Relaties
alle pijlers
Ik wil haar terug
vrijdag 21 september 2018 12:05
Dag vriendelijke vrienden,
Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.
Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.
Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.
Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.
Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.
We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).
"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.
Ik hou van je. "
tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.
Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.
UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.
UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.
Dit is nieuw voor mij, ik heb nog nooit over mijn privéleven gesproken met vreemden op het internet. Ik ben echter radeloos en zoek naar alle inzichten die ik kan krijgen. Ik zal even mijn situatie uitleggen. Er staat een tl;dr aan het einde, voor als je het verhaal te lang vindt en toch wilt reageren.
Ik ben 23 jaar oud. Mijn (ex)vriendin is dat ook. We studeren allebei en hebben praktisch samengewoond (alleen niet officieel). We waren al bijna 7 jaar samen, in een geweldig sterke relatie, maar het ging de laatste drie à vier maanden niet meer zo goed. Ze was het 'gevoel' een beetje kwijtgeraakt en maakte zich daar zorgen om. Dit vertelde ze me nadat ze 3 weken op reis was geweest naar Azië om met haar vriendin te backpacken. We hebben elke dag ge(video)beld toen ze daar was. Ze vertelde toen ze terug kwam dat ze me eigenlijk niet zo had gemist. Dat ze nog van me houdt, maar dat het anders moest worden, omdat ze dacht dat de relatie anders misschien niet kon blijven werken.
Ik heb sindsdien mijn waanzinnige best gedaan om het haar zo geweldig mogelijk te maken, nog meer dan eerst. Het viel namelijk als een bak ijswater op me. Die lieve vrouw die ik langzaam volwassen heb mogen zien worden... Ik wist wat er op het spel stond, dus de gemakkelijkheden die ontstaan in zo'n lange relatie heb ik toen afgezworen. Ik ben op mijn tenen gaan lopen; irritaties van rondslingerende teennagels maar voor lief genomen, zo veel mogelijk uitjes bedacht, nog nooit zo veel gestofzuigd... Noem het maar op. Het mag duidelijk zijn dat ik dit zeer serieus nam en op alle vlakken mijn best heb gedaan de situatie te verbeteren.
Het mocht echter niet baten, want ik merkte dat praten moeilijker werd. Ze was zich langzaam voor me aan het afsluiten. Ik ben geen echte smalltalker, dus dat maakte het extra moeilijk om nog veel en goed te praten. Langzaam maar zeker stapelde er paniek in me op, een constante knoop in mijn maag, maar dat kon ik niet laten blijken, dat kon ik niet met haar delen. We hadden het nog leuk, nog gezellig (zelfs in stilte), dus ik dacht dat het misschien aan het verbeteren was, of in ieder geval steady bleef.
Drie dagen geleden, dinsdagochtend, zei ze dat we 's avonds moesten praten. Ik schrok. Ik voelde de bui al hangen. En jawel, ze heeft het toen uitgemaakt. Ze vertelde ook dat ze over een maand of twee weer gaat reizen, om even weg te zijn. Ze gaat daarom ook (ze zegt tijdelijk) stoppen met haar nieuwe studie. We hebben ruim een uur gepraat, gehuild en in elkaars armen gelegen op een bankje in de zon. Toen hebben we elkaar verlaten met als laatste woorden "ik hou van je", door beide partijen uitgesproken. Ze is mijn eerste liefde. We zijn al zo lang samen en dit doet mij onbeschrijflijk veel pijn. Ik tril, al dagen. Ik hou van haar met alles wat ik heb.
We hebben elkaar nu drie dagen niet gezien. Ze vroeg om zo min mogelijk contact te hebben voorlopig. Ik heb wel elke dag geappt dat ik haar mis, ik kan het niet laten. Ik heb woensdag (dag 1) een brief van 7 kantjes door haar brievenbus gegooid om mijn gevoelens te uiten en ze heeft daar op geantwoord dat ze er over na gaat denken, dat ik haar niet snap en dat we volgende week maar weer even moeten praten. De strekking van die brief was dat ik haar terug wil. Dat schreef ik na bijna elke alinea. Het ging over het repareren van onze relatie en dat ik denk dat relaties nou eenmaal ups en downs hebben. Ik zal de laatste alinea met jullie delen, om een beeld te geven (het is nog geen 10% van de brief).
"En begrijp me goed, je bent de laatste tijd niet makkelijk geweest om mee om te gaan. Je was koppig, licht geprikkeld, niet zo spraakzaam en zichtbaar ontevreden. Het was voor mij soms tenenkrommend om leuk te blijven doen, maar ik moest wel. Ik wist wat er speelde en ik wist dondersgoed wat er op het spel stond. Jij. Jij, de mooiste vrouw die ik van dichtbij heb mogen zien. Een vrouw die het beste met iedereen voor heeft, tot het naïeve toe. Een vrouw die oude mensjes helpt over te steken of zelfs een kwartier mee loopt. Een vrouw die zo fijn kan praten en luisteren. Een vrouw die graag in slaap valt tijdens films, omdat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij. Een vrouw die geweldig fijn kan bewegen. Een vrouw waar ik meerdere keren per week van droom om daar soms naast wakker te worden en mezelf af te vragen of ik wel wakker ben. Echt. Een vrouw waarvoor ik alle vervelende trekjes terplekke weer vergeet en er later alleen maar om kan lachen. Een vrouw waarop ik niet boos kan blijven. Een fantastische vrouw. Een vrouw die ik terug wil.
Ik hou van je. "
tl;dr Mijn vriendin heeft het uitgemaakt na een 7 jaar lange relatie. Ze zit er al een tijdje mee, maar ik hou nog steeds waanzinnig veel van haar. Ik wil er alles aan doen, heb er alles voor over om haar terug te krijgen.
Ik ben verstrooid en van slag. Zodanig dat ik me zelfs tot fora richt. Ik hoor graag wat meningen en inzichten van jullie.
UPDATE 1: Ik schrijf deze update om dit topic iets beter benaderbaar te maken voor nieuwe lezers. Het is nu de vierde dag na doomsday. Ik heb al veel reacties gekregen en ben daar dankbaar voor. De pijn is alleen maar meer geworden, maar het begint ook te veranderen. Ik zou het bovenstaande verhaal ondertussen anders verwoorden. Met meer begrip voor haar kant, ook al weet ik daar heel weinig zeker van. Daar hebben we het nog niet over gehad. Misschien gaan we dat ook niet doen, zit ik nu te denken.
De reacties op dit bericht waren veel van de strekking "geen contact" en "laat haar met rust", met variërende redenen. Hier schrok ik enorm van. Veel van jullie vinden dat ik me aan het opdringen was. Niemand heeft het zo uitgesproken, maar het kwam over alsof ik respectloos richting haar ben geweest. Door zo te denken. Door meer te willen doen dan ik al had gedaan. Ik meen alles wat ik eerder heb geschreven. Er is niets aan veranderd, behalve dat er toevoegingen zijn in mijn perspectief over de situatie. Ik heb gemerkt dat ik er graag over praat, dat dat me goed doet. Wees welkom in de conversatie.
UPDATE 2: Het is vandaag een week geleden uit gegaan. Gisterenavond was ik bij een gezamenlijke vriendin. Zij gaat goed om met mijn ex en is betrokken bij de situatie. Op haar kwam het sterk over dat de keuze vast staat, hoe/wat ik nu ook probeer. Verder heeft mijn ex haar verteld dat ze mij niet per se meer in haar toekomst zag, als ze aan tien jaar later dacht. Ze is zich ook actief aan het verzetten tegen mijn en haar gewoontes en ideeën. Om een zinloos voorbeeldje te geven: ze heeft een tweede gaatje in haar oor laten prikken. Daar kan ik me nog een gesprek over herinneren waarin ik ongeveer heb gezegd: "ik vind dat niet altijd mooi. Ik kan niet inschatten of het bij jou leuk zal staan, maar je kan het desnoods weer dicht laten groeien." Daarop reageerde ze zoiets: "nee laat maar". Dit betrek ik heel erg op die benauwing waar jullie het veel over hebben gehad. Ik laat haar daar toch echt de keuze? Ik snap het gewoon niet meer en dat frustreert enorm. Verder heb ik lang met haar gepraat over of het een goed idee is om een gesprek aan te gaan. Mijn ex wil nog wel dingen uitleggen, zeker naar aanleiding van de brief die ik de dag na de break-up heb gegeven. Ze zegt dat ik haar niet snap. Dat is waar. Ik ben er echter van overtuigd dat ik mijn emoties niet onder controle zal hebben en ik kan eerlijk gezegd niet voorspellen of dat zich zal uiten in verdriet, wanhoop of zelfs boosheid. Zij lijkt al zo ver te zijn dat er geen hoop is voor een turn-around en ze is haar leven zodanig aan het omgooien dat we wel uit elkaar moeten gaan groeien. Ik hield me toch wel een beetje staande met behulp van die hoop. Heb vannacht weer niet geslapen en heb al dagen amper gegeten. Het gaat niet geweldig.
anoniem_376414 wijzigde dit bericht op 25-09-2018 11:22
22.24% gewijzigd
dinsdag 25 september 2018 11:46
En die goede momenten zullen er steeds meer komen. Je leven is vanaf nu heel anders dan je een paar weken geleden dacht, daar ben je je nu, een week later, vast al wel van bewust. Maar dat betekent ook dat er nieuwe kansen zijn en nieuwe mogelijkheden opengaan. Vind ze, geniet ervan, maak er wat van, ook dit nieuwe leven is fantastisch!ManMetVerdriet schreef: ↑25-09-2018 11:37Ja dit is inderdaad een geordende samenvatting van hoe ik er op mijn goede momenten over denk. Dat was fijn om te lezen, bedankt.
Is er iets dat je altijd al eens hebt willen doen, maar wat je eigenlijk niet deed vanwege haar?
Spreuken 18:2
dinsdag 25 september 2018 11:50
Ik heb vast wel onvolwassen gedrag gehad, me te afhankelijk gedragen, inbreuk op haar individualiteit gedaan of weet ik het wat haar is gaan storen. Dat noem ik verpesten, want dat zijn slechte eigenschappen waar je wat aan kan doen en waar je wat aan hoort te doen. Ik waardeer je reacties en doe mijn best zo te gaan denken...henkgeheim schreef: ↑25-09-2018 11:34Nee je hebt pas iets verpest als je vreemdgaat, jij hebt helemaal niks verpest want je bent wie je bent en dit soort situaties vormen wie je later bent.
Hier ga je bepaalde lessen uit trekken waar je in volgende relatie(s) heel veel aan gaat hebben.
Het gaat ook nog wel even aan je blijven vreten, daar moet je gewoon doorheen en je moet het een plekje geven. Mij hielp het door te bedenken dat je elke dag weer een stapje verder bent in het verwerkingsproces dan de dag ervoor.
Voor elke deur die er sluit gaat er uiteindelijk weer een hele nieuwe mooie deur open, maar dat merk je later wel.
dinsdag 25 september 2018 11:55
Bedankt, dat stelt denk ik een beetje gerust. Veel dingen gaan nog heel erg het ene oor in en het andere weer uit.Satchel schreef: ↑25-09-2018 11:46En die goede momenten zullen er steeds meer komen. Je leven is vanaf nu heel anders dan je een paar weken geleden dacht, daar ben je je nu, een week later, vast al wel van bewust. Maar dat betekent ook dat er nieuwe kansen zijn en nieuwe mogelijkheden opengaan. Vind ze, geniet ervan, maak er wat van, ook dit nieuwe leven is fantastisch!
Is er iets dat je altijd al eens hebt willen doen, maar wat je eigenlijk niet deed vanwege haar?
Wat betreft jouw vraag; ze heeft me nooit ergens van weerhouden, ze heeft enkel mijn passie voor andere dingen bedrukt omdat mijn passie altijd naar haar ging. Ik heb maar besloten om me aan te melden bij wat willekeurige bezigheden, zoals wandklimmen, huiswerkbegeleiding en er staat nog meer op het lijstje.
dinsdag 25 september 2018 12:09
Niemand is perfect, dit zijn voor jezelf leermomenten waar jij aan moet gaan werken (als je dat zelf wilt - want het belangrijkte is dat jij nu aan jezelf gaat denken en lekker gaat doen waar jij zin in hebt ).ManMetVerdriet schreef: ↑25-09-2018 11:50Ik heb vast wel onvolwassen gedrag gehad, me te afhankelijk gedragen, inbreuk op haar individualiteit gedaan of weet ik het wat haar is gaan storen. Dat noem ik verpesten, want dat zijn slechte eigenschappen waar je wat aan kan doen en waar je wat aan hoort te doen. Ik waardeer je reacties en doe mijn best zo te gaan denken...
Iemand moet je nemen hoe je bent, inclusief je "slechte" eigenschappen. Als dat niet gebeurt dan ben je gewoonweg niet voor elkaar gemaakt, ook al ben je dat nu misschien niet met mij eens.
dinsdag 25 september 2018 12:38
Er zijn dingen die je niet zo snel doet in een relatie. Zoals een heel weekend een serie bingewatchen, vakantiebestemmingen die zij niet leuk vindt, bier en chips als avondeten, tot sluitingstijd in de kroeg zitten, naar de hoeren, bioscoopfilms van een genre dat jij eigenlijk heel leuk vindt en zij niet, die luie stoel kopen die zo heerlijk zit maar niet in het interieur past, op de bank in slaap vallen, te foute muziek te luid zetten, roken in huis, ga zo maar door. Dat kan nu ook allemaal! Maar dat je een lijstje hebt is eigenlijk het beste nieuws.ManMetVerdriet schreef: ↑25-09-2018 11:55Bedankt, dat stelt denk ik een beetje gerust. Veel dingen gaan nog heel erg het ene oor in en het andere weer uit.
Wat betreft jouw vraag; ze heeft me nooit ergens van weerhouden, ze heeft enkel mijn passie voor andere dingen bedrukt omdat mijn passie altijd naar haar ging. Ik heb maar besloten om me aan te melden bij wat willekeurige bezigheden, zoals wandklimmen, huiswerkbegeleiding en er staat nog meer op het lijstje.
Spreuken 18:2
dinsdag 25 september 2018 12:46
Pff binnen roken voor onze relatie.. Wat een slechte ruil. En eerlijk gezegd deden we dat soort dingen eigenlijk wel gewoon. Een serie bingewatchen, twee keer per jaar op vakantie met de ene vakantie door de een uitgekozen(in grote lijnen dan) en vice versa, chips en bier als avondeten (niet te vaak natuurlijk), films uit elkaars favoriete genre kijken (sci fi vs romance), in een afgeraffeld huis wonen dus het interieur was toch al ruk, muziek, bank.. alleen roken mocht niet van haar, maar dat kan ik ook niet binnen nu ik weer bij mijn ouders ben gaan wonen. Er zijn vast dingen die ik er misschien net iets fijner op ga hebben, maar dat is een schrale troost. Je hebt vast gemerkt in hoeverre ik haar idealiseer en daar verandert helaas nog weinig aan. Wel bedankt voor de motivatieSatchel schreef: ↑25-09-2018 12:38Er zijn dingen die je niet zo snel doet in een relatie. Zoals een heel weekend een serie bingewatchen, vakantiebestemmingen die zij niet leuk vindt, bier en chips als avondeten, tot sluitingstijd in de kroeg zitten, naar de hoeren, bioscoopfilms van een genre dat jij eigenlijk heel leuk vindt en zij niet, die luie stoel kopen die zo heerlijk zit maar niet in het interieur past, op de bank in slaap vallen, te foute muziek te luid zetten, roken in huis, ga zo maar door. Dat kan nu ook allemaal! Maar dat je een lijstje hebt is eigenlijk het beste nieuws.
dinsdag 25 september 2018 16:43
Jij denkt dat ze gewoon had moeten zeggen wat haar dwars zit, en dat je er dan iets aan had kunnen doen.
Ze zegt precies wat haar dwars zit: Ze houdt niet meer zo van je. Maar ja, dat is niet op te lossen door jou en ik kan me voorstellen dat het versschrikkelijk is. Het is niet zo dat je al haar problemen kunt oplossen (als ze maar eerlijk was geweest).
En soms weet je ook nog gewoon niet wat het probleem is en kan je het dus niet zeggen. Jij lijkt me een type dat weinig geduld heeft met de "praten als een manier om erachter te komen wat je bedoelt"? Misschien is ze al eens begonnen met het probleem communiceren, maar werd het proces onderbroken. Ik roep maar wat, misschien kan je er wat mee.
Ze zegt precies wat haar dwars zit: Ze houdt niet meer zo van je. Maar ja, dat is niet op te lossen door jou en ik kan me voorstellen dat het versschrikkelijk is. Het is niet zo dat je al haar problemen kunt oplossen (als ze maar eerlijk was geweest).
En soms weet je ook nog gewoon niet wat het probleem is en kan je het dus niet zeggen. Jij lijkt me een type dat weinig geduld heeft met de "praten als een manier om erachter te komen wat je bedoelt"? Misschien is ze al eens begonnen met het probleem communiceren, maar werd het proces onderbroken. Ik roep maar wat, misschien kan je er wat mee.
dinsdag 25 september 2018 17:27
Ik snap je gevoel wel hoor, zoals ik schreef in het begin van het topic zit ik er ook middenin. Soms vliegt de wanhoop en het verdriet mij ook aan, dan voel ik letterlijke paniek. Dan ga ik meteen een filmpje op YouTube kijken of iets anders doen, meteen even proberen gedachten te verzetten. Maar het gevoel is wel erg. Ik zou mijn ex meteen terug nemen mocht hij me nu opbellen. Ik denk dat dit gevoel voor jou ook moet slijten, en dat kan echt niet in een week. Ook niet in een maand, maar over een maand heb je wel minder van dat hele rauwe alles overheersende verdriet. Sterkte, uiteindelijk zal het beter gaan.
dinsdag 25 september 2018 21:58
Ze heeft er toch wel met jou over gepraat? Na die reis ben je immers extra je best gaan doen.ManMetVerdriet schreef: ↑25-09-2018 09:49
Het feit dat ze niet met mij heeft gepraat over haar issues met mij en de relatie heeft bij haar een opstapeling van irritaties/ongenoegen moeten veroorzaken. Wat haar precies stoorde, dat weet ik pas als ik met haar praat. als...
Als ik onbewust aan "project ideale vrouw" ben gaan werken, dan is dat met alle goede bedoelingen geweest. Metafoor: "Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik hard aan haar stuur trok. Ik was er alleen om mijn interpretatie van de map te geven, we waren namelijk samen op reis."
Nogmaals, als dit ooit dwingend over is gekomen had ze daar veel eerder over moeten praten. Dan had ik er op kunnen letten.
Het praten heeft alleen niet geholpen.
Misschien kan ze zelf niet eens goed onder woorden brengen waarom ze niet verder wil. Maar weet ze wel zeker dat ze dat nu niet wil. En daar gaat het om.
Echt, het komt weer goed met jou. Ik dacht dat ik er niet overheen kon komen toen mijn jarenlange relatie uitging, maar het is me gelukt, En als ik het kan, , dan kan jij het zeker. Houd vol en houd moed.
Ga evt naar de huisarts als je zo slecht blijft slapen en geen eetlust blijft houden.
vrijdag 28 september 2018 19:59
Ik weet dat dit ontzettend veel pijn doet. ik zit momenteel zelf in een hele nare situatie waar ik zelf geen raad mee weet. Maar het is echt zo dat geen contact heel erg helpt met het verwerken. Ik ben jaren geleden gescheiden en echt van de een op de andere dag uit huis gegaan en alleen maar de scheiding geregeld en jarenlang geen contact gehad. De scheiding kwam dan wel van mijn kant. Maar dat maakte het niet makkelijker. Ik had immers bijna 4 jaar met iemand gedeeld. De eenzaamheid voelde ik wel. Maar doordat ik geen contact had werd dit langzaam beter.
Ook denk ik dat het vanuit haar kant komt doordat ze inderdaad erg jong een relatie is beginnen en nooit de mogelijkheid heeft gehad om het leven te ontdekken. Zoals meerderen hier al aangaven.
Ik weet dat het ontzettend veel pijn doet. En veel mensen raden ook aan van ga dit of dat doen. Ik weet ook dat je daar op dit moment helemaal niet aan toe bent. Liefdesverdriet heeft hetzelfde effect als afkicken van drugs of een verslaving.
Geef jezelf ook de tijd om te rouwen om dit verlies. Huil, schreeuw, doe alles wat je moet doen om je emoties te uiten. Maar zoek inderdaad geen contact. Met contact geef je jezelf onbewust valse hoop.
Ook denk ik dat het vanuit haar kant komt doordat ze inderdaad erg jong een relatie is beginnen en nooit de mogelijkheid heeft gehad om het leven te ontdekken. Zoals meerderen hier al aangaven.
Ik weet dat het ontzettend veel pijn doet. En veel mensen raden ook aan van ga dit of dat doen. Ik weet ook dat je daar op dit moment helemaal niet aan toe bent. Liefdesverdriet heeft hetzelfde effect als afkicken van drugs of een verslaving.
Geef jezelf ook de tijd om te rouwen om dit verlies. Huil, schreeuw, doe alles wat je moet doen om je emoties te uiten. Maar zoek inderdaad geen contact. Met contact geef je jezelf onbewust valse hoop.
vrijdag 19 oktober 2018 03:04
'avond luitjes,
Vandaag, of eigenlijk gisteren alweer, was het een maand geleden uit gegaan. Ik heb mijn best gedaan er vrede mee te maken, maar het begint toch aan me te vreten dat ik misschien niet genoeg heb geprobeerd.
Om hier een beetje context aan te geven zal ik vertellen dat wij twee weken geleden hebben afgesproken in een koffiehuis en toen hebben we een heel uitgebreid gesprek gehad. Daarin heb ik o.a. aangekaart wat ik denk dat het probleem in onze relatie was en daar ook een groot deel van naar mezelf getrokken. Ze kon zich volledig in mijn perspectief vinden en het verbaasde haar dat ik mijn vinger er zo goed op kon leggen. Daarop reageerde ze(en dit zei ze letterlijk) "dit geeft me hoop... maar ik moet het deze keer eerst zien". Wat ze precies bedoelde met 'deze keer' ontgaat mij, maar misschien analyseer ik het te veel. Tijdens dit gesprek zaten we constant met elkaars handen te frutten (bijna alsof we een feestsnoepje op hadden). Ik trok me daar plots van terug omdat ik er van schrok. Later kwam het ook weer van haar kant en toen heb ik het maar laten gaan.
Tegen het einde van het gesprek zei ik dat ik het een heftige, toch wel plotse beslissing vond. Ik zei dat ik zelf had verwacht, als het ooit zo ver moest komen, dat er een 'break' zou komen, voor de 'break-up'. Daar werd ze erg stil van en ze keek weg. Ik vermoedde dat ze aan het overwegen was het daartoe te veranderen, maar dat heb ik onderbroken door te zeggen dat het nu zo is en dat ik er met deze manier mee om zou (proberen) te gaan. Dat ik hoop dat het niet te laat is als ze eventueel van gedachten verandert.
Al met al was het geen ongemakkelijk gesprek, maar juist heel open, eerlijk en toch ook liefdevol. We wilden eigenlijk niet weg, maar we hebben na uren te praten onze eigen weg genomen, na een afscheidskus en een wederzijdse "ik hou van je". Vanzelfsprekend ben ik hierdoor enorm in de war geraakt. Dit heeft mij hoop gegeven. Veel hoop, ook al wil ik dat eigenlijk niet toegeven.
Het is nu twee weken later na dat gesprek en ik zou graag contact zoeken, lang praten en vooral heel veel zeggen, maar weet niet of dit wel verstandig of überhaupt handig is. Ik weet niet of het al tijd is en of het ooit tijd zal worden.
Wat ik wel kan zeggen is dat het nog steeds veel pijn doet en hoewel mijn vrienden me bijstaan en ik veel afleiding zoek, blijf ik met haar bezig. Alles herinnert me aan haar. Als ik op de trein wacht, als ik aan tafel zit, zelfs mijn eigen gewoontes. Dat ik na 7 jaar alles met haar associeer vind ik niet vreemd, maar het maakt alles wel een stuk moeilijker. Het is nu een strijd met mezelf en ik weet oprecht niet meer waar ik goed aan doe...
Aangezien jullie zo veel hebben gereageerd dacht ik dat ik toch nog even langs moest komen met de uitloop van het verhaal. Ik hoor graag jullie ongezouten gedachtes over deze ellende.
Vandaag, of eigenlijk gisteren alweer, was het een maand geleden uit gegaan. Ik heb mijn best gedaan er vrede mee te maken, maar het begint toch aan me te vreten dat ik misschien niet genoeg heb geprobeerd.
Om hier een beetje context aan te geven zal ik vertellen dat wij twee weken geleden hebben afgesproken in een koffiehuis en toen hebben we een heel uitgebreid gesprek gehad. Daarin heb ik o.a. aangekaart wat ik denk dat het probleem in onze relatie was en daar ook een groot deel van naar mezelf getrokken. Ze kon zich volledig in mijn perspectief vinden en het verbaasde haar dat ik mijn vinger er zo goed op kon leggen. Daarop reageerde ze(en dit zei ze letterlijk) "dit geeft me hoop... maar ik moet het deze keer eerst zien". Wat ze precies bedoelde met 'deze keer' ontgaat mij, maar misschien analyseer ik het te veel. Tijdens dit gesprek zaten we constant met elkaars handen te frutten (bijna alsof we een feestsnoepje op hadden). Ik trok me daar plots van terug omdat ik er van schrok. Later kwam het ook weer van haar kant en toen heb ik het maar laten gaan.
Tegen het einde van het gesprek zei ik dat ik het een heftige, toch wel plotse beslissing vond. Ik zei dat ik zelf had verwacht, als het ooit zo ver moest komen, dat er een 'break' zou komen, voor de 'break-up'. Daar werd ze erg stil van en ze keek weg. Ik vermoedde dat ze aan het overwegen was het daartoe te veranderen, maar dat heb ik onderbroken door te zeggen dat het nu zo is en dat ik er met deze manier mee om zou (proberen) te gaan. Dat ik hoop dat het niet te laat is als ze eventueel van gedachten verandert.
Al met al was het geen ongemakkelijk gesprek, maar juist heel open, eerlijk en toch ook liefdevol. We wilden eigenlijk niet weg, maar we hebben na uren te praten onze eigen weg genomen, na een afscheidskus en een wederzijdse "ik hou van je". Vanzelfsprekend ben ik hierdoor enorm in de war geraakt. Dit heeft mij hoop gegeven. Veel hoop, ook al wil ik dat eigenlijk niet toegeven.
Het is nu twee weken later na dat gesprek en ik zou graag contact zoeken, lang praten en vooral heel veel zeggen, maar weet niet of dit wel verstandig of überhaupt handig is. Ik weet niet of het al tijd is en of het ooit tijd zal worden.
Wat ik wel kan zeggen is dat het nog steeds veel pijn doet en hoewel mijn vrienden me bijstaan en ik veel afleiding zoek, blijf ik met haar bezig. Alles herinnert me aan haar. Als ik op de trein wacht, als ik aan tafel zit, zelfs mijn eigen gewoontes. Dat ik na 7 jaar alles met haar associeer vind ik niet vreemd, maar het maakt alles wel een stuk moeilijker. Het is nu een strijd met mezelf en ik weet oprecht niet meer waar ik goed aan doe...
Aangezien jullie zo veel hebben gereageerd dacht ik dat ik toch nog even langs moest komen met de uitloop van het verhaal. Ik hoor graag jullie ongezouten gedachtes over deze ellende.
vrijdag 19 oktober 2018 07:52
Dank voor de update, ik heb me wel eens afgevraagd hoe het met je ging. Helaas denk ik dat je nog steeds niet een goed beeld hebt van de situatie. Je interpreteert heel veel en je overanalyseert, waardoor je dingen anders maakt dan ze zijn. Ik hou het bij wat ik al eerder gezegd heb en wat ook anderen zeggen, dus quote ik mezelf maar even uit een eerdere reactie:
Ook om over haar heen te komen helpt het om geen contact te hebben. Hoe minder je haar ziet, hoe sneller het gaat. Neem dat aan van mensen met ervaring op dit gebied, dat zal je veel ellende besparen.
Sterkte, ManMetVerdriet.
Ook om over haar heen te komen helpt het om geen contact te hebben. Hoe minder je haar ziet, hoe sneller het gaat. Neem dat aan van mensen met ervaring op dit gebied, dat zal je veel ellende besparen.
Sterkte, ManMetVerdriet.
Spreuken 18:2
vrijdag 19 oktober 2018 11:35
Hallo Satchel, leuk je er weer bij te hebben.Satchel schreef: ↑19-10-2018 07:52Dank voor de update, ik heb me wel eens afgevraagd hoe het met je ging. Helaas denk ik dat je nog steeds niet een goed beeld hebt van de situatie. Je interpreteert heel veel en je overanalyseert, waardoor je dingen anders maakt dan ze zijn. Ik hou het bij wat ik al eerder gezegd heb en wat ook anderen zeggen, dus quote ik mezelf maar even uit een eerdere reactie:
Ook om over haar heen te komen helpt het om geen contact te hebben. Hoe minder je haar ziet, hoe sneller het gaat. Neem dat aan van mensen met ervaring op dit gebied, dat zal je veel ellende besparen.
Sterkte, ManMetVerdriet.
Maar dat is nu juist het ding, ik probeer van nature alles te begrijpen. En ik denk dat ik het begrijp. Zij denkt dat ik het begrijp. Daardoor kan ik de situatie een stuk minder makkelijk accepteren. Ik weet namelijk dat ik die dingen kan en wil veranderen.
Na een maand heb ik een paar realisaties gehad. O.a. dat ik eigenlijk maar weinig mis uit onze relatie, op twee voornaamste dingen na. De rest was slechts een leuke of juist niet zo leuke bijkomstigheid, lijkt het wel.
De eerste is het gevoel van zekerheid met haar. Blind vertrouwen. Dit bleek onterecht, maar ik had een toekomstbeeld waarin zij sterk was verwoven en dat zorgde voor een soort vredige aanwezigheid. Dit had ik overigens nooit moeten toestaan bij mezelf maar dat terzijde.
De tweede is haar persoonlijkheid. Puur haar kleine of grote reacties op dagelijkse dingen. Als ik er aan denk schiet ik al vol.
En dan verwijs ik je graag naar de topicnaam: "ik wil haar terug". Dit is heel erg blijven hangen.
Ik weet gewoon niet meer hoe... en daar bedoel ik alles mee. Hoe ga ik hier mee om, hoe kan ik dit achter me laten, hoe krijg ik haar terug, hoe kom ik van dat gevoel af, hoe, hoe, hoe.
Helemaal geen contact is geen optie. Ik zal haar nog meermaals zien op feestjes en borrels, voordat ze gaat reizen. Ik kan nauwelijks in de groep meedoen als ze er is, daar word ik misselijk van in overweldigend verdriet.
Dat plaatst me in een soort situatie waarin ik niet anders kan dan blijven proberen, op de een of andere manier. Vooralsnog heb ik me kunnen inhouden en zijn het gedachtes gebleven, maar dat wil ik eigenlijk niet meer. Zucht
vrijdag 19 oktober 2018 15:01
Volgens mij stop je het grootste deel van je energie in haar, waardoor het een obsessie begint te worden. Hoe meer energie je erin stopt, hoe groter de obsessie wordt, hoe groter je teleurstelling en verdriet. Ik snap wat je probeert te doen ergens wel, maar het is zinloos. Je kan nog zoveel gesprekken hebben, maar uiteindelijk moet zij dat ook willen. Dat moet ze zélf doen, zélf initiatief voor nemen. Jouw mening en energie zal daar weinig aan veranderen. Verder sluit ik me aan bij wat Satchel zegt. Wacht niet op haar en probeer er geen energie meer in te stoppen. Dat is zinloos zolang zij niet spontaan naar je komt.ManMetVerdriet schreef: ↑19-10-2018 11:35Hallo Satchel, leuk je er weer bij te hebben.
Maar dat is nu juist het ding, ik probeer van nature alles te begrijpen. En ik denk dat ik het begrijp. Zij denkt dat ik het begrijp. Daardoor kan ik de situatie een stuk minder makkelijk accepteren. Ik weet namelijk dat ik die dingen kan en wil veranderen.
Na een maand heb ik een paar realisaties gehad. O.a. dat ik eigenlijk maar weinig mis uit onze relatie, op twee voornaamste dingen na. De rest was slechts een leuke of juist niet zo leuke bijkomstigheid, lijkt het wel.
De eerste is het gevoel van zekerheid met haar. Blind vertrouwen. Dit bleek onterecht, maar ik had een toekomstbeeld waarin zij sterk was verwoven en dat zorgde voor een soort vredige aanwezigheid. Dit had ik overigens nooit moeten toestaan bij mezelf maar dat terzijde.
De tweede is haar persoonlijkheid. Puur haar kleine of grote reacties op dagelijkse dingen. Als ik er aan denk schiet ik al vol.
En dan verwijs ik je graag naar de topicnaam: "ik wil haar terug". Dit is heel erg blijven hangen.
Ik weet gewoon niet meer hoe... en daar bedoel ik alles mee. Hoe ga ik hier mee om, hoe kan ik dit achter me laten, hoe krijg ik haar terug, hoe kom ik van dat gevoel af, hoe, hoe, hoe.
Helemaal geen contact is geen optie. Ik zal haar nog meermaals zien op feestjes en borrels, voordat ze gaat reizen. Ik kan nauwelijks in de groep meedoen als ze er is, daar word ik misselijk van in overweldigend verdriet.
Dat plaatst me in een soort situatie waarin ik niet anders kan dan blijven proberen, op de een of andere manier. Vooralsnog heb ik me kunnen inhouden en zijn het gedachtes gebleven, maar dat wil ik eigenlijk niet meer. Zucht
Je kan trouwens niet alles begrijpen zoals je beweert, al helemaal niet bepaalde gevoelens volgens mij. Uiteindelijk wil ze het niet genoeg om terug naar je te komen op eigen initiatief.
vrijdag 19 oktober 2018 15:44
Om maar eens een grote Nederlander te citeren: Door veel te begrijpen, heb ik niets bereikt.ManMetVerdriet schreef: ↑19-10-2018 11:35Maar dat is nu juist het ding, ik probeer van nature alles te begrijpen.
Leer van de fouten van anderen. Soms moet je ophouden dingen te willen begrijpen en ze gewoon maar accepteren.
Spreuken 18:2
donderdag 25 oktober 2018 11:40
je blijft zo hoop houden. ' Als ik dit en dit maar verander dan komt ze wel terug'.
Stel het lukt je om te veranderen en haar te overtuigen dat het 'deze keer' echt zo is... dan loop jij constant op je tenen. Dat is toch ook geen doen? Zolang zij niet op het moment zelf kan aangeven wat haar stoort, maar het opkropt en het uit het niets uitmaakt, blijf jij in het ongewisse wat ze wel en niet fijn vindt, doe je super je best maar loop je nog steeds de kans dat ze het opnieuw plotseling uitmaakt.
Zij gaat straks op reis. Wat ze daar ook mee gaat maken, jij staat daar buiten. Tijdens de reis heeft zij de gelegenheid om jullie relatie en jullie gesprek te laten bezinken. Wat zij daarmee doet, is haar keuze. Jij hebt haar duidelijk gemaakt dat je haar terug wil. Ze mag in wezen blij zijn als dat nog steeds zo is als ze terugkomt. Ga door met je leven en verspil geen tijd aan iemand die jou niet meer wil.
Stel het lukt je om te veranderen en haar te overtuigen dat het 'deze keer' echt zo is... dan loop jij constant op je tenen. Dat is toch ook geen doen? Zolang zij niet op het moment zelf kan aangeven wat haar stoort, maar het opkropt en het uit het niets uitmaakt, blijf jij in het ongewisse wat ze wel en niet fijn vindt, doe je super je best maar loop je nog steeds de kans dat ze het opnieuw plotseling uitmaakt.
Zij gaat straks op reis. Wat ze daar ook mee gaat maken, jij staat daar buiten. Tijdens de reis heeft zij de gelegenheid om jullie relatie en jullie gesprek te laten bezinken. Wat zij daarmee doet, is haar keuze. Jij hebt haar duidelijk gemaakt dat je haar terug wil. Ze mag in wezen blij zijn als dat nog steeds zo is als ze terugkomt. Ga door met je leven en verspil geen tijd aan iemand die jou niet meer wil.
vrijdag 26 oktober 2018 09:42
Even de feiten.
7 jaar lang kon zij niet communiceren
Na een maand ex zijn hebben jullie een intiem gesprek waarbij zij zegt 'je begrijpt het'.
Jij denkt dat je kan veranderen, maar kan zij dat ook? 7 jaar ingesleten patronen moeten dan veranderen, dat neemt tijd en je ex zou er wel 100% voor moeten gaan en dat proces met je aan willen gaan en dat zie ik eigenlijk niet gebeuren.
Ik heb geen hoop voor jullie, omdat jouw ex niet investeert.
7 jaar lang kon zij niet communiceren
Na een maand ex zijn hebben jullie een intiem gesprek waarbij zij zegt 'je begrijpt het'.
Jij denkt dat je kan veranderen, maar kan zij dat ook? 7 jaar ingesleten patronen moeten dan veranderen, dat neemt tijd en je ex zou er wel 100% voor moeten gaan en dat proces met je aan willen gaan en dat zie ik eigenlijk niet gebeuren.
Ik heb geen hoop voor jullie, omdat jouw ex niet investeert.
dinsdag 30 oktober 2018 14:51
Een relatie is op basis van 'Graag of niet'. Als je het gevoel hebt haar over te moeten halen dan is het einde reeds in zicht. Sta niet 's ochtends op omdat haar wekker ging, sta op omdat jouw wekker gaat. Maak iets van je leven en nodig een oprecht leuk iemand uit om het met je te delen. Er zijn leukere persoonlijkheden continue om je heen die jou misschien niet in de steek zouden laten, weet je? Je ex is zo'n lieve nog niet, ze laat je momenteel keihard vallen, om welke reden dan ook.honingbijtje schreef: ↑26-10-2018 09:42Ik heb geen hoop voor jullie, omdat jouw ex niet investeert.
woensdag 23 januari 2019 02:44
We zijn ondertussen zo'n drie maanden verder en als ik heel eerlijk ben gaat het niet geweldig. Ik ben te druk bezig met afleiding en te weinig met mijn verantwoordelijkheden. Als ik niets leuks aan het doen ben, gaan mijn gedachten nog bijna altijd naar haar uit. Daarvan vrolijk ik niet bepaald op (van blinde paniek tot boosheid). Het kost dan erg veel moeite om niet alles er maar weer bij neer te leggen, maar ik begin moe te worden van het vechten. Ik heb nog steeds veel gevoelens voor haar, punt. Mijn omgeving begint het te vergeten en de rest van de wereld wordt weer harder. Ik had niet verwacht dat het zo'n lijdensweg zou zijn en ik weet niet goed meer hoe ik door moet gaan... Ik ben veel aan het schrijven, rijmen zelfs.
"I'm filled with confusion, suffering from delusion. I think I'm getting over you but that is an illusion. It's happening so fast and I know it's in the past, but my love for you is vast. I believe it's unsurpassed.
It's making me sick. Sick and tired of this s*. S*, I've been a dimwit. With my mind focussed on another while neglecting all my brothers. Now my guess is my lover is probably f* with another.
Am I right? Please say it ain't so. I'm pretending to be fine but it's all a show. I don't mind going through the dirt, if it means that you'll divert from this path that you've chosen cuz it hurts. Can we revert? My memory is f*; when I think back of you it's all a blur. My mind has chosen to protect me from this curse, and people told me it takes time to heal a heart but it's only getting worse.
I think my brain is broken; I don't know what to do, what to say, what to think, how to feel, how to be a person, and I'm pretty certain I'm about to pull the curtain on my life. That's how much I'm hurting." Ik kan eindeloos doorschrijven, maar zal jullie niet verder vermoeien. Sja dat moest er even uit op een plek waar niemand het wat kan schelen en vice versa.
"I'm filled with confusion, suffering from delusion. I think I'm getting over you but that is an illusion. It's happening so fast and I know it's in the past, but my love for you is vast. I believe it's unsurpassed.
It's making me sick. Sick and tired of this s*. S*, I've been a dimwit. With my mind focussed on another while neglecting all my brothers. Now my guess is my lover is probably f* with another.
Am I right? Please say it ain't so. I'm pretending to be fine but it's all a show. I don't mind going through the dirt, if it means that you'll divert from this path that you've chosen cuz it hurts. Can we revert? My memory is f*; when I think back of you it's all a blur. My mind has chosen to protect me from this curse, and people told me it takes time to heal a heart but it's only getting worse.
I think my brain is broken; I don't know what to do, what to say, what to think, how to feel, how to be a person, and I'm pretty certain I'm about to pull the curtain on my life. That's how much I'm hurting." Ik kan eindeloos doorschrijven, maar zal jullie niet verder vermoeien. Sja dat moest er even uit op een plek waar niemand het wat kan schelen en vice versa.
woensdag 23 januari 2019 08:25
Wat is het kut hè. Ik heb het idee dat je echt in rouw bent. Je verdiet is nu boosheid geworden. Dat is goed. Boosheid maakt dat je je grenzen gaat herkennen en aangeven. Dat je een compleet huis kan slopen en weer kan opbouwen. Boosheid is een enorme energie waarmee je letterlijk door muren kan breken.
Alleen moet de kracht en energie die boosheid geeft wel ergens op gericht zijn. Kanaliseren op een doel. Doe je dat niet, dan is de kracht van boosheid als een dolle hond. Ik heb het idee dat je geen bestemming hebt voor je boosheid en frustratie. En nu keert het tegen jou. Het vreet je op. En dat is jammer want je bent een leukert.
Misschien kun je een afspraak maken bij de praktijkondersteuner van je huisarts. Die kan je echt concrete tips geven om iets met je boosheid te doen.
Wat mij opvalt in je laatste berichten is dat jij de volle 100% voor het beëindigen van je relatie op je neemt. Als jij maar dit.. als jij maar dat. Jij voelt je zooo verantwoordelijk dat je zelfs al háár verantwoordelijkheid bij haar weg trekt en jezelf oplegd.
Blijf vooral schrijven en rijmen. Ik vind het mooi wat je schreef.
zaterdag 26 januari 2019 15:08
The first cut is the deepest, zeggen ze wel eens. Voor liefdesverdriet geldt dat zéker. Het is gewoon een rouwproces eigenlijk, en kan dus lang duren. Ook al voelt het soms alsof het niet meer goed komt, dat komt het uiteindelijk wel. Maar tot die tijd doet het helaas gewoon vreselijk veel pijn. Schrijf erover hier, deel, en houd vertrouwen dat je je niet altijd zo zult blijven voelen. Het komt echt goed. Maar niet in 3 maanden helaas.
