Ik wil haar terug

Dag vriendelijke vrienden,

Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.

Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.

Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.

Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.

Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.

We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).

"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.

Ik hou van je. "

tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.

Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.


UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.

UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 15:40

Niets is raar, niets is dom, en niets is fout. Alles wat bij jou goed voelt, is dus goed. Ik kan jou advies geven, maar ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Ik kan die keuze niet voor je maken. Dus denk goed na wat het beste voelt voor je, denk je dat je emotioneel gaat reageren? Dan zou ik je adviseren om niet te gaan en het uit te stellen totdat je meer grip hebt op jouw emoties.

Ik denk dat je niet klaar bent voor een relatie, niet met haar en niet met iemand anders. Dat maak ik uit op alle antwoorden die je geeft hier op het forum. Pas wanneer je emotioneel onafhankelijk bent van anderen, zal je een volwaardige partner kunnen zijn in een relatie. Je zal tevens gelukkiger zijn. Je gaf aan dat je jezelf altijd wegcijfert voor anderen. Ipv daar mee te leven, vraag jezelf af waarom je dat doet? Komt dat vanuit jouw jeugd? Stel jezelf vragen. Waarom doe ik dit? Waarom voel ik dit of waarom wil ik dit?

Ik ga absoluut emotioneel reageren, ik ben een wrak. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt en ik heb er heel weinig controle over, het is overweldigend alsof ik gekke drugs op heb.

Deze vragen komen vaag op mij over. Als antwoord op de dikgedrukte vragen: 1) dat maakt me blij. 2) omdat het me blij maakt... 3) ????
Ik begrijp de strekking en het doel van de vragen niet. Dat is toch gewoon een kwestie van persoonlijkheid?

Julia10 schreef: ↑

22-09-2018 15:51

Prima om af te spreken voor de afwikkelling : spullen teruggeven etc.

Praten ook prima. Maar! Realiseer je dat de beslissing al is genomen: het is uit.

Als jij in dat gesprek nog aan wil geven hoeveel verdriet je hebt, dat je haar terugwil, dat je dingen niet begrijpt etc. Prima en goed, maar verwacht niet dat jij je na dat gesprek meteen weer happy voelt. Uitgaande van dat het uit is en dat dat voor haar niet verandert. Je ziet elkaar om af te ronden,niet om bij te leggen of het weer proberen.

Oeps, dat is wel een heel andere insteek dan ik in gedachte had. Het leek allemaal niet vast te staan, tot ik met jullie in gesprek raakte... Wat kinderachtig van me. En treurig. Nou ja, misschien is die houding hoe dan ook beter, of het nu wel of niet vast staat. Pff dit is erg veel om te verwerken

Vivavivi schreef: ↑

22-09-2018 15:54

dit komt op bij benauwend over... je bent toch niet haar vader?

Nee, maar als ik er niet bij ben en ze loopt er zo bij door hartje Rotterdam, dan ben ik bezorgd dat iemand zich niet in kan houden. Is dat gek? Ik heb altijd het beste met haar voor gehad en wil graag dat ze haar studie haalt en niet midden in de nacht in een steegje of fietstunnel wordt verkracht.

Vivavivi schreef: ↑

22-09-2018 15:59

benauwend, sorry. Wie is zij zonder jou? Misschien wil ze dat ontdekken

Dat zou kunnen. Dat vind ik erg verdrietig... Maar dat zou haar goed recht zijn, hoe jammer ik dat ook zou vinden. Ik wil het gewoon graag allemaal zeker weten en ze heeft me bijna geen reden gegeven behalve "ik hou wel van je, maar de vonk is een beetje weg". Dat verwart mij enorm en geeft toch hoop op verbetering, snap je?

MissMaran schreef: ↑

22-09-2018 16:05

Ik zou er maandag niet zelf bij zijn om spullen te halen, kan een van jullie gezamelijke haar helpen dat jij de sleutel even geeft.

We gaan elkaar de komende tijd toch nog zien bij gezamenlijke feestjes, verjaardagen en dergelijke. Ik zal er aan moeten gaan wennen dat ze toch een beetje in de buurt is. Is er extra reden om maandag niet te gaan?

Julia10 schreef: ↑

22-09-2018 16:05

Onder ogen komen van iets wat je het liefst niet wilt, maar wat wel is gebeurd. Zij heeft het uitgemaakt.

Dat je nog hoop hebt dat het tij keert, dat jij er nog wel in gelooft, dat is niet kinderachtig maar hoort bij je situatie.

En hoe of het gesprek precies zal gaan? Ik kan het je natuurlijk niet voorspellen. Ik ken haar, jou en jullie situatie niet volledig en ik ben noch jou of haar. Ik probeer je alleen te voorzien van tips.

Natuurlijk, je hebt me al erg geholpen de situatie van een andere kant te bekijken, zelfs al is dat misschien niet de volledige kant. Mijn dank is groot.

Ik ben wel teneergeslagen van het feit dat iedereen het als klaar beschouwt. Ik had dat helemaal niet voordat ik hier kwam...

laverneb schreef: ↑

22-09-2018 16:58

Het lijkt mij heel naar als iemand niet meer met je verder wil, nadat ze gezegd heeft dat ze dingen anders wil en daarna vervolgens toch de stekker eruit trekt.

Maar ik zou toch een beetje uitkijken als ik jou was. Je topic-titel gaat over wat jij wilt. Je wilt haar terug. Maar dat kan niet. Dat kun je niet regelen. Het enige wat je kunt bereiken met die gedachte is dat zij zich meer gaat storen aan jou, doordat je aan haar blijft trekken en wellicht zelfs een hekel gaat krijgen als je dit erg ver doorvoert.

je klinkt als een gevoelige en erg emotionele man. Probeer te gaan leren om te gaan met verlies, met deze breuk. Dat zal voor jou de grootste uitdaging zijn. Respecteer haar wens en haar besluit, ook al doet het jou vreselijk veel pijn. Maar houd je pijn bij jezelf. Val haar er niet mee lastig. je maakt het haar, maar uiteindelijk ook jezelf, er alleen maar veel moeilijker mee.

Verander dus als eerste jouw gedachte "ik wil haar terug" in hoe de situatie is, namelijk : "Het is uit en het is over". Ga dat verwerken en dat kost tijd, je bent niet de enige. Echt, waak ervoor geen dingen te doen die niet helpen, op wat voor manier dan ook, uit wanhoop. Volwassen reageren kan, zonder een ander lastig te vallen met jouw gevoel en jouw emoties, hoe moeilijk die ook voelen voor jou. Houd het bij jezelf. Zij zal je er dankbaar voor zijn en jijzelf uiteindelijk ook. Tegen haar zeggen dat jij het er moeilijk mee hebt, is meer dan voldoende. En dat je haar besluit wilt respecteren.Die brief was al erg veel informatie. Het is genoeg zo. Ze weet dat je het moeilijk vindt.

Het is al lastig genoeg dat jullie elkaar nog blijven tegenkomen. Ik zou haar zoveel mogelijk ontlopen de komende periode, om de breuk tussen jullie te verwerken. Sterkte daarmee.

Bedankt voor je reactie. Ik waardeer het heel erg.
Ik wil haar niet afstoten en het is me op dit forum duidelijk geworden dat dat juist is waar ik mee bezig ben geweest.
Ik ben altijd erg goed geweest in mijn emoties bewaren, zodanig dat ik mezelf wel eens heb afgevraagd of ik niet te kil was. Wat een grap, want ik vraag me nu af of ik me aanstel. Misschien heb ik gewoon nog nooit genoeg van iets gehouden om het als een verlies te voelen...
Je hebt gelijk dat, als het over en uit is, ik haar niet meer moet lastig vallen met mijn rotzooi. Dat begin ik ook te beseffen.
Ik kwam hier alleen met een heel andere gedachte; de bijna (wanhopige) overtuiging dat ik het nog goed kon breien. Uit dat perspectief is mijn verhaal geschreven en ik zou het nu op z'n minst anders verwoorden. Maar ik laat het staan, om een goed beeld te geven voor nieuwe lezers. Dit is mijn verhaal...
Bedankt :')

Anoniem123___ schreef: ↑

22-09-2018 17:22

Omtrent het verwerken van deze heftige klap heb ik weinig te zeggen. Anderen hebben wat ik zou zeggen reeds aangekaart.

Ik wil je alleen maar enkele tips geven, naar de toekomst toe. Ik herken jouw gedrag héél sterk in mijn afgelopen relaties. Wat anderen hier reeds omschreven hebben: benauwende acties, ookal bedoel je het zeer goed. Hoe vaak heb ik dat ook niet gezegd of gedacht: ik bedoel het goed... Bij mij was dat omdat ik té behulpzaam en ook te beschermend was, althanks dat dacht ik. Maar zoals anderen reeds aangegeven hebben, ben jij nu net zoals ik te afhankelijk geweest van je partner.

Ik heb even terug een topic aangemaakt "onvoldoende voldaan in het leven". Ik zeg niet dat dit meteen relevant is voor aangezien het verhaal wat ik omschrijf in dat topic een compleet ander verhaal is als deze van jou. Aangezien ik mezelf zo herken in jouw gedrag, vraag ik me enkel af: hou jij wel van jezelf? Heb je voldoende om handen, om zoals anderen aangegeven hebben gelukkig te zijn op jezelf, niet emotioneel afhankelijk te zijn van een partner? Als ik op mezelf terugblik in die relaties, vraag ik me bij jou af of je een goeie basis hebt op jezelf, om je te laten verrijken door iemand en niet laten aanvullen.

Met andere woorden: stel je even heel kritisch de vraag: ben ik voldaan in het leven met wat IK heb, met wat IK doe en waarvoor IK sta? (zonder dat iemand anders hierbij betrokken is)

Bedankt voor het bericht. Als ik zin heb zal ik dat topic eens bekijken.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik over de rest van jouw bericht nooit echt heb nagedacht. Het leven was eigenlijk erg vanzelfsprekend en ik nam het hoe het kwam. Even denken. Ik ga die vragen hier beantwoorden, of dat nou je bedoeling was of niet... Schrijven helpt me mijn gedachten op een rijtje te krijgen.
Om maar te beginnen bij de makkelijkste vraag, of ik voldaan ben in het leven met waarvoor ik sta... Ik durf nog net niet volmondig ja te zeggen. Ik heb mijn principes en gedachtes en de meeste vind ik terecht, daar ben ik trots op. Ik sta echter nergens actief tegen op, in de vorm van een actiegroep of politieke partij. Die dingen deel ik alleen met mijn omgeving, of dat nou gepast, ongepast, gevraagd of ongevraagd is, of dat nou gewaardeerd wordt of niet...
Ik studeer, maar weet niet goed wat ik later in het leven wil. Waarom ik doe is me dus onduidelijk, behalve dat studeren over het algemeen een goede toekomst voorspelt. Zonder haar doe ik weinig, de meeste impact die ik had op mijn omgeving was samen met haar, niet alleen. Dat vond ik leuk en wel fijn. Ze was daarin bijna als een kameraad, een vriend waarmee je samen naar de sportschool gaat, waarmee je bij hetzelfde bedrijf werkt, waarmee je naar buiten gaat en gekkigheid uitvoert/leuke dingen doet. Dat is weg gevallen. Dus wat doe ik? Niks, op het moment. Huilen als ik eerlijk ben...
Hou ik van mezelf? Sja ik wil niet dood? Ik vind dit een vraag die een psycholoog stelt waarop je dan maar een lulverhaal vertelt om er vanaf te zijn. Ik snap de vraag oprecht niet. Wat betekent dit?