maar ik wilde ze dus niet. Omdat ik mijn leven ook niet wilde veranderen.
Maar nu heeft hij ze, en nu zal hij er voor opdraaien ook! Wat is dat nou!
woensdag 5 juni 2019 20:55
De ‘ no matter what’ afspraak was in het begin nodig om echt even duidelijk te hebben hoe die verantwoordelijkheid voor iets werkt en ik was in het begin echt over de rooie als ik wel heel makkelijk tóch k gezet werd op zijn kookdag bv, nu gaat het veel meer in overleg.nicole123 schreef: ↑05-06-2019 19:07Dit ja. Ik vind dat je het vaak over 'helpen' hebt. Hoe zijn bij jullie thuis de taken verdeeld? Heeft hij vaste verantwoordelijkheden? Of ligt alle verantwoordelijkheid bij jou en helpt hij je soms?
Wij hebben de meeste taken verdeeld, naar wat ons het beste ligt. Ik de was, hij de afwas. Ik de baby in bad doen, hij de oudsten helpen met douchen, ik de wc en badkamer en poetsen/afstoffen, hij koken en de vuilnis, ik de kinderkleding en andere spullen die gekocht moeten worden, hij de wekelijkse boodschappen, ik breng de baby naar het kdv, hij de oudsten naar school. En aangezien voor mij de prioriteiten vaak meer bij thuis liggen en voor mijn man minder heeft hij in deze verdeling meer de routinematige taken die je niet uit kunt stellen. Zo'n stok achter de deur werkt bij hem heel goed. Boodschappen, kinderen naar school brengen, koken, afwas en vuilnis kun je niet een week uitstellen, die moet je wel prioriteit geven.
Bij ons is het trouwens geen 'no matter what', we nemen best wel eens wat van elkaar over. Maar dan wel in overleg, niet dat een van ons zelf besluit om zijn of haar taken niet te doen of geen verantwoordelijkheid neemt voor het thuisfront en de ander het gedwongen op moet lossen.
woensdag 5 juni 2019 21:20
Ja, snap ik. Als ‘even elkaar ovenemen’ door één van de twee wel heel makkelijk eenzijdig ingezet/misbruikt wordt dan is het logisch dat je dan meer op je strepen gaat staan. Mooi dat het verantwoordelijkheidsgevoel inmiddels meer is ingesleten en het nu wel meer in overleg kan.Mevrouw75 schreef: ↑05-06-2019 20:55De ‘ no matter what’ afspraak was in het begin nodig om echt even duidelijk te hebben hoe die verantwoordelijkheid voor iets werkt en ik was in het begin echt over de rooie als ik wel heel makkelijk tóch k gezet werd op zijn kookdag bv, nu gaat het veel meer in overleg.
woensdag 5 juni 2019 21:38
wat het scheve is in deze situatie, is dat je al gauw steun en support krijgt als je je hele leven om de kinderen draait. En dat je een stuk minder bijval krijgt als je ervan baalt dat je relatie scheef is geworden omdat je kennelijk ineens alleen maar ouders-van bent geworden ipv ook nog liefdespartners.
Het is niet handig zoals de vriend van TO het aanpakt, en mogelijk heeft hij van alles onderschat aan het ouderschap. Maar ook TO lijkt onderschat te hebben hoe je nog als twee gelijkwaardige volwassenen het leven aanpakt. De communicatie gaat van twee kanten mis, niet alleen maar van zijn kant.
Het is niet handig zoals de vriend van TO het aanpakt, en mogelijk heeft hij van alles onderschat aan het ouderschap. Maar ook TO lijkt onderschat te hebben hoe je nog als twee gelijkwaardige volwassenen het leven aanpakt. De communicatie gaat van twee kanten mis, niet alleen maar van zijn kant.
donderdag 6 juni 2019 01:08
Debora schreef: ↑05-06-2019 20:28Ten eerste had TO deze vraag allang beantwoord voordat jij hem stelde, ten tweede is dit totaal irrelevant; partner van TO was er zelf bij toen het kind gemaakt werd, of ie er ambivalent tegenover stond of niet, hij heeft zn verantwoordelijkheid te nemen. Moet je als vrouw eens proberen 'Ik wist niet zo zeker of ik ze wilde, en nu het kind er is, ben ik er toch niet onverdeeld blij mee'; dan moet je maar beter je best doen etc... dat geldt voor mannen net zo goed.
Daar had ik compleet overheen gelezen. Ik heb mijzelf 30 zweepslagen gegeven om mijn zonden te straffen.
En het is niet totaal irrelevant. Voor de zorg van de kinderen wel ja, want die zijn er nu al. Maar voor het oplossen van het probleem niet. Het wil wel eens helpen om daar de oorzaak van te zoeken. Zomaar een ideetje hoor.
Maar blijkbaar ligt het daar niet aan. integendeel zelfs. Maakt het probleem nog ingewikkelder.
donderdag 6 juni 2019 11:35
Herkenbaar! Niet in zulje extreme mate, maar toch.
Hier alles gedaan, huis, gezin, werk enz. De hele reutemeteut.
Planning, verjaardagen, consultatiebureau, noem maar op.
Meneer had blijkbaar het idee dat hij iets miste. Bijna elk weekend stappen. Ff wat drinken met vrienden.... vervolgens m 5.00 het nest in rollen en uitslapen tot 13.00.
En ja, jij moedert dan meer, maar dat is omdat je zijn tekort aan vaderen wilt compenseren. Je wilt best eens een dagje shoppen en vriendinnen, bios, sauna... maar dat kan niet, want meneer zeurt dan via de app. Achteraf kon er hier noout eens af of ik het leuk vond. Meestal een boze blik richting klok. ( euh, 23.00 ofzo, geen 5.00).
Onze relatie ging eraan kapot.
We leefden samen, maar thats it.
Ieder deed zijn ding.
Tja, lang verhaal kort; ik kreeg wel aandacht van een andere man. Die waardeerde mij wel. Van het een kwam het ander ( ben er niet trots op).
En toen gingen mijn mans ogen open!
We hebben hard op de rem getrapt. En ook hard aan onze relatie gewerkt.
Daar ben ik blij om. We zijn nog steeds bij elkaar. En nu maken we elkaar gelukkig.
Ik denk dat hij zijn wilde haren nog niet kwijt was en mij daardoor vergat.
Zorg dat het niet zover hoeft te komen
Hier alles gedaan, huis, gezin, werk enz. De hele reutemeteut.
Planning, verjaardagen, consultatiebureau, noem maar op.
Meneer had blijkbaar het idee dat hij iets miste. Bijna elk weekend stappen. Ff wat drinken met vrienden.... vervolgens m 5.00 het nest in rollen en uitslapen tot 13.00.
En ja, jij moedert dan meer, maar dat is omdat je zijn tekort aan vaderen wilt compenseren. Je wilt best eens een dagje shoppen en vriendinnen, bios, sauna... maar dat kan niet, want meneer zeurt dan via de app. Achteraf kon er hier noout eens af of ik het leuk vond. Meestal een boze blik richting klok. ( euh, 23.00 ofzo, geen 5.00).
Onze relatie ging eraan kapot.
We leefden samen, maar thats it.
Ieder deed zijn ding.
Tja, lang verhaal kort; ik kreeg wel aandacht van een andere man. Die waardeerde mij wel. Van het een kwam het ander ( ben er niet trots op).
En toen gingen mijn mans ogen open!
We hebben hard op de rem getrapt. En ook hard aan onze relatie gewerkt.
Daar ben ik blij om. We zijn nog steeds bij elkaar. En nu maken we elkaar gelukkig.
Ik denk dat hij zijn wilde haren nog niet kwijt was en mij daardoor vergat.
Zorg dat het niet zover hoeft te komen
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 6 juni 2019 15:01
donderdag 6 juni 2019 15:04
mijn man en ik zijn volwassen mensen, als ik Laat thuis kom en de volgende dag geen verplichtingen heb en uitslaap, heeft hij daar toch geen last van (en vice versa) ?COtweepuntnul schreef: ↑06-06-2019 15:01Als mijn man het presteert om... ik zeg maar wat... vaker dan 1 a 2 keer per jaar om 5.00 uur thuis komt en tot 13.00 roes uitslaapt en kater heeft, dan volgt er een goed gesprek. Andersom ook.
Daar zeg je toch wat van? Dat ga je toch niet lijdzaam opvangen zonder iets te zeggen?
donderdag 6 juni 2019 15:18
Dit was ook mijn eerste gedachte. Een man die eigenlijk geen vader wil zijn. (Sorry als dit bot overkomt.)RikM schreef: ↑05-06-2019 11:59Eerst schrijf je dat alle randvoorwaarden er waren om aan kinderen te beginnen en vervolgens schrijf je dat je man een echt feestbeest is en vaak gaat stappen. Ligt het nou aan mij of rijmt dat niet helemaal? Had je verwacht dat je man ineens een huiselijk type zou worden als er eenmaal kinderen waren?
donderdag 6 juni 2019 17:22
Nou ja dit. Uitslapen prima, maar wel in overleg. En ook geen enorme kater heel vaak. Daar heb ik gewoon geen zin in want dat betekent dat ik de hele dag de sjaak ben mbt de kinderen.
Maar misschien wordt dat beter als de kinderen ouder zijn
donderdag 6 juni 2019 17:26
Lijdzaam zeker niet. De nodige ruzies gehad hoor. Elke keer week ( pak weg om de 14 dagen was het prijs).COtweepuntnul schreef: ↑06-06-2019 15:01Als mijn man het presteert om... ik zeg maar wat... vaker dan 1 a 2 keer per jaar om 5.00 uur thuis komt en tot 13.00 roes uitslaapt en kater heeft, dan volgt er een goed gesprek. Andersom ook.
Daar zeg je toch wat van? Dat ga je toch niet lijdzaam opvangen zonder iets te zeggen?
Uiteindelijk heb ik de kids gepakt en mijn eigen plan getrokken.
Met het hele verhaal wat erna komt erachteraan dus...
Ik kon wel wat zeggen, maar meneer deed toch wat hij wilde...
Dus to ga in gesprek
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 6 juni 2019 17:30
Pfft, dat is wel rot zeg.thanx schreef: ↑06-06-2019 17:26Lijdzaam zeker niet. De nodige ruzies gehad hoor. Elke keer week ( pak weg om de 14 dagen was het prijs).
Uiteindelijk heb ik de kids gepakt en mijn eigen plan getrokken.
Met het hele verhaal wat erna komt erachteraan dus...
Ik kon wel wat zeggen, maar meneer deed toch wat hij wilde...
Dus to ga in gesprek
donderdag 6 juni 2019 20:01
Nou, ik ook wel. Als ik alleen de leuke dingen hoefde te doen van kinderen, dan had ik prima tien kinderen willen hebben. Dus alleen iets met ze doen als het mij uitkomt en ik er zin in heb, niet 's nachts eruit, niet het georganiseer, niet het zieke kind, kunnen gaan en staan wanneer ik wil. Kortom wel de lusten en niet de lasten. Lekker makkelijk zeg.
donderdag 6 juni 2019 20:02
Herkenbaar. Soms denk ik "als ik een man was had ik ze misschien wel gewild", maar als vrouw zeker niet. Ik heb ook het idee, maar geen idee of het klopt, dat een houding zoals die van man van TO ten aanzien van zorg en gezin vaker bij mannen voorkomt dan bij vrouwen. Wat ik ergens wel opvallend vind, aangezien er van mannen ten aanzien van kinderen en opvoeding nog altijd veel minder wordt verwacht dan van vrouwen. Maar misschien is dat ook wel juist waar het schoentje wringt en moeten we als maatschappij nog meer de nadruk leggen op een eerlijke verdeling van opvoeding en huishouden en niet vanaf jongs af aan al een grotere nadruk op verzorgende/lieve eigenschappen bij meisjes leggen.iones schreef: ↑05-06-2019 20:42Jouw man heeft de consequenties van vaderschap niet overzien. Hij had nooit aan kinderen moeten beginnen.
Zo te zien hoeft hij niets in te leveren.
Zo had ik ook nog wel kinderen gewild. Maar ik wilde ze dus niet. Omdat ik mijn leven ook niet wilde veranderen.
Maar nu heeft hij ze, en nu zal hij er voor opdraaien ook! Wat is dat nou!
donderdag 6 juni 2019 20:33
Dit. 100 procent. Dat is toch gewoon fucking bizar dat er vrouwen zijn die 'als man' wel kinderen zouden willen? Er is nog een lange, lange weg te gaan, veel vrouwen nemen álles op zich, zo ook TO. Op een paar uurtjes na fulltime werken, en toch alles alleen doen. Voelen dat de schoen ergens wringt, maar blijkbaar niet het besef/overtuiging hebben dat het gewoon niet deugt en totaal ongelijkwaardig is.Timetraveler schreef: ↑06-06-2019 20:02Herkenbaar. Soms denk ik "als ik een man was had ik ze misschien wel gewild", maar als vrouw zeker niet. Ik heb ook het idee, maar geen idee of het klopt, dat een houding zoals die van man van TO ten aanzien van zorg en gezin vaker bij mannen voorkomt dan bij vrouwen. Wat ik ergens wel opvallend vind, aangezien er van mannen ten aanzien van kinderen en opvoeding nog altijd veel minder wordt verwacht dan van vrouwen. Maar misschien is dat ook wel juist waar het schoentje wringt en moeten we als maatschappij nog meer de nadruk leggen op een eerlijke verdeling van opvoeding en huishouden en niet vanaf jongs af aan al een grotere nadruk op verzorgende/lieve eigenschappen bij meisjes leggen.
Zie ook de reacties van vrouwen die vinden dat de oplossing ligt in het nóg meer haar best doen voor haar man. Want het allerergste is natuurlijk een 'moeke' worden. TO: je bent geen moeke, maar een dijk van een wijf wat haar verantwoordelijkheid pakt en gewoon graag voor haar kinderen zorgt. Natuurlijk heb jij geen puf om nog lekker te feesten of bevallig te zijn, hallo. Je man zou die puf ook niet moeten hebben. Waarom laat je dit allemaal gebeuren? Waarom ben jij zoveel minder waard in dit verhaal?
donderdag 6 juni 2019 20:39
Heb jij jonge kinderen? Als jij in je eentje voor de kinderen zorgt omdat je partner alles aan jou overlaat, dan draait jouw leven gewoon hélemaal om de kinderen, punt.Toverspiegel schreef: ↑05-06-2019 21:38wat het scheve is in deze situatie, is dat je al gauw steun en support krijgt als je je hele leven om de kinderen draait. En dat je een stuk minder bijval krijgt als je ervan baalt dat je relatie scheef is geworden omdat je kennelijk ineens alleen maar ouders-van bent geworden ipv ook nog liefdespartners.
Het is niet handig zoals de vriend van TO het aanpakt, en mogelijk heeft hij van alles onderschat aan het ouderschap. Maar ook TO lijkt onderschat te hebben hoe je nog als twee gelijkwaardige volwassenen het leven aanpakt. De communicatie gaat van twee kanten mis, niet alleen maar van zijn kant.
Dan kun je de 'vrouwen kunnen niet loslaten' kaart trekken, maar negen van de tien keer is dat omdat de vrouw denkt/voelt dat het háár verantwoordelijkheid is, en de man vele, vele malen meer vrijheid houdt dan zij. Resultaat van eeuwenlange ongelijkwaardigheid.
Als jij een spontane en avontuurlijke vrouw wil, dan zul je aan de bak moeten als man. Een vrouw die zich in haar rol heeft geschikt als hoofdverzorger heeft nou eenmaal niet de luxe om lekker uit de band te springen, die is elke dag hondsmoe en mentaal uitgeput en is blij als ze in bed ligt.
donderdag 6 juni 2019 20:42
Ik geloof dat TO nog niet zo ver is dat ze echt voelt wat haar belangen zijn. Zoals zoveel andere vrouwen ook. Zo jammer. Hopelijk wordt er toch ergens een zaadje geplant door de reacties..
donderdag 6 juni 2019 21:18
De verhoudingen zijn compleet scheef en het wonderlijke is dat jouw man jóuw verwijten maakt, terwijl hij het is die zijn verantwoordelijkheid niet neemt.
Ik zou duidelijke afspraken maken. Twee avonden in de week (bijvoorbeeld vrijdag en woensdag) zijn de kinderen zijn verantwoordelijkheid. Twee avonden in de week zijn de kinderen jouw verantwoordelijkheid (bijvoorbeeld zaterdag en dinsdag). De overige drie avonden van jullie samen en geven jullie tenminste twee avonden aandacht aan elkaar.
Aan die weekendavonden kun je ook de volgende dag uitslapen verbinden. Dus jij slaapt op zaterdagochtend uit en hij op zondagochtend. Verder kun je op de avond dat de ander verantwoordelijk is alles doen. Je kunt thuisblijven en niks doen als je daar zin in hebt. Je kunt naar de film of kroeg gaan, sporten, een lange wandeling maken, de sauna in, met vrienden uit eten, festival, theater, borrelen, waar je maar zin in hebt.
Ga ook 2x per maand samen iets doen. Regel daarvoor een vaste oppas (bijvoorbeeld iedere eerste en derde donderdag van de maand). En praat dan weer eens echt met elkaar met open vizier.
Ik denk dat je hiermee al heel ver komt.
Ik zou duidelijke afspraken maken. Twee avonden in de week (bijvoorbeeld vrijdag en woensdag) zijn de kinderen zijn verantwoordelijkheid. Twee avonden in de week zijn de kinderen jouw verantwoordelijkheid (bijvoorbeeld zaterdag en dinsdag). De overige drie avonden van jullie samen en geven jullie tenminste twee avonden aandacht aan elkaar.
Aan die weekendavonden kun je ook de volgende dag uitslapen verbinden. Dus jij slaapt op zaterdagochtend uit en hij op zondagochtend. Verder kun je op de avond dat de ander verantwoordelijk is alles doen. Je kunt thuisblijven en niks doen als je daar zin in hebt. Je kunt naar de film of kroeg gaan, sporten, een lange wandeling maken, de sauna in, met vrienden uit eten, festival, theater, borrelen, waar je maar zin in hebt.
Ga ook 2x per maand samen iets doen. Regel daarvoor een vaste oppas (bijvoorbeeld iedere eerste en derde donderdag van de maand). En praat dan weer eens echt met elkaar met open vizier.
Ik denk dat je hiermee al heel ver komt.
donderdag 6 juni 2019 21:23
Onzin trouwens dat je als 30-40+ er niet meer naar een feestje zou kunnen. Hier staat het juist vol met die leeftijdscategorie en ik vind het nog steeds erg gezellig. Als je dan muziek houdt dan is alleen dat al een reden om te gaan. En ik vind mijn vriendinnen ook nog steeds belangrijk dus daar praat ik graag mee bij. Een drankje, een hapje, dansen. Ik hou ervan, dus ik snap je vriend wel TO. Het krijgen van kinderen hoeft niet te betekenen dat je je huis niet meer uitkomt.
Ik denk alleen dat jullie wat meer een balans moeten gaan vinden. Jullie jongste is nog maar 6 maanden dus ik vind dat niet gek, maar wel echt iets om veel over te gaan praten samen, goede afspraken over te maken en dan echt actie te ondernemen.
Ik denk alleen dat jullie wat meer een balans moeten gaan vinden. Jullie jongste is nog maar 6 maanden dus ik vind dat niet gek, maar wel echt iets om veel over te gaan praten samen, goede afspraken over te maken en dan echt actie te ondernemen.
donderdag 6 juni 2019 22:12
Ja, dit gevoel heb ik ook, dat je als vrouw vele malen harder be- en veroordeeld wordt op moederlijke kwaliteiten dan andersom, dus als man op vaderlijke. Daarom ben ik ook huiverig om eraan te beginnen.Timetraveler schreef: ↑06-06-2019 20:02Herkenbaar. Soms denk ik "als ik een man was had ik ze misschien wel gewild", maar als vrouw zeker niet. Ik heb ook het idee, maar geen idee of het klopt, dat een houding zoals die van man van TO ten aanzien van zorg en gezin vaker bij mannen voorkomt dan bij vrouwen. Wat ik ergens wel opvallend vind, aangezien er van mannen ten aanzien van kinderen en opvoeding nog altijd veel minder wordt verwacht dan van vrouwen. Maar misschien is dat ook wel juist waar het schoentje wringt en moeten we als maatschappij nog meer de nadruk leggen op een eerlijke verdeling van opvoeding en huishouden en niet vanaf jongs af aan al een grotere nadruk op verzorgende/lieve eigenschappen bij meisjes leggen.
Om me heen zie ik veel (jonge) ouders waarbij de vrouw heel duidelijk degene is die de kar trekt. Die én voor de kinderen zorgt, én werkt, én kookt, én de vakantie organiseert, enzovoorts. En dan zo'n slap aanhangsel als man erbij, blegh!
donderdag 6 juni 2019 22:18
Dan moet je gewoon een leuke, actieve, liefdevolle, geëmancipeerde man uitkiezen. Die slappe aanhangsels waren altijd al slappe aanhangsels, alleen is dat voor er kinderen komen minder erg en minder zichtbaar, maar je kunt ze er echt zo tussenuit pikken hoor.Daveotion schreef: ↑06-06-2019 22:12Ja, dit gevoel heb ik ook, dat je als vrouw vele malen harder be- en veroordeeld wordt op moederlijke kwaliteiten dan andersom, dus als man op vaderlijke. Daarom ben ik ook huiverig om eraan te beginnen.
Om me heen zie ik veel (jonge) ouders waarbij de vrouw heel duidelijk degene is die de kar trekt. Die én voor de kinderen zorgt, én werkt, én kookt, én de vakantie organiseert, enzovoorts. En dan zo'n slap aanhangsel als man erbij, blegh!
