Ik heb mijn man betrapt.....

Vorige maand heb ik mijn man betrapt op vreemdgaan...

We zijn getrouwd, hebben 2 kinderen (4 en 1,5) koopwoning, hij werkt fulltime, ik 32 uur. We hebben de afgelopen jaren behoorlijk wat voor onze kiezen gehad... beide kindjes zijn prematuur geboren, beide kinderen hebben lichte medische problemen.
De 1 is hypermobiel en daardoor veelvuldig in het ziekenhuis wegens vallen... de ander heeft luchtweg problemen, waardoor regelmatig in het ziekenhuis wegens zuurstof ondersteuning.

Het gezinsleven valt ons dus ook af en toe zwaar, wegens de drukke agenda's en de periodes in en uit het ziekenhuis. Mijn man en ik zijn elkaar ook redelijk uit het oog verloren.
Waar ik de drang voel om te zorgen, voelt hij de drang om dingen op te willen lossen. Ook als iets buiten zijn macht ligt.

Ik ben nuchter, hij wordt gefrustreerd over de kleinste dingen.
Dit botst regelmatig, we zeggen altijd: als wij samen voor iets gaan dan werkt het perfect, maar als we botsen dan is het ook echt vuur.

Een jaar geleden zijn we tijdelijk uit elkaar geweest, mijn man was zo gefrustreerd en boos dat hij zijn agressie niet meer onder controle kon houden, hij schreeuwde, was verbaal agressief en heeft uitgehaald naar een huisdier. Dit kon zo niet langer, hij is toen 2 maanden uit huis gegaan om tot rust te komen. Weg van de drukte in ons huis.

Onze zoon is een ''huil baby'' hij heeft reflux en vaak ziek, dit resulteert in veelvuldig huilen en ontroostbaarheid. Mijn man kan hier absoluut niet tegen en wordt dan ook heel vaak boos.

Nadat onze zoon medicatie had gekregen voor de reflux werd het huilen minder en besloten mijn man en ik dat we toch liever bij elkaar wilde zijn dan zonder elkaar.

Het ging een aantal maanden goed, tot de spanning weer op bouwde.. hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen zoals een radio die niet goed was uitgezet, ik raakte daarop weer geïrriteerd dat hij er überhaupt boos over kon worden... toch bleven we zo door banjeren....

Tot vorige maand, hij zou een avond gaan sporten en met een oud collega wat gaan drinken. Ik zou die avond onze financiën doen en doorzetten naar de boekhouder.
Om alle informatie en facturen op te halen zat ik in zijn mail, zoals ik altijd doe, bij zijn verzonden items was direct iets anders te zien. Een bericht naar een prive sauna, met de vraag of hij kon reserveren voor de bewuste avond. De sauna had terug gestuurd geen plaats te hebben. (wat lief, dacht ik nog, hij had geprobeerd iets voor ons samen te plannen)

Ik ga verder, zit in zijn mail en het valt me op dat de bewuste mail van de sauna niet zichtbaar was in zijn inbox, deze was verwijderd. En niet alleen verwijderd, hij had hem ook bij ''de prullenbak'' in zijn mail verwijderd. Apart!?

Ineens sloeg de twijfel mij toe, ik vond het gek, die oud collega had hij al jaren niet gesproken.... er klopt iets niet? Aangezien mijn man bijna wekelijks zijn telefoon kwijt raakt weet ik zijn inlog codes op icloud. We kunnen dan via de laptop opzoeken waar hij hem heeft laten slingeren, ik open de app.... wel 10 x voor mijn gevoel. Ga ik nou echt hem opzoeken?

Toch gedaan, en ja.... mijn nachtmerrie komt uit. Hij blijkt in een prive sauna te zijn 3 kwartier verderop. Mijn hart breekt, ik moet overgeven en ik begin te trillen. Meteen begin ik mijn man te bellen en appen. Na een paar minuten neemt hij op, eerst doet hij alsof hij niet weet waar ik het over heb maar daarna bekent hij dat hij inderdaad in de sauna is.

Ik hang op... maar meteen app ik hem dat hij naar huis moet komen. Hij appt terug dat hij alleen komt als ik nog verder met hem wil..... ik reageer niet. Hij komt naar huis.

Die avond heb ik gehuild, gevloekt, alle emoties kwamen langs. We hebben gepraat, hij heeft zich schuldig getoond en toegegeven af te hebben gesproken met een oud klasgenootje. Hij was niet meer happy in onze relatie, voelde zich niet begrepen en niet gewaardeerd. Maar er was niks gebeurd beloofde hij, ze waren pas net in de sauna. Hij vond het een geschenk dat ik net die avond in zijn mail was. Hij zag het als een teken, dat we bij elkaar hoorde... hij had zich al de hele week schuldig gevoeld toen hij het had gepland.

1 week ging voorbij, waarbij ik nog veel heb gehuild en gepraat, we hadden nog niet besloten of we uberhaupt verder wilde met elkaar. Maar die week was mijn man weer de man waar ik op verliefd was geworden 10 jaar geleden. Lief, begripvol, passievol maar bovenal, hij lusiterde naar mij, hij had niet de neiging om mij de hele dag aan te wijzen wat ik anders moest doen of fout deed....

We besloten bij elkaar te blijven, de liefde overwon,

Teminste, dat dacht ik..... nu een klein maandje verder beginnen de discussies weer. Gister was onze zoon aan het huilen bij mij in de douche omdat hij onder de douche uit moest, mijn man werd zo boos dat hij met spullen gooide.

Dit was niet wat ik wilde.... ergens had ik nog het romantische idee dat wij nu weer volledig verliefd en gelukkig zouden worden. Dat we nu aan een soort 2.0 fase zouden beginnen.
Hij lijkt er compleet overheen, hij zit weer in zijn normale ritme.

Terwijl bij mij nu vooral onbegrip, walging en misselijkheid overheerst.
Ik wil het een 2e kans geven maar mijn brein werkt nog niet mee....

En ik weet ook echt niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal hier neerzetten. Ik heb dit scherm/forum al 4 x geopend de afgelopen week. Maar iedere keer druk ik het weg, Want mijn verstand zegt ook, ga weg bij die man! Zoals de meeste zullen zeggen.
Maar mijn hart breekt bij de gedachte dat ik ons gezin dan uit elkaar haal, dat mijn kindjes in de ellende komen terwijl ze al zoveel voor hun kiezen hebben gehad.
En dan heb ik het nog niet eens over praktische dingen zoals verhuizen, onderdak vinden, basisschool etc etc.

Ik praat met niemand over de situatie omdat ik me schaam en ergens ook mijn man wil beschermen voor de meningen van anderen.

Ik weet het gewoon niet meer.

Ik durf niet te eisen dat we relatie therapie moeten nemen, zijn reactie is dan namelijk: Dan scheiden we er toch mee uit, als jij geen vertrouwen hebt in ons.
En dan durf ik dus weer niet door te pakken en te zeggen, we stoppen er mee,

Ik wil nog steeds vechten voor onze relatie, ik weet dat hij dat ook moet willen, ik weet dat ik het recht heb om te eisen dat hij mee in therapie moet. Maar als hij dat dus weigert is het een 2e klap in mijn gezicht, en ik ben nog niet bereid om de stekker er uit te trekken...

Ik meen dit echt, ik zou willen dat ik een greintje van de ruggengraat had die jullie hebben, maar ik wil dit gewoon niet. Ik wil niet dat onze relatie stopt, ik wil niet dat hij zo met zichzelf worstelt.

En nee, zo was mijn man niet voor dat we kinderen hadden, nee zo was mijn man niet na de geboorte van onze eerste. Dit is pas echt sinds de geboorte van onze jongste...

Onze zoon is 1 maand na de geboorte ziek geworden, waarbij hij met spoed aan de beademing moest met bloedtransfusies... een hele heftige periode. Het lijkt wel alsof alles daartoe terug te herleiden is.
Vanaf dat moment is er iets geknapt. Bij hem, tussen ons.

Ik ben degene die makkelijk vrij kan krijgen, ik vind het ook helemaal niet erg om degene te zijn die met de kleintjes naar het ziekenhuis gaat, het huishouden doet, de zorgende rol heeft. Dat is niet mijn probleem. Het probleem is dat de sterke en standvastige partner die ik had nu veranderd is in een persoon waarbij niets goed genoeg is, de kinderen hem tot waanzin drijven en de liefde maar sporadisch aanwezig is.

Ik wil hem zo graag helpen maar hij laat het niet toe, er is bij hem geen probleem, zo ziet hij het tenminste.

Maar ik wil geen afscheid nemen, hoe harder ik me opstel... hoe harder hij wordt.