Ik wil haar terug

Dag vriendelijke vrienden,

Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.

Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.

Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.

Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.

Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.

We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).

"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.

Ik hou van je. "

tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.

Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.


UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.

UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.

Ik zie dat je je bericht nogal hebt aangevuld terwijl ik aan het antwoorden was, maar volgens mij heb ik niets toe te voegen aan mijn reactie @Anoniem123___

laverneb schreef: ↑

22-09-2018 17:19

Je komt er wel, als je dat zelf beseft. Over liefdesverdriet zijn vast niet voor niets zoveel songteksten geschreven...

Ik heb mijn volledige brief aan slechts één vriend laten lezen en die moest zelfs een traan laten, een macho figuur maar liefst. Het staat natuurlijk dan ineens dichtbij, maar met dit gevoel komen er soms indrukwekkende dingen los in de vorm van woorden. Het verandert jammer genoeg niet zo veel.

Anoniem123___ schreef: ↑

22-09-2018 17:50

Ik stuur je zo de link even in je PB. Dat topic heb ik aangemaakt onder een andere naam. Ik bedoel dit echt niet lullig, verre van zelf... Wat ik nu zeg is om je eventueel wat te laten in zien. Het enige wat ik lees uit dit bericht is "Ik heb eigenlijk geen leven gehad de afgelopen 7 jaar, mijn leven was haar en dingen doen met haar". Ik begrijp dat je dat fijn vond. Zou ik ook héél fijn vinden. Het is goed dat je principes en gedachtes hebt. Ik herken je goed in mezelf. Als ik jou op mezelf reflecteer, mis je simpelweg een eigen leven. Eigen activiteiten. Activiteiten waar jij vreugde uit haalt. Je bent nu op jezelf. Denk nu eens volledig los van haar, wat je graag gedaan hebt met haar. Wat wil jij graag doen met je leven? Waar haal je zelf energie uit, op jezelf? Sporten? vrijwilligerswerk? Groepsreizen? Je toekomst wat uitstippelen (wat wil je in het leven, waar wil je komen te staan met je studie?). Misschien is het nog te vroeg. Ik wil hiermee zeggen: denk eens aan jezelf. Word je eigen beste vriend, je eigen maatje. Ik geloof dat dit de basis is die je in de toekomst nodig zal hebben in toekomstige relaties. Je lijkt mij echt een goeie kerel met een top karakter. Ik hoop dat dit niet hard overkomt.

Ik ben verre van een psycholoog, die "hou je van jezelf?" vraag was om even te peilen hoe gelukkig je met je eigen persoon en bezigheden bent, zonder dat je daarbij afhankelijk bent van iemand.

Nee je hebt gelijk, zij was voor het grootste deel het enige in mijn leven. Ik vond het geweldig. Zo vertrouwd. Zo fijn. Zo alles. Zij en de dingen die we samen deden. Ik ging wel met vrienden om, van vroeger en van mijn studie, maar alles draaide uiteindelijk om haar. Solo activiteiten? Dat doe ik niet, al sinds ik met haar samen ben. Enkel leren voor de studie.

Ik heb zojuist iets bedacht. Ik ga wandklimmen. Dat wil ik Wie gaat er mee? Zie ik wel. Niemand? Ook goed.

Ik denk dat je mij misschien wel iets heel bijzonders hebt gegeven. In ieder geval de gedachte. Nee, ik kan het niet goed verwoorden, een houvast? Nee ook niet... Resolutie? Wellicht.

Bedankt, onbekende vriend.

funieda schreef: ↑

22-09-2018 17:52

Ongelofelijk hoe sommige meteen alles afsluiten hier..

Het kan nog alle kanten op. Ook zij kan zich na verloop van tijd bedenken en of het opnieuw willen proberen, maar wil ze nu gewoon reizen en dingen ontdekken. Althans zo komt ze op mij over hoe je haar beschrijft.

En ze is toch ook niet compleet uit je leven.. Zijn genoeg koppels die een half jaar uit elkaar zijn geweest of misschien langer en erna ijzersterk terug bij elkaar zijn gekomen. (Wil natuurlijk niet zeggen dat dit bij jou ook zal gebeuren..)

Gun het tijd.. Ze zal er heus wel over nagedacht hebben. Respecteer haar keuze.

Komt allemaal wel weer goed. Met of zonder haar;)

Ja ik ben ook een klein beetje verbolgen over het gemak waarop deze forumgangers de situatie afwimpelen. Het heeft me wel andere kanten doen bekijken en dat heeft erg geholpen, denk ik. Ik zat al op een reactie zoals de jouwe te wachten, om mijn eigen vermoeden de bevestigen dat "ja het is nu wat het is en daar moet ik mee om gaan (de "het is uit, GEEN CONTACT"-kant van het verhaal), maar over een tijdje is alles onvoorspelbaar en ik zie wel hoe de wind waait". Hartelijk bedankt voor je aanvulling.

Tijdschriftenverslindster schreef: ↑

22-09-2018 18:16

Dan zou ik je eigen OP en verdere reacties nog maar eens kritisch lezen; ik lees niets anders dan iemand die koste wat kost liefde wil afdwingen en de persoon in zijn leven te houden en die totaal niet begrijpt dat het zo niet werkt.

Ik vind het fijn dat je reageert. Om in te gaan op je bericht; ik wil haar terug. Dat zegt de titel van dit topic al. Maar langzamerhand begin ik te beseffen dat aandringen niet de manier is. Ik had eerlijk gezegd niet eens door dat ik dat heb gedaan. Ik weet nog steeds niet goed in hoeverre ik dat heb gedaan. Ik begin me ook af te vragen of er wel een manier is. Het begint te dagen dat een actieve aanpak waarschijnlijk sowieso niet de manier is.
Maar zoals ik al zei, dit besef begint te komen en daar hebben dit (jouw) soort reacties voor gezorgd, bij geholpen.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik wil het beste voor haar. Ik hou van haar. Maar ik ben in alle staten geweest. Paniek, angst, heel even kan je mijn gedrag zelfs als manisch beschrijven. Dat was gelukkig toen ik een even alleen was.
Dit alles gaat heel erg tegen mijn gevoel in. Ik heb hier absoluut geen ervaring in en ben(/was) radeloos. Ik kom hier niet voor niets. Bedankt.

Tijdschriftenverslindster schreef: ↑

22-09-2018 18:19

Dat zijn toch totaal andere situaties. En als ze in de war is over haar toekomst, moet je haar juist de ruimte geven om uitzoeken wat ze wil en dus geen contact opnemen.

Dat kan je ook van mijn kant beargumenteren. Ik heb haar al heel mijn "volwassen" leven mentaal gesteund. Als ze in de war was over iets, dan kon ik daar altijd bij helpen. Ik begrijp oprecht niet waarom dit anders MOET zijn. Dat het zo vanzelfsprekend is voor sommigen...

Anoniem_123_ schreef: ↑

22-09-2018 18:19

Ik vind ook dat het nog alle kanten op kan. Wat Funieda omschrijft is wel het best case scenario. Dat scenario openlaten mag, echter hoop ik voor jou dat je NU niet teert op dit scenario of erop hoopt dat dit het enige scenario is. Het is volgens mij niet zozeer afwimpelen, maar je geen hoop inspreken en je zo het beste scenario verwacht. Het kan zomaar over enkele maanden nog steeds zijn zoals het nu is, terwijl jij dan zou hebben zitten teren op dit scenario. Dat lijkt me destructief. Het is nu voor jou écht wel belangrijk dat je inziet dat het NU is wat het is. Je eigen leven op te bouwen, wat ik eerder omschreef. Je mag hopen op het best case scenario, je mag optimitistisch zijn... Werk echter aan je eigen leven, laat alle opties open maar teer niet op één bepaalde optie. Je ziet inderdaad welke kant de wind opdraait, maar bereid je voor op beide richtingen van de wind. Dat heeft tijd nodig allesinds.

Bedankt voor de zorg in dit bericht. Het klinkt alsof je me niet gelooft. Ik realiseer me dit goed en schreef de uitdrukking niet lichtelijk. Ik schreef het juist zo om wat het betekent.

Anoniem_123_ schreef: ↑

22-09-2018 18:30

Wat voor mij trouwens goed geholpen heeft (nog steeds) is krachttraining en crossfit. Niet om een "tank" te worden, maar hoe omschrijf ik het... Het geeft me een levendig gevoel, ik haal er veel (levens)energie uit. Na iedere training heb ik het gevoel "wauw, ik leef. Ik voel hét". Het is ook iets dat echt voor mezelf is. Het heeft veel mentale voordelen en zo heb ik stilletjes aan meer van mezelf leren houden, me meer amuseren op mezelf. Nog steeds. Daar begint het toch wel. Je ontdekt zoiets heus wel voor jezelf indien je iets als dit zou blijken nodig te hebben.

Bedankt voor de suggestie, maar ik haat solo repeat training. De enige reden dat ik naar de sportschool ging is omdat mijn vriendin veel gaat, dat maakte het wel gezellig of zo... Ik vind een korte termijn uitdaging of doel in sport leuk, een spel of iets zoals bovenaan komen.

Anoniem_123_ schreef: ↑

22-09-2018 18:52

Je ontdekt zelf wel welke activiteiten je leuk vind om zelf te doen. Om even in te pikken op je bericht waarin je omschrijft dat je haar altijd mentaal gesteund hebt. Ik krijg de indruk dat je uit je vorige reacties af te leiden (van haar jouw leven maken, afhankelijk zijn dus) haar onbewust eerder gestuurd hebt dan gesteund. Te benauwend. Door afhankelijk te zijn verstik je iemand ook onbewust wel. Ze kon er wel goed mee omgaan, als jullie 7 jaar samen zijn geweest. Net daarom heb je écht wel een eigen leven nodig, om dat te voorkomen. Steunen is een goeie eigenschap, maar er zijn altijd grenzen natuurlijk. Iets als onzekerheid over je toekomst is ook wel iets wat iemand zelf moet ontdekken. Op een eigen tempo. Op een jonge leeftijd heb je veel te ontdekken. Ik zeg niet dat het de oorzaak is, maar het blijkt dat ze het nu echt wel zélf allemaal wil gaan ontdekken. Wat ik omschrijf kan een factor zijn. Maar zoals eerder gezegd: je bent een goeie kerel. Je hoeft het heus niet bij jezelf te zoeken. De hoofdzaak is volgens mij dat zij even tijd heeft voor zichzelf, aangezien jullie jong begonnen zijn. Ik geef je maar tips naar de toekomst. De situatie met haar en hoe deze zal evolueren is er met de pet naar gooien dus daarop nu focussen lijkt me niet nuttig.

Ik heb altijd heel erg gelet op het feit dat ik de keuze objectief voor haar beschreef. Juist om te voorkomen dat ze zich gestuurd zou voelen. Ik probeerde de keuzemogelijkheden zo goed mogelijk te beschrijven en te voorspellen en dat legde ik haar dan voor, van kijk als je dit doet dan "bla bla 1" en als je dit doet dan "bla bla 2". Ik noemde ook zeker alle goede dingen aan de naar mijn mening verkeerde keuze, want dat is objectiviteit en daar sta ik voor. Ik voegde dan vaak toe "je moet zelf kiezen".
Als dat sturen was, dan stuur ik iedereen waarmee ik praat. Ik heb het vaak over keuzes met mensen. Keuzes zijn bovendien ook overal in het leven... leven is kiezen. Dat moet ik op een bordje aan de muur hangen.

Vivavivi schreef: ↑

22-09-2018 18:57

Jij beïnvloedt haar constant en daardoor weet ze niet wat ze zelf wil. Ze krijgt te weinig ruimte om eigen keuzes te maken, goede of foute. Ze ging niet voor niets zonder jou op reis.

ik vul in hè, het kan evengoed anders zijn. Maar misschien is het iets als dit.

Voor mijn eerste liefde was ik droomvrouw. We waren er beiden kapot van toen het uit gang. Pas later zag ik waarom ik moest uitbreken, en zag hij dat ook.

Natuurlijk beïnvloed ik haar leven constant. We waren in een relatie, dat lijkt me niet meer dan normaal. Ik begrijp dat ze die vrijheid misschien verlangt... Doet me denken aan dat (tot nu toe) unrelatable liedje "Vrij zijn, ze wil alleen maar vrij zijn. Liefde, liefde komt ooit"

Ze ging overigens zonder mij op reis omdat ze een tussenjaar had en ik niet. Haar vriendin die ook een tussenjaar had, heeft haar meegevraagd. Misschien was het een onderliggende reden, maar niet de oorzaak van die reis.

Ik heb de OP geupdated voor de geïnteresseerden (onderaan)

Anoniem_123_ schreef: ↑

22-09-2018 19:14

Zo dacht ik ook. Er zijn genoeg objectieve keuzes te maken in het leven. Maar wanneer het over toekomst gaat is het geen objectief gegeven meer. Zo heb je veel subjectieve keuzes te maken. Leven en keuzes zijn geen wetenschap wat je objectief kan bepalen. Hoe iemand wilt leven en wat iemand wilt bereiken is louter subjectief. Je kan je mening zeggen en haar steunen. Ik ben ook zo, zoals jij omschrijft. Veel hangt eigenlijk af van hoever je gaat: stop je wanneer zij er compleet anders over denkt en blijft het bij steunen? Of ging je verder en werd het meer sturen naar wat jij als "objectief" zag? Hoe reageerde zij er altijd op? Wat voor jou objectief is, kan voor iemand anders subjectief zijn.

Ik drong in dat soort situaties nooit een keuze aan. Alleen als ze vroeg "wat zou jij doen" gaf ik wel mijn mening natuurlijk. Ik heb altijd beseft dat zij haar eigen keuzes moet maken, of ik die leuk vind of niet. Oh. Oh. Oh f*ck
(5 minuten later) Wow... dat kan niet waar zijn, anders had ik over deze keuze net zo nonchalant gedaan. Tot zojuist geloofde ik dat oprecht. Man, dit is kut zeg. Ik durf nu niet meer zo goed te zeggen in hoeverre ik haar heb gestuurd. Dit doet zo veel vragen opkomen... En zo veel spijt toevoegen. In wat voor waanbeeld heb ik geleefd... Vandaag is heftig geweest, wat gebeurt er allemaal

"Het ligt niet aan jou". Ik weet al heel mijn leven dat die zin flauwe kul is.

Wij dragen al sinds ons eerste jubileum vriendschapsringen. Ik heb die van mij nog niet afgedaan. Ik kan er nog geen afstand van nemen. Hij weerspiegelt mijn liefde voor haar. Ik weet niet of zij hem al heeft afgedaan.
Toen ik die brief door haar brievenbus gooide twijfelde ik even of ik de ring er in moest stoppen, met een briefje dat iets zei in de trand van "Geef maar terug als je wilt dat ik hem weer draag".
Nu weet ik niet meer zo goed wat ik er mee moet. Het is een mooi aandenken, maar misschien heb ik dat juist niet nodig. Ik kan er een mooi gebaar van maken door hem aan haar te geven, maar de gedachte alleen al doet me erg veel verdriet. Heeft iemand een fijne suggestie of goed idee hierover?