Iedereen vind dat we moeten samenwonen

Hallo iedereen,

Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.

Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.

En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.

Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?

Update: ik heb de relatie, dan al niet tijdelijk, stop gezet. De regeling met zijn kinderen is plotseling veranderd en zijn ouders staan op het punt hem werkelijk eruit te schoppen. Hij is wederom bezig met de aanvraag voor een urgentie in zijn eigen woonplaats maar het ziet er niet goed uit en dit zette net iets teveel druk voor me. Ik maak me wel beetje zorgen over zijn kinderen maar ik heb het even van me af gezet en probeer nu wat rust voor mezelf te vinden in deze situatie. Ik weet nog niet wat ik mettertijd ga doen, dus nog geen definitieve beslissing van mijn kant. We hebben nog wel beetje contact via de app, maar geef met alles wat hij zegt aan dat ik hem niet kan helpen. Ik vind het ook schandalig van zijn ouders deze situatie, maar ok

Dankjewel voor de reacties. Ik hoop ook dat het goedkomt voor hem en zijn kinderen op korte termijn, en ik dan even verder kan kijken of ik het toch nog een keer wil proberen. Het is zeg maar zo dat hij sinds 2 weken onverwacht bijna volledig voor zijn kinderen moet zorgen ivm problemen bij zijn ex thuis. Ik wil eigenlijk niet teveel in details treden, misschien verwijder ik nog een gedeelte, maar zijn ex is onder toezicht geplaatst en jeugdzorg dreigt met uit huis plaatsing, ook haar baby. Hij moet nu dus voorlopig alleen voor zijn kinderen zorgen en de moeder heeft een bezoekregeling. Zijn ouders weigeren kort gezegd mee te werken met jeugdzorg en de nieuwe regeling, willen niemand in hun huis hebben van jeugdzorg en ook niet dat hij de kinderen de hele week bij hen thuis heeft. Hij is nu met spoed een nieuwe urgentie aan het aanvragen, maar de medewerker heeft gezegd kleine kans dat nu wel lukt. Dit zette voor mij zoveel druk dat ik letterlijk mijn handen ervan af getrokken heb en het nu zelf even niet meer weet. Sorry voor het lange verhaal.

Ik vind deze beslissing van mezelf ook heel heftig gezien de situatie. Mijn zorg-gen roept zeg maar dat ik ze moet helpen, alle 3. Ja het gaat om een baby van zijn ex en nieuwe vriend, jochie is pas 5 maanden. Wat daarmee gebeurt weet ik uiteraard niet. Hij woont nu idd sinds 2 weken met kids voltijd bij zijn ouders en de situatie word onhoudbaar. Toen ik hem na een week huilend aan de telefoon kreeg dat hij het niet meer trok en dat hij weg moest bij zijn ouders heb ik deze knoop door gehakt, ik voelde haast mijn keel dicht knijpen door de druk, dat ik het gevoel had dat hem NU moest helpen óf het uit moest maken. Hij weet nog niet dat ik er nog niet uit ben of het definitief is. En dit was inderdaad de enige manier waar ik er op dit moment mee om kan gaan, al is het nog zo moeilijk. Als wij echt voor elkaar bestemd zijn komt het weer goed als deze heftige periode voorbij is en rust is wedergekeerd. Zo niet, dan heb ik nu de juiste beslissing gemaakt.

Aan de andere kant voelde ik me ook een beetje in de zeik genomen door hem, hij wist al langer dat jeugdzorg betrokken was in het gezin van zijn ex. Niet dat het zo heftig zou verlopen misschien, maar hij heeft mij dus niks verteld totdat jeugdzorg de beslissing nam dat hij de kinderen moest nemen. Ik voelde me beetje voor het blok gezet, ook al is dit nu niet zijn schuld. Ik denk daadwerkelijk wel eens dat hij dit allemaal wel wist en gewacht heeft tot het zover was om me alsnog te bewegen tot samenwonen, gezien de ernst van de situatie. Maar ik ga er maar even vanuit dat hij dit echt niet heeft aan zien komen en het voor hem een even grote klap is. Ik voel me ook heel rot dat ik dit überhaupt denk over hem, zo wil ik toch niet denken? Ik ga normaal uit van het goede, het is nu erg zwart wit in mijn hoofd en heb ook op korte termijn een aantal afspraken met mijn psycholoog ingepland om alles goed met haar te bespreken en onafhankelijk te horen wat zij van de situatie maakt, ik vertrouw haar en weet dat ze een goede kijk heeft op dit soort dingen. Maar voor nu is bij mij thuis de rust wel even weder gekeerd, ik heb alleen de kinderen nog niks verteld, alleen dat hij het druk heeft en even niet komt de weekeinden. Hoe kan ik dit het beste aanpakken naar de kinderen? Wat is evt gepast om te vertellen?

moonenz schreef: ↑

30-01-2020 20:27

iets zegt me dat je anders altijd de vrouw blijft die er niet voor hem was in moeilijkheden, al zag fam die natuurlijk naderen en probeerden daarom de pleuris in jouw schoenen te schuiven.

Daar ben ik idd ook bang voor

hanke321 schreef: ↑

30-01-2020 20:54

Onderbuikgevoel klopte dus.
Want hij met zijn kids vlakbij zou makkelijk maken dat jij 2e honk/kdv werd.
Wel heel erg dat hij zoiets belangrijks als jeugdzorg in beeld niet heeft gedeeld met je.

Echt super dat je je gevoel meer serieus neemt. En niet meer gaat voor plaatje.

(wat ik trouwens idioot vind, is dat een degelijke situatie géén indicatie tot urgentie zou opleveren. We hebben het verdorie over kinderen die anders in een internaat of pleeggezin terecht komen.)

Idd dat onderbuikgevoel was juist goed omschreven.

Instantie waar hij nu voor de tweede maal een urgentie aanvraagt zegt: je hebt een dak boven je hoofd en de kinderen dus ook. Dat dat bij (groot)ouders is, is niet relevant. Hij staat niet op straat. Ik heb het ook bij een vriendin in mijn woonplaats gezien hoor, ging na scheiding bij haar moeder inwonen met een kindje en kreeg ook geen urgentie. Schandalig.

Ik hoop uiteraard verder wel voor hem en zijn kinderen dat het snel opgelost word en er een gezonde thuissituatie ontstaat voor hun alle 3.

En ik vind het echt heel fijn dat ik even anoniem van me af kan schrijven en zoveel reacties krijg van mensen die ik niet eens ken, dat wilde ik even gezegd hebben!