kan hem niet loslaten

Ik kan je maar 1 tip geven.

Niet hopen!



Hoe lullig en hoe hard het ook klinkt.

Jullie hebben samen besloten er een punt achter te zetten



Tuurlijk doet dat pijn, tuurlijk heb je verdriet, en tuurlijk is het een allesoverheersend gevoel.

Maar echt.....het slijt.



Want wat nou als hij WEL wat laat horen?

Is het dan ineens wel een open man die makkelijk iover zijn gevoelens praat?

Nee toch, en dat was juist de reden dat je er een punt achter hebt gezet toch?



Wees verdrietig kruip onder een steen en geloof me, het wordt minder, alleen niet vandaag, morgen of in de nabije toekomst.



Een dikke knuffel en heel veel sterkte de komende tijd!

2 dagen is ook nog wel heel kort. Het zal nog wel een tijdje pijn doen. Maar hopen tot ie belt daar schiet je denk ik niets mee op. Misschien belt ie morgen maar misschien belt ie over een half jaar? Wil je dan een half jaar bij de telefoon zitten wachten? Je hoeft heus de deur niet uit, maar bel een vriendin met wie je kunt huilen, praten en misschien een beetje lachen. Praten lucht iig altijd een beetje op.



sterkte

hoi dora,



Ik weet precies wat je voelt.Mijn vriend heeft het 3 weken geleden plotseling uitgemaakt.

ik heb precies hetzelfde gevoel als jij....

Heb helaas geen tips,ook tegen mij word gezegd accepteer het nou maar,wen er maar aan,tis niet anders,ga door met je leven enzo.Wou dat ik het kon!

Heel veel sterkte voor de komende tijd!!

en een virtuele knuffel van mij...En doe een beetje rustig aan voor zover dat kan.

Tja, uit elkaar gaan doet heel veel pijn en is heel erg rot.

Nauurlijk mis je hem nog, het is pas 2 dagen uit. En natuurlijk wil je het liefst met hem bellen en met hem praten. Jullie hebben lange tijd alles samen gedaan en veel gedeeld, dus hij zit nog helemaal in je systeem. Maar als jullie bellen, wat verandert er dan? Je weet waarom jullie uit elkaar zijn gegaan. Als jullie weer met elkaar praten, is die reden dan ineens anders, is hij dan wel opeens een open boek?

Hoe moeilijk het de komende tijd ook wordt, je moet er doorheen. Je mag ook verdriet hebben en huilen en je rot voelen, dat is helemaal niet raar. Maar op een gegeven moment merk je, dat je minder huilt, minder verdrietig bent en dat het leven zonder hem ook gewoon doorgaat.

Ik begrijp ook heel goed dat je nu nergens zin in hebt en dat je het liefste in een hoekje wegkruipt. Toch raad ik je aan dat niet te doen. Spreek toch met wat vriendinnen af, ook al lijkt het je stom en vervelend. Het zal je even wat afleiding geven, je kunt even aan wat anders denken en misschien kun je wel even wat met ze lachen (als een boer met kiespijn wellicht, maar toch). Bovendien kun je er met je vriendinnen over praten, bij ze uithuilen. Ook dat helpt hoor. Ze zullen echt wel begrijpen dat je even niet jezelf bent en misschien wat minder gezellig, maar wegkwijnen heeft ook geen zin.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd!

Been there, done that.. got the T-shirt...



Alleen was het bij ons niet uit, wel een overlijden, wel problemen, wel (vooral geestelijk) zoooo onbereikbaar...



Wat mij vooral heel erg desperate maakte was de machteloosheid... Maar weet je... (dat weet je denk ik vast en zeker) hij moet het zelf doen. Hij moet zelf krabbelen, overwinnen en bovenkomen. Hoe shit het allemaal ook is. Je kan hem hierin niet actief helpen, alleen pasief, door hem te laten weten dat als je iets voor hem kunt doen, dat je dan voor hem klaar staat. Probleem is dat hij dan wel zelf naar je toe moet komen, en die kans acht ik (na je verhaal gelezen te hebben) erg klein...



Machteloos.. maar t is niet anders. Huil maar ff goed meis, maar ga niet hopen... teleurstelling is de moeder van de verwachting... (of was het vader.. of kind.,.. ik weet t niet meer). Zorg goed voor jezelf en richt je op je eigen leven. Als t niet zo heeft mogen zijn, heeft het niet zo mogen zijn. Door zelf contact te zoeken, daar doe je jezelf zo'n pijn mee..



Sterkte!

Lieve Dora, maar het was wel DE reden voor de break!

En wat betreft zijn zussen....nu nog helemaal niet over nadenken.

Laat dat maar even op zijn beloop.

Ga eerst maar even heel heel verdrietig zitten wezen, nog twee daagjes en dan heb je weekend

Dan mag je officieel instortten



Een relatie is in goeie en in slechte tijden, als hij die slechte tijden niet met je kan delen, dan was het geen volwaardige relatie

(ik probeer hem niet neer te halen hoor, probeer je alleen een steuntje in je rug te geven om het niet bellen vol te houden)

Ik kan er niet meer veel aan toevoegen, ik herken wat je meemaakt en ja, het is ongelooflijk rot en je hebt waarschijnlijk niet het idee dat het nog over gaat. (en je wilt het waarschijnlijk ook niet horen dat dat het geval is). neem de tijd om het te verwerken maar heb geen valse hoop. heel veel sterkte!

Dat wil je helemaal niet Dora, die knop om je gevoel uit te zetten!



JUIST je gevoel maakt je tot een mooi mens (al heb je daar nu bitter weinig aan hihi)

Nee zonder dollen, je mag voelen, je mag pijn hebben

en echt....het zonnetje komt wel weer door (ooit)



Dat sms hupje, reken er maar op dat die nog een paar weken aanwezig is hoor

Wat ik destijds heb gedaan

Telefoon in een andere kamer leggen en pas als je naar bed gaat kijken

Als hij dan niet gesmst heeft dan heb je maar 1x de klap, anders bij elk sms piepje



tipje voor het weekend

Kilo's chocolade

Ontzettende jankfilms

Liters cola

Heel belangrijk......KLEENEX!!!!

Oei Dora, ik wil het je best vertellen maar ik weet niet of je je er echt beter van gaat voelen op dit moment



Mijn lief en ik zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan, op mijn aandringen

Ook mijn lief kon zich niet uiten, was een binnenvetter en was een ster in muren bouwen om zich heen.

Ik trok dat niet en verbrak onze relatie van zo'n twee jaar.



Maar ook echt verbreken, sleutels ingeleverd, spullen opgehaald als we beide niet thuis waren en een sms/bel/mail kortom contact verbod ingesteld

Ik KON geen contact meer hebben, ik ging er kapot aan.



6 maanden later vond ik wel dat ik hem toch enige verklaring schuldig was, heb hem een brief geschreven waarin ik heel open en eerlijk vertelde waarom ik niet meer kon en dat ik hoopte dat hij echt gelukkig zou worden.

Wat ik never ever OOIT verwacht had was dat hij direct een brief terug schreef.

Hij had ook ingezien dat de manier waarop hij in het leven stons niet de juiste was, had zijn leven laten leiden door angst enz enz

Hij vertelde er ook bij dat hij al 6 maanden 2x in de week bij een psycholoog liep.

Dat hij begreep dat ik er niet meer tegen kon maar dat als ik 1 seconde twijfelde zijn deur altijd voor me open zou staan.



Met knikkende knietjes heb ik hem na een week nadenken opgebeld en zijn we gaan praten



Hebben een hoop zeer uitgepraat, ben 2x meegeweest naar zijn psych waardoor er ook voor mij een hoop duidelijk is geworden.



Maar het allerbelangrijkste is wel dat ik ZAG dat hij aan het veranderen was, dat hij zijn leven anders wilde gaan leven, niet voor mij, maar voor zichzelf



Ik was als de dood weer onderuit te gaan met hem maar was bereid het risico te nemen



en nu een jaar later zijn we gelukkiger dan ooit

Een open boek zal hij nooit worden, maar ik maak een volwaardig deel uit van zijn leven

Zo erg dat we na de zomer willen gaan samenwonen

Als iemand een jaar geleden tegen mij gezegd zou hebben dat ik zou gaan samenwonen met de man met de grootste vorm van bindingsangst ooit dan had ik hem vierkant uitgelachen.



Beide weten we 1 ding

Het moois wat we nu hebben hebben we enkel kunnen bereiken door de switch die hij in zijn hoofd heeft gemaakt

Die switch had hij nooit kunnen maken als ik in de buurt was geweest.

Hij moest het doen omdat HIJ wilde veranderen en niet omdat ik het wilde.



Daarom lieve Dora, kies voor jezelf, als je niet tegen het geslotene kan, stop er dan mee

Je kan iemand niet veranderen, dat moet hij zelf doen.



Dus het antwoord op: hoe gaat het nu met me

GOED!!!!



Maar, ik hem weken gejankt, telefoons verstopt, crisis bezoekjes gehad van vrienden en vriendinnen en serieus gedacht dat ik altijd zo verdrietig zou blijven.



Ook ik ben in die maanden veel sterker geworden als dat ik ooit had gedacht.

Het hele punt is, als je je verdiet overleefd en er komt voor het eerst weer een echte lach op je gezicht, dan weet je, voel je....



Ik heb het gered, ik kan de wereld aan!!!!

Hoi,



Ik wil toch even reageren op het verhaal van Summerdance, omdat het bij mij precies andersom is.

Ik heb afgelopen weekend een punt achter mijn relatie gezet. Ik ben in december uitgevallen met een burn-out, zat erg slecht in mn vel. Ik ben ook iemand die een enorme dikke muur om zich heen heeft gebouwd, en ik praat niet makkelijk (uit mezelf) over mijn gevoelens.

Door mijn burn-out heb ik me echt nog nooit zo slecht van mn leven gevoeld. Nu gaat het een stuk beter trouwens, maar ben nog steeds niet de oude.

Omdat ik zo slecht in mn vel zat ging ik ook aan alles in mn relatie twijfelen, en ik werd er gek van..mijn vriend probeerde om me te helpen, en te vragen hoe het met me ging, maar ik wilde en kon het gewoon niet eruit gooien wat ik voelde enz. Ik dacht laat maar, ik wil je niet lastigvallen met mijn problemen, maar tegelijkertijd had ik juist het gevoel dat mijn vriend nooit eens vroeg hoe het ging enz. Toen ik dit aangaf zei hij dat hij zo vaak had geprobeerd om er met me over te praten, maar dat ik er altijd overheen praatte. Hij had zoiets van ik wil haar geen slechter gevoel geven en niet zeuren, dus hij ging er ook niet op door. En ik ze nu dat ik totaal niet openstond om erover te praten, het voor mezelf wilde houden, kortom die dikke muur om me heen! En ik sloot hem ook als ware buiten.



Ik ben nu in therapie, en loop bij een psycholoog. Ik leer oa dat ik meer mn gevoelens moet tonen enz.

Ik bleef ondertussen maar twijfelen over mn relatie, en het liep gewoon niet. Mijn vriend had niks aan mij, ik deed echt wel mn best, maar ik zit gewoon niet goed in mn vel, ben hard bezig om aan mezelf te werken, en ik kon dat gepieker en gedoe met een niet lekker lopende relatie er echt niet bij hebben!



Na lang wikken en wegen heb ik daarom afgelopen maandag een punt achter mn relatie gezet. We hebben er een goed gesprek over gehad, en hij begrijpt mij. Het is niet dat ik er heel erg blij mee ben, maar op dit momen is het voor mij de beste keuze. Ik heb aangegeven dat ik het er nu niet bij kon hebben, en dat ik echt eerst alles voor mezelf moet oplossen, en aan mezelf moet werken..en vooral gelukkig worden met mezelf en mijn leven, en leren om mn gevoelens te tonen.

Ik moet dat zelf doen, hoe graag mijn vriend ook wil helpen, maar IK moet het zelf doen!



Ik zei dat ik het erg fijn vond dat hij mij zo begreep...en toen zei hij: "Als je van iemand houdt moet je haar ook los durven laten, zeker als het voor haar eigen bestwil is".



En op dit momen is dit het beste voor mij.

Dus Dora28....ik denk dat je nu echt moet accepteren dat je vriend aan zichzelf gaat werken, en dat hij jullie relatie daar nu niet bij kan hebben.

Ik denk ook, als mensen echt bij elkaar horen, en over een tijd bijkt dat ze elkaar echt missen en gek op elkaar zijn, dan komt het wel weer goed.

Maar ga niet zitten wachten en hopen. Mijn vriend wil ook wachten op mij, maar ik zei dat ik dat niet wil. Hij moet verder gaan met zn leven, en wie weet komt het weer goed, maar dat zien we dan wel weer.



Ga niet zitten hopen en wachten, want je maakt jezelf gek!

Zorg dat je je eigen leven weer oppakt, doe leuke dingen, en als je vriend alles weer op de rit heeft dan weet je maar nooit hoe het loopt.

Je ziet aan het verhaa van Summerdance dat het ook zo kan gaan...



Veel sterkte!

Misschien hem gewoon accepteren zoals hij is.

Als verder alles goed voelt???

Lieve Sid, ik ken je niet maar ik ben zo trots op je!



Je pakt het aan, je dealt ermee en ja dat doet pijn.

Vind het ontzettend knap van je dat je nu aan jezelf wilt werken

Je psych gaat je daar zeker bij helpen.



Fijn voor je dat je vriend het zo goed begrijpt, ik was wat minder meegaand toendertijd, mijn hemel wat was ik boos en gefrustreerd

Niet zo zeer op mhem maar op ZIJN boosheid en frustraties.



En je hebt zo gelijk als je zegt dat als twee mensen echt bij elkaar horen ze vanzelf de weg naar elkaar terug vinden.



Ik wil je alle geluk en liefs wensen voor de toekomst!

@maansa, ik denk dat TO dat wel wil maar dat dat voor haar op dit moment gewoon niet gaat.



Je hebt geen relatie als de ander je compleet buitensluit als het moeilijk gaat.

Het is geven en nemen OOK in moeilijke tijden

Summerdance, bedankt voor je lieve reactie.

Dat doet me goed!



het grappige is dat ik me dus heel goed kan verplaatsen in je vriend, ondat ik nu min of meer in een zelfde soort schuitje zit...daarom begrijp ik jou ook goed, en het verhaal van TO.



Ook ik kon zo ineens heel boos en chagrijnig worden op mn vriend, zonder echte aanleiding. Hij wist dat ik niet lekker in mn vel zat, dus wilde mij niet te hard aanpakken door er echt tegenin te gaan. Maar vervolgens kreeg ik daardoor het gevoel dat het hem niet zoveel interesseerde.

Ik was ook vaak zo gefrustreerd, en reageerde het weer af op mn vriend, of was om het minste of geringste verdrietig of boos. Een totaal moeilijke situatie voor mn vriend ook!

Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet zo meegaand was, dat is ook heel moeilijk. Je voelt je ook machteloos omdat je er niet zoveel aan kan doen.



Ik weet nu dat een relatie niet werkt als een van de 2 zo slecht in zn vel zit. Wat kun je de ander bieden als je zelf niet tevreden en gelukkig bent met je leven?

En idd het was moeilijk om er een punt achter te zetten, maar in mn hoofd weet ik dat het voor mezelf nu het beste is!

En ik ga steeds meer vooruit, gelukkig!



Ik werd echt blij toen ik je verhaal las...fijn dat je vriend zo aan zichzelf gewerkt heeft. en het is voor jullie dus heel goed geweest dat jullie elkaar destijds hebben losgelaten, hoe moeilijk het ook is!

Ik wens jullie dan ook het allerbeste en een mooie toekomst samen toe.



Ik hoop dat jij dora28 er ook uitkomt voor jezelf. Ik hoop dat je door mijn verhaal, en dat van summerdance gaat beseffen dat je vriend nu echt aan zichzelf moet werken, en dat voor allebei het beste is als jullie elkaar nu loslaten!

Sid, wow zit hier gewoon helemaal blij te zijn!

En dat om 08.00 smorgens!!!!



Tis exact wat je zegt, een goeie relatie werkt niet als iemand zo slecht in zijn vel zit.

Tuurlijk iedereen heeft wel eens een baaldag maar dat bedoelen we niet met slecht in je vel zitten.



Belangrijkste voor lief en volgens mij ook voor jou is dat je rust ik je koppie krijgt.

Daar heb je gewoonweg alle tijd voor nodig en blijft er weinig tot geen tijd over voor je partner.



Hard maar waar.

Voor mij is de periode alleen ook goed geweest.



Want als ik eerlijk ben, in de tijd dat we samenwaren voor de break was ik continu bezig met hem te veranderen

Geen zorgen lief, het komt wel goed, maak je nou maar geen zorgen ik los al je problemen wel op



Ons gevolg was dat hij ging doen ALSOF het goed ging, om mij niet te kwetsen en ik ging op eieren lopen

Als ik nou maar zus en zo doe dan gaat het wel goed

Zoals wij het nu zien waren we toen beide twee mensen die we helemaal niet zijn.



Nu, als ik merk dat hij weer met cement en stenen een muurtje aan het bouwen is ga ik rustig zitten en vraag wat er aan de hand is

We kunnen er nu rustig over praten.



Ik ben en blijf een heel open meisje en hij blijft toch de introverte van het stel.



Ik zeg als hij te stil wordt (want dan weet ik ondertussen dat er iets speelt) en hij....hij kan met zijn hoofd schudden en zeggen

Summer.....mag het even ietsje minder en ietsje langzamer...



We begrijpen elkaar nu veel meer, blijven nu beide wie we zijn maar houden rekeningmet elkaar zonder onszelf te veranderen.



Kortom ons respect voor onszelf EN naar elkaar is zo ontzettend veel groter.



Dus Sid, wat er ook gebeurd tussen jou en je lief, je doet het goed je hebt de juiste beslissing genomen.



Hebben julie nog wel contact nu of even helemaal niets?



Knuffel, Summer

Hey Summerdance,



fijn dat ik je zo vroeg op de ochtend al zo blij kan maken, haha.

Leuk om je verhaal zo te lezen, het is zo herkenbaar!

Het is idd moeilijk om de keuze te maken er een punt achter te zetten, maar net wat je zegt, ik heb rust in mn hoofd nodig. En in mn achterhoofd houden dat dit op dit moment de beste keuze is voor mij, dan is het misschien egoïstsch, maar ik moet dingen oplossen, dus het is gewoon even nodig!



Ik herkens alles wat je zegt...het niet jezelf zeggen, op eieren lopen of zelfs op je tenen lopen. Het is dan niet meer natuurlijk, alles gat geforceerd, en dan barst hoe dan ook de bom, omdat je allebei zoiets niet vol houdt.

En fijn dat jullie nu beide weten wat je wel of niet moet doen...als jij iets gas terug moet nemen dan kan je vriend dat aangeven, en als hij weer een muurtje gaat metselen dan kun jij dat weer aangeven, en zo hou je mekaar in evenwicht denk ik.



Heel fijn dat jullie er zo uit zijn gekomen, en ik denk ook dat de break (hoewel het in eerste instantie geen break leek maar definitief over) heel goed is geweest...en je ziet, mensen die voor elkaar bestemd zijn die komen weer bij elkaar!



Het is bij ons maandagavond verbroken zeg maar, en sindsdien elkaar niet gesproken. Nou heb dinsdag wel even ge-smst dat ik het fijn vond dat hij me zo begreep, ik moest dat gewoon even kwijt!

Daarna geen contact, en dat is ook wel even goed zo. Ik denk al je tch blijft sms-en/bellen dat er weinig veranderd.

Ik heb nu echt het gevoel van rust!

Ik vind het niet erg om hem te spreken, maar ik zoek zelf even geen contact.



Ik vind zn opmerking nog steeds mooi: als je van iemand houdt moet je diegene ook los kunnen laten voor haar eigen bestwil!



Dat zegt echt alles...je moet elkaar los kunnen laten als het voor een van beide beter is.

En mocht het uiteindelijk goed komen, dan zal de relatie alleen maar beter zijn. Net als bij jullie!



Toen het bij jullie uit was, jullie hadden toen ook geen contact he?

Vond je dat niet moeilijk?

Ik merk dat ik soms best wel contact wil zoeken, maar kan me dan wel inhouden...

hallo

so heftige en mooie verhalen allemaal

bij mij is het nu ongeveer 4 weken uit,

ik zit zelf ontzettend slecht in mijn vel en hij heeft het uitgemaakt omdat hij me niet kan helpen....

ik heb hem net nog gesproken want hij had me uitgenodigt om uiteten te gaan waar ik dus weer hoop uitputte, hij zegt dat het niet goed komt dus heb ik gezegt dat het beter is om niet uiteten te gaan,...

het is ook echt beter zo dat weet ik goed diep van binnen, maar mijn gevoel overheerst, ik kan hem niet loslaten, ik heb er echt heel veel moeite mee....

ik maak het voor mezelf zo moeilijk omdat ik telkens WEER vraag om bevestiging, ik moet elke x weer de klap verwerken als hij zegtd at het niet goedkomt....terwijl ik dat zelf weet wantt ik moet eerst van mezelf gaan houden voordat ik van iemand anders kan houden,

ik wilde altijd voor hem zorgen en zet mezelf als het ware aan de kant.....

ik moet aan mezelf werken.......ga ook naar ggz toe....

maar fijn om te horen dat het ook goed af kan lopen.

ik merk zelf al dat het evrdriet wel slijt ( ook al heb ik net een ontzettend jankuur achter de rug) het wordt minder echt waar....



liefs x

Moeilijk vraag je?

Of ik het moeilijk vond om geen contact te hebben?



Well, laat ik het zo zeggen, als iemand me op dat moment had gevraagd de wereld over te hinkelen was dat makkelijker geweest!



Ik leefde de eerste dagen OP mijn mobiel

Keek 100x per dag of hij gesmst had, typte zef wel 200x per dag een berichtje aan hem om hem dan op het laatste moment weer te wissen.

Ik huilde aan 1 stuk door, kreeg geen had door mijn keel en liep erbij als een schijdood persoontje



Toen ben ik het voor mezlef wat makkelijker gaan maken

Ik nam geen telefoon meer mee naar mijn werk, dat scheelde al 500 keer kijken en savonds liet ik de telefoon in mijn auto liggen

Ik woon 4 hoog zonder lift dus ik dacht, dan maak ik het mezelf alleen maar lastiger om te smssen want ik ga NIET 500x 12 trappen op en af.

En dat hielp

Als ik het laatste rondje ging lopen met de hond pakte ik hem uit de auto, en JA dan had ik pijn dat er geen sms was, maar dat was dan maar 1x per dag.

En heellangzaam aan ging het beter, ik dacht geen 24 uur per dag meer aan hem maar nog maar 23.



Maar bellen wilde ik hem nog steeds.

Elke keer maakte ik met mezelf de afspraak:

Morgen mag je hem bellen, vandaag nog niet

En de volgende dag zei ik elke dag hardop tegen mezelf

Summer, je hebt hem gister niet gebeld dus vandaag lukt ook wel, Morgen mag je bellen.



En wonder boven wonder hied ik het volom dat maanden tegen mezelf te zeggen

Tot de drang er echt wel een beetje af was.



Ik werd met de dag trotser op mezelf en voelde me echt sterker worden.



En ja na maanden schreef ik toch de brief, uit liefde voor hem, als afsluiting voor mezelf.



en ja...the rest is history!



Ik vind dat je het supergoed doet Sid, en wat ik met namen ontzettend mooi aan je vind is dat je hem zo in zijn waarde laat, zoveel respect lees ik uit je postings.

Geen contact zoeken is waarschijnlijk voor hem NU even pijnlijk maar elke keer weer bellen gaat alleen maar meer pijn doen, ik denk voor jou ook



Wat iemand toendertijd tegen mij zei was

Je moet liefdesverdriet zien als een wondje

Laat je het met rust dan komt er een korstje op en kan het helen

Zoek je contact dan wordt elke keer het korstje eraf getrokken en blijft het wondje open

Ik vond dat zo mooi gezegd en het is zo waar.....



Hoe gaat het nu met je, ga je nog leuke dingen doen dit weekend of hou je jezelf even rustig?



En Dora, hoe is het nu met jou, zie je op tegen het weekend of heb je de kleenexen al in huis?



Dikke knuffel voor iedereen!

@ Dora, geloof me,liefdesverdriet is erger dan griep, hoofdpijn en kiespijn bij elkaar.



Maar lees alle verhalen het wordt echt minder.

Niet forceren gewoon laten gebeuren

Als je over 2 jaar hier nog zit sip te zijn beloof ik hierbij plechtig dat ik je er hoogstpersoonlijk zelf kom uittrekken.



Verstandig van je om ff een extra dipdag in te lassen, mag best.



De momentjes dat je denk, hey het gaat eigenlijk wel worden vanzelf langer!



Heel veel succes het komende weekend, verwen jezelf maar lekker met iets dat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt!



Kus van Summer