Ik wil haar terug

Dag vriendelijke vrienden,

Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.

Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.

Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.

Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.

Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.

We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).

"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.

Ik hou van je. "

tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.

Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.


UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.

UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.

kuyt schreef: ↑

22-09-2018 14:13

Ik kan me indenken dat dit erg naar voor je is, balen dit!

In ieder geval heb ik de volgende tips:

* verbreek het contact, met elk contact wat je beschrijft duw je haar alleen maar verder weg.
* wees onafhankelijk, je geluk hangt nu af van je ex en dat is een zwakte (zeker met gedeelde vrienden is het juist goed te laten zien dat jij zelfverzekerd bent en een fantastisch leventje hebt, dat maakt je begeerlijk).

Door haar ruimte te geven, geef je indirect haar ook liefde. Alleen vrees ik dat de kans klein is dat ze ooit besluit bij je terug te keren.

Succes!

Bedankt voor de reactie, het bevestigt grotendeels wat anderen ook zeggen. Wat doet je denken dat die kans klein is?

lalalila schreef: ↑

22-09-2018 14:20

Het is de hel , iedereen maakt dit mee . Je moet er door. Ik kon niet eens een druppel water drinken van ellende . Je kan er goed ziek van zijn. Zoek afleiding en zorg goed voor jezelf . Maar laat haar met rust als je nog een kans wilt ! Neem het nou maar van ons allemaal aan !!

Sterkte !

Ik eet nauwelijks... krijg het niet weg. Bedankt voor de reactie. Jullie hebben waarschijnlijk gelijk, ik hoor bijna alleen maar hetzelfde: "geen contact". Wat moeilijk, wat een ramp...

MissMaran schreef: ↑

22-09-2018 14:29

Hoe meer jij je best gaar doen en je vast klampt aan haar hoe harder ze weg wil rennen hoor, ik zou echt even onbereikbaar zijn voor haar een maand zodat ze je niet steeds wet moet sturen maar dat ze op een gegeven moment denkt huh ik mis iets.. en als ze je bericht stuurt niet gelijk huilend aan haar been gaan hangen en zware gesprekken voeren maar leer die smaltalk maar..

Als ze je bericht stuurt over een paar weken wacht je een paar uur en dan reageer je heel vrolijk met hey gaat ie goed? Anders zie ik het somber in voor je.

Kijk, ik begrijp dat ze alleen maar meer afstand wil als ze zich benauwd voelt maar... Hoe komt het dat jullie allemaal de inschatting maken dat ze benauwd in de relatie zat? Zo voelt het voor mij helemaal niet, we hadden erg veel tijd voor andere dingen... Ze ging vaak uit eten met vriendinnen, wat drinken mensen van haar studie, whatever else. Ik ging vaak met mijn vrienden naar een cafeetje en dergelijke. Dan appten we halverwege de avond wat elkaars plan was en of we elkaar nog zouden zien voor het slapen. Zo niet, dan niet. Er zat volgens mij helemaal geen druk op de ketel... Ik snap het niet
Wel bedankt voor de tip, ik hoor graag een reactie op mijn vraag als je daar tijd voor hebt

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 14:41

Sorry ManMetVerdriet, ik las mijn bericht terug en zag ook dat het bot overkomt, dat heb je vaak als je iets schrijft. Ik bedoel het niet lullig.... ik wil je alleen laten zien dat alles te maken heeft met keuzes en denkwijzen.. Je beslist zelf hoe je je voelt, iedere dag maak je zelf de keuze of je gelukkig bent of niet...
Jouw leven is niet voorbij zonder haar... Haar als jouw vriendin naast jouw zijde hebben, is niet belangrijker dat je compleet voelen als persoon als je alleen bent. Begrijp je wat ik bedoel? Je geeft het aspect 'haar missen' te veel lading, waardoor het intenser aanvoelt dan dat het daadwerkelijk is. Het is een denkwijze, als je die veranderd voel je je beter. En dat is met alles.

Ik was al bang dat je een beetje boos werd...
Ik voelde me compleet, met haar. Mijn leven was zorgeloos, zelfs al waren er problemen. Daar hoefde ze alleen maar voor te bestaan (weliswaar als mijn vriendin - en toekomstige vrouw, zo dacht ik er over). Ik mis haar, omdat ze zich diep in mijn leven heeft geïntegreerd en (figuurlijk) bruut heeft losgetrokken. Hoe geef ik het dan te veel lading?
En hoe zou ik er over moeten denken?

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 14:55

Het hoeft niet met jou te maken te hebben... maar gewoon de relatie over het algemeen kan haar een benauwd gevoel hebben gegeven. Vooral na 7 jaar op zo'n jonge leeftijd. Eigelijk is dat best wel normaal... Soms krijg je het gevoel dat je iets mist, dat je iets anders wil proberen. Je kan nog zo'n lieve leuke vriend voor haar zijn geweest, maar ze wil het niet meer. Je hoeft het niet bij jezelf te zoeken. Sterker nog, ik raad het je sterk af om het bij jezelf te zoeken... uiteindelijk is het ' her loss'

Je hebt misschien wel gelijk, en dat doet me erg denken aan ons laatste gesprek. De "het ligt niet aan jou", de "ik weet dat je heel erg je best heb gedaan", de "ik hou van je, maar" *en dan trok ze haar schouders op*. Het ligt niet aan jou... haha wat een grap. Dat kan ik niet serieus nemen, natuurlijk ligt het aan mij.
Ik heb ook wel eens gedacht van 'joh hoe zou het zijn met een ander', maar toen walgde ik al van het idee niet met haar te zijn...

Oleander20 schreef: ↑

22-09-2018 14:58

Nu ik zo jouw reacties verder lees bekruipt mij toch een gedachte. Ik heb het idee dat je totaal afhankelijk van haar bent en dat is niet gezond. Dat je liefdesverdriet hebt is normaal zeker omdat het kennelijk totaal uit de lucht is komen vallen voor je. Je hebt duidelijk signalen gemist. Hoe onaardig het ook klinkt ik denk dat het voor jou ook goed is een onafhankelijk leven op te bouwen. Vlieg uit en doe levenservaring op. Dat zal maken dat je voor de toekomst een volwaardig, volwassen partner voor iemand kunt zijn in plaats van een emotioneel afhankelijke man.

Jeetje. Dit bericht heb ik wel 20 keer gelezen. Dit is heel erg waar, op de gemiste signalen na. Ik kan me voorstellen dat je niet alles hebt gelezen tot dit punt, maar ik heb al eerder gezegd dat we al een paar maanden niet meer zo lekker met elkaar konden praten. Dat ze na haar reis het met me heeft gehad over de situatie en dat die moest verbeteren. Ik wist er wel van, maar ik kon haar niet meer goed inschatten. In hoeverre dit bij haar speelde...

Wat betreft die afhankelijkheid. Ja... wat kan ik zeggen. Ik ben met haar opgegroeid, volwassen geworden... Ze ís mijn leven. Misschien is dat wel het probleem. Deze komt hard aan, bedankt voor het realisme.

kuyt schreef: ↑

22-09-2018 15:01

Door de dingen die je nu al hebt gedaan.

De gesprekken op dit forum helpen mij enorm. Nog even en ik kan misschien vastberaden raken het wiel om te gooien... het is toch niet zo erg dat ik in de eerste 3 dagen na een (voor mij toch wel) plotse, vriendelijke en gemoedelijke break-up mijn emoties heb laten zien? Dit is geen hoopvolle vraag, maar een oprechte. Ik verwacht een eerlijk antwoord

MissMaran schreef: ↑

22-09-2018 15:04

Ze geeft aan dat ze even geen contact wil, terwijl ze op reis was heeft ze je niet echt gemist en ipv dat je even ruimte geeft om je te laten missen, ga je constant zware gesprekken voeren en steeds jezelf opdringen met goede bedoelingen.. dat werkt averechts je bereikt er precies mee wat je niet wilt bereiken..
Laat haar voor nu los echt los zodat ze je misschien gaat missen.

Ik denk dat ze het ook niet makkelijk heeft hoor jij bent ook zo lang haar leven geweest en het gevoel kwijt zijn lijkt me ook raar voor haar, alles wat zij kent wordt ook anders, maar het is wat het is. Misschien denkt ze ook wel laat me verdomme nou eens met rust zodat mijn liefde terug komt als je even weg bent want dit werkt niet zo.

Heel erg bedankt voor je bericht. Ik vind het erg moeilijk om me haar kant voor te stellen. Ik ben plots heel ver van haar weg en samen met mijn eigen verdriet maakt dat me slecht in de situatie objectief bekijken.

snoepzak schreef: ↑

22-09-2018 15:02

Lieve verdrietige man, ik denk dat jij het niet gaat begrijpen. Het is waarschijnlijk ook niet heel concreet uit te leggen. Ja, ze gaat backpacken, maar videobelt wel met jou elke dag. Dat is prima, als het goed voelt. Maar het is niet helemaal vrij. Zo gaat t met alles. Ze kan doen wat ze wil, maar ze houdt tot op zekere hoogte altijd rekening met je. Dat wil ze niet meer. Ze wil niet meer overleggen. Ze wil geen rekening houden met. Ze wil niet meer bij jou komen slapen na het stappen. Als ik kijk hoe het voor mij was indertijd: we waren het perfecte plaatje. Iedereen dacht dat onze toekomst al was uitgestippeld, we pasten zo goed bij elkaar. Ons hele leven was verweven. En het enige wat ik kon denken was dat ik bijna stikte... dat lag niet aan die man, zoals het ook niet aan jou ligt. Zij breekt uit dot perfecte plaatje. Voor haar ook eng, ook verdrietig. Maar iets wat ze moet doen voor haar gevoel, omdat ze anders altijd het gevoel zal hebben een belangrijk deel van haar leven te hebben misgelopen. Dat ben jij niet met haar eens. Maar dat is wel hoe ik het destijds voelde..

Een bijzonder (pijnlijk) verhaal. Bedankt... denk ik

Julia10 schreef: ↑

22-09-2018 15:07

Die vrijheid is niet de vrijheid waar zij behoefte aan heeft.
Dat is tolereren dat zij doorschijnende hemdjes draagt...
Tolereren is toestaan. Binnen de kooi waarin je haar houdt.

Zij wil gewoon zonder (stil) kritiek hemdjes dragen die zij wil. Of welke (kleding) keuze dan ook maken . Zij wil gewoon haar eigen gang gaan, zonder of dit haar wel of niet wordt toegestaan.

ik voel me slechter en slechter worden door dit soort reacties. Zo heb ik het nooit gedaan. Dat wil ik haar niet hebben aangedaan. Dan is het mijn schuld. Dan heb ik haar ongelukkig gemaakt, terwijl ik het niet eens door had. Terwijl ik het idee had dat ik haar stabiliteit bood, steun en liefde. Terwijl ik haar met alles wat ik had gelukkig probeerde te maken... *zucht*

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 15:08

[/b]

Eigenwaarde... Je zelf een leuk persoon vinden, ook zonder vriendin. Je mist haar, omdat je eigenschappen in haar zag die je waarschijnlijk zelf mist. Door jezelf opnieuw onder de loep te nemen, kom je erachter wie je echt bent. Een relatie moet geen aanvulling zijn op jouw leven, maar een verrijking. Mensen zoeken vaak onbewust een partner op basis van eigenschappen die zij zouden willen hebben, als aanvulling. Je zoekt jouw geluk in haar... je bent stuurloos omdat je alle liefde aan haar geeft, maar niet aan jezelf. Jij hoort op de eerste plek in jouw leven te staan. Je moet opnieuw leren tellen, je begon altijd te tellen bij 2... Nu ga je tellen bij 1.. en dan pas 2....

Pas wanneer je inziet dat je haar niet nodig hebt om een gelukkig mens te zijn, is er sprake van genezing en wordt je leven een stuk makkelijker. Je zal dan ook een betere partner zijn. Geen vrouw wil een man die alles voor lief neemt en zichzelf wegcijfert uit angst. Remember... Jij bent nummer 1

Bedankt voor de goede uitleg. Ik verwachtte een truttig antwoord op een truttige vraag. Zij vulde mij zeer zeker aan, daar waar ik tekort kom. Dat realiseerde ik me al vanaf het begin, dat is een van de dingen die ik zo aantrekkelijk vond. Wat betreft dat tellen.. mijn persoonlijkheid is heel vrijgevig. Ik cijfer mezelf snel weg, ook voor mensen die minder dichtbij staan. Zoals ik al eerder heb gezegd, ik word gelukkig van haar geluk... van andermans geluk, so to speak.
Ik nam echt niet alles voor lief, we hadden regelmatig onenigheid. Ik ben iemand die sterke voorkeur heeft en een uitgesproken mening. Maar daar praatten we dan over, toen het nog goed ging tenminste... We hebben in 7 jaar letterlijk één keer ruzie gehad (als in, elkaar een dag niet gezien en een weekje nuffig gedaan). Zo goed was onze communicatie, dacht ik altijd.

Jess33 schreef: ↑

22-09-2018 15:19

Dat is wel normaal hoor. Emoties mogen er zijn en het is goed dat je hulp vraagt, want dat betekent dat je iets wil veranderen. Je kan het evenwicht herstellen door vanaf nu complete radiostilte in te lassen. Laat haar naar jou toe komen. Maar als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het beter is zo, probeer rust te vinden, ga je jezelf opnieuw ontdekken en dan zal je zien dat je dan terugdenkt " hee die dames op het viva forum hadden gelijk" Verdriet slijt, sneller dan je denkt. Als je opnieuw contact opneemt, dan stel je het alleen maar uit..

We hebben gisteren afgesproken (in 3 korte heen en weer appjes), dat ze maandag contact legt om af te spreken voor een gesprek en om spullen op te halen/uit te wisselen. Ik weet niet zo goed hoe ik al jullie adviezen hierin kan verwerken, want als ik nu ineens niet meer wil praten zal dat misschien raar overkomen. Misschien wil zij ook wel praten, zeker na die brief...
Mag ik vragen waarom je het vermoeden hebt dat het beter is zo? Ik kan je wel blijven bedanken voor de moeite die je doet om steeds weer te reageren, bij deze

Wat mij op het moment nog in paniek doet schieten is de gedachte dat anderen haar aan zullen gaan raken. Ik ben heel beschermend geweest op dat gebied, misschien neigend naar jaloers. Er schieten soms beelden door mijn hoofd die me in een staat van pure shock laten
Ik weet dat dit egoïstisch is, het spijt me. Maar het doet zo'n pijn.