Relaties
alle pijlers
Kritisch, hoge verwachtingen
vrijdag 16 januari 2009 om 15:13
Grappig: ik probeer zo goed mogelijk te verwoorden wat me dwarszit, ben al tijden aan het bedenken wat m'n 'probleem' nu precies is en baal er ondertussen van dat het niet goed genoeg lukt. Waardoor het weer langer duurt om dit stukje te tikken.
En dat is eigenlijk de kern van wat ik met jullie wil delen: ik over-analyseer, ben (te) kritisch op mezelf en anderen en heb daarbij zulke hoge verwachtingen dat ik ze niet waar kan maken. Laat staan anderen die niet precies weten wat ik van ze wil.
Iets concreter: de laatste tijd loopt het niet zo lekker tussen mij en m'n vriend. We wonen nogal ver uit elkaar, dus veel van ons contact verloopt via de telefoon. Waar ik hou van m'n gevoelens bespreken en gezellig vertellen over de liefdeslevens van m'n vriendinnen is hij meer van de praktische verhalen: "ik wil graag nieuwe geluidsboxen, was vandaag bij die-en-die winkel..." enz. Heerlijk rolbevestigend. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het al best bijzonder dat hij zoveel met mij kletst, vertelt over z'n dag, vraagt hoe het met mij gaat, met mij meedenkt als ik ergens mee zit...maar ik vind het dan niet altijd genoeg. Dan wil ik dat hij meer interesse toont, meer voor me doet, meer rekening houdt met m'n gevoelens. Jakkes, terwijl ik het zo opschrijf klinkt het heel verwend. Terwijl, wanneer we ruzie hebben vind ik het volkomen terecht dat ik hem wijs op zijn tekortkomingen. Klinkt een beetje belerend en dat is ook nog wel eens zo. Dan hoor ik mezelf (op een iets te neerbuigende toon) hem uitleggen welk effect zijn gedrag heeft op mij. Gelukkig heb ik dat zelf steeds vaker door en staat hij stevig genoeg in z'n schoenen om mij tegengas te geven (pfoeh heb ik soms ook wel nodig hoor).
Nu gaf hij gisteren aan dat hij soms dingen niet tegen mij durft te zeggen, uit angst voor mijn reactie. Nu is een angst een groot woord, maar ik merkte afgelopen week dat hij iets met me wilde bespreken en dat zó voorzichtig bracht dat ik weer geïrriteerd raakte. Het werd een hele ruzie waarin ik hem weer eens verweet niet van mij te houden... Eh, die zal ik even uitleggen. Hij zegt nooit 'ik hou van je'. Dat wil hij niet zeggen. Vorig jaar werd ik daar zo onzeker van dat ik hem er wat directer naar vroeg, waarop hij antwoordde 'dan denk ik dat ik niet van je hou'. Dat was nogal een klap, na veel huilen en praten vertelde hij dan dat hij niet weet wat houden van is maar waarschijnlijk hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem (ik zeg wel 'ik hou van je', omdat ik dat méén), maar het anders benoemt. Dat zal dan allemaal wel, maar het blijft toch knagen.
Stiekem doet/is hij dus net zo moeilijk als ik! Ik wil dat hij tegen me zegt dat-ie van me houdt, in plaats daarvan zegt hij "ja maar dan zeg ik het omdat jij het wil horen en niet omdat ik het op dat moment zo voel"..vind ik wel terecht en ergens ook mooi), en hij wil dat ik beter naar hém luister en niet zo fel reageer. Wat mij betreft hangen deze 'issues' nogal samen, op dit moment lukt het me alleen niet ons patroon te doorbreken.
Hebben jullie verhelderende opmerkingen om mij hierbij te helpen?
P.S. Van het meelezen weet ik dat er vaak gevraagd wordt naar praktische zaken: we zijn rond de 25 en hebben ruim twee jaar een relatie.
En dat is eigenlijk de kern van wat ik met jullie wil delen: ik over-analyseer, ben (te) kritisch op mezelf en anderen en heb daarbij zulke hoge verwachtingen dat ik ze niet waar kan maken. Laat staan anderen die niet precies weten wat ik van ze wil.
Iets concreter: de laatste tijd loopt het niet zo lekker tussen mij en m'n vriend. We wonen nogal ver uit elkaar, dus veel van ons contact verloopt via de telefoon. Waar ik hou van m'n gevoelens bespreken en gezellig vertellen over de liefdeslevens van m'n vriendinnen is hij meer van de praktische verhalen: "ik wil graag nieuwe geluidsboxen, was vandaag bij die-en-die winkel..." enz. Heerlijk rolbevestigend. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het al best bijzonder dat hij zoveel met mij kletst, vertelt over z'n dag, vraagt hoe het met mij gaat, met mij meedenkt als ik ergens mee zit...maar ik vind het dan niet altijd genoeg. Dan wil ik dat hij meer interesse toont, meer voor me doet, meer rekening houdt met m'n gevoelens. Jakkes, terwijl ik het zo opschrijf klinkt het heel verwend. Terwijl, wanneer we ruzie hebben vind ik het volkomen terecht dat ik hem wijs op zijn tekortkomingen. Klinkt een beetje belerend en dat is ook nog wel eens zo. Dan hoor ik mezelf (op een iets te neerbuigende toon) hem uitleggen welk effect zijn gedrag heeft op mij. Gelukkig heb ik dat zelf steeds vaker door en staat hij stevig genoeg in z'n schoenen om mij tegengas te geven (pfoeh heb ik soms ook wel nodig hoor).
Nu gaf hij gisteren aan dat hij soms dingen niet tegen mij durft te zeggen, uit angst voor mijn reactie. Nu is een angst een groot woord, maar ik merkte afgelopen week dat hij iets met me wilde bespreken en dat zó voorzichtig bracht dat ik weer geïrriteerd raakte. Het werd een hele ruzie waarin ik hem weer eens verweet niet van mij te houden... Eh, die zal ik even uitleggen. Hij zegt nooit 'ik hou van je'. Dat wil hij niet zeggen. Vorig jaar werd ik daar zo onzeker van dat ik hem er wat directer naar vroeg, waarop hij antwoordde 'dan denk ik dat ik niet van je hou'. Dat was nogal een klap, na veel huilen en praten vertelde hij dan dat hij niet weet wat houden van is maar waarschijnlijk hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem (ik zeg wel 'ik hou van je', omdat ik dat méén), maar het anders benoemt. Dat zal dan allemaal wel, maar het blijft toch knagen.
Stiekem doet/is hij dus net zo moeilijk als ik! Ik wil dat hij tegen me zegt dat-ie van me houdt, in plaats daarvan zegt hij "ja maar dan zeg ik het omdat jij het wil horen en niet omdat ik het op dat moment zo voel"..vind ik wel terecht en ergens ook mooi), en hij wil dat ik beter naar hém luister en niet zo fel reageer. Wat mij betreft hangen deze 'issues' nogal samen, op dit moment lukt het me alleen niet ons patroon te doorbreken.
Hebben jullie verhelderende opmerkingen om mij hierbij te helpen?
P.S. Van het meelezen weet ik dat er vaak gevraagd wordt naar praktische zaken: we zijn rond de 25 en hebben ruim twee jaar een relatie.
donderdag 22 januari 2009 om 19:50
Mijn ervaring is dat wanneer je af en toe je inhoudt en niet overal een punt van maakt/ het wil uitpraten, je vriend ook liever wordt naar jou toe en je ook meer complimentjes uit zichzelf zal geven of misschien dan wel zeggen dat hij van je houdt. Dus gewoon af en toe even tot 10 tellen, denken hoe belangrijk is dit nu echt? en je concentreren op wat anders. Na een paar keer oefenen gaat het steeds beter. Succes en hoop dat jullie relatie verbeterd!
