Relaties
alle pijlers
Ik heb mijn man betrapt.....
donderdag 21 november 2019 13:57
Vorige maand heb ik mijn man betrapt op vreemdgaan...
We zijn getrouwd, hebben 2 kinderen (4 en 1,5) koopwoning, hij werkt fulltime, ik 32 uur. We hebben de afgelopen jaren behoorlijk wat voor onze kiezen gehad... beide kindjes zijn prematuur geboren, beide kinderen hebben lichte medische problemen.
De 1 is hypermobiel en daardoor veelvuldig in het ziekenhuis wegens vallen... de ander heeft luchtweg problemen, waardoor regelmatig in het ziekenhuis wegens zuurstof ondersteuning.
Het gezinsleven valt ons dus ook af en toe zwaar, wegens de drukke agenda's en de periodes in en uit het ziekenhuis. Mijn man en ik zijn elkaar ook redelijk uit het oog verloren.
Waar ik de drang voel om te zorgen, voelt hij de drang om dingen op te willen lossen. Ook als iets buiten zijn macht ligt.
Ik ben nuchter, hij wordt gefrustreerd over de kleinste dingen.
Dit botst regelmatig, we zeggen altijd: als wij samen voor iets gaan dan werkt het perfect, maar als we botsen dan is het ook echt vuur.
Een jaar geleden zijn we tijdelijk uit elkaar geweest, mijn man was zo gefrustreerd en boos dat hij zijn agressie niet meer onder controle kon houden, hij schreeuwde, was verbaal agressief en heeft uitgehaald naar een huisdier. Dit kon zo niet langer, hij is toen 2 maanden uit huis gegaan om tot rust te komen. Weg van de drukte in ons huis.
Onze zoon is een ''huil baby'' hij heeft reflux en vaak ziek, dit resulteert in veelvuldig huilen en ontroostbaarheid. Mijn man kan hier absoluut niet tegen en wordt dan ook heel vaak boos.
Nadat onze zoon medicatie had gekregen voor de reflux werd het huilen minder en besloten mijn man en ik dat we toch liever bij elkaar wilde zijn dan zonder elkaar.
Het ging een aantal maanden goed, tot de spanning weer op bouwde.. hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen zoals een radio die niet goed was uitgezet, ik raakte daarop weer geïrriteerd dat hij er überhaupt boos over kon worden... toch bleven we zo door banjeren....
Tot vorige maand, hij zou een avond gaan sporten en met een oud collega wat gaan drinken. Ik zou die avond onze financiën doen en doorzetten naar de boekhouder.
Om alle informatie en facturen op te halen zat ik in zijn mail, zoals ik altijd doe, bij zijn verzonden items was direct iets anders te zien. Een bericht naar een prive sauna, met de vraag of hij kon reserveren voor de bewuste avond. De sauna had terug gestuurd geen plaats te hebben. (wat lief, dacht ik nog, hij had geprobeerd iets voor ons samen te plannen)
Ik ga verder, zit in zijn mail en het valt me op dat de bewuste mail van de sauna niet zichtbaar was in zijn inbox, deze was verwijderd. En niet alleen verwijderd, hij had hem ook bij ''de prullenbak'' in zijn mail verwijderd. Apart!?
Ineens sloeg de twijfel mij toe, ik vond het gek, die oud collega had hij al jaren niet gesproken.... er klopt iets niet? Aangezien mijn man bijna wekelijks zijn telefoon kwijt raakt weet ik zijn inlog codes op icloud. We kunnen dan via de laptop opzoeken waar hij hem heeft laten slingeren, ik open de app.... wel 10 x voor mijn gevoel. Ga ik nou echt hem opzoeken?
Toch gedaan, en ja.... mijn nachtmerrie komt uit. Hij blijkt in een prive sauna te zijn 3 kwartier verderop. Mijn hart breekt, ik moet overgeven en ik begin te trillen. Meteen begin ik mijn man te bellen en appen. Na een paar minuten neemt hij op, eerst doet hij alsof hij niet weet waar ik het over heb maar daarna bekent hij dat hij inderdaad in de sauna is.
Ik hang op... maar meteen app ik hem dat hij naar huis moet komen. Hij appt terug dat hij alleen komt als ik nog verder met hem wil..... ik reageer niet. Hij komt naar huis.
Die avond heb ik gehuild, gevloekt, alle emoties kwamen langs. We hebben gepraat, hij heeft zich schuldig getoond en toegegeven af te hebben gesproken met een oud klasgenootje. Hij was niet meer happy in onze relatie, voelde zich niet begrepen en niet gewaardeerd. Maar er was niks gebeurd beloofde hij, ze waren pas net in de sauna. Hij vond het een geschenk dat ik net die avond in zijn mail was. Hij zag het als een teken, dat we bij elkaar hoorde... hij had zich al de hele week schuldig gevoeld toen hij het had gepland.
1 week ging voorbij, waarbij ik nog veel heb gehuild en gepraat, we hadden nog niet besloten of we uberhaupt verder wilde met elkaar. Maar die week was mijn man weer de man waar ik op verliefd was geworden 10 jaar geleden. Lief, begripvol, passievol maar bovenal, hij lusiterde naar mij, hij had niet de neiging om mij de hele dag aan te wijzen wat ik anders moest doen of fout deed....
We besloten bij elkaar te blijven, de liefde overwon,
Teminste, dat dacht ik..... nu een klein maandje verder beginnen de discussies weer. Gister was onze zoon aan het huilen bij mij in de douche omdat hij onder de douche uit moest, mijn man werd zo boos dat hij met spullen gooide.
Dit was niet wat ik wilde.... ergens had ik nog het romantische idee dat wij nu weer volledig verliefd en gelukkig zouden worden. Dat we nu aan een soort 2.0 fase zouden beginnen.
Hij lijkt er compleet overheen, hij zit weer in zijn normale ritme.
Terwijl bij mij nu vooral onbegrip, walging en misselijkheid overheerst.
Ik wil het een 2e kans geven maar mijn brein werkt nog niet mee....
En ik weet ook echt niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal hier neerzetten. Ik heb dit scherm/forum al 4 x geopend de afgelopen week. Maar iedere keer druk ik het weg, Want mijn verstand zegt ook, ga weg bij die man! Zoals de meeste zullen zeggen.
Maar mijn hart breekt bij de gedachte dat ik ons gezin dan uit elkaar haal, dat mijn kindjes in de ellende komen terwijl ze al zoveel voor hun kiezen hebben gehad.
En dan heb ik het nog niet eens over praktische dingen zoals verhuizen, onderdak vinden, basisschool etc etc.
Ik praat met niemand over de situatie omdat ik me schaam en ergens ook mijn man wil beschermen voor de meningen van anderen.
Ik weet het gewoon niet meer.
We zijn getrouwd, hebben 2 kinderen (4 en 1,5) koopwoning, hij werkt fulltime, ik 32 uur. We hebben de afgelopen jaren behoorlijk wat voor onze kiezen gehad... beide kindjes zijn prematuur geboren, beide kinderen hebben lichte medische problemen.
De 1 is hypermobiel en daardoor veelvuldig in het ziekenhuis wegens vallen... de ander heeft luchtweg problemen, waardoor regelmatig in het ziekenhuis wegens zuurstof ondersteuning.
Het gezinsleven valt ons dus ook af en toe zwaar, wegens de drukke agenda's en de periodes in en uit het ziekenhuis. Mijn man en ik zijn elkaar ook redelijk uit het oog verloren.
Waar ik de drang voel om te zorgen, voelt hij de drang om dingen op te willen lossen. Ook als iets buiten zijn macht ligt.
Ik ben nuchter, hij wordt gefrustreerd over de kleinste dingen.
Dit botst regelmatig, we zeggen altijd: als wij samen voor iets gaan dan werkt het perfect, maar als we botsen dan is het ook echt vuur.
Een jaar geleden zijn we tijdelijk uit elkaar geweest, mijn man was zo gefrustreerd en boos dat hij zijn agressie niet meer onder controle kon houden, hij schreeuwde, was verbaal agressief en heeft uitgehaald naar een huisdier. Dit kon zo niet langer, hij is toen 2 maanden uit huis gegaan om tot rust te komen. Weg van de drukte in ons huis.
Onze zoon is een ''huil baby'' hij heeft reflux en vaak ziek, dit resulteert in veelvuldig huilen en ontroostbaarheid. Mijn man kan hier absoluut niet tegen en wordt dan ook heel vaak boos.
Nadat onze zoon medicatie had gekregen voor de reflux werd het huilen minder en besloten mijn man en ik dat we toch liever bij elkaar wilde zijn dan zonder elkaar.
Het ging een aantal maanden goed, tot de spanning weer op bouwde.. hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen zoals een radio die niet goed was uitgezet, ik raakte daarop weer geïrriteerd dat hij er überhaupt boos over kon worden... toch bleven we zo door banjeren....
Tot vorige maand, hij zou een avond gaan sporten en met een oud collega wat gaan drinken. Ik zou die avond onze financiën doen en doorzetten naar de boekhouder.
Om alle informatie en facturen op te halen zat ik in zijn mail, zoals ik altijd doe, bij zijn verzonden items was direct iets anders te zien. Een bericht naar een prive sauna, met de vraag of hij kon reserveren voor de bewuste avond. De sauna had terug gestuurd geen plaats te hebben. (wat lief, dacht ik nog, hij had geprobeerd iets voor ons samen te plannen)
Ik ga verder, zit in zijn mail en het valt me op dat de bewuste mail van de sauna niet zichtbaar was in zijn inbox, deze was verwijderd. En niet alleen verwijderd, hij had hem ook bij ''de prullenbak'' in zijn mail verwijderd. Apart!?
Ineens sloeg de twijfel mij toe, ik vond het gek, die oud collega had hij al jaren niet gesproken.... er klopt iets niet? Aangezien mijn man bijna wekelijks zijn telefoon kwijt raakt weet ik zijn inlog codes op icloud. We kunnen dan via de laptop opzoeken waar hij hem heeft laten slingeren, ik open de app.... wel 10 x voor mijn gevoel. Ga ik nou echt hem opzoeken?
Toch gedaan, en ja.... mijn nachtmerrie komt uit. Hij blijkt in een prive sauna te zijn 3 kwartier verderop. Mijn hart breekt, ik moet overgeven en ik begin te trillen. Meteen begin ik mijn man te bellen en appen. Na een paar minuten neemt hij op, eerst doet hij alsof hij niet weet waar ik het over heb maar daarna bekent hij dat hij inderdaad in de sauna is.
Ik hang op... maar meteen app ik hem dat hij naar huis moet komen. Hij appt terug dat hij alleen komt als ik nog verder met hem wil..... ik reageer niet. Hij komt naar huis.
Die avond heb ik gehuild, gevloekt, alle emoties kwamen langs. We hebben gepraat, hij heeft zich schuldig getoond en toegegeven af te hebben gesproken met een oud klasgenootje. Hij was niet meer happy in onze relatie, voelde zich niet begrepen en niet gewaardeerd. Maar er was niks gebeurd beloofde hij, ze waren pas net in de sauna. Hij vond het een geschenk dat ik net die avond in zijn mail was. Hij zag het als een teken, dat we bij elkaar hoorde... hij had zich al de hele week schuldig gevoeld toen hij het had gepland.
1 week ging voorbij, waarbij ik nog veel heb gehuild en gepraat, we hadden nog niet besloten of we uberhaupt verder wilde met elkaar. Maar die week was mijn man weer de man waar ik op verliefd was geworden 10 jaar geleden. Lief, begripvol, passievol maar bovenal, hij lusiterde naar mij, hij had niet de neiging om mij de hele dag aan te wijzen wat ik anders moest doen of fout deed....
We besloten bij elkaar te blijven, de liefde overwon,
Teminste, dat dacht ik..... nu een klein maandje verder beginnen de discussies weer. Gister was onze zoon aan het huilen bij mij in de douche omdat hij onder de douche uit moest, mijn man werd zo boos dat hij met spullen gooide.
Dit was niet wat ik wilde.... ergens had ik nog het romantische idee dat wij nu weer volledig verliefd en gelukkig zouden worden. Dat we nu aan een soort 2.0 fase zouden beginnen.
Hij lijkt er compleet overheen, hij zit weer in zijn normale ritme.
Terwijl bij mij nu vooral onbegrip, walging en misselijkheid overheerst.
Ik wil het een 2e kans geven maar mijn brein werkt nog niet mee....
En ik weet ook echt niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal hier neerzetten. Ik heb dit scherm/forum al 4 x geopend de afgelopen week. Maar iedere keer druk ik het weg, Want mijn verstand zegt ook, ga weg bij die man! Zoals de meeste zullen zeggen.
Maar mijn hart breekt bij de gedachte dat ik ons gezin dan uit elkaar haal, dat mijn kindjes in de ellende komen terwijl ze al zoveel voor hun kiezen hebben gehad.
En dan heb ik het nog niet eens over praktische dingen zoals verhuizen, onderdak vinden, basisschool etc etc.
Ik praat met niemand over de situatie omdat ik me schaam en ergens ook mijn man wil beschermen voor de meningen van anderen.
Ik weet het gewoon niet meer.
donderdag 21 november 2019 14:34
Ik moet je dan echt even wakker schudden, want hij gaat niet meer veranderen als jij geen harde eisen gaat stellen. Dat heb je nu wel gezien de afgelopen tijd toch? Hij mag alles doen wat hij wil, zelfs liegen tegen zijn vrouw, alle verantwoordelijkheid bij jou neer leggen, neigen vreemd te gaan. Wat moet hij nog meer doen wil hij over jouw grens gaan? Je slaan? De kinderen slaan? Of denk je daarna nog steeds dat hij ooit weer die lieve leuke man wordt?Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:31Ik meen dit echt, ik zou willen dat ik een greintje van de ruggengraat had die jullie hebben, maar ik wil dit gewoon niet. Ik wil niet dat onze relatie stopt, ik wil niet dat hij zo met zichzelf worstelt.
En nee, zo was mijn man niet voor dat we kinderen hadden, nee zo was mijn man niet na de geboorte van onze eerste. Dit is pas echt sinds de geboorte van onze jongste...
Onze zoon is 1 maand na de geboorte ziek geworden, waarbij hij met spoed aan de beademing moest met bloedtransfusies... een hele heftige periode. Het lijkt wel alsof alles daartoe terug te herleiden is.
Vanaf dat moment is er iets geknapt. Bij hem, tussen ons.
Ik ben degene die makkelijk vrij kan krijgen, ik vind het ook helemaal niet erg om degene te zijn die met de kleintjes naar het ziekenhuis gaat, het huishouden doet, de zorgende rol heeft. Dat is niet mijn probleem. Het probleem is dat de sterke en standvastige partner die ik had nu veranderd is in een persoon waarbij niets goed genoeg is, de kinderen hem tot waanzin drijven en de liefde maar sporadisch aanwezig is.
Ik wil hem zo graag helpen maar hij laat het niet toe, er is bij hem geen probleem, zo ziet hij het tenminste.
Maar ik wil geen afscheid nemen, hoe harder ik me opstel... hoe harder hij wordt.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 14:36
Als ze gaan scheiden bestaat die thuissituatie met een scheldende vader met een kort lontje nog steeds, op die dagen dat kinderen bij de vader zijn.
Genoeg topics hier waarin de ene ouder gefrustreerd schrijft over hou de situatie bij de andere partner is en dat daar totaal geen invloed meer is.
Als ie echt niet in therapie wil, heeft therapie ook geen zin. Dat maakt dat TO in een heel lastige spagaat zit, want er is niet direct een oplossing. Bij de eerstvolgende woede- uitbarsting een melding maken bij de politie en veilig thuis zorgt er misschien voor dat het gezin in ieder geval in beeld is en TO omgang onder begeleiding kan krijgen als het echt mis gaat. Maar ook dat is een grote stap met heftige gevolgen.
Genoeg topics hier waarin de ene ouder gefrustreerd schrijft over hou de situatie bij de andere partner is en dat daar totaal geen invloed meer is.
Als ie echt niet in therapie wil, heeft therapie ook geen zin. Dat maakt dat TO in een heel lastige spagaat zit, want er is niet direct een oplossing. Bij de eerstvolgende woede- uitbarsting een melding maken bij de politie en veilig thuis zorgt er misschien voor dat het gezin in ieder geval in beeld is en TO omgang onder begeleiding kan krijgen als het echt mis gaat. Maar ook dat is een grote stap met heftige gevolgen.
donderdag 21 november 2019 14:37
Ik schat zo in dat de vader er geen zin in heeft hij staat liever op het sportveld.forumfossiel schreef: ↑21-11-2019 14:36Als ze gaan scheiden bestaat die thuissituatie met een scheldende vader met een kort lontje nog steeds, op die dagen dat kinderen bij de vader zijn.
Genoeg topics hier waarin de ene ouder gefrustreerd schrijft over hou de situatie bij de andere partner is en dat daar totaal geen invloed meer is.
Als ie echt niet in therapie wil, heeft therapie ook geen zin. Dat maakt dat TO in een heel lastige spagaat zit, want er is niet direct een oplossing. Bij de eerstvolgende woede- uitbarsting een melding maken bij de politie en veilig thuis zorgt er misschien voor dat het gezin in ieder geval in beeld is en TO omgang onder begeleiding kan krijgen als het echt mis gaat. Maar ook dat is een grote stap met heftige gevolgen.
donderdag 21 november 2019 14:38
Je maakt jezelf wat wijs vrees ik. Ik lees dat je schrijft dat hij "de overweldigende drang heeft om iedereen te beschermen". Maar dat herken ik dan vervolgens totaal niet in het gedrag dat je beschrijft.
Misschien is dat een zelfbeschermingsmechanisme, omdat je er gewoon nog niet aan toe bent. Maar het is een sprookje. Nu even terug naar de realiteit.
Misschien is dat een zelfbeschermingsmechanisme, omdat je er gewoon nog niet aan toe bent. Maar het is een sprookje. Nu even terug naar de realiteit.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 21 november 2019 14:40
donderdag 21 november 2019 14:41
Dit.Illinois schreef: ↑21-11-2019 14:22Hij weigert het om hulp te zoeken en zijn copingsmechanismen met de situatie zijn vreemd gaan en agressie.
Ik ben echt een groot voorstander van vechten voor je relatie omwille van de kinderen. Maar in dit geval zou ik adviseren of hij zoekt hulp of het is einde relatie. Hij heeft helemaal niet de luxe om zo koppig te zijn. Hij heeft een vrouw en kinderen die een normale vader en man nodig hebben.
En uithalen naar een dier? Sorry maar dit zou voor mij al einde relatie betekenen. Kinderen of niet, maar een persoon die zich bij onmacht fysiek kuurt aan mensen of dieren, mag vertrekken.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
donderdag 21 november 2019 14:42
Ik weet het, alleen volgens hem is het ''als de rest nu niet zo dom, stom of wat dan ook was, dan zou er niks aan de hand zijn''RikM schreef: ↑21-11-2019 14:40Volgens mij heb ik alleen in de OP al tien keer gelezen "hij wordt boos". Misschien eerst eens een therapietje eraan wagen voor hemzelf, voordat je relatietherapie overweegt? Dat is niet normaal hoor, dat je steeds maar zo boos wordt. Ook niet als het leven je met moeilijke dingen opzadelt.
Het ligt bijna altijd aan de ander. Als andere mensen zouden doen of handelen zoals hij dat zou doen dan was er niks aan de hand.
donderdag 21 november 2019 14:44
Wil je die gok nemen met het welzijn van je kinderen ? Straks eist ie co- ouderschap en als er dan nergens geregistreerd staat dat ie agressieproblemen heeft kan TO dat niet tegenhouden.
@To, je man kan je niet tegenhouden om wel hulp te zoeken voor jezelf, dus ga zelf praten met je huisarts. Als je je man alleen durft te laten met de kinderen zou ik ook een avond of middag voor jezelf opeisen, waarop jij iets buitenshuis gaat doen en hij de zorgtaken op zich neemt.
anoniem_64cd0dc304e83 wijzigde dit bericht op 21-11-2019 14:47
Reden: Aanvuling
Reden: Aanvuling
30.69% gewijzigd
donderdag 21 november 2019 14:44
Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:31Ik meen dit echt, ik zou willen dat ik een greintje van de ruggengraat had die jullie hebben, maar ik wil dit gewoon niet. Ik wil niet dat onze relatie stopt, ik wil niet dat hij zo met zichzelf worstelt.
En nee, zo was mijn man niet voor dat we kinderen hadden, nee zo was mijn man niet na de geboorte van onze eerste. Dit is pas echt sinds de geboorte van onze jongste...
Onze zoon is 1 maand na de geboorte ziek geworden, waarbij hij met spoed aan de beademing moest met bloedtransfusies... een hele heftige periode. Het lijkt wel alsof alles daartoe terug te herleiden is.
Vanaf dat moment is er iets geknapt. Bij hem, tussen ons.
Ik ben degene die makkelijk vrij kan krijgen, ik vind het ook helemaal niet erg om degene te zijn die met de kleintjes naar het ziekenhuis gaat, het huishouden doet, de zorgende rol heeft. Dat is niet mijn probleem. Het probleem is dat de sterke en standvastige partner die ik had nu veranderd is in een persoon waarbij niets goed genoeg is, de kinderen hem tot waanzin drijven en de liefde maar sporadisch aanwezig is.
Ik wil hem zo graag helpen maar hij laat het niet toe, er is bij hem geen probleem, zo ziet hij het tenminste.
Maar ik wil geen afscheid nemen, hoe harder ik me opstel... hoe harder hij wordt.
Welke relatie precies?
donderdag 21 november 2019 14:44
En daarom wil hij ook niet naar een psycholoog, want die zegt hem dan dat hij ook naar zijn eigen aandeel moet kijken.
TO, ik snap dat het moeilijk is om de ruggengraat te kweken om echt weg te gaan, maar besef wel dat er op deze manier niets, maar dan ook NIETS gaat veranderen. Hij heeft je beet en dat weet hij.
Kun je misschien zelf naar een psycholoog, om weerbaarder te worden en je gedachten op een rijtje te zetten? Je zou het hem zelfs als optie kunnen bieden: we gaan samen, of ik ga alleen.
Dat wil hij vast ook niet, maar dat kan hij je moeilijk verbieden, niet?
Verder: kun je misschien in het ziekenhuis waar je kind onder behandeling is vragen naar sociaal-maatschappelijk werk? Die hebben vaker met dit bijltje gehakt. Het komt heel veel voor dat relaties stuk lopen op de ziekte van een kind. Wellicht hebben zij nog tips.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 21 november 2019 14:46
Dus als jullie kinderen, jullie minderjarige kinderen van 4 en 1,5 jaar nou eens niet zo stom zouden zijn, dan was er niets aan de hand?
donderdag 21 november 2019 14:47
Ga zelf, ga naar een professional. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen. eerste stap kan de huisarts zijn.
donderdag 21 november 2019 14:49
Nee, want het probleem ligt niet alleen bij jou. Dat zou mooi zijn, hij doet zijn ding en iedereen is gek en dom en dan ga jij nog in therapie ook. Ik zou alleen in therapie gaan om sterker in je schoenen te staan, maar voor nu zou ik zeggen. Schrijf op wat je met hem wilt bespreken, en hoe jij het anders wilt en wat jullie daar voor moeten doen.
'Lieverd, onze relatie moet anders. Dat wil ik samen doen, maar ik wil dat jij ook je best ervoor doet. Daarom stel ik voor datwe samen in therapie gaan. Doe je dat niet, dan zie ik niet in hoe we deze relatie kunnen redden. Dan mag jij met voorstellen komen, maar daarin moet niet alles alleen bij mij liggen.'
Hoppa, zeg dit maar tegen hem.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 14:50
Ik zou eerst zelf gaan.
En verder zou ik gewoon open vragen stellen. Hoe vind jij dat het nu gaat? Wat zou je zelf graag anders zien? Dat is het minst aanvallend.
Maar echt, ga eerst naar een psycholoog of ga spuien bij de huisarts, en zet je gedachten goed op een rijtje. Wat wil je van zo'n gesprek met je man? Wat hoop je eruit te halen?
Ik lees namelijk iemand die a) opvliegend is en b) niet geneigd om zijn eigen aandeel in het probleem te zien. Dan ga je een heel lastig gesprek tegemoet. Ik zou dat niet zo maar doen.
Is er iemand waar je man misschien wel wat van aanneemt? Een vriend of zo die met hem kan praten?
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 21 november 2019 14:50
Zeg gewoon dat je het heel kut vind gaan de laatste tijd en dat je dit niet meer alleen trekt, dus dat je hierover gaat praten met een professional. Als dat hem tegen de haren strijkt, jammer dan. Stop met op je tenen lopen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 21 november 2019 14:50
forumfossiel schreef: ↑21-11-2019 14:36Als ze gaan scheiden bestaat die thuissituatie met een scheldende vader met een kort lontje nog steeds, op die dagen dat kinderen bij de vader zijn.
Genoeg topics hier waarin de ene ouder gefrustreerd schrijft over hou de situatie bij de andere partner is en dat daar totaal geen invloed meer is.
Als ie echt niet in therapie wil, heeft therapie ook geen zin. Dat maakt dat TO in een heel lastige spagaat zit, want er is niet direct een oplossing. Bij de eerstvolgende woede- uitbarsting een melding maken bij de politie en veilig thuis zorgt er misschien voor dat het gezin in ieder geval in beeld is en TO omgang onder begeleiding kan krijgen als het echt mis gaat. Maar ook dat is een grote stap met heftige gevolgen.
Of niet, want dan zijn botsingen onderling weg.
donderdag 21 november 2019 14:51
Laat het gewoon een verstandhuwelijk zijn, gebruik hem voor het inkomen en ga minder werken zodat je je kinderen veel meer zorg kunt geven en hij lekker de deur uit is, open stiekem een eigen rekening en spek dat een jaar of vijf en schrijf je alvast in bij de woningbouw.
Pak het slim aan en doe alsof hij er goed mee weg komt..
Ondertussen verwerk jij alvast rustig jullie breuk en kijkt het sparen nog een paar jaar aan, je hoeft niet nu uit elkaar maar ik zou er wel iets nuchterder en slimmer in gaan staan, je weet nu dat je bedondert wordt en dat ie agressief is.
Let goed op je huisdieren en je kinderen.
Misschien deb k je over vijf jaar, ok ik wil bij hem blijven en anders denk je over vijf jaar, top ik heb genoeg geld en een rustig hoofd in opnieuw te beginnen.
Pak het slim aan en doe alsof hij er goed mee weg komt..
Ondertussen verwerk jij alvast rustig jullie breuk en kijkt het sparen nog een paar jaar aan, je hoeft niet nu uit elkaar maar ik zou er wel iets nuchterder en slimmer in gaan staan, je weet nu dat je bedondert wordt en dat ie agressief is.
Let goed op je huisdieren en je kinderen.
Misschien deb k je over vijf jaar, ok ik wil bij hem blijven en anders denk je over vijf jaar, top ik heb genoeg geld en een rustig hoofd in opnieuw te beginnen.
donderdag 21 november 2019 14:53
Zelfs dat is niet de druppel, want ze wil verder. Omdat ze haar man nog steeds idealiseert denk ik. Ik weet niet precies hoe dat mechanisme werkt.EmmadePemma schreef: ↑21-11-2019 14:51Het klimaat was en is onveilig voor jullie kinderen...waarom is dat niet de druppel en wel het vreemdgaan?
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
