Relaties
alle pijlers
Ik krijg maar geen steun of een beetje support
dinsdag 5 januari 2010 om 12:52
Ik ben al jaren gelukkig met mijn man. En ik heb al eens een topic geopend over strubbelingen waar ik tegenaan loop.
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
dinsdag 5 januari 2010 om 14:14
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:10:
Mijn paard staat op een pensionstal en ik betaal momenteel iemand om voor hem te zorgen.
Maar ik vind het vreselijk, want ik houd heel veel van mijn paard en mis mijn momenten met hem. Ik heb de afgelopen maand niet kunnen rijden. Mijn paard is 21 en we kennen elkaar al ruim 15 jaar. Het doet pijn. Afstand doen zou voor mij heel moeilijk zijn.
Mijn pony wordt gereden en verzorgd door 2 meiden, daar heb ik geen omkijken naar maar ik mis haar gewoon, Tutten, voor het karretje rijden.Gewoon vlechtjes in haar manen draaien.
Ik vind het gewoon rot dat man niet ziet hoe moeilijk dit voor mij is en hoe hij het makkelijk zou kunnen maken door simpelweg wat meer te doen. Te helpen. Gewoon, uit liefde.Ik begrijp je heel goed. Natuurlijk mis je je paarden, je houdt van ze!! Ik vind dat je man meer moet doen. Hierboven staan al diverse tips hoe je dat kan aanpakken. Heb je contact met zijn moeder?? Misschien kan je met haar een gesprekje voeren??
Mijn paard staat op een pensionstal en ik betaal momenteel iemand om voor hem te zorgen.
Maar ik vind het vreselijk, want ik houd heel veel van mijn paard en mis mijn momenten met hem. Ik heb de afgelopen maand niet kunnen rijden. Mijn paard is 21 en we kennen elkaar al ruim 15 jaar. Het doet pijn. Afstand doen zou voor mij heel moeilijk zijn.
Mijn pony wordt gereden en verzorgd door 2 meiden, daar heb ik geen omkijken naar maar ik mis haar gewoon, Tutten, voor het karretje rijden.Gewoon vlechtjes in haar manen draaien.
Ik vind het gewoon rot dat man niet ziet hoe moeilijk dit voor mij is en hoe hij het makkelijk zou kunnen maken door simpelweg wat meer te doen. Te helpen. Gewoon, uit liefde.Ik begrijp je heel goed. Natuurlijk mis je je paarden, je houdt van ze!! Ik vind dat je man meer moet doen. Hierboven staan al diverse tips hoe je dat kan aanpakken. Heb je contact met zijn moeder?? Misschien kan je met haar een gesprekje voeren??
dinsdag 5 januari 2010 om 14:14
dinsdag 5 januari 2010 om 14:15
quote:Blob schreef op 05 januari 2010 @ 14:12:
Ik krijg echt jeuk van dit soort gezeur. Probeer in je eentje maar eens een kind, 3 honden en een paard te onderhouden. Dat lukt niet met een baantje van 3 dagen. Dus als je denkt dat je het nu druk hebt wil ik je wel eens horen als je het echt zonder steun moet doen. Minder zeuren en handen uit de mouwen! En gooi die pillen maar weg. Die helpen toch niet tegen zelfmedelijden.
Voor mijn gevoel doe ik het al alleen hoor, dus ik denk niet dat er iets zal veranderen aan mijn "drukke bestaan". Eerlijk gezegd.
Maar waar vind jij dan dat ik harder zou kunnen werken aan mijn situatie?
Of moet ik alleen dankbaar zijn voor mijn man omdat hij geld in het laatje brengt waardoor ik dit luxe leven kan lijden? Wat mij betreft zou ik met minder geld en meer man kunnen, zeg maar.
Ik krijg echt jeuk van dit soort gezeur. Probeer in je eentje maar eens een kind, 3 honden en een paard te onderhouden. Dat lukt niet met een baantje van 3 dagen. Dus als je denkt dat je het nu druk hebt wil ik je wel eens horen als je het echt zonder steun moet doen. Minder zeuren en handen uit de mouwen! En gooi die pillen maar weg. Die helpen toch niet tegen zelfmedelijden.
Voor mijn gevoel doe ik het al alleen hoor, dus ik denk niet dat er iets zal veranderen aan mijn "drukke bestaan". Eerlijk gezegd.
Maar waar vind jij dan dat ik harder zou kunnen werken aan mijn situatie?
Of moet ik alleen dankbaar zijn voor mijn man omdat hij geld in het laatje brengt waardoor ik dit luxe leven kan lijden? Wat mij betreft zou ik met minder geld en meer man kunnen, zeg maar.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:16
dinsdag 5 januari 2010 om 14:16
dinsdag 5 januari 2010 om 14:17
Alsof het hier over mijn ex gaat... alleen dan zonder Amerikaanse auto maar met een (oude, aan restauratie toe zijnde) Japanse auto....
Daar kwam nog bij dat ik eerst een mega-goed inkomen had, vervolgens in de WAO erecht kwam en daar nog maar een derde van over bleef en hij bleef 'spenden' zoals hij daarvoor ook kon onder het mom van: 'je regelt het maar!". Schuldsanering volgde, maar hij bleef zijn gang gaan.
Ik zat natuurlijk niet voor niets in de WAO: ben een aantal rug-operaties verder. Zelfs ten tijde van die operaties was het: 'jij bent de hele dag thuis, je redt het wel! Dan schil je de piepers maar zittend of liggend, je hebt de hele dag de tijd!' Tja, wat doe je dan? Je wilt toch zelf ook eten? Gelukkig was onze peuter doordeweeks bij mijn ouders de eerste maand na elke operatie, anders had ik het niet gered.
Ik had ook een hobby, één avond in de week. Maar ja, zijn hobby-afspraken met zijn maten veranderden en vielen ook op die avond, dus ik kon stoppen.... Hij was afhankelijk van die anderen en mijn hobby kon ik toch ook thuis doen?
Uiteindelijk ging hij er na zeven jaar 'vandoor' met één van mijn vriendinnen, eentje die kort daarvóór nog had geroepen dat ze maar niet begreep hoe ik het vol hield om met zo iemand te moeten leven...
Nú heb ik een hele lieve man die veel in het huishouden doet, vrijwel de gehele zorg voor de kids op zich neemt (zéker als hij thuis is) en met wie ik veel meer op één lijn sta.
Ow en ik 'moest' ook aan de antidepressiva ten tijde van de relatie met mijn ex (het lag immers alemaal aan mij!), maar was binnen enkele maanden na het beeïndigen van die relatie 'clean' en heb mij nog nooit zo lekker in mijn vel gevoeld!
Mijn rug is nog steeds heel slecht, maar door het gevoel van 'het samen doen' durfden we een derde zwangerschap aan. Ik kan en doe nu met 31 weken zwangerschap bijna niets meer in huis (doe wat ik kan, ene dag meer dan andere) en tóch loopt het hier prima op rolletjes!
Zo'n man verandert niet.... hij deed zijn best bij zijn nieuwe vlam hoor, maar leeft daar inmiddels het zelfde leventje als dat hij hier deed....
Sterkte!
Daar kwam nog bij dat ik eerst een mega-goed inkomen had, vervolgens in de WAO erecht kwam en daar nog maar een derde van over bleef en hij bleef 'spenden' zoals hij daarvoor ook kon onder het mom van: 'je regelt het maar!". Schuldsanering volgde, maar hij bleef zijn gang gaan.
Ik zat natuurlijk niet voor niets in de WAO: ben een aantal rug-operaties verder. Zelfs ten tijde van die operaties was het: 'jij bent de hele dag thuis, je redt het wel! Dan schil je de piepers maar zittend of liggend, je hebt de hele dag de tijd!' Tja, wat doe je dan? Je wilt toch zelf ook eten? Gelukkig was onze peuter doordeweeks bij mijn ouders de eerste maand na elke operatie, anders had ik het niet gered.
Ik had ook een hobby, één avond in de week. Maar ja, zijn hobby-afspraken met zijn maten veranderden en vielen ook op die avond, dus ik kon stoppen.... Hij was afhankelijk van die anderen en mijn hobby kon ik toch ook thuis doen?
Uiteindelijk ging hij er na zeven jaar 'vandoor' met één van mijn vriendinnen, eentje die kort daarvóór nog had geroepen dat ze maar niet begreep hoe ik het vol hield om met zo iemand te moeten leven...
Nú heb ik een hele lieve man die veel in het huishouden doet, vrijwel de gehele zorg voor de kids op zich neemt (zéker als hij thuis is) en met wie ik veel meer op één lijn sta.
Ow en ik 'moest' ook aan de antidepressiva ten tijde van de relatie met mijn ex (het lag immers alemaal aan mij!), maar was binnen enkele maanden na het beeïndigen van die relatie 'clean' en heb mij nog nooit zo lekker in mijn vel gevoeld!
Mijn rug is nog steeds heel slecht, maar door het gevoel van 'het samen doen' durfden we een derde zwangerschap aan. Ik kan en doe nu met 31 weken zwangerschap bijna niets meer in huis (doe wat ik kan, ene dag meer dan andere) en tóch loopt het hier prima op rolletjes!
Zo'n man verandert niet.... hij deed zijn best bij zijn nieuwe vlam hoor, maar leeft daar inmiddels het zelfde leventje als dat hij hier deed....
Sterkte!
dinsdag 5 januari 2010 om 14:17
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:07:
Ha EefjeXX,
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo.
Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.
Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.Ik snap niet hoe je dit een "lieve en buitengewoon leuke echtgenoot" kan noemen. Zolang je hem geen strobreed in de weg legt en alles achter z'n kont aandraagt ja. Nou, dan kan iedereen lief zijn.
Ha EefjeXX,
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo.
Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.Ik snap niet hoe je dit een "lieve en buitengewoon leuke echtgenoot" kan noemen. Zolang je hem geen strobreed in de weg legt en alles achter z'n kont aandraagt ja. Nou, dan kan iedereen lief zijn.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:18
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:16:
[...]
Dat zou ik best heftig vinden, we zijn nog jong en pas 2 jaar getrouwd. Het zou dan wel voelen als een soort falen.Misschien niet praten met een therapeut, maar met zijn moeder erbij. Zou ik als ik jou was eerst een gesprekje met je schoenmoeder voeren, zodat jullie op gelijke hoogte staan zeg maar.
[...]
Dat zou ik best heftig vinden, we zijn nog jong en pas 2 jaar getrouwd. Het zou dan wel voelen als een soort falen.Misschien niet praten met een therapeut, maar met zijn moeder erbij. Zou ik als ik jou was eerst een gesprekje met je schoenmoeder voeren, zodat jullie op gelijke hoogte staan zeg maar.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:18
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:16:
[...]
Dat zou ik best heftig vinden, we zijn nog jong en pas 2 jaar getrouwd. Het zou dan wel voelen als een soort falen.Hoe oud zijn jullie en hoe lang is in dit geval dan al jaren gelukkig met elkaar? En werken aan jezelf of je relatie is nooit falen.
[...]
Dat zou ik best heftig vinden, we zijn nog jong en pas 2 jaar getrouwd. Het zou dan wel voelen als een soort falen.Hoe oud zijn jullie en hoe lang is in dit geval dan al jaren gelukkig met elkaar? En werken aan jezelf of je relatie is nooit falen.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:21
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:12:
[...]
Voor mijn gevoel verwacht ik dus niet veel. Maar dan spreek ik vanuit mijzelf.
Schoonmaakster inhuren zou oké zijn. Al heb ik dus ook al "personeel" voor het paard. Ik zou zelf ook graag wat doen. Snap je?
Je verwacht wel dingen van hem, logisch maar het is dit of niks.
Je kan een man een beetje veranderen maar hele ruzies en relatieproblemen om huishoudelijke taken kunnen mijnziens voorkomen worden door goed te communiceren wat je daadwerkelijk wil van hem.
Dus niet wil jij de hond even uitlaten maar jij laat morgen de hond uit.
En nogmaals je verwachtingen tav bijstellen want anders blijf je boos, geloof me, ervaring daarin.
Ik heb hele ruzies gehad om sokken naast het bed etc en al het hierboven beschreven.
Weet je, het is de moeite niet waard, ruzie.
Of ik zeg tegen hem, als jij nu eens je sokken opruimd moet je eens weten wat er vanaaf in de planning staat
En wat wil je liever scheiden?
Schoonmaakster?
Wat jij van hem wilt kan hij je duidelijk niet geven dus dan is het toch je verwachtingen bijstellen of besluiten uitelkaar te gaan, aangezien jij hier op stuk loopt.
[...]
Voor mijn gevoel verwacht ik dus niet veel. Maar dan spreek ik vanuit mijzelf.
Schoonmaakster inhuren zou oké zijn. Al heb ik dus ook al "personeel" voor het paard. Ik zou zelf ook graag wat doen. Snap je?
Je verwacht wel dingen van hem, logisch maar het is dit of niks.
Je kan een man een beetje veranderen maar hele ruzies en relatieproblemen om huishoudelijke taken kunnen mijnziens voorkomen worden door goed te communiceren wat je daadwerkelijk wil van hem.
Dus niet wil jij de hond even uitlaten maar jij laat morgen de hond uit.
En nogmaals je verwachtingen tav bijstellen want anders blijf je boos, geloof me, ervaring daarin.
Ik heb hele ruzies gehad om sokken naast het bed etc en al het hierboven beschreven.
Weet je, het is de moeite niet waard, ruzie.
Of ik zeg tegen hem, als jij nu eens je sokken opruimd moet je eens weten wat er vanaaf in de planning staat
En wat wil je liever scheiden?
Schoonmaakster?
Wat jij van hem wilt kan hij je duidelijk niet geven dus dan is het toch je verwachtingen bijstellen of besluiten uitelkaar te gaan, aangezien jij hier op stuk loopt.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:21
quote:sjoba schreef op 05 januari 2010 @ 14:01:
[...]
Ik ben ook heel erg 'verwend' door mijn moeder in de zin dat zij alles deed in het huishouden. Maar inmiddels kan ik dat heel goed zelf na 9 jaar op eigen benen staan. Je bent toch nooit te oud om te leren? Ik vind dat altijd zo'n kulsmoes, dat als ze het thuis niet geleerd hebben dat ze het dan nooit meer kunnen leren. De nieuwste computergadgets begrijpen ze meteen, maar een sopje maken en de badkamer poetsen, nee geen idee hoe dat nou moet....
Naar mijn ervaring heeft het niks te maken met leren maar met pure gemakzucht.
Als zij het niet doen doet een ander het wel, op die manier.
En helaas geef ik daar zelf gehoor aan door alles toch op te ruimen. Ik heb namelijk geen zin om in een puinhoop te leven. Als ik het laat liggen laat hij het gerust een week liggen en om daar nu steeds naar te kijken ? Automatisch doe ik het dan wel.
Dat koken en wassen is het probleem niet, maar de vuilnis buiten zetten en dat soort dingen, dat moet hij gewoon doen, net als de boodschappen. Hij kan met de auto toch even rijden, desnoods ga ik mee, als ik maar niet hoef te sjouwen met die tassen plus kinderen. Dat soort dingen. Iets aanbieden uit zichzelf. Schat, zal ik even dit of dat ? Dat zou al een fijn gebaar zijn en geeft je al een beter gevoel.
Honden uitlaten kan vast heel terapeuthisch zijn maar bedenk je wel dat ik bijvoorbeeld ( en TO ook) eerst twee kinderen aan moet kleden, in de wagen moet zetten om met die hond naar buiten te kunnen. Drie honden uitlaten met peuter is ook niet altijd een succes, zeker niet als t glad is buiten of in de zeikende regen. Dat kan man dus beter doen en als je t gevraagd hebt zoals TO is het uiterst frustrerend als jij alsnog over straat mag glibberen met drie honden en peuter.
[...]
Ik ben ook heel erg 'verwend' door mijn moeder in de zin dat zij alles deed in het huishouden. Maar inmiddels kan ik dat heel goed zelf na 9 jaar op eigen benen staan. Je bent toch nooit te oud om te leren? Ik vind dat altijd zo'n kulsmoes, dat als ze het thuis niet geleerd hebben dat ze het dan nooit meer kunnen leren. De nieuwste computergadgets begrijpen ze meteen, maar een sopje maken en de badkamer poetsen, nee geen idee hoe dat nou moet....
Naar mijn ervaring heeft het niks te maken met leren maar met pure gemakzucht.
Als zij het niet doen doet een ander het wel, op die manier.
En helaas geef ik daar zelf gehoor aan door alles toch op te ruimen. Ik heb namelijk geen zin om in een puinhoop te leven. Als ik het laat liggen laat hij het gerust een week liggen en om daar nu steeds naar te kijken ? Automatisch doe ik het dan wel.
Dat koken en wassen is het probleem niet, maar de vuilnis buiten zetten en dat soort dingen, dat moet hij gewoon doen, net als de boodschappen. Hij kan met de auto toch even rijden, desnoods ga ik mee, als ik maar niet hoef te sjouwen met die tassen plus kinderen. Dat soort dingen. Iets aanbieden uit zichzelf. Schat, zal ik even dit of dat ? Dat zou al een fijn gebaar zijn en geeft je al een beter gevoel.
Honden uitlaten kan vast heel terapeuthisch zijn maar bedenk je wel dat ik bijvoorbeeld ( en TO ook) eerst twee kinderen aan moet kleden, in de wagen moet zetten om met die hond naar buiten te kunnen. Drie honden uitlaten met peuter is ook niet altijd een succes, zeker niet als t glad is buiten of in de zeikende regen. Dat kan man dus beter doen en als je t gevraagd hebt zoals TO is het uiterst frustrerend als jij alsnog over straat mag glibberen met drie honden en peuter.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:27
dinsdag 5 januari 2010 om 14:32
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 14:07:
Ha EefjeXX,
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo. Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.
Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.
Af en toe zou ik wel eens willen dat hij buitenland ging rijden
Hij moet heel af en toe wel eens een paar dagen achter elkaar weg en dan ben ik gewoon een kind armer lijkt wel.Kan ik alles een beetje op mijn tempo doen, hoef ik niet met t prakkie klaar te zitten en kan lekker op tv zien wat ik wil.
Natuurlijk mis ik m wel na een dag of drie, maar toch,qua werk scheelt t wel
En als ie 's avonds thuis zit is ie zo moe, want ja, hij heeft gewerkt dus heeft geen zin meer in .........in wat ik hem ook vraag.
En dus gaat ie TV kijken en alles wat ik tegen m zeg gaat langs m heen en moet ik drie keer herhalen.
Ik snap dat je er moe van wordt hoor. Hier zit ik er nog niet doorheen gelukkig. Ik heb gewoon voor mezelf besloten dat ik ook recht heb op ontspanning en wat ik vandaag niet kan doe ik morgen wel. Dan maar effe een puinhoop.Ben echt bang dat dit soort mannen echt net veranderen. Dat is echt pure gemakucht hoor en dat krijg je er niet een twee drie uit.
Ha EefjeXX,
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo.
Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.
Af en toe zou ik wel eens willen dat hij buitenland ging rijden
Hij moet heel af en toe wel eens een paar dagen achter elkaar weg en dan ben ik gewoon een kind armer lijkt wel.Kan ik alles een beetje op mijn tempo doen, hoef ik niet met t prakkie klaar te zitten en kan lekker op tv zien wat ik wil.
Natuurlijk mis ik m wel na een dag of drie, maar toch,qua werk scheelt t wel
En als ie 's avonds thuis zit is ie zo moe, want ja, hij heeft gewerkt dus heeft geen zin meer in .........in wat ik hem ook vraag.
En dus gaat ie TV kijken en alles wat ik tegen m zeg gaat langs m heen en moet ik drie keer herhalen.
Ik snap dat je er moe van wordt hoor. Hier zit ik er nog niet doorheen gelukkig. Ik heb gewoon voor mezelf besloten dat ik ook recht heb op ontspanning en wat ik vandaag niet kan doe ik morgen wel. Dan maar effe een puinhoop.Ben echt bang dat dit soort mannen echt net veranderen. Dat is echt pure gemakucht hoor en dat krijg je er niet een twee drie uit.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:32
quote:Gemini6 schreef op 05 januari 2010 @ 14:27:
Eefjexx, tuurlijk kan manlief beter met de honden naar buiten. Ik snap niet waarom hij dat weigert, echt niet. Ik bedoel met therapeutisch ook niet dat zij dat altijd moet doen. Dit was meer bedoelt als reactie op anderen dat ze de honden beter weg kan doen.
Eefjexx, tuurlijk kan manlief beter met de honden naar buiten. Ik snap niet waarom hij dat weigert, echt niet. Ik bedoel met therapeutisch ook niet dat zij dat altijd moet doen. Dit was meer bedoelt als reactie op anderen dat ze de honden beter weg kan doen.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:35
quote:eefjexx schreef op 05 januari 2010 @ 14:21:
[...]
Naar mijn ervaring heeft het niks te maken met leren maar met pure gemakzucht.
Als zij het niet doen doet een ander het wel, op die manier.
En helaas geef ik daar zelf gehoor aan door alles toch op te ruimen. Ik heb namelijk geen zin om in een puinhoop te leven. Als ik het laat liggen laat hij het gerust een week liggen en om daar nu steeds naar te kijken ? Automatisch doe ik het dan wel.
Dan is hier toch deels je antwoord? Het ligt aan hoe jullie samen dit patroon hebben gevormd. Hij moet misschien meer bijdragen, maar jij moet ook leren om in zijn ritme te leven. Als dat betekent dat er niet elke dag maar eens in de drie dagen wordt afgewassen dan kun je ervoor kiezen om dat te accepteren. Als je dat niet accepteert dan is dat deels je eigen probleem denk ik.
Dat koken en wassen is het probleem niet, maar de vuilnis buiten zetten en dat soort dingen, dat moet hij gewoon doen, net als de boodschappen. Hij kan met de auto toch even rijden, desnoods ga ik mee, als ik maar niet hoef te sjouwen met die tassen plus kinderen. Dat soort dingen. Iets aanbieden uit zichzelf. Schat, zal ik even dit of dat ? Dat zou al een fijn gebaar zijn en geeft je al een beter gevoel.
Honden uitlaten kan vast heel terapeuthisch zijn maar bedenk je wel dat ik bijvoorbeeld ( en TO ook) eerst twee kinderen aan moet kleden, in de wagen moet zetten om met die hond naar buiten te kunnen. Drie honden uitlaten met peuter is ook niet altijd een succes, zeker niet als t glad is buiten of in de zeikende regen. Dat kan man dus beter doen en als je t gevraagd hebt zoals TO is het uiterst frustrerend als jij alsnog over straat mag glibberen met drie honden en peuter.Ik snap dat dat heel frustrerend is, maar ik snap niet dat deze situatie ook echt voorkomt. Als je het notabene vraagt, waarom doet man het dan niet? Om jou te pesten? Ik zou daar echt een hele avond discussie aan wijden om dat uit de lucht te krijgen. En hem serieus vragen of hij wel om me geeft, of het hem kan schelen dat hij mij met zoveel werk laat zitten. Of vragen of hij misschien ergens mee zit, overwerkt is of weet ik veel waarom hij niet meer kan bijdragen. Want hoezo geen belofte nakomen? Of heeft hij in plaats van de honden uitlaten iets anders gedaan, waar jij ook profijt van hebt?
[...]
Naar mijn ervaring heeft het niks te maken met leren maar met pure gemakzucht.
Als zij het niet doen doet een ander het wel, op die manier.
En helaas geef ik daar zelf gehoor aan door alles toch op te ruimen. Ik heb namelijk geen zin om in een puinhoop te leven. Als ik het laat liggen laat hij het gerust een week liggen en om daar nu steeds naar te kijken ? Automatisch doe ik het dan wel.
Dan is hier toch deels je antwoord? Het ligt aan hoe jullie samen dit patroon hebben gevormd. Hij moet misschien meer bijdragen, maar jij moet ook leren om in zijn ritme te leven. Als dat betekent dat er niet elke dag maar eens in de drie dagen wordt afgewassen dan kun je ervoor kiezen om dat te accepteren. Als je dat niet accepteert dan is dat deels je eigen probleem denk ik.
Dat koken en wassen is het probleem niet, maar de vuilnis buiten zetten en dat soort dingen, dat moet hij gewoon doen, net als de boodschappen. Hij kan met de auto toch even rijden, desnoods ga ik mee, als ik maar niet hoef te sjouwen met die tassen plus kinderen. Dat soort dingen. Iets aanbieden uit zichzelf. Schat, zal ik even dit of dat ? Dat zou al een fijn gebaar zijn en geeft je al een beter gevoel.
Honden uitlaten kan vast heel terapeuthisch zijn maar bedenk je wel dat ik bijvoorbeeld ( en TO ook) eerst twee kinderen aan moet kleden, in de wagen moet zetten om met die hond naar buiten te kunnen. Drie honden uitlaten met peuter is ook niet altijd een succes, zeker niet als t glad is buiten of in de zeikende regen. Dat kan man dus beter doen en als je t gevraagd hebt zoals TO is het uiterst frustrerend als jij alsnog over straat mag glibberen met drie honden en peuter.Ik snap dat dat heel frustrerend is, maar ik snap niet dat deze situatie ook echt voorkomt. Als je het notabene vraagt, waarom doet man het dan niet? Om jou te pesten? Ik zou daar echt een hele avond discussie aan wijden om dat uit de lucht te krijgen. En hem serieus vragen of hij wel om me geeft, of het hem kan schelen dat hij mij met zoveel werk laat zitten. Of vragen of hij misschien ergens mee zit, overwerkt is of weet ik veel waarom hij niet meer kan bijdragen. Want hoezo geen belofte nakomen? Of heeft hij in plaats van de honden uitlaten iets anders gedaan, waar jij ook profijt van hebt?
dinsdag 5 januari 2010 om 14:35
quote:zusenzo schreef op 05 januari 2010 @ 14:21:
[...]
Je verwacht wel dingen van hem, logisch maar het is dit of niks.
Je kan een man een beetje veranderen maar hele ruzies en relatieproblemen om huishoudelijke taken kunnen mijnziens voorkomen worden door goed te communiceren wat je daadwerkelijk wil van hem.
Dus niet wil jij de hond even uitlaten maar jij laat morgen de hond uit.
En nogmaals je verwachtingen tav bijstellen want anders blijf je boos, geloof me, ervaring daarin.
Ik heb hele ruzies gehad om sokken naast het bed etc en al het hierboven beschreven.
Weet je, het is de moeite niet waard, ruzie.
Of ik zeg tegen hem, als jij nu eens je sokken opruimd moet je eens weten wat er vanaaf in de planning staat
En wat wil je liever scheiden?
Schoonmaakster?
Wat jij van hem wilt kan hij je duidelijk niet geven dus dan is het toch je verwachtingen bijstellen of besluiten uitelkaar te gaan, aangezien jij hier op stuk loopt.
Idd heb me er ook maar bij neergelegd en maak er geen ruzie meer om . Maar die sokken, dat heb ik al zooooo vaak gehoord !
Wat is er met mannen dat die sokken naast dat bed moeten
[...]
Je verwacht wel dingen van hem, logisch maar het is dit of niks.
Je kan een man een beetje veranderen maar hele ruzies en relatieproblemen om huishoudelijke taken kunnen mijnziens voorkomen worden door goed te communiceren wat je daadwerkelijk wil van hem.
Dus niet wil jij de hond even uitlaten maar jij laat morgen de hond uit.
En nogmaals je verwachtingen tav bijstellen want anders blijf je boos, geloof me, ervaring daarin.
Ik heb hele ruzies gehad om sokken naast het bed etc en al het hierboven beschreven.
Weet je, het is de moeite niet waard, ruzie.
Of ik zeg tegen hem, als jij nu eens je sokken opruimd moet je eens weten wat er vanaaf in de planning staat
En wat wil je liever scheiden?
Schoonmaakster?
Wat jij van hem wilt kan hij je duidelijk niet geven dus dan is het toch je verwachtingen bijstellen of besluiten uitelkaar te gaan, aangezien jij hier op stuk loopt.
Idd heb me er ook maar bij neergelegd en maak er geen ruzie meer om . Maar die sokken, dat heb ik al zooooo vaak gehoord !
Wat is er met mannen dat die sokken naast dat bed moeten
dinsdag 5 januari 2010 om 14:43
Mijn man is echt heel erg netjes en doet heel veel in het huishouden zonder dat ik hem dat hoef te vragen maar hij gooit ook nooit zijn sokken in de wasmand.
En ondanks dat laat ie ook zakdoeken slingeren. Meestal vraag ik of het een collectors item is of dat ik ze kan weggooien.
Nooit aan gedacht dat ik daar wel eens ruzie over zou kunnen maken met bijbehorende goedmaakseks............ik zie nog vollop mogelijkheden
En ondanks dat laat ie ook zakdoeken slingeren. Meestal vraag ik of het een collectors item is of dat ik ze kan weggooien.
Nooit aan gedacht dat ik daar wel eens ruzie over zou kunnen maken met bijbehorende goedmaakseks............ik zie nog vollop mogelijkheden
dinsdag 5 januari 2010 om 14:45
quote:zusenzo schreef op 05 januari 2010 @ 14:35:
Klinkt gezellig Eefje......
Is het ook Behalve als ik er wel eens doorheen zit zoals gisteren. Drie dagen met een zieke peuter en nog een kleintje van 3mndn, een pissende hond, een berg vuilnis voor de deur, tja, dan wil het wel eens tot een uitbarsting komen Verder vind ik het teveel moeite om er steeds ruzie om te maken, daar word ik nog meer moe van dan dat ik af en toe al ben.Probeer hier al drie jaar verandering in te brengen. Af en toe gaat het een weekje goed maar daarna vervalt t al snel weer in t oude patroon.
Maar wat ik me afvraag, was hij niet altijd al zo ? Die van mij wel, behalve de eerste twee weken, om me te lijmen denk ik
Klinkt gezellig Eefje......
Is het ook Behalve als ik er wel eens doorheen zit zoals gisteren. Drie dagen met een zieke peuter en nog een kleintje van 3mndn, een pissende hond, een berg vuilnis voor de deur, tja, dan wil het wel eens tot een uitbarsting komen Verder vind ik het teveel moeite om er steeds ruzie om te maken, daar word ik nog meer moe van dan dat ik af en toe al ben.Probeer hier al drie jaar verandering in te brengen. Af en toe gaat het een weekje goed maar daarna vervalt t al snel weer in t oude patroon.
Maar wat ik me afvraag, was hij niet altijd al zo ? Die van mij wel, behalve de eerste twee weken, om me te lijmen denk ik
dinsdag 5 januari 2010 om 14:46
quote:Vl43inder schreef op 05 januari 2010 @ 14:43:
Mijn man is echt heel erg netjes en doet heel veel in het huishouden zonder dat ik hem dat hoef te vragen maar hij gooit ook nooit zijn sokken in de wasmand.
En ondanks dat laat ie ook zakdoeken slingeren. Meestal vraag ik of het een collectors item is of dat ik ze kan weggooien.
Nooit aan gedacht dat ik daar wel eens ruzie over zou kunnen maken met bijbehorende goedmaakseks............ik zie nog vollop mogelijkheden Net als bij de peutertjes; goed gedrag belonen, negatief gedrag negeren.
Mijn man is echt heel erg netjes en doet heel veel in het huishouden zonder dat ik hem dat hoef te vragen maar hij gooit ook nooit zijn sokken in de wasmand.
En ondanks dat laat ie ook zakdoeken slingeren. Meestal vraag ik of het een collectors item is of dat ik ze kan weggooien.
Nooit aan gedacht dat ik daar wel eens ruzie over zou kunnen maken met bijbehorende goedmaakseks............ik zie nog vollop mogelijkheden Net als bij de peutertjes; goed gedrag belonen, negatief gedrag negeren.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:47
Ik heb trouwens ook een collega die juist extra veel werkt om maar niet thuis te hoeven zijn. Leuk voor de baas natuurlijk, maar bijna niemand weet de echte reden. En als hij dan een dag vrij is, dan doet hij alsof hij gewoon moet werken en gaat hij naar de golfclub o.i.d.. Zijn vrouw heeft een parttime baan van 20 uur, maar ze zorgt fulltime voor hun 3 kinderen en hij vindt dat ze dan ook gemakkelijk de rest van de huishoudelijke taken op kan nemen. Nu de kinderen ouder worden wil zijn vrouw meer gaan werken, maar denk maar niet dat hij tijd gaat inleveren.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:50
quote:sjoba schreef op 05 januari 2010 @ 14:35:
[...]
Ik snap dat dat heel frustrerend is, maar ik snap niet dat deze situatie ook echt voorkomt. Als je het notabene vraagt, waarom doet man het dan niet? Om jou te pesten? Ik zou daar echt een hele avond discussie aan wijden om dat uit de lucht te krijgen. En hem serieus vragen of hij wel om me geeft, of het hem kan schelen dat hij mij met zoveel werk laat zitten. Of vragen of hij misschien ergens mee zit, overwerkt is of weet ik veel waarom hij niet meer kan bijdragen. Want hoezo geen belofte nakomen? Of heeft hij in plaats van de honden uitlaten iets anders gedaan, waar jij ook profijt van hebt?
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
[...]
Ik snap dat dat heel frustrerend is, maar ik snap niet dat deze situatie ook echt voorkomt. Als je het notabene vraagt, waarom doet man het dan niet? Om jou te pesten? Ik zou daar echt een hele avond discussie aan wijden om dat uit de lucht te krijgen. En hem serieus vragen of hij wel om me geeft, of het hem kan schelen dat hij mij met zoveel werk laat zitten. Of vragen of hij misschien ergens mee zit, overwerkt is of weet ik veel waarom hij niet meer kan bijdragen. Want hoezo geen belofte nakomen? Of heeft hij in plaats van de honden uitlaten iets anders gedaan, waar jij ook profijt van hebt?
Heb er al veel te veel avonden discussie aan gewijd. Hij zegt het te begrijpen, belooft ook beterschap maar helaas, na een week of hooguit twee is dat weer voorbij. Of hij doet t af met een jaaaaaaa en dat was t.
Ik denk ook niet dat hij het niet begrijpt, hij wil het wel maar heeft geen zin, geen ijd, is moe of heeft een andere excuus. Ben ik vergeten bijvoorbeeld.
