Ik wil haar terug

Dag vriendelijke vrienden,

Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.

Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.

Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.

Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.

Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.

We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).

"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.

Ik hou van je. "

tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.

Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.


UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.

UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.

Oleander20 schreef: ↑

22-09-2018 00:05

Mij begon het gebrek aan vrijheid, het samen doen en het feit dat ik nauwelijks nog wat had meegemaakt te benauwen. 16 jaar is heel jong om een vaste relatie te beginnen, je hebt amper jezelf kunnen ontdekken. Dat benauwen ontstond langzamerhand en op een gegeven moment was ik er zeker van dat ik alleen verder wilde om mezelf en de wereld te ontdekken. En dat heeft mij goed gedaan, ik ben er een ander, zelfverzekerder mens door geworden overigens niet aangestoken door vriendinnen. De vader van mijn kinderen heeft het er moeilijk mee gehad maar hij begreep het wel. Hij kreeg weer een relatie maar die strandde na een paar jaar. Overigens ben ik niet getrouwd met de vader van mijn kinderen, sterker wij hebben altijd een lat-relatie gehad (ik wilde niet samenwonen) die uiteindelijk ook strandde toen de kinderen wat ouder waren. Wij zijn wel altijd hele goede vrienden gebleven die heel harmonieus, vlak bij elkaar wonend onze kinderen gezamenlijk hebben opgevoed. Maar nogmaals: liefde is loslaten hoe moeilijk ook. Als ze echt van je houdt, komt het wel weer goed. Als ze uit een soort van medelijden met je om blijft gaan is deze relatie sowieso gedoemd te mislukken. Ik wens je sterkte en wijsheid toe.

Mijn excuses voor de ongepaste aanname, dat was onbeleefd.

Nauwelijks wat meegemaakt... dat valt zwaar. Die opmerking komt pijnlijk dichtbij. Daar heb ik nog niet eerder over nagedacht, maar het zou zeker het missende puzzelstukje kunnen zijn. Hoe onterecht ik ook vind dat dat is, want we hebben al heel veel gedaan en meegemaakt. Hoe veel we ook samen nog zouden kunnen doen...

16 jaar is zeker jong om zo'n lange relatie in te stappen. Ik ben(het is zo moeilijk om verleden tijd te gebruiken. Ik heb ergens nog hoop...) er juist zo tevreden mee en dat zorgt er voor dat ik het zo slecht begrijp. Dat ik er niet aan kan wennen. Dat ik zo uit het veld geslagen ben. Ik speel een spel waarvan ik de regels blijkbaar niet ken.

Ze heeft mij erg weinig uitgelegd over de situatie. Het was de ene dag "ik weet niet of dit wel door kan gaan" en een paar maanden later "het voelt niet zo goed meer en we moeten er maar mee stoppen". En dan hoor ik hier van iedereen dat ik geen contact moet leggen, terwijl ik nog met zoveel vragen en verlangens zit...

Nogmaals bedankt voor je reacties.

Verbinder schreef: ↑

22-09-2018 05:30

Het moet echt verrot voor je voelen.
Het hele gebeuren zal echter niks afdoen aan de tijd die jij met je vriendin hebt gehad. Deze 7 jaar staan als een huis.
En zijn gigantisch mooi geweest.
Verder weet jij in je hart hoeveel jij van haar houdt.

Bedankt voor de lange reactie. Jullie laten mij een mogelijke kant van de situatie zien, waarvoor ik blind was. Ik weet alleen niet of ik met plezier aan die mooie tijd terug kan denken, dat maakt me alleen maar verdrietig.

snoepzak schreef: ↑

22-09-2018 06:30

Hier ook in de schoenen van je vriendin gestaan, jaren geleden.
Je best doen en vechten voor haar is op dit moment echt GEEN CONTACT. Ze voelt zich benauwd. Ze heeft hier al een tijdje over nagedacht en besloten dat ze -ondanks de liefde die ze ongetwijfeld wel voor je voelt- de wereld wil gaan verkennen, vrijheid ervaren. Dan is er niets zo onaantrekkelijk als een man die je hielen loopt te likken, dramatisch probeert je vast te houden in dat benauwde leven waar je net uit aan het stappen bent. Echt waar, haar nu die vrijheid geven is het meest aantrekkelijke wat je kan doen. Gedraag je als een vent!

Overigens geloof ik echt heilig dat het na een break als deze alleen maar echt - en vooral gelijkwaardig- goed kan komen als beide partijen verder zijn gegaan met hun leven. Zij gaat nu allerlei avonturen beleven. Het wordt nooit meer gelijkwaardig tussen jullie als jij dan jaren hebt zitten wachten op haar. Echt, dat is niet aantrekkelijk en je hebt alleen jezelf ermee. Dus huil goed uit, sxhop jezelf onder je kont, bel je vrienden en ga leven!!

Bedankt voor het advies. Ik hoopte op dit soort reacties toen ik het topic aanmaakte. Het geeft me een beter beeld van het hele plaatje.

Tijdschriftenverslindster schreef: ↑

22-09-2018 07:00

Liefde kun je niet afdwingen. Dus er zit niets anders op dan te accepteren dat de relatie over is. Daartoe zou ik per direct alle contact verbreken. Door dagelijks te blijven appen elkaar volgende week te spreken en een brief van zeven kantjes door haar brievenbus te doen, kom je natuurlijk niet los van haar en maak je het jezelf alleen maar moeilijker. Daarbij respecteer je ook haar wens niet.
Bovendien: waarom zou je met iemand samen willen zijn, die niet met jou samen wil zijn? Dat is toch voor beide partijen geen goed en geen leuk leven, lijkt me.

Maar ik probeer ook geen liefde af te dwingen. Dat is er nog, zei ze zelf... Het enige wat ik probeer is haar te overtuigen om vast te houden. Om het leven samen met mij te verkennen, ipv alleen.
Wat betreft haar wens om even geen contact te hebben, sja. Eerlijk is eerlijk, dit zag ik niet ver van te voren aankomen en dan is het best een brute vraag na 7 jaar elke dag contact. Ik zal het vandaag proberen...
En ik wil met haar samen zijn omdat ze, in mijn ogen, "de vrouw van mijn leven" is. Dat is al jaren zo, ik verwachtte na mijn studie een aanzoek te doen... Ik snap het gewoon niet goed, maar jullie helpen

Lucifer2018 schreef: ↑

22-09-2018 08:21

Nee. Zij wil niet. Wat moet je daar dan voor vechten?

En je bent wel een beetje dramatisch aangelegd he?

Ze wil wel vaker iets niet. Ze wil niet naar de verjaardag van haar schoonmoeder. Ze wil niet naar de supermarkt als het regent. Soms moet je iets gewoon even doen, doorbijten... Ik wil er voor vechten omdat ik bang ben dat ze een vergissing maakt of in de war is over haar leven(/toekomst) en ik bang ben haar door de tijd kwijt te raken (hoe gaat dat spreekwoord? Uit het oog, uit het hart?). Dat we weer gelukkig samen zijn als er wat tijd overheen gaat, zonder afstand...

Ik probeer niet te veel te reageren op je dramatische opmerking. Ik schrijf graag uitgebreid oke? Wat zit je te doen in pijler relaties als je geen drama wilt lezen?

Julia10 schreef: ↑

22-09-2018 10:51

Je mag vechten zoveel en zolang je wil, maar heel nuchter gezegd: als zij niet (meer) wil , is het vechten tegen de bierkaai. Met andere woorden : uitputtend voor jou.
En voor haar storend want je wil haar vrijheid begrenzen . De vrijheid waar ze juist zo'n behoefte aan heeft..

Weet wanneer het geen zin (meer) heeft.
Leg je neer bij dat liefde zijn eigen weg gaat, los van hoe jij vindt dat het moet gaan.
Voor een relatie zijn er 2 nodig .

Bedankt... misschien heb je wel gelijk.

Paarsebloem schreef: ↑

22-09-2018 11:22

Dat vind je geen probleempje. Daar ben je blij om, want je wilt elk contact puntje benutten.

Als je een beetje je best doet, kan je haar best wel een tijdje ontlopen. Daar kun je al aan beginnen door iets meer van de wereld te gaan zien en eens naar het buitenland te gaan ipv in je vertrouwde kring rond te hangen.. Zelfs met weinig budget, kan je een bus naar Belgie nemen voor een dag of twee en daar eens rondkijken. Of je spreekt even met andere mensen af, of gaat wat met een paar vrienden doen ipv de hele groep.

Nee eerlijk gezegd vind ik dat een ellendig vooruitzicht. Het doet me al zo veel pijn om aan haar te denken, laat staan haar twee weken te zien - van een afstand. Feestjes worden afzien... Het voelt echt alsof ik dit gewoon niet kan hè. Dat ik maar naar een andere stad moet verhuizen of zo...

Helaas zit ik op het moment ook niet in een situatie waarin ik kan gaan reizen o.i.d. Ik zit vast aan werk en studie... Toch bedankt voor de inbreng, ik zal het in mijn achterhoofd houden voor zodra het wel kan.

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 13:56

Het is de enige kans die je hebt. Een man wordt aantrekkelijker als hij net zo tevreden is met zijn leven zonder vrouw dan met een vrouw. Wij, die jouw advies geven, zijn vrouwen. We weten waar we over praten. In haar geval zou ik je pas missen als ik een maand lang niks zou horen. Als zij zich moet afvragen of je haar nog wel mist, dan heb je kans dat ze terugkomt.

Aan de andere kant is dit voor jou ook een mooie gelegenheid om je horizon te verbreden. Wie ben je als persoon zonder haar? Wat zou je nog allemaal in het leven willen doen? Richt je op positieve dingen...

Sterkte ermee!

Poe, dan moet ik me een partij afzichtelijk zijn zeg... Ik ben niets op het moment. Bedankt voor je reactie, ik zal dit goed onthouden.

Julia10 schreef: ↑

22-09-2018 14:05

Ik denk dat zij zichzelf nog te jong vindt om zichzelf vast te leggen, ze wil meer van de wereld zien en vooral: zichzelf ontdekken.

Ik denk dat ze zich in relatie te gebonden voelde om te doen waar ze naar verlangt: vrij zijn om te gaan en staan in de wereld. Vrij om haar eigen weg te volgen ipv daar concessies aan doen.

Een gekooide wilde vogel is een ongelukkige vogel, die zingt op haar mooist in vrijheid.
Doet veel pijn , maar vrijlaten is in deze juist liefde.

En wie weet, keert ze ooit terug.
Maar voor nu : laat haar vrij.

En hier een kleine troost: if it's meant to be, it will be.

Dat vind ik geen troost... Ik heb haar alle vrijheid gegeven die ik maar kon. Dan ging ze soms 's avonds stappen met vriendinnen terwijl ze de volgende dag vroeg naar uni moest. In doorschijnende hemdjes desalniettemin. Maar ik zei er niets van, hooguit "moet je morgen niet weg?". En "veel plezier schat".
Wel bedankt voor het inzicht en de mooie metafoor.

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 14:12

Dat zij iets niet wil, is haar goed recht. Je hebt haar wensen te respecteren. Je kan niet iemand dwingen om bij je te blijven. Ze is heel duidelijk geweest. En als je zo tegen haar sprak, zoals je nu ook op het forum doet, kan ik me er wel iets bij voorstellen dat ze het benauwd kreeg en haar vrijheid wil afschermen. Die meid is pas 23, als je echt van haar houd dan gun je haar de vrijheid die ze nodig heeft en dan ben je blij als ze gelukkig is, ook zonder jou. " Ik ben bang..." Maak nooit beslissingen in je leven die gebaseerd zijn op angst en verwacht al zeker niet dat anderen dat doen. Voor haar voelt het geen vergissing om het uit te maken, wie ben je om voor haar te bepalen wat zij moet vinden, denken of bang voor moet zijn. Laat haar met rust

Jeetje wat een change of tone ineens. Natuurlijk is dat haar recht, daar twijfel ik niet aan. Ik ben niet haar eigenaar, ze is een mens. Ik probeer daar alleen mee te zeggen dat sommige dingen niet altijd 100% leuk kunnen zijn, maar daardoor niet per sè slecht zijn...

Om te reageren op je laatste twee zinnen; ik ben haar partner van 7 jaar. Ik heb me altijd als steun gedragen bij moeilijke beslissingen, en ik probeerde ook altijd alle kanten van een probleem, die zij soms niet zag, voor haar uit te lichten. Het is toch ook mijn recht dat ik nog probeer haar zelfs nu wat andere kanten te laten zien? Dat heeft al vaker haar gedachten doen veranderen (denk aan: werk, studie)...

N.B. Ik word blij van haar geluk, dat is altijd al zo geweest. Ik wil alles geven. Vergis je niet, haar geluk was mijn enige doel in deze relatie. Maar daardoor ben ik ook beschermend geworden, zit ik nu zo te denken...