Relaties
alle pijlers
Ik krijg maar geen steun of een beetje support
dinsdag 5 januari 2010 om 12:52
Ik ben al jaren gelukkig met mijn man. En ik heb al eens een topic geopend over strubbelingen waar ik tegenaan loop.
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
Aan de ene kant heb ik een ontzettend lieve, betrouwbare en buitengewoon leuke echtgenoot. Aan de andere kant word ik gewoon moedeloos van het feit dat ik op geen enkele manier een klein beetje hulp van zijn kant krijg.
Hij heeft een baan waardoor hij vaak van huis is. Ikzelf werk 3 dagen per week. We hebben een druk huishouden met kind en veel huisdieren. En omdat hij veel van huis is komt er ook veel op mijn schouders. Een beetje teveel soms. Waardoor de emmer eigenlijk een tijdje terug al is overgelopen.
Zo helpt hij op geen enkele manier mee in het huishouden en ook de boodschappen en de verzorging van kind en dieren zijn voor mij. Net als het bijhouden van de volledige administratie, boodschappen doen, alles eigenlijk.
Hij wéét dat het niet echt goed met mij gaat. Dat het teveel is. En toch helpt hij niet. Ik vind het vermoeiend om de hele tijd gesprekken te moeten voeren hierover. Continu uit te moeten leggen hoe ik mij voel, dat het teveel is en dat ik hem nodig heb. Al met al duurt de situatie nu al meer dan een jaar.
Voorbeeld is; hij is gisteren thuisgekomen en moest om 6 uur weer weg. Hij weigerd dan gewoon om de honden even 's ochtends uit te laten. Terwijl hij weet dat het, ondanks dat het mijn vrije dag is, het mij ontzettend zou ontlasten. Ik doe op mijn vrije dag het huishouden, de boodschappen, de administratie. Werk nog aan een project. Resultaat is dat ik nu nog in mijn pyama zit en de laatste rompslomp afrond en geen tijd heb gehad om fatsoenlijk uit te gaan met de honden. De hele middag moet ik boodschappen doen op de fiets en mijn peuter rent ook nog rond. Dus zijn ze maar even in de tuin geweest.
Ik heb slechts 1 hobby, en dat zijn mijn honden en paarden. Ik heb er simpelweg gewoon zelden tijd voor om écht aandacht aan ze te besteden. De drie dagen dat ik werk ben ik van 8 u tot 19 u van huis. Ik heb het druk.
Er kwam een tijdje terug opeens een brief in Naam van de Koningin, mijn man heeft 5 jaar geleden in een andere gemeente samengewoond en vergeten een belasting te betalen. Hij doet er gewoon niks mee met als resultaat dat ik dus op mijn vrije dag een man aan de deur heb die beslag wilt komen leggen. Ik heb man gevraagd betreffend buro te bellen en te vertellen dat hij betaald, maar dat doet hij dan niet onder het mom van; ik heb het telnummer niet. Of hij legt de verantwoording bij mij "als jij het nummer niet geeft dan kan ik niet bellen". Terwijl ik ervan ovettuigd ben dat als je echt iets wilt oplossen een telnummer zo gevonden is. Het is vreselijk vervelend, maar hij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal wel even oplos. Ik word er zo moedeloos van. Dit gebeurd dus wel vaker. Financieele verantwoordelijkheden heeft hij gewoon bij mij neergegooid. Ook van zijn persoonlijke dingen.
Het is zelfs zo erg dat ik degene ben die voor zijn hobby zorgt en dus met regelmaat werk aan ZIJN oldtimer. Die ik overigens heel mooi vind, maar hij wilde hem hebben.
Afspraken met vrienden, verjaardagen, uitjes, kinderfeestjes, dierenartsafspraken, het sociale netwerk. Nooit kom ik eens thuis en is de boel aan kant, geregeld of kan ik even zitten. Als hij thuis is voert ie niks uit, tenzij ik daar nadrukkelijk om vraag en dan nog is het een vraag of hij het doet. Of ik moet briefjes neerleggen. Ik weet toch dat hij zo is?
Ik vind het een abnormale situatie. Mijn baan (die ik leuk vind) is ondergeschikt aan de zijne, maar ik moet wel geld in het laatje brengen. Anderzijds vind hij het een groot probleem om vrij te nemen om voor zijn dochter te zorgen als ik een dagje koopzondag moet draaien oid.
Het grootste probleem ervaar ik nog met het gevoel dat ik zo verschrikkelijk opgeslokt word doordat ik alle zaken alleen moet regelen dat ik geen tijd meer heb voor mijzelf. Een ritje te paard. Als ik de kans al krijg MOET ik een bepaalde tijd thuis zijn en is er nog geen ruimte voor ontspanning omdat ik tegen het uur aan zit te hikken.
Ondanks het feit dat ik wel van mijn man houd, denk ik erover om het maar helemaal alleen te gaan doen. Ik doe het nu toch al in mijn eentje. Ik ervaar het als een enorme last op mijn schouders, al die verantwoordelijkheden. Na een goed gesprek gebeurd en gewoon niets. Helemaal niets. Hij hoort het aan en gaat gewoon verder.
Ik zit er doorheen, zo erg zelfs dat ik Oxazepam slik en op korte termijn afspraken moet maken een psych. Maar het zou me al zoveel helpen als hij eens een klein stukje van die last op zich te nemen. Waarom snapt die man dat niet?
Ik heb gedreigd met weggaan, heb het lief gevraagd, ben boos geweest. Het veranderd niet.
Ik houd van hem, maar weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan dit toch niet allemaal in mijn eentje? Ja, ik kan het wel, altijd gekunt en als ik bij hem weg ga moet het ook alleen, maar dan heb ik niet meer die boze gevoelens naar hem en ook niet meer het gevoel dat ik door mijn partner in de kou word gezet.
Iemand advies?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:43
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:41:
[...]
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzovStoeptegel, zo lees ik haar probleem echt niet. Het probleem is dat ze geen steun van haar man krijgt. En honden is niet alleen een hobby maar ook huisgenoten waar je veel van houdt. We hebben het hier niet over een gewone hobby.
[...]
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzovStoeptegel, zo lees ik haar probleem echt niet. Het probleem is dat ze geen steun van haar man krijgt. En honden is niet alleen een hobby maar ook huisgenoten waar je veel van houdt. We hebben het hier niet over een gewone hobby.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:44
quote:wohman schreef op 05 januari 2010 @ 13:42:
Je zit er gewoon doorheen. Punt. En die kerel van je hoort er nu voor je te zijn. En dat is hij dus schijnbaar niet.
De honden de deur uit doen is absoluut geen oplossing. Jouw vent hoort je meer te steunen en te helpen.
Weet hij dat je medicijnen slikt en naar de huisarts gaat voor gesprekken? En wat vindt hij daarvan? Vindt hij dat soms aanstellerij?Helemaal mee eens.
Je zit er gewoon doorheen. Punt. En die kerel van je hoort er nu voor je te zijn. En dat is hij dus schijnbaar niet.
De honden de deur uit doen is absoluut geen oplossing. Jouw vent hoort je meer te steunen en te helpen.
Weet hij dat je medicijnen slikt en naar de huisarts gaat voor gesprekken? En wat vindt hij daarvan? Vindt hij dat soms aanstellerij?Helemaal mee eens.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:46
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:41:
[...]
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzovZe geeft aan dat ze weinig tijd heeft aangezien ze overal voor moet zorgen. Als de tijd beter verdeelt zou worden, zou er meer tijd voor haar hobby zijn...Dat je nergens leest dat ze gelukkig wordt van haar paard en haar honden kan komen omdat ze op dit moment niet zo gelukkig is...
[...]
Waar het over gaat is dat ze haar 'hobby' niet aan kan. Ze heeft hulp nodig van haar man om de hobby te kunnen blijven uitoefenen. Ergo, zij verlangt dat haar man op sommige momenten haar hobby uitoefent.
Een hobby is bedoeld voor plezier en ontspanning, als het een last wordt waar iemand geen energie meer voor heeft dan lijken mij veranderingen noodzakelijk.
Ik lees nergens dat TO ontzettend gelukkig wordt van al die honden, dat paard enzovZe geeft aan dat ze weinig tijd heeft aangezien ze overal voor moet zorgen. Als de tijd beter verdeelt zou worden, zou er meer tijd voor haar hobby zijn...Dat je nergens leest dat ze gelukkig wordt van haar paard en haar honden kan komen omdat ze op dit moment niet zo gelukkig is...
dinsdag 5 januari 2010 om 13:47
@Stoeptegel: ik bracht ook 1 hond mee toen we gingen samenwonen. Het is dus in feite "mijn" hond en mijn hobby. Ware het niet dat vriend er ook dol op is. 's morgens om 6 uur met hem wandeld, 's avonds na het eten weer, en voor het naar bed gaan nog eens.
En daar hoef ik niet om te zeuren, dat doet hij uit zichzelf.
TO zegt ook nog dat manlief er zelf 1 hond bij gehaald heeft omdat hij m wilde helpen. Dan betekend dat ook dat je ervoor moet zorgen!
Kom op zeg, als we alles gingen indelen in dit is van mij en dit is van jouw, dan hoefde ik dus ook niet meer te koken voor ons, maar alleen voor mezelf. Het huis maar voor de helft te poetsen, want de andere helft heeft hij vies gemaakt.
Je doet toch gewoon dingen voor elkaar, omdat je van elkaar houdt?
En daar hoef ik niet om te zeuren, dat doet hij uit zichzelf.
TO zegt ook nog dat manlief er zelf 1 hond bij gehaald heeft omdat hij m wilde helpen. Dan betekend dat ook dat je ervoor moet zorgen!
Kom op zeg, als we alles gingen indelen in dit is van mij en dit is van jouw, dan hoefde ik dus ook niet meer te koken voor ons, maar alleen voor mezelf. Het huis maar voor de helft te poetsen, want de andere helft heeft hij vies gemaakt.
Je doet toch gewoon dingen voor elkaar, omdat je van elkaar houdt?
dinsdag 5 januari 2010 om 13:50
Hey Nastik,
Ik bergijp je helemaal, dacht zelfs even dat het over mijn vent ging
Hier precies hetzelfde verhaal. Wij hebben twee kindjes, een hond ( die hij wilde ) en ik werk parttime. Man is chauffeur en dus veel van huis.
Ik weet ook niet meer wat ik ermee moet. Het niet koken van een prakkie of de was laten liggen gaat er bij mij niet in hoor.
Bij het eerste heb ik grote ruzie en een chagrijnige vent op de bank en de was laat hij gewoon liggen.
Het meest frustrerende is dat hij niets ziet, of doet alsof hij niks ziet. Ik zou het zo fijn vinden als hij iets uit zichzelf zou doen ipv dat ik altijd alles honderd keer moet vragen.En als ik het vraag dan is het antwoord meestal; ja zometeen of ja morgen.
Ik doe ook grotendeels alles alleen. De boodschappen met twee kinderen, de kerstcadeaus, afspraken voor de kinderen nalopen en het huishouden.Bovendien heb ik geen rijbewijs en moet dus alles te voet of met het O.V doen.
Geen hobbies hier voor mij. Man werkt onregelmatig en ik heb dus geen vaste avond om iets te gaan doen, een cursus of sport. Hij kan naar eigen zeggen geen avond op een afgesproken tijd thuis zijn.Maar in de tijd van alle carmeetings gaat ook hij met de Amerikaan overal heen, om mij het weer uit te laten zoeken met de kids.
Ik zit er ook redelijk doorheen. Laatst hebben we een vette ruzie gehad hierover en heeft hij me beloofd te gaan helpen. Dat heeft hij een week volgehouden en nu is het weer hetzelfde.
Maar het komt door zijn moeder hoor:) Ze geeft t zelfs toe !
Hij heeft nooit iets hoeven doen, krijgt zijn bak koffie van zijn moeder, al staat ie naast het apparaat, inschenken doet zijn mammie en al moet ze daar van boven voor naar benden komen, ze doet t !
Hier zit er ook veel frustratie door deze situatie maar ik ben bang dat hij echt niet veranderd hierin en ik moet me er maar bij neerleggen dat hij gewoon niets uit zichzelf doet, anders verspil ik enkel tijd door er ruzie over te maken.
Ik snap je helemaal, ook wat betreft de honden. Hier is ook meerdere malen gedreigd de hond weg te doen maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Vanochtend weer, meneer gaat weg, laat de hond niet uit en deze pist vervolgens alles onder. Weer een extra karweitje voor mij dus
Sterkte in ieder geval ! Ik begrijp je probleem maar heb zoals je leest geen oplossing , enkel (h)erkenning en een hart onder de riem.
Ik bergijp je helemaal, dacht zelfs even dat het over mijn vent ging
Hier precies hetzelfde verhaal. Wij hebben twee kindjes, een hond ( die hij wilde ) en ik werk parttime. Man is chauffeur en dus veel van huis.
Ik weet ook niet meer wat ik ermee moet. Het niet koken van een prakkie of de was laten liggen gaat er bij mij niet in hoor.
Bij het eerste heb ik grote ruzie en een chagrijnige vent op de bank en de was laat hij gewoon liggen.
Het meest frustrerende is dat hij niets ziet, of doet alsof hij niks ziet. Ik zou het zo fijn vinden als hij iets uit zichzelf zou doen ipv dat ik altijd alles honderd keer moet vragen.En als ik het vraag dan is het antwoord meestal; ja zometeen of ja morgen.
Ik doe ook grotendeels alles alleen. De boodschappen met twee kinderen, de kerstcadeaus, afspraken voor de kinderen nalopen en het huishouden.Bovendien heb ik geen rijbewijs en moet dus alles te voet of met het O.V doen.
Geen hobbies hier voor mij. Man werkt onregelmatig en ik heb dus geen vaste avond om iets te gaan doen, een cursus of sport. Hij kan naar eigen zeggen geen avond op een afgesproken tijd thuis zijn.Maar in de tijd van alle carmeetings gaat ook hij met de Amerikaan overal heen, om mij het weer uit te laten zoeken met de kids.
Ik zit er ook redelijk doorheen. Laatst hebben we een vette ruzie gehad hierover en heeft hij me beloofd te gaan helpen. Dat heeft hij een week volgehouden en nu is het weer hetzelfde.
Maar het komt door zijn moeder hoor:) Ze geeft t zelfs toe !
Hij heeft nooit iets hoeven doen, krijgt zijn bak koffie van zijn moeder, al staat ie naast het apparaat, inschenken doet zijn mammie en al moet ze daar van boven voor naar benden komen, ze doet t !
Hier zit er ook veel frustratie door deze situatie maar ik ben bang dat hij echt niet veranderd hierin en ik moet me er maar bij neerleggen dat hij gewoon niets uit zichzelf doet, anders verspil ik enkel tijd door er ruzie over te maken.
Ik snap je helemaal, ook wat betreft de honden. Hier is ook meerdere malen gedreigd de hond weg te doen maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Vanochtend weer, meneer gaat weg, laat de hond niet uit en deze pist vervolgens alles onder. Weer een extra karweitje voor mij dus
Sterkte in ieder geval ! Ik begrijp je probleem maar heb zoals je leest geen oplossing , enkel (h)erkenning en een hart onder de riem.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:50
quote:Nastik schreef op 05 januari 2010 @ 13:24:
[...]
Tuurlijk hebben waar 2 vechten, 2 schuld. De honden zijn een enorm aantal voor een klein huishouden; 3 stuks. Waarvan er dus eentje is bijgekomen omdat hij hem graag wilde helpen. En ik altijd plek heb om een dier te helpen. Maar hij wéét dat het dinsdag heel druk voor mij is en hij hééft tijd om een rondje te lopen. Daar helpt hij me ontzettend mee. En ik ben gewoon teleurgesteld dat hij het niet doet. Als ik er naar vraag waarom niet, dan geeft hij geen antwoord.
Ik ben dol op de Amerikaan, maar we hebben heel veel moeite moeten doen om die wens te laten uitkomen, en vervolgens staat het ding hier te oxideren op de oprit. Tenzij ik hem poets en oplap en dat doe ik met liefde. Maar ik had van zijn kant wat meer passie voor het ding verwacht, met name omdat hij ons best veel gekost heeft. Weer die teleurstelling, snap je?
Misschien moet ik het loslaten hoor, je kunt iemand tenslotte niet veranderen en dat wil ik ook niet. Ja, wel eigenlijk. Wil gewoon dat hij wat meer onderdeel van het gezin is.Hmm, klinkt alsof je man een klein kind is. Bezeten van het idee om iets te hebben en als hij het heeft er niet meer mee "spelen". Ik zou tegen hem zeggen dat je die auto a.s.a.p. op Marktplaats zet als hij er toch niets mee doet.
[...]
Tuurlijk hebben waar 2 vechten, 2 schuld. De honden zijn een enorm aantal voor een klein huishouden; 3 stuks. Waarvan er dus eentje is bijgekomen omdat hij hem graag wilde helpen. En ik altijd plek heb om een dier te helpen. Maar hij wéét dat het dinsdag heel druk voor mij is en hij hééft tijd om een rondje te lopen. Daar helpt hij me ontzettend mee. En ik ben gewoon teleurgesteld dat hij het niet doet. Als ik er naar vraag waarom niet, dan geeft hij geen antwoord.
Ik ben dol op de Amerikaan, maar we hebben heel veel moeite moeten doen om die wens te laten uitkomen, en vervolgens staat het ding hier te oxideren op de oprit. Tenzij ik hem poets en oplap en dat doe ik met liefde. Maar ik had van zijn kant wat meer passie voor het ding verwacht, met name omdat hij ons best veel gekost heeft. Weer die teleurstelling, snap je?
Misschien moet ik het loslaten hoor, je kunt iemand tenslotte niet veranderen en dat wil ik ook niet. Ja, wel eigenlijk. Wil gewoon dat hij wat meer onderdeel van het gezin is.Hmm, klinkt alsof je man een klein kind is. Bezeten van het idee om iets te hebben en als hij het heeft er niet meer mee "spelen". Ik zou tegen hem zeggen dat je die auto a.s.a.p. op Marktplaats zet als hij er toch niets mee doet.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:56
Nastik, weet je wel heel zeker dat het duidelijk is voor je man wat je van hem verwacht?
Mijn ervaring is dat de woorden "Ik wil dat je me steunt" doorgaans niet door mannen worden begrepen. De mijne heeft echt concretere dingen nodig, dingen als "Ik wil nu effe op je schouder uithuilen en jij hoeft niets te zeggen" (vooral dat laatste zorgt altijd voor erg veel opluchting bij hem) of "Ik red het even niet meer, wil jij de vaatwasser uitruimen/afwassen/strijken/etc/".
Dus geen taken geven die hij zich moet herinneren want dat doet ie niet, wel taken die hij direct moet uitvoeren en waar ie dus ook niet uren tegenaan kan gaan zitten hikken. Zeg niet "wil je dat van me overnemen" want daarme zeg je hem dat eigenlijk jij en niet hij dit moet doen. Gebruik woorden alsof het bij jullie doodnormaal is dat jullie beide overal verantwoordelijk voor zijn.
"Zullen we de bovenverdieping even aan kant maken?"
"Wie gaat er telebankieren?"
"Zal ik dochter ophalen of doe jij dat?"
Dan kan ie alvast aan de nieuwe rolverdeling gaan wennen zeg maar.
Als er geen geld is voor een schoonmaakster, dan lijkt me de oplossing doodeenvoudig: verkoop de Amerikaan.
Weet je trouwens wel hoe jij het liefst gesteund wil worden door hem? Is dat door aandacht van hem naar jou? Is dat door een partijtje goede seks? Is dat door hulp bij jouw taken? Is dat door over jouw emoties te praten?
En is het voor hem mogelijk om dat te doen?
Mijn ervaring is dat de woorden "Ik wil dat je me steunt" doorgaans niet door mannen worden begrepen. De mijne heeft echt concretere dingen nodig, dingen als "Ik wil nu effe op je schouder uithuilen en jij hoeft niets te zeggen" (vooral dat laatste zorgt altijd voor erg veel opluchting bij hem) of "Ik red het even niet meer, wil jij de vaatwasser uitruimen/afwassen/strijken/etc/".
Dus geen taken geven die hij zich moet herinneren want dat doet ie niet, wel taken die hij direct moet uitvoeren en waar ie dus ook niet uren tegenaan kan gaan zitten hikken. Zeg niet "wil je dat van me overnemen" want daarme zeg je hem dat eigenlijk jij en niet hij dit moet doen. Gebruik woorden alsof het bij jullie doodnormaal is dat jullie beide overal verantwoordelijk voor zijn.
"Zullen we de bovenverdieping even aan kant maken?"
"Wie gaat er telebankieren?"
"Zal ik dochter ophalen of doe jij dat?"
Dan kan ie alvast aan de nieuwe rolverdeling gaan wennen zeg maar.
Als er geen geld is voor een schoonmaakster, dan lijkt me de oplossing doodeenvoudig: verkoop de Amerikaan.
Weet je trouwens wel hoe jij het liefst gesteund wil worden door hem? Is dat door aandacht van hem naar jou? Is dat door een partijtje goede seks? Is dat door hulp bij jouw taken? Is dat door over jouw emoties te praten?
En is het voor hem mogelijk om dat te doen?
dinsdag 5 januari 2010 om 14:00
dinsdag 5 januari 2010 om 14:01
quote:eefjexx schreef op 05 januari 2010 @ 13:50:
Ik weet ook niet meer wat ik ermee moet. Het niet koken van een prakkie of de was laten liggen gaat er bij mij niet in hoor.
Bij het eerste heb ik grote ruzie en een chagrijnige vent op de bank en de was laat hij gewoon liggen.
Waarom pik je dit? Wat nou chagrijnig, mijn vent zou er bij mij echt niet mee aan moeten komen. Kom nou, ik ben zijn moeder toch niet zeg! Hij bakt maar een ei of smeert een boterham, ik ga hem echt niet bedienen als hij zo zou doen. Gelukkig is dat bij ons niet aan de orde.
Maar het komt door zijn moeder hoor:) Ze geeft t zelfs toe !
Hij heeft nooit iets hoeven doen, krijgt zijn bak koffie van zijn moeder, al staat ie naast het apparaat, inschenken doet zijn mammie en al moet ze daar van boven voor naar benden komen, ze doet t !
.Ik ben ook heel erg 'verwend' door mijn moeder in de zin dat zij alles deed in het huishouden. Maar inmiddels kan ik dat heel goed zelf na 9 jaar op eigen benen staan. Je bent toch nooit te oud om te leren? Ik vind dat altijd zo'n kulsmoes, dat als ze het thuis niet geleerd hebben dat ze het dan nooit meer kunnen leren. De nieuwste computergadgets begrijpen ze meteen, maar een sopje maken en de badkamer poetsen, nee geen idee hoe dat nou moet....
Ik weet ook niet meer wat ik ermee moet. Het niet koken van een prakkie of de was laten liggen gaat er bij mij niet in hoor.
Bij het eerste heb ik grote ruzie en een chagrijnige vent op de bank en de was laat hij gewoon liggen.
Waarom pik je dit? Wat nou chagrijnig, mijn vent zou er bij mij echt niet mee aan moeten komen. Kom nou, ik ben zijn moeder toch niet zeg! Hij bakt maar een ei of smeert een boterham, ik ga hem echt niet bedienen als hij zo zou doen. Gelukkig is dat bij ons niet aan de orde.
Maar het komt door zijn moeder hoor:) Ze geeft t zelfs toe !
Hij heeft nooit iets hoeven doen, krijgt zijn bak koffie van zijn moeder, al staat ie naast het apparaat, inschenken doet zijn mammie en al moet ze daar van boven voor naar benden komen, ze doet t !
.Ik ben ook heel erg 'verwend' door mijn moeder in de zin dat zij alles deed in het huishouden. Maar inmiddels kan ik dat heel goed zelf na 9 jaar op eigen benen staan. Je bent toch nooit te oud om te leren? Ik vind dat altijd zo'n kulsmoes, dat als ze het thuis niet geleerd hebben dat ze het dan nooit meer kunnen leren. De nieuwste computergadgets begrijpen ze meteen, maar een sopje maken en de badkamer poetsen, nee geen idee hoe dat nou moet....
dinsdag 5 januari 2010 om 14:06
quote:Stoeptegel schreef op 05 januari 2010 @ 13:49:
Maar de vraag blijft wie gaat voor de dieren zorgen, gezien haar man dat niet gaat doen en TO overspannen aan het raken is ?
Ik ben twaalf jaar geleden helemaal overspannen geraakt en daarop nog een depressie. Ik had toen ook twee honden waarvoor gezorgd moest worden. Maar ik had geen kindje dat is wel zo.
Die honden zijn bij je in huis. Die geef je eten en loopt er een paar keer per dag mee buiten, wat op zich heel goed is voor een burnout, dus ze zijn nog therapeutisch ook hihii. Wat dat paard betreft, ik weet niet of die bij haar is of ergens bij een manege.
Maar de vraag blijft wie gaat voor de dieren zorgen, gezien haar man dat niet gaat doen en TO overspannen aan het raken is ?
Ik ben twaalf jaar geleden helemaal overspannen geraakt en daarop nog een depressie. Ik had toen ook twee honden waarvoor gezorgd moest worden. Maar ik had geen kindje dat is wel zo.
Die honden zijn bij je in huis. Die geef je eten en loopt er een paar keer per dag mee buiten, wat op zich heel goed is voor een burnout, dus ze zijn nog therapeutisch ook hihii. Wat dat paard betreft, ik weet niet of die bij haar is of ergens bij een manege.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:07
Ha EefjeXX,
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo.
Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.
Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.
grappig, we hebben dezelfde man lijkt het wel. Mijn man rijd op het buitenland. En de reden dat hij nooit eens een dringend telefoontje kan plegen of iets regelen is dus dat hij H-E-L-E-M-A-A-L in bijv. Duitsland zit en dat staat voor hem gelijk aan donker Afrika ofzo.
Daar schijn je geen telefoonnummers op te kunnen vragen of tijdens je rust eens wat van het regelwerk te doen.Ik heb het gevoel dat hij inderdaad vroeger teveel verwend is. Zijn moeder heeft hem zelfs een jaar naar het buitenland gestuurd toen hij 17 was omdat ze teveel aan elkaar hingen en zij teveel voor hem zorgde.
Het sjacherijnen of gewoon, helemaal niks meer zeggen herken ik ook wel. Toon dan tenminste een beetje emotie en laat merken dat het je wat doet. Maar ook dat merk ik niet.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:09
Zet op papier voor jezelf wat je nu eigenlijk wil veranderen en verander dat dan ook daadwerkelijk. Leg het niet bij hem neer, maar onderneem zelf actie. Wil je 1 keer per week een goede rit op je paard kunnen maken, dan draag je de zorg voor de kleine dus 1 keer per week aan hem over. Wil je dat hij meer doet regel dat dan: schat ik ga even strijken, ruim jij in de tussentijd de keuken even op. Niet gedaan, dan laat je het staan; het gevolg is dan wel dat je de dag erna niet kunt koken, dus dat hij iets gaat halen en daarna alsnog de keuken zal moeten opruimen als hij de dag daarna wel normaal wil eten. Gewoon verantwoording delen en hem in laten zien dat het nodig is die verantwoording te delen.
Wat betreft steun, als in begrip van zijn kant. Ik ben bang dat je daar gewoon met karakter te maken hebt (waar het bij het niet helpen in het huishouden meer luiheid is denk ik). Als hij niet in staat is echt met je te praten, maar jij hebt die behoefte wel, zoek dan iemand bij wie je die steun wel vind, al is dat bijvoorbeeld bij een psycholoog.
Creëer de randvoorwaarden in je leven waar jij gelukkig van wordt, dat verdien je.
Wat betreft steun, als in begrip van zijn kant. Ik ben bang dat je daar gewoon met karakter te maken hebt (waar het bij het niet helpen in het huishouden meer luiheid is denk ik). Als hij niet in staat is echt met je te praten, maar jij hebt die behoefte wel, zoek dan iemand bij wie je die steun wel vind, al is dat bijvoorbeeld bij een psycholoog.
Creëer de randvoorwaarden in je leven waar jij gelukkig van wordt, dat verdien je.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:10
Mijn paard staat op een pensionstal en ik betaal momenteel iemand om voor hem te zorgen.
Maar ik vind het vreselijk, want ik houd heel veel van mijn paard en mis mijn momenten met hem. Ik heb de afgelopen maand niet kunnen rijden. Mijn paard is 21 en we kennen elkaar al ruim 15 jaar. Het doet pijn. Afstand doen zou voor mij heel moeilijk zijn.
Mijn pony wordt gereden en verzorgd door 2 meiden, daar heb ik geen omkijken naar maar ik mis haar gewoon, Tutten, voor het karretje rijden.Gewoon vlechtjes in haar manen draaien.
Ik vind het gewoon rot dat man niet ziet hoe moeilijk dit voor mij is en hoe hij het makkelijk zou kunnen maken door simpelweg wat meer te doen. Te helpen. Gewoon, uit liefde.
Maar ik vind het vreselijk, want ik houd heel veel van mijn paard en mis mijn momenten met hem. Ik heb de afgelopen maand niet kunnen rijden. Mijn paard is 21 en we kennen elkaar al ruim 15 jaar. Het doet pijn. Afstand doen zou voor mij heel moeilijk zijn.
Mijn pony wordt gereden en verzorgd door 2 meiden, daar heb ik geen omkijken naar maar ik mis haar gewoon, Tutten, voor het karretje rijden.Gewoon vlechtjes in haar manen draaien.
Ik vind het gewoon rot dat man niet ziet hoe moeilijk dit voor mij is en hoe hij het makkelijk zou kunnen maken door simpelweg wat meer te doen. Te helpen. Gewoon, uit liefde.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:11
quote:wohman schreef op 05 januari 2010 @ 14:09:
Maar weet hij nu dat je bij de dokter loopt, en medicijnen inneemt en wat doet hij daarmee? Interesseert het hem iets? Vraagt hij wel eens hoe het met je gaat? Of schakelt hij daar ook al uit?
Ja hoor, dat weet hij, Sterker nog; hij is degene geweest die heeft aangedrongen op hulp omdat het slecht met mij gaat. Maar hij zou zelf ook wat kunnen bijdragen.
Het voelt een beetje alsof hij zelfs het oplappen van zijn geliefde liever aan een ander overlaat.
Maar weet hij nu dat je bij de dokter loopt, en medicijnen inneemt en wat doet hij daarmee? Interesseert het hem iets? Vraagt hij wel eens hoe het met je gaat? Of schakelt hij daar ook al uit?
Ja hoor, dat weet hij, Sterker nog; hij is degene geweest die heeft aangedrongen op hulp omdat het slecht met mij gaat. Maar hij zou zelf ook wat kunnen bijdragen.
Het voelt een beetje alsof hij zelfs het oplappen van zijn geliefde liever aan een ander overlaat.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:11
[quoteIk vind dat altijd zo'n kulsmoes, dat als ze het thuis niet geleerd hebben dat ze het dan nooit meer kunnen leren. De nieuwste computergadgets begrijpen ze meteen, maar een sopje maken en de badkamer poetsen, nee geen idee hoe dat nou moet....[/quote]
Hahah helemaal mee eens. Het is gewoon gemakzucht.
Hahah helemaal mee eens. Het is gewoon gemakzucht.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:12
Ik krijg echt jeuk van dit soort gezeur. Probeer in je eentje maar eens een kind, 3 honden en een paard te onderhouden. Dat lukt niet met een baantje van 3 dagen. Dus als je denkt dat je het nu druk hebt wil ik je wel eens horen als je het echt zonder steun moet doen. Minder zeuren en handen uit de mouwen! En gooi die pillen maar weg. Die helpen toch niet tegen zelfmedelijden.
dinsdag 5 januari 2010 om 14:12
quote:zusenzo schreef op 05 januari 2010 @ 14:08:
Je verwachtingspatroon aanpassen anders blijf je boos, dat ten eerste en een schoonmaakster inhuren.
Voor mijn gevoel verwacht ik dus niet veel. Maar dan spreek ik vanuit mijzelf.
Schoonmaakster inhuren zou oké zijn. Al heb ik dus ook al "personeel" voor het paard. Ik zou zelf ook graag wat doen. Snap je?
Je verwachtingspatroon aanpassen anders blijf je boos, dat ten eerste en een schoonmaakster inhuren.
Voor mijn gevoel verwacht ik dus niet veel. Maar dan spreek ik vanuit mijzelf.
Schoonmaakster inhuren zou oké zijn. Al heb ik dus ook al "personeel" voor het paard. Ik zou zelf ook graag wat doen. Snap je?
