Iedereen vind dat we moeten samenwonen

30-11-2019 23:32 545 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo iedereen,

Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.

Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.

En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.

Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
31-01-2020 08:19
Pas over samenwonen gaan denken als de kinderen allemaal het huis uit zijn of tenminste op een leeftijd zijn dat ze dat voor zichzelf kunnen beslissen.
Precies dit!!! Ik zit in een soort van vergelijkbare situatie wat ik al eerder schreef. Vriend inwonend bij ouders, kinderen ook erbij de helft van de week. Ja, dat geeft drukte en in hun geval spanningen. Ja, ik vind het echt heel rot en de 'makkelijkste' oplossing is samenwonen maar dat gaat echt niet gebeuren. Succes TO. Goede beslissing.
Ik heb je topic een paar maanden geleden gevolgd en nu je update gelezen.
Je hebt een verstandige beslissing genomen. Heel triest dat niemand van zijn familie hem wil of kan opvangen, maar het is jouw verantwoordelijkheid echt niet. Jij hebt de verantwoordelijkheid voor jouw kinderen, die horen op nummer 1 te staan. Voor jou voelde het niet goed hen in huis te nemen en dat is voldoende.

Eerlijk gezegd vraag ik me af of hij zelf wel genoeg verantwoordelijkheid voor zijn situatie neemt. Hij werkt neem ik aan? Dan zorg je voor een woning, desnoods particulier, klein of een vakantiehuisje. Urgentie bij de wbv is niet de enige weg. En dan draai je maar elk dubbeltje om. Zolang je maar een zelfstandig thuis voor je kinderen hebt.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor alle reacties, sommige zijn echt hartverwarmend, dankjewel! Ik hoop echt voor hem en zijn kinderen dat deze situatie goed opgelost word, ook al hoef ik dit niet op te lossen, ik gun ze echt het beste.

Over of ik de relatie wel of niet voort wil zetten, later wellicht,(iemand noemde dat arrogant?) Zoals ik al eerder zei, als wij echt voor elkaar bestemd zijn komt het weer goed als alles in rustiger vaarwater is gekomen. Maar ik ben idd bang dat ik nu degene ben die hem heeft laten vallen in deze moeilijke situatie en daar dus geen sprake van is, dan is dat zo en heb ik de goede keuze gemaakt, hoe hard dat nu ook klinkt. Daar vind ik niks arrogants aan, ik bescherm mezelf en mijn kinderen en laat in mijn hoofd de deur op een kiertje, maar dat weet hij niet.

Van zijn ouders weet ik simpelweg niet genoeg om een oordeel te hebben waarom ze zich zo opstellen, ik denk vooral veel frustratie en bijkomende woede is dat het allemaal zo lang duurt en kunnen ze het simpelweg niet aan om hun volwassen zoon plus twee kinderen in huis te hebben. Maar zoals ik zeg, ik weet niet alles. Ik hoop echt dat hij nu gewoon een urgentie krijgt en een stabiele situatie op kan bouwen voor hem en zijn kinderen. We hebben nog wel een klein beetje contact via de app, laatste wat ik hoorde is dat zijn urgentie met een lange brief van een hulpverlener erbij (wellicht van jeugdzorg?) in behandeling is genomen. Dus hij neemt wel hulp aan en dat lijkt me ook goed.

En wat sommige reacties zeggen over iemand in huis nemen met kinderen die onder toezicht staan van jeugdzorg: daar was ik idd ook bang voor, dat ik dan ineens ook onder een loep gehouden word en jeugdzorg ook bij mij over de vloer komt, al is het alleen maar om de situatie te bekijken. Ik heb daar idd weinig trek in, ik heb geen zin in andermans problemen en dat ik en mijn kinderen er evt in meegesleurd worden. Of dat echt zo gaat weet ik niet, maar ik zou zo’n risico nooit nemen, om die ellende erbij te krijgen. Mijn kinderen staan op nr 1 en ik zou ze altijd beschermen.

Ten slotte vind ik het heel erg dat hij gelogen heeft over jeugdzorg. Ik vind liegen zo not done in een relatie, waarover het ook is. Hij gaf als verklaring zelf nooit verwacht te hebben dat het zover zou komen als het nu gekomen is, maar als dat echt zo is had hij het me best kunnen vertellen.
Gelijk heb je hoor, TO. Zowel over de relatie (niks arrogants aan in mijn ogen) als over zijn ouders als over Jeugdzorg als over het verzwijgen van belangrijke informatie. Je mag gewoon trots zijn op jezelf. Dat zal de psycholoog vast ook nog wel benadrukken.
Arrogantie? Wat een onzin. TO heeft pas een paar een relatie met deze man. Ze zijn niet getrouwd, wonen niet samen en hebben geen kinderen samen. Dan ben je wel gek als je persé in een relatie zou blijven die veel gedoe oplevert, voor jou en je kinderen. Zeker als je al eens gescheiden bent.
Alle reacties Link kopieren
Ik hoop oprecht dat je het idee kunt loslaten dat jullie bestemd zijn voor elkaar. Dat gaat namelijk niet samen met je kind op 1.

Hij probeerde jou te dwingen tot keuzes die niet goed voor je zijn, hij kan niet voor zichzelf zorgen en hij liegt over essentiële zaken. Dit moet je niet willen. Nu niet en in de toekomst ook niet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
viva-amber schreef:
31-01-2020 13:34
Ik hoop oprecht dat je het idee kunt loslaten dat jullie bestemd zijn voor elkaar. Dat gaat namelijk niet samen met je kind op 1.
Dat weet ik ook in mijn achterhoofd wel, maar dat kost even tijd om me daar in te vinden denk ik. Maar je hebt echt gelijk denk ik. Daarom ga ik ook naar mijn psycholoog na het weekeind, ik heb die bevestiging even nodig en moet m’n draai even terug vinden thuis en dan weet ik zeg maar dat ik de goede keuze heb gemaakt. Dat lukt me nu nog niet in 2 weken, zonder hulp, dat is best wel kort.
TO: Ik heb het hele topic gelezen. Wat mij opvalt aan het hele verhaal is dat je structureel je eigen (Goed functionerende) intuïtie negeert. Je voelt alarmbellen, onderbuikgevoelens en zelfs lichamelijke reacties zoals het dichtknijpen van je keel, een gevoel alsof je stikt, maar je negeert deze signalen tot het uiterste. Pas als je écht voor het blok gezet wordt reageer je en wel op de voor jou juiste manier gelukkig.
Het is voor je eigen gezondheid en welbevinden en dat van je kinderen niet goed om het zó ver te laten komen steeds. Om je leven en dat van je kinderen zo te laten regeren door anderen die van hun puinhoop de jouwe maken. Om te voorkomen dat je wéér in zo’n situatie terecht komt, en die kans is groot als je er niets aan doet, zou ik dit echt het hoofdonderwerp maken bij je psycholoog, maar misschien doe je dat al.
Dit lijkt me het moment om hierin te groeien. Je hebt in ieder geval de eerste grote stap gezet op dat pad.
Alle reacties Link kopieren
viva-amber schreef:
31-01-2020 13:34
Ik hoop oprecht dat je het idee kunt loslaten dat jullie bestemd zijn voor elkaar. Dat gaat namelijk niet samen met je kind op 1.

Hij probeerde jou te dwingen tot keuzes die niet goed voor je zijn, hij kan niet voor zichzelf zorgen en hij liegt over essentiële zaken. Dit moet je niet willen. Nu niet en in de toekomst ook niet.
Hele belangrijke observatie. Deze man heeft niet het beste met TO en haar kinderen voor maar heeft vooral zijn eigen belang in het oog. Nu kun je zeggen dat dit door omstandigheden is, maar dan blijven die andere twee dingen over: de omstandigheden zijn grotendeels veroorzaakt door hemzelf en hij liegt/verzwijgt zaken.

TO, je doet het goed en dat gaat jouw psycholoog ook bevestigen aan jou, op zeker!
Alle reacties Link kopieren
Ik vind je helemaal niet arrogant. Je doet wat het beste is voor jezelf en uiteindelijk ook voor jouw kinderen. Kunnen anderen nog veel van leren.
Alle reacties Link kopieren
davo1979 schreef:
31-01-2020 18:22
Ik vind je helemaal niet arrogant. Je doet wat het beste is voor jezelf en uiteindelijk ook voor jouw kinderen. Kunnen anderen nog veel van leren.
Wat ik bedoe met arrogant is niet dat zij bij hem weg is gegaan maar dat ze zegt hem op hold te zetten in de hoop als hij alles op orde heeft dat ze dan weer verder kunnen gaan en zo de draad weer kunnen oppakken.

Vind het ook een beetje onnozel.
Alle reacties Link kopieren
Die betere ik bestaat alleen in het hoofd van TO.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Sjaantje37 schreef:
31-01-2020 19:08
Wat ik bedoe met arrogant is niet dat zij bij hem weg is gegaan maar dat ze zegt hem op hold te zetten in de hoop als hij alles op orde heeft dat ze dan weer verder kunnen gaan en zo de draad weer kunnen oppakken.

Vind het ook een beetje onnozel.
Kom op zeg haar roze bril is scheef eraf getrokken mag ze even aarden.
Alle reacties Link kopieren
Hij is steeds al zo geweest. Hij had al geen huis aan het begin van de relatie. Hij had ook geen geld en niet de ballen om het na 2,5 jaar scheiding op te lossen en nu een jaar later is het niet beter maar erger.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de reacties, ik denk ook in mijn achterhoofd beter is om het hierbij te laten, maar zoals ik zei het is erg kort en ik heb even nodig om in te zien dat dit beter is voor mezelf en mijn kinderen, dat heeft tijd nodig.

Heeft iemand voor mij tips hoe ik dit bij mijn eigen kinderen zo luchtig mogelijk breng? De oudste is 10 en ze zijn uiteraard niet achterlijk. Wat is gepast om wel en niet te vertellen?

Ik ga trouwens het weekeind even lekker een nachtje weg naar mijn beste vriendin, mijn kinderen zijn bij mijn ex morgen en overmorgen, we gaan eerst lekker dagje naar de sauna en de volgende dag shoppen enzo in haar woonplaats. Ze begreep alles gelukkig meteen en heeft haar weekeind vrij gemaakt voor me. Even vrouwen onder elkaar, iets dat ik dankzij hem al lang niet had gedaan, denk ik nu achteraf.
Ik denk dat je je kinderen niet hoeft te vertellen waarom de relatie over is. Dat je even afstand genomen hebt en dat je niet weet of het nog goedkomt lijkt me genoeg.

Geniet van je weekend!
Alle reacties Link kopieren
Dat lijkt me idd goed, geen details. Dankjewel! Gaat zeker lukken het weekeind
Ik ben zo blij dat er hier af en toe een vrouw voorbij komt waarbij verstand boven emotie/schuldgevoel gaat, eindelijk een vrouw die snapt wat belangrijk is voor eigen toekomst zonder te verdwalen in bijzaken. Ik vind je een inspiratie TO, ongeacht of hij zo onschuldig is als hij voordoet, je hebt gekozen wat in de eerste plaats voor jou en je kinderen goed is. het is lullig voor hem maar juist jij zou hem niet moeten helpen.
Geronimo2 schreef:
31-01-2020 21:57
Ik ben zo blij dat er hier af en toe een vrouw voorbij komt waarbij verstand boven emotie/schuldgevoel gaat, eindelijk een vrouw die snapt wat belangrijk is voor eigen toekomst zonder te verdwalen in bijzaken. Ik vind je een inspiratie TO, ongeacht of hij zo onschuldig is als hij voordoet, je hebt gekozen wat in de eerste plaats voor jou en je kinderen goed is. het is lullig voor hem maar juist jij zou hem niet moeten helpen.
+1
Alle reacties Link kopieren
MoeVanMoeder schreef:
31-01-2020 13:12
Over of ik de relatie wel of niet voort wil zetten, later wellicht,(iemand noemde dat arrogant?) Zoals ik al eerder zei, als wij echt voor elkaar bestemd zijn komt het weer goed als alles in rustiger vaarwater is gekomen. Maar ik ben idd bang dat ik nu degene ben die hem heeft laten vallen in deze moeilijke situatie en daar dus geen sprake van is, dan is dat zo en heb ik de goede keuze gemaakt, hoe hard dat nu ook klinkt. Daar vind ik niks arrogants aan, ik bescherm mezelf en mijn kinderen en laat in mijn hoofd de deur op een kiertje, maar dat weet hij niet.

En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Alle reacties Link kopieren
S-Groot schreef:
02-02-2020 01:00
En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Wrijf het er maar lekker in. TO zou haar eigen glazen ingegooid hebben als ze dit niet had gedaan, dat had je er wel even bij mogen zeggen.

En verder eens dat deze man niet het beste met jou voor heeft, TO, hij denkt alleen aan zichzelf. Anders had hij zelf ook gezegd dat nu bij jou intrekken niet goed voor je is en al helemaal niet voor je kinderen.
S-Groot schreef:
02-02-2020 01:00
En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Vind je? Laat je per definitie iemand vallen als je zijn probleem niet oplost? Ben je moreel verplicht om te helpen, zelfs als dit gaat ten koste van jezelf en, erger nog, je eigen kinderen?

Zou de ex van TO niet zo langzaamaan zelf zijn eigen zaken moeten regelen?
S-Groot schreef:
02-02-2020 01:00
En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Als een baksteen nog wel. Wat een onzin. Als ze hem in huis had genomen dan had ze haar eigen kinderen en zichzelf als een baksteen laten vallen. Wees liever blij dat TO een verstandige vrouw is die de juiste keuzes maakt in plaats van haar een schuldgevoel aan te praten.
S-Groot schreef:
02-02-2020 01:00
En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Hij laat zichzelf en z’n kinderen vallen. To wil niet mee in die val. Dat is heel wát anders
Alle reacties Link kopieren
S-Groot schreef:
02-02-2020 01:00
En dat is ook precies wat je gedaan hebt toch? Dat staat los van dat je er heel goed aan hebt gedaan om hem niet in huis te nemen, ook nu niet. Maar het blijft wel staan dat je hem (en zijn kinderen) wel als een baksteen hebt laten vallen op een heel diep punt in zijn (hun) leven.
Dit dus en daarom vind ik het arrogant om te denken dat zij nog iets te kiezen heeft als hij er weer bovenop komt. Wel vind ik dat ze de juiste keuze heeft gemaakt en het beste eraan doet al het contact te verbreken.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven