Relaties
alle pijlers
Ik krijg maar geen steun of een beetje support
dinsdag 5 januari 2010 om 12:52
Ik ben al jaren gelukkig met mijn man. En ik heb al eens een topic geopend over strubbelingen waar ik tegenaan loop.
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
dinsdag 5 januari 2010 om 22:32
Ja dan doe je meer, maar niet ALTIJD maar ALLES. Ben het tot op zekere hoogte met blob eens, maar vind het ook te stellig, de paarden is haar ding, daar heeft ze verzorging voor geregeld, de auto leek ze samen iets leuks, maar er wordt niks mee gedaan, zij poetsen, hij sleutelen (stel ik me zo voor), maar daar doet hij niks mee, een kindje heb je samen, lijkt me helemaal niet verkeerd eens te kunnen zeggen "als jij de honden uitlaat" (ook iets wat ze samen hebben), kan ik de kleine een boterham geven, eventjes naar de winkel...baldiebla...maar nee, als ze in het weekend eens iets hebben moet zij ervoor zorgen dat alles voor elkaar komt, ze gaat zelfs nog achter een rekening aan voor hem. Geloof, als het zou kunnen, dat ze zelfs nog voor hem naar de tandarts zou gaan.
die ik wilde bestaat al...
woensdag 6 januari 2010 om 09:06
Dat hun kind het beste door beide ouders verzorgd wordt staat buiten kijf wat mij betreft. Maar gezien de man van TO veel buitenshuis werkt ( hoeveel weet ik nog steeds niet) en TO parttime werkt is het een logisch gevolg dat de zorg en huishouden meer op haar neer komt.
Wat betreft de honden, de paarden, de oldtimer, dat zijn luxeproducten hoewel niet iedereen het hier met mij eens zal zijn maar ik zie dat soort 'hobbies' wel zo. Niet echt dingen die je nodig hebt voor je primaire levensbehoeften maar leuke dingen voor erbij. Als je dat allemaal niet kan bolwerken zeg ik nog steeds gooi de luxeartikelen de deur uit. Als het alleen maar stress oplevert zie ik er de lol niet van in.
En dat lijkt me juist de bedoeling van dit soort dingen, waar heb je ze anders voor? Niet omdat je anders om komt van de honger enzov.
TO stelt dat ze het makkelijk alleen zou kunnen doen zonder man, ik blijf erbij dat dat onzin is gezien ze het nu allemaal al niet aankan, laat staan als ze alleenstaande moeder zal zijn.
Wat betreft de honden, de paarden, de oldtimer, dat zijn luxeproducten hoewel niet iedereen het hier met mij eens zal zijn maar ik zie dat soort 'hobbies' wel zo. Niet echt dingen die je nodig hebt voor je primaire levensbehoeften maar leuke dingen voor erbij. Als je dat allemaal niet kan bolwerken zeg ik nog steeds gooi de luxeartikelen de deur uit. Als het alleen maar stress oplevert zie ik er de lol niet van in.
En dat lijkt me juist de bedoeling van dit soort dingen, waar heb je ze anders voor? Niet omdat je anders om komt van de honger enzov.
TO stelt dat ze het makkelijk alleen zou kunnen doen zonder man, ik blijf erbij dat dat onzin is gezien ze het nu allemaal al niet aankan, laat staan als ze alleenstaande moeder zal zijn.
woensdag 6 januari 2010 om 11:11
Ben het wel met Blob eens. Ik heb het idee dat jullie volledig langs elkaar heen leven. Jij gaat je eigen gang en hij doet dat ook. Natuurlijk is het logisch dat hij bijdraagt in het gezinsleven. Het is geen Hotel Nastik waar hij in woont.
Heb je het al weleens opgeschreven en aan hem laten lezen? Of interesseert het hem echt niks? Als dat laatste zo is, wat is er dan wel zo leuk aan hem?!! Ik zou daar echt niet mee kunnen leven met zo'n egoïstisch persoon.
Heb je het al weleens opgeschreven en aan hem laten lezen? Of interesseert het hem echt niks? Als dat laatste zo is, wat is er dan wel zo leuk aan hem?!! Ik zou daar echt niet mee kunnen leven met zo'n egoïstisch persoon.
woensdag 6 januari 2010 om 13:25
Ik werk ook minder uren dan mijn vriend. En ja, dan komt automatisch een groot gedeelte van het huishouden op mij neer. Dat vind ik niet erg, ik kan het ook goed aan.
Ook de verzorging van onze dieren komt vaak op mij neer.
Ook dat kan ik allemaal aan. Krijg er ook heel veel voor terug.
Verschil met TO is dat zij het niet meer aankan, tegen een burnout aan zit. Bij dokter en psycholoog loopt, en medicijnen gebruikt. En dan kun je heel makkelijk roepen, stel je niet zo aan, maar sommige mensen kunnen de druk van alles moeten niet meer aan op een gegeven moment.
Mijn man helpt mij ongevraagd mee met kleinere dingen. De hond uitlaten, de vaatwasser uitruimen, een keertje strijken. Verder doet hij alle grote klussen rondom het huis, en in het huis.
We hebben allebei nog tijd over voor onze hobby's. Waarom zou de man van TO helemaal niks hoeven te doen omdat hij nu eenmaal veel werkt? Mijn man werkt ook veel. Ziet regelmatig zijn vrienden, gaat er met de motor op uit. En helpt mij. En als het niet goed met mij gaat, dan vraagt hij daar naar.
Moet de man van TO dan 's avonds thuis kunnen komen, eten en dan lekker op de bank gaan liggen omdat hij gewerkt heeft?? Lekkere relatie heb je dan!
Een huishouden voer je beide, dat de een meer doet dan de ander daar is niks mis mee. Maar als de een helemaal niks doet, en de ander geeft aan daar problemen mee te hebben dan zal er iets moeten veranderen. En als hij dat niet wil, dan moet hij maar weer fijn bij mammie gaan wonen.
Ook de verzorging van onze dieren komt vaak op mij neer.
Ook dat kan ik allemaal aan. Krijg er ook heel veel voor terug.
Verschil met TO is dat zij het niet meer aankan, tegen een burnout aan zit. Bij dokter en psycholoog loopt, en medicijnen gebruikt. En dan kun je heel makkelijk roepen, stel je niet zo aan, maar sommige mensen kunnen de druk van alles moeten niet meer aan op een gegeven moment.
Mijn man helpt mij ongevraagd mee met kleinere dingen. De hond uitlaten, de vaatwasser uitruimen, een keertje strijken. Verder doet hij alle grote klussen rondom het huis, en in het huis.
We hebben allebei nog tijd over voor onze hobby's. Waarom zou de man van TO helemaal niks hoeven te doen omdat hij nu eenmaal veel werkt? Mijn man werkt ook veel. Ziet regelmatig zijn vrienden, gaat er met de motor op uit. En helpt mij. En als het niet goed met mij gaat, dan vraagt hij daar naar.
Moet de man van TO dan 's avonds thuis kunnen komen, eten en dan lekker op de bank gaan liggen omdat hij gewerkt heeft?? Lekkere relatie heb je dan!
Een huishouden voer je beide, dat de een meer doet dan de ander daar is niks mis mee. Maar als de een helemaal niks doet, en de ander geeft aan daar problemen mee te hebben dan zal er iets moeten veranderen. En als hij dat niet wil, dan moet hij maar weer fijn bij mammie gaan wonen.
woensdag 6 januari 2010 om 13:33
En dat laatste is nu net waar TO nog niet aan wil.
To heeft al een aantal maal een topic geopend over haar relatie. telkens met dezelfde strekking. Eigenlijk werkte het alleen toen hij nog internationaal chauffeur was en ze elkaar alleen in het weekend zagen. Op het moment dat hij zijn baan verloor en fulltime thuiszat, kwam ze er al achter dat deze meneer een ander persoon was dan wie ze dacht of hoopte dat hij was. Ze schreef toen ook dat ie weinig initiatief toonde, weinig algemene ontwikkeling had, inderdaad het liefst op de bank zat en ook toen werd ze ongelukig van zijn gebrek aan empathie.
Het lijkt een terugkerend patroon in de relatie. Nastik is ontevreden en ongelukkig, opent een topic, krijgt tips en raad, dan veranderd er tijdelijk iets in de omgeving ( hij krijgt weer een baan, ze nemen een extra hond, zij gaat een studie doen, ze kopen een auto) en dan gaat het weer even goed. Totdat weer het moment komt dat ze teleurgesteld is in haar man.
Eigenlijk denk ik dat het enige paard dat nastik weg moet doen, het dode paard is dat zij haar huwelijk noemt. Ik denk namelijk dat er op zich niet zoveel mis is met die man, behalve dat hij nooit kan voldoen aan de verwachtingen die Nastik heeft, en haar dus zal blijven teleurstellen als ze die verwachtingen niet kan of wil bijstellen.
To heeft al een aantal maal een topic geopend over haar relatie. telkens met dezelfde strekking. Eigenlijk werkte het alleen toen hij nog internationaal chauffeur was en ze elkaar alleen in het weekend zagen. Op het moment dat hij zijn baan verloor en fulltime thuiszat, kwam ze er al achter dat deze meneer een ander persoon was dan wie ze dacht of hoopte dat hij was. Ze schreef toen ook dat ie weinig initiatief toonde, weinig algemene ontwikkeling had, inderdaad het liefst op de bank zat en ook toen werd ze ongelukig van zijn gebrek aan empathie.
Het lijkt een terugkerend patroon in de relatie. Nastik is ontevreden en ongelukkig, opent een topic, krijgt tips en raad, dan veranderd er tijdelijk iets in de omgeving ( hij krijgt weer een baan, ze nemen een extra hond, zij gaat een studie doen, ze kopen een auto) en dan gaat het weer even goed. Totdat weer het moment komt dat ze teleurgesteld is in haar man.
Eigenlijk denk ik dat het enige paard dat nastik weg moet doen, het dode paard is dat zij haar huwelijk noemt. Ik denk namelijk dat er op zich niet zoveel mis is met die man, behalve dat hij nooit kan voldoen aan de verwachtingen die Nastik heeft, en haar dus zal blijven teleurstellen als ze die verwachtingen niet kan of wil bijstellen.
woensdag 6 januari 2010 om 14:23
@Kreng, ik lees nu pas dit topic. De andere heb ik niet gelezen. Maar geloof je meteen als je zegt dat dit probleem eigenlijk altijd al speelt.
Lijkt mij dat ze niet bij elkaar passen en dat deze man zich ook niet gaat/kan veranderen. Hij is nu eenmaal zo, en daar moet je dan genoegen mee nemen of weg gaan als je er echt niet meer tegen kunt.
Ik denk overigens dat er wel wat mis is met deze man. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik zo'n vent in huis had!
Ben het wel eens met Blob dat TO niet al jarenlang gelukkig kan zijn als ze elkaar pas 3 jaar kennen en in die 3 jaar hij dus altijd al zo geweest is. Dan kun je dus niet gelukkig zijn. Desondanks blijft ze zeggen dat hij de leukste en liefste man is die op deze wereld rondloopt. Hoe kun je dat dan blijven zeggen???
Lijkt mij dat ze niet bij elkaar passen en dat deze man zich ook niet gaat/kan veranderen. Hij is nu eenmaal zo, en daar moet je dan genoegen mee nemen of weg gaan als je er echt niet meer tegen kunt.
Ik denk overigens dat er wel wat mis is met deze man. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik zo'n vent in huis had!
Ben het wel eens met Blob dat TO niet al jarenlang gelukkig kan zijn als ze elkaar pas 3 jaar kennen en in die 3 jaar hij dus altijd al zo geweest is. Dan kun je dus niet gelukkig zijn. Desondanks blijft ze zeggen dat hij de leukste en liefste man is die op deze wereld rondloopt. Hoe kun je dat dan blijven zeggen???
woensdag 6 januari 2010 om 14:27
Wellicht speelt er hier ook een stukje schaamte mee. Toen ik relatietherapie voorstelde wilde TO daar niet aan, omdat ze zichzelf nog te jong vond, en ze nog niet zo lang bij elkaar waren.
Je kunt natuurlijk moeilijk zeggen dat je 3 jaar bij elkaar bent, eigenlijk die hele tijd (of hele periodes) al ongelukkig bent. Maar dus wel met hem getrouwd bent en zelfs een kind met hem hebt gekregen.
Misschien blijft ze daarom volhouden dat ze wel gelukkig is met hem??
Je kunt natuurlijk moeilijk zeggen dat je 3 jaar bij elkaar bent, eigenlijk die hele tijd (of hele periodes) al ongelukkig bent. Maar dus wel met hem getrouwd bent en zelfs een kind met hem hebt gekregen.
Misschien blijft ze daarom volhouden dat ze wel gelukkig is met hem??
woensdag 6 januari 2010 om 20:21
woensdag 6 januari 2010 om 20:36
Wat een ongelofelijke kutreactie BE.
Het gaat er niet om dat TO veel moet doen maar dat alles zo vanzelfsprekend is dat ze het doet en dat ze daar geen enkele steun bij krijgt van haar man.
Ik neem aan dat, als je een relatie hebt, je oa alles met elkaar kunt bespreken, je om de ander geeft, dat je elkaar steunt en helpt en dat je door je partner serieus genomen wordt.
Dit alles mis ik in de partner van TO
Bovendien BE de partner van TO mag dan wel hard werken maar dat doet hij echt niet alleen voor TO. Hij is vrachtwagenchauffeur en ik vermoed dat hij dat al was voordat hij TO leerde kennen.
Bovendien is de partner niet alleen man van TO maar ook de vader van het kindje van hun. Vind jij het niet normaal dat hij tijd aan hun beiden besteed en hun niet in hun sopje gaar laat koken?
Jij bent soms zo kort door de bocht met jouw reacties dat ik me afvraag in welke tijd je leeft.
Het gaat er niet om dat TO veel moet doen maar dat alles zo vanzelfsprekend is dat ze het doet en dat ze daar geen enkele steun bij krijgt van haar man.
Ik neem aan dat, als je een relatie hebt, je oa alles met elkaar kunt bespreken, je om de ander geeft, dat je elkaar steunt en helpt en dat je door je partner serieus genomen wordt.
Dit alles mis ik in de partner van TO
Bovendien BE de partner van TO mag dan wel hard werken maar dat doet hij echt niet alleen voor TO. Hij is vrachtwagenchauffeur en ik vermoed dat hij dat al was voordat hij TO leerde kennen.
Bovendien is de partner niet alleen man van TO maar ook de vader van het kindje van hun. Vind jij het niet normaal dat hij tijd aan hun beiden besteed en hun niet in hun sopje gaar laat koken?
Jij bent soms zo kort door de bocht met jouw reacties dat ik me afvraag in welke tijd je leeft.
woensdag 6 januari 2010 om 21:20
@Browneyes ik snap je reactie op mijn post niet.
Je zegt: waarom neemt ze er dan geen?
Waar heb je het over??
Buiten dat, vindt jij het dus normaal als je partner niet eens vraagt hoe het met je gaat als je ziek bent? Dat hij je gewoon lekker laat hangen, geen aandacht aan je besteedt? Niet luistert als je zegt dat je er doorheen zit en graag wat hulp zou willen?
(omdat je zegt dat ze geen emotionele steun nodig heeft)
Ik denk dat geen een mens zonder emotionele steun kan.
En je blijft volhouden dat man voldoende op zn werk doet en daarom niks hoeft te doen thuis. Dat kan er bij mij niet in!
Samen een huishouden hebben en een kind, dat is er dus samen voor zorgen dat alles goed blijft draaien!
Je zegt: waarom neemt ze er dan geen?
Waar heb je het over??
Buiten dat, vindt jij het dus normaal als je partner niet eens vraagt hoe het met je gaat als je ziek bent? Dat hij je gewoon lekker laat hangen, geen aandacht aan je besteedt? Niet luistert als je zegt dat je er doorheen zit en graag wat hulp zou willen?
(omdat je zegt dat ze geen emotionele steun nodig heeft)
Ik denk dat geen een mens zonder emotionele steun kan.
En je blijft volhouden dat man voldoende op zn werk doet en daarom niks hoeft te doen thuis. Dat kan er bij mij niet in!
Samen een huishouden hebben en een kind, dat is er dus samen voor zorgen dat alles goed blijft draaien!
