Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
maandag 5 mei 2008 om 12:26
Viel me ook op Veertje, dat er nogal wat racistische reacties bij stonden. Ik ben maar gauw opgehouden met lezen. Ik vond die opmerking over de "hopeloze" ouders trouwens wel komisch
En die foto... ik kan me voorstellen dat je hoge eisen aan jezelf stelt als je in een landelijk dagblad staat (!!) maar ik vraag me af hoe ik zou verwachten dat je erop zou "moeten" staan. Wanhopig de handen in de lucht werpend, het machteloze gevoel verbeeldend dat je voelt als je aan je kinderen denkt. Of een vrolijke, zelfverzekerde uitdrukking, zo van: niemand krijgt me klein, ik ben mijn kinderen wel kwijt maar ik ben er nog wel! Of neutraal, niet blij en niet verdrietig?
Ik heb geen idee, volgens mij ben je gewoon zoals je bent en zijn al die uitdrukkingen een deel van jou. Dat de fotograaf niet goed genoeg was om een foto te maken en uit te kiezen die al die facetten en emoties van jou weet uit te drukken, zegt eigenlijk alleen iets over de kwaliteiten van de fotograaf. Moet je nagaan wat BN'ers allemaal te verduren krijgen
Waarom denk je nou weer dat het aan jou ligt dat je pas vanmiddag hoeft te komen meid? Je schreef laatst nog dat je meer uren werkte dan de afspraak was, logisch toch dat je dan nu wat minder werkt? Niet alles heeft met jou te maken hoor
Vraagje: hebben de ambassades in de landen waar je kinderen zouden kunnen zijn, een "vermist"-papiertje ophangen met de namen en foto's van je kinderen. Dat lijkt me wel het minste.
liefs
dubio
En die foto... ik kan me voorstellen dat je hoge eisen aan jezelf stelt als je in een landelijk dagblad staat (!!) maar ik vraag me af hoe ik zou verwachten dat je erop zou "moeten" staan. Wanhopig de handen in de lucht werpend, het machteloze gevoel verbeeldend dat je voelt als je aan je kinderen denkt. Of een vrolijke, zelfverzekerde uitdrukking, zo van: niemand krijgt me klein, ik ben mijn kinderen wel kwijt maar ik ben er nog wel! Of neutraal, niet blij en niet verdrietig?
Ik heb geen idee, volgens mij ben je gewoon zoals je bent en zijn al die uitdrukkingen een deel van jou. Dat de fotograaf niet goed genoeg was om een foto te maken en uit te kiezen die al die facetten en emoties van jou weet uit te drukken, zegt eigenlijk alleen iets over de kwaliteiten van de fotograaf. Moet je nagaan wat BN'ers allemaal te verduren krijgen
Waarom denk je nou weer dat het aan jou ligt dat je pas vanmiddag hoeft te komen meid? Je schreef laatst nog dat je meer uren werkte dan de afspraak was, logisch toch dat je dan nu wat minder werkt? Niet alles heeft met jou te maken hoor
Vraagje: hebben de ambassades in de landen waar je kinderen zouden kunnen zijn, een "vermist"-papiertje ophangen met de namen en foto's van je kinderen. Dat lijkt me wel het minste.
liefs
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 05-05-2008 12:27
Reden: smiley gewijzigd
Reden: smiley gewijzigd
% gewijzigd
Ga in therapie!
maandag 5 mei 2008 om 12:53
Blijkbaar ben ik al heel gauw gewend geraakt aan het werkritme en doet het me, ondanks de spanning die het ook nog oplevert, toch goed om eruit te zijn. En thuis komt alles weer teveel op me af, ook ongenoegens met man en dat soort dingen.
Ik voel me gewoon moedeloos.. snap die ene Irakese man van laatst ook niet, met zijn mooipraterij, en nu hoor ik helemaal niets meer. Waar kan ik eigenlijk nog op vertrouwen in mijn leven? Ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Alles brengt mij uit mijn (dus heel wankele) evenwicht.
Ik voel me gewoon moedeloos.. snap die ene Irakese man van laatst ook niet, met zijn mooipraterij, en nu hoor ik helemaal niets meer. Waar kan ik eigenlijk nog op vertrouwen in mijn leven? Ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Alles brengt mij uit mijn (dus heel wankele) evenwicht.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 5 mei 2008 om 12:55
quote:dubiootje schreef op 05 mei 2008 @ 12:26:
Vraagje: hebben de ambassades in de landen waar je kinderen zouden kunnen zijn, een "vermist"-papiertje ophangen met de namen en foto's van je kinderen. Dat lijkt me wel het minste.Geen idee hoe ik daarachter zou moeten komen, je kunt ze namelijk niet zomaar een mailtje sturen of zo. Maar het zou me niet verbazen als ze dus gewoon helemaal niks, zelfs zoiets simpels niet, doen. Ik heb ook niet de energie om daarover te bellen met justitie of buitenlandse zaken, ik ben echt op, wat dat betreft.
Vraagje: hebben de ambassades in de landen waar je kinderen zouden kunnen zijn, een "vermist"-papiertje ophangen met de namen en foto's van je kinderen. Dat lijkt me wel het minste.Geen idee hoe ik daarachter zou moeten komen, je kunt ze namelijk niet zomaar een mailtje sturen of zo. Maar het zou me niet verbazen als ze dus gewoon helemaal niks, zelfs zoiets simpels niet, doen. Ik heb ook niet de energie om daarover te bellen met justitie of buitenlandse zaken, ik ben echt op, wat dat betreft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 5 mei 2008 om 18:14
maandag 5 mei 2008 om 18:16
quote:dubiootje schreef op 05 mei 2008 @ 12:26:
Waarom denk je nou weer dat het aan jou ligt dat je pas vanmiddag hoeft te komen meid? Je schreef laatst nog dat je meer uren werkte dan de afspraak was, logisch toch dat je dan nu wat minder werkt? Niet alles heeft met jou te maken hoor
liefs
dubioMooie woorden!!!
Waarom denk je nou weer dat het aan jou ligt dat je pas vanmiddag hoeft te komen meid? Je schreef laatst nog dat je meer uren werkte dan de afspraak was, logisch toch dat je dan nu wat minder werkt? Niet alles heeft met jou te maken hoor
liefs
dubioMooie woorden!!!
maandag 5 mei 2008 om 20:28
Zo, die hebben ze tenminste wel verwijderd. Altijd fijn als er naar me wordt geluisterd. En ik zag dat er nog eentje was verwijderd, misschien wel die waarop jij had gereageerd, Claire.
Veel medische problemen bij de persoon met wie ik vanmiddag een lange rit maakte in de taxi. Ik vind dat dan zo erg! Zou het liefst alles en iedereen willen genezen. Maar dat kan niet.
Tegelijkertijd dacht ik nu ook: ik vind het voor mezelf óók erg, alle dingen waarvan ik nu last heb in mijn leven. Ik voel me verdrietig, heel verdrietig, ik zou wel willen janken en schreeuwen, maar zelfs toen ik alleen in de taxi zat na die rit, deed ik het niet. En thuis heb ik buren. Wel een verandering trouwens: dat ik mezelf die erkenning geef. Ik mag het eindelijk ook voor mezelf een keer erg vinden. En niet overdreven, of het weer afzwakken.
Veel medische problemen bij de persoon met wie ik vanmiddag een lange rit maakte in de taxi. Ik vind dat dan zo erg! Zou het liefst alles en iedereen willen genezen. Maar dat kan niet.
Tegelijkertijd dacht ik nu ook: ik vind het voor mezelf óók erg, alle dingen waarvan ik nu last heb in mijn leven. Ik voel me verdrietig, heel verdrietig, ik zou wel willen janken en schreeuwen, maar zelfs toen ik alleen in de taxi zat na die rit, deed ik het niet. En thuis heb ik buren. Wel een verandering trouwens: dat ik mezelf die erkenning geef. Ik mag het eindelijk ook voor mezelf een keer erg vinden. En niet overdreven, of het weer afzwakken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 5 mei 2008 om 21:01
maandag 5 mei 2008 om 22:03
quote:Elmervrouw schreef op 05 mei 2008 @ 20:28:
Tegelijkertijd dacht ik nu ook: ik vind het voor mezelf óók erg, alle dingen waarvan ik nu last heb in mijn leven. Ik voel me verdrietig, heel verdrietig, ik zou wel willen janken en schreeuwen, maar zelfs toen ik alleen in de taxi zat na die rit, deed ik het niet. En thuis heb ik buren. Wel een verandering trouwens: dat ik mezelf die erkenning geef. Ik mag het eindelijk ook voor mezelf een keer erg vinden. En niet overdreven, of het weer afzwakken.
Het is ook erg wat je allemaal is overkomen. En ik merk ook hoe meer ik het erken hoe beter ik het verdriet kan voelen....en het daardoor hoop te kunnen verwerken. Het lucht me in ieder geval wel op. Ik hoop ( wens ) dat natuurlijk ook voor jou! Ik hoop ook dat je wel ergens een plekkie hebt waar je ongestoord "lekker" kunt janken/ huilen...schreeuwen...enz..
Want dat tegen houden en wegstoppen van je gevoel heb jij volgens mij ook veel te lang gedaan. Juist als het verdriet er wel kan zijn kan dat heel erg helend zijn. Ik heb de nieuwe cd ( Bries)van Sara kroos. Is echt een aanrader vind ik....vooral het nummer Niet Bang zijn.
Ben ook naar de voorstelling daarvan geweest Echt super!
Tja en ik leer hier echt wel knuffels uit te delen ( en te ontvangen ) dus bij deze...
Tegelijkertijd dacht ik nu ook: ik vind het voor mezelf óók erg, alle dingen waarvan ik nu last heb in mijn leven. Ik voel me verdrietig, heel verdrietig, ik zou wel willen janken en schreeuwen, maar zelfs toen ik alleen in de taxi zat na die rit, deed ik het niet. En thuis heb ik buren. Wel een verandering trouwens: dat ik mezelf die erkenning geef. Ik mag het eindelijk ook voor mezelf een keer erg vinden. En niet overdreven, of het weer afzwakken.
Het is ook erg wat je allemaal is overkomen. En ik merk ook hoe meer ik het erken hoe beter ik het verdriet kan voelen....en het daardoor hoop te kunnen verwerken. Het lucht me in ieder geval wel op. Ik hoop ( wens ) dat natuurlijk ook voor jou! Ik hoop ook dat je wel ergens een plekkie hebt waar je ongestoord "lekker" kunt janken/ huilen...schreeuwen...enz..
Want dat tegen houden en wegstoppen van je gevoel heb jij volgens mij ook veel te lang gedaan. Juist als het verdriet er wel kan zijn kan dat heel erg helend zijn. Ik heb de nieuwe cd ( Bries)van Sara kroos. Is echt een aanrader vind ik....vooral het nummer Niet Bang zijn.
Ben ook naar de voorstelling daarvan geweest Echt super!
Tja en ik leer hier echt wel knuffels uit te delen ( en te ontvangen ) dus bij deze...
maandag 5 mei 2008 om 22:06
quote:Feliciaatje schreef op 05 mei 2008 @ 21:01:
Ik herken het denk ik. Ik merk de laatste tijd bij mezelf zo ongeveer hetzelfde. Ik geef mezelf die ruimte en alle rauwheid ervan wordt me steeds duidelijker. Het is weleens moeilijk, zoveel pijn, zoveel verdriet en dat dan toch weer te relativeren.
voor je.Ook een hele dikke knuf voor jou!!!
Ik herken het denk ik. Ik merk de laatste tijd bij mezelf zo ongeveer hetzelfde. Ik geef mezelf die ruimte en alle rauwheid ervan wordt me steeds duidelijker. Het is weleens moeilijk, zoveel pijn, zoveel verdriet en dat dan toch weer te relativeren.
voor je.Ook een hele dikke knuf voor jou!!!
dinsdag 6 mei 2008 om 07:50
Feliciaatje, Claire
Droomde over de kinderen. Zo gek. Ik fietste ergens met Safa, en hij wilde zomaar naar die D (Irakese man waarover ik een paar dagen geleden schreef) gaan om te vragen hoe het nou zat. Waarom hij niks deed. En de kinderen waren er ook. Amar vroeg aan mij of hij nu een vriendje mocht uitnodigen. Natuurlijk! zei ik, terwijl ik ondertussen dacht dat ik met ze moest gaan winkelen, omdat ze geen passende kleren meer hebben. En met schrik bedacht ik hoe het nu moest met de opvang, nu ik werkte en die best onregelmatige tijden heb.
Vreemde warrige droom
Droomde over de kinderen. Zo gek. Ik fietste ergens met Safa, en hij wilde zomaar naar die D (Irakese man waarover ik een paar dagen geleden schreef) gaan om te vragen hoe het nou zat. Waarom hij niks deed. En de kinderen waren er ook. Amar vroeg aan mij of hij nu een vriendje mocht uitnodigen. Natuurlijk! zei ik, terwijl ik ondertussen dacht dat ik met ze moest gaan winkelen, omdat ze geen passende kleren meer hebben. En met schrik bedacht ik hoe het nu moest met de opvang, nu ik werkte en die best onregelmatige tijden heb.
Vreemde warrige droom
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 6 mei 2008 om 10:18
Elmervrouw, ik weet in elk geval dat hier geen foto's hangen van vermiste kinderen (en dat zou oa in jouw geval nuttig kunnen zijn, want er zijn hier veel Irakezen). Als je wilt kan ik je het emailadres van de consul hier geven en kun je haar hier over vragen (of ik kan het voor je vragen, ook geen probleem).
Ik zat nog over die Irakese kennis van je te denken. Het is wel hoe mensen hier zijn, iets beloven en het vervolgens niet doen, je kent het wel 'boekra, insha'allah (morgen, als God het wil). En ja, misschien ziet hij het ook als verraad van een vriend, je weet het niet. Kun je hem niet bellen?
Wens je veel sterkte, jij hebt het zelf zo moeilijk en denkt nog aan anderen. Petje af voor jou!
Ik zat nog over die Irakese kennis van je te denken. Het is wel hoe mensen hier zijn, iets beloven en het vervolgens niet doen, je kent het wel 'boekra, insha'allah (morgen, als God het wil). En ja, misschien ziet hij het ook als verraad van een vriend, je weet het niet. Kun je hem niet bellen?
Wens je veel sterkte, jij hebt het zelf zo moeilijk en denkt nog aan anderen. Petje af voor jou!
dinsdag 6 mei 2008 om 11:22
Elmerveer, ik denk dat je misschien beter een andere insteek kan verzinnen om opnieuw contact op te nemen met D. Biedt die gelegenheid waar jullie elkaar tegenkwamen een aanknopingspunt om bijv. een boek langs te brengen over dat onderwerp? Als je hem dan weer spreekt, komt hij er misschien zelf wel op terug. Anders zou je iets kunnen zeggen in de trant van: ik dacht dat ik de kinderen aardig uit mijn hoofd had gezet, maar sinds ik jou ben tegengekomen denk ik weer veel aan ze. Ik zou zo graag weten hoe het met ze is.
Ik zou hem het idee geven dat je absoluut tevreden bent met je leven zoals het nu is, dat je eigenlijk niet echt meer behoefte hebt aan contact met de kinderen (ik krijg het amper mijn toetsenbord uit, maar goed ) en dat je je er na een lange periode van veel verdriet helemaal bij hebt neergelegd. Dat het goed zo is. Vooral niet aandringen, niet wanhopig overkomen, je rustig, stabiel en voorspelbaar gedragen. Niet hopeloos
Ik zou er niet vanuit gaan dat de deur alweer dichtgegaan is, hij staat nog steeds op een kier.
liefs!
dubio
Ik zou hem het idee geven dat je absoluut tevreden bent met je leven zoals het nu is, dat je eigenlijk niet echt meer behoefte hebt aan contact met de kinderen (ik krijg het amper mijn toetsenbord uit, maar goed ) en dat je je er na een lange periode van veel verdriet helemaal bij hebt neergelegd. Dat het goed zo is. Vooral niet aandringen, niet wanhopig overkomen, je rustig, stabiel en voorspelbaar gedragen. Niet hopeloos
Ik zou er niet vanuit gaan dat de deur alweer dichtgegaan is, hij staat nog steeds op een kier.
liefs!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 6 mei 2008 om 12:45
Me rustig, stabiel en voorspelbaar gedragen. Dat gaat me niet lukken, ik voel me al dagenlang zo onstabiel als wat. Beter dat ik het er maar even bij laat zitten en nu niets onderneem richting die man. Op het moment is alles teveel, zelfs een beetje kortaf opmerking van mijn werkgeefster (die gewoon zo praat, maar ik kan er nu helemaal niet tegen).
Volgens mij zit ik ineens in een soort rouwachtig iets.. alsof het nu pas doordringt dat ik iets voor mezelf óók erg mag vinden
Die gelegenheid waar ik hem tegenkwam, dat was overigens een eenmalig iets. En Rabo, ken je haar dan zo goed, dat je zoiets gewoon zou kunnen vragen?
Volgens mij zit ik ineens in een soort rouwachtig iets.. alsof het nu pas doordringt dat ik iets voor mezelf óók erg mag vinden
Die gelegenheid waar ik hem tegenkwam, dat was overigens een eenmalig iets. En Rabo, ken je haar dan zo goed, dat je zoiets gewoon zou kunnen vragen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 6 mei 2008 om 13:53
Elmer, ik zou het inderdaad voor nu maar laten rusten als je het gevoel hebt dat het te veel is. Je kan het beter later goed doen dan het nu in alle haast of stress verstieren, toch?
Ik bedoelde of die gelegenheid misschien een aanknopingspunt biedt om contact met hem op te nemen over iets anders dan de kinderen, als het bijvoorbeeld om een onderwerp gaat waar jullie beiden interesse voor hebben.
Ik bedoelde of die gelegenheid misschien een aanknopingspunt biedt om contact met hem op te nemen over iets anders dan de kinderen, als het bijvoorbeeld om een onderwerp gaat waar jullie beiden interesse voor hebben.
Ga in therapie!
dinsdag 6 mei 2008 om 18:14
Dankjulliewel voor de knuffels. Ik zei het gisteren toevallig tegen mijn man EV: het voelt net alsof ik in een enorm rouwproces zit, alsof ik rouw om alles, mijn jeugd, alle gevolgen daarvan, mijn relatie die maar moeilijk blijft ondanks dat het gelukkig liefdevol is, pijn, wonden, onmacht. Ik vraag me weleens af: hoeveel kan een mens verdragen? Gelukkig heel veel . Ik herken het gevoel van weinig stabiel zijn. Al het verdriet lijkt uit me te siepelen. Hopelijk om voorgoed te verdwijnen haha.
Dus misschien troost het je een piepklein beetje: je bent niet de enige die zich door dat moeras aan het heenworstelen is. We komen er wel .
Voor iedereen een dikke
Dus misschien troost het je een piepklein beetje: je bent niet de enige die zich door dat moeras aan het heenworstelen is. We komen er wel .
Voor iedereen een dikke
dinsdag 6 mei 2008 om 18:21
Aaaah Feliciaatje. Precies hoe ik het nu ook voel. Voel me meteen minder alleen nu
Op werk natuurlijk 'gewoon' doen, ook als mensen aan me vragen of ik kinderen heb.. vandaag een jonge moeder van 33, zwaar auto-ongeluk gehad, intensieve revalidatie, zelf drie jonge kinderen van 8, 6 en 4, vroeg dat op het laatst van de lange rit aan mij en schrok zich rot, vond het zo verschrikkelijk. Moest bijna janken van haar meevoelende reactie en vragen daarna, gelukkig kon ik haar gauw genoeg afzetten (maar dikke kans dat ik haar vaker zie, ze moet vijf dagen per week revalideren).
En dan die droom vannacht, en dan gedoe thuis en steeds terugkerende twijfels of dit met mij en E-man wel gaat lukken - het is zoveel. Ik denk dat ik die Ir.man maar even moet laten zitten waar hij zit, eerst (theorie)examen achter de rug hebben (donderdag) en dan heb ik misschien wel weer ruimte voor zoiets.
Op werk natuurlijk 'gewoon' doen, ook als mensen aan me vragen of ik kinderen heb.. vandaag een jonge moeder van 33, zwaar auto-ongeluk gehad, intensieve revalidatie, zelf drie jonge kinderen van 8, 6 en 4, vroeg dat op het laatst van de lange rit aan mij en schrok zich rot, vond het zo verschrikkelijk. Moest bijna janken van haar meevoelende reactie en vragen daarna, gelukkig kon ik haar gauw genoeg afzetten (maar dikke kans dat ik haar vaker zie, ze moet vijf dagen per week revalideren).
En dan die droom vannacht, en dan gedoe thuis en steeds terugkerende twijfels of dit met mij en E-man wel gaat lukken - het is zoveel. Ik denk dat ik die Ir.man maar even moet laten zitten waar hij zit, eerst (theorie)examen achter de rug hebben (donderdag) en dan heb ik misschien wel weer ruimte voor zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 09:02
Droomde weer over de kinderen. Dit moet ik nu echt een beetje gaan loslaten, en me concentreren op het examen morgenvroeg. Zorgen om mijn relatie. Ik voel totaal geen contact, alles is de hele tijd irritatie en nog eens irritatie. Bah! Hoofdpijn van alles. Ik ben er zo moe van.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 09:59
Moeilijk he, als je veel meer op je bordje lijkt te hebben dan je voelt aan te kunnen. Hup in de overlevingsstand, je moet wel, voor iets dat bij andere mensen gewoon leven is.
Ik denk dat je golfbewegingen in je emoties hebt. Nu voelt het allemaal heel grauw, wanneer was het feitelijk de laatste keer dat je je licht voelde. Bijvoorbeeld over je lieve man. -die met kleine opmerkingen bij de telegraaf, je blogs, toch laat weten achter je te staan, op zijn manier-
Probeer elk zonnestraaltje op te schrijven. Dan kun je heel concreet weten wanneer je ze niet voelt, en wanneer je ze wel voelt, hoe dat zich tot elkaar verhoudt.
Ik denk dat je golfbewegingen in je emoties hebt. Nu voelt het allemaal heel grauw, wanneer was het feitelijk de laatste keer dat je je licht voelde. Bijvoorbeeld over je lieve man. -die met kleine opmerkingen bij de telegraaf, je blogs, toch laat weten achter je te staan, op zijn manier-
Probeer elk zonnestraaltje op te schrijven. Dan kun je heel concreet weten wanneer je ze niet voelt, en wanneer je ze wel voelt, hoe dat zich tot elkaar verhoudt.
woensdag 7 mei 2008 om 10:02
Ik kan me alleen een heel klein beetje voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om dit los te laten. Ook al weet je dat je niets kunt doen en het ook beter is voor je gemoedsrust. Dus wees niet te hard voor jezelf, geef het wat tijd om weer rustiger te worden.
Is het geen idee om misschien wat leuke dingen te plannen met je man dit weekend, zware gesprekken die over irritaties gaan/irritaties oproepen verboden en weer eens even helemaal te genieten van elkaars gezelschap? Ik besef hoe eenzaam het voelt wanneer je het niet kunt delen en dat de leuke dingen minder intens leuk en samen zijn daardoor. Maar tegelijkertijd ben ik gaan beseffen dat sommige soorten verdriet en pijn gewoon niet te bevatten zijn voor een ander, het ze hooguit een groot gevoel van machteloosheid geeft.
Dat is bitter maar het is zoals het is. Wanneer ik daar vrede mee heb (lukt niet altijd want het is toch verrekte eenzaam maar goed ) kan ik wel nog genieten van plezier hebben samen, lekker ergens eten en een leuk gesprek. Het is niet goed maar het is iig dan niet slecht of destructief.
Is het geen idee om misschien wat leuke dingen te plannen met je man dit weekend, zware gesprekken die over irritaties gaan/irritaties oproepen verboden en weer eens even helemaal te genieten van elkaars gezelschap? Ik besef hoe eenzaam het voelt wanneer je het niet kunt delen en dat de leuke dingen minder intens leuk en samen zijn daardoor. Maar tegelijkertijd ben ik gaan beseffen dat sommige soorten verdriet en pijn gewoon niet te bevatten zijn voor een ander, het ze hooguit een groot gevoel van machteloosheid geeft.
Dat is bitter maar het is zoals het is. Wanneer ik daar vrede mee heb (lukt niet altijd want het is toch verrekte eenzaam maar goed ) kan ik wel nog genieten van plezier hebben samen, lekker ergens eten en een leuk gesprek. Het is niet goed maar het is iig dan niet slecht of destructief.
woensdag 7 mei 2008 om 10:03
woensdag 7 mei 2008 om 10:08
Eerlijk gezegd geniet ik niet van zijn gezelschap, Feliciaatje (oei, pijnlijk om dit te zeggen). Sinds wij dit huis hebben gekocht is hij alleen maar met allerlei klusjes bezig. Ik heb wel aangegeven dat ik ook wel eens iets samen wil gaan doen, maar het komt er niet van, hij is véél liever in huis en tuin bezig.
Pas gesprek met vriendin gehad, haar kleinkind heeft asperger. Eerlijk gezegd herkende ik heel veel bij mijn man zijn kinderen, maar ineens dacht ik dat hij ook zulke trekjes heeft. Geen vrienden, geen contacten, niks. Geen behoefte aan. Is thuis gelukkig, zegt hij. Werk gaat goed. Contacten met collega's vindt hij 'sociale contacten'. Hoeft zijn kinderen niet te zien. Ik snap het allemaal niet. Misschien kán hij zich gewoon niet inleven in mij. Ik vind het niet normaal dat hij helemaal geen contacten met wie dan ook, buiten mij, heeft.
Pas gesprek met vriendin gehad, haar kleinkind heeft asperger. Eerlijk gezegd herkende ik heel veel bij mijn man zijn kinderen, maar ineens dacht ik dat hij ook zulke trekjes heeft. Geen vrienden, geen contacten, niks. Geen behoefte aan. Is thuis gelukkig, zegt hij. Werk gaat goed. Contacten met collega's vindt hij 'sociale contacten'. Hoeft zijn kinderen niet te zien. Ik snap het allemaal niet. Misschien kán hij zich gewoon niet inleven in mij. Ik vind het niet normaal dat hij helemaal geen contacten met wie dan ook, buiten mij, heeft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 10:11
Toch heb ik lichte momentjes van je gelezen in de afgelopen tijd, ze waren er wel. Tussen al het overleven door. En het verschil tussen de bui waar je nu in zit en je normale zijn is toch het herkennen van die lichtpuntjes.
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..
